เศร้า ( จัง )

เนื้อเรื่อง

Sun&Apple (เศร้า)

ใบไม้สีเหลืองอ่อนค่อยๆ ร่วงหล่นลงมาช้าๆ หล่นสู่พื้นตามด้วยอีกหลายใบต่อมา ต้นไม้ทั่วทุกทิศเหมือนแต่งแต้มด้วยสีน้ำ พื้นหินแกรนิต ที่ปูอยู่ที่พื้น บัดนี้เหลือเค้าน้อยมากว่าเคยเป็นพื้นหิน แทบทุกส่วนของบริเวณเต็มไปด้วยใบไม้โทนสีแดง ไม่ว่าจะตามทางเดิน หรือ บริเวณ น้ำพุขนาดใหญ่  ใบไม้สีเหลือง เป็นสัญญาณของฤดูใบไม่ร่วงไม่มีดอกไม้ดอกไหนผลิบานในยามนี้  มีแต่หัวใจของคนสองคนที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรัก คนสองคนท่ามกลางต้นไม้ล้อมรอบตัว  

สวนสาธรณะแห่งนี้คงเป็นที่ๆคู่รักหนุ่มสาวหลายๆคู่มักจะมาเที่ยวกันเสมอ ไม่ว่าจะวันไหน เวลาใดก็ตาม  ณ ที่แห่งนี้ดูเหมือนเวลาจะเดินไปตามปกติในความเป็นจริง และในสายตาหลายๆคน

แต่สำหรับคน สอง คน เขาและเธอ ท่ามกลางต้นไม้สีเหลืองอ่อน บนถนนทางเดินสีเหลืองที่ทอดยาว
สำหรับพวกเขาทั้งสอง เวลาเหมือนได้เดินไปอย่างช้าๆ หรือแทบจะหยุดไปเลย  

    “นี่ฉันซื้อมาให้เธอ ที่จริง….ฉันซื้อมาเก็บไว้ตั้งนานแล้วล่ะไม่รู้ว่าจะให้ตอนไหนดี จนมีโอกาสวันนี้แหละใส่ไปก่อนนะ  แล้ววันหลังจะซื้อเพชรแท้ให้”
ชายหนุ่ม  อายุประมาณ 19 ปี พูดขึ้น ขณะยื่นมือส่งสร้อยเพชรรูปหัวใจให้แฟนสาว
“ขอบใจนะ นายซื้ออะไรให้ฉันก็ชอบทั้งนั้นแหละ ไม่ต้องไปซื้อของแท้มาหลอก มันแพงออก  นายเงินไม่พอหลอกน่า” หญิงสาวพูดขึ้น พร้อมกับหน้าที่แดงก่ำ

“ก็อยากซื้อให้นี่  ถ้าซื้อไห้แล้วต้องเอานะ ไม่งั้นน้อยใจแน่”  เขาพูดขึ้นต่อแล้วส่งยิ้มให้เธอ
“สร้อยเส้นนี้ดูก็คงแพงไม่เบาเหมือนกันนะ ซื้อมาเท่าไรเหรอ”  เธอพูดขึ้นพร้อมทั้งคลำสร้อยเส้นนั้นไปมา
“ก็แพงเหมือนกันแหละ ซื้อไปซะหมดเลย” เค้าพูดแล้วก็ยังยิ้มอย่างนั้นเช่นเคย     ส่วนแฟนสาวถึงกับอึ้งแล้วเงยหน้าขึ้นถามด้วยสีหน้าตกใจ
“หา ! ซื้อจนหมดเงินเลยหลอ  ไม่ต้องทำขนาดนั้นก็ได้นะ”

“เงินไม่หมด แต่หมดหัวใจต่างหาก” เค้ายิ้มแกมหัวเราะ  
“บ้าน่า อ้วกจะแตก”  เธอพูดขึ้นขณะหน้าแดงก่ำ ก่อนที่จะพูดตัดบทขึ้นมาอีกว่า
“นี่ฉันก็ซื้อของให้นายเหมือนกันนะ” เธอพูดขึ้นแล้วเอามือล้วงลงในกระเป๋าเสื้อ  ชายหนุ่มทำหน้างงๆแต่ก็ยังไม่พูดอะไร  
เธอหยิบแหวนวงหนึ่งขึ้นมาจากกระเป๋าเสื้อ  มันเป็นแหวนเงิน เงินแท้ๆ เรียบๆไม่มีลายอะไร  มีแต่ตัวอักษรสลักคำสั้นๆว่า “ Sun & Apple “ เธอยื่นแหวนวงนั้นให้เค้า เค้ารับมันมาสวมทันที่แล้วยิ้มให้เธออีก

เธอทำท่าเหมือนจะพูดอะไรซักอย่าง แต่ก็ต้องเงียบไปเพราะเค้าพูดแทรกขึ้นก่อนว่า
“ฉันชอบอยู่แล้วล่ะ “แล้วก็ส่งยิ้มให้เธออีก…แล้ว   เธอไม่พูดอะไรต่อแค่ส่งยิ้มกลับ
แล้วเค้าทั้งสองก็เดินจากไป…..จากตรงนั้น

    ซันกับแอปเปิลคบกันมาได้ 7 เดือนแล้วเค้าสองคนบังเอิญ เจอกันที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง วันนั้นเค้าทั้งสองสั่งอาหารชนิดเดียวกัน แถมพร้อมกันอีก แต่ทางร้านไม่สามารถทำออกมาสองจานได้เพราะของไม่พอจึงทำได้แค่จานเดียว  และด้วยความเห็นแก่กินของเค้าทั้งสอง พวกเค้าจึงตัดสินใจมานั่งกันโต๊ะเดียวกันซะเลย และนั้นแหละจุดเริ่มต้นของความรักซึ่งออกจะแปลกๆไปซะหน่อย
    ซันเป็นคนอารมณ์ดีแต่พูดน้อยไปหน่อย ไม่หน่อยล่ะพูดน้อยมากๆเลย เค้าเป็นคนค่อนข้างเงียบๆดูออกจะเย็นชา แต่เค้าเป็นคนที่ชอบยิ้ม เอะอะอะไรก็ยิ้ม วันๆเอาแต่ยิ้ม  รอยยิ้มที่อบอุ่น ต่างกับแอปเปิลที่เป็นคนค่อนข้างใจร้อน คิดมาก ขี้งอน เอาแต่ใจ(นิดหน่อย) และอีกสารพัดที่จะจุกจิกได้  แต่ไม่ว่ากี่ครั้งกี่หนที่แอปเปิลทำตัวงี่เง่าน่ารำคาญใส่ซัน สิ่งเดียวที่เธอจะได้รับจากเค้าก็คือ รอยยิ้ม รอยยิ้มที่อบอุ่นเหมือนเคย
    ความรักของเค้าทั้งสองราบรื่นมาโดยตลอด แต่แล้ว ก็ถึงวันหนึ่ง   จากที่คบกันมานาน….

1 ปีต่อมา  13 มีนาคม  8.00น.

“ฮัลโหล ซันเหรอ” แอปเปิลวิ่งไปรับโทรศัพท์ทันทีที่มันดัง
“เอ่อ…ไม่ใช่ครับนี่พี่ เซ็น นะ คือเรื่องที่ซันเค้าจะพาไปเที่ยวน่ะ เค้าคงพาไปไม่ได้แล้วล่ะ”
“อ้าว! อีกแล้วหลอคะ หือ ช่วงนี้ผิดนั้นบ่อยจังนะคะ”
“คือ ก็ต้องขอโทษแทนซันเค้าด้วยนะ  น้องชายผมเค้ามีธุระจริงๆน่ะ”

“ไม่เป็นไรหรอกคะ ถ้าว่างวันไหน ค่อยไปใหม่ก็ได้”
“เอ่อ…แล้ว…แต่ช่วงนี้คงจะไม่ค่อยได้เจอเค้าหรอกนะครับ”
“ทำไมเหรอคะ?”
“อืม…ก็คุยกับเค้าทางเน็ตไปก่อนแล้วกัน เช็คเมลล์บ่อยๆแล้วกันนะครับ”

“อ่า…ก็ได้คะ แค่นี้ก่อนนะคะ”
“หวัดดีครับ”
เธอวางโทรศัพท์ลงพร้อมสีหน้าที่สลด ช่วงนี้ซันผิดนัดบ่อยมาก แล้วก็ไม่ค่อยได้เจอกันเลย ได้แต่คุยกันทางเน็ตมือถือมีก็ไม่ค่อยได้โทรเหมือนเค้าจะหนีหรือหลบหน้าแอปเปิลยังไงยังงั้น หลายครั้งที่เธออดคิดแบบนั้นไม่ได้เพราะเค้าเงียบหายไปจริงๆ  หลายครั้งที่แอปเปิลต้องแอบร้องไห้อยู่ในห้องเพราะกลัวซันจะทิ้งเธอไป  แต่นั้นแหละเธอก็ยังไม่รู้อะไรเพิ่มจากเค้าอยู่ดี

3 อาทิตย์ต่อมา
ขณะที่แอปเปิลกำลังเช็คเมลล์
“แอปเปิล ขอโทษจริงๆนะที่ไปหาไม่ได้เลย ผมติดธุระจริงๆน่ะ อย่าโกรธกันเลยนะ ไม่ได้เจอกันตั้ง 3 อาทิตย์
คิดถึงเธอที่สุดเลย พรุ่งนี้ผมจะพาไปเที่ยวแล้วกันนะ ที่สวนสาธารณะที่เดิม 10 โมงเช้า คราวนี้ผมสัญญาจะไปไห้ได้เลย “
เธอปิดเมลล์นั้นลงสีหน้าไม่แสดงอารมณ์  ทุกสิ่งในห้องนั้นเงียบลงไม่มีเสียงใดทั้งสิ้น นอกจากเสียง  ร้องไห้พร้อมน้ำตาที่ไหลลงเลอะคีบอร์ด …
    
รุ่งขึ้น
บรรยากาศมืดครึ้ม  เมฆสีทึบปกคลุมไปทั่วบริเวณ นี่เป็นฤดูฝนแล้ว ใบไม้สีเหลืองอ่อนหายไป เหลือแต่ต้นไม้เขียวขจีที่เปียกชุ่มไปด้วยหยดน้ำ
    คู่หนุ่มสาวแทบทุกคู่กลับกันไปหมดแล้ว เพราะกลัวเปียกฝน เหลือแต่แอปเปิล ที่ยังนั่งอยู่ที่เดิม  ตรงม้านั่งที่เป็นจุดนัดหมาย

    เธอนั่งตรงนี้ มา 2 ชั่วโมงแล้ว ตั้งแต่สิโมง จนถึงเที่ยง แต่ ซัน ก็ยังไม่มา  แต่เธอก็คงไม่คิดอะไรมากอีกแล้ว เพราะช่วงนี้ ซัน ผิดนัดซะจนเธอชินแล้ว เธอก็คิดๆอยู่ว่าเค้าคงไม่มาแล้ว แต่ก็ไม่กล้ากลับเพราะกลัวว่าถ้าเธอกลับแล้วเค้ามาพอดี  คงจะไม่ได้เจอกันอีกแน่
    ในใจเธอก็ ภาวนา ภาวนาขอให้ฝนตกเร็วๆ เพื่อที่จะได้ไม่มีใครรู้ว่าเธอกำลังร้องไห้  
5 นาทีต่อมา   เม็ดฝนเม็ดเล็กๆก็ค่อยๆล่วงหล่นลงใบหน้าของเธอ  แล้วค่อยๆตกหนักขึ้นจนตัวเธอเปียกโชกแต่ถึงตอนนี่ ซันก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะมาซักที  แต่เธอก็ยังคิดจะรอ รอเค้าอยู่ตรงนี้

13.00น.
ฝนยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดตก แต่ดูเหมือนมันจะยิ่งตกหนักขึ้นทุกที ทั่วบริเวณไม่มีผู้ใดอยู่เลย มีแต่สาวน้อยคนเดิมคนที่นั่งอยู่ที่เดิม….นั่งร้องไห้อยู่ที่เดิม  

    ถึงแม้ผ่านมา 1 ชั่งโมงแล้ว ซันก็ยังไม่มาซักที  ใบหน้าของแอปเปิลเปียกโชกไปหมด จนดูไม่ออกว่าน้ำตา หรือน้ำฝน
เธอลุกขึ้นเพราะหมดความอดทน ก่อนจะเดินไปตามทาง เพื่อออกจากสวน แต่เดินไปได้ไม่กี่ก้าว ก็มีมือข้างหนึ่งคว้าแขนเธอไว้
ซัน นั่นเอง  ร่างกายของเค้าเปียกโชกไปหมด ท่าทางดูเหนื่อยหอบและอ่อนล้า  แอปเปิลโผเข้าไปกอดเค้าทั้นที ซันก็โอบเธอเอาไว้

“ทำไมถึงมาช้าล่ะ”
“ทำไม”
“ทำไม ตอบฉันสิ ทำไม”

ไม่มีเสียงตอบกลับ  เธอเงยหน้าขึ้นสบตาเค้า เธอเห็นปากเค้าขยับพูดว่า “ขอโทษ”  แต่ก็ไม่มีเสียงเลยซักนิด  คงจะเป็นเพราะว่าฝนตกหนักมากเธอจึงไม่ได้ยินเสียงของเค้า แต่ดูท่าเค้าก็ไม่พยายามจะตะโกนไห้เธอได้ยิน

อีกปีต่อมา   28 มกราคม
นับจากวันนั้น ที่แอปเปิลและซันได้เจอกันที่สวนสาธารณะตอนฝนตก  ซันก็ไม่พูดกับแอปเปิลเลย สักคำ คำเดียวก็ไม่มีเค้า
ไม่พูดเลย! ในตอนนี้เค้าก็เหมือนคนใบ้ ที่ไม่ยอมพูดอะไรเลยซักคำ เค้าไม่ยอมพูดกับแอปเปิลเลย มือถือที่มีก็ไม่ได้ใช้มาเป็นปีแล้วมีแต่ติดต่อกันทางเน็ตแอปเปิลพยายามถามซันว่าทำไมไม่พูด แต่ซันก็มักจะตอบกลับมาเหมือนๆเดิมก็คือ

“ซักวันฉันจะบอกเธอเอง  รอหน่อยนะคนดี”
แล้วเมื่อไรล่ะ? แอปเปิลมักมีคำถามนี้อยู่ในใจเสมอ เค้าไม่ยอมพูดกับเธอมาเป็นปีแล้ว  เธอต้องยอมทนรับความเจ็บปวดจากอาการเฉยเมยและดูเย็นชาจากคนที่เธอรัก ถ้าไม่รักกันแล้วก็น่าจะพูดออกมาตรงๆ ขออย่ายืดเวลาแล้วทำเป็นไม่สนใจแบบนี้

จะบอกว่าเลิกไปเลยมันก็ยังดี เธอไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร ทำไมเค้าถึงไม่ยอมพูดเลยซักคำ  เธอไม่รู้ว่าเค้าจะทรมาณเธอไปถึงไหน เธอไม่กล้าเป็นฝ่ายบอกเลิก เพราะเธอรักเค้ามากเกินกว่าจะพูดออกมาว่าไม่รักได้  สิ่งเดียวที่เธอจะทำได้คือ ร้องไห้  

5 กุมภาพันธ์   สวนสาธารณะ 9.00น
ซันกับแอปเปิลยืนจับมือกันอยู่ที่สวนสาธารณะ  พวกเค้าสองคนแทบจะไม่มองหน้ากันด้วยซ้ำ  แอปเปิลก้อมหน้ามองพื้น ก่อนที่จะเหลือบดูมือข้างซ้ายของซันที่จับมือเธออยู่    
แหวนที่เธอให้ เค้าถึงตอนนี้ถ้าดูที่นิ้วมือ จะไม่มีวี่แววเลยซักนิดว่าเค้าเคยสวมใส่มัน  มันไม่ได้อยู่ที่นิ้วเค้าอีกแล้ว แอปเปิลกัดฟันฝืนทนความปวดร้าวเธอก้มหน้ามองพื้นอีกแล้ว และก็ปล่อยให้น้ำตาไหลรินออกมาอย่าง เงียบ…เงียบ
น้ำตาหลายหยดตกลงสู่พื้น มันตกลงไปพร้อมกับการทำใจยอมรับ ปลายทางของความรัก เธอปล่อยให้มันไหลอยู่อย่างนั้น ก่อนที่จะปาดน้ำตาของตนเอง แล้ว…

“ นี่ซัน..ฉันขอกลับก่อนนะ ง่วงนอนอยากกลับบ้านน่ะ ไม่ต้องไปส่งล่ะ ฉันกลับเองได้”
เธอก็ปล่อยมือเค้าแล้วเดินจากไป…

10 กุมภาพันธ์  ที่ร้านหนังสือ  14.15น.
แอปเปิลกำลังเดินเลือกหนังสืออยู่ที่ร้าน PAPA  ร้านหนังสือที่เธอชอบมาที่สุด ซันไม่ได้มาด้วย เธอมาคนเดียว  ในขณะที่เธอกำลังเลือกหนังสืออยู่นั้น เธอได้มองออกไปที่ร้าน ขายเครื่องประดับที่อยู่ตรงข้าม  
    
ภาพที่เธอเห็นอาจสร้างความกระจ่างชัดให้กับสิ่งที่เกิดขึ้นกับซันมา 2 ปี  
เธอเห็นซันในร้านนั้น…กับผู้หญิงน่าตาน่ารักอีกคนหนึ่ง…เค้าสวมสร้อยเพชรรูปหัวใจให้ผู้หญิงคนนั้น…แบบเดียวกันกับที่เคยให้แอปเปิลเมื่อสองปีก่อน…ต่างกันตรงที่…นั้นเป็นเพชรแท้ที่ซันเคยสัญญาว่าจะซื้อให้…แอปเปิล

น้ำตาหยดใสๆ ไหลลงมาจากตา
ใบหน้าที่เย็นชา กับหัวใจที่แตกสลาย  
ความจริงที่ข้องใจ ในที่สุดถูกคลี่คลาย
มันไม่สายเกินไปหลอก
ถ้าเธออยากจะบอกว่าไม่รักกัน

13 กุมภาพันธ์
“ ฮัลโหล”
“ แอปเปิลนี่พี่เซ็นนะ”
“คะ”
“คือ พรุ่งนี้ไปหาซันที่ร้านอาหารที่เดิมนะ”
“ไปไม่ได้คะ”
“อ้าวทำไมงะ นะๆๆๆๆๆไปหน่อยนะ”
“ไม่คะ”
“พรุ่งนี้นะ สุดท้ายแล้ว เรื่องมันจะได้จบซักที”
“เรื่องอะไรคะ”
“โธ่! พี่รู้นะว่าที่ซันไม่ยอมพูด เธอก็ต้องข้องใจสงสัยเป็นธรรมดา พรุ่งนี้ก็จะได้รู้กันแล้ว”
“พี่พูดมาให้หนูฟังเลยดีกว่า”  
“เดี๋ยวพรุ่งนี้ซันมันก็พูดกับเธอเองแหละน่า ไปนะๆ”
“ ก็ได้คะ”  แล้วเธอก็กระแทกหูโทรศัพท์ลงทันที
“ในที่สุดมันก็จบกันซักทีความรักของเรา”

14 กุมภาพันธ์  ที่ร้านอาหาร 11.00น.
แอปเปิลนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร เธอนั่งรอซันเหมือนเดิม ซันเดินเข้ามานั่งที่โต๊ะอย่างช้าๆแอปเปิลพยายามหลบสายตาเค้าและพยายามคิดว่าตนเองจะทนฟังคำบอกเลิกของเค้าได้ไหม ยิ่งคิดยิ่งเจ็บเธอก้มหน้าลงกับพื้น คิดๆอยู่ว่าจะปล่อยให้เค้าพูดคำนั้นออกมาดีไหมหรือเธอจะพูดเองแล้วรีบๆเดินออกจากร้านนั้นซะ ความคิดมากมายวนเวียนอยู่ในหัวสมองของเธอ ก่อนที่ซันอ้าปากกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แอปเปิลก็กัดฟันแล้วลุกขึ้นยืนพร้อมคราบน้ำตา

“นายไม่ต้องพูดอะไรแล้ว!  ฉันไม่อยากฟัง “ ซันเกิดอาการตะกุกตะกัก พูดอะไรไม่ออก แล้วก่อนที่เค้าจะพยายามพูดอะไรอีกแอปเปิลก็พูดออกมาทั้งๆที่ยังก้มหน้าร้องไห้
“เราจบกันแค่นี่เถอะ!!”  เธอพูดมันออกไปจนได้ ก่อนที่จะวิ่งออกไปหลังร้านทันที ซันพยายามรั้งเธอเอาไว้ แต่เธอก็ผลักเค้าออกไปจนได้  เธอวิ่งออกมาทางหลังร้านพร้อมใบหน้าที่โชกไปด้วยน้ำตา แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทร

“ฮัลโหลครับ”
“พี่เซ็นคะ ขอโทษด้วยนะคะ (สะอื้น) เราเลิกกันแล้วคะ”
“อ้าว!เฮ้ยทำไมงะ ซันบอกเลิกเธอหลอ”
“หนูพูดเองคะเค้าไม่ได้พูดอะไรเลย”

“โธ่! เอ้ย ทำไมไม่ฟังเค้าพูดเล่า เธอรู้ไหม 2 ปีมานี้เค้าทำเพื่อเธอขนาดไหน!  รู้ไหมทำไมเค้าไม่พูด ก็เพราะเมื่อสองปีก่อน เค้าเป็นโรคเกี่ยวกับกล่องเสียงที่หาสาเหตุไม่ได้! ทำไห้เค้าพูดไม่ได้ แต่หมอบอกว่ามันจะหายเองได้ แล้ววันเนี้ย! เค้าพึงหายจากโรคนี้ เค้ากะจะเก็บคำพูดคำแรกในรอบ 2 ปีไว้ไห้เธอในวันนี้ แล้วที่เค้าไม่ยอมบอกเธอก็เพราะกลัวเธอรับไม่ได้

และรู้ไหมที่เค้ามักไม่มีเวลาให้กับเธอก็เพราะเค้าเอาเวลาทั้งหมดไปทำงานพิเศษเพื่อซื่อเพชร แท้ให้เธอ!!!  แล้วที่วันนั้นเค้ามาหาเธอช้าจนเธอต้องเปียกฝนก็เพราะ หมอนัดเค้ากระทันหัน รู้บ้างไหม!!เค้าทำเพื่อเธอตลอดเลย ขนาดเมื่อวันก่อนเค้าไปร้านขายเครื่องประดับ เพื่อหาซื้อสร้อย

ให้เธอ! เค้าให้พนักงานร้านลองใส่ดูตั้งหลายคนแต่ก็ไม่ถูกใจซักที  โธ่!เว้ย!  รู้บ้างไหมว่าเค้าทุ่มเท่ให้เธอขนาดไหนแล้วทำไมเธอถึงทำกับเค้าแบบนี้!  รู้ไหมเค้ารักเธอแทบตาย!!!……..” แอปเปิลไม่อาจฟังพี่ชายซันพูดจนจบได้เธอปล่อยโทรศัพท์ร่วงลงจากมือ แล้วรีบวิ่งกลับเข้าไปในร้าน  

แต่เค้าไม่อยู่ตรงนั้นแล้ว!  แอปเปิลรีบวิ่งออกไปหน้าร้าน เธอเห็นเค้าอยู่อีกฟากของถนน  เธอหยุดมองเค้าก่อนที่จะค่อยๆยิ้มทั้งน้ำตา  เธอวิ่งข้ามถนนไปโดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น เธอวิ่งเข้าใกล้เค้าทุกทีๆ  ก่อนจะถึงตัวเค้า … มีรถคันหนึ่ง วิ่งตรงมาที่ทางสายนั้น มันพุ่งตรงมาที่เธอ คนขับเบรกไม่อยู่….
    ซันวิ่งออกมา  แล้วคว้าตัวแอปเปิลไว้ เค้าเหวี่ยงเธอจนกระเด็น  รถคันนั้นยังพุ่งเข้ามา…แล้วก็พุ่งชนซันเข้าอย่างจัง…
รถหยุดลงทันที แอปเปิลไม่เป็นอะไรเลย แต่ซันยังไม่ลุกขึ้นมา  เธอวิ่งไปกอดเค้า แล้วร้องไห้ โฮ..
“ซัน  นี่อย่าเป็นอะไรไปนะ นายต้องแข็งใจไว้นะ”  เธอพูดทั้งๆที่ร้องไห้ พูดสารพัดที่จะพูดได้  เจ้าของรถ รีบโทรศัพท์ไปที่โรงพยาบาลบรรยากาศ รอบๆตัวของซันออกจะวุ่นวาย เค้าคิดอะไรไม่ออก ไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดด้วยซ้ำ เค้าไม่ได้ยินแม้แต่เสียงของแอปเปิลเค้าเห็นปากเธอขยับ เห็น

เธอร้องไห้  เห็นน้ำตาของเธอไหลลงบนหน้าของเค้า แต่เค้าก็ไม่ได้ยินอยู่ดี แล้วภาพทุกอย่างก็ค่อยๆ ขาวขึ้นๆ แล้วสติความคิดเฮือกสุดท้ายของเค้าก็พยายามสั่งการ ให้เค้าพูด พูดคำที่เค้าเก็บมานานถึง 2 ปี คำแรกที่เค้าอยากจะพูดในรอบ 2 ปี คำพูดที่เค้าเก็บไว้สำหรับเธอคนเดียวคนนี้ของเค้าเท่านั้น และเป็นคำสุดท้ายของชีวิตนี้
“ ฉัน รัก -- เธอ”
แล้วภาพที่เค้าเห็นก็คือภาพ เค้าและแอปเปิล ยืนอยู่ในสวนสาธารณะ ท่ามกลางต้นไม้ใหญ่ที่มีใบเป็นสีเหลืองอ่อน ยืนอยู่บนถนนที่เต็มไปด้วยใบไม้ มันเป็นภาพนั้น ภาพเดิมตอนที่เค้าให้ของขวัญแอปเปิล แล้วเค้าก็เห็นรอยยิ้มอันแสนสุขของเธอ กับรอยยิ้มของตนเอง  แล้วทุกๆอย่างมันก็ค่อยๆมืดลงๆ จนหายไปในที่สุด…
    

แอปเปิลยังร้องไห้ไม่เลิกเธอพูดว่า ขอโทษ ซ้ำๆเป็นร้อยๆครั้ง ก่อนที่จะสังเกตเห็นสร้อยเพชรในมือเค้า สร้อยเพชรที่เค้าเฝ้าอุตสาห์ ซื้อมาให้เธอ  
    
เพชรน้ำงามที่หลายคนโหยหากลับมีค่าไม่ถึงครึ่งเมื่อเทียบกันหยาดน้ำตาที่ไหลรินจนอาบหน้าของเธอ สิ่งที่ได้มาเทียบไม่ได้เลยกับสิ่งที่เสียไป เธอเห็นแหวนวงนั้น วงที่เธอเคยให้เค้า ใส่สร้อยห้อยไว้ที่คอของเค้า เค้าไม่เคยไม่ทิ้งมันไปเลย แต่เก็บมันไวกับตัวตลอด ความรักที่เค้ามีให้ไม่เคยจะน้อยลงซักนิด แต่เพราะอะไรเธอถึงไม่ไว้ใจเค้าขนาดนี้ หัวใจของเค้าหยุดเต้นแต่ความรักของเค้ามันไม่ได้ตายไปด้วยเลย มันยังอยู่ตรงนี้ ที่แหวน ที่สร้อย และในหัวใจของเธอ
    
จนถึงตอนนี้ แม้หัวใจเค้าจะหยุดเต้นไปแล้ว แต่รอยยิ้มที่เค้ามักมีให้เธอนั้นยังอยู่ เค้ายังยิ้มให้เธออยู่เสมอ รอยยิ้มแบบเดิม ที่เปี่ยมไปด้วยความอบอุ่น ความห่วงใย และความ รัก….