ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    นิยาย(เอกเบส.ออยคิว.เชฟโน๊ต) No Gamer นักเเคสเกมหรือนักฆ่า..?

    ลำดับตอนที่ #9 : TITLE

    • เนื้อหาตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 573
      7
      20 ต.ค. 57

    B B

    ยามอรุณ

     

    วันคืนผ่านพ้นไปสู่วันใหม่ที่รอคอย

    ผืนนภาถูกแสงอรุณอาบย้อมสีให้กลายเป็นสีส้มอ่อนเปลือกตาของสรรพสิ่งบนโลกลืมขึ้นด้วยสัญชาตญาณ ทุกสิ่งเริ่มเคลื่อนไหวตามวัฏจักรของแต่ละคน

    .

    .

    .

    .

     

    กริ๊งงงงง

     เสียงนาฬิกาตั้งโต๊ะกำลังแผดเสียงเสียดแก้วหูดังทั่วห้อง มือเนียนขาวยกตบปุ่มสั่งหยุดดวงตาสีวอลนัทลืมตาตื่นอย่างช้าๆ ลุกขึ้นนั่งยืดแขนคลายเส้นมองหน้าต่างที่แสงแดดส่องยิ้มรับวันใหม่ที่เริ่มขึ้น….หันสะกิดคนตัวโตที่หลับลืมหลุมไม่รู้จักตื่นให้ลุกขึ้นจากเตียง

     

     และเริ่มต้นชีวิตประจำวันอันแสนสนุกของพวกเขา

    .
    .

    .

    .

    .

     

     

     

    .

     

    .

    .

     แสงแดดส่องผ่านบานหน้าต่างกระทบเปลือกตาที่ปิดสนิท ร่างสูงผมสีทองปรือตาขึ้นอย่างนึกรำคาญเบื้องหน้าเขาคือร่างของเด็กหนุ่มที่ยังหลับพริ้มใบหน้าเนียนขึ้นสีชมพูอ่อนๆ ริมฝีปากเรียวยกยิ้มให้ภาพตรงหน้ามือหยาบเย็นเคลื่อนลูบแก้มเนียนของคนตัวเล็กกว่า

     

    “อืออ....พี่ออย”

     

    “ตื่นแล้วเหรอ ตัวเล็กของพี่”

     ใบหน้าเนียนขึ้นสีแดงเป็นเส้นจากคำหวานของคนตรงหน้าริมฝีปากคลี่ยิ้มหวานแล้วเขยิบเข้ากอดร่างแกร่งแน่นออยคลี่ยิ้มแล้วหัวเราะด้วยความเอ็นดู มันจึงเป็นเช้าอันสดใสของพวกเขา

     

    สู่วันใหม่แห่งการเริ่มต้นชีวิตที่ผ่านความเจ็บปวด

     

    .

    .

    .

     

     

     

    .

    .

     

    .

     ร่างของชายผมสีเงินอ่อนนอนอยู่บนโซฟ้าสีดำในห้องทำงานอย่างเหนื่อยอ่อนลมหายใจเข้าออกปกติแว่นไร้กรอบถูกถอดวางไว้บนโต๊ะแก้วที่ตั้งไว้ด้วยมือเนียนที่ตอนนี้สะบัดผ้าห่ม ห่มร่างสูงที่นอนหลับเป็นตายจากการทำงานโต้รุ่งริมฝีปากคลี่ยิ้มบางๆอัญมณีสีท้องฟ้าระบายความหน่ายใจในการทำงานของนักธุรกิจหนุ่ม

     

    “อย่าฝืนร่างกายนักสิครับพี่เชฟ เดี๋ยวพ่อพี่ก็ว่าผมตายกันพอดี”

     ร่างบางเอ่ยเสียงอ่อนในขณะที่มือยังลูบหัวสีเงินเบาๆเหมือนกล่อมเด็กเสียงร่างสูงครางรับเบาๆก่อนจะหลับลึกกว่าเดิม ร่างบางคลี่ยิ้มอีกครั้งแล้วเดินออกจากห้องเมื่อบานไม้แกร่งถูกปิดลงมือเนียนก็คว้าโทรศัพท์กดเบอร์โทรหาคนที่ตำแหน่งสูงสุดในบริษัทเขา

     

    “ครับ....ครับบอสผมจะต้องค้นความลับของเขาให้ได้แน่นอนครับ”

     ร่างบางเอ่ยเสียงจริงจังหลังจากวางโทรศัพท์ไปแล้วสายตาก็ชำเหลืองมองร่างของคนที่หลับดวงตาภายใต้กรอบแว่นแสดงความรู้สึกชั่วแวบนึงแล้วหายไปขาเรียวก้าวพ้นจากที่ตรงนั้นเป้าหมายคือที่ทำงานของตน

     

    ในวันใหม่ของการสืบหาความจริงในราตรีลวงตา..

     

    .

    .

     

    .

     

    .

    .

                        

                           

                             

     

     

    .

    .

    .

     

     

     

    THE END[TAITLE.]_TBC.


    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×