คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : CH 11 (50%)
CH 11
When the fox’s prey.
It will not stop until the victim to predator's, it will
die down ...
________________________________________________________
ภายในห้องกว้างขนาดเท่าห้องโถงใหญ่
สถานที่ที่ประชุมกลุ่มหลักของหน่วย KILLER GM ที่ในตอนนี้มีสิ่งมีชีวิตเพียงแค่2คนที่กำลังอาศัยนั่งโซฟารับแขกในห้องนี้
คนหนึ่งที่เป็นเหมือนบอสของหน่วยกำลังนั่งไขว้ห้างดื่มกาแฟอย่างไม่ทุกข์ร้อนต่อบรรยากาศที่อีกคนกำลังส่งสายตาคาดครั้นคำตอบ
“....อย่าจ้องนักสิ พี่ก็เขินเป็นน่ะ”
“คุณเชฟ!! คุณให้ผมนั่งดูคุณดื่มกาแฟ4แก้วนานตั้ง10นาทีแล้วน่ะ!!
เมื่อไหร่คุณจะยอมตอบคำถามผมเสียทีครับ!!!”
แค่เขาเอ่ยคุยกับคนตัวเล็กตรงหน้า
ก็โดนคำเทศนามหาชาติตอกกลับหน้าเรียกได้ว่าวางแก้วกาแฟยกมือปิดหูไม่ทันกันเลยทีเดียว
ดวงตาคมสีอ่อนตวัดมองคนตรงหน้าที่ทำหน้าหัวฟัดหัวเวี่ยงแลดูน่าเอ็นดูเหมือนเห็นเด็กที่ไม่ได้ขนมหวานอะไรยั่งงั้น
เชฟยกยิ้มบางๆอย่างนึกเอ็นดูก่อนเอื้อมมือจะคว้าแก้วกาแฟดื่ม...
“คุณเชฟ..”
“อาๆ..ยอมก็ได้ๆ ทำตัวเป็นเด็กไปได้น่ะเราเนี้ย..”
ก็โดนเด็กตัวโต(?)จ้องหน้าเขม็งเลยทำให้คุณแม่หูจิ้งจอก(?)ต้องเก็บไม้เก็บมือมาตอบคำถามโดยยังไม่เลิกที่จะยิ้มอย่างเอ็นดู
ก็แหม... ไม่เคยเจอใครถามแล้วทำตัวน่ารักน่าเอ็นดูขนาดนี้นี่นา
คงจะเป็นโน๊ตคนเดียวละมั้งที่ทำตัวได้น่ารักน่ากิ...น่าเอ็นดูอย่างงี้ไง (^^;)
“ผมแค่อยากรู้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเย็นนั่นคืออะไร
พวกเขาเป็นใครและเบื้องหลังคุณเป็นใคร แล้วไหนจะสถานที่นี้อีก!”
“เหตุการณ์เย็นวันนี้เป็นเรื่องผิดพลาดของบุคคลคนนั้นเอง
พวกเขาคือหน่วยสังหารระดับสูงติดท็อปอันดับขององค์กรเรา และผมก็คือหัวหน้าที่คอยควบคุมและดูแลพวกเขา ส่วนที่นี้คือฐานทัพลอยฟ้าที่ผมพาคุณมาตอนที่คุณสลบ..”
ปิดท้ายด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน
ที่ทำให้คนถามปากค้างตาตะลึงไปเรียบร้อย…!
“ตะ...ตอบเป็นชุดไปมั้ยครับ..”
“อ้าว ก็โน้ตถามพี่มาเป็นชุด ก็ต้องตอบให้ครบสิ(^^+)”
ขอบคุณครับ...
ร่างเล็กทำได้เพียงยิ้มบางๆด้วยใบหน้าเรียบหนึ่งแต่ถ้าสังเกตดีๆจะเห็นเส้นเลือดปุดอยู่บนมุมหน้าผาก
เพราะด้วยความที่โน้ตคิดว่าโตๆกันแล้วจะโวยวายเป็นเด็ก(แล้วไอที่แล้วมานั้นคืออัลลัย??)
ต้องตั้งสตินี้สิคือผู้ใหญ่...//มองเห็นดวงตาธรรม
“โน้ตบรรลุธรรมแล้วเหรอครับ?”
แม่จิ้งจอกแก่ยิ้มกว้างอย่างรู้สึกสนุกที่ได้ทำลายบรรยากาศดวงตาเห็นธรรมของคนตรงหน้าและสร้างบรรยากาศใหม่นั้นคือความมืดที่แผ่ทมิฬคลุมตัวร่างเล็กพร้อมไอความโกรธที่ลอยจนเห็นได้ชัด (สนุกจริงเมื่อแกล้งเด็ก เอิ๊กๆๆๆ//เชฟ)
“ไอคุณพี่เชฟ...คุณนี้มั...”
“อ๊ะๆ การพูดคำหยาบมันไม่ดีน่ะครับ...น้องโน้ต”
ปิดท้ายด้วยรอมยิ้มอบอุ่น
นั้นยิ่งทำให้อารมณ์ของโน๊ตบูดหนักกว่าเก่าอีกแต่ก็ยอมสงบปากสงบคำเพื่อไม่ให้เป็นการเสียมารยาทมากไปกว่านี้
แล้วทุกอย่างก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมคือร่างเล็กผมดำก็ทำเพียงแค่นั่งเงียบแต่สายตายังคงมีแววคาดครั้นส่วนร่างสูงผมเทาก็เพียงนั่งยิ้มอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาวอย่างเดิม
“...............”
“...............”
เหมือนสงครามประสาททั้งคู่กำลังจ้องตากันอย่างไม่ยอมลดละ
คนนึงก็พยายามมองลึกไปในดวงตาเพื่อเค้นหาตัวตนอีกคน
ส่วนอีกคนก็เพียงแค่จ้องกลับด้วยแววตาเรียบนิ่งเหมือนน้ำที่นิ่งไม่ไหวตัวนั้นทำให้เกิดบรรยากาศชวนอึดอัดขึ้นสำหรับร่างเล็กที่เหมือนตัวเองกำลังอยู่คนละโลกกับร่างสูง
แค่การรู้เรื่องเบื้องหลังของอีกคนที่ถือเป็นความลับอันใหญ่ยิ่งแล้ว..
“จะฆ่าผมใช่มั้ยครับ”
“หืม?”
“ก็ในเมื่อผมรู้เบื้องหลังและตัวจริงของคุณแล้ว
คุณก็ต้องฆ่าปิดปากไม่ให้ผมแพร่พรายเรื่องพวกนี้ออกไปสู่โลกเบื้องหน้าสิครับ”
“....หึๆ..ฮ่าๆๆๆๆๆ!~”
โน้ตหน้าเสียไปเล็กน้อยที่เห็นอีกคนหลุดหัวเราะออกมาพรืดใหญ่
และยิ่งทำตัวไม่ถูกใหญ่เมื่อเห็นร่างสูงตรงหน้าล้มกลิ้งไปนอนกุมท้องหัวเราะอย่างไม่ลืมหูลืมตาใบหน้าหวานซ่านแดงอย่างรู้สึกงุนงงแต่ก็รู้สึกกระดากอายแปลกๆอย่างบอกไม่ถูกเช่นกัน
“คะ..คุณหัวเราะอะไรไม่ทราบ!!”
“คิก..โอย..ฮ่าๆๆ ก็..ก็
นายพึ่งมานึกได้เอาปานนี้นะสิ..ฮะๆๆ ตลกชะมัด ฮ่าๆๆ”
หน้าที่แดงอยู่แล้วยิ่งแดงก่ำเมื่อเห็นอีกคนพยายมกลั่นขำเพื่ออธิบายให้ตนฟัง
โน๊ตหันหน้าหนีเม้มปากแน่นแต่สายตาก็เหลือบมองอีกคนที่ตอนนี้ก็ได้ขึ้นมานั่งลงข้างๆเขาเป็นผลให้โน๊ตผงะไปชั่วขณะ
มือแกร่งที่ดูหยาบแต่อบอุ่นวางลงบนหัวทุ่ยๆของโน๊ตก่อนจะลูบไปมาเหมือนปลอบเด็ก
ดวงตาคมสีอ่อนสบกับสีอความาลีนคมสวยของร่างบาง
“ถ้าพี่จะฆ่าโน้ตนะ พี่คงไม่พาขึ้นมาบนยานนี้หรอกนะ”
“ตะ..แต่คุณไม่กลัวว่าผมจะเอาเรื่องนี้ไปบอกคนอื่นๆ....”
“ก็ทำให้บอกไม่ได้ซะก็สิ้นเรื่อง...”
พลันใบหน้าคมของเชฟขยับเลื่อนกระซิบข้างหูของอีกฝ่าย
มือที่เลื่อนมาโอบเอวบางนั่นกระชับให้เข้ามาใกล้ก่อนจะออกแรงดันให้ร่างบางนอนราบกับโซฟาสีดำ
โน้ตตกใจจนลืมที่จะขัดขืนและโวยวายเพราะเพียงแค่เขาเผลอสบตาคมที่เรียบนิ่งเสียจนน่ากลัวนั่นเขาก็รู้สึกสั่นสะท้านหัวใจจนลืมทุกอย่างที่ควรขัดขืนจนสิ้น
“จำไว้อย่างนะโน้ต...จิ้งจอกนะ..มันไม่ได้ล่าเหยื่อแบบโต่งๆเหมือนสัตว์ป่าทั่วไป..”
ใบหน้าคมก้มกระซิบก่อนจะเป่ารดใบหูด้วยลมหายใจร้อนๆที่ทำให้โน้ตรู้สึกสะท้าน
ใบหน้าหวานแดงก่ำดวงตากำลังเบิกโพลงมือบางทำได้เพียงแค่เลื่อนมากุมอกไว้อย่างเดียวก่อนจะสะดุ้งเฮือกเมื่ออีกคนเลื่อนมือมาแตะแถวเอวแล้วเลิกเสื้อเชิ้ตบางนั้นอย่างเนิบนาบแต่สร้างความรู้สึกสยิวแปลกๆ
“คะ...คุณเชฟ..”
“แต่มันจะศึกษาเหยื่อที่มันจะกินว่าเป็นประเภทอะไร
แล้วจะวางแผนและใช้กลยุทธ์ล่ามันอย่างเงียบๆ...”
ใบหน้าคมเลื่อนมาแถวลำคอก่อนจะขบลงเบาๆสร้างรอยแดงไว้จุดหนึ่งที่เห็นได้ชัด
ร่างบางข้างใต้ทำได้แค่หลุดเสียงหวานออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจเนื้อตัวสั่นเล็กน้อยแต่ก็ข่มใจไว้เพราะถ้าใช้กำลังไปอีกฝ่ายก็ไม่สะทกสะท้านอะไร
“และมันจะไม่หยุดล่าจนกว่าเหยื่อที่มันหมายตาจะสิ้นใจและตายลงไป..”
เสียงของอีกคนดังก้องอยู่ในหัวทุกประโยคก่อนที่โน๊ตจะรู้สึกตัวร่างกายของเค้าก็เหมือนตกเป็นเหยื่อให้จิ้งจอกตัวนี้ชั่วขณะเพราะร่างกายแกร่งที่คร่อมอยู่เหนือตัวเค้าเลื่อนใบหน้ามาใกล้เสียจนลมหายใจเป่ารดซึ่งกันและกันความรู้สึกร้องรุ่นแปลกๆในตัวเค้ามันทำให้รู้สึกอึดอัดร่างกายบิดเร้าเบาๆเมื่อมือแกร่งกำลังเลื่อนฟอนเฟ้นไปทั่วร่างเค้าเหมือนเป็นเจ้าของ
โน้ตไม่สามารถขัดขืนได้เพราะสติเขากำลังล่องลอยนั่นทำให้ร่างสูงใช้จังหวะนี้ค่อยๆเล็มชิมเนื้อหวานอย่างรู้สึกกระหายในตัว
“อะ...อ๊ะ ไม่..คะ..คุณเชฟ..อะ อย่า!”
ครืดดดดด
“....เชดโด้..”
!!!!!!!!
ก่อนการกระทำทุกอย่างจะหยุดลงเมื่อผู้มาเยือนคนใหม่ภายใต้หน้ากากสีขาวผมทรงสีน้ำตาลเข้มที่กำลังเดินเข้ามาแล้วหยุดเพราะภาพที่หัวหน้าองค์กรกำลังจะงาบเหยื่อ
ร่างของนักฆ่าอันดับ1ที่มาเยือนทำได้แค่ยืนนิ่งๆและอุทานเบาๆก็เท่านั้นแถมยังหลบสายตาอาฆาตจากหัวหน้าองค์กรของตัวเองอีก
“อะ...ออกไปนะ!!!”
ขาที่อ่อนแรงในตอนแรกยกถีบท้องร่างสูงของเชฟอย่างไร้ความปราณีส่งผลให้หมาดจิ้งจอกกลิ้งตกโซฟาเป็นลูกหมาหน้าคะมำอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลส่วนโน๊ตก็รีบจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่เข้าทางแล้วก้มหน้างุดที่แดงก่ำบึ่งตรงออกจากห้องไปอย่างไม่คิดชีวิต
“ไม่เบาเหมือนกันนี้เฮีย~”
“หึๆ...เดี๋ยวนายได้โดนชั้นเตะแน่ไอเจ้าเอก..”
เอกหันกลับมามองเชฟที่กำลังนั่งบนโซฟาพลางส่งสายตาเรียบนิ่งแต่อาฆาคหมาดแค้นส่งมา
ร่างสูงเพียงแค่ผิวปากทำหูทวนลมแต่เชฟก็ไม่ได้ว่าอะไรต่อก่อนจะเดินมาเตรียมตัวออกจากห้อง
“เตรียมพร้อมแล้วสินะ”
“ครับ amnesic system จะเริ่มในอีก3นาทีนี้..”
ขออภัยแทนคนเขียนที่หายไปนานนะค่ะเพราะคนเขียนเขาอยู่ในช่วงสอบและการเตรียมตัวเข้าม.4เลยทำให้เรื่องนี้ห่างร้างไปนาน แต่ไม่ต้องกังวลเพราะเรื่องนี้จะได้ขึ้นต่อแน่นอน
ยังไงก็รอรับชมอีกครึ่งหลังในเร็ววันนี้
ปล.เราเป็นเพียงแค่คนช่วยแต่งเรื่องนี้ หรือก็คือเพื่อนของSoul_Dragonยินดีที่ได้รู้จัก
ปล.2
อ่านแล้วก็ลองโวตต์(เพื่อ?)หรือช่วยกันคอมเม้นเพื่อเป็นกำลังใจให้พวกเราด้วยน่ะ
(ขอบคุณ)
By: the lie
dragon
ความคิดเห็น