เจมิไนVSมิทVSไมย่า

เนื้อเรื่อง

การประลองรอบที่ 2

เจมิไน VS มิท VS  ไมย่า

ณ หุบเขากลืนวิญญาณ....

หุบเขากลืนวิญญาณ

สถานที่ที่ไม่ต่างอะไรกับสุสานเลยแม้แต่น้อย

วิญญาณแห่งนางไม้และธรรมชาติจะมาสิงสถิตอยู่ที่นี่เพื่อรอคอยเหยื่อ

พวกเจ้าทั้งสามต้องระวังตัวให้ดี

จะกำจัดพวกพ้อง!? หรือ ปีศาจที่จ้องจะทำร้ายเจ้าทั้งสาม!?

                                                                           คือหน้าที่ที่เจ้าต้องเลือก…..

                ณ ป้ายประกาศ....

                “=_____=;;” เจมิไนยืนมองป้ายประกาศอย่างงงๆ  ว่าตัวเองผ่านเข้ามารอบที่สองได้อย่างไร??

                ......คงจะเป็นเพราะว่า...โชคช่วยล่ะมั้ง....เขาคิดอย่างปลงๆกับตัวเอง   ก็ใครมันจะไปรู้ล่ะ(ว่ะ)ว่าอยู่ดีๆก็ผ่านเข้ารอบสองได้เฉยเลย....แต่ก็เอาเหอะ... ผ่านเข้ามา รอบนี้คงจะโหดหินกว่าเดิมแน่ๆเลย....

                “อืม......ชื่อของชั้นอยู่ไหนนะ......อ๊ะ!!เจอแล้ว  เย้!!ชั้นผ่านเข้ารอบสองด้วยล่ะ!!”  เด็กสาวคนหนึ่งยิ้มอย่างดีใจพลางชี้ไม้ชี้มือไปทางชื่อของเธอให้เพื่อนดู  พร้อมๆกับจับคอเสื้อของเพื่อนแล้วเริ่มเขย่า....

                .....สงสารหมอนั่นชะมัดเลยแฮะ....เจมิไนคิดอย่างเอือมๆ พลางชำเลืองมองไปทางต้นเสียง

                “อืมๆ ฉันรู้แล้วๆ แล้วเธอก็เลิกเขย่าตัวฉันได้แล้ว”  เด็กชายเริ่มรู้สึกเวียนหัว  จึงร้องห้ามเพื่อนสาวของตัวเอง

                เจมิไนรู้สึกคุ้นๆในน้ำเสียงของคนทั้งสอง  จึงพยายามจ้องมองเจ้าของเสียง  และพบว่าเธอคือ....

                “มิท??” เขารู้สึกงุนงงเป็นรอบที่สองของวันนี้

                “อ้าว......มืดนี่นา  ทำไมมาอยู่ตรงนี้ได้ล่ะ??” เสียงของเด็กสาวเจ้าของนาม ‘มิท’ อุทานอย่างตกใจ  พลางปล่อยมือออกจากคอเสื้อของเรย์  เรย์เห็นดังนั้นจึงรีบกระเถิบออกห่างจากมิทยิ่งขึ้น  เพื่อที่จะหายใจได้สะดวกๆ

                เจมิไนหันไปสนใจเรย์แว่บหนึ่ง  ก่อนที่จะหันมาชี้ไปยังป้ายประกาศแทนการตอบคำถามมิท

                “เห???นายก็ลงสมัครด้วยเหรอเนี่ย??” มิทถามอย่างไม่เชื่อ  เมื่อเรย์เห็นดังนั้นจึงรีบชี้แจงว่า....

                “หมอนี่ก็ต้องลงสิ....เพราะรอบที่แล้ว  คู่แข่งของเค้า...ก็คือฉัน” เรย์พูดพลางเอามือตบๆที่หน้าอกของตัวเองเบาๆ  นั่นทำให้มิททำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกเลยทีเดียว

                “แพ้แล้วยังมีหน้ามาอวดคนอื่นเค้าอีกนะ -__-**” มิทอดไม่ได้ที่จะแขวะไปทีนึง...

                “เง้อ!! =A=;; ใจร้าย!!”  นั่นทำให้เรย์ร้องคร่ำครวญอย่างน่าตบ(?)ในสายตาของมิทเลยทีเดียว....

                เจมิไนส่ายหน้าอย่างระอา  พลางเริ่มหันไปสนใจป้ายประกาศอันใหม่ที่ยกมาตั้งตอนไหนไม่รู้แทน  โดยปล่อยให้ทั้งคู่ปะทะฝีปากกันไป

                เขาไล่นิ้วมือลงมาเรื่อยๆ  แล้วก็หยุดอยู่ที่ชื่อของเขา.... 

ด้านมิทกับเรย์ที่ไม่มีใครยอมใคร  ก็เริ่มที่จะเลิกทะเลาะกัน  เพราะเริ่มรับรู้ได้ว่า บุคคลที่สาม ไม่ได้สนใจพวกเค้าเลยแม้แต่น้อย.....แต่ดันหันไปสนใจอย่างอื่นแทนซะได้....

......สนใจพวกชั้นมั้งก็ดีนะย่ะ!!!.....มิทเริ่มหน้าบูดเพราะว่าบุคคลที่สามไม่ยอมสนใจเธอเลย  เธอหันไปมองเรย์  รู้สึกว่ารายนั้นก็ไม่ค่อยต่างกันซักเท่าไรเลย  เธอเลยหันไปดูว่าเจมิไนกำลังดูอะไรอยู่  และเธอก็พบว่า......

“คู่แข่งรอบสองเป็นมืดกับพี่ไมย่าเหรอ???”  มิทอุทานขึ้นมาเบาๆกับตัวเอง  ก่อนที่จะเหลือบไปมองคนข้างๆ  ที่บัดนี้ได้เก็บของใส่กระเป๋า  เตรียมพร้อมสำหรับการประลองเรียบร้อยแล้ว....

“หืม...สู้ๆก็แล้วกันนะมิท ฉันจะคอยเป็นกำลังใจให้” เรย์พูดพลางยิ้มให้มิท

“อืมๆ ขอบใจนะ” เด็กสาวเอ่ยปากขอบคุณกลับไป  พลางเหล่มองเจมิไนที่ตอนนี้ได้เดินหายเข้าไปในหุบเขาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว....

มิทยืนมองป้ายประกาศอีกรอบ  ก่อนที่จะตัดสินใจเก็บของอย่างรวดเร็ว  แล้วเดินตามเจมิไนเข้าไป.....

‘การประลองรอบที่สอง’

‘เจมิไน VS มิท VS ไมย่า’

‘สถานที่ประลองคือ....’

‘หุบเขากลืนวิญญาณ’

ด้านเจมิไน....

เจมิไนมองไปทางซ้ายที ขวาทีอย่างใช้ความคิด  และความคิดแรกที่แว่บเข้ามาในหัวของเขาคือ.....

......ที่นี่มีกลิ่นอับชะมัดเลย - -;......

เจมิไนส่ายหน้านิดๆ  พลางไม่สนใจบรรยากาศรอบข้างที่มีแต่หุบเขา  ก้อนหิน ต้นไม้ที่เขาไม่ทราบชื่ออีกมาก (เขาคาดเดาเอาไว้ว่ามันคงจะเกิดมานานมากแล้ว)

....ก็ยังดี....ที่มีสีอื่นนอกจากสีดำ.... เขาคิด  ในขณะที่หางตาเหลือบไปเห็นสถานที่แห่งหนึ่ง  เป็นสถานที่ซึ่งแปลกจากหุบเขาโดยรอบเป็นอย่างมาก  เนื่องจากว่ามันมีแต่สีดำ  และไม่มีต้นไม้งอกเลยแม้แต่ต้นเดียว!!!

“แปลก???” เขานึกถึงสาเหตุว่าทำไมจึงเป็นเช่นนั้น.... เจมิไนชั่งใจอยู่แปบหนึ่ง  จึงตัดสินใจที่จะเข้าไปสืบหาต้นตอของความผิดปกติในครั้งนี้!!!

ในขณะเดียวกัน  อีกด้านหนึ่ง......

“ง้า....ไปไหนแล้วอ่า T^T”  เด็กสาวทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ออกมาเสียทีเดียว  เนื่องจากว่าเธอรีบตามเจมิไนเข้ามาอย่างรวดเร็ว  แต่ก็ไม่ทัน!!!  นั้นจึงเป็นสาเหตุที่ทำให้เธอต้องอยู่ในสถานการณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออกเลยทีเดียว.....

มิทมองซ้ายขวาอย่างรวดเร็ว  แต่ก็ไม่พบแม้แต่เงาของบุคคลที่ต้องการเลยแม้แต่น้อย!!

“จะไปตามหาที่ไหนดีล่ะเนี่ย  T^T” เธอเริ่มรู้สึกว่าอยากร้องไห้ชะมัดเลย....แต่ก่อนที่เธอจะทันได้ทำอะไรก็เหลือบไปเห็นที่ๆหนึ่ง  ซึ่งเป็นที่ที่มีแต่สีดำล้วน  นั่นทำให้เธอรู้สึก......

“อ๊ะ!! สีดำ!!!*O*”  ฉับพลัน!!!ดวงตาของมิทก็โตขึ้นอย่างไม่ทราบสาเหตุและดูเหมือนกับจะเปล่งประกายปิ้งๆได้ (เอ่อ.....)

“สวยจางงงงง *__*”  และแล้ว  มิทก็ถูกเสน่ห์ของสีดำ และความบ้าสีดำเข้าขั้นโรคจิตของเธอครอบครองสติไปจนหมด (มิท:-__-^^)  นั่นทำให้เธอเดินเข้าไปข้างในอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว.....

ทางด้านของไมย่า....

“ที่นี่มันใช่.......หุบเขากลืนวิญญาณรึเปล่านะ???”  ไมย่าร้องอุทานอย่างตกใจ  พลางมองเข้าไปข้างในตัวหุบเขา  เธอหวังว่าจะได้อะไรซักอย่างที่สามารถยืนยันความคิดของเธอได้...

และแล้วเธอก็ได้เห็น.....

เธอเห็นผู้หญิงคนหนึ่งกวักมือเรียกเธอให้เข้าไปข้างใน  ในตอนแรกมีแค่คนเดียว  เธอตกใจเล็กน้อย  และแทบจะไม่เชื่อสายตาของตัวเอง  แต่เมื่อเธอลองขยี้ตาแล้ว   เธอกลับพบว่าจำนวนคนเพิ่มมากขึ้นจนน่ากลัว!!!

เธอตกใจมากจนก้าวถอยหลังไปเล็กน้อย!!  แต่เธอก็ตั้งสติ  ในหัวของเธอคำนวณถึงอัตราการรอดจากหุบเขาแห่งนี้  และแล้วเธอก็พบว่าเปอร์เซ็นมันช่างน้อยนิดเสียนี่กระไร  นั่นทำให้เธอกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก

ไมย่าฝืนตัวเองโดยการรวบรวมความกล้าบวกกับความบ้าบิ่นในตัวเธอที่ปกติแล้วแทบจะไม่มีเลย  แต่บัดนี้มันกำลังเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว   และนั่น!!ทำให้เธอตัดสินใจที่จะเดินเข้าไปยังหุบเขากลืนวิญญาณทันที!!!

.....เอาว่ะ  เป็นไงเป็นกัน!!!.....

เจมิไนที่เดินเข้ามาในหุบเขากลืนวิญญาณเหมือนกัน  แต่เขากลับไม่พบสิ่งมีชีวิตอะไรแม้แต่ตัวเดียว....

.....ที่นี่มันสุสานรึเปล่านะ???....เขาเริ่มคิดถึงความเป็นไปได้

.....มีความเป็นไปได้ถึง8ใน10ที่จะเป็นสุสานของอะไรซักอย่าง   หรืออาจจะไม่ใช่....

เจมิไนขมวดคิ้วอย่างใช้ความคิด  และในระหว่างนั้นเอง!!!!

“มืดดดดดดดดดดด” เสียงร้องปริศนา(?)ก็ดังขึ้น  ทำให้เขาหลุดจากความคิดในตอนนั้นทันที!!

เจมิไนหันไปทางต้นเสียงอย่างรวดเร็ว  แล้วเขาก็ต้องเบิกตากว้าง  เพราะว่า.....มีวัตถุประหลาดกำลังเคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูง(?)ตรงมาทางเขาอย่างน่ากลัว!! -___-;

ด้วยสัญชาตญาณการเอาชีวิตรอดของนักฆ่าที่เขาเคยลิ้มลองมาก่อนแล้ว....  มันทำให้เขาดีดตัวออกไปทางขวาอย่างรวดเร็ว!!  แต่วัตถุนั้นก็พุ่งตามเขามาอย่างไม่ลดความเร็วลงแม้แต่น้อย!!!

.....นี่มันอะไรกันแน่นะ???....  ในขณะที่เจมิไนกำลังวิเคราะห์ว่าควรจะรับมือยังไงดี  วัตถุนั้นก็เปล่งเสียงออกมาว่า....

“นี่ชั้นเอง  มิทไง”  พร้อมๆกันนั้น  วัตถุประหลาด(?)ก็เผยออกกลายเป็นร่างของมิทที่ถูกปกคลุมด้วยผ้าคลุมสีทะมึน

“เธอ???ตามฉันมาเหรอ??” เจมิไนในโหมดกึ่งมืดขมวดคิ้วมุ่ย  ปากก็เอ่ยถามอย่างแปลกใจ  พลางชี้มือไปทางมิท

เมื่อมิทเห็นดังนั้นจึงพยักหน้าอย่างเอาเป็นเอาตายทันที!!

ฝ่ายเจมิไนเมื่อได้รับคำตอบ  เขาก็ทำหน้าปั้นยากขึ้นมาทันทีเช่นกัน  มิทเห็นดังนั้นจึงแหวออกมาอย่างฉุนๆ

“อะไรเล่า....ฉันเดินตามหานายตั้งนานนะมืด!!  ขอบคุณซักคำก็ไม่มีให้” มิททำปากย่นเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยปากบอก

“จำเป็นต้องพูดด้วยเหรอไง  ฉันไม่ได้ขอร้องให้เธอเดินตามมาซักหน่อย.....ไร้สาระ!” เจมิไนที่บัดนี้เริ่มเข้าสู่โหมดมืดกว่า 90% ตอบอย่างเย็นๆ นั่นทำให้มิทเริ่มรู้ตัวว่าไม่ควรจะไปยุ่งกับเขาในตอนนี้...

“นั่นนายกำลังทำอะไรอยู่น่ะ” มิททำหน้างงแกมสงสัย  เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังก้มๆเงยๆอยู่

“ตรวจดูตัวอย่างของหินแถวๆนี้  จะได้รู้ว่าอยู่ที่ไหนกันแน่....” เจมิไนตอบพลางจับก้อนหินขึ้นมาก้อนหนึ่ง  ฉับพลัน!! ก้อนหินก้อนนั้นก็สลายหายไปปะปนกับอากาศเบื้องสูงเกือบจะทันทีที่เขาสัมผัสมัน

…..นี่มันอะไรกัน....เจมิไนขมวดคิ้วอย่างใช้ความคิด  เขาหันไปมองหน้ามิทอย่างขอความคิดเห็น  และเขาก็พบว่า....

มิทเบิกตากว้างพลางชี้มือไปทางด้านหลังของเขา  นั่นทำให้เขารีบหันไปสนใจด้านหลังของตัวเองทันที!!!  และแล้วเขาก็พบกับ....

“ผู้หญิงงั้นเหรอ??” ด้านหลังของเขาที่แต่ก่อนนั้นไม่มีอะไรอยู่เลย  แต่ตอนนี้กับพบว่ามีหญิงสาวกำลังนอนอยู่  เขาเริ่มรู้สึกว่ามันแปลกๆเพราะว่าตั้งแต่ที่เขาเข้ามาภายในนี้  เขายังไม่พบสิ่งมีชีวิตแม้แต่ชนิดเดียว!!!  เขากำลังจะเอ่ยปากร้องห้ามมิทที่ตอนนี้เดินเข้าไปใกล้ผู้หญิงคนนั้นแล้ว  แต่ก็ไม่ทัน!!!

“เธอๆ นี่เธอเป็นอะไรรึเปล่า” มิทเอ่ยปากถาม  พลางเอื้อมมือไปจับที่บ่าของเธอคนนั้น  ฉับพลัน!!เธอก็เบิกตาขึ้นอย่างรวดเร็ว  มิทตื่นตกใจกับอาการที่เกิดขึ้นนั้น  เธอจึงก้าวถอยหลังเล็กน้อย  แต่หญิงคนนั้นก็คว้าข้อมือของมิทเอาไว้แน่น

“เธอจะทำอะไรน่ะ  ปล่อยฉันนะ” มิทพยายามแกะมือของหญิงสาวตรงหน้าออก  แต่เธอกลับพบว่า  เธอไม่สามารถทำอะไรได้เลย

.....ทำไมกันนะ....ยัยนี่ทำไมแรงเยอะยังงี้ล่ะเนี่ย -__-^^  นี่หล่อนกินไรเข้าไปกันย่ะ แรงถึงได้ควายอย่างนี้....มิทแอบสบทด่าหญิงข้างหน้าในใจ

“โอ๊ย!!” มิทร้องออกมา  เพราะว่าผู้หญิงตรงหน้าบีบข้อมือเธออย่างแรง  เธอรู้สึกเจ็บปวดมากเหมือนข้อมือเธอจะหักให้ได้ยังไงยังงั้นเลย

ทางด้านของเจมิไนที่เห็นดังนั้นจึงหยิบมีดออกมาหนึ่งเล่มแล้วซัดเข้าไปที่มือของหญิงปริศนาคนนั้นทันที!!

ได้ผล!!ปรากฏว่าเธอคนนั้นปล่อยมือออกจากข้อมือของมิท  พลางกุมมือที่อาบไปด้วยเลือดที่มีสีน้ำเงิน!!   เมื่อข้อมือถูกปลดปล่อย  มิทก็รีบกระเถิบออกห่างจากผู้หญิงคนนั้นไปหาเจมิไน

“เลือดสีน้ำเงิน  เธอไม่ใช่มนุษย์สินะ....” เจมิไนเอียงคอเล็กน้อย  ก่อนจะสรุปออกมาตามที่เห็น  ฝั่งมิทเมื่อเห็นเขาพูดเช่นนั้นจึงรีบหันกลับไปมองที่มือของผู้หญิงคนนั้น  เธอเบิกตากว้างก่อนที่จะรีบใช้ความคิดเพื่อคาดเดาว่าเธอที่อยู่ตรงหน้าเป็นตัวอะไรกันแน่!!

หญิงสาวไม่ตอบ  แต่กลับมองมาทางเจมิไนด้วยสายตาเคียดแค้นยังกับว่าพวกเขาทั้งสองเป็นศัตรูกันมาแต่ชาติปางก่อนก็มิปาน

ทันใดนั้นเอง!!!ร่างกายของหญิงสาวก็เริ่มเปลี่ยนไป  จากที่เคยมีร่างกายคล้ายกับมนุษย์ก็เปลี่ยนแปลงไปกลายเป็นอะไรที่น่าสะพรึงกลัว!! จากความงดงามก็กลับกลายเป็นความน่าเกลียดน่ากลัว  จนไม่อยากแม้จะเหลือบตามอง

มิทอ้าปากค้างพลางมองภาพตรงหน้าอย่างไม่เชื่อในสายตาตัวเอง.....

.....นี่มันตัวอะไรกันแน่นะ  อี๋!! นี่มัน น่าขยะแขยงชะมัดเลย =[]=!!.....มิทสรุปภาพตรงหน้าออกมาได้แค่นั้นเพราะว่าความคิดของเธอถูกหยุดเอาไว้ด้วยกำปั้นขนาดมหึมาที่ตรงมาทางเธอ!!

“อย่ามัวแต่เหม่อสิ มิท” เจมิไนไม่พูดเปล่า  เขาดึงคอเสื้อมิทของมิทให้หลบไปทางซ้ายด้วยกันอย่างฉิวเฉียด!!

“แค่กๆๆ ไอ้บ้า!! เห็นไหมน่ะ  ว่านายทำอะไรไป ฉันเกือบตายแล้วเห็นไหม” หลังจากที่มิทหายอึ้ง  เธอก็รีบหันไปแขวะเจมิไนทันที

“นี่....ถ้าฉันไม่ช่วยเธอ  ป่านนี้เธอแหลกไปแล้ว” เจมิไนตอบกลับอย่างฉุนนิดๆ

.....ทำคุณบูชาโทษอีกนะ  หึ!! สงสัยว่าคราวหน้าคงจะไม่ต้องช่วยก็ได้มั้ง -*-.... เจมิไนเริ่มหงุดหงิดขึ้นมากกว่าเดิมแล้ว...

“โอเค คราวหน้าฉันจะไม่ช่วยเธอก็แล้วกัน  เก่งนักนี่....” เขาเบือนสายตามองเล็กน้อย พลางตอบกลับไปพร้อมทั้งจิกกัดมิทเล็กน้อย

เมื่อมิทเห็นดังนั้นเธอรู้สึกกระอักกระอวนเล็กน้อย  แต่ก็ยอมเอยปากขอโทษแต่โดยดี...

“ง่า.....ขอโทษนะมืด =[]=;;”

“ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่ อยากทำอะไรก็ทำ...” เจมิไนตอบกลับพลางยักไหล่อย่างไม่แคร์สื่อ(?)ให้  ด้านมิทเองเมื่อเห็นดังนั้น  เธอจึงคิดว่า.....

......ผู้ชายอะไรขี้งอนชะมัดเลย..... มิทคิดอย่างปลงๆกับตัวเอง  พลางเหม่อมองไปด้านเจมิไน

(ถ้ามีเวลาว่างมากมาคุยกันถึงขนาดนี้เนี่ย....ช่วยสนใจนางไม้ซักติ๊ดก็จะดีนะ =[]=!!:เสียงใครซักคนคร่ำครวญ(?))

“ตูม!!!!!” เจมิไนและมิทพร้อมใจพากันโดดออกคนละข้าง เมื่อเห็นกำปั้นลอยมาอีกรอบ

“จะเอาไงดีล่ะเนี่ย....” เจมิไนพูดขึ้นมาเชิงถามความเห็นของมิทไปในตัว

“ก็จะให้เอายังไงเล่า!! ก็สู้เด่!!” มิทตอบคำถามอย่างยากลำบาก เพราะว่าตอนนี้เธอกำลังหลบกำปั้นที่มีทิศพุ่งเข้ามาหาเธอ!!

......ได้ข่าวว่ามืดเป็นคนทำแกเจ็บไม่ใช่เหรอ(ว่ะ) แล้วทำไมแกไม่ไปทางโน้นเล่า  มาแต่ทางนี้ทำมายยยยยย TT^TT.......

อีกด้านหนึ่ง.....

“อึ๊ย!!ที่นี่น่าขนลุกชะมัดเลยอ่ะ T^T ทำไมท่านเฟย์ย่าถึงต้องให้ข้ามาสู้ที่นี่ด้วยล่ะเนี่ย  ถึงแม้ว่าข้าจะชอบธรรมชาติก็เถอะนะ....” ไมย่าพูดขึ้นกับตัวเองเบาๆอย่างเดือดๆ

“แต่นี่มันก็เกินกว่าที่ข้าจะรับได้นะ!!!” ในที่สุดเธอก็ทนต่อไปไม่ไหวจนต้องร้องตะโกนออกมาด้วยน้ำเสียงอันดัง  ทำให้เหล่านางไม้ที่สถิตอยู่ในบริเวณแถบนั้นต้องยกมือขึ้นมาปิดใบหู  พลางสอดส่ายสายตาหาเจ้าของเสียงที่ปลุกพวกหล่อนจากห้วงนิทรา!!!

เมื่อเหล่านางไม้พบกับตัวการที่ปลุกพวกนางขึ้น  จึงรีบบินไปยังทิศทางที่ไมย่าอยู่ด้วยความรวดเร็วทันที!!!

ฝ่ายไมย่าเองเมื่อได้ตะโกนออกไปแล้วก็เกิดความโล่งใจขึ้นมาจากเดิมมาก  แต่เธอกลับไม่ทราบเลยว่า เหตุการณ์เมื่อซักครู่นั้น...จะมีผลทำให้เธอต้องรับมือกับศึกหนัก!!!

“แกรกๆ.....”

“เอ๊ะ!!เสียงอะไรน่ะ” เธอเกิดความสงสัยเล็กน้อย  จึงหันหลังกลับไปดู  และนั่นทำให้เธอก็ต้องส่งเสียงกรีดร้องออกมา.....

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด!!!!!”

“หือ??? เสียงอะไรน่ะมืด??” มิทเอ่ยปากถามเขาอย่างหมดเรี่ยวแรง  หลังจากที่พวกเขาทั้งสองคนร่วมมือกันจัดการกับสัตว์ประหลาด(?)ตรงหน้า

“ไม่รู้สิ  ฉันก็อยู่กับเธอไม่ใช่เหรอไง” เขาตอบกลับด้วยน้ำเสียงนิ่งๆตามแบบฉบับของมืดเต็มตัว

“ฉันว่านะ...มันเหมือนกับเสียงกรีดร้องเลยนะ  เราไปดูกันหน่อยดีกว่า  เผื่อว่าจะมีใครโชคร้ายแบบเราอีก....” มิทมีสีหน้าที่กังวล  เพราะเกรงว่าจะมีคนตกเป็นเหยื่อของเจ้าตัวแบบนี้อีก

“.......” เจมิไนไม่ตอบ  แต่เก็บของใส่กระเป๋า  มิทเห็นเช่นนั้นจึงรีบเก็บของลงกระเป๋าอย่างรวดเร็ว

เมื่อทั้งสองคนต่างก็พร้อมแล้วจึงรีบมุ่งหน้าไปยังทิศทางของต้นเสียงนั้นทันที!!!

ระหว่างทาง มิทได้ถามเขาถึงตัวประหลาดเมื่อครู่นี้  เขาก็ตอบไม่ได้เหมือนกันว่ามันคือตัวอะไรกันแน่ แต่ที่เขารู้ๆก็คือมันไม่ได้มาดีแน่ๆ!!

ในระหว่างที่เขากำลังครุ่นคิดเกี่ยวกับเหตุการณ์เมื่อครู่....ก็มีเสียงร้องดังขึ้นอีกรอบ

“กรี๊ดดดดดดดด!!!! ใครก็ได้ช่วยชั้นด้วย....” เขาเหลือบมองใบหน้าของคนข้างกาย  พลางพยักหน้าให้แล้วดีดตัวด้วยความเร็วสูง!!  ฝ่ายมิทเห็นดังนั้นจึงรีบเร่งความเร็วตามไปทันที

ในตอนนี้ไมย่าเกิดความหวาดกลัวเป็นอย่างมาก  เพราะเธออยู่ท่ามกลางวงล้อมของเหล่าหญิงสาวที่สักครู่นั้นงดงาม  แต่ตอนนี้ได้กลายเป็นตัวประหลาดสุดที่จะพรรณนาได้

.......นั่นมัน นางไม้นี่นา O[]o;;  แต่ทำไมถึงได้มาอยู่ที่นี่กันนะ.... ไมย่าคิดอย่างรวดเร็ว  แต่ความคิดของเธอก็สะดุดลง เมื่อเธอต้องหลบการโจมตีของนางไม้ตนหนึ่ง

.....อึ๊ย!! จะรอดไหมเรา T^T  ต้องโดนกินแน่ๆเลย.... ไมย่าเริ่มคิดถึงเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้

นางไม้ตนหนึ่งพยายามจะจับตัวเธอไว้  แต่เธอก็หลบได้อย่างฉิวเฉียด  นางไม้ตนอื่นๆจึงพร้อมใจกันโจมตีเธอทันที!!

......กรี๊ด!!ใครก็ได้  ช่วยชั้นด้วย >_<.... เธอหลับตาปี๋พลางรอคอยสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นกับเธอ แต่แล้วกลับไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น  เธอจึงค่อยๆเปิดตาดูช้าๆ....

แล้วเธอก็ต้องพบกับ.....

“รุ่นพี่เจมิไน???” เธอเกิดอาการงงเป็นอย่างมาก

......เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกันนะ  แต่เดี๋ยวก่อน!! เขาเป็นคู่ต่อสู้ในรอบนี้ไม่ใช่เหรอ??  งั้นก็แสดงว่า.... ความคิดของเธอก็ต้องสะดุดอีกรอบ  เนื่องจากว่าเจมิไนได้เหวี่ยงเธอออกไป

“ผลัก!! ตุบ!! โอ๊ย!!” ไมย่าร้องออกมาด้วยความเจ็บ  เธอรีบหันไปค้อนใส่ผู้ซึ่งช่วยชีวิตของเธอเมื่อซักครู่  และเธอก็ต้องฉุนขาดกับคำพูดต่อมา....

“เกะกะ หลีกไป” เจมิไนพูดขึ้นพลางมองใบหน้าของไมย่าซึ่งตอนนี้ได้ส่งค้อนวงใหญ่ให้เขาหลายรอบแล้ว

.......หึ!ใครจะสนล่ะ -__-...... เจมิไนไม่สนใจกับสีหน้าและท่าทางของไมย่าแต่ถามเธอว่า

“นั่นมันตัวอะไรกันแน่” เขาถามพลางชี้มือไปยังนางไม้ตนหนึ่งที่ตอนนี้ต่อสู้อย่างดุเดือดกับมิท

ไมย่าปัดกระโปรงของเธออย่างลวกๆพลางตอบคำถามของเขา.....

“ก็นางไม้ยังไงล่ะคะพี่เจมิไน” จากนั้นเธอก็หันไปค้นหาอาวุธของเธอในกระเป๋า

เจมิไนเลิกสนใจเธอ  แล้วหันไปสนใจกับนางไม้ตรงหน้าทันที!!!

เขารีบเก็บมีดสั้น(ที่มีความยาวไม่สมควรจะเรียกว่ามีดสั้น)ลงกระเป๋า  แล้วร่ายมนตร์เรียกอาวุธคู่ใจเขาขึ้นมาแทน!!

“ข้าแต่ความมืดมิดที่กลืนกินจิตใจของผู้คน  เจ้าจงให้ข้าได้ยืมพลังของเจ้าเพื่อสังหารศัตรูและช่วยเหลือเหล่าพวกพ้อง  ขอเคียวแห่งความตายและการสาปแช่งจงปรากฏต่อหน้าข้าผู้เป็นนาย”

สิ้นเสียงของเขา  ฉับพลัน!!บรรยากาศรอบข้างก็แปรเปลี่ยนไป!!  จนเหล่านางไม้สังเกตได้ว่า มีศัตรูที่น่าสะพรึงกลัวยิ่งกว่าหญิงสาวตรงหน้าของพวกนางปรากฏตัวขึ้น!!!

เหล่านางไม้ต่างก็มองหน้ากันอย่างเลิกลั่ก  เป็นเชิงว่าจะเอายังไงต่อไปดี

“หืม....นี่เจ้าเรียกข้าออกมางั้นเหรอ หึหึหึ” เสียงลึกลับดังขึ้น  มิทกับไมย่ามองหน้ากันโดยอัตโนมัติ  ก่อนที่จะหันไปทางเจมิไน  เพื่อที่จะสื่อเป็นนัยว่าเป็นเสียงของใครกัน

“ใช่ ข้าเห็นเจ้าไม่ได้ออกมานานแล้ว  กลัวจะคลั่งตายซะก่อน” เจมิไนตอบกลับไปอย่างเรียบๆพลางยืนกอดอกมองคนที่อยู่ตรงหน้า....

ตรงหน้าของเขาปรากฏชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งที่แลดูไม่สูงใหญ่เกินไป  แต่ก็ดูตัวไม่เล็กเหมือนกัน  กำลังเลิกคิ้วขึ้นสูง  ก่อนที่จะหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

“ยังงั้นเหรอ หึหึหึ งั้นก็แปลว่าข้าเชือดได้ใช่ไหม??” ชายหนุ่มลึกลับถามขึ้น  พลางบุ้ยหน้าไปทางเหล่านางไม้ที่บัดนี้นิ่งสงบ  เหมือนกับกำลังรอคอยอะไรซักอย่าง

“แน่นอน สตริงค์ เพราะว่านางไม่ใช่มนุษย์” เจมิไนตอบเสียงราบเรียบกลับไป  ชายหนุ่มนามว่าสตริงค์ค่อยๆคลี่ยิ้มกว้าง ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นแสยะยิ้มอย่างพอใจ

เขาพุ่งตัวเข้าไปข้างในกลุ่มของนางไม้  และโจมตีนางไม้ตนหนึ่งอย่างรวดเร็ว  พวกเธอไม่รู้สึกตัวเลยด้วยซ้ำว่าเขาเข้ามาตั้งแต่เมื่อไร  จนกระทั่งมีตนใดตนหนึ่งถูกโจมตีแล้วถึงได้รู้สึกตัว

เมื่อพวกเธอหายตะลึงแล้วก็พลันโจมตีกลับทันที!!!

สตริงค์ฉีกยิ้มร่า  เมื่อเขาจินตนาการถึงตอนที่เขาทรมาณเหล่านางไม้เล่น(?)  และเขาก็ดีใจอีกอย่างหนึ่งคือ เจ้านายของเขาก็อนุญาตให้เขาทำตามใจชอบซะด้วยสิ....สนุกล่ะงานนี้ ^^+

เมื่อเจมิไนหันกลับมาเผชิญหน้ากับทั้งสองคน  เขาทำหน้าเรียบเฉยใส่พวกเธอทั้งคู่  นั่นทำให้ไมย่าปรี๊ดแตกทันที!!!!

“นั่นมันใครกันน่ะ?? อธิบายมาเดี๋ยวนี้เลยนะคะ!!พี่เจมิไน  แล้วเขามาได้ยังไงกัน??  ละ...แล้วพี่รู้จักกับเขาตั้งแต่เมื่อไรกัน??  เขาเป็นพวกเราใช่ไหมคะ??” ไมย่ายิงคำถามเป็นชุดใส่เขาอย่างรวดเร็ว  เขาเหลือบไปมองหน้าไมย่าแว่บนึงก่อนจะตอบกลับทุกคำถาม

“นั่นคือสตริงค์ ภูตแห่งความมืดที่ทำสัญญากับฉัน  ฉันรู้จักกับหมอนั่นมาตั้งนานแล้ว  และเขาเป็นพวกเรา” เขาจ้องหน้าไมย่า  เผื่อว่าเธอจะมีคำถามอะไรอีก แต่คนที่ถามต่อดันกลายเป็นมิทแทน....

“แล้วนี่ตกลงว่าพวกเราต้องสู้กันไหมเนี่ย??” มิทถามอย่างเนือยๆเพราะเมื่อครู่เธอก็ซัดกับนางไม้มาหยกๆ  นี่จะให้ซัดกันเองอีก เธอไม่ใช่ซุปเปอร์ไซย่านะจะได้มีพลังเหลือเฟือน่ะ!! -__-^^

เจมิไนไหวไหล่เล็กน้อยเป็นความหมายว่ายังไงก็ได้

มิทเห็นดังนั้นจึงโอดครวญขึ้นมาอีกรอบ....

“นี่ฉันพึ่งจะสู้กับนางไม้มาหยกๆนะ เหนื่อยก็เหนื่อย!!  นี่ยังจะมาสู้กันเองอีกเหรอ???” มิทร้องตะโกนขึ้นมาอย่างเหลืออด  ไมย่าเห็นเช่นนั้นจึงรีบพูดว่า....

“นะ...น้องมิทจ้ะ พะ...พี่ว่า....ระ...เราไม่ต้องสู้กันหรอกนะจ้ะ ^^;;” ไมย่าพูดอย่างตะกุกตะกักกับมิทเพื่อให้เธอหายจากอารมณ์โมโห....

“ทำไมล่ะคะ???” มิทรีบพูดขึ้นมาทันทีที่ไมย่าพูดจบ  ไมย่าทำหน้ากระอักกระอวนเล็กน้อย

......จะให้บอกได้ยังไงล่ะ  ว่าพี่กลัว!! T^T  เง้อ...=A=;; ขนาดนางไม้เพียงตนเดียวพี่ยังไม่สามารถจะสู้ได้เลย  นับประสาอะไรจะไปสู้กับคนที่สู้ชนะนางไม้ได้ยังไงเล่า!!!  TT^TT .....

“ฉันว่าเราน่าจะรีบไปได้แล้วนะ  ถ้าตกลงว่าจะไม่สู้กันเองน่ะ....” จู่ๆเจมิไนก็โพล่งขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย  หลังจากที่เงียบมาตั้งนาน  นั่นทำให้มิทและไมย่าหับขวับมาทางเขาทันที!!

“ทำไมล่ะ/ทำไมล่ะ” ทั้งสองคนเหมือนนัดกันพูดขึ้น  เป็นเพราะว่าทั้งคู่ดันพูดประโยคเดียวกันเป๊ะเลย...

เจมิไนไม่ตอบแต่มือเขาชี้ไปยังทิศทางหนึ่ง

ทั้งสองมองตามมือของเจมิไนไปและพบว่า.....

“นั่นมันอะไรน่ะ!!!” มิทอุทานขึ้นมาอย่างตกใจ!!!

“พระเจ้าช่วย!!!” ไมย่าร้องออกมา  เพราะเธอพบว่าทางทิศที่เจมิไนชี้ไปนั้นมีนางไม้จำนวนมากมายกำลังตรงดิ่งมาทางพวกเธออย่างน่ากลัว!!

“จะไปกันเลยไหม??” เจมิไนถามอย่างไม่ทุกข์ไม่ร้อน  แตกต่างกับคนอีกสองคนที่ตอนนี้กำลังสติแตก(?)เป็นอย่างมาก

เมื่อเจมิไนไม่เห็นว่ามีใครตอบเขา  เขาถามมิทด้วยคำถามใหม่

“เธอมีสัตว์เป็นพาหนะที่บินได้รึเปล่า??”

“เอ๋?” มิททำหน้างงแป๊บนึง  ก่อนที่จะตอบกลับไปว่า....

“มีสิๆ” เธอพูดขึ้น พลางร่ายคาถาเชิญ  ซักครู่...ก็ปรากฏมังกรสีส้มขนาดมหึมา

“ว้าววว!!!” ไมย่าร้องอุทานขึ้นมาอย่างตื่นเต้น  เพราะเธอได้เห็นมังกรตัวเป็นๆ ไม่ใช่จากในหนังสือนิทานหรือหนังสืออื่นๆที่เกี่ยวข้องกับมังกร.... *O*

......เป็นปลื้ม  ชาตินี้ตายก็ไม่เสียดายอะไรอีกแล้ว *O* แต่ยังไงซะ  ฉันก็ยังไม่ยอมตายตอนนี้หรอกน่า!!..... ถึงแม้ว่าเธอจะปลื้มแค่ไหนก็ตาม  แต่ในเวลานี้ไม่สมควรอย่างยิ่งที่จะมาชื่นชม!!

“รีบขึ้นไปเร็วเข้า” เจมิไนสั่ง ทั้งสองคนรีบทำตามทันที  เมื่อเห็นว่าทั้งคู่ขึ้นไปอยู่บนมังกรเรียบร้อยแล้ว  เขาก็ตะโกนบอกสตริงค์

“พวกฉันจะออกไปจากที่นี่  นายจะไปด้วยรึเปล่า??” เขาพูดออกไป ผ่านไปซักครู่ก็มีเสียงตอบกลับมา

“พวกนายไปก่อนเลยก็ได้  ฉันไม่ได้สนุกอย่างนี้มาตั้งนานแล้ว  ยังไงๆคราวนี้ก็ขอแบบเต็มที่เลยล่ะกัน หึหึหึ!!!” สตริงค์แสยะยิ้ม(อย่างโรคจิต)ก่อนที่จะตอบกลับมา  พลางโบกมือบ๊ายบายพวกเขาอีกตะหาก  เจมิไนเมื่อเห็นเขาว่างั้นจึงกระโดดขึ้นหลังมังกรของมิท  พลางบอกให้เธอสั่งให้มังกรบินขึ้นไปได้แล้ว

“ไปสิ” เจมิไนพูดสั้นๆ  มิททำท่าเหมือนจะแย้งขึ้นมา  แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไรออกมานอกจากจะสั่งให้มังกรบินขึ้น  ไมย่าเห็นดังนั้นจึงถามแทน

“ทำไมพี่เจมิไนถึงปล่อยคุณสตริงค์เอาไว้แบบนั้นล่ะคะ??”  เธอถามขึ้นแทนมิทที่เหมือนจะอยากถามแต่ก็ไม่พูด  เจมิไนเหลือบตามองเธอแว่บนึงก่อนจะตอบกลับ

“หมอนั่นไม่ได้ออกมานานแล้ว  ปล่อยๆไปเถอะ  ส่วนเธอก็อย่าถามอะไรมากนักได้ไหม  ฉันขี้เกียจพูด”  เจมิไนพูดด้วยสีหน้าเบื่อๆไมย่า  เธอรู้สึกฉุนเขานิดๆแต่ก็ยอมสงบปากสงบคำไปตลอดทาง

ตลอดทางที่พวกเขาทั้งสามคนผ่าน  แทบจะไม่มีนางไม้โจมตีพวกเขาเลย  (มีเพียงสองถึงสามครั้งตลอดการเดินทางออกจากหุบเขาเท่านั้น)  เมื่อออกจากหุบเขาได้แล้ว  พวกเขาต่างก็โล่งใจกันทั้งนั้น

“ดีจังเลยนะคะที่พวกเราออกมาได้  แถมยังไม่ต้องมาสู้กันด้วย ^^” มิทพูดพลางยิ้มๆให้ไมย่าและเจมิไน

“นั่นสินะจ้ะ.....ดีแล้วล่ะ ^^” ไมย่ายิ้มพลางตอบกลับไป  ส่วนเจมิไนเพียงแค่มองไปที่มิทพลางพยักหน้าให้เบาๆเท่านั้น

“เฮ้ออออออ.....แล้วยังงี้ใครจะชนะการประลองรอบนี้ล่ะคะ???” มิทถอนหายใจเบาๆก่อนที่จะถามขึ้นมาอย่างสงสัย

ไมย่าตีมีสีหน้าที่เครียดขึ้นมาทันที  ส่วนเจมิไนเพียงแค่ไหวไหล่เบาๆให้เธอ....

นั่นทำให้เธอรับรู้ได้เลยว่ายังไงๆรอบนี้ก็คงจะไม่มีผู้แพ้และผู้ชนะแน่ๆ

......ยังงั้นก็หมายความว่าไม่มีใครชนะสินะ  เสมอกันหมดเลยงั้นเหรอ..... มิทคลี่ยิ้มให้กับความคิดของตัวเอง

......เป็นยังงั้นก็ดีแล้ว....

วันรุ่งขึ้น ณ ป้ายประกาศ.....

‘การประลองรอบที่สอง...’

‘เจมิไนVSมิทVSไมย่า’

‘ผลคือ......’

‘เสมอกันทั้งสามคน’

อ่า......จบไปแล้วล่ะครับ =___=;;

ต้องขอโทษด้วยจริงๆนะครับ สำหรับทั้งคู่ที่ผมไม่ได้โชว์ความสามารถของทั้งสองคนเลย แหะๆ รู้สึกผิดขึ้นมายังไงก็ไม่รู้สิครับ เหอๆ

ต้องขอโทษอีกครั้งจริงๆครับ  เพราะว่าผมไม่มีเวลามากนัก  จึงแต่งได้เพียงเท่านี้ครับ

(นี่ก็ปั่นสุดๆแล้วนะครับผม  เห็นใจด้วยเต๊อะ!! TT^TT)

ผมก็ต้องขอขอบคุณทุกท่านที่อ่านจบด้วยนะครับ ^^ ต้องขอบคุณมา ณ ที่นี้ด้วย (โค้งให้)