นิยาย(เอกเบส.ออยคิว.เชฟโน๊ต) No Gamer นักเเคสเกมหรือนักฆ่า..?

ลำดับตอนที่ #8 : CH4

B B

CH 4

HRKxGMXIII

ยิ่งเวลาล่วงเลยมากเท่าใดท้องฟ้าก็ยิ่งมืดสนิทจะมีก็แค่แสงจันทราฉาดฉายทั่วท้องฟ้าอันมืดมิดนี้...

เหมือนกับใจคนที่ต่อให้มืดดำเท่าไหร่ สกปรกเท่าไหร่ก็ยังมีแสงสว่างที่เยียวยาตัวเอง ส่องประกายเป็นจุดเล็กๆที่ค่อยย้ำเตือนถึงสิ่งสำคัญและจะปกป้องสิ่งนั้นด้วยชีวิต.............

.

.

.

.

.

.

Write Talk:

 สายลมอ่อนกระทบใบหน้านวลที่หลับพริ้มด้วยฤทธิ์ยาสลบภายใต้วงแขนแกร่งของเอกที่อุ้มร่างบางในท่าเจ้าสาว ตอนนี้พวกเขาอยู่บนตึกสูงเฉียดฟ้าดวงตาสีเพลิงกำลังมองภาพทิวทัศน์ของเมืองที่ประดับด้วยไฟตึกหลากสีลายตา

งดงามเสียจนน่ารังเกียจ...

ภายใต้พื้นเมืองสวยงามเยี่ยงนี้กลับมีพวกหวังผลประโยชน์ยั่วเยี้ยเต็มไปหมดภายใต้ใบหน้าใสซื่อกลับซ่อนเร้นความจริงอันน่าชัง ซ่อนความละโมบภายใต้ใบหน้าอันงดงาม

เหมือนดอกกุหลาบอันสวยงามที่มีหนามแหลมคมเป็นอาวุธ

แต่จะว่าพวกนั้นฝ่ายเดียวก็คงไม่ได้

เพราะเขาอาจจะเป็นอย่างนั้น...

หลอกลวงผู้คนภายนอกว่าเป็นคนดีแต่ภายในก็คือผู้รับใช้พวกปีศาจกระหายความโลภพวกนี้ รับงานสั่งฆ่าทุกคนตามผู้จ่ายให้อย่างงาม...

“คิดจะมาทำอย่างว่าบนนี้รึไง?”

 เสียงทุ้มไม่ต่างจากเขาดังทางด้านหลัง เอก แค่เหลือบหางตามองผู้มาเยือน

เอก เพลยเมกเกอร์หรือ เอก ชาเย็น

คือเพื่อนสนิททั้งโลกเบื้องหน้าและเบื้องหลัง เขาเป็นคนๆนึ่งอันน้อยนิดที่เอกสนิทแบบไม่ปิดบัง ร่างสูงผมสีเทาเข้มดวงตาสีแดงเพลิงผิวสีน้ำผึ้งเนียนสวมชุดสูธสีดำสนิทคนคนนี้แทบจะเป็นฝาแฝดทางหน้าตาของเขาอยู่แล้วไหนจะชื่อที่เหมือนกันนี้อีก

“นี้มันถิ่นมึงนี้ กูแค่มาดูวิวก็แค่นั้น”

 เอกหันหลับมามองภาพทิวทัศน์ด้านหน้าต่อ เสียงฝีเท้าเข้ามาใกล้โดยเจ้าของฝีเท้าก็คือชาเย็นเอง ดวงตาสีเดียวกันทั้งสองคู่มองภาพด้านหน้าเหมือนมีความคิดเดียวกันก่อนฝ่ายที่เอ่ยจะเป็นเอกฮารท์ร็อคเกอร์เอง

“แต่ที่สวยๆอย่างนี้ไม่น่าเชื่อว่าจะมีพวกน่ารังเกียจยั้วเยี้ยเต็มไปหมด”

“ใช่....เยอะจนจะจัดการไม่หมด”

เสียงลมหนาวพัดผ่านร่างของพวกเขาที่ปิดปากเงียบลงปล่อยให้เวลาไหลผ่านไปจวบจนพระจันทร์ลอยเด่นเหนือหัวเป็นสัญญาณว่าเข้าเที่ยงคืนแล้ว..

“ไปละ พรุ่งนี้มีเรียนมึงก็อย่านอนดึกนักละ”

 เอกกล่าวแค่นั้นเป็นเชิงว่าจะกลับก่อนจะเอาตัวดิ่งลงจากตึกสูง ขาแกร่งหยุดอยู่ที่เสาไฟฟ้าข้างทางตามมุมมืดของตึกก่อนจะกระโดดไปตามที่มืดๆเพื่อบังกายไม่ให้ผู้คนมองเห็นและแต่ละย่างก้าวมันชั่งเงียบเชียบเหมือนใบไม้ขนาดเล็กร่อนแตะบนผิวน้ำ

กลับไปถึงฤทธิ์ยาคงหมดพอดี.

 ขณะก้าวก็ได้ยินเสียงเครือครางจากคนในอ้อมแขน ทำให้เอกต้องเร่งเท้ามากกว่าเดิมจนในที่สุด....

“อ้าวเอกทำไมมึงอุ้มกูอยู่ละ อ๊ะ หอพักนี้!”

ก็ถึงซะที -___-=3

 เอกถอนหายใจด้วยความโล่งใจที่เบสไม่ได้ตื่นขึ้นกลางคัน

Aek Talk:

หวัดไม่ดีครับเดี๋ยวจะไม่สบาย ทรุ้ยย~ ไม่ใช่ครับแค่จะมาทักทายเพราะหาย(หัว)ไปนานถ้าจะโทษก็โทษที่คนแต่งเน้อมันเออ ออ เป็นชื่อร้านเกมแถวโรงเรียนมัน(ยุ่งน่า//soul) ทักทายพองามปาก(?)แล้วก็เข้าเรื่องกันเลยดีกว่า

 ตอนนี้พวกเราอยู่ในห้องพักแล้วและเป็นที่แน่นอนว่า ผมจะต้อง....!! ล้มตัวลงนอน คร่อก

“ไอเอกไปอาบน้ำก่อนเลยไป”

 คนตัวเล็กโวยผมที่หน้าซุกกับหมอน ทำไงได้ก็มันเหนื่อยนี้นารถมอไซต์ผมก็ถูกเจมส์แย่งไปใช้เรียบร้อย(ได้ยินออยมันว่า) ผมเลยต้องโชว์ทักษะในฐานะนักฆ่าอันดับ1ให้คนอ่านดู(อ่าน)ไปข้างต้นแล้ว คนันหล่อแถมยังเก่งกะอีแค่โดดจากตึกเฉียดฟ้าแค่นั้นไม่คะนาเท้าผมหร๊อก

“มึงไปอาบก่อนเลยละกันกูขอพักแป๊บ”

 ผมพูดโดยยังไม่เอาหน้าออกจากหมอน เสียงฝีเท้าเดินออกไปก่อนจะมีเสียงประตูปิดลงผมเลยพลิกตัวนอนหงายเหม่อมองเพดานสีขาวในหัวคิดเรื่องต่างๆแต่เรื่องต่างๆที่ว่าก็คงไม่พ้นหน้าที่ในโลกเบื้องหลังนี้หรอก

ย้อนเรื่องกลับไปที่วัด

 ทั้งห้องยังคงมีเสียงโต้เถียงของเหล่านักฆ่าในเรื่องความเป็นอยู่ขององค์กรและแผนงานที่ต้องวางแผนกันใหม่เพื่อป้องกันการรั่วไหลของข้อมูลภายในไหนจะยังเด็กใหม่ที่นับสัปดาห์จะเพิ่มขึ้นเรื่อยจนสมาชิกมีอยู่แทบจะทั่วจังหวัด แต่ที่หนักสุดก็คือเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้เรื่องที่มีนักฆ่าไม่รู้สังกัดอะไรออกมาฆ่าเหยื่อที่ถูกหมาย

“หัวหน้ารู้อะไรเกี่ยวกับเหยื่อคนนั้นบ้างเปล่าครับ”

 เอ็มที่นั่งข้างๆเอกเอ่ยปากถามหัวหน้าองค์กร เชฟที่กำลังคิดวางแผนระเบียบงานในองค์กรก็ละความสนใจมาที่คำถาม

“เขาเป็นหนึ่งในหุ้นส่วนของชั้นน่ะ รายละเอียดที่ชั้นรู้ก็มีแค่ว่าเจ้าของบริษัทหลายบริษัทเกลียดหน้าหมอนี้เข้าไส้คงเพราะเป็นพวกนกสองหัวกับบ้าอำนาจด้วยละมั้ง”

เอกและออยพยักหน้าอย่างเข้าใจ มิน่า ถึงมีไอบ้าพลังมาส่อยหัวกะบาลกลางงานศพอย่างนี้ เอ็มเมื่อได้รับคำตอบก็ความหาของๆอย่างหนึ่งสิ่งที่เอาออกมาคือหัวกระสุนปลายแหลมที่ใช้สำหรับจำพวกปืนไรเฟิลติดกล้อง

“ผมแอบเอามาจากที่เกิดเหตุตรวจสอบแล้วว่าผลิตจากอิตาลี บริษัท GTLสาขารายใหญ่ และผมค้นข้อมูลในนี้ก็รู้ว่าวันเดือนปีที่เอามาส่งมันเอามาเมื่อ2เดือนก่อนกระสุนถึงยังดูใหม่มาก”

 เอ็มล้วงเอาวัตถุสี่เหลี่ยมที่มีขนาดกว้างแค่3เซนมาวางไว้บนโต๊ะกดปุ่มข้างๆก่อนจะปรากฏภาพโฮโลแกรม3มิติให้ทุกคนในที่ประชุมนี้เห็นภาพได้ชัด

 “แล้วได้ตรวจสอบหลายนิ้วมือของเจ้าของปืนนั่นรึยัง”

 เอ็มพยักหน้าโคลงยกมือสัมผัสภาพโฮโลแกรมมันก็แปรเปลี่ยนรูปเอ็มจิ้มนู่นกดนี้ชั่วครู่ก็มีภาพใบหน้าและด้านล่างเป็นข้อมูลที่สรุปออกมา

“คนๆนี้ชื่อ เบย์ หรือที่เบื้องหน้าเราจะรู้จักเขาในชื่อBayriffer เขาอยู่องค์กรTMนานกว่า3เดือนหัวหน้าองค์กรชื่อ Ghostsea”

เอ็มสรุปข้อมูลของเพื่อนร่วมโลกเบื้องหลังง่ายๆ ยังดีที่องค์กรนี้ไม่ได้เป็นอริกันกลับกันมันยิ่งเป็นสนิทชิดเชื้อกว่าอีกเพราะเป็นพันธมิตรกันด้วยละนะ ทำให้ทุกคนรวมทั้งหัวหน้ารู้สึกผ่อนใจไปตามๆกันดีที่ไม่ใช่ศัตรูเรา....

“ส่วนเรื่องลูกน้องของคุณ Mr.Heart”

 เอกแค่ขยับตาคมมองอีกฝ่ายที่ยืนข้างๆเขาใบหน้าของทั้งคู่เรียบนิ่งแทบจะไม่มีความรู้สึก

“นั้นไม่ใช่ฝีมือของเขาแต่อย่างใดเพราะผมให้คนไปตรวจสอบและสอบถามลูกน้องคุณถึงเหตุการณ์เมื่อช่วงเย็นคำตอบที่ได้รับมาจากเจ้าตัวคือ คนร้ายไม่ใช่คนที่ชื่อเบย์”

...

.

.

.

.

 ผมหลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน ถ้าไม่ใช่ฝีมือหมอนั่นแล้วจะเป็นใครอีกละผมทวนคนที่พอมีความเป็นไปได้ในการลงมือทำร้ายนักฆ่าด้วยกันเอง....

“เอก!”

“หะ มีอะไรเหรอเบส”

 ผมถามกลับเพราะเบสตะโกนเรียกจากห้องน้ำ มันเงียบลงเป็นเชิงให้ผมเดินเข้าไปหาก่อนถึงประตูห้องน้ำผมก็ถอดสูธนอกออกก่อนเหลือแค่เชิ้ตสีขาวลายตรง

“ถูหลังให้กูหน่อย”

“....”

 อึ้งสิครับพี่น้อง!!! O_O ก็ไอคุณเบสไม่เคยจะให้ผมได้เหยียบย่างเข้ามาในนี้ตอนมันอาบน้ำเลย แต่นี้!ผมเดินเข้ามาหามันจนจะชิดตัวมันยังไม่ไล่ไม่ถีบไม่ปาข้าวของอย่างขันแปรงสีฟันใส่ผมเลยโอวมายก่อดด แถมยังส่งใยบวบที่ฟองฟ่อดมาให้อีกนี้จะให้ถูจริงๆใช่ป่ะ อู๊ยยย ได้อาหารตาละเว้ย

 ผมลงมือถูหลังมันทันทีทั้งถูทั้งขัดขี้ไคลแต่แม่โอ(อย่าถือวิสาสะกับคำที่ใช้เลย)หลังมันอย่างขาวเลยครับท่านผู้อ่านผมเลยใช้มือตัวเองถูให้มันเคลิ้มๆไปแต่จริงๆผมก็หวังจะแต๊ะอั่งมันน่ะเนี้ย

“เอก.....”

 ผมสะดุ้งตัวเล็กน้อยสงสัยมันจะรู้ตัวแต่ก่อนที่ผมจะได้ถอยห่างเพื่อหนีระยะทรีน มันก็หันมาเอามือรอบคอผมซึ่ง! ดูเป็นภาพที่ล่อแหลมมาก

“เบส.....”

ผมครางชื่อมันเบาๆในขณะที่หน้ามันก็เคลื่อนเข้ามาใกล้ๆเปลือกตามันปรือลงเรื่อยๆเช่นเดียวกับผมมือทั้งสองดันท้ายทอยให้เข้าใกล้ยิ่งขึ้น.

แต่ว่า...

ผลัก!

“โทษว่ะ แต่มันยังเร็วไปสำหรับมึง”

 เบสผลักผมออกทันทีที่ริมฝีปากใกล้จะสัมผัสก่อนจะราดน้ำใส่ตัวในขณะที่ผมยังคงตะลึงกับที่มันทำเมื่อกี้ก่อนจะออกจากห้องโดยปล่อยให้ผมเป็นหมาตาแตกมันก็หันมายิ้มประกายตามันแพรวพราวอย่างเห็นได้ชัด

ผมอยากจะลุกไปขย้ำสั่งสอนลูกแกะตัวนี้ให้รู้แล้วรู้รอดไม่ติดที่ว่าผมยังไม่อยากทำอะไรพลีพลามไปละก็น่ะ

ให้ตายสิ นี้ผมจ้องจะกินลูกแกะ หรือลูกจิ้งจอกกันแน่?

.

.

.

.

TBC.