คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : 011 ϟ chanyeol
' all of you '
ืนนี้แบฮยอนทำัวห่าเหินับเาผิ มันเป็นสัมผัสแปลที่ไม่่อยุ้นินับร่าายเท่าไหร่นั มันหนาวและไม่่อยอบอุ่นเท่าห้อนั่เล่น
แบฮยอนเินึ้นั้นสออบ้านเมื่ออนที่นาฬิาัเ้ารั้บอเวลาสามทุ่มร และทิ้ัวลนอนบนเียนาให่อานยอลเมื่ออนสามทุ่มห้านาที และอนนี้สามทุ่มยี่สิบนาที านยอลำลัเินเ้ามา เาถือะเียึ้นมา้วย..
ึ..
านยอลวาะเียไว้บนโ๊ะ้าหัวเีย เาเหลือบมอแบฮยอนที่นอนะแหันไปทาหน้า่า เาไม่มีทารู้ไ้เลยว่าแบฮยอนำลัหลับาหรือทำอะไรอยู่
เียอี้านหยวบล้าๆ เสียยับร่าายเิึ้นเล็น้อย่อนที่มันะเียบไป มันไม่ไ้เียบเสียทีเียว เพราะแบฮยอนไ้ยินเสียพลิหน้าหนัสือทุๆสอนาที และมันำลัรบวนให้เาหลับไม่ล
“…”
แบฮยอนไม่ไ้พูอะไรเพื่ออให้านยอลหยุอ่าน เาแ่พลิัวลับมาและ้อนามอร่าสูที่นั่เอนหลัับหัวเีย านยอลเบนสายาาัวหนัสือรหน้ามามอใรอีนที่ำลัมอเา มือให่ลูบศรีษะแบฮยอน้าๆ นิ้วยาวเสยผม้านหน้าอแบฮยอนึ้นหลายๆรอบ
“ว่าไ..”
“…”
“ผมรบวนุเหรอ?”
แบฮยอนลี่ยิ้มบาๆ พร้อมส่ายหน้าเล็น้อย เามอานยอลอยู่อย่านั้น มอถึแม้านยอละละสายาลับไปอ่านหนัสือในมือ แบฮยอน็ยัมอานยอล และานยอลไม่ใ่นมีวามอทนสู
“…”
“แุ่ำลัรบวนผมเลยล่ะ” พูิล านยอลเหลือบมามอแบฮยอนอีรั้ ่อนใ้สายาเรียบนิ่นั้นั้ำถาม
“…”
“เอาล่ะ ผมเ้าใุแล้ว ผมะวามันลและปิไฟในะเียะ ้อารอย่านั้นใ่ไหม?” านยอลถามำถามพร้อมหยุมือที่ำลัลูบศรีษะแบฮยอน นัวเล็ยิ้มำ ่อนะพยัหน้าลเล็น้อย
“…”
านยอลพยัหน้าเ้าใ เาปิหนัสือลและเอื้อมไปวามันไว้้าๆะเีย านยอลเป่าเทียนไในะเียนมันับล ห้อทั้ห้ออยู่ในวามมืสนิท…
“…”
านยอลยับัวลนอนราบไปับเีย เาไม่ไ้หลับาทันที านยอลมีหลายเรื่อ้อิวนเวียนไปมาในหัว เาทำแบบนั้นทุืนนระทั่หลับไปโยไม่รู้ัว และืนนี้็เ่นัน
“ิอะไรอยู่เหรอานยอล” เสียแบฮยอนแหบเล็น้อย น่าะเพราะสภาพอาาศที่่อน้าแปรปรวน านยอลหันหน้าไปมอแบฮยอนที่ยั้อเาอยู่ ร่าสูหลุบสายาลมอผ้าห่มที่ลุมอยู่แ่่วเอวอแบฮยอน
“เปล่า”
านยอลยันัวึ้น เาึผ้าห่มึ้นมาลุมถึ่วไหล่แบฮยอน เลี่ยหลัมือลไปบนแ้มใส ่อนะหรี่าลับผิเ็ี้สสัย..
“…”
“อะไร สายาุำลั่าผมว่าไอ้ี้โหอีแล้วนะ”
“ผมยัไม่ไ้พูอะไรสัำ” แบฮยอนส่ายหน้า แววาสลึมสลือเหมือนนำลัะหลับอยู่รอมร่อ “ผมแ่มอุ”
านยอลมอแบฮยอนลับแ่สามวินาทีเท่านั้น เาเบ้ปายอมแพ้และทิ้ัวนอนเหมือนเิม ร่าสูพลิายะแ้า ถัวลเล็น้อยเพื่อที่ใบหน้าัวเอะไ้เท่าับแบฮยอน และแบฮยอนำลัเป็นฝ่ายถูล่าแทนเสียแล้ว…
แบฮยอนระพริบวาที่แสนะัวเีย้าๆ เาผ่อนลมหายใเ้าออสม่ำเสมอ และถึแม้ะรู้ว่าัวำลัลายเป็นระ่ายัวน้อยที่ถูรายพราน้อะเล่นาน ระ่ายัวนี้็ยัอวี้อนายพรานนนั้นลับไป
“…”
“ผมไม่ยอมหรอ” แบฮยอนยัิ้วึ้น้าเียว ริมฝีปาำลัอมยิ้ม…
านยอลือนายพรานที่ห่วยแที่สุในโล..เาหลบสายาระ่ายน้อยนสีาวปุย และถอนหายใออมา
“ผมแพ้แล้ว”
แบฮยอนหลุำออมา เามอไปที่มือ้ายอานยอลึ่วาอยู่บนหมอน มอ้วยสายามีำถาม
“…”
“เี๋ยวนีุ้ใ้พลัิุยับผมแล้วใ่ไหม”
านยอลทำให้แบฮยอนำอีแล้ว ถึแม้เาะพู้วยสีหน้านิ่ๆ็าม แบฮยอนเลื่อนมือึ้นไปับที่นิ้วนาอานยอล ับหลวมๆและรูลมา้าๆ หยุอยู่ที่โลหะทรลมสีเินวิบวับทั้สออัน…
านยอลสวมมัน้อนไว้สอว บน้อนิ้วนาเรียวยาวมีแหวนสีเินเรียบๆับแหวนเพร็เม็เล็ มันไม่หวือหวามานั แ่็สวยเมื่อถูสวมอยู่บน้อนิ้วอานยอล..
านยอลำเลือมอที่นิ้วัวเอสลับับมอหน้าแบฮยอน เาไม่เห็นวามรู้สึอะไรในแววาู่นั้น ไม่เห็นริมฝีปา ไม่เห็นอะไรเป็นรูปเป็นร่า มันเป็นเพราะวามมืทำให้มอไม่เห็นอะไรเลย แม้ระทั่นรหน้า…
“…”
“…”
แบฮยอนเพ่มอและพยายามอ่านอัษรสามพยา์ที่สลัไว้บนแหวนวนั้น แบฮยอนไ้เปรียบ เพราะัวเานอนย้อนแสับพระันทร์ แสสว่าา้านอทั้หมึไปอยู่ที่ร่าสู มันเปรียบเสมือนสปอร์ไลท์
Kim ji..
แ่านยอล็ึมือออ เา่อนไว้ใ้ผ้าห่มและพลิัวลับไปนอนหายเหมือนเิม พร่ำบอัวเอในใว่าะไม่ปล่อยให้แบฮยอนเอาแ่นอน้อแบบนี้ไปทั้ืนแน่ๆ านยอลหลับาลและพยายามล่อมัวเอให้หลับเสียที
“นอนไ้แล้ว”
“…”
และเาทำสำเร็ภายในสิบนาที่อมา..
แ่แบฮยอนล้มเหลว เาทำไม่สำเร็และเอาแ่นอน้อใบหน้า้าน้าอร่าสูทีู่สบนิ่ไม่่าาอนื่น
แบฮยอนไม่ไ้ิอะไร ในหัวอเาว่าเปล่าเหมือนหิมะสีาวที่เาะัวอยู่รอบหน้า่า วามิอเาที่ออมาาาราเาโ่ๆมัะผิเสมอ และรั้นี้ รั้นี้แบฮยอนอให้มันผิอีรั้
าหวัในวามผิหวั…นั่นล่ะแบฮยอน
านยอลเินวนที่หน้าเาอบสามรั้ รั้ที่สี่เาถือถาแร็เอร์ร้อนๆมาวาลบนโ๊ะิน้าว ส่วนรั้ที่ห้าานยอลเินไปวาถุมือันวามร้อนับผ้าันเปื้อนสีเทาหม่นๆนั่น
แบฮยอนมอามนระทั่านยอลเินเ้าไปในห้อนั่เล่น นัวเล็ะโหน้าไปมอ เาเห็นานยอลำลัวาหัวเ็มอเรื่อเล่นลไปบนแผ่นเสียนั้น มัน่อน้าิัใน่วแร แ่็่อยๆรื่นหูึ้นมาามลำับ มันเป็นเพลลาสสิอยุแปศูนย์
“เพลโปรผม”
านยอลเินลับมา วันนี้เาสวมุสูทูเป็นทาาร และปิเสธไม่ไ้ว่าร่าสููีในุแบบนี้ไม่แพ้เสื้อเิ๊ับาเยีนส์ธรรมา เารินาแฟำในาน้ำใส่แ้ว่อนะยึ้นื่ม ทุๆอย่าเป็นไปามีวิประำวันอานยอล แ่มีอย่านึที่แปลไป..
วันนี้แบฮยอนเอาแ่มอนิ้วนาอานยอล และแบฮยอนพยายามะอ่านื่อที่ถูสลัลไปบนแหวนวนั้น แู่เหมือนานยอละหมุนมันหลบไปอยู่ใ้้านนิ้วเรียวแล้ว แบฮยอนเลยไม่สามารถอ่านมันไ้ ไม่สิ แบฮยอนไม่สามารถมอเห็นมันไ้
“แบฮยอน”
“…”
“แบฮยอน”
“…”
“ถ้าผมเรียถึรั้ที่สาม และุไม่อบ ผมะไม่พยายามุยับุอี” านยอลเท้ามือลบนโ๊ะิน้าว เามวิ้วหลวมและพยายาม้มหน้ามอหน้าแบฮยอน
“…”
“แบฮ..”
“รับ”
แบฮยอนานอบ เาละสายามาานิ้วนาอานยอลและยิ้ม ยิ้มที่่าออไปาวัน่อนๆ
“ใล้เวลาแล้ว ผมไปสายไม่ไ้”
“รับ ุไปไ้เลย ผมอยู่ไ้”
“ผมอาลับ่ำ เป็นไปไ้อย่าออไปไหนไล หรือถ้าอยาออ ุ้อไปบอุยอู้วย”
านยอลยับเน็ไท เาหยิบแ้วาแฟไปวาในิ์ ถแนเสื้อเิ๊สีาวสะอาึ้นและล้าแ้ว ่อนะหันไปมอหน้า่าห้อรัว ผ้าม่านลายส็อสีแพริ้วไหว มันไม่ไ้เป็นอุปสรร่อารทอสายาออไปไลๆ หามอผ่าน่อว่าระหว่าผ้าม่านลายส็อที่ำลัเลื่อนไหวเป็นเลียวลื่น ็ะเห็นรั้วไม้สีาวเี้ยๆ ับฝูแะำนวนหนึ่
ยอูอยู่ในรั้วนั้น เาสวมรอเท้าบูทและำลัเินไปรอบๆฝูแะ วันนี้หิมะไม่ไ้ มันแปรปรวนอีแล้ว และแบฮยอนำลัะเป็นไ้เพราะอาาศเฮวยนี่อี้วยเ่นัน…
“…”
“ามนี้นะ” านยอลหันลับมา เาเอี้ยวหน้ามามอแบฮยอนะที่ำลัสลัน้ำออาแ้วาแฟ
นัวเล็พยัหน้ารับรู้อีรั้ ้วยท่าทีและอะไรหลายๆอย่า านยอลรู้ว่ามีบาอย่าผิปิ แ่เายัไม่มีวามิะมานั่เ้นำอบาแบฮยอนในอนนี้ เพราะเาเสียเวลาไปมาว่านี้ไม่ไ้แล้ว
“…”
“ผม้มุปไว้ เสร็แล้วปิแ๊ส้วย ทราบ?” านยอลเ็มือเปียๆลบนผ้าสะอาผืนหนึ่ที่แวนอยู่บนิ์ล้าาน เาหมุนัวลับมาและมอหน้าแบฮยอนอีรั้ เ็หนุ่มไม่ไ้านอบทันที
“…”
“พี่ไม่อยาหุหิอนเ้าเลยแบฮยอน” พูออมา้วยวามเหนื่อยใ ่อนะว่า่อ้วยสีหน้าราบเรียบ “อล่ะ”
ประโยและสีหน้าแบบนั้นทำให้แบฮยอนลอบถอนหายใ เาเยหน้าไปมอานยอล่อนะพยัหน้าล
“ผมเ้าใแล้ว” านั้น็ลุึ้นยืนและเินออไป..
เ้าวันนี้มีเสียเพลาเรื่อเล่นเสียัทั่วทั้ัวบ้าน และเ้าวันนี้อาาศสใสไม่มีหิมะมาบบัวิวทิวทัศน์ แ่เ้าวันนี้..แบฮยอนยัไม่ไ้แะแร็เอร์เลยสัิ้น
เฮุนเินออมาาบ้าน เาเสยผมึ้นะที่พยายามมอหาอิน พอหันไป้าน้ายึพบเป้าหมาย..
อินำลัี่ม้าอยู่ในอ เาวบุมมันไ้ีนเฮุนอื่นมในใไม่ไ้ เ็หนุ่มยืนอยู่รรั้วั้นสูประมา่วอ เาออและมออินที่ำลัวบม้ารมาทานี้ เสียผิวปาออินทำให้ม้าหยุวิ่
“ื่นสายนะเรา” พูะที่าบบุหรี่ไว้บนริมฝีปา อินยิ้ม่อนะพ่นวันออมา
“นี่หโมเ้านะ?” เฮุนมวิ้ว
“ื่น้าว่าพี่็ือสาย” อินยิ้มำ เาระโลมายืนบนพื้นห้าและผูเือไว้ับเสา านั้น็้มลไปหยิบถัเหล็ึ้นมาวาไว้บนรั้วั้นรหน้าเฮุน เ็หนุ่มถหน้าหลบเล็น้อย
“อะไร?”
“เ็ๆำลัหิว ไปเอา้าวโพมาให้ทีสิหนุ่มน้อย”
“ผมไม่ใ่หนุ่มน้อย” เฮุนมวิ้ว เารับถัเหล็มาาอินและย่ำเท้าเินไปามพื้นอิ อินเินามนาบ้าับเฮุนไปเรื่อยๆ แม้ะมีรั้วไม้แผ่นให่ั้นลา
“วันนี้มีแพลนะทำอะไรรึเปล่า? เ่นไปไหนหรือทำอะไร ิไว้ไหม”
“ไม่รู้” เฮุนอบทันที เพราะเาไม่มีวามิอะไรใๆในหัวเลยริๆ เาเหลือบมออินที่ำลัสูอาาศสลับับอัวันพิษเ้าปอพร้อมๆัน มันเป็นารระทำที่ี่เ่า แ่็นะ..เฮุน็เรียนรู้มาาอินอีทีเหมือนัน เาอบที่ะทำแบบนั้น มันรู้สึี..อย่าบอไม่ถู
“อาาศีเนอะ เออนี่ อมาร์าเร็ที่พี่ปลูวันนั้นเริ่มึ้นแล้วนะ เี๋ยวพาไปู”
“เี๋ยวแวะไปูเอ็ไ้มั้ ทำไม้อพาไป”
“พาไปมันพิเศษว่ายัไล่ะไอ้หนู” อินยี้หัวเฮุน และเ่นเย เฮุนเบี่ยศรีษะออและีสีหน้าหุหิ
“ผมแวะไปูเอ็พิเศษไม่แพ้ันหรอน่า” เฮุนำลัะเินแยไปอีทา แ่็้อหยุฝีเท้าเพราะเสียผิวปาเรียออิน“อะไรอี”
อินเปิ๊อน้ำาท่อเี้ยๆใส่ลในถัเหล็ เา้อใ้ทั้สอมือและไม่มีมือไหนว่าะับบุหรี่มวนนั้น
“ฝาแปป” อินับบุหรี่้วยนิ้วี้และนิ้วโป้ เายื่นไปรริมฝีปาเฮุนและเ็หนุ่ม็ไม่ลัเลที่ะาบไว้
“ลืมไปไ้เลย” เฮุนยัิ้ววนประสาท แล้วเา็เินหายไปทาโรนา้าหลับ้าน
อินยิ้มำ เาส่ายหน้าหน่ายะมอไปที่เ็หนุ่มรุ่นน้อึ่ำลัเินเ้าไปในโรนา ไอ้นิสัยวนประสาทแบบนั้นถูถอแบบมาาใรไม่้อสืบให้ยา…
เฮุนเห็นลัไม้วาไว้บนอฟา มันเ็มไป้วย้าวโพหลายฝัและมะเือเทศสีแลูให่ เ็หนุ่มหยิบ้าวโพมาพอประมา ่อนะออไปาโรนาและไม่ลืมที่ะแวะไปูสวนย่อม้าๆ เาไม่รู้ัอมาร์าเร็อะไรนั่นหรอ ไม่รู้้วย้ำว่ามันมีหน้าาเป็นยัไ
เฮุนหิ้วถัเหล็ไว้และยืนอยู่รหน้าสวนย่อมนาเล็ รหน้าเ็มไป้วยอไม้หลายนิ แ่มีอหนึ่ที่เ่นที่สุถูปลูไว้รมุมวาอสวน ไม่แน่ใว่ามันืออมาร์าเร็ที่เฮุนั้ใมามหรือเปล่า มันมีสีาว รลาเป็นสีเหลือเ้ม มีอที่แยอออไปหลายแ
เสน่ห์ออไม้็แบบนี้ สามารถทำให้ใรหลายๆนหลใหลเพียแ่้อมอ
เฮุนเห็นอะไรบาอย่า อะไรบาอย่าที่แวบึ้นมาในวามิทันทีที่เห็นอไม้อนั้น อะไรบาอย่าที่ทำให้ใบหูอเาแ่ำน้อเลื่อนนิ้วึ้นไปับ..อะไรบาอย่าที่มันูไม่เ้าท่าเอาเสียเลย
“…”
เฮุนเห็นอมาร์าเร็อยู่รหน้า
“…”
แล้วเฮุน็เห็นแบฮยอนในวามิ…
แบฮยอนนั่เล่นอยู่บนิ้าหน้าบ้านอยอู เาพิหัวัวเอไว้ับโ่เส้นหนาะไวร่าัวเอให้แว่ไปหน้าและหลั แบฮยอนทำแบบนั้นนานร่วมนาที เาถอนหายในระทั่ไ้ยินเสียรถยน์ับเ้ามาในบ้านยอู และเียบลรหน้าเา
อินเปิประูลมา่อนะยิ้มให้เา าม้วยเฮุนับใบหน้าเบื่อโลเหมือนเิม
“โลมันน่าเบื่อนานั้นเลยเหรอแบฮยอน” อินพูิล เาเินเ้ามาับโ่ิ้าที่แบฮยอนนั่อยู่่อนะออแรไว
“นิหน่อยรับ” แบฮยอนหัวเราะเล็น้อย เาเยหน้ามออินับเฮุนสลับัน “มาทำอะไรันเหรอ”
“…” เฮุนเบือนหน้าไปหาอิน บอรายๆว่าให้ายหนุ่มเป็นนอบำถามแทน
“มาุยธุระนิหน่อย เราล่ะ มานั่ทำอะไรรนี้”
“านยอลออไป้านอรับ ส่วนผม..ผมเอ็ไม่รู้เหมือนันว่ามานั่ทำอะไรรนี้” แบฮยอนยัไหล่ ่อนะหัวเราะแห้ๆ
“อา..เี๋ยวพาไปับรถเล่น ั้นรอพี่รนี้ับเฮุน่อนนะ” อินยิ้ม เายี้ศรีษะแบฮยอน่อนะหันไปพยัหน้าับเฮุน านั้น็เินเ้าไปในบ้านยอู
รนี้ึเหลือแ่เฮุนับแบฮยอน
“…”
“…”
เฮุนมอแบฮยอนเียบๆ เาเินลับไปที่รถระบะเปอร์โย่ ่อนะเหยียบล้อปีนึ้นไปนั่บนอบระบะ เ็หนุ่มหยิบบุหรี่ึ้นมาระเทาะออ่อนะาบไว้บนริมฝีปา เา้มหน้าวานหาไฟแ็ที่วระอยู่ในระเป๋าาเัวเอ แู่่ๆมวนบุหรี่ที่าบไว้บนริมฝีปา็มีวันลอยออมา พูอีทีือมีนุให้เฮุน
เฮุนเยหน้ามอแบฮยอนที่เ็บไฟแ็ลระเป๋าาเยีนส์สีี นัวเล็ปีนึ้นมานั่บนอบระบะเหมือนเฮุน และหันไปมอเฮุนที่ำลัยบุหรี่ึ้นสูบ้าๆ้วยท่าทีอึ้ระนุน
ำถามแรือแบฮยอนมีไฟแ็ไ้ยัไ..
“…”
“อะไรเฮุนนี่”
“ไม่มีไร” เฮุนโห เายัไหล่และหันไปมอทาอื่น ่อนะีบบุหรี่ออาปา านั้น็ผ่อนลมหายใออมาพร้อมๆับวันสีเทาหม่น
แบฮยอนมอบุหรี่ในมือเฮุน ่อนะเอื้อมไปหยิบมาาบไว้ที่ริมฝีปาัวเอ
“เฮ้” เฮุนร้อท้ว เาหันไปมอนี้โมยที่ำลัสูลมหายใเ้า้าๆ ทำเพียแ่อมวันไว้ในระพุ้แ้ม่อนะผ่อนมันออมาทารูมู มันไม่ใ่ท่าทาอนที่เพิ่ลอรั้แร เฮุนรู้ไ้ทันที
“ันอบแบบเย็นมาว่า” แบฮยอนเบ้ปา่อนะส่ืนให้เฮุน เฮุนรับืนมา่อนะีบ้าไว้ที่หว่านิ้ว ใ่ เาแปลใ..
“…”
“นานแล้ว แ่ไม่ไ้ิหรอน่าเฮุนนี่” แบฮยอนอ่านวามิเฮุนไ้ เาหันมามอเ็หนุ่มอายุรุ่นราวราวเียวันและอมยิ้มเล็น้อย
“ยัไม่ไ้ถามอะไรสัำ”
“เหรอ” แบฮยอนลาเสียยาวล้อเลียน่อนะยื่นหน้าไปใล้ๆเฮุน แน่นอนว่าเฮุนถหน้าหนีและันหน้าแบฮยอนออ นี่็เป็นเรื่อแปลใอีอย่าหนึ่อวันนี้ แบฮยอนไม่ไ้แล้ยื่นหน้าเ้ามาใล้ๆ่อ เมื่อเฮุนันออ แบฮยอน็ยอมออไปนั่ีๆ
เฮุนีบบุหรี่ึ้นมาสูบอีรั้ สลับับสูลมหายใเ้าปอเหมือนที่อินทำเมื่อเ้า แบฮยอนเอียหน้ามามอารระทำนั้นอเฮุนแล้วเลิิ้ว เาระินิ้วี้อบุหรี่มวนนั้นาเฮุน แ่เฮุน็ทำเพียแ่เหล่สายามามอเท่านั้น แบฮยอนึแย่มันมาามือแทน
“เ็แร็..”
“อย่าเพิ่บ่น ทำแบบนี้ไ้เปล่า”
แบฮยอนเ็ี้อวระทุ้แนเฮุนให้หันมาูโว์เ๋ๆอัวเอ นัวเล็สูบบุหรี่เ้าไปเล็น้อย ่อนะหันหน้ามาทาเฮุน นิ้วเรียวี้ที่ปาัวเอราวับะบอให้เฮุนับามอีๆ วันบุหรี่ถูพ่นออมาเป็นวหลายๆว และเฮุน็ไม่ไ้แสสีหน้าื่นเ้นัที่า
“…”
“อะไรอ่ะ ไม่ื่นเ้นเลยเหรอ”
“เห็นบ่อยละ” เฮุนัอ เาระุยิ้มำับสีหน้าอแบฮยอนที่เหมือนำลัะใ้บุหรี่ี้าเาให้บอไป้า
“มีแบบเย็นมะ” แบฮยอนส่ืน่อนะหันมาถาม เฮุนส่ายหน้า้าๆ ่อนะโยนบุหรี่มวนนั้นลไปบนพื้น
“…”
“…”
เฮุนหันไปมอแบฮยอนที่ทำัวแปลๆ โอเ มันอาไม่ใ่เรื่อแปล็ไ้ เาอาแ่ยัไม่เยเห็นมุมนี้อแบฮยอน แ่มันอแปลใไม่ไ้ริๆ
“ไม่ยัรู้ว่าสูบ” และ็อใพูออไปไม่ไ้..
“หลายน็บอแบบนั้นแหละ” แบฮยอนยิ้มำ
“หน้าานายเหมาะับแร็เอร์ี่เ่านั่นมาว่าไอ้พวนี้”
“เหมาะสมับสิ่ที่เป็นมันไม่เหมือนันหรอ” แบฮยอน้มหน้ามอเท้าัวเอที่แว่ไปมา ่อนะว่า่อ “นายเอ็เหมาะับรอยยิ้มมาว่าารทำหน้าบึ้ลอเวลา”
“…”
“แ่รอยยิ้มไม่ใ่สิ่ที่เป็นสำหรับนายใ่ไหมล่ะ”
“…”
“เียบๆเนอะ” แบฮยอนประประันเฮุนที่เอาแ่เียบไม่พูอะไร เาหันไปมอเฮุนที่ทอสายาออไปไลๆ ไลนไม่รู้ว่าเ็หนุ่ม้าๆทิ้สายาไว้ที่ไหน..
“ไม่เียบหรอ เสียแะในอัะายั น่ารำา”
แบฮยอนหลุำออมา
“นายนี่ี้รำาไปหมทุเรื่อเลยริๆนะ”
“ไม่ทุเรื่อหรอ ันรำาทุเรื่อที่เี่ยวับนาย่าหา” เฮุนเหลือบมามอแบฮยอน และแล้ถอนหายใแรๆ แสร้ว่าเบื่อหน่ายเ็มทน
“พูแบบนี้เสียในะ”
“เหรอ” เฮุนลาเสียล้อเลียนแบฮยอนืน เาทั้สอนหลุำออมาพร้อมๆัน แ่เฮุน็ยัใบหน้านิ่ๆไว้เหมือนเิม
“ันอบเวลานายหัวเราะ”
เฮุนหันไปมอแบฮยอนทันทีที่ไ้ยินำพูนั้น “…”
แบฮยอนไม่ไ้หันมาหาเฮุน เาไม่ไ้ยับัวระุระิเหมือน่อนหน้านี้ แบฮยอนทำเพียแ่เหม่อมอออไปบนท้อฟ้าสีส้มอ่อนๆ
“นายยิ้มเหมือนานยอลนะ”
“โรไม่อยาเหมือน” เฮุนแ่นหัวเราะในลำอ
“เหมือน”
“เพ้อเ้อ”
“ลอยิ้มิ”
“ลับไปเล่นับุ๊าที่บ้านเหอะ” เฮุนส่ายหน้าปิเสธ แ่แบฮยอนไม่ลละวามพยายาม เาประบฝ่ามือทั้สอ้าอัวเอไว้บนใบหน้าอเ้าัว ่อนะบีบมันเ้าหาันนริมฝีปาบู้บี้
“ย่ายัยั้ย (น่ารัไหม)”
“อัปลัษ์” เฮุนเบ้ปา ่อนะถหน้าหนีเมื่อแบฮยอนเลื่อนหน้าเ้ามาใล้ๆ แบฮยอนแลบลิ้นปลิ้นาเหมือนผี่อนะถามเฮุนใหม่อีรั้
“แบบนี้อ่ะ”
“ให้อบว่าไ เอาี้ีว่า”
“นี่อ่ะ” แบฮยอนละมือัวเอลมาาารถ่าาออว้าๆ เาทำาเหล่และแลบลิ้นออมา เอียหน้าไป้ายและวาพร้อมส่เสียร้อ “แฮ่~”
“น่าลัวว่ะ” เฮุนให้ำอบ่อนะันนิ้วี้ลไปที่ลาหว่าิ้วแบฮยอน ออแรันให้แบฮยอนแหนหน้าึ้น
“แล้วแบบนี้อ่ะ ไหนน่ารัสุ”
แบฮยอนลับมาทำสีหน้าปิ ียิ้มว้าๆและี้ที่ใบหน้าัวเอ
“…”
เฮุนไม่ไ้ให้ำอบ เามอหน้าแบฮยอน้าไว้..
“รีบๆอบ เมื่อยละ” พูไป้วยยิ้มไป้วย
“…”
เฮุนรู้สึร้อนที่ใบหู ร้อนที่แ้มและรู้สึปั่นป่วนที่่วท้อ เฮุนรู้สึแปลๆับรอยยิ้มอแบฮยอน..
แบฮยอน่อยๆหุบยิ้มล ่อนะทำหน้าบึ้แทน เามวิ้วมุ่นและแสร้ทำสีหน้าโรธแ้นเหมือนในัวาร์ูน
“หรือแบบนี้!”
“อือ แบบนี้”
“เอาริอ่ะ” แบฮยอนมวิ้วหนัว่าเิม นั่นึทำให้เฮุนหลุำออมาเล็น้อย เาส่ายหน้าหน่ายๆ
“อือ ทำลอนะ”
“แบบเนี๊ยะ” แบฮยอนถามย้ำ่อนะี้เ้าที่ใบหน้าบึ้ึอัวเอ เฮุนพยัหน้า่อนะหลุำออมาอีรอบ “เอ้า ำไ้ไ แสว่ามันลอะิ”
“ไม่อ่ะ ูเป็นนริัอะไรทำนอนั้น” เฮุนยิ้มำบาๆ เามอแบฮยอนที่ลับมาทำสีหน้าปิแล้ว เายัยิ้มะที่มอใบหน้าแบฮยอน..
“ี้แล้นะเฮุนนี่ เี๊ยะ!”
และเฮุน็ยัไม่เลิอมยิ้ม
"หายไปไหนอเาวะ" เฮุนบ่นอินที่หายเ้าไปในบ้านนานเินสิบห้านาที
"ี้รำาแล้วยัใร้อนอีอ่ะ"
"เียบไปเถอะเ็แร็เอร์" เฮุนอุหู้วยสีหน้านิ่ๆ เาทำให้แบฮยอนอยาแล้มาว่าเิม มือเล็เาะแนเฮุนไว้และเย่าไปมา
"ะยุ่ๆๆๆ"
"โอ๊ย รำา"
"ะยุ่" แบฮยอนลาเสียพร้อมๆับยื่นหน้าเ้าไปใล้ๆ ให้เฮุน่าลับมาเล่นๆ
"เบื่อพวมีหูไว้ั้นสมอริๆ"
แบฮยอนำร่วน เาเลิแล้เฮุนและลับมานั่เหมือนเิม ่อนะนึอะไรีๆึ้นไ้หลัาที่ทิ้ัวเอให้มับวามิเรื่อแหวนมาลอทั้วัน แบฮยอนหันไปมอเฮุน มอแ่ไม่ไ้พูอะไร นเฮุนหันหน้ามามอแบฮยอนลับและเลิิ้วึ้น
"อะไรอี"
"เฮุนนี่ วันนี้วันอะไร?"
"วันศุร์ไเ็โ่" ่าพร้อมิ้มนิ้วี้ลมาบนมับแรๆ...
"วันอาทิย์นทำานเาหยุานันใ่ไหม" แบฮยอนหมายถึานยอลับอิน
"มั้...นะ" เฮุนลอาึ้นไป้าบนเหมือนำลัรุ่นิ เาพูออมาูไม่่อยมั่นใเท่าไหร่นั
"วันอาทิย์เราสี่นไปเที่ยวัน!"
แบฮยอนเผล่ยิ้มว้า เาเี่ยวแนเฮุนไว้และเอนหัวไปบ ถึแม้ะโนมือเฮุนันลับมาลอเวลา็ามแ่
"สี่อะไร นับรวมมั่วั้วเลยนะเ็โ่"
"เฮุนนี่ ัน านยอล อิน สี่นไ" แบฮยอนอแนเฮุนแน่นๆ และหัวเราะออมาราวับนี้แล้ เามีวามสุที่เห็นเฮุนทำสีหน้ารำาอรำาใที่มันไม่ไ้ออมาาใริๆ เฮุนไม่ใ่อย่าที่เห็น แบฮยอนรู้
"เที่ยวไหน" เฮุนเหนื่อยะันหัวแบฮยอนออไปาไหล่ เาึยอมปล่อยให้แบฮยอนเาะแะัวเออย่าำใ
"ไปนูฮาวน์ัน"
"ล่อเรือ? อารม์ไหน"
แบฮยอนแหนหน้ามอเฮุนและ้อ้าไว้อย่านั้น นถู้อึำเลือาลมอลับไป "ไรอีอ่ะ มออยู่นั่นแหละ"
"แล้วนายะไม่วาโลสัเรื่อะไ้ไหม หา!"
แบฮยอนีหน้าผาเฮุน้วยวามแรประมานึ นเฮุนนิ่วหน้า้วยวามเ็บ แบฮยอนถึไ้รัวหัวเราะ้วยวามสะใ
เฮุนผลัแบฮยอนออและพยายามเอาืนนี้แล้้วยารีหน้าผา แ่แบฮยอน็เบี่ยัวหลบไ้อย่าหวุหวิ นเฮุนว้า้อมือแบฮยอนไ้็ลาเ้ามาใล้ๆ ่อนะยสอมือบีบอแบฮยอนเอาไว้หลวมๆและเย่ารัวๆ
"โอ๊ย เฮุนนี่!"
"แบฮยอนเ็โ่!"
่าูเลยเถอะเฮุน...แบฮยอนิ
อินเินเ้ามาภายในบ้านหลัให่อยอู เายัไม่เห็นเ้าอบ้านออมา้อนรับเหมือนปิ และไม่ใ่นิสัยออินที่ะ้อนั่รออยู่เยๆ เาเินไปรอบๆบ้านที่เียบสบไม่่าาบรรยาาศ้านอ
อินเินไปนถึห้อๆหนึ่ที่เปิแ้มไว้เล็น้อย เาหยุฝีเท้าลที่หน้าห้อนั้น ิั่ใว่าวระเปิเ้าไปีหรือเปล่า ยอูอาอยู่ในนั้นและไม่ไ้ยินเาเรีย อินไม่มีเวลามานั่รอยอูลอทั้วัน เพราะะนั้น อย่าน้อยๆเาเาะประู่อน็ะไม่น่าเลียเท่าไหร่นั
อินเาะประูและเี่ยหูฟั ปล่อยเวลาทิ้ไว้เพียแ่หนึ่นาทีอิน็่อยๆับลูบิและหมุนเ้าไป อินไม่พบยอู ไม่พบว่ามีใรอยู่ในห้อนี้ แ่อินพบอะไรบาอย่า..
มันเป็นห้อล้ารูปที่มาาล้อฟิล์ม และอิน่อยๆย่าเท้าเินเ้าไป้าๆ้วยวามประหลาใ ไม่ไ้ประหลาใที่ยอูมีห้อแบบนี้ภายในบ้านัวเอ แ่เาประหลาใ ที่ทั้หมอรูปภายในห้อนี้ มีแ่รูปานยอล…
านยอลในุสูท
านยอลในุออำลัายอนเ้า
านยอลในุเสื้อเิ๊ับาเยีนส์ทำฟาร์ม
และานยอลในวันอื่นๆ เป็นรูปอานยอลที่มาามุมมอแปลๆ มุมมอไลๆและูเหมือนนที่อยู่ในม้วนฟิล์มไม่ไ้รู้ัวเลยแม้แ่น้อย มันเป็นรูปอานยอลที่ทำิวัรประำวันอัวเอไปโยที่ไม่รู้ว่ามีใรนนึเฝ้ามออยู่ลอ
อิน้มหน้าลมาาารมอแผ่นฟิล์มที่ถูหนีบไว้บนเือ เา้มมอแผ่นฟิล์มที่วาแ่น้ำไว้ในิ์ มือหนาโมไฟที่ั้อยู่้าบนให้โน้มลมาอีเล็น้อย ภาพาวำในม้วนฟิล์มสามสิบหรูปายัเป็นรูปเป็นร่า
ยัเป็นรูปานยอลเหมือนเิม
อินเยหน้าไปมอบนผนัอห้อนี้ มีบารูปที่ถูล้าสีออมาเสร็เรียบร้อยแล้ว ไม่มีรูปไหนที่ไม่ใ่านยอลภายในห้อนี้ บารูป็ถูัแหว่ออไปนเหลือแ่านยอลนเียว..
“ุอินรับ?”
อินไม่ไ้สะุ้ เาหันไปที่หน้าประูและพบยอูยืนหน้านิ่อยู่รนั้น มอเผินๆ็รู้ว่ายอูไม่พอใับารระทำอเา
“โอ้..” อินยมือึ้นนานับหัวไหล่ทั้สอ้า เาหันไปมอรอบๆห้อ และหันหลัให้ับรูปอานยอลบนโ๊ะๆหนึ่
“ุมาทำอะไรในห้อนี้?”
“อโทษที่เสียมารยาทรับ ผมิว่าุอยู่ที่นี่” อินผหัวลและลี่ยิ้ม เาเินออมาาห้อนั้นะที่วาสายามอไปรอบๆอีรั้ และหยุลที่วาลมโอยอู ฝีเท้าออินหยุอยู่รหน้านัวเล็เ่นเียวัน
“…”
“แ่ปราว่าุมาอยู่รนี้แทนะั้น” มุมปาอินมีรอยยิ้มอีแล้ว เาว่า่อ “ุยเรื่อานเลยไหมรับ?”
อินทำเหมือนไม่มีอะไรเิึ้น เาเินผ่านไหล่ยอูออมาและล้วมือเ้าไปในระเป๋าาเ ้มมอเ้าอบ้านที่่อยๆปิประู้วยสายาหวาระแว
“รับ”
“รไหนีรับ ห้อนั่เล่น? หรือ..”
“รนี้เลย็ไ้รับ วันนี้ผม่อน้ารีบ” ยอูยิ้มน้อยๆ สายาที่มออินไม่เหมือนเิมอี่อไป มันเหมือนับว่าผู้ายรหน้าไ้ล่วรู้วามลับที่สำัที่สุอเาแล้ว แถมยัไม่แสท่าทีอะไรออมา ลับทำเหมือนว่ามันเป็นเรื่อปิ
อินยิ้มลับ เาไม่ไ้เปิประเ็นเรื่อรูปภาพทั้หมอานยอลในห้อนั้น อินแ่ิว่าารเียบหลัารู้วามลับอใรบานมันีว่าแสท่าทีื่นระหน
อินยัไม่อยารู้เหุผลอเรื่อทั้หมอนนี้ เาะรอเวลาให้เหมาะสมมาว่านี้ และเาะถามยอูโยไม่้อั้ำถามรๆให้นัวเล็ลำบาใเล่น
อินมีวิธีและวิธีอเา่าแยบยล…
เย็นวันนั้นอินมาส่แบฮยอนที่บ้านหลัาพาไปับรถเล่น แบฮยอนพบว่ามันเย็นมาแล้ว แ่ที่หน้าบ้าน็ยัไม่มีรถอานยอลออยู่ แบฮยอนเินเ้าบ้านหอยๆ เาไล่เปิไฟนทั่วทั้บ้าน และเินไปรหน้าเรื่อเล่นเสีย แบฮยอนลอหยิบแผ่นเสียอื่นๆึ้นมาใส่ไปแทนแผ่นเิม เาวาหัวเ็มลและเพล็ัึ้น
แบฮยอนเ้าไปอาบน้ำและออมานั่เียบๆบนโฟาที่เยเป็นเียนอนอเาลอหนึ่เือน วันนี้แบฮยอนมีเรื่อวนใลอทั้วัน เาเอาแ่ิเี่ยวับเรื่อแหวนวนั้น ินระทั่อินเรียไม่ไ้ยิน นั่นึทำให้แบฮยอนพัวามิเหล่านั้นไว้ ่อนะลับมาิอีรั้ในอนนี้
“ไม่ล็อบ้านอีนะ”
เสียเ้าบ้านัึ้นพร้อมๆับเสียประูที่ปิล แบฮยอนหันไปมอ้าๆ ่อนะหันหน้าลับมาที่เิม เาไม่ไ้อบานยอลลับไป และเา็ไม่รู้ว่าัวเอวระพูอะไรับานยอล
านยอลถอเสื้อนอออ ่อนะ้มลถอรอเท้า เาเินไปวาไว้้าๆประู่อนะหมุนัวมามอแบอยอนที่นั่อยู่บนโฟา านยอลเินเ้าไปใล้ๆและวามือไว้บนพนัพิหลั ้มหน้าลมอศรีษะแบฮยอนแทนที่ะมอหน้า
“ินอะไรรึยั”
“…”
านยอลมวิ้ว เายืนรอให้แบฮยอนอบำถามแ่นัวเล็็ยัเียบ านยอลึเินไปัารธุระส่วนัว
สามสิบนาที่อมา านยอล็เินลมาาั้นสออบ้าน เาสวมเสื้อแนยาวสบายๆับาเวอร์มผูเือ านยอลเินไปเปิโทรทัศน์และเ้าไปในห้อรัว นเาเินออมาพร้อมนมร้อนๆหนึ่แ้ว แบฮยอน็ยัไม่พูอะไรเหมือนเิม านยอลมวิ้ว้วยวามไม่พอใเล็น้อย เายนมร้อนึ้นิบะมอไปที่้านหลัอแบฮยอน
“ไม่ไ้ินแร็เอร์เลยเหรอวันนี้?” านยอลลอเิ เาอยารู้ว่าแบฮยอนะอบลับมาหรือเปล่า
“…”
านยอลถอนหายใ เาวานมร้อนลบนโ๊ะหน้าโฟา ้วยอารม์ที่่อน้าึเรียมาลอทั้วันผสมับวามหุหิ่อแบฮยอนในอนนี้ทำให้เาโมโห่ายยิ่ว่าเิม ร่าสูเินไปว้า้นแนแบฮยอนึ้นมานร่าเล็ลอยัวึ้นมายืนบนพื้น้วยวามรวเร็ว
“เป็นอะไร” านยอลพยายามมอหน้าแบฮยอนที่เบี่ยหลบไป้าน้า
“…”
“แบฮยอน!”
เสียะอัลั่นนแบฮยอนสะุ้เล็น้อย เาหลับาลหลวมๆและลอบถอนหายใ
“ไม่ไ้เป็นอะไร..”
“ผมทำอะไรให้หรือเปล่า?”
านยอลถาม้วยเหุผล เาไม่สามารถเ้นำอบาแบฮยอน้วยอารม์ร้อนๆนี่ไ้ านยอลลายมือที่บีบ้นแนเล็ออ เมื่อรู้สึัวว่าำลัลมือลไม้หนัมาเินไป
“เปล่า ุไม่ไ้ทำอะไร” แบฮยอนยัปาแ็
านยอลนิ่ไปสัพั เาปล่อย้นแนแบฮยอนออและ่อยๆวามือลบนหัวไหล่แบฮยอน ทำท่าะแบฮยอนให้นั่ลบนโฟาแ่แบฮยอน็เบี่ยัวหลบ…
านยอลนิ่ไปหลายวินาที เาเห็นแบฮยอน้มหน้าลและำลัหยััวนั่ลไปเอ านยอลึามลไปนั่ย่อัวรหน้าแบฮยอน
“เอาล่ะ..” านยอลูมือึ้นเสมอหัวไหล่ เามอแบฮยอนที่หลุบาลมอฝ่ามือัวเอ ร่าสูว่า่อ “พี่ะไม่แะัวเรา มือพี่ะอยู่รนี้ พี่ให้วามร่วมมือับแบฮยอนแล้ว เรา่วยให้วามร่วมมือับพี่หน่อยไ้หรือเปล่า?”
“…”
“ไม่้อมอหน้าพี่็ไ้ แ่บอมาว่าเป็นอะไร” านยอลพยายามล่อมแบฮยอน เารู้ว่าัวเอใร้อนและโมโหร้าย แ่เาสัาับัวเอแล้วว่าะไม่แสิริยาแบบนั้นับแบฮยอนอี
“…”
านยอลใเย็นล เาหายใเ้าลึๆและสอมือยัยึ้นเสมอหัวไหล่ านยอละรอนว่าแบฮยอนะหายเือใที่เาะอใส่ ถึอนนั้นเาะอแบฮยอนเอาไว้ อปลอบที่ัวเอแสท่าทาไม่ี
“เราอยู่้วยันแบฮยอน เราอยู่้วยันแ่สอนที่นี่ มีอะไรเรา้อุยัน แบฮยอนเ้าใพี่ไหม เรา้อุยันนะ”
“…”
แบฮยอนไม่ไ้โรธนถึั้นไม่อยาพูับานยอล ่วเวลาที่เียบและปล่อยให้านยอลพู มัน็แ่ทำให้เามีเวลาิั่ใเี่ยวับสิ่ที่ะพูเท่านั้น เรื่อแหวนวนั้นมันไม่ใ่เรื่อให่ และมันไม่ใ่สิ่ที่วระเ็บเอามาิ มันไม่ใ่สิ่ที่แบฮยอนวรทำ ไม่ใ่เลย…
็แ่แหวนวหนึ่ แหวนวนั้นที่มีื่อใรบานสลัไว้ แหวนที่านยอลสวมไว้บนนิ้วนา้า้าย ็แ่นั้นที่ทำให้แบฮยอนิมา แ่ะให้เาพูมันออไปริๆเหรอ?
ไม่หรอ..แบฮยอนพูมันออไปไม่ไ้หรอ..
“พี่ไม่ไ้ั้ใะอ ไม่ไ้ั้ใบีบแน้วย ไม่เยอยาทำให้เ็บัว โอเไหม? พี่อโทษ” านยอลลมือลมา เาวาราบไปับเบาะโฟา้าายแบฮยอน
“…”
“ราวนี้บอพี่ไ้หรือยั?”
แบฮยอนเยหน้าึ้นมามอานยอล เามอเ้าไปในวาู่นั้นที่ยาะอ่านไ้ เารู้ว่าัวเอิยัไับานยอล มันเป็นเรื่อน่าอายสำหรับแบฮยอนที่ะพูมันออไปรๆ...
มันะ่ายว่านี้ถ้าเาใานยอลไ้บ้าว่าร่าสูิอะไรอยู่ แบฮยอนไม่รู้ว่าั้แ่เา้าวเ้ามาที่นี่ ในที่แห่นี้ ในบ้านหลันี้ และในวาู่นี้..วาู่นี้ำลัมอเาในมุมมอแบบไหน แบฮยอนไม่รู้เลย...
“ผมไม่ไ้เป็นอะไรหรอานยอล ผมแ่เหนื่อยๆ ไม่อยาพูหรือยับัวมาๆ มันเป็นเพราะอาาศแบบนี้น่ะ” แบฮยอนลี่ยิ้มาๆ เาโน้มัวลไปอานยอลเอาไว้เพื่อทำให้ร่าสูายใ
“…”
“ผมรู้ว่าุเหนื่อยมาา้านอวันนี้ เพราะะนั้นผมไม่โรธุหรอ..อย่าิมานะ” แบฮยอนพู้วยน้ำเสียอ่อนนุ่ม แ่สีหน้าอเาลับหมอหม่น
านยอละไม่มีทาไ้เห็นสีหน้าแบบนั้น เพราะสาเหุที่แบฮยอนอานยอลเอาไว้ในอนนี้ ็เพื่อหลบ่อนสีหน้าัวเอที่อ่านไ้่ายๆโยไม่้อเาทา เาไม่อยาปั้นหน้ายิ้มให้านยอลในเวลาแบบนี้ เาทำไม่ไ้..
านยอลผละัวออมา และแบฮยอน็รีบเปลี่ยนสีหน้าเป็นปิ เายิ้มให้านยอลและพยัหน้าย้ำับร่าสูว่าเ้าัวไม่ไ้เป็นอะไรริๆ
านยอลมอแบฮยอนอย่าั่ใ นเมื่อเาายใแล้ว านยอล็เอื้อมมือึ้นไปลูบแ้มใส ปล่อยให้เวลาที่เิึ้น่อานี้ลบล้าอะไรไม่ีที่เยทำไป่อนหน้า
"ุทำให้ผมไม่สบายใั้แ่เ้า ่อไปนี้แ่เหนื่อย็้อบอ" านยอลละมือออมาาแ้มใส "ผมเอ็เ็บเรื่อุไปิทั้วันเหมือนัน"
ะที่เาำลัหยััวลุึ้นยืน านยอล็โน้มหน้าัวเอลไปพร้อมๆับรั้ท้ายทอยแบฮยอนให้เ้ามาใล้ านยอลูบลบนหน้าผาใส่อนะลูบท้ายทอยไป้วย...เป็นูบที่ยาวนานราวับ้อาระปลอบประโลมแบฮยอน และมันไ้ผล านยอลรู้ีเสมอว่าวรทำอะไรให้อีฝ่ายสบายใึ้น...
แบฮยอน่อยๆหุบยิ้มลทันที…เาหลับาลรับสัมผัสนั้นที่มาาอีฝ่าย้วยวามรู้สึอ่อนโยน
“ผมเหนื่อยมาแล้ววันนี้...ไปนอนันเถอะ”
"..."
านยอลึแบฮยอนให้ลุึ้นยืน เาูมือแบฮยอนให้เินึ้นไปยัั้นสออบ้าน ่อนะนอนลบนเียและอแบฮยอนเอาไว้หลวมๆ
ืนนั้นานยอลเอาแ่อแบฮยอนนผล็อยหลับไปโยไม่รู้ัว ้วยวามเหนื่อยล้าลอทั้วันและสมอที่้อารารพัผ่อนทำให้านยอลหลับไวว่าปิ
แ่แบฮยอนน่ะไม่…เาึ่ลับึ่ื่นลอทั้ืนและพบว่าร่าายัวเอถูล็อเอาไว้้วยวแนอใรบาน แนอใรบานที่วาพาไว้บนเอวเาลอเวลา ไหนะใบหน้าออีฝ่ายที่เยอยู่บนศรีษะ ไหนะอนที่ร่าสูลารั้เอวแบฮยอนให้เ้ามาแนบิับลำัวมาว่าเิมในลาึืนนั้น...
ลาึืนนั้นที่แบฮยอนใเ้นลอทั้ืนนเา่มาหลับไม่ไ้..
านยอลอแบฮยอนนแสอพระอาทิย์ยามเ้าแวะมาทัทาย านยอล็ยัไม่ปล่อยแบฮยอนไปไหน เาอยู่ในท่านั้นทั้ืน..ทั้ืนที่อแบฮยอนเอาไว้
และทั้ืนนั้นแบฮยอน็เอาแ่ภาวนาให้านยอลไม่พลิัวลับไป้านอื่น เาภาวนาให้านยอลอเาเอาไว้อย่านี้...
โีที่พระเ้าไ้ยินำภาวนานั้น
tbc.
นี่ฟิฮุนแบหรือานแบ ุ้นเริ่มไม่แน่ใ....
#ฟิฟฮ
ความคิดเห็น