นิยาย(เอกเบส.ออยคิว.เชฟโน๊ต) No Gamer นักเเคสเกมหรือนักฆ่า..?

ลำดับตอนที่ #20 : CH 10

O W E N TM.

Everything will not happen if we do not concerned, "it".

.. If not for human greed. We would not be making it this way.

... If it is possible ...

We will fix everything past ...

……………………………………………………………………………..

ตี๊ด....ตี๊ด....ตี๊ด....

 เสียงสัญญาณที่บ่งบอกถึงจังหวะชีวิตกำลังประมวณผลออกมาเป็นเส้นกราฟเฉียงขึ้นลงตามระบบที่มันถูกตั้งไว้ให้จับจังหวะคลื่นการเต้นของหัวใจ.. และเสียงหายใจเชื่องช้าไปตามจังหวะที่มีบางอย่างครอบไว้เป็นตัวทุ้นให้ระบบทางเดินหายใจสะดวก..

  เรือนร่างเพรียวบางผู้มีเกศาสีซากุระอ่อนสวยนอนสลบบนเตียงเดี่ยวนุ่มขาวนวลของห้องพยาบาลลับแห่งหนึ่งโดยมีสายน้ำเกลือและถุงเลือดห้อยโยงยางอยู่รอบข้าง

ครืดดดด....

  เสียงของประตูอัตโนมัติเปิดออกหลังจาหที่เซนเซอร์จับอุณหภูมิความร้อนของมนุษย์ในระยะที่ผู้ประสงค์ต้องการให้มันเปิด  ร่างของบุคคลสองคนรวมทั้งร่างสูงสีน้ำตาลเข้มที่ไร้ร่องรอยบาดแผลใบหน้าถูกซ่อนในหน้ากากสีขาวแต่ดวงตาที่ถูกม่านดำบังนั้นกำลังแสดงแววตาห่วงใยไม่น้อยยามมองคนที่นอนหลับบนเตียง 

 “don’t worry, He was alive but he lost too much blood.”

“....yes,sir”

“……”

 ชายในชุดกราวสรขาวผมสีน้ำตาลเข้มสวมแว่นตาใบหน้าที่ดูพอมีอายุแล้วยกยิ้มอ่อนๆให้ ก่อนดวงตาตามแบบคนชาวตะวันตกสีฟ้าสวยจะทอดมองร่างบางก่อนจะถอนหายใจอ่อนๆ  แม้ตัวเขาจะบอกร่างสูงไปอย่างนั้นแต่เขาก็อดเป็นห่วงอาการของร่างนั้นไม่ได้เหมือนกัน..

เพราะภายในตัวของเด็กคนนั้น...

(ขอเปลี่ยนเป็นการแปลไทยเพราะคนเขียนก็ไม่เก่งอังกฤษ)

“Dr. otacon ครับ..”

“หืม? มีอะไรจะถามผมรึคุณฮารท์”

 otaconคลี่ยิ้มอ่อนเป็นเชิงให้อีกคนถาม   เอกลังเลใจอยู่ชั่วครู่ก่อนจะหันไปมองร่างเพรียวของคนที่ดูมีอายุกว่าแล้วเอ่ยคำพูดที่ทำให้คนฟังถึงกับตาโต

“คุณช่วยยกเลิก  amnesic  system ให้กับลูกแกะได้มั้ยครับ”

“....ไม่ได้หรอกนะ  เราต้องทำตามกฎที่ผู้คุมเขาได้บัญญัติไว้”

“ตะ..แต่ลูกแกะเขาอาจจะไม่สามารถต้านทานผลกระทบของระบบมันได้น่ะครับ!!”

“Mr.Heart…”

“อึก....”

  เอกหันหน้าหนีไปอีกทางเขาก้มหน้าลงเล็กน้อยริมฝีปากภายใต้หน้ากากกำลังกัดฟันอย่างไร้เสียง มือแกร่งกำหมัดแน่น  ใช่ เขายอมรับว่าตัวเองไม่สามารถฟ่าฝืนกฎของที่นี้ได้ เพราะถ้าเขาฝืนมันไม่ใช่แค่เขาที่จะได้รับโทษคนเดียว

แต่เบสก็จะโดนไปด้วย...

หมับ

 ดวงตาคมภายใต้หน้ากากหันมองมืออีกฝ่ายที่เข้ามาตบไหล่เขาเบาๆ เป็นเชิงให้เขาเบาใจในเรื่องนี้แต่สำหรับร่างสูงแล้วยังไงเขาก็ขอปฎิเสธการลบความทรงจำของร่างบางอย่างหัวชนฝา ไม่ใช่ว่าเขาอยากให้เบสรู้เรื่องพวกนี้แต่เป็นเพราะผลข้างเคียงที่จะเกิดขึ้นกับตัวผู้ทุกทำการระบบลบความทรงจำส่วนใหญ่มักมีผลข้างเคียงลามไปในส่วนอื่น อย่างเช่นอาจลืมคนสำคัญ ลืมที่อยู่บ้านเกิดเมืองนอน และที่อาจหนักสุดอาจเป็นการลืมว่าตัวเองเป็นใคร

 ครืดดดดด..

“คุณเอกค่ะ~~!”

 ก่อนสิ่งที่ทั้งสองจะเปลี่ยนจุดสนใจเป็นร่างของหญิงสาวสลวยผมสีน้ำตาลที่ลอนมาอย่างดีรับกับใบหน้าเรียวสวยใส่แว่นตาสีดำริมฝีปากแดงจัดตัดกับผิวเนื้อสวมชุดบอดี้สูธสีดำรัดรูปและคุณเธอยังใส่แบบเวอร์ชั่นรูดซิบออกให้เห็นร่องอกกับนูนๆมันแค่พอน้ำลายสอหากใครมองเป็นต้องละสายตาไม่ได้แทบพุ่งถลาไปขอจีบเป็นแน่ แต่สำหรับร่างสูงแกร่งแล้วคุณเธอชั่งเป็นอะไรที่น่ารำคาญเป็นเอามากจนเขาเผลอถอนหายใจและกรอกตาไปมาอย่างหมดอารมณ์

และเหมือนหล่อนจะไม่สนใจเสียด้วย

“แคทคิดถึงคุณจังเลยค่ะ”

 คุณเธอเดินก้าวมาด้วยส้นสูงแล้วเบียดคั่นกลางระหว่างเอกกับotaconเป็นที่เรียบร้อยทำให้ร่างชุดกราวแทบถลาถ้าเขาไม่ระวังตัวให้ดีเป็นอันได้ล้มหน้าคว่ำเป็นแน่  เอกหันมองแคทหญิงสาวเซ็กซี่ที่เข้ามากอดแขนกระแหนกกระแหนอย่างนึกเบื่อหน่ายพยายามยื้อแขนกลับก็โดนมือปลาหมึกของแม่คูณเธอรัดแน่นแถมยังมีการเอาไปเบียดกับแตงโมสองลูกด้วยน่ะ ถ้าเป็นคนอื่นคงเคลิ้มไปกับเจ้าหล่อนแล้ว!

 แต่โทษทีพอดีเขาเองก็ไม่ได้จะอารมณ์ดีให้เจ้าหล่อนมายั่วในตอนนี้

“งั้นผมขอตัวก่อนน่ะครับ เหมือนทางแลบเขาจะเรียกตัวผมแล้ว”

 Otaconยิ้มลาและขอตัวเดินจากไปอย่างนึกปัดๆอาจเพราะแอบเคืองที่เจ้าหล่อนเอาก้นงอนงามนั้นมากระแทกเขาจนเซถลาเลยปล่อยให้อีกคนจัดการไป อีกอย่างคนทางแลบก็เรียกตัวเขาให้ไปเตรียมพร้อมและคอนเฟริม์ภารกิจต่อไปที่จะทำแล้วด้วย

“แคทคุณเข้ามาที่นี้ทำไม?”

 “แหม...ก็แคทบอกไปแล้วนี้ค่ะว่าแคทคิดถึงคุณ..”

 แมวสวาทยิ้มยั่วดวงตาภายใต้แว่นดำกำลังส่งคำเชื้อเชิญผิดก็แต่ผู้ถูกส่งสายตานั้นไม่มีแววว่าจะเล่นด้วยเลยสักนิด กลับกันเอกก็พยายามส่งสายตาภายใต้หน้ากากว่าให้เลิกทำอะไรอย่างนี้เพราะที่นี้คือพื้นที่ส่วนตัวที่เขาต้องการจะอยู่กับร่างบางสองต่อสองให้ได้คิดอะไรเรื่อยเปื่อยอย่างสงบ  แต่เมื่อวิธีส่งสายตาห้ามปรามไม่เป็นผลมือแกร่งภายใต้ถุงมือดำจำต้องผลักร่างเพรียวสวยให้ออกห่างนั้นทำให้ริมฝีปากแดงสวยจิปากอย่างขัดใจที่หมาป่าหนุ่มไม่ยอมเล่นด้วยสักที

“ออกไปซะแคทที่นี้มันพื้นที่ส่วนตัวของพวกผม ผมกำชับไว้แล้วว่าใครที่จะเข้ามาต้องให้ผมอณุญาติหรือไปเชิญตัวมาก่อน..”

 น้ำเสียงเรียบแต่แหบพร่าอย่างน่ากลัวจนทำให้ผู้ที่อาจฟังขนลุกกราวไปทั้งตัว แต่เหมือนจะใช้ไม่ได้ผลกับแคทเลยสักนิดหญิงสาวแค้ทำหน้ายิ้มยั่วอย่างไม่รู้สึกรู้สาแถมยังมีหน้ามาก้าวประชิดมีสวยลูลไล้แผ่นอกกว้างภายใต้สื้อสูธอย่างดีอย่างเย้าแหย่ก่อนจะซบหน้าลงไปอย่างถือสิทธิ์ของตน

“แคทคิดถึงคุณจริงๆน่ะค่ะ...”

“....”

“แคทรู้ค่ะว่าคุณกำลังอยู่ในสภาวะ ‘Surveillance danger’ ทำให้ใครๆในตอนนี้ไม่กล้าจะเข้าใกล้คุณ..”

“....”

“แต่คุณก็ควรยกเว้นใครซักคนไว้บ้าง..(นิ้วลูบไปมาแถวแผงอกร่างสูง)..ใครบางคน..อย่างเช่น.. ชั้น “

ชิ้ง..

 มือหนาคว้าเข้าที่มือสวยนั้นแล้วออกแรงบีบทำให้หญิงสาวที่ไม่ทันได้ระวังตัวถึงกับร้องกรี๊ดออกมาจากแรงบีบหมาศาลละยังความร้อนที่อีกฝ่ายปล่อยออกมา  ก่อนร่างแกร่งจะสะบัดตัวเธอล้มลงกับพื้นแล้วก้มมองด้วยสายตากร้าว...สายตาของสัตว์ร้ายที่พร้อมจะขย้ำคอศัตรูที่เข้ามาก้าวก่ายอนาเขตตน..

“..ออกไป..”

 คำสั้นๆเอ่ยด้วยเสียงหนักและแหบพร่าอย่างน่าหวาดหวั่น ทำให้หญิงสาวจำใจที่นั่งสั่นล้มอยู่กับพื้นต้องรีบวิ่งออกไปอย่างรู้สึกหวาดกลัว 

“....”

  เมื่อหมดพวกหนามขวางตัว ร่างแกร่งในชุดสูธดำก็เดินไปนั่งข้างเตียงที่ร่างบางได้หลับอยู่ ดวงตาพินิจมองใบหน้าเรียวของอีกฝ่ายอย่างรู้สึกอุ่นใจก่อนจะเอื้อมมือสัมผัสหน้าอกด้านซ้ายของอีกฝ่ายที่เต้นเป็นจังหวะนั้นทำให้เอกรู้สึกโล่งใจไปเปราะหนึ่ง เขาอาจจะกังวลมากไปก็ได้ว่าเชื้อที่อยู่ในตัวร่างบางจะแล่นเข้าสู่หัวใจดวงน้อยนั่น

“เบส...”

 ใบหน้าที่ถอดหน้ากากขาวออกก้มหน้าทาบหน้าผากอุ่นของอีกฝ่ายดวงตาสีเพลิงสว่างจ้องมองใบหน้าขาวอย่างรู้สึกระรื้นในหัวใจ มือแกร่งลูบแก้มนุ่มอย่างแผ่วเบาราวกับขนนกที่บอบบาง ก่อนจะก้มสัมผัสริมฝีปากอุ่นอย่างนึกหมายใจ เขาแค่สัมผัสเผินๆไม่ได้ล่วงลับอะไรให้มากเกินไปแม้ส่วนในใจลึกๆแล้วนั้นเขาจะมีความอยากก็เถอะ

ครืดดด..

“ท่านครับ อะ..เออ...ขออภัยครับ”

  ก่อนจะถูกขัดจังหวะจากชายมาใหม่ที่ทำหน้าที่เป็นมือซ้ายของร่างสูง ดวงตาสีดำหลุบตาเซไปทางอื่นอย่างรู้สึกผิดที่เข้ามาขัดจังหวะเจ้านายของตน แต่เหมือนคนที่เป็นเจ้านายจะไม่ได้กล่าวต่อว่าอะไรทำให้คนเป็นมือซ้ายรู้สึกโล่งอกที่ไม่โดนจับย่างไป

“ไปรอก่อนเลย แล้วชั้นจะตามไป..”

“ครับ”

  ลูกน้องรับคำสั่งและเดินออกไปเพื่อบอกให้การด์หน้าห้องที่พึ่งมาสองคนเตรียมตัวให้พร้อมเมื่อเจ้านายออกมาเมื่อไหร่ให้เข้าไปเข็นเตียงคนไข้รายนั้นมาทันที พร้อมตัวเองที่เดินไปทางห้องแลบล่วงหน้าตามที่เจ้านายได้สั่งตนไว้

 กลับมาในห้องถุงมือหนังสีดำลูบกลุ่มผมเกศาสีชมพูอ่อนของร่างที่ไร้สติหลายต่อหลายครั้งคล้ายจะปลอบใจตนเองว่าเรื่องต่อไปนี้จะต้องไม่เป็นอะไร และหวังไว้ว่าจะไม่มีผลกระทบอะไรตามมาหลังจากเหตุการณ์ลบความทรงจำหลังจากนี้

เพราะเขาแค่กำลังสังหรจ์ใจไม่ดี..

 มือแกร่งกุมหน้าอกข้างซ้ายตัวเองที่เต้นระรัว ได้เพียงแค่ปลอบใจตัวเองว่าอาจเป็นเพราะครั้งแรกก็ได้ที่เห็นคำสำคัญของตัวเองต้องผ่านเครื่องมือขนาดยักษ์อย่างนั้น ยกยิ้มบางๆปลอบใจตัวเองแล้วยกหน้ากากสีขาวมาใส่ก้มจุ๊บหน้าผากมนผ่านหน้ากากแล้วเดินออกห้องไป สวนกลับการด์สองคนที่เดินมาเข็นเตียงตามไปติดๆกลับร่างสูงของเจ้านายตัวเอง

.

.

.

.

.

.

 ภายในห้องที่ไร้ผู้คนและเตียงขาว กลับปรากฏเงาเลือนรางของเด็กชายทั้ง5คนที่กำลังวิ่งเล่นไปมาในห้องสีขาว โดยจุดเด่นหยุดอยู่ที่เด็กใน2คนนั้นปรากฏร่างของเด็กผมสีน้ำตาลและผมสีชมพูอ่อนที่กำลังวิ่งไล่จับไปมาอย่างสนุกสนานท่ามกลางกลุ่มเพื่อนและภายในห้องสีขาวที่แทบไม่มีอะไรเลย

.

.

.

______________________________________________________________________________

 Hi guy!!!~ เย้!! ในที่สุดก็มาต่อซะที มีใครรอฟิคนี้บ้างขอเสียงหน่อยเร้ววว อ้าวไม่มีเลย โถ่คนเขียนแอบน้อยใจน้ำตาซึมเบย (กระซิกๆ)

อาฮะ!! มันใกล้จะเข้าสู่เนื้อเรื่องเข้าแล้ว!!(นี้ยังไม่ถึงอีกเหรอฟร่ะ..//คนอ่าน) หลายคนอาจสงกะสัยว่าชายที่ชื่อOtaconนี้เป็นใคร บอกเลยงานนี้มีการดึงคู่จิ้นที่คนเขียนชอบไม่ว่าจะเกมการ์ตูนต่างๆเข้ามายำกันแน่นอน อ๊ะ!!แต่ก็ยังเน้นเอกเบสเหมือนเดิมน่ะเคอะ โหะ โหะ โหะ //โดนถีบ

 

เครดิตภาพจาก:www.tumblr.com น่ะค้าาา