คีย์รักของหัวใจ

เนื้อเรื่อง

"วันนี้ พอแค่นี้แหละ"   กฤษณุ พูดขึ้นเขาคือครูสอนร้องเพลงให้กับ เรนุกา 

"กว่าจะพอได้ซะที" เรนุกาเอ่ยขึ้นเบาๆ แต่คนหูดีก็ยังได้ยิน  จึงพูดต่อขึ้นว่า

"แล้วจะเอาอีกมั้ยหล่ะ" 

"พอได้แล้ว!! กลับๆไปซะที" ตอนนี้เรนุกาใกล้เหมือนปรอทที่กำลังจะปริแตกได้ทุกเมื่อแล้ว 
เธอกำลังโกรธผู้เป็นทั้งครูทั้งศัตรูที่อยู่ตรงหน้า โดยที่เจ้าตัวไม่มีทีท่าว่าจะรีบร้อนแต่กลับลอยหน้าลอยตาค่อยๆเก็บอุปกรณ์การสอนต่างๆเข้ากระเป๋าซะงั้น

"ผมกลับอยู่แล้วไม่ต้องห่วงหรอก  หรือว่า..อยากให้ผมค้างซะที่นี่ดีมั้ยหล่ะ"
 กฤษณุไม่เพียงตอบอย่างเดียวแต่เขากลับกวนประสาทเธอกลับซะอย่างงั้น 

"นี่  คุณ...."
เสียงเธอสั่นยังไม่ทันที่เรนุกาจะได้พูดอะไรต่อ ก็มีคนเดินเข้าในห้องดนตรี เขาคือแม่ของเธอนั่นเอง

"เป็นไงบ้างลูกเรียนรู้เรื่องมั้ย  หวังว่าครูคงสอนดีเหมือนเดิมนะ เลิกเรียนแล้วใช่มั้ยจ๊ะ"
แม่ของเธอถามเรนุกาและหันไปมองหน้าของชายหนุ่มเป็นเชิงถาม

"ครับ"  กฤษณุตอบผู้ที่เป็นเจ้านายของตนอย่างนอบน้อม

"เพิ่งจะเลิกเนี่ยแหละค่ะ  กว่าจะเลิกได้นานเป็นชาติ  แถมเขายังแกล้งหนู
ให้ร้องแต่คีเดิมเป็นสิบๆรอบเลยด้วย เขาหาเรื่องแกล้งหนูชัดๆ" เรนุกาบ่นกระปอดกระแปดกับแม่ของตัวเอง

"เราไปหาเรื่องอะไรเขาก่อนล่ะ….ไม่ต้องมาหน้าหงิกเลย  เออ...นี่ครูกฤษณุมีอะไรรีบมั้ยค่ะ ถ้าไม่มีอะไรรีบก็อยู่กินข้าวเย็นกันที่มีก่อนนะ"

เรนุกายังหงุดหงิดที่แม่ตัวเองไม่เข้าข้างแถมยังไปชวนอีตานี่มากินข้าวกับเราอีก แล้วพอเห็นชายหนุ่มตอบรับด้วยความยินดี จึงทำให้เธอยิ่งหงุดหงิดเพิ่มมากขึ้น  
  กฤษณุเป็นชายหนุ่มที่กำลังศึกษาอยู่ปี4 เขามาทำงานพิเศษเพื่อหารายได้โดยการสอนร้องเพลงและเมื่อปีที่แล้ว เรนุกาลูกของเจ้าของร้านผ้าแพรรายใหญ่เกิดอยากร้องเพลงขึ้นมา เธอจึงขอมารดาของเธอไปเรียนร้องเพลง แต่แม่ของเธอไม่อยากให้ออกไปข้างนอก จึงว่าจ้างครูสอนร้องเพลงมาสอนเธอถึงที่บ้าน เขาก็คือกฤษณุนั่นเอง
กฤษณุเป็นหนุ่มร่างสูงและมีหน้าตาที่นับได้ว่าดีทีเดียว  เขาสอนร้องเพลงให้เธอตั้งแต่ปีที่แล้ว  จึงเข้าใจนิสัยเธอดี  เรนุกาอายุไม่ห่างจากเขาเท่าไหร่เธอก็พึ่งจะขึ้นปี 3อายุจึงห่างกันเพียวแค่ปีเดียว  

ทั้งคู่เกิดความผูกพันธ์กันเข้าในระหว่างที่กฤษณุมาสอนเธอร้องเพลง ทั้งพ่อแม่ของเรนุกาก็เห็นดีเห็นงามไปด้วย เพราะเขารู้จักนิสัยของกฤษณุดีแล้ว
 
จนวันหนึ่งก็มีแฟนเก่าของชายหนุ่มมาปรากฏตัว เขาบอกเธอว่าไม่มีอะไร และขอให้เธอเชื่อใจเขา    แต่แล้วภาพที่เธอเห็นนั้นกลับไม่ใช่อย่างที่เขาพูดไว้ชายหนุ่มโอบกอดแฟนเก่าของเขาอย่างที่อากาศไม่สามารถแทรกผ่านทั้งสองไปได้ 
เขาพยายามเชื่อกฤษณุ และหวังว่าเขาคงจะมาเล่าให้ฟังแต่เปล่าเลย จนถึงตอนนี้เขาก็ไม่ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น มันจึงทำให้เธอยิ่งอารมณ์เสียเข้าไปอีก 

"ขอบคุณนะครับ สำหรับอาหารมื้อนี้" กฤษณุขอบคุณและเอ่ยลาขอตัวกลับหลังจากที่รับประทานอาหารเย็นเสร็จ

วันนี้ก่อนกลับกฤษณุบอกเรนุกาว่าเขาจะมารับไปทานอาหารเย็นพรุ่งนี้  เธออยากปฏิเสธ แต่เธอก็เลยถือโอกาสว่าจะบอกเลิกเขาเสีย ถ้าเขายังไม่คิดอธิบายให้เธอฟังอีก

รถบีเอ็มซีรี่ย์เจ็ดเข้ามาจอดเทียบริมประตูรั้วที่ทำด้วยไม้อย่างประณีต

โดยมีหญิงสาวยืนอยู่ก่อนแล้ว กฤษณุลงจากรถแล้วอ้อมมาเปิดประตูให้หญิงสาวเข้าไปนั่ง จากนั้นเขาจึงกลับไปประจำตำแหน่งคนขับรถและขับออกไปยังท้องถนน 

"ตกลงตามนี้นะครับ"เด็กที่จดรายการอาหารกล่าวก่อนไป
ตั้งแต่เขาขับรถมาจนถึงร้านอาหารแห่งหนึ่งที่ไกลออกจากตัวเมืองไม่มากนักทั้งคู่ยังไม่แม้จะปริปากพูดกันเลยต่างคนต่างเงียบ จนชายหนุ่มจึงต้องเริ่มบทสนทนาขึ้น"วันนี้อาหารร้านนี้ท่าทางจะอร่อยนะครับ เรนเห็นด้วยมั้ย" กฤษณุพูดพลางมองบรรยากาศรอบๆร้าน เธอไม่ตอบคำถามเขาแต่ย้อนถามเขากลับ

"คุณจะไม่อธิบายให้ฉันฟังเลยใช่มั้ย ว่าคุณทำอะไร"
เรนุกาบอกกับตัวเองว่าเขาคงจะอธิบายเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นให้เธอฟังแล้วเราก็ยังคงเป็นอย่างเดิมและไม่มีวันเปลี่ยนแปลง

"ถ้าเรนเชื่อใจผม เราก็ยังคงเหมือนเดิม แล้วผมก็ไม่มีอะไรที่ต้องอธิบาย"
เธอชะงักไป เธอไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดีกับเหตุการณ์ตรงหน้าแต่เธอก็เชื่อใจเขาแม้เขาจะบอกเพียงนี้ ทั้งคู่เริ่มคุยกันเหมือนเดิมจนกระทั่งรับประทานอาหารเสร็จ

"เรน แต่งงานกับผมนะ" คำพูดของกฤษณุเล่นเอาเรนุกาสำลักน้ำที่พึ่งดื่มเข้าไปทันที

"อะไรนะ คุณพูดว่าอะไรนะ" เธออยากได้ยินอีกรอบว่าเธอไม่ได้หูฝาดไป

"แต่งงานกับผมนะเรน ผมรักคุณ"
 ตอนนี้เธอได้ยินชัดแล้วว่าไม่ได้ฟังผิดไปแล้วเขาก็เอาช่อดอกไม้ช่อใหญ่ที่ไม่รู้ว่าโผล่มาจากไหนมอบให้เธอ

"เอ่อ......" เธออ้ำอึ้ง เพราะมันเป็นเรื่องกะทันหันจึงไม่รู้ว่าจะตอบเขายังไงดี

"เรนลองเอาไปคิดแล้วกัน ไม่ต้องบอกผมวันนี้ก็ได้.."
 เขาเริ่มเศร้าไป

"เอ่อ...งั้นเดี๋ยวเรนมานะขอไปเข้าห้องน้ำก่อน คุณอย่าพึ่งไปไหนนะ"

เธอพูดจบก็รีบเดินออกไปทันที ตอนนี้เธอสับสนไม่รู้จะตอบเขาไปยังไง
เธอเข้าห้องน้ำไปและล็อคประตูขังตัวเองไว้อยู่คนเดียว เธอรักเขาไม่ใช่หรอ
ตลอด 2 ปีที่ผ่านมาเธอรักเขามาตลอดไม่ใช่หรอ แล้วตอนนี้เขาก็ขอเธอแต่งงานแล้ว
เธอก็ควรจะดีใจแล้วตอบตกลงเขาไปไม่ใช่หรอ เธอออกจากร้านอาหารแล้วเดินไปตามถนน
เธอเดินไปคิดไปจนไปถึงสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง มีคนขายลูกโป่งและเด็กที่ยืนร้องไห้งอแงอยู่ข้างๆ เธอเดินไปหาแล้วจึงรู้ว่าเด็กสาวร้องเพราะอยากได้ลูกโป่งแต่ไม่มีเงิน เธอซื้อให้เด็กคนนั้นสองสามลูกแล้วเด็กคนนั้นก็เอ่ยขอบคุณเบาๆแล้วจากไป

เธอย้อนไปนึกถึงตัวเองที่งอแงอยากได้ลูกโป่งเหมือนเด็กๆจนกฤษณุต้องซื้อให้ นึกถึงเหตุการณ์ต่างๆที่ผ่านมา แล้วเธอก็เรี่มออกวิ่ง วิ่งกับไปยังร้านอาหารร้านนั้นอีกครั้ง

"ไปทำอะไรมาน่ะเรน ทำไมไปนานจัง แล้วทำไมเหงื่อเยอะอย่างนั้นล่ะ ผมเป็นห่วงนึกว่าจะเป็นอะไรไปซะอีก" ชายหนุ่มถามขึ้นเมื่อเห็นเรนุกาวิ่งมาทั้งเหงื่อที่เกาะพราวอยู่ตามใบหน้า
เธอไม่ตอบแต่วิ่งเข้าไปกอดชายหนุ่มแน่น จนเขาแปลกใจ

"ฉันตกลงค่ะ เราจะแต่งงานกัน ฉันรักคุณ"
เธอตอบเพียงแค่นั้น และยิ้มให้กับชายหนุ่ม ไม่ว่าจะเรื่องอะไรถ้าเธอมั่นใจว่าเขาคือคนที่เธอรักและรักเธอเพียงแค่นั้นเธอก็พอใจแล้ว