คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : So...sexy *()*
“O..O”
หือ?
แสงอะไรแสบตาจังเลย เช้าแล้วเหรอ...
เอ๋?
นี่ฉันเผลอหลับไปตั้งแต่ตอนไหนเนี่ย แถมยังเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเมื่อวานไม่ได้ทานข้าวเย็น
อีกทั้งยังหลับโดยไม่ได้อาบน้ำอีก อี๋! ><
...แต่ว่าเมื่อคืนรู้สึกเหมือนได้ยินใครบางคนข้างๆ
เตียงฉันเลยล่ะ และรอยอุ่นๆ ที่หน้าผากนี่อีกล่ะ... อือ... ฉันคงจะฝันไปเองล่ะมั้ง
ฉันก้าวขาเดินไปทางห้องน้ำ
ก่อนจะมองไปทางกระจกเพื่อตรวจเช็คสภาพใบหน้าของตัวเอง โอ้พระเจ้า...
นี่มันฉันเหรอ
ทำไมถึงได้ทุเรศขนาดนี้ ถุงใต้ตาบวมเป่งเลยอะ แถมหน้าก็ยังแดงมากอีกต่างหาก ฮือๆ
สาบานได้ว่าฉันไม่เคยร้องไห้หนักขนาดนี้มาก่อนเลยนะ
ทุกอย่างมันก็เป็นเพราะอีตายูกิคนเดียวนั่นแหละ
ชิ...
ทำธุระส่วนตัวเสร็จฉันก็เดินลงบันไดเพื่อมากินข้าว
ที่เช้านี้ก็มีแค่ฉันกับเขาสองคนอีกตามเคย
“ใกล้จะไปโรงเรียนหรือยัง”
ฉันเริ่มเปิดใจคุยกับเขา “รีบมั้ย?”
“ก็ไม่รีบหรอก...”
เขาตอบฉันด้วย เยส! เอ้ะ!
ทำไมต้องรู้สึกดีใจแปลกๆ “งะ... งั้นเหรอ”
“เธออยากจะไปเมื่อไหร่แล้วแต่เธอ”
“อะ... อืม”
ฉันตักข้าวกินไปพร้อมๆ
กับชวนเขาคุยบ้าง รู้สึกเหมือนกับความรู้สึกที่เกิดขึ้นเมื่อวานเริ่มลดน้อยลงแล้วนะ
ฉันก็เป็นคนแบบนี้แหละ โกรธง่ายหายเร็ว... มั้ง
วันนี้ก็เป็นอีกวันที่เรามาโรงเรียนพร้อมกัน
ก่อนที่เขาจะขอตัวไปทำธุระ อะไรของเขากันนะ เป็นนักธุรกิจพันล้านหรือไง -_-
ฉันเดินไปนั่งที่โต๊ะของตัวเองในห้องเรียน
และนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อย จู่ๆ ก็มีเด็กผู้หญิงผมม้าหน้าตาน่ารักคนหนึ่งเดินเข้ามานั่งที่โต๊ะอีตายูกิ
พร้อมๆ กับส่งยิ้มหวานมาให้
อ๊า... ละลาย
เธอเป็นใครกันน่ะ น่ารักชะมัดเลย
ตาสีน้ำเงินกลมโต แสดงว่าเป็นลูกครึ่งชัวร์ป๊าบ ปากนิด จมูกหน่อย
ดูเข้ากันอย่างประหลาด เธอยื่นมือมากุมมือฉันแน่น...
งะ...เหงื่อจะแตกแล้ว T_T
“ไฮ... คนสวย ^^”
คลี่ยิ้มหวานแล้วกระตุกมือฉันเบาๆ
ยิ่งทำให้ฉันอยากละลายมากขึ้นไปใหญ่ เฮ้ย! นี่ทำไมฉันต้องมาหวั่นไหวกับผู้หญิงด้วยล่ะเนี่ย
“จ้ะๆๆ” ฉันยิ้มเจื่อนๆ
“เธอเป็นใคร?”
“อ๊ะ! ลืมแนะนำตัว...”
เธอทำตาโตชะงักไปแป๊บหนึ่งเหมือนลืม
ก่อนจะคลี่ยิ้มบางๆ ให้ฉัน
“ฉันชื่อ โซเฟีย นะ
ยินดีที่ได้รู้จักนะ ลูน่า ^^” เธอกระตุกมือฉันอีกครั้ง ก่อนที่ฉันจะนึกขึ้นได้ว่า...
“เธอรู้จักชื่อฉันได้ไง” ฉันส่งสายตาจับผิดไปให้
“อะ... อ๋อ ^^;;” เธอเหงื่อตกหน่อยๆ
ทำหน้ามีพิรุด “ฉันได้ยินมาว่าโรงเรียนนี้มีนักเรียนมาใหม่ที่นั่งเรียนโต๊ะข้างๆ
กับยูกิ เป็นเด็กสาวร่างสูงผมยาวที่ชื่อว่า ลูน่า...”
“ระ... เหรอ”
“จ้ะ งั้นเรามาเป็นเพื่อนกันนะ”
“หา...”
ฉันถามอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง “เธอว่าอะไรนะ”
“มาเป็นเพื่อนกันนะ”
โซเฟียย้ำอีกครั้ง แสดงว่าหูฉันไม่ได้ฝาด
ตั้งแต่ฉันมาเรียนที่นี่แทบจะไม่มีใครคุยกับฉันเลยนะ แต่เธอแปลกมาก...
รู้สึกว่าช่วงนี้ฉันจะมีคนเข้ามาทำความรู้จักฉันหลายคน
(เหรอ?) เหมือนกันนะ... เมื่อวันก่อนก็เฟิร์ส มาวันนี้... ก็โซเฟีย
“อื้อ ดะ... ได้สิ”
“จริงเหรอ”
“อืม ^^” ฉันพยักหน้า โซเฟียก็ยิ้มตาหยีจนลูกตาแทบปิด
“งั้นฉันขอตัวกลับห้องก่อนนะ”
เธอโบกมือพร้อมๆ กับเดินออกไปทางประตู
“จ้ะ”
ออกไปได้ไม่นาน แต่ดูเหมือนยัยโซเฟียจะกำลังคุยกับใครอยู่ที่นอกห้องก็ไม่รู้
ฉันนึกสงสัยอยู่นานจนเกือบจะเดินไปหายัยนั่นแล้วเชียว
ถ้าอีตายูคิไม่เดินเข้าห้องมาก่อน
ยัยโซเฟียหมุนตัวกลับเข้ามาในห้องทำหน้าล้อเลียน
“กิ๊วๆ
ได้นั่งใกล้หนุ่มหล่อเชียวนะจ้ะ” เธอแซวยิ้มๆ “สงสัยจะมีกำลังใจเรียนมากล่ะสิ”
“โซเฟีย!!”
ฉันเลยเรียกชื่อเธอเสียงดังพลางทำหน้าอำมหิต
ฮึ่ย! ยัยนี่มาแซวฉันต่อหน้าเขาได้ไงเนี่ย
“อ้ะ! โทษทีนะไปล่ะ อิอิ” ยัยโซเฟียเดินหัวเราะคิกคักออกห้องไป
ทิ้งไว้แค่ฉันกับอีตายูกิสองคน!
ย้ำ! แค่ฉันกับอีตายูกิสองคน
โคตรเกลียดฉากนี้เลยอะ... T_T
“เมื่อกี๊พวกเธอหมายความว่าไง”
แถมยังทิ้งปัญหามาให้ฉันอี๊ก! แล้วฉันจะตอบเขาว่าไงดีเนี่ย
“อะ... เอ่อ
ยัยนั่นก็แค่แซวฉันเล่นๆ แค่นั้นเอง นายอย่าไปสนใจเลยนะ”
“อืม”
...
และแล้วก็มาถึงชั่วโมงเรียนวิชาสุดท้ายที่แสนจะน่าเบื่อ
T_T
ซึ่งก็คือชั่วโมงการทำอาหาร!! ซึ่งเป็นการทำของหวานที่ฉันไม่ค่อยถนัด
ฮือๆ ทำไงได้ล่ะ ก็ที่บ้านไม่ค่อยมีฐานะนี่นา
ก็เลยต้องทำอาหารเรียบง่ายไว้กินประทังชีวิต ไอ้พวกของหวานน่ะเหรอ หึๆ
ฉันยังไม่เคยได้รู้เลยว่ามันเริ่มทำจากขั้นตอนไหน
“เอาล่ะจ้ะนักเรียน นั่งที่...”
เสียงอาจารย์ดังขึ้นหน้าห้อง
“วันนี้อาจารย์จะสอบเก็บคะแนนจากการทำเค้กนะ อุปกรณ์ทั้งหมดถูกเตรียมไว้ให้แล้ว อาจารย์ให้เวลาสองชั่วโมง
เพื่ออบเค้กและตกแต่งให้สวยงาม งานนี้ให้คะแนนเป็นคู่นะ เอาล่ะเริ่มลงมือทำได้
เดี๋ยวอาจารย์ขอตัวไปทำธุระก่อน” สิ้นเสียงอาจารย์ก็เดินออกไปจากห้องทันที
ไม่รู้รีบอะไรนักหนา
“เอ่อ... ยูกิ”
ฉันหันหน้าไปมองอีกฝ่าย
“อะไร -_-”
“มาคู่กับฉันเอามั้ย”
“หือ?” เขาจ้องฉันอย่างงงๆ “ทำไมถึงอยากคู่กับฉันล่ะ
ฉันทำขนมไม่เป็นหรอก”
“กะ... ก็ฉันไม่รู้จักใครเลยน่ะสิ
ขอร้องล่ะถึงจะทำไม่เป็นแต่ถ้าช่วยกันยังไงก็ต้องสำเร็จแหละน่า”
“...”
“นะๆ Y^Y”
“อือ... ก็เอาสิ”
เยส! เขาตอบตกลงแล้ว เอาล่ะทีนี้ฉันก็มีคู่แล้ว
ทำไงได้ล่ะโต๊ะเราอยู่ใกล้กันนี่นา อีกอย่างเพื่อนๆ ในห้องฉันก็ไม่รู้จักใครเลย T_T
“ก่อนอื่นเราต้อง... ต้อง”
ฉันพูดกับเขา “ต้องทำยังไงก่อนนะ -///-”
“โถ่เอ้ย! ยัยบ๊อง” เขาเขกหัวฉันเบาๆ
“ฉีกถุงแป้งก่อนดิ =_=”
อ่า... ฉีกถุงแป้งงั้นเหรอ
ได้การล่ะ ฉันหยิบถุงแป้งถุงใหญ่ขึ้นมาและจัดการฉีกมันออก
ฮึบบบ!!! ทำไมมันฉีกยากอย่างนี้เนี่ย
ออกแรงอีกหน่อยเป็นไง ฮึบบบบบบ
แควก!!! ตูมมมม!! (เสียงถุงระเบิด)
O()O;; แว้กกกกกก!!! ซวยแล้ว ผงแป้งกระเด็นโดนอีตายูกิเต็มๆ เลยล่ะ เลอะตั้งแต่หัวจรดเท้า
ทำไงดีดูสีหน้าของเขาสิ น่ากลัวชะมัดเลยยย! ><
“เอ่อคือว่า... ขอโทษน้า
ไม่ได้ตั้งใจ T_T”
“...” เขาเงียบ
“ขอโทษจริงๆ”
“-*-” เขาไม่พูดอะไร แต่กลับจ้องหน้าฉันเขม็งราวกับจะกินเลือดกินเนื้อแทน
อึ๋ยยย
“ขอโทษจ้า >O<” ฉันยกมือไหว้ท่วมหัว อย่างกับเกรงกลัวบารมีเจ้าพ่อยูกิอย่างนั้นแหละ
“ลูน่า...” เขาพูดเสียงยานคาง
“อยากเล่นแบบนี้ก็ไม่บอก จัดให้!
-___,-”
เขายิ้มมุมปากอย่างเหี้ยมเกรียมจนดูน่ากลัว
อันเป็นลางบอกว่างานเข้า T_T
ตึกตึก ตึกตึก
เฮ้ย! นั่นเขาจะไปไหนน่ะ เขาเดินไปหยิบเนยก้อนที่มันละลายแล้ว
ก่อนจะปามันอัดเข้าหน้าฉันเต็มแรง แงๆๆ
ดูสิเหนียวหนึบเลยอะอีตาบ้า
อีตาปีศาจ ไอ้แว่นเอ้ยยย!!! หมดกันความสวย (ที่เหลือน้อย)
ของฉันนนนน!
“หึ หายกันแล้วนะ”
“แงๆ เปื้อนหมดเลย
ก็บอกว่าไม่ได้ตั้งใจไงล่ะ”
“...”
เขานิ่งเงียบจ้องหน้าฉันที่กำลังโวยวายแบบสิ้นสติ อีตาบ้า ฉันไม่ได้ตั้งใจสักหน่อย
นายเนี่ยไม่เข้าใจอะไรเลย
“งือๆ”
“...”
ฟึ่บ!
จู่ๆ เขาก็รวบตัวฉันเอาไว้ในอ้อมแขนแข็งแรง
O///O
“นะ... นายจะทำอะไรน่ะ”
เขาไม่ตอบ หากแต่กลับอุ้มฉันเดินดุ่มๆ
ออกมานอกห้อง เสียงกรี๊ดกร๊าดยังคงดังไม่หยุด ฮือๆ เขาจะพาฉันไปหนายยย
เขาอุ้มฉันผ่านสนามบาสเก็ตบอล สนามฟุตบอล
ก่อนจะตรงไปที่ห้องน้ำของสระว่ายน้ำ
ห้ะ O..O หรือว่า... เขาจะพาฉันมาฆ่าหั่นศพ กรี๊ดดด!! ม่ายยยย
ตุบ
เขาวางฉันลงบนพื้นห้องน้ำ
แล้วจ่อฝักบัวที่ถูกเปิดน้ำแล้วมาทางฉัน
ซ่า!
“อ้ากก!! นายทำอะไรน่ะ”
“ล้างซะ”
“...???”
“ไม่คาวหรือไงกัน รีบๆ ล้างเลย”
“...”
เอ๋? นี่เขาเป็นห่วงฉันเหรอ...
ทั้งๆ ที่ฉันฉีกถุงแป้งโดนใส่เขา แต่เขาก็ยังทำหน้าตายพูดเหมือนเป็นห่วงฉันอีก
นายนี่มันแปลกจริงๆ เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย
“...”
“เอาไปถือสิ
กะจะให้ฉันล้างให้ทั้งตัวเลยหรือไง -_-”
เพราะคำพูดนั้นของเขาทำให้ฉันรีบดึงฝักบัวในมือเขามาทันที
ใครจะโง่ให้นายล้างให้ล่ะ
ซ่า...
เขาถอดแว่นออก หยิบฝักบัวอีกอันหนึ่งที่ถูกเปิดน้ำแล้วมาจ่อที่หัว
เส้นผมที่เปียกลู่น้ำของเขาทำให้ฉันที่นั่งล้างตัวอยู่ถึงกับมองตาโต
เท่โคตรรรร!!! *()*
ยัง... ยังไม่พอแค่นั้น
เมื่อเขาวางฝักบัวลง มือขาวๆ ของเขาถลกชายเสื้อขึ้นก่อนที่จะถอดมันโยนทิ้งลงข้างๆ
กาย...
อ้ากกกก!! กำเดาจะกระฉูด!
นี่เป็นครั้งที่สองที่ฉันเห็นเขาถอดเสื้อ
หน้าอกล่ำๆ กับหน้าท้องขาวๆ พ่วงด้วยซิกแพคอันสุดแสนจะเซ็กซี่ กรี๊ดดด!!! เพอร์เฟกต์สุดๆ
ซ่าๆ
น้ำไหลกระทบกับร่างกายทีละส่วนของเขาถูกฉันจับตามองราวกับจานดาวเทียม
จนเขาหันมาเอ็ดเบาๆ
“จ้องอะไรนักหนา -_-”
“ปะ... เปล่า” ฉันส่ายหัวยิกๆ
เป็นเชิงปฏิเสธ “ฉันแค่เห็นตัวอะไรไม่รู้เกาะบนหัวนายแน่ะ”
...แถไปเรื่อยเลยยัยลูน่า
แต่ความจริงที่หัวของเขาก็มีเศษอะไรก็ไม่รู้ติดอยู่จริงๆ นั่นแหละ
“ไหนๆ”
เขายกมือขึ้นปัดผมเบาๆ
จนฉันอดขำไม่ได้รีบลุกขึ้นไปปัดให้เขาแทน
“มานี่ๆ” ฉันยกมือขึ้น “อยู่นิ่งๆ
ล่ะ” แล้วปัดที่ผมของเขาเบาๆ
...ใบหน้าของเราใกล้กันมาก จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ
ของคนตรงหน้า เส้นผมของเขาช่างอ่อนนุ่ม จู่ๆ แก้มของฉันก็ถูกมือใหญ่ของอีกฝ่ายจับเอาไว้
“เอ่อ... นะ...นาย”
ฉันขยับปากพูดก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าถ้าขยับมากกว่านี้ริมฝีปากของเราสองคนจะ...
“...”
“อ้ะ!”
ฉันสะดุ้งนิดๆ
เมื่อเขาเคลื่อนใบหน้าต่ำลงมาเรื่อยๆ เรื่อยๆ จนเกือบจะ...
“หยุดเลยนะอีตาบ้า!” ฉันผลักอกเขาและรีบถอยหลังกรูด
“-_-”
...ยังมาทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้อีกหน็อยแน่ะ!
“ฉันคิดว่าเราควรออกไปได้แล้ว”
ฉันหันหน้าไปทางประตูห้องน้ำเพื่อซ่อนความแดงบนใบหน้า >///<
“ก็ไปสิ... -_-^”
ชิ! ไม่ต้องมาสั่งฉันหน้าตายเลยนะยะ ถึงนายจะไม่สั่งฉันก็จะออกไปย่ะ
ขืนอยู่ที่นี่นานๆ มีหวัง...
ปัง!
ฉันปิดประตูห้องน้ำขังอีตาบ้ายูกิให้อยู่ในนั้นคนเดียว
ว่าแต่... ทำไมมันหนาวจังเลยอะ
ฮึ่ย! อีตาบ้าเอ้ย ชอบทำให้คนเขาหวั่นไหวอยู่เรื่อยเลย แล้วไอ้กิริยาเมื่อกี๊นี้มันหมายความว่าอะไรกัน?
ยิ่งคิดยิ่งเขิน... ตอนนี้ภายในตัวฉันมีสองอุณหภูมิ
ทั้งร้อนทั้งหนาวในเวลาเดียวกัน
อีตายูกิบ้า
ถ้าฉันเป็นหวัดขึ้นมานายจะทำไงเนี่ย แล้วโรงรถมันอยู่ทางไหนนะ อ๊ะ เจอแล้ว
ฉันเปิดประตูรถก็พบว่าเจ้าของรถได้มานั่งอยู่ก่อนแล้ว
อ้าวเฮ้ย! ทำไมฉันที่เดินออกมาก่อนถึงมาทีหลังอีตานี่ล่ะเนี่ย
“อะ... คลุมซะ”
เขาตีหน้าตายก่อนจะโยนเสื้อฮู๊ตสีดำมาให้ฉัน “เดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก”
“อะ... อืม ขอบใจนะ” ฉันรับเสื้อมาคลุมก่อนจะนั่งลงบนที่นั่งประจำ
“อือ” เขาขานรับอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนที่ตัวรถจะพาเราสองคนออกเดินทางไปยังบ้านของอีตายูกิ...
ตลอดทางใครจะรู้บ้างว่าฉันแอบอมยิ้มอยู่นิดๆ
ด้วยความดีใจระคนแปลกใจ วันนี้... รู้สึกว่าอีตายูกิอ่อนโยนจังเลย...
ความคิดเห็น