คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : งานวันเกิด
~รับโทรศัพท์ฉันหน่อย
ฉันเองก็ไม่อยากคอย~
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นในช่วงบ่ายของวันนี้
ก่อนที่ฉันจะพิจารณาว่าไม่เคยรู้จักเบอร์ดังกล่าวเลย เอ... เบอร์ใครหว่า
~รับโทรศัพท์ฉันหน่อย
ฉันเองก็ไม่อยากคอย~
ไอ้เด็กเวรนี่ก็ร้องเพลงอยู่ได้
เดี๋ยวตบหัวหมุนเลย โถ่... รับก็ได้เผื่อมีเหตุฉุกเฉิน
“ฮัลโหล”
(ฮาลลลโหลลล)
น้ำเสียงกวนประสาทดังเข้ามาในหูของฉันเมื่อฉันยกโทรศัพท์ขึ้นกรอกเสียง
“นั่นใครน่ะ”
(โอ๊ะโอ...
จำเพื่อนตัวเองไม่ได้ซะงั้น)
เสียงผู้หญิงคนนั้นดูคุ้นมาก...
มากจริงๆ
“ใครน่ะ?”
(โถ่ยัยบ๊อง...) หล่อนหยุดถอนหายใจไปพักหนึ่ง
(ฉันโซเฟียจ้ะ)
“โซเฟีย!” ฉันอุทานเสียงดัง
“เธอได้เบอร์ฉันมาได้ไง”
(ไม่บอก)
“อ้าว...”
(เอาเป็นว่าเย็นวันนี้เธอว่างหรือเปล่า)
“ก็นะ ว่างจ้าทำไมเหรอ”
(คือว่าจะรบกวนมั้ยถ้าฉันอยากให้เธอมาร่วมงานวันเกิดของฉันน่ะ...)
“หา! วันนี้วันเกิดเธอเหรอ” ฉันตาโต
วันนี้น่ะเหรอวันเกิดยัยโซเฟีย ไม่น่าเชื่อยัยนี่ไม่เห็นจะบอกฉันเลยนี่นา
(ใช่... ว่าแต่เธอตกลงมั้ยล่ะ)
“จ้าๆ
วันเกิดเพื่อนทั้งทีจะไม่ไปได้ไงล่ะ”
(งั้นตกลงตามนี้นะงานเริ่มหนึ่งทุ่ม
อ้อ!) ปลายสายอุทานขึ้นอย่างนึกขึ้นได้
(ฝากบอกยูกิด้วยล่ะ บ้ายบายจ้า)
“อ่า...”
ตู๊ดๆๆๆๆ
ฉันกำลังอ้าปากเตรียมจะพูดต่อแต่ทางนั้นก็วางสายไปเสียก่อน
เฮ้อ... ให้ไปบอกอีตายูกิเหรอ หมอนั่นจะยอมไปมั้ยล่ะ?? อืม... ว่าแต่ว่าตอนนี้เขาอยู่ไหนน้า
ตึกตึก ตึกตึก
ฉันเดินตามหาอีตายูกิรอบบ้านแต่ก็ไม่เจอมแม้แต่เงา
แล้วเขาไปหลบอยู่ส่วนไหนของบ้านล่ะเนี่ย ตัวก็ไม่ใช่เล็กๆ สักหน่อย
ซวบๆ
“หืม? O.O”
จู่ๆ
ความรู้สึกจั๊กจี้ที่ขาก็ทำให้ฉันก้มลงไปมอง...
เจ้าแมวน้อยพันธุ์สก็อตทิช โฟลด์ ตัวเล็กสีเทา ขาว ดวงตากลมโตใสแป๋วของมันจ้องมาที่ฉันอย่างไม่วางตา
ก่อนที่จะค่อยๆ เข้ามาคลอเคลียฉันที่ยืนทำตาโต
แมวของใครล่ะเนี่ย!
“แม้ววว” มันร้องเบาๆ แล้วค่อยๆ
ก้าวขาเดินไปทางหลังบ้านเหมือนกับจะพาฉันไปที่ไหนสักแห่ง
“...”
“แม้วๆ”
“จ้าๆ จะตามไปเดี๋ยวนี้แหละ”
ฉันยืนงงอยู่สักพักก่อนจะยิ้มและเดินตามไปอย่างขันๆ
ตึกตึก ตึกตึก
...ฉันเดินตามแมวตัวนี้ไปเรื่อยๆ
ส่วนบรรยากาศรอบข้างก็ค่อยๆ แปรเปลี่ยนไปเช่นกัน ทางสวนหลังบ้านนี้ร่มรื่นผิดกับเมื่อกี๊ลิบลับ
แถมยังมีต้นไม้ใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่กลางสวนอีกด้วย
“จะไปไหนน่ะ”
ฉันร้องเสียงหลงเมื่อเจ้าแมวน้อยวิ่งหายไปหลังต้นไม้ใหญ่นั่น ตายล่ะหายไปไหนแล้วล่ะนั่น
ซวบ ซวบ
ฉันวิ่งตามมาจนถึงต้นไม้ใหญ่
ก่อนจะค่อยๆ ชะโงกหัวไปมองฝั่งตรงข้าม
แมวตัวนั้นนอนหมอบลงบนร่างของชายหนุ่มผมใบหน้าเกลี้ยงเกลา
เส้นผมสีดำสนิทนั้นกำลังพลิ้วไหวนิดๆ ด้วยสายลมอ่อนๆ โดยที่เจ้าตัวนั้นหลับตาพริ้มอย่างมีความสุข
อีตายูกิ!
ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะมานอนหลับอยู่ในที่แบบนี้
แต่สิ่งที่ไม่น่าเชื่อยิ่งกว่านั้นคือแมวตัวนั้น... เป็นของเขา!
แต่ว่า... ใบหน้าตอนหลับเนี่ยดูดีกว่าตอนทำหน้าตายไร้อารมณ์อีกนะ
ดูไร้เดียงสาขัดกับนิสัยที่เย็นชาอย่างลิบลับ... เฮ้ย! ไม่ได้ๆๆ คิดแบบนั้นอีกได้ยังไงกันเนี่ยฉัน
><
ฮึ! แต่ว่าในที่สุดก็เจอจนได้ขอแกล้งสักหน่อยแล้วกันโทษฐานที่ทำให้ฉันต้องตามหาทั่วบ้านจนเข่าอ่อน
ฉันหยิบปากกาเมจิกที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อออกมาจัดการถอดฝาจุกแล้วยื่นเข้าไปใกล้ๆ
หน้าของอีกฝ่าย
“...”
“-_-”
ในขณะที่หน้าของฉันและปากกาเมจิกอยู่ห่างกับหน้าของอีตายูกิประมาณหนึ่งคืบ
จู่ๆ เขาก็ลืมตาขึ้นมา!
พรึ่บ
รีบถอยออกห่างทันทีเลยค่า
แถมยังตีหน้ามึนเก็บปากกาทำไม่รู้ไม่ชี้
“ทำอะไรน่ะ” เขาขยับแว่นเบาๆ สองที
“คิดจะลักหลับฉันหรือไง”
“จะบ้าเรอะ!” ฉันตวาดกลับไปทันที
“ใครคิดจะลักหลับนายกัน อีตาบ้า!”
แล้วฝ่ามือพิฆาตของฉันก็ตีเพียะลงไปที่ต้นแขนเขาอย่างจัง
โฮะๆ สมน้ำหน้า
“โอ๊ย! มันเจ็บนะ”
“เจ็บเป็นด้วยเหรอ นี่แน่ะๆ”
ฉันตีเพียะที่แขนเขาอีกนับครั้งไม่ถ้วนจนเจ้าตัวต้องขยับตัวหนีฝ่ามือของฉัน
โฮะๆ รู้ฤทธิ์ยัยลูน่าหรือยัง
“เลิกตีฉันได้แล้ว”
“ไม่ๆ นี่ๆๆ นี่แน่ะๆๆๆ”
“โอ้ยยย... มันเจ็บนะลูน่า... -_-^”
อึ๋ย... ฉันชะงักกึกมองอีตายูกิที่ทำเสียงเหี้ยมเกรียมก่อนจะขยับเข้ามาใกล้
สวบ สวบ
“นะ... นายอย่าเข้ามานะ” ฉันขยับหนี
“ก็เธอทำฉันก่อนนี่ -_-^^”
“บอกว่าถอยออกไปไง >< ”
“-_-”
“ออกไปน้า >//<”
และแล้วความพยายามของฉันก็ไม่เป็นผล แม้ว่าฉันจะถอยหลังหรือพยายามหลบเขาเท่าไหร่
เขาก็ยังคงไล่ต้อนฉันได้ทุกครั้งสิน่า
กึก!
อะเฮ้ย!!! ความซวยมาเยือน T()T
“...”
“นะ นายถอยออกไปห่างๆ เลยนะ”
“เธอหนีไปไหนไม่ได้อีกแล้ว... หึๆ”
“ม่ายยยยยย”
โอ้พระเจ้า! ทำไมฉันถึงซวยซ้ำซวยซ้อนอย่างนี้เนี่ย
ไม่น่าถอยมาทางนี้เลยให้ตายสิ ไม่งั้นฉันคงไม่ต้องติดแหงกจนมุมไปไหนต่อไม่ได้แบบนี้หรอกกกก!!!
งือๆ เจ้าต้นไม้บ้ามาขวางทางฉันทำไมกานนน
(โทษต้นไม้) แล้วดูสิ อีตาหล่อหน้าตายคนนี้ก็ดันได้ใจยิ้มนิดๆ
ที่มุมปากก่อนที่ใบหน้าขาวใสของเขาจะค่อยๆ โน้มลงมา... เรื่อยๆ... ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ...
เรื่อยๆ จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจที่ขาดห้วงของเขา
“...”
ตึกตัก ตึกตัก
“...”
ไม่นะ... เราจะ... เรากำลังจะ...
ไม่สิ เป็นเขาต่างหากที่กำลังจะ... จะ จูบฉัน!!!! @//////@ โอ้ยยยย!!!
หัวใจเต้นตึกตักไม่ยอมหยุดเลยอะ ทำไงดี >///<
ขณะที่ฉันกำลังยืนหน้าแดงจ้องหน้าเขาตัวแข็งทื่ออยู่นั้น
แขกไม่ได้รับเชิญก็ปรากฏตัวขึ้น!
“แม้ววว!!”
ขวับ! แมวของอีตายูกิก็กระโดดขึ้นมาเกาะอยู่บนหลังของเขา...
โชคดีชะมัดเลยที่ทำให้ฉันรอดจากการถูกประกบเมื่อกี๊... แต่ว่าแรงกระโดดนั้นทำให้หน้าผากของฉันชนกับเขาอย่างจังแถมยังเด้งไปชนเข้าต้นไม้ที่อยู่ข้างหลังอีก
ฮือออออ เจ็บ... T*T
“โอ๊ย!”
“อ๊ะ! ลิลลี่” เขาเรียกชื่อเจ้าลิลลี่ (ชื่อแมวหรูกว่าชื่อฉันเสียอีก
-*-)
แล้วหันหน้ามามองฉันที่ตอนนี้นั่งทรุดอยู่ใต้ต้นไม้ด้วยสภาพที่ไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่
“เป็นอะไรหรือเปล่า”
“เจ็บน่ะสิ ถามได้ ฮือ...”
“หึๆ”
เสียงหัวเราะเบาๆ
ของเขาทำให้ฉันที่กำลังง่วนกับการลูบหน้าผากที่บวมเป่งของตัวเอง หันไปมองค้อนทันที
“หัวเราะอะไรไม่ทราบ”
“ใครหัวเราะ เจ้าลิลลี่มั้ง...”
ยังมาทำตีมึน แมวมันคงหัวเราะได้หรอก
ชิ
“นายนั่นแหละหัวเราะเยาะฉัน”
“เปล่านี่ ลุกขึ้นมาได้แล้ว” เขาก้มหน้าเล็กน้อย
ก่อนจะยื่นมือมาตรงหน้าฉัน
“ไม่ปล่อยให้ฉันหัวโนตายไปเลยล่ะ”
“บ้าหรือไง...”
เขากระตุกมือให้ฉันลุกขึ้นยืน ก่อนที่มือขาวๆ นั้นจะแตะลงบนหน้าผากฉันแผ่วเบา...
“เจ็บมากมั้ย”
“อะ... อืม นิดหน่อย”
เขาเปลี่ยนมือมาเป็นลูบหัวฉัน “แล้วตรงนี้ล่ะ
เจ็บมั้ย”
“อื้อ เจ็บ... แต่น้อยกว่า”
“ถ้างั้นก็...”
“หืม..??”
“ฟู่~~”เขาก้มหน้าลงมาก่อนที่จะเป่าลมอุ่นๆ
ที่หน้าผากของฉัน “หายเจ็บไวๆ ละกัน”
“อะ... O///O”
ตึกตัก ตึกตัก
หัวใจฉันมันเต้นผิดจังหวะแปลกๆ
อีกแล้วแฮะ หรือว่าอาการกำเริบ แต่...
คงไม่ใช่เพราะมันรู้สึกมีความสุขมากกว่าจะบอกว่าเจ็บปวด
“อะ... อ่า ยูกิ”
ในที่สุดฉันก็ควบคุมสติตัวเองได้แล้วบอกเรื่องสำคัญให้กับเขา
“อะไร”
“โซเฟียบอกว่าคืนนี้ให้เราไปงานวันเกิดเธอด้วยล่ะ
สนมั้ย”
“ไม่...”
“...”
“ไปทำไม เสียเวลาเปล่าๆ น่ะ”
“โถ่... ยูกิ ไปด้วยกันเถอะน้าๆๆๆๆๆ
Please…”
ฉันส่งสายตาวิ้งๆ ไปให้อีกฝ่ายที่ตอนนี้เริ่มมีท่าทีลังเล
“ถ้าเธออยากไปก็ไปเองสิ”
“ไม่เอาอะ
โซเฟียบอกว่าอยากให้นายไปด้วยนี่นา”
“...”
“แล้วอีกอย่าง... ฉันอยากไปกับนายนะ”
“หือ...?”
“จริงๆ”
“เฮ้ออออ... ก็ได้”
เขาถอนหายใจออกมาเล็กน้อย แล้วตอบตกลงอย่างเลี่ยงไม่ได้
“เยส!
เอาเป็นว่างานเริ่มหนึ่งทุ่มงั้นเราไปสักหกโมงดีกว่าไปช่วยยัยนั่นเตรียมงานด้วย
เนอะยูกิ”
“อือ แล้วแต่เธอ”
เขาครางตอบแบบไม่สนใจ แล้วอุ้มยัยลิลลี่มากอดแนบอก
“นี่แมวนายใช่มั้ย
ฉันไม่เคยเห็นเลย” พลางชี้ไปที่เจ้าลิลลี่
“ปกติเจ้าลิลลี่มันชอบนอนอยู่บนเตียงของฉันมากกว่า”
“อืม...
ว่าแต่ที่นี่สวนของนายงั้นเหรอ”
“อือ” เขาแหงนหน้ามองฟ้า
“เป็นที่ที่ฉันชอบมากที่สุดเลย...”
“...”
เมื่อเห็นเขาเผลอพูดอะไรบางอย่างออกมาเหมือนเหม่อลอย
ฉันจึงตั้งใจฟังอย่างดี ก็แหม... ปกติอีตานี่พูดน้อยจะตาย วันนี้มาแปลก
“หากยามใดที่เหว่ว้าหรือเหงา...
ฉันก็มีที่นี่คอยอยู่เป็นเพื่อน หากยามใดที่เกิดความรู้สึกคิดถึง... ฉันจะมองผืนฟ้าจากตรงนี้ทำให้รู้สึกเหมือนความคิดนั้นถูกส่งไป
หากยามใดที่ฉันอยาก...”
หมับ!
“..!”
ประโยคสุดท้ายของอีตายูกิถูกกลืนหายไป
ฉันไม่รู้ว่าเขาหมายถึงอะไร ไม่รู้ว่าเขาคิดจะพูดอะไรต่อ แต่ที่รู้คือ...
“O_O”
อ้อมแขนเล็กๆ ของฉันสวมกอดเขาอย่างแผ่วเบา
โดยที่อีตายูกิไม่ทันได้ตั้งตัว
“ปลดปล่อยมันออกมาเถอะ อย่าเก็บมันไว้นักเลยนะ”
“ละ... ลูน่า...” เขาที่ตกใจเล็กน้อยทำท่าเหมือนจะผลักฉันออก
แต่ฉันกลับกระชับอ้อมแขนให้แน่นยิ่งขึ้น
“เข้าใจมั้ย?”
“...”
“ให้ตายสิฉันไม่อยากเห็นนายเศร้าเลย...
ถ้านายมีอะไรกลุ้มใจขอให้บอก ฉันเป็นเพื่อนนายนะ ฉันยินดีช่วยนายเสมอ...”
“...”
“...”
“อะ... อือ” หลังจากที่เงียบไปนานเขาก็เอ่ยปากพูด
“แต่ว่าเธอปล่อยฉันได้แล้ว -_-”
ว้าย! ตะเถรหกตกกระได
นี่ฉันลืมตัวเผลอกอดเขาไปนานเท่าไหร่กันแน่นะ คิดได้ดังนั้นจึงรีบชักแขนกลับมาที่เดิมของมันทันที
ฮือ...อายชะมัดเลยยย >///<
สวบ
เขาเสมองไปอีกทางก่อนจะยกมือขึ้นลูบผมไปมา
แต่ฉันสังเกตเห็นนะว่าแก้มของเขากำลังเจือสีแดงอ่อนๆ...
ตึกตัก ตึกตัก
พลอยทำให้ฉันเขินไปด้วยเลยแฮะ
-/////-
“นี่ก็บ่ายสองแล้วเดี๋ยวก็ร้อนขึ้นอีก
เข้าไปอยู่ในบ้านกันดีกว่า”
ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจโพล่งออกมา
แล้วเดินนำไปนิดหนึ่ง ก่อนจะหันหน้ากลับมาอีกครั้ง “อ้อ...
อีกอย่างเตรียมตัวซะตั้งแต่ตอนนี้จะดีกว่านะ...”
อะ... อีตาบ้า! คนเขากำลังเขินกับท่าทีของตัวเองอยู่แท้ๆ
ทำไมนายต้องมาทำลายบรรยากาศแอบหลอกด่าว่าฉันแต่งตัวนานอย่างนั้นเหรอ (เขายังไม่ได้พูดเลย
-_-) ไม่ใช่สักหน่อยโถ่
นายคิดว่าผู้หญิงทุกคนต้องเป็นแบบนั้นหรือไงยะ ชิ!
หมดกันความรู้สึกที่ราวกับอยู่บนสรวงสวรรค์เมื่อกี๊น่ะ
ฉันด่าเขาในใจเสร็จก็เดินตามหลังเขาต้อยๆ เหมือนเด็กน้อยไร้เดียงสา ฮ่าๆ
ตีหน้าซื่อทำไม่รู้ไม่ชี้นี่เรื่องถนัดฉันล่ะ... จะบ้ารึไงเนี่ย! ><
เวลาหกโมงสิบห้านาที
“เสร็จหรือยังเนี่ย”
เสียงอีตายูกิดังอยู่นอกห้อง
“ช้าชะมัด”
“เสร็จแล้วย่ะ
ตอนนี้แค่แต่งเพิ่มนิดหน่อยแค่นั้นเอง!”
ฉันตะโกนบอกเขาพลางมองไปที่เงาของตัวเองในกระจก
วันนี้ฉันปล่อยผมให้ยาวสลวยสวยเก๋ แต่งหน้าอ่อนๆ แบบสาวน้อยไร้เดียงสา สวยจังเลย >< ไม่ได้หลงตัวเองนะ
แต่ไม่อยากปฏิเสธความจริง ฮ่าๆ
“เร็วหน่อยสิ”
อีตาบ้านั่นก็เร่งฉันยิกๆ
ไม่รู้ว่าจะรีบไปไหนของเขากันนะ
“เสร็จแล้วๆๆ”
แกร้ก!
ฉันเปิดประตูยิ้มร่าไปหาเขาที่ตอนนี้ยืนนิ่งมองฉันตัวแข็งทื่อ
“...”
“ยูกิ”
“...”
“นายเป็นอะไร” ว่าแล้วก็เอานิ้วไปจิ้มหน้าอกเขาเบาๆ
“ยูกิ...”
“อ๋อ... เปล่า” พอได้สติเขาก็แขวะฉันทันที
“ชักช้าอยู่นั่นแหละ”
“เชอะ! ช่างฉันเถอะ รีบไปเร็ว”
ฉันบอกให้เขาเดินนำ
ส่วนฉันก็เดินตามหลังเขาเงียบๆ ความจริงวันนี้เขาหล่อมากเลยล่ะ >///< เสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงยีนส์สีดำ
แค่นั้นก็ทำให้เขาหล่อลากตับระเบิดได้เลย
อ๊ายยยยย! เท่สุดๆ ไปเลย!
ในงานวันเกิดโซเฟีย
ฉันเดินตามหลังยูกิเข้าไปในงาน
โห... คนเยอะแยะเลยนะเนี่ย ส่วนมากแล้วรู้สึกว่าจะมีแต่คุณหนูไฮโซทั้งนั้นเลยล่ะ
หมับ!
“!!??”
ไม่รู้ทำไมพอเห็นคนเยอะๆ
แบบนี้ก็กลัวว่าจะหลงจนเผลอคว้าแขนของเขาเอาไว้แน่น จนเจ้าตัวหันมาถาม
“เป็นอะไร?”
“ฉันกลัวหลง” ฉันตอบอย่างใสซื่อ
อีกฝ่ายถอนหายใจอย่างเอือมระอา
“คนแค่นี้ไม่หลงหรอกน่า”
“นั่นมันนาย แต่นี่มันฉัน...”
“เฮ้อ! งั้นก็จับไว้ดีๆ แล้วกัน”
“อือ...”
พอเขาอนุญาตฉันก็กระชับแขนให้แน่นขึ้น
พร้อมๆ กับร่างกายที่ขยับเข้าไปใกล้เขามากขึ้นเรื่อยๆ
แล้วยัยโซเฟียไปอยู่ไหนกันนะ
เดินหามาตั้งนานจนเหนื่อยแล้วเนี่ย อ๊ะ! นั่นไง
“อ้าว! เฮ้! ยูกิ ลูน่า”
“ไง...” เขาขานรับอย่างไม่ใส่ใจ
“ทำไมคนเยอะจัง”
“ก็แหม... วันเกิดฉันซะอย่าง
แล้ว... ทำไมไปเกาะแขนยูกิเขาอย่างนั้นล่ะลูน่า”
“...!”
“เดี๋ยวยูกิเขาจะเกะกะนะ”
“...”
“ไม่เป็นไรหรอก ก็ยัยนี่บอกว่ากลัวหลง”
อีตายูกิตอบแทนฉันที่กำลังจะอ้าปากพูด ฮึ่ย! นี่นายจะพูดความจริงออกมาทำไมเนี่ย
“อ๋อ... ฮ่าๆๆ”
พอรู้ว่าทำไมยัยนี่ก็หัวเราะเสียงดังลั่น แงๆ อายเลยเรา
ฉันซุกหน้าลงกับแขนของอีตายูกิซ่อนความอาย
ฮือๆ ก็ไม่รู้ว่าจะซุกหน้าตรงไหนดีและที่ตรงนี้แหละดีที่สุด หอมด้วย...
ใช่ที่ไหนเล่า >///<
“อย่าหัวเราะสิ!”
“ฮะๆๆ จ้ะๆๆ ได้สิ”
ในที่สุดยัยโซเฟียก็เลิกหัวเราะทำให้ฉันกล้าเงยหน้าออกมา
“^v^” เลิกหัวเราะแต่ยังไม่เลิกยิ้ม ให้ตายสิ
“ยิ้มอะไรเล่า”
ฉันทำหน้ามุ่ยแก้มป่องแบบงอนสุดๆ
“อ๊ะ! ขอโทษจ้า เดี๋ยวฉันไปเอาน้ำส้มมาให้นะ”
“อือ... ขอบใจ” เสียงอีตายูกิตอบ
เฮ้ย! นี่ฉันลืมตัวเกาะแขนเขานานเท่าไหร่แล้วเนี่ย
น่าอายอีกแล้ววว
เมื่อคิดได้ดังนั้นจึงปล่อยแขนของเขาแล้วยืนด้วยตัวเอง
แต่รู้สึกเหมือนจะยืนได้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่นะ เกร็งๆ ยังไงก็ไม่รู้
“มาแล้วๆ”
ยัยโซเฟียยื่นน้ำส้มสองแก้วมาให้พวกเรา
ก่อนที่จะพาไปนั่งที่โต๊ะสุดหรูของคุณเธอ
“ขอบใจจ้า”
ผลุบ!
เฮ้อ! ในที่สุดก็ได้นั่งเสียทียืนจนเมื่อยแล้วเนี่ย หือ...
...สายตาฉันโฟกัสอยู่ที่ยัยโซเฟียที่ตอนนี้กำลังมองหน้าอีตายูกิเขม็งราวกับจะสื่ออะไรบางอย่างซึ่งฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันคืออะไร
เอ๊ะ! หรือว่า...
ยัยนี่คิดจะสารภาพรักยูกิ!!!
ไม่นะ!
“หึม... มีอะไรเหรอ” แต่ว่ารู้สึกเหมือนอีตายูกิจะไม่รู้เรื่องอะไรเลยนะ
แต่ว่าก็ดีแล้วล่ะ
“อ๋อเปล่าหรอก ^^;” ปฏิเสธเสร็จยัยโซเฟียก็ยื่นแก้วน้ำส้มของตัวเองมาตรงหน้าเราสองคน
“เอ้า! ดื่มฉลองวันเกิดฉันหน่อยเพื่อน
ชน!”
ฉันกับเขายื่นแก้วน้ำส้มไปข้างหน้าเช่นกัน
ฉันดื่มน้ำจนหมดแก้วเนื่องจากอาการคอแห้งเริ่มเกิดขึ้น
พรึ่บ!
ไฟในงานดับพรึ่บ
แขกมากมายพากันตกอกตกใจรีบวิ่งไปคนละทาง
ส่วนภายในโต๊ะของฉันกลับนั่งอย่างสงบเสงี่ยม
“เฮ้อ! ไฟดับงั้นเหรองานสำคัญแท้ๆ
เดี๋ยวฉันขอไปตรวจดูก่อนนะ” ยัยโซเฟียถอนหายใจเสียงดัง
ก่อนจะลุกขึ้นบ่นนิดหน่อยแล้วก็ค่อยๆ เดินห่างออกไป
ตุบ!
เสียงอะไรกระทบโต๊ะน่ะ!
ฉันควานมือไปทั่วโต๊ะแต่ก็ไม่เจออะไรผิดปกติ
ว่าแต่ฉันจับใส่อะไรกลมๆ นุ่มๆ ล่ะเนี่ย
ลูบไปลูบมาฉันถึงได้รู้ว่านั่นคือ...
หัวของอีตายูกิ!!
“ยูกินายเป็นอะไร!”
“...”ไร้ซึ่งเสียงตอบรับ
ทำให้ฉันใจเสีย
“ยูกิตื่นสิตื่นๆๆๆๆๆ”
ฉันเริ่มเขย่าตัวเขาแรงขึ้น หากแต่ร่างกายก็ค่อยๆ อ่อนแรงลงเรื่อยๆ
“ยูกิ... ยู...”
เกิดอะไรขึ้นกันแน่เนี่ย
ทำไมฉันถึงง่วงขึ้นมาล่ะ บ้าน่า... เป็นไปไม่ได้หรอก... นี่เพิ่งจะ...
ตุบ!
และแล้วร่างกายของฉันก็ล้มฟุบลงไปบนแผ่นหลังของอีตายูกิ
ฉันไม่รู้ว่าฉันเป็นอะไร รู้แต่ว่าตอนนี้ฉันไม่มีเรี่ยวแรงเหลือที่จะทำอะไรเลย...
ความคิดเห็น