Give love

รัก…ให้ได้รัก (GIVE LOVE) 

ตอนแรก  เกินกว่าเพื่อน

…………………………………วันหนึ่งถ้าคุณพบคนที่ใช่นั้นแหละ คือ สิ่งที่คุณจะขาดไปไม่ได้

แต่ถ้าคนนั้นไม่ใช่เค้าก็จะจากเราไปได้ทุกเมื่อ  เมื่อเขาหมดรักเรา……………………………..

ณ  โรงอาหารโรงเรียนแห่งหนึ่ง

       ทุกเช้าจะมีกลุ่มนักเรียนที่มาโรงเรียนเพื่อรอเข้าแถว  และนั่งปั่นการบ้านกัน ตัวผมเองก็เป็นหนึ่งในนั้นแต่สิ่งเหล่านี้มันก็เป็นเรื่องปกติของเด็ก ม.ปลายนี่  อ้อผมลืมแนะนำตัวไป  ผมชื่อ  แม็ค  เป็นคนที่ไม่ได้หน้าตาดีอะไรมาก จะดีก็แค่บางเรื่อง  แต่มีอยู่เรื่องหนึ่งที่ผมอาจจะไม่เก่งเลยคือเรื่องความรัก ผมสามารถพูดให้ใครต่อใครเข้าใจคำว่า………………

       “แม็คคคคคค”     เสียงตะโกนจากไหนไม่รู้      

       “ เอ้าแม็ควันนี้มาเช้าจัง”อ้อ เสียงของเฟยนี่เอง เพื่อนสนิทผม

       นี่คือเฟยเป็นคนที่ใครๆอาจมองว่าเขาไม่ได้เรื่องแต่มีอยู่เรื่องหนึ่งคือเรื่องของความรัก เฟยเป็นคนที่เข้าใจความรักได้ดีแต่มันก็ไม่มีแฟน นี่แหละน่าคนที่เข้าใจเรื่องความรักมักไม่ค่อยที่จะมีแฟน

     . “ก็ตื่นเช้า ก็มาเช้ามีอะไรมากอะ” ผมตอบไอ้เฟย

       “ เดี๋ยวนี้มียอกย้อน”

        เอ้ามาเข้าเรื่องความรักกันต่อ  ผมแอบรักเพื่อนสนิทอยู่คนหนึ่งเค้าเป็นคนที่ผมไม่อาจจะลืมได้  เพราะเค้าเป็นคนที่ผมให้ความสำคัญมาก เธอชื่อว่าเกว เป็นเพียงคนเดียวที่ผมแคร์ ยอมทำทุกอย่างเพื่อเธอ

         “เอ้า เกว มาแล้ว”   เสียงเฟยตะโกนเรียกเกว

         “ อือ”  เกวพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

          “มึงเป็นไรวะ มึงเป็นไรปรึกษากูได้นะเว้ย”  ผมถามอย่างเป็นห่วง

             “อือ”   เกวก็ตอบด้วยอารมณ์ที่บ่จอย

          “เฮ้ย ไอ้แม็ค ไอ้เกวไปเข้าแถวปะ”   เสียงเฟยตะโกนเรียก

           “เออเด่วตามไป”   ผมตอบ

           แล้วพวกผมก็เดินไปเข้าแถวกัน พร้อมกันด้วยใบหน้าของเกวที่เป็นกังวล  และมันก็ทำให้ผมเป็นกังวลไปด้วย ในวันนี้ที่เรียนเกวไม่พูดค่อยพูดจากับใคร

หลังเลิกเรียน……………

           ผมกำลังเดินออกจากโรงเรียน  แล้ว……………..แต่

           “แม็คคคคคคคค   คือเรามีเรื่องอะไรจะปรึกษา”  เกวเดินมาด้วยสีหน้ายิ้มแบบกังวล

           “มีไรจะปรึกษาหรอ”  ผมถาม

           “คือถ้าชอบใครสักคน เราควรจะบอกเขาดีไหม”  เกวถามตอบด้วยคำถาม

             อ้อผมลืมบอกไปนะว่าเกวอะมีคนที่ชอบอยู่คนหนึ่งชื่อว่า  เฟม  เฟมเป็นเพื่อนต่างห้อง    เฟมเป็นคนที่เรียนเก่ง  หน้าตาดี  ซึ่งผมต้องยอมรับว่าผมต่างจากเขาโดยสิ้นเชิง

               “เกว  ถ้าเรารู้ว่าเรารักเขาแน่ๆ เราควรที่จะบอกว่าเรารักเขามากแค่ไหน ถ้าเราไม่พูดเราก็ไม่รู้ เพราะบางทีเขาอาจจะคิดเหมือนกับเราก็ได้แต่เขาก็อาจไม่กล้าพูดหรอก”  ผมตอบเกวด้วยภายในใจที่อยากให้คนๆนั้นเป็นเราแทน

              “เราควรบอกหรอ แต่ไม่กล้าหรอก  แกผู้หญิงบอกรักก่อนมันจะดีหรอวะ”   เกวถามต่อ

              “เกวมันไม่เกี่ยวหรอกวะว่าใครจะบอกรักใครก่อนกัน  ไม่จำเป็นอะว่าชายต้องบอกรักหญิงก่อน  ขอแค่ว่ามีความรักให้กัน จะหญิงหรือชายก็บอกรักใครก่อนก็ได้วะ”  ผมตอบอย่างเท่ๆๆ (แต่ภายในใจน้ำตาท่วม)

  “หรอแกขอบใจนะ ที่ให้คำปรึกษาอะ  แกเป็นเพื่อนที่ดีมากนะ มีแกเป็นเพื่อนนี่มันดีเนอะ ”    เกวพูดแบบยิ้ม

  “ ไม่ขนาดนั้นหรอก”  ผมเขินนะแต่ก็เศร้าในเวลาเดียวกัน

                ทุกครั้งที่เกวยิ้มมันเป็นอะไรที่มีความสุขมาก ถึงแม้ว่าผมจะเจ็บแต่ถ้าเกวเป็นสุขผมก็ดีใจ ผมดูเหมือนพระเอกเนอะที่ต้องเจ็บมากกว่าสุขแต่เชื่อเถอะว่าการที่เราได้ทำอะไรเพื่อคนที่เรารักมันจะมีความสุขมากกว่าการที่เราทำอะไรเพื่อตัวของตัวเอง

                “เออแม็ค  งั้นเรากลับบ้านก่อนนะ”  เกวพูดขึ้น

                “เออ…….อ้อกลับบ้านดีๆๆนะบาย”  ผมโบกมือลาเกวแบบเหมือนต้องเสียเกวไป     

                 ผมเข้าใจอยู่เรื่องหนึ่งนะคือ วันเวลาที่เราเจ็บนั้นแหละจะสอนให้เรารู้เรานั้นอ่อนแอมากแค่ไหน แต่มันจะสอนเราและทำให้เราเข้มแข็งขึ้นในเวลาเดียวกัน  

                ในคืนวีนเดียวกันนั้นเอง ในขณะนั่งเล่นเฟชบุ๊ค  ก็มีการแจ้งเตือนขึ้น  ว่าเกวกำลังคบกับเฟม  มันเป็นเรื่องราวที่ผมรู้อยู่แล้วว่าต้องเกิดแต่มันเร็วเกินกว่ารับได้สำหรับคนที่แอบรักคนนี้------------------------------

                และผมก็หลับลงพร้อมกับร่วมยินดีให้กับเพื่อนเกวที่รักมากที่สุด>><<