คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : 012 ϟ baekhyun
chap ; 012
บ่ายวันอาทิย์ แบฮยอนยืนอยู่หน้าบ้านอินพร้อมๆับานยอลที่ีสีหน้าเรียบนิ่อยู่้าาย ร่าสูยมือออและหันหลัให้ับประูบ้านออิน เาไม่มีอารม์ะมายืนทำหน้ารับแให้ับเ้าอบ้านอยู่แล้ว แบฮยอนเาะประูบ้านสามรั้ ่อนะลมือล้าัว
เสียเปิประูเรียให้แบฮยอนหันไปมอ เฮุนเป็นนเินมาเปิประูพร้อมสีหน้าประำอเ้าัว เ็หนุ่มมอแที่ยืนอยู่หน้าบ้าน่อนะหลีัวไป้าน้าเมื่ออินเินเ้ามาเสริม
“อ่าว ัวเล็” อินทั่อนะยิ้ม
“ไปันรึยัรับ”
แบฮยอนยิ้ม้าะมอหน้าอินและเฮุนสลับัน ำพูอแบฮยอนทำให้อินมวิ้วุนทั้ที่ริมฝีปายัมีรอยยิ้มเืออยู่ เฮุนลอาไปมออินและแบฮยอนสลับัน
“ไปไหนแบฮยอน?”
“อ่าว เฮุนนี่ยัไม่บอุอินเหรอ” แบฮยอนหันไปถามเฮุนที่ำลัยมือึ้นเสยผม เ็หนุ่มหน้าายระแอมไอ่อนะเพยิหน้าึ้นยอมรับผิ
“ลืม”
“ริๆเลย!” แบฮยอนีหน้าผาเฮุนนเ็หนุ่มนิ่วหน้าเ็บ
“ลเราะไปไหนันแบฮยอน?” อินถามแบฮยอนที่ำลัยื้อยึัวับเฮุน
“ไปนูฮาวน์รับ ผมวนเฮุนแล้วฝาให้เฮุนไปวนุ แ่็มีบานันวามำสั้น!” ประโยหลัหันไปพูใส่เฮุนที่ำลัถหน้าหนีแบฮยอน
“พี่ไม่รู้เรื่ออะไรเลย” อินเหล่มอาโทษน้อาย่าสายเลือ้าๆ ่อนะหันมายิ้มให้แบฮยอน “โอเ..ั้นเ้ามานั่่อน อเวลาเรียมัวสัสิบนาทีนะ”
แบฮยอนพยัหน้าพร้อมับยิ้มว้า นัวเล็ลาแนานยอลให้เินเ้ามา้วยันถึแม้ร่าสูะีสีหน้าระอัระอวนนแทบอาเียนแล้ว็าม เฮุนมอใรอีนที่เินเ้ามา้วยสีหน้านิ่ๆ ส่วนอินเหลือบมอานยอล่อนะเินไปบนบ้าน
“ำพูไม่เป็นำพูเลยนะเฮุนนี่” แบฮยอนทำท่าะีหน้าผาเฮุนอีรอบ แ่เ็หนุ่ม็ว้า้อมือแบฮยอนไว้ ่อนะูึ้นสูเหนือหัว
“ลอีอีรั้ันะหัแนนายรนี้แหละ”
แบฮยอนหัวเราะอย่าท้าทาย เายมือ้าที่ว่าึ้นไปีหน้าผาเฮุนและเลิิ้วยียวน “หัสิเฮุนนี่”
“อยาแนาไปเที่ยวเหรอเ็โ่”
“หัสิ หัเลย หัๆๆๆๆ” แบฮยอนเย่เท้าึ้นไปับไหล่เฮุนแรๆ นเ็หนุ่ม้อเบี่ยัวหลบ
“นี่ เ็แร็เอร์..” เฮุนเรีย่อนะ้อแบฮยอนที่แลบลิ้นวนประสาท เาบีบพวแ้มใสให้มอหน้าัวเอเยๆ ่อนะำ้อมือนัวเล็แน่นๆ
“๋า”
“ไปายะ” ่อนะปล่อยทิ้ลมาอย่าไม่ใยี านั้น็เินหายึ้นไปยัั้นสอ
“น้อายุนี่ปาร้ายะมั” แบฮยอนพูหลัาที่เลิหัวเราะแล้ว เาเินไปนั่บนโฟาและย่มัวทสอบวามนิ่มอมัน านยอลหันมาเห็น เาส่ายหน้าปราม ่อนะามเ้ามานั่อย่าสุภาพ
“ุไม่เยไปล่อเรือนั่นริๆเหรอ?”
“อืม ผมไม่่อยมีเวลา ่อนุมาอยู่ที่นี่ ผมไม่ไ้ว่าแบบนี้หรอนะ”
านยอลอบะที่มอไปรอบๆบ้านออิน วันนี้เาถูแบฮยอนหลอให้มาบ้านออิน มันบ้ามาที่เาหลเื่อำพูอแบฮยอน่ายๆ และสุท้าย็มาหยุอยู่ที่หน้าบ้านไอ้หมอนั่น ะให้เินลับื้อๆ็ไม่ไ้ สั่ให้แบฮยอนลับบ้าน็ยิ่เป็นไปไ้ยา สิ่ที่เาทำไ้ีะเป็นารนั่เยๆไม่พูไม่ามาว่า
“ผมพร้อมแล้ว ไปันเถอะ”
อินเินลมาพร้อมับเฮุน พวเาทั้สี่มอหน้าันเียบๆ และมีแบฮยอนนเียวที่านอบ
“ปะ!”
________________________
แบฮยอนับเฮุนนั่อยู่หลัระบะออิน ส่วนานยอลและอินนั่อยู่ในรถ แบฮยอนที่ยืนาลมั้แ่ับออมาาบ้าน็่อยๆหยััวลนั่ เาหันไปมอเฮุนที่เอนหัวพิับระหลัรถและำลันอนหลับ
แบฮยอนหยิบล้อฟิล์มที่ล้ออยู่บนอึ้นมาถือไว้่อนะเบนพิัไปที่เฮุน ใ้เวลาเือบถึนาทีในารปรับ่ารูรับแส านั้น แบฮยอน็ถ่าย..
แ๊ะ
เสียัเอร์ัพร้อมๆับเปลือาอเฮุนที่ปรือึ้น้าๆ สายาิรำาเบนมามอแบฮยอนที่ถือหลัานิ้นโาไว้ในมือ
“เอ้า ันทำนายื่นเหรอเนี่ย” แสร้ทำาโ่อนะปล่อยล้อลห้อยโเ
“...”
เฮุนผลัหัวแบฮยอนลวๆ ่อนะยันัวเอให้ึ้นมานั่หลัร เ็หนุ่มบิี้เียเล็น้อยพลาหันไปมอบรรยาาศรอบ้าน ภาพอทุ่ห้าว้าวาเลื่อนถอยหลัอย่ารวเร็วเพราะวามเร็วอรถ เาหันไปมอนที่นั่้าๆเป็นอย่าสุท้าย ่อนะเอ่ยถาม
“อยู่ไหนแล้ว”
“อยู่ในใ” แบฮยอนหันมาอบพร้อมยิฟันาวสะอา ส่วนเฮุนลับีหน้านิ่ เามอแบฮยอน้วยวามเอือมระอา และานั้น็ยมือึ้นมาผลัหัวแบฮยอน
“อยู่รไหน? ไม่เห็นรู้สึ” เฮุนอบวนประสาท เาหยิบหมวไหมพหรมึ้นมาสวม่อนะัแให้มันเ้าที่
“อยู่รเนี๊ย”
แบฮยอนิ้มนิ้วี้ลบนแผอ้าน้ายอเฮุน านั้น็หัวเราะ
“ในนี้เหรอ?”
“บิโ”
“ในนี้ไม่มีอะไรอยู่หรอ มันบ๋อแบ๋”
เฮุนแบมือออและพลิไปมา เาเบ้ปา
แบฮยอนพุ่เ้าไปอลำัวเฮุน เาเอาใบหูแนบไว้ับแผอ้าน้ายอเฮุนและลอาไป้ายและวา “นายไม่รู้อะไระแล้ว มันมีนาฬิาอยู่ในนี้”
ึั..ึั…
เสียที่แบฮยอนไ้ยิน..
“ิว่าันเป็นระเ้ที่ินนาฬิาอโรสลัไปหรือไเ็แร็เอร์?”
ึั..ึัึัึั
มันเร็วึ้นเรื่อยๆ
“มันัิ๊๊อ..ิ๊๊อ..”
“…” เฮุนหลุบาลมอลุ่มผมสีน้ำาลาราเมลอแบฮยอน มอแบฮยอนที่ำลัเอาหูแนบับแผอ้าน้ายอเา มอแบฮยอนนที่ำลัอเาอยู่ เฮุนรู้สึร้อนที่ใบหูอีแล้ว
“อ่า..ันว่ามันรวนแล้วล่ะเฮุนนี่ มันัเร็วเินไป” แบฮยอนผละัวออมานั่อเ่า
“นาฬิา? ยี่ห้ออะไร?”
“ยี่ห้อ…” แบฮยอนลาเสีย ลอาไป้าๆ ่อนะลอลับมามอเฮุน นิ้วี้และนิ้วลาูึ้น้าแ้ม่อนะระิลสอรั้ “ยี่ห้อแบฮยอน~”
“มีมีไหม” เฮุนยัีหน้านิ่
“ทำไมอ่ะ”
“ถ้ามี็่วยมารีเอาออไปทิ้้วยนะ นาฬิายี่ห้อนี้น่ารำาเหมือนื่อแบรน์เลย”
“รำาันเหรอ”
“อือ”
“น่ารำารไหน”
“มันัทั้วัน น่ารำา”
เฮุนพู่อนะเบือนหน้าไปทาอื่น ทิ้ให้แบฮยอนสสัยับำพูนั้น เฮุนน่ะหุหิ…หุหิริๆที่ไอ้้อนเนื้อสีแบีบัวไ้มันเร่ัหวะารเ้นึ้นทุรั้ที่แบฮยอนนั่อยู่ใล้ๆ ียิ้มว้าๆ หรืออนหัวเราะเสียัไม่อายใร
“นายำลั่าว่าันพูมาเหรอเฮุนนี่!”
“ไม่รู้ น่ารำา”
รำาที่นาฬิา้าในนั้นมันัไม่หยุเลย..
________________________
“ถึแล้วหนุ่มๆ ลมาเลย”
อินับรถ่อนะเปิประูออมา เาบ้าๆระบะ ่อนะับมือแบฮยอนให้ระโลมายืนบนพื้น พวเาทั้สี่ยืนอยู่ที่ท่าเรือนูฮาวน์อเมือโเปนเฮเน มันราร่ำไป้วยนัท่อเที่ยวและมันำลัทำให้เฮุนหุหิ
“เริ่มรไหนี” อินวาสายามอไปรอบๆ่อนะหันมาถามแบฮยอน นัวเล็เม้มริมฝีปารุ่นิ แล้วเา็พูึ้นพร้อมๆับมอหน้าสามหนุ่มที่เหลือ
“ไปเินเล่นที่อื่น่อนีไหม ผมี้เีย่อแถวอ่ะ นมันเยอะ”
“แล้วแ่แบฮยอนเลย”
อินเป็นนแรที่พยัหน้าเห็น้วย แบฮยอนึเลื่อนสายาไปมอานยอลที่ยืน้านเอ ายหนุ่มลอามามอพร้อมยัไหล่ เหมือนว่าเายัไ็ไ้ แล้วแบฮยอน็หันไปมอเฮุนเพื่ออวามเห็นสุท้าย
“เอาไ็เอาเหอะ”
“โอเ ั้นามนี้” แบฮยอนรัวปรบมือ ่อนะลาแนสอพี่น้อให้ออเิน านยอลลอบพรูลมหายใออมาเบาๆ ส่วนเฮุนถอนหายใทิ้แรๆ พยายามบิแนออามือแบฮยอนที่เี่ยวอยู่
“โอ๊ะ!” แบฮยอนอุทาน เาเยหน้ามอายหารหน้าแล้ว็รู้สึื่นเ้น มันมีิ้าสวรร์ั้อยู่ไม่ไล หาอยู่บนนั้นและมอลมา็ะเอมหาสมุทรว้าวา
แบฮยอนลาผู้ายหลาอารม์ทั้สามมาหยุอยู่ที่ิ้าสวรร์ เาเินเ้าไปื้อั๋วับอินและนำมายื่นให้เฮุนับานยอล ัารลาสอพี่น้อที่เินเอื่อยเื่อยเ้าไป่อแถว และอนนี้ำลัะถึิวพวเาแล้ว
“ไม่เยึ้นเหรอ” เฮุนยืนอยู่หน้าแบฮยอน เาเอ่ยปาถามะยื่นั๋วให้พนัาน เฮุนเินเ้าไป่อน าม้วยแบฮยอนและานยอล
“ไอ้เยมัน็เยแหละน่า ึ้นไปเร็วๆเฮุนนี่” แบฮยอนันหลัเฮุนให้เินเ้าไปในู้ิ้าสวรร์
ู้นึะนั่ไ้สี่น ึ่ฝั่แบฮยอนมีานยอล และอีฝั่เป็นอินับเฮุน อินเินเ้ามานั่เป็นนสุท้าย เาเลื่อนประูปิและพนัาน็ามมาล็ออีรอบ ระหว่ารอให้นึ้นมานรบามรอบ เรื่อ็่อยๆหมุนึ้น้าๆ ภาพผู้น้าล่า็ลายเป็นุเล็ๆสีำ..
แบฮยอนเอามือเาะระใส เามอวิวน้ำทะเลสีฟ้าราม้าล่า้วยวามื่นาื่นใ มือเล็หยิบล้อฟิล์มึ้นมาถ่าย้วยวามสนุสนาน..อยู่นเียว
“…”
“…”
สอพี่น้อนั่เียบๆ อีนนอนเอาหัวพิหน้า่า ส่วนอีนออและเหลือบามอลไป้าล่า มีแ่อินับแบฮยอนเท่านั้นที่พูาเื้อยแ้วันอยู่สอน นเมื่ออินมีโทรศัพท์เ้า แบฮยอนึ้อลับมาเียบอีรั้
แบฮยอนเลิมอวิวและหันลับมามอน้าๆ เายล้อึ้นถ่ายานยอลที่ำลัิอะไรอยู่สัอย่า..ถ่ายในมุม้าๆที่ร่าสูไม่รู้ัวเลยว่ามันูีนาไหน
แ๊ะ..
านยอลหันมาามเสียัเอร์ เาูๆับเสียเมื่อสัรู่ ใ้เวลาประมวผลสอนาที านยอล็เอื้อมมือมาลูบหัวแบฮยอน และเี่ยวอให้เยิบเ้ามาใล้ๆ านยอลหัวเราะอนที่แบฮยอนทำาโ มันูน่าเอ็นูในสายาเา านยอลม้วนเส้นผมแบฮยอนเล่น เหลือบไปมอใบหน้า้าน้าอแบฮยอนบ้าอนที่แบฮยอนเผลอัว แ่้านนิ้วยาว็ยัพัวพันับเส้นผมอ่อนนุ่มอยู่อย่านั้น..
“ผมรู้สึเหมือนลอยอยู่บนทะเล” านยอลพูะวาสายามอไป้าล่า
“แ่ผมรู้สึเหมือนำลัะมลไปเรื่อยๆ…” แบฮยอนพูอนที่เรื่อำลัหมุนลสู่พื้นิน มัน่ำลเรื่อยๆ นล้ายว่าะมลไปในมหาสมุทรริๆ
“อบแบบนี้เหรอ?” านยอลเอียหน้ามาถามแบฮยอน เามีรอยยิ้มแ้มอยู่บนมุมปา
แบฮยอนยิ้มว้า เาพยัหน้า แล้ววาู่สวย็ลายเป็นเสี้ยวพระันทร์ทั้สอ้า..
“แล้วุไม่อบเหรอ” แบฮยอน้อนาถาม เารู้สึไ้ว่ามือที่ำลัม้วนเส้นผมัวเอหยุะัล ่อนะเลื่อนมาหยุอยู่ที่ปลายมูเา…
“ไม่่อย ผมไม่อบวามสู” านยอลไล้นิ้วัวเอไปที่แ้มฝาเลืออแบฮยอนและเลี่ยอย่าที่อบทำ นัวเล็หน้าใสนมีไรนึ้นที่บริเวหน้าผาับโหนแ้ม และานยอล็อบลูบมันเบาๆอยู่เสมอ
“แล้วอนนีุ้ไม่ลัวเหรอ?”
“็ลัวนะ...” านยอลหัวเราะในลำอับำอบอัวเอ มันทำให้แบฮยอนยิ้มาม นัวเล็พลันใเ้นแรอีรั้ เมื่อไ้ยินน้ำเสียทุ้มุ้นเยัใล้ๆแบบนี้… “ัวร้อนๆรึเปล่าแบฮยอน?”
“หือ..” แบฮยอนเบิาุนเมื่อโนทัแบบนั้น “ผมัวร้อนเหรอ ไม่รู้ัวเลยแฮะ” แล้วแบฮยอน็อัมือไว้บนหน้าผาัวเอ
ุ๊บ!
แบฮยอนและานยอลหันไปมอทา้นเสียและหยุารพูุยไว้เท่านั้น นัวเล็ผละัวออมาาานยอล
“โทษ หลุมือ” เฮุนหยิบโทรศัพท์ึ้นมาาพื้น เาแบมือึ้น้าเียวเสมอหัวไหล่้วยสีหน้ารัน้ามับำพู
“ึ้นมาแล้วหลับไม่พอ ยัะเล่นโทรศัพท์อีเหรอ นายนี่มัน..” แบฮยอนบ่นนที่นั่เยื้อับัวเอ เฮุนยัไหล่ เาเ็บโทรศัพท์ลระเป๋าาเ ออและแล้ยืายาวๆมาโนเท้าแบฮยอนให้นัวเล็รู้สึรำาเล่นๆ
“ไม่ไ้บอเลยว่าอยาึ้น นายบัับันล้วนๆเลยเ็โ่”
“ั้นนาย็ลไปอนนี้เลยเฮุนนี่!”
แบฮยอนึแนเฮุนเ้าหาัวเอ แ่เฮุน็ยื้อัวเอาไว้นร่าอแบฮยอนโถมใส่เา ทัู้่ออแรึไปมา และูเหมือนว่าเฮุนะไ้เปรียบ
เรื่อเล่นำลัหมุนลเป็นรอบสุท้าย และเ้าหน้าที่ำลัปล่อยให้ผู้นออาู้นั่เรื่อยๆ มันเลยทำให้เรื่อเล่นหยุทุๆหนึ่นาที
ู้อแบฮยอนึ้าเิ่อยู่สูสุ มันำลัสั่นลอนเล็น้อย เพราะเ็หนุ่มสอนที่ำลัยื้อยึัวัน
“เฮ้ พอเลยเ็ๆ” อินปรามและพยายามแยแบฮยอนับเฮุนออาัน
“แบฮยอนนั่ีๆ” านยอล็ร่วม้วย เาว้าเอวแบฮยอนไว้และรวบนัวเล็ให้ลมานั่ไ้สำเร็
“ลไปเลย”
แบฮยอนบุ้ยปาไปทาประู่อนะยัิ้วท้าทาย ส่วนเฮุน็แล้ับลอนประูเอาไว้และทำท่าระาออแรๆ เล่นเอาใอินับานยอลหวบลไปอยู่าุ่ม แ่เฮุนรู้อยู่แล้วว่าระบบล็อมันทำานา้านอ ไม่ว่าะึแ่ไหน็ไม่มีทาหลุออ
ึๆๆ
“เฮ้ เฮุน” อิน่อย้นแนเฮุนเบาๆและส่ายหน้าห้าม
“…” านยอลมอเฮุนนิ่ๆ ถึเาะไม่ไ้พูอะไร แ่ในใำลัปรามให้เฮุนหยุารระทำนั้น
ึๆๆๆ
“เสียใ้วย เปิออ็ลไปแล้ว” เฮุนละมือออมาาลอนประู เาออเหมือนเิม ใบหน้าวนประสาทนิ่เรียบมอแบฮยอนอยู่ นระทั่..
เพี๊ยะ!
“เ็แร็เอร์!”
เฮุนโวยเพราะแบฮยอนโน้มัวมาีหน้าผาเาและลับไปนั่ที่เิม พร้อมับยมือึ้นั้าร์ป้อันเฮุนเอื้อมมาประทุร้ายนืน
“้า” านอบ้วยวามวนประสาท แบฮยอนึัวานยอลมาเป็นที่ำบั และโผล่รึ่หน้ามาร่วไหล่ว้าอร่าสู
“ลไปไ้นายายแน่”
เฮุนี้าโทษแบฮยอนและทำท่าะโน้มัวไปประทุร้ายนัวเล็ ีที่อินึแนไว้พร้อมับส่ายหน้าปราม
“อย่าทำน้อ”
“็ู..”
“เอาน่ะๆ ประูเปิแล้ว ลันีว่า”
อินเินไปั้นระหว่าแบฮยอนับเฮุนที่ส่สายาฟาฟันันลอเวลา เารู้ว่าสอนนี้ไม่ไ้ทะเลาะันริั แ่ันไว้ีว่าแ้ เพราะเารู้ว่าเฮุนมือหนัและไม่อยาให้แบฮยอนโนีหน้าผาืน
เินลมาาิ้าสวรร์แล้ว พวเาหยุยืนอยู่รป้ายบอทาที่แยไปหลายแ แบฮยอนเินไป้อเฮุนทีู่อารม์เสียมาว่าเิม สอนนั้นเินหายไปที่ร้านายอาหาร รนี้ึเหลือแ่อินับานยอล
“…”
“…”
ู่ๆานยอล็รู้สึหุหิ แ่เห็นหน้าอินอยู่ในรัศมีใล้ๆ็ทำให้อารม์เสียไ้ เาพยายามแล้ว พยายามที่ะไม่อิ แ่แ่อินยับัวหรือหายเ้าใเ้า แ่นั้นมัน็ทำให้านยอลรู้สึว้าวุ่น
“านยอลรับ? ุอิน” านยอลหันไปามเสียเรีย เาเอยอูยืนอยู่รหน้าพร้อมับรถเ็นเ็
“รับ” านยอลยิ้มทั เาย่อัวลรหน้ารถเ็นเ็และมอเ้าไปในนั้น มีเ็เล็นอนทำาแป๋วมอเาอยู่
“หลานผมรับ”
“ผมิว่าลูายุะอี าถอุมาเลย” านยอลแว
“ว่าไปนั่น” ยอูหัวเราะ ่อนะพู่อ “ุทำผมแปลใอีแล้ว”
“แปลใเรื่ออะไรรับ” านยอลเยหน้าึ้นไปมอยอู่อนะเลิิ้วถาม เายื่นนิ้วี้ัวเอให้เ็น้อยที่เผล่ยิ้ม มือปุ้มเล็ำนิ้วี้านยอลไว้นล้นฝ่ามือ นั่นทำให้านยอลยิ้มออมา้วยวามเอ็นู
“ปิุไม่ใ่นออมาเที่ยวเล่นที่แบบนี้ะหน่อย ยิ่วันแบบนี้้วยแล้ว”
ยอูอบพร้อมยิ้มหวาน เาเหลือบไปมออินที่ออพิป้ายบอทา มออินที่ำลัมอเา้วยสายายาะอ่านไ้ ยอูหลบสายาอิน เา้มไปมอานยอลที่ำลัอมยิ้มมุมปาะเล่นับหลานายเา
“ุ็รู้ว่าเพราะใรที่ทำให้ผมออมาที่นี่” านยอลอบามวามริ
ยอูเียบไปทันที แ่เา็พยายามทำสีหน้าอัวเอใหู้ปิที่สุ ยอูพยัหน้าและยิ้มให้านยอลเมื่อร่าสูหยััวลุึ้น
“แล้วแบฮยอน?”
“ไปหาอะไรินรับ เวลานี้ประำ” านยอล้มมอนาฬิาและหัวเราะในลำอับยอู แบฮยอนะหิวเป็นเวลาแ่มัะินไม่เลือเวลา แปลที่นัวเล็ไม่อ้วนสัที ทั้ที่ินลอเวลานานั้น
ยอูไม่รู้ะพูอะไร่อเมื่อหัว้อสนทนาเป็นเรื่ออแบฮยอน เาเียบลและเหลือบไปมออินที่ำลัระินิ้วลบน้นแนัวเอ อินมอยอูไม่ละสายาไปไหน มอ้วยรอยยิ้มมุมปาลอเวลา…
“แล้วุะไปไหน่อรับ?” านยอลถาม่อ
“ผม็ะะไปนั่เล่นรสวนสาธระสัพัรับ พายูริไปนั่เล่น ถัารนี้ไปไม่ไลเท่าไหร่”
ยอูอบพร้อมโน้มัวไปมอหลานายัวเอ เ็น้อยาฟ้าแหนหน้ามามอ่อนะส่เสียร้อในลำอ แนสั้นยึ้นหมายะให้ยอูอุ้ม
“ุมานเียว?” อินถาม แ่ยอูไม่ไ้หันไปมอ เาอุ้มหลานายึ้นมาและเย่าอ้อมแนเบาๆ
“รับ” ยอูอบโยทิ้สายาไว้ที่หลานายัวเอในอ้อมแน เาไม่ล้าหันไปสบาอิน..
“ไม่เหาแย่เหรอรับ?”
านยอลหันไปมออินที่ำลัอมยิ้มมุมปาะมอยอู านยอลรับรู้ไ้ทันทีว่าอินำลัิอะไรบ้าบิ่นอยู่ภายในหัว
“ไม่หรอรับ” ยอูฝืนยิ้มอบ
“หลานายุื่ออะไรนะรับ?” อินมวิ้วสสัย ไม่รู้ว่าสสัยริๆหรือแสร้ถามไปอย่านั้น
“ยูริ” ยอูอบห้วนๆและเอาแ่้อมอยูริแทนที่ะหันไปสบาอิน านยอลรู้สึไ้ถึวามรู้สึระอัระอวนแปลๆอสอนนี้ เามออินและยอูสลับไปมา
“ูท่าะอบานยอลนะ” อินยิบาให้เ็น้อยที่หันมา้อนาแป๋ว แล้วยูริน้อย็หันไปอ้าแนใส่านยอล
“…”
“พวผม็ไม่รู้ะไปไหนเหมือนัน ไปนั่เล่นสวนสาธระ็ไม่เลวนะ านยอลุว่าไ?”
ประโยหลัหันไปถามานยอลที่ำลัรับยูริน้อยมาอุ้มแทน ร่าสูประอท้ายทอยเล็เอาไว้ะอุ้ม ร่าสููล้ายุพ่อมือใหม่ านยอล้มหน้ามอยูริน้อยที่ยมือึ้นับมูเาไว้
“ผม้อถามแบฮยอน่อน” านยอลอบเสียเรียบ ่อนะับมือปุ้มเล็ออาใบหน้าน นิ้วเรียวยาวเย่ามือยูริน้อยเพื่อหยอล้อ
“พอแล้ว ยอมแล้วๆๆ”
เสียเอะอะโวยวายัมาา้าหลั เรียให้สามนที่เหลือหันไปมอ ปราแบฮยอนที่ำลัถูเฮุนล็อออยู่ ในมือเฮุนมีไอศรีมหนึ่รวยที่ไม่ไ้ถูแะเลยแม้แ่นิ เาทำท่าะยื่นไอศรีมรวยนั้นไป่อหน้าแบฮยอน
“บอแล้วว่าายแน่”
แบฮยอนับไหล่เฮุนนเ็หนุ่มยอมปล่อยเ้าัวออ เาพุ่ไปเาะแนานยอลที่ำลัอุ้มยูริน้อยไว้ แบฮยอนยัรวยไอศรีมใส่ปานหมแท่ เบิาโและิ้มนิ้วลบนพวแ้มย้วยๆอยูริ
“ื่ออะไรเนี่ย”
“ื่อยูริรับ” านยอลอบเบาๆและเย่าอุ้แนัวเอ เามอยูริที่ยิ้มหวานนพวแ้มเลื่อนึ้นไปปิวาสีฟ้าใส
“ยินีที่ไ้รู้ันะยูรินเ่ ยิ้มหวานั”
ยูริน้อยยิ้มและเอียหน้าหลบแบฮยอนไปอี้าน ารระทำนั้นเรียรอยยิ้มาทุน ยเว้นเฮุนที่ทำหน้านิ่ๆ
เาเี้ยวหมาฝรั่ในปาพลาเหลือบมอเ็น้อยที่เอนหัวบไหล่านยอล เา้อยูรินิ่ๆและยูริ็มอเฮุนลับมา ไม่มีใรยอมใร นระทั่ยูริเริ่มเบะปาร้อไห้ านยอล็ลูบแผ่นหลัเล็เบาๆ่อนะอุ้มึ้นสูๆเพื่อปลอบโยน
“ู่ว..”
“โอ๋เอ๋..ยูรินเ่ เี๋ยวพี่แบฮยอนะีพี่เฮุนให้นะ บัอามาทำยูริร้อไห้เนอะ นี่แหนะ!”
แบฮยอนเอื้อมมือมาฟา้นแนเฮุน แ่ลับไม่โนเสียไ้ เฮุนออและเบี่ยแนหลบไป้านหลั เายัิ้วึ้น้าเียวพร้อมับเป่าหมาฝรั่ลิ่นพีออมา้าๆ
านยอลปลอบยูรินเ็น้อย่อยๆหยุส่เสียร้อ ผู้ให่ที่เหลือ็เริ่มพูถึประเ็นที่้าไว้
“แบฮยอนไปนั่เล่นสวนสาธระไหม ะไ้พาหลานุยอูไป้วย” อินเป็นนพู
“ผมไ้หมเลยรับ ไป็ไ้นะ อาาศำลัีเลย” แบฮยอนพยัหน้าพลาหันไปมอทุๆน านยอลพยัหน้ารับ่อนะ่อยๆวายูริลในรถเ็น เายืหลัร่อนะยิ้มให้ยอู
“ุนำไปเลยรับ”
ยอู้อานยอล้าไว้่อนะยิ้มรับ “รับ..”
และอิน็มอสอนนั้นอยู่ลอเวลาราวับ้อาระสัเุาร์..
านยอลเินีูุ่ยับยอูที่เินเ็นยูริน้อยไปทาสวนสาธระ เหลืออินเฮุนและแบฮยอนที่เินามหลั พวเามาถึสวนสาธระภายในเวลาห้านาที ทุ่ห้าว้าๆับผู้นมามายที่ปูเสื่อลายส็อนอนเล่นปราให้เห็นประปราย บารอบรัว็พาสัว์เลี้ยมา้วย
ยอูปูผ้าปินิลบนผืนห้า ่อนะหยิบอินเล็ๆน้อยๆออมาา่อใส่อใ้รถเ็น เาอุ้มยูริให้ลไปนั่พร้อมๆัน านยอลามมานั่้าๆยอู ่อมาึเป็นแบฮยอน อิน และนสุท้ายือเฮุน
อินมอยอูที่ำลัหัวเราะ มันอาไม่ไ้แปลอะไรสัเท่าไหร่ แ่ถ้าสิ่ที่ทำให้ยอูหัวเราะมันไม่ไ้เิมาาานยอล อิน็ไม่มอยอูอย่านี้
อยู่ๆแบฮยอน็ลุึ้นยืน เาเปลือยเท้าอยู่บนผืนห้า และถอยหลัไประยะหนึ่่อนะยล้อฟิล์มึ้นปรับ่ารูรับแส ารระทำนั้นอยู่ในสายาุนอหลายน
“อยู่ๆ็ลุ เป็นอะไร ลมบ้าหมูหรอ” เฮุนมวิ้วถาม เาเี่ยวมาร์ปิปาสีำละที่พู้วย
“ป่านนี้นายยันิ้วมาให้ันัไปแล้วล่ะ”
เฮุนยิ้มเยาะ เาเสียบหูฟัเ้าไปในรูหูทั้สอ้า
“ถ้าเิึ้นริๆนายายเพราะัลิ้นัวเอนั่นแหละเ็แร็เอร์” เฮุนูหลัมือึ้น และยับเรียวนิ้วทั้ห้าไปมา ”ันไม่เสียสละนิ้วเรียวๆนี่ให้นายหรอ”
“โอ๊ย เรียวมามั้ยล่ะ”
แบฮยอนแยเี้ยวใส่เฮุน เาทำเป็นเบนพิัล้อไปทาอื่น และเหลือบมอทุนที่ไม่ไ้สนใเาอีแล้ว “โอเ..” แบฮยอนพึมพำับัวเอ เาไม่อยาไ้รูปที่ทุนั้ใยิ้มน่ะ..
แบฮยอนมอลอลไปในล้อ เาเห็นานยอลเท้าแนไว้้าหลัับผ้าปินิ และำลัมอยูริ้วยสายาเอ็นู สีหน้าร่าสูเรียบนิ่พอๆับเฮุนที่ำลั้มหน้าเล่นโทรศัพท์ โยหัวเล็น้อย้วยท่าทาไม่แร์โล ส่วนอินำลัมอไปที่…ยอู
แบฮยอนึหน้าัวเอห่าออมาาล้อฟิล์มเล็น้อย เามอภาพริที่อยู่รหน้า มออินที่ำลัมอไปที่ยอูริๆไม่ใ่มุมล้อ แบฮยอนเพิเยับเรื่อนั้น เาเลื่อนหน้าเ้าหาล้ออีรั้ และไล่มอิริยาอทุน…
แบฮยอนมีรอยยิ้มบนริมฝีปา เาถ่ายพอีับอนที่ยอูหัวเราะ พอีับอนที่เฮุนเยหน้าึ้นมามอล้อ้วยสายาิรำา พอีับที่านยอลเอื้อมมือไปประอท้ายทอยยูริไว้ และพอีับที่อินยรอยยิ้มมุมปาึ้น…้วยเหุผลอะไร็ามแ่
แ๊ะ
แบฮยอนลล้อล เาเินไปนั่ที่เิม้าๆานยอล ร่าสูหันมามอ ่อนะยมือึ้นลูบศรีษะแบฮยอนเหมือนเย านยอลหันไปมอยูริอีรั้ โยที่เลื่อนมือลและโอบไว้บนไหล่แบฮยอน
“หลานุเหรอรับ?” แบฮยอนถามยอูที่่อยๆลายรอยยิ้มล เาพยัหน้าให้แบฮยอน
“ใ่”
“ลูรึ่แน่ๆเลย” แบฮยอนเล่นับยูริน้อยะที่ั้ำถามับยอูไป้วย
“เาหลี-เนมาร์” ยอูอบ้วยน้ำเสียที่่าออไปาเมื่อสัรู่ แ่ไม่มีใรแม้ระทั่แบฮยอนสัเุมัน
อาไม่..มีอยู่นนึที่ับน้ำเสียนั่นไ้ว่ามันผิปิ
“หน้าล้ายุนะรับ” อินเสริม แ่ยอูไม่ไ้มอหน้านพูลับไป เาพยัหน้ารับรู้
“ริ้วย าเหมือนันเลย” แบฮยอนยื่นหน้าไปใล้ๆยูริและเี่ยพวแ้มใสฝาเลือ “แ่แ้มเหมือนผมเลยว่าไหมานยอล” แบฮยอนทำแ้มป่อ เาหันไปมอานยอลที่ำลัมอยูริอยู่ านยอลหัวเราะในลำอและยี้ศรีษะแบฮยอนแทนำอบ
“ถ้าันเป็นเ็ ันะแหปาร้อใส่นาย เพราะันลัว” เฮุนที่ลอบมอมานานแล้วพูึ้น
“็ีแล้วที่ยูริไม่ใ่นายเฮุนนี่” แบฮยอนยื่นหน้าไปใล้เฮุนและพอลมไว้ในระพุ้แ้ม นเส้นเลือฝาาๆยายัึ้น เฮุนเบ้หน้าเาใ้นิ้วี้ิ้มแ้มแบฮยอนราวับเลลี่
“ะแไหมวะ”
แบฮยอนปล่อยลมออทันที เายมือึ้นีหน้าผาเฮุนเบาๆ “แ้มไม่ใ่ลูโป่นะเฮุนนี่”
เฮุนัสีหน้า เาทำท่าะบีบแ้มแบฮยอนแรๆ และ้ามือึ้นหมายะีหน้าผาใสืน
“บอว่าอย่าทำน้อ”
แ่็ไม่สำเร็ เพราะอินยมือึ้นันเฮุนับแบฮยอนไว้ เาัน่วอแบฮยอนให้ลไปนั่ีๆ และยี้หัวเฮุนปิท้าย
“ุออมาเที่ยวแบบนี้บ่อยไหมรับ”
เมื่อสถาาร์อีฝั่วุ่นวายไป้วยเสียีันอเฮุนและแบฮยอน ยอูึหันไปถามานยอล านยอลส่ายหน้า่อนะอุ้มยูริึ้นมายืนสอา โยเาสอฝ่ามือไว้ใ้วแนอยูริ
“ไม่รับ นี่เป็นพัร้อนรั้แรอผมเลย”
“ุล่ะอิน” ยอูถามเพื่อไม่ให้เสียมารยาท เารู้สึประหม่าทุรั้ที่้อสบาับอิน นที่รู้วามลับสำัอเา และเาทาไม่ถูว่าอินะายมันออมาหรือเปล่า ยอูัวลไปหม..
เาไม่้อารให้านยอลรู้ เารู้ว่าานยอลมอเ้าัวในานะอะไร เารู้ว่าานยอลไม่ไ้มีรสนิยมแบบนั้น…เารู้ี
“็บ้ารับ เป็นรั้ราว..” อินอบพร้อมรอยยิ้ม “ุรู้ัับานยอลมานานแ่ไหนแล้วรับยอู”
านยอลเหล่มออินเียบๆ เาไม่เ้าใว่าทำไมอิน้อั้ำถามแปลๆอยู่เรื่อย
“็ั้แ่านยอลย้ายมาอยู่ที่นี่รับ” ยอูอบพลาหลุบสายาลและหันไปหยิบวน้ำึ้นระื่ม านยอลิว่ายอูหิวน้ำ แ่อินิว่ายอูำลัลบเลื่อน ท่าทาแบบนั้นทำให้อินลอบยิ้ม
“อ้อ แสว่าพวุ็สนิทันมาพอสมวร?”
“านยอล่วยผมเรื่อานที่ฟาร์มลอ อาเพราะเรื่อนั้นเราเลยุยันไ้รับ” ยอูอบเลี่ยๆ
“อ๋อรับ..เพราะพวุูเหมาะสมันี” อินแล้ทำเป็นพูำวม เา้อาระเห็นสีหน้าอยอูหลัาไ้ยินประโยนี้
านยอลและยอูหันไปมอเ้าอำพู… ำพูที่มีวามหมายล่อแหลมแปลๆ ้วยสายาอสอนที่มอมาทำให้อินรีบยายวาม
“….”
“ผมหมายถึเรื่อานที่ฟาร์มน่ะรับ พวุูเ้าาันี ทั้เรื่อปลูอไม้ในโรเพาะำ เรื่อแะในอ ะมีเรื่อใหุ้ยเยอะเลยนะรับ”
อินมอยอูที่เบือนหน้าไปทาอื่น เาอยารู้ว่ายอูะทำสีหน้ายัไ และรามที่ิ..ยอููลำบาใในารพูถึเรื่อนี้่าาแ่่อน มันบอไ้ว่ายอูิับานยอลเินนรู้ัริๆ
ะหาว่าอินโริ็ไ้ ะ่าว่าเาุ้น้านเรื่อาวบ้าน็ามสบาย แ่ให้ายเถอะ..เาอบเวลายอูทำหน้าแบบนั้นริๆ ทำสีหน้าที่่าไปาารมอเา้วยสายาเย่อหยิ่ มันทำให้อินรู้สึเหมือนถือไพ่เหนือยอูลอเวลา
“…”
ยอูระแอมไอ่อนะลุึ้นยืน เาอัวไปเ้าห้อน้ำโยฝายูริไว้ับานยอล ไม่ี่นาทีให้หลั อิน็ลุึ้นามยอูไป
“อ่าว านยอล สอนนั้นไปไหน” แบฮยอนยุิาร่อสู้ับเฮุนไว้ั่วราว เาหันมาถามานยอลโยที่มือำลัปัป้อารโมีาเฮุนอยู่เป็นพัลวัน
“ไปเ้าห้อน้ำ”
านยอลมอเ็สอนเล่นัน เาสสัยว่าแบฮยอนับเฮุนไปสนิทันอนไหน
“อ๋อ แล้วุ..โอ๊ย เฮุนนี่!” แบฮยอนิ้นพล่านเมื่อเฮุนับมือแบฮยอนไว้และบีบร้อระูแรๆ
“สม”
“เ็บอ่ะ” แบฮยอนถอยห่าาเฮุน เาสะบัมือ
“เ็บเป็นลมปวเป็นยา”
“ยัะลอี โอ๊ย านยอลเป่าให้หน่อย”
แบฮยอนนวมือัวเอ เายื่นมันไป่อรริมฝีปาานยอล ไม่ไ้หวัให้านยอลทำแบบที่พูริๆ เพราะอีเี๋ยวเา็ะเอามือลมาแล้ว แ่อยู่ๆานยอล็ับฝ่ามือแบฮยอนไว้ ลมหายใร้อนๆเป่ารที่หลัมือแบฮยอนเบาๆ
แบฮยอนะัเล็น้อย ่อนะ้อนามอานยอลที่เบือนสายามามอเาเหมือนัน แบฮยอนลั้นยิ้มไว้อย่าสุวามสามารถ เารู้สึว่าหูำลัอื้อ และภาพ้าหลั็ลายเป็นาสีาว มันำลัไปไ้ี ถ้าหัวอเาไม่ว่ำไป้าหน้า้วยฝีมือเฮุนเสีย่อน
“สำออย” เฮุนว่า เามอแบฮยอนที่ำลัยีท้ายทอยัวเอเบาๆ
ที่เฮุน้อารือเาอยาให้แบฮยอนหันมาแหวใส่ หรืออะไร็ามแ่ ไม่ใ่นั่ยีผมัวเอ้วยท่าทาเนือยๆแบบนั้น
เพราะที่เฮุน้อาร…ือเาอยาให้แบฮยอนหยุทำสีหน้าแบบนั้น เาไม่อบ และรู้สึรำา รำามา้วย
“านยอล น้อุว่าผม สั่สอนเลย” แบฮยอนเ็ี้ฟ้อ เาสะิแนานยอลที่้มมอยูริให้เยหน้าึ้นมา
“…” านยอลหัวเราะในลำอและเบือนสายาไปมอเฮุน เฮุนสบาานยอลนิ่ๆ มันไม่ไ้แ็ร้าวมาเท่ารั้่อนๆ
แบฮยอนลอบมอสอพี่น้อที่มอหน้าันนิ่ๆ แ่ไม่ไ้มีสายาระอัระอวน นัวเล็อมยิ้มที่มุมปาเล็น้อย
“นี่ๆ” แบฮยอนึเฮุนมานั่ใล้ๆ ่อนที่ัวเาะเยิบเ้าไปแทรรลา
“อะไร”
“…”
“นายอบสีอะไร ุ้วย” แบฮยอนถาม พลาหันหน้าไปมอนที่นั่นาบ้า านยอลทิ้่วไว้สัพั
ส่วนเฮุนไม่ไ้สนใะอบำถาม เาำลัหยิบหูฟัึ้นมาเสียบอีรั้ แ่แบฮยอนมือไวว่า เาแย่หูฟัมาาเฮุนและริบไว้ับัว านั้น็โยนไปไลๆให้เฮุนเอื้อมไม่ถึ เ็หนุ่มถอนหายใทิ้แรๆและยอมหันมาอบ
“ำเป็น้ออบเหรอ”
“มันเป็นเมส์น่ะ อบๆมาเถอะ”
“เียว/สีเียว”
แถมยัพูออมาพร้อมัน สอนพี่น้อมอหน้าอีฝ่ายที่บัเอิใรัน่อนะเบือนสายาไปทาอื่น แบฮยอนรู้สึไ้ถึลาสัหร์ีๆที่ำลัะเิึ้น เาลอบยิ้ม
เามีวามเื่ออย่านึ มีวามเื่อที่ว่า ำอบอสอนนี้น่าะล้ายลึันอย่าน้อย็สัสอสาม้อ แบฮยอนมั่นใว่าทัู้่ไม่เยรู้นิสัยส่วนัวอันและัน ถ้าารไ้รู้ว่าอีฝ่ายอบอะไร ไม่อบอะไร และสิ่ที่อบันรับัวเอ มัน็สร้าวามแปลใให้ทั้านยอลและเฮุน
“เราะสลับันถามนะ ส่วนผมอบสีฟ้า”
“เล่นเอเออเอ”
เฮุนเ็ห้าเล่น เาเท้า้อศอไว้ับหน้าาและเอนหัวไปพิฝ่ามือที่าออ
“านายแล้วเฮุนนี่” แบฮยอนไม่สนใปิิริยา่อ้านอเฮุน เาผลัไหล่นอายุเท่าันอย่าเร่เร้า “เร็วๆ ถามมา อะไร็ไ้”
“อะ สูเท่าไหร่” เฮุนยอมเออออเล่นับแบฮยอนนไ้ เาเหล่มอแบฮยอนทันทีที่ั้ำถามบ แบฮยอนทำสีหน้าลำบาใับารอบำถาม เฮุนพู่อ "ันร้อยแปสี่"
“หนึ่ร้อยเ็ห้า” แบฮยอนอบ
“ถึเหรอ?” เฮุนั
แบฮยอนผลัไหล่เฮุนแรๆ้วยวามลาอาย เาหันไปมอเฮุนที่ลั้นำ เ็หนุ่มยับปาพูำว่า 'เี้ย' โยไม่มีเสียและเลิิ้วยียวน แ่ทำไ้ไม่นาน แบฮยอน็หยิบนมปัฝรั่เศสึ้นไปยัใส่ปาเฮุน านั้น็หันไปมอานยอล
“หนึ่ร้อยแปสิบห..าผม?” านยอลอบและั้ำถาม่อ แบฮยอนพยัหน้าและั้หน้าั้ารอฟัำถามาานยอล “ผมไม่รู้ะถามอะไร…อบินอะไรมาที่สุ?”
แบฮยอนอบเป็นนแร “ผมแร็เอร์”
“นับเป็นอาหารเหรอ” เฮุนเี้ยวนมปัพลามวิ้วสสัย
“ผมว่าสปาเ็ี้นะ” านยอล็เอา้วย
“เฮ้ เมส์ถามอบ ห้ามแย้สิ านยอล ุยัไม่อบำถามอุเอเลย”
“ผมอบไ่อบอส”
านยอลพูบ็้มไปมอหน้ายูริ แบฮยอนึหันไปมอเฮุนที่ะ้ออบำถามเป็นนสุท้าย แ่เฮุนลับเียบไป เาไม่ไ้อบไวเหมือนำถามอื่นๆ แบฮยอนึเร่ “เฮุนนี่ านายอบ”
“…”
“อะไร็ไ้ อบๆมาเถอะน่า”
“เหมือนัน” เฮุนอบเสียเบา ทำให้แบฮยอน้อเี่ยหูฟั านยอล่อยๆหันไปมอหน้าเฮุนที่้มมอเศษห้าในำมือ…
“เหมือนันอะไร” แบฮยอนถาม
เอุนถอนหายใเบาๆ
“ไ่อบอสเหมือนัน”
ำอบอเฮุนทำให้ทั้แบฮยอนและานยอลเียบไปรู่ให่ านยอลมอใบหน้า้าน้าอเฮุน้าไว้ แ่เฮุน็ไม่ไ้เยหน้าึ้นมามอลับ…
“เอาล่ะๆ ำถาม่อไป..” แบฮยอนพูัึ้นท่ามลาบรรยาาศเียบๆ แ่เ็มไป้วยวามประหลาใ มันไม่ไ้น่าอึอัอย่าที่แบฮยอนเยรู้สึเมื่ออนานวันเทศาล
“ถามอะไรนัหนา เล่นแฟนพันธ์แท้เหรอ”
เฮุนำห้าึ้นมาปาใส่ัวแบฮยอน และแบฮยอน็เบี่ยัวหลบไม่ทัน เาปัเศษห้าออาเสื้อลวๆ แสร้ทำทีเป็นหูทวนลม และนึำถามล้านแปที่วิ่วนอยู่ในหัว ่อนะัสินใถามออมา
“มีแฟนมาแล้วี่น แล้วอนนี้มีรึเปล่า! นั่นแหน่..หน้าีันไปเป็นแถบ อ้อ ส่วนผมไม่เยมี”
แบฮยอนทำนิ้วเป็นเรื่อหมายถู่อนะวามือไปทั้้าน้ายและวา หรี่ามอเฮุนับานยอลที่หันมามอเาทันทีที่ไ้ยินำถาม
“ำถามเสียมารยาท” เฮุนส่ายหน้าและิ๊ปาหลายๆรอบิัน ส่วนานยอลทำเพียแ่อมยิ้มเล็น้อย
“อย่านายนี่ไม่น่าะเยมี..ไม่้ออบ็ไ้นะ ้ามๆ” แบฮยอนแล้สบประมาทเฮุนและทำทีเป็นหันไปสนใำอบาานยอลแทน
“สาม อนนี้ไม่มี” เฮุนรีบอบทันวันเพราะเหมือนำลัถููถู
“สามนเลยเหรอ? ใรือผู้โร้ายนนั้นเหรอเฮุนนี่ โอ๊ย!” แบฮยอนุมหน้าผาัวเอและหันไปมอานยอล เฮุน็เ่นัน เาเหล่ไปมอานยอลเพราะอยารู้ำอบไม่่าไปาแบฮยอน
“ผมเหรอ..” านยอลเียบไปเหมือนใ้วามิ
“ถึับินานเลยเหรอานยอล ไม่เบานะเนี่ย” แบฮยอนระทุ้แนร่าสู้าๆ้วยท่าทีร่าเริ ถึแม้ในใะเริ่มแป้วลเรื่อยๆ…
“นเียวรับ”
ำอบอานยอลทำให้แบฮยอนสะอึ แ่รู้ว่าเยมี็รู้สึไม่ีแล้ว..
“…” เฮุนเหล่มอำอบ่อไปอานยอล
“…” แบฮยอนเอ็เียบรอฟัำอบ ยอมรับว่าลุ้นนัวโ่
“อนนี้ผม..”
“แ!”
เสียร้ออยูริัึ้น ทำให้แบฮยอนที่ลั้นหายใรอฟัำอบหอบหายใเ้าลึๆ เฮุนเหล่มอยูริน้อย้วยวามรำา เายนิ้วมาอุหูไว้เพราะเลียเสียร้อแหปาอเ็เล็
านยอลำลัพยายามทำให้เ็น้อยเียบเสียลนลืมอบำถามแบฮยอน และแบฮยอน็ไม่ิะัไร้อี พวเาล้มเลิเมส์ถามอบไปั้แ่อนนั้น…
________________________
“อ่าว ห้อน้ำไม่ไปทานั้นเหรอรับ?”
ยอูหยุเิน ่อนะถอนหายใทิ้แรๆ เาเหล่ไปมอ้านหลั่อนะหมุนัวลับไปเผิหน้าับอิน
“ุามผมมาทำไม”
“เปล่านี่รับ ผมมาเ้าห้อน้ำ” อินไหวไหล่พร้อมับสอมือเ้าไปในระเป๋าาเ
“ห้อน้ำไม่ไ้มาทานี้”
“ผมไม่ยัรู้” อินแสร้ทำสีหน้าผิหวั แ่ในเมื่อเารู้แล้วว่าห้อน้ำไม่ไ้มาทานี้ เ้าัว็ยัยืนล้วระเป๋าอยู่ที่เิม
“ทานั้น” ยอูเพยิหน้าไปอีทา่อนะหมุนัวเินลับไป แ่นแล้วนรอ อิน็สาวเท้าเ้ามายืนนาบ้าอยู่ี
นัวเล็ว่าหันไปมอ้วยสายาไม่พอใแ่็ไ้รอยยิ้มมุมปาลับืนมา
“…”
“ุะามผมมาทำไมอี?” ยอูถามย้ำอีรอบ เาหยุเินและอิน็หยุาม ยอู้าวเิน อิน็้าวาม เาผายมือเิยอูนำไป่อน้วยท่าทายียวน
อิน้อารอะไรันแน่
“ให้ายเถอะอิน ุหยุทำแบบนี้เลยนะ”
“ผมทำอะไรเหรอ?”
“ุเสแสร้ใส่ทุนเลยหรือเปล่ารับ?” ยอูยิ้มถาม ัะหมวามอทนับิมอินนนี้เ้าไปทุที
“ไม่รับ ผมริใับทุนนะ”
ยอูแ่นหัวเราะและเบือนหน้าไปทาอื่น
“ไม่เอาน่า ุเอ็ทำมันเหมือนันนี่” อินสาวเท้าเ้าใล้ยอู เา้มมอใบหน้าเรียบนิ่อันแสนเย่อหยิ่อนัวเล็่อนะถือวิสาสะเยปลายาึ้น “ับแบฮยอน..ถ้าานยอลไม่อยู่รนั้น ุ็ทำหน้าแบบนี้..เสียแบบนี้..ำพูแบบนี้ ับเาเหมือนันใ่ไหมรับ?”
ยอูลอามออินที่้มหน้ามาพูใล้ๆ เาหวั่นใในวามรู้มาออิน หวั่นใว่านรหน้าะทำอะไรในทุๆ้าวเิน เาิว่าอินือัวอันราย
“ถอยออไป” ยอูปัมืออินออ ่อนะพูเสียลอไรฟัน อินถอยออไปหนึ่้าว และยมือึ้นเสมอหัวไหล่
“เฮ้ ผมไม่รัเียวามรัแบบนั้นหรอ ลับันผมเ้าใุนะ”
“เียบไปเถอะ”
“ุใร้ายับผมนเียวหรือเปล่ารับ”
“ุอิน..ุเลิเอาเวลาว่าอุมาวนประสาทผม แล้วลับไปูแลน้อุ่อเถอะ ผมอยาอยู่นเียว” ยอูผลัออินออและเินหนีไป แ่ร่าสู็เินามมา
“บัเอินะรับ ผมอยาใ้เวลาว่านั้นวนประสาทุลอเลย”
ยอูะรู้สึีว่านี้ถ้าุที่พูประโยนั้นเป็นนอื่นไม่ใ่ัวอันรายที่เินอยู่้าๆเา
“อิน..” ยอูเสีย่ำและระแทเท้าหยุเิน เาหันไปหาอินที่ยืนอยู่้าๆ ใบหน้ามเ้มมอูแล้วราวับนไม่รู้สึรู้สาอะไรับเรื่อที่ำลัทำอยู่ ิ้วเ้มพาเียเลิึ้น
“รับผม”
“ุ้อารอะไร” ยอูหลับาลหลวมๆ เาสูหายใเ้าลึๆเพื่อ่มอารม์อัวเอให้เย็นล
“อืม…” อินลอาึ้นไป้าบน เาแสร้ทำทีเป็นรุ่นิับำอบนี้นานพอสมวร เมื่อเห็นว่ายอูีสีหน้าหุหิยิ่ว่าเิม เา็ยอมายำพูออมาแ่โยี
“…”
“ุอบานยอล เรื่อนั้นผมไม่ไ้สนใหรอ”
“…” ยอู้ออินไม่ละสายา เาลืนน้ำลายลอเียบๆ และลั้นหายใอนอินสาวเท้าเ้ามาใล้ๆ นิ้วเรียวยึ้นเลี่ยผมที่ยาวปิใบหูเล็น้อยึ้นไปทัหูให้ยอู้าๆ
“ผมรู้ว่าแบฮยอนเป็นัวน่ารำาอุ ถูไหมรับ?”
“…”
“ผมอยาใหุ้ทำัวีๆ อยู่ในที่อุไปเียบๆเหมือนที่เยทำ และไม่้อยุ่ับเ็นนั้น” อินไม่ไ้ยิ้ม เาละมือออมาาใบหน้ายอู่อนะถอยหลัไปรึ่้าว แววาุัน้อยอูลมา
“ทำไมุ้อสนใเรื่อแบฮยอนนานั้น?”
“…” อินไม่ไ้อบทันที นั่นึทำให้ยอูยยิ้มพอใ รู้สึเหมือนำลัยืนึ้นไ้หลัาโนอินผลัให้ล้มลไป
“อ้อ…” ยอูเรียบเรียสถาาร์ในหัว เาพยัหน้าลราวับเ้าอเ้าใเรื่อราวทั้หมแล้ว
“แล้วแ่ใุะิ ผมไม่มีสิทธิ์เปลี่ยนวามิุ”
“ุเอ็ไม่่าาผมหรออิน”
“…”
“านยอล็ือัวปัหาสำหรับุ และผมเอ็พอูออว่าุสอนไม่ไ้ินเส้นันเท่าไหร่ ผมไม่ไ้โ่หรอรับ”
อินหัวเราะในลำอ เาเบือนสายาไปมอที่อื่นเพราะไม่อยามอหน้ายอูอนนี้ อนนี้ที่มันาบทับไป้วยวามเย่อหยิ่อีแล้ว เาหุหิทุรั้ที่ยอูทำสีหน้าแบบนั้น
“เราลันแบบนี้็ไ้นี่ ผมะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นเรื่ออุ ุ็ทำเป็นไม่รู้เรื่ออผม”
“่ายไปหรือเปล่ารับ?” อินแ่นหัวเราะะพู
“ุะทำให้มันยาไปทำไมันล่ะ”
“ผมไม่วาใว่าุะไม่ยุ่ับแบฮยอนหรอ เฮ้ ผมเห็นหมทุอย่านะ ในห้อนั้น ทุๆรูปุเป็นนถ่าย ถ้าผมำไม่ผิ มีรูปถ่ายอานยอลิแบฮยอนมารูปนึ ุัเาออริไหม?”
“…” ยอูเียบทันที แววาวูบไหวทุรั้ที่อินพูถึห้อๆนั้น
“ผีเห็นผีน่ะรับ ผมรู้ว่าุิอะไรอยู่เหมือนทีุ่รู้ว่าผมิอะไร”
“…”
“เรามาทำอนบอเรื่อนี้ให้มันสวยๆีว่า ลไหมรับ”
“ุอบแบฮยอน?”
“แล้วแุ่ัสินรับ” อินยัไหล่
“ไม่อยาให้ผมยุ่ับเ็นั่น?”
“เ้าใ่ายีนี่รับ”
“ที่ผ่านมาผม็ยัไม่ยุ่อะไรับเ็นนั้นเลยสันิ ุะมาเรียร้ออะไร”
“เพราะแบฮยอนยัไม่ไ้ทำอะไรผิหูผิาุรึเปล่ารับ ที่านเลี้ยปีใหม่วันนั้นน่ะ..” อินเว้น่ว เาลอบสัเุสีหน้ายอู่อนะว่า่อ “อนที่แบฮยอนยืนอยู่ับานยอลในะทีุ่เป็นเ้าภาพ อนนั้นผมเห็นุำแ้วไวน์นเือบะแามือเลยนะรับ”
อินนิ่วหน้าและยมือ้านึูึ้นประอบำพู
“…”
“ผมวาใไม่ไ้ริๆ ถ้าเิุ..”
“ล” ยอูับท เาไม่อยายืเยื้อบทสนทนาให้มันยาวไปว่านี้ อินรู้ทุเรื่อมาเินไปแล้ว
“รับ ผมะับาูุ” อินยิบา่อนะหัวเราะออมา
“เอาไว้ใู้แลัวเอเถอะรับ”
“ามนั้นรับ”
เป็นอันว่าบเรียบร้อย อินไม่ไ้เินามยอูลับไปทันที เามอแผ่นหลัเล็ที่เิน้ำเท้าออไป้วยวามไม่พอใเท่าไหร่
เาไม่อยาให้ยอูยุ่ับแบฮยอน และัวเาเอ็ะไม่ยุ่ับานยอล..นั่นือ้อลระหว่าเาับยอู แลับวามลับอยอูที่ใ้เป็นอลา
ส่วนใระทำไ้ไหม..นั่นอีเรื่อ
________________________
ท้อฟ้าเปลี่ยนเป็นสีม่วอ่อนๆ และอาาศ็เริ่มเย็นลพอๆับวามมืที่เริ่มืบลาน เป็นเวลาหโมว่าที่รถออินำลัะลอัวลและหยุอยู่ที่หน้าบ้านอานยอล
“ไว้ไปเที่ยว้วยันอีนะแบฮยอน”
อินะโนออมาาในรถ ะที่แบฮยอนระโลไปยืนบนพื้นและานยอล็เปิประู้านับออมา เฮุนปีนลาท้ายระบะและย้ายเ้าไปนั่ในรถแทนานยอล
แบฮยอนพยัหน้าและโบมือลาอินที่ยิ้มให้ เฮุนหันมามอเยๆ่อนะสะิอินให้รีบออรถ่อ รถระบะเลื่อนัวออไปแล้ว ทำให้านยอลับแบฮยอนหมุนัวเินเ้าบ้าน
“หิวไหม” านยอลหันหน้ามาถามะเินถือแ้วน้ำออมาาในห้อรัว
“นิหน่อยรับ” แบฮยอนลูบท้อน้อย เาทิ้ัวนอนลบนโฟาหน้าเาผิและปล่อยท่อนแนให้ห้อยลิพื้น แบฮยอนหมแรไปับารวิ่ไล่เฮุนเมื่ออนเย็น เาหอบหายใหนันิว่าัวเอเือบะายไปแล้วรนั้น
“มันบ? ุป?”
“…” แบฮยอนแลบลิ้นเลียริมฝีปา ลอาึ้นไป้าบนราวับรุ่นิ
“ุิเมนูมาแล้วัน ในรัวพอะมีอนิหน่อย ผมอไปอาบน้ำ่อน”
แบฮยอนพยัหน้าหึๆ ่อนะมอไล่หลัานยอลที่เินหายเ้าไปในห้อน้ำ เาวานมือไปบนโ๊ะหน้าทีวีเพื่อหาล้อฟิล์มที่วาไว้ เมื่อับโลหะทรสี่เหลี่ยมผืนผ้าไ้็หยิบมาู แบฮยอนไม่แน่ใว่าเาถ่ายไปี่รูปแล้ว และเหลืออีี่รูปนว่าะรบสามสิบห ิำนวนไม่นานเา็ีัวลุึ้นไปที่หน้าประู แบฮยอนย่อัวลรหน้าิลิ และยล้อมา่อระับสายา
แ๊ะ
ิลิเอียอ้วยวามุน มันระโนเ้าใส่แบฮยอนนนัวเล็ล้มลไปับพื้นอิ ิลิร่อมแบฮยอนไว้และแลบลิ้นเลียใบหน้าแบฮยอนแผล่บๆ แบฮยอนหัวเราะและเบี่ยหน้าหลบ เาถือล้อฟิล์มให้ห่าออไปาัวและถอนหายใออมาะที่สายาับ้ออยู่บนท้อฟ้าสีำสนิท..
แบฮยอนที่นอนหายอยู่บนพื้นอิหน้าบ้านับหมาัวให่ที่ำลัวิ่ไปรอบๆัว เาถอนหายใให้ับลมเย็นๆ ถอนหายใให้ับแสไฟาะเียหน้าบ้าน ถอนหายใให้ับลิ่นาแฟั่วที่มาาบ้านอใรสัน…
แบฮยอน่อยๆปิเปลือา ภาพท้อฟ้าย่อรอบเล็ลนลายเป็นภาพสีำล้วน..แบฮยอนหลับาอยู่อย่านั้น เารู้สึสบายใับสถานที่แห่นี้ และไม่อยาทิ้มันไว้ให้เป็นแ่วามทรำ
“…”
แบฮยอนไ้ยินเสียเปิประูบ้าน ามมา้วยเสียฝีเท้าที่เินลั้นบันไหน้าบ้าน แบฮยอนรู้สึถึเาะุ่มที่ทาบทับอยู่บนหัวเา ันั้น..แบฮยอนึ่อยๆปรือาึ้น
เาพบานยอลที่ำลัย่อัวนั่ล…เส้นผมานยอลเปียหมา ในมือเามีผ้านหนูผืนเล็และำลัยึ้นยี้ผมัวเอ แบฮยอนเหลือบาึ้นไปมอเ็มๆ เาพบว่าานยอลวาฝ่ามือไว้บนหน้าผาอเา
“ัวแสบ”
“…”
“บอหน่อยว่าโฟามัน่าารนี้ยัไ?”
แบฮยอนยิ้มำ เาลุึ้นนั่่อนะเอี้ยวัวมามอานยอล
“ผมมาเ็ว่ามันสะอาแ่ไหน่าหา”
“แล้วสะอาไหม”
“สะอาไหมล่ะ” แบฮยอนี้ที่หลััวเอ เสื้อันหนาวสีน้ำเินเ้มเปรอะราบำๆเล็น้อย านยอลหัวเราะในลำอ เาเอื้อมมือมายี้ศรีษะแบฮยอนและพยัหน้าให้นัวเล็ลุึ้น านยอลหยััวลุึ้น่อน แบฮยอนึทำาม
“ิเมนูออรึยั”
เินเถียันเรื่อเมนูอาหารนเ้าไปถึห้อรัว็ยัไม่ไ้้อสรุปสัที แบฮยอนหยิบแร็เอร์มาเี้ยวะเปิู้เย็นเ็อเหลือ
“สปาเ็ี้เหมือนเิมแล้วัน” านยอลสรุปให้ เาไม่รอให้แบฮยอนเถียอะไรลับมา ร่าสูเินไปหยิบวัถุิบทั้หมมาวาไว้บนโ๊ะ
“ผมเอียนสปาเ็ี้ไปอีนาน”
แบฮยอนเบ้ปา่อนะลาเ้าอี้โ๊ะอาหารออมา เานั่ร่อมโยวาสอมือไว้บนพนัพิ าอแบฮยอนวาไว้บนหลัมือสอู่นั้นและ้อานยอลที่เินวนเวียนอยู่ทีู่้เย็น านยอลมีผ้านหนูผืนเล็ล้อไว้ที่้นอ และเส้นผมสีำแมน้ำาลนั่น็ยัไม่แห้ี…
านยอลหยิบเส้นสปาเ็ี้มาลวทิ้ไว้ และอนนี้เาำลัทำอส แน้าหนึ่อานยอลเท้าไว้ับโ๊ะ ส่วนอี้าำลัใ้้อนิมอาหารยึ้นมาแะริมฝีปา แบฮยอนมอามนระทั่านยอลยื่น้อนนั้นมา่อรปาแบฮยอน เาเพยิหน้าึ้น แบฮยอนึเผยอปาออ้าๆ
รสาิไม่ไ้ีและ็ไม่ไ้แย่ เหมือนยัาอะไรไปอีสัอย่า..
“ผ่าน?” านยอลถือ้อน้าไว้
“อืม..ผมอยาไ้เลือ” แบฮยอนเลื่อนวเลือไปให้านยอล ร่าสูรับมาหมุนสอรั้่อนะิมอีรอบ ราวนี้เาให้แบฮยอนิม่อน
“เป็นไ?”
“ผ่านรับเฟ” แบฮยอนูนิ้วโป้ึ้น ่อนะพยัหน้าลหลายๆรั้ านยอลหันหน้ามามอรู่นึ่อนะหัวเราะออมา มือหนาเบาไฟบนเาแ๊ส่อนะหมุนัวหันมาทาแบฮยอน
“สารภาพามร..ผมไม่เยเป็นเฟให้ใรหรอนะ”
“ุำลัะบอว่าผมือผู้โร้าย?”
“็ไม่ไ้แย่นานั้นนี่” านยอลเลิิ้วอำอบ
“ผมะอบเอาใุนะ”
านยอลหัวเราะเสียึ้นมู เาเอื้อมมือมายี้ผม้านหน้าอแบฮยอนและละมือออไปัเส้นในหม้อ
แบฮยอนมอานยอล้าไว้ เาอบที่ร่าสูวามานิ่ๆไ้ีและมันมีเสน่ห์มานเาละสายาออไปไม่ไ้ เาอบมอานยอลในมุม้าๆ มุมที่ร่าสูไม่รู้ัวและไม่ไ้ีสีหน้าเร่รึมลอเวลานานั้น
“ุแอบมอผม” านยอลพูะเอื้อมมือไปหยิบานมาใส่สปาเ็ี้ เาเหลือบาึ้นมามอแบฮยอนที่ระพริบาปริบ
“ุนี่หูายิ่ว่าสัปปะรอีนะานยอล”
านยอลหัวเราะเบาๆ เาัานเสร็เรียบร้อย็เลื่อนมารหน้าแบอยอน
“เรียบร้อย”
แบฮยอนถูมือไปมา่อนะรับส้อมมาาานยอล เาม้วนเส้นสปาเ็ี้เ้าับส้อม่อนะรูใส่ปาอย่าเอร็อร่อย านยอลทำบ้า เาม้วนเส้นเ้าับส้อมอย่าสุภาพ่อนะยึ้นินเียบๆ
ประวบเหมาะับแบฮยอนที่รูเส้นเ้าปา้าๆ ้านระหนัไ้ว่าเส้นสปาเ็ี้มันยาวเินไป านยอลและแบฮยอนะัพร้อมๆัน เมื่อรู้สึถึวามึระหว่าเส้นแป้ยาวเฟื้อยนั่น…
เาไม่ล้าเรียว่ามันือวามบัเอิ มันเหมือนับว่าอนนี้เาทัู้่ำลัูละรทีวีเรื่อหนึ่ในาโรแมนิ แบฮยอนและานยอลไม่เื่อ้วย้ำว่าเหุาร์แบบนี้ะเิึ้นริๆ
แ่มัน็เิึ้นแล้ว
สายามอไล่ึ้นไปั้แ่ปลายาอานยอล ึ้นไปเอริมฝีปาหยัีและเส้นสปาเ็ี้เ้าปัหา านยอลอยู่สูว่าเพราะเาไม่ไ้นั่ล เาเท้าแนับโ๊ะและำลั้มหน้าลมามอแบฮยอน
“…”
“…”
แบฮยอนไม่สามารถ้อสายารุ้มริ่มนั่นไ้อี่อไป และเาะไม่เพ้อฝันให้านยอลับเส้นสปาเ็ี้่อมาเรื่อยๆเหมือนในหนัสือนิยาย สิ่ที่แบฮยอนำลัะทำือัเส้นสปาเ็ี้ให้าล
ทัู้่มอหน้าัน มอนแบฮยอนหลบสายาไป่อน เาินสปาเ็ี้่อไปเียบๆ นรู้สึไ้ว่าสปาเ็ี้ในานไม่อร่อยึ้นมาื้อๆ แบฮยอนวาส้อมล เาลุึ้นยืนและหัวเราะแห้ๆ
“ผม..เอ่อ อาบน้ำนะ”
านยอลมอามแบฮยอนนนัวเล็ไม่ไ้อยู่ในสายา เา่อยๆเลื่อนระับสายาลมอถ้วยอาหาร้าล่า่อนะยมันไปวาไว้ในิ์
________________________
ฟู่ว..
แบฮยอนับบุหรี่ลบนราวหน้าบ้าน รอให้มันับสนิทึทิ้ไว้ในถุยะ
แบฮยอนเินเ้ามาในบ้าน็ไม่เอใรแล้ว เาพบว่าั้นล่ามืสนิทและเหลือเพียแ่แสไฟาเาผิ แบฮยอน้าวเินึ้นบันไั้นสอ้วยวามประหม่า เาไม่รู้ว่าเมื่อึ้นไปแล้วานยอละหลับรึยั ะนั่อ่านหนัสืออยู่บนเีย หรือทำอะไร..
แบฮยอนไม่เห็นแสไฟาในห้อ เาเินอ้อมไปอีฝั่อเียและ่อยๆทรุัวนั่ล ระวัไม่ให้เียหยวบมานัเพื่อะไ้รบวนานยอลน้อยล
“…”
แบฮยอนเม้มริมฝีปาะพยายามึผ้าห่มึ้น้าๆ เาสอาเ้าไป่อน านั้น็่อยๆไหลัวลนอนราบไปับเีย แบฮยอนไม่ไ้ยับัวมาเินไป ะที่ัท่าทาให้ัวเอ เา็ลอบมอใบหน้าน้าๆเป็นระยะ
านยอลยันอนหลับาและพลิัวะแ้าเ้าหาเา แบฮยอนอมยิ้มที่มุมปา เาพลิัวหันหน้าเ้าหาานยอล สอสอมือไว้ที่ใ้มับัวเอเพื่อใ้หนุนแทนหมอน แบฮยอนใ้สายาอัวเอในยาม่ำืนให้เป็นประโยน์ เาวามอไปทั่วใบหน้าานยอล..
แบฮยอนไม่รู้ว่าารลอบมอใบหน้าใรอีนในอนนี้มันส่เสียไ้ เาไม่รู้ว่าานยอลรู้ัวไ้ยัไถึไ้ลืมาึ้นมา้อเาลับแบบนี้
“ุแอบมอผมอีแล้ว”
“ถึยัไผม็ไม่เห็นหน้าุหรอ มืะาย”
านยอลหัวเราะเบาๆ เาระพริบาพร้อมๆับแบฮยอน ลมหายใทัู้่เือบะเป่ารินรันถ้าหายับเ้าใล้ว่านี้
“…”
“…”
แปลที่ารนอนมอหน้าันในระยะใล้ไม่ไ้ทำให้ใรนในนึหลบสายาไปไหน..
านยอลยับัว แสไฟา้านอเลยสาีหน้า้านวาให้เห็นเพียแ่รึ่เสี้ยว แววาอานยอลทำให้แบฮยอนรู้สึวูบไหว เาหายใิัเพราะแววาแบบนั้นอีแล้ว..
“ผมไ้ลิ่นบุหรี่” านยอลว่า เาโน้มหน้าเ้ามาใล้ๆ ใล้นปลายมูโ่รอยู่รมุมปาอแบฮยอน “รนี้” และปลายนิ้วเรียว็แะลที่มุมปานั้น…
านยอลผละหน้าออไปนอนที่เิม เาไม่ไ้มีน้ำเสียำหนิิเียน
“รับ” แบฮยอนพยัหน้ายอมรับ
“ผมรู้สึว่าเรารู้ัันไม่มาพอ”
“…”
“ุรู้เรื่ออผมมาแล้ว..แ่ผมไม่่อยรู้เรื่ออุเลย”
“…”
“ีวิอุ่อนมาอยู่ที่นี่น่ะ…”
แบฮยอนหลุบสายาล เาพลิัวไปนอนหายเพราะไม่อยาสบาับานยอล ู่ๆเพานห้อที่มืสนิท็ายภาพีวิอเา่อนที่ะมาอยู่ที่นี่เป็นาๆ แบฮยอนมอไล่ั้แ่ภาพแร ไล่มาเรื่อย นถึอนที่สถาาร์เลวร้ายล…แบฮยอนึระพริบา และภาพเหล่านั้น็หายไป
“ุอยารู้เรื่ออะไร” แบฮยอนหันหน้าไปถามานยอล
“้วยเหุผลที่ผมเยเรียนิวิทยามาอนปีสาม…เ็ที่มีนิสัยัับภาพลัษ์ลึๆ มัะเอเหุาร์บาอย่าที่ระทบิใมา่อน”
“…”
“เลยเลือที่ะลบเลื่อน้วยารสร้าภาพลัษ์ใหม่ึ้นมา”
“ฟัูเหมือนผมเลย”
น้ำเสียแบฮยอนราบเรียบ
“เพราะผมำลัพูถึุ”
“…”
“พร้อมเมื่อไหร่็่อยเล่าให้ผมฟั็ไ้ ผมมีสิทธิ์ที่ะรับรู้เรื่อราวอุบ้านะ” านยอลพูเพื่อให้แบฮยอนไม่อึอั เาไม่บีบบัับใรอยู่แล้ว
“ุสสัยว่าทำไมผมถึสูบบุหรี่ทั้ๆที่ภาพลัษ์ผมไม่ใ่อย่านั้น?”
“ะว่าอย่านั้น็ไ้”
“รับปา่อนว่าฟัแล้วุะไม่ถอยห่าออาผมน่ะ” แบฮยอนำเสริม เาหันไปมอานยอลที่ยัสีหน้าแบบเิมไว้
“ผมไม่รับปานะ”
ทัู้่หัวเราะออมาพร้อมๆัน และแบฮยอน็เียบไป ส่วนานยอลเียบเพื่อรอฟั เาไม่ะยั้นะยอให้แบฮยอนเล่าออมาเี๋ยวนั้น ทำเพียแ่ทิ้่วเพื่อให้นัวเล็ิทบทวนเรื่อราวทั้หม
“ผมเยอยู่ในสถานพินิ” แบฮยอนัสินใพู ะเียวันที่านยอลไม่ไ้ทำสีหน้าระหนใอย่าที่วร านยอลเลือะเ็บทุวามรู้สึไว้ภายใ้ใบหน้าเหมือนเิม..ถึแม้ว่าเาะใับสิ่ที่แบฮยอนพู
“้อหา?”
“แทน” พูบ็หันไปมอหน้าานยอลเพื่อสัเุสีหน้าอน้าๆ แ่ผิา แบฮยอนไม่เห็นอะไรเลยในแววาู่นั้น
“…”
“…”
“ว่า่อเลย” ท่าทีานยอลูสบายๆ นั่นึทำให้แบฮยอนลายวามอึอัล ในึ็ลัวานยอละรับไม่ไ้และปิบัิับเาแปลไป แ่ไหนๆ็ไหนๆแล้ว…
“เือบาย แ่็แ่แอมิ ผมอยู่ในนั้นไม่ี่ปี็ออมา ทำัวเหมือนเิม แ่ไม่ไ้แทใรอีแล้วนะ” แบฮยอนหัวเราะแห้ๆ
“…”
“ผมไม่เยเห็นหน้าแม่ รู้แ่ว่าแม่ทิ้ผมไป้วยเหุผลบาอย่า พ่อเลี้ยผมไว้”
“…”
“็แ่่วนึที่ผมหลผิไปบเพื่อนพวนั้น ผมเสพยา..สูบบุหรี่..เล่นทุอย่าที่วัยรุ่นเาทำัน แล้ว็โนับไ้ โนแล้วโนอี หลัเลิเรียน็บ้านเพื่อน บาวัน็ร้านเมส์ บาอาทิย์วยหน่อย็ห้อัเยาวน วนลูปอยู่อย่านั้น…”
แบฮยอนยมือึ้นลาอาาศ เาแบมือออและทิ้สายาับเรื่อราวในอีไว้ที่ฝ่ามือนั้น มอมือที่เยับทั้อีและเลวมาลอีวิ มือที่เือบะ่าัวเาเอ มือู่นั้น..ที่แบฮยอนเป็นนวบุมมัน..
“…”
“แ่พ่อไม่เย่าผมเลยสัำ วันนั้น..วันที่สิบสี่มรามปี..อ่า ผมำไม่ไ้แล้วล่ะ มันเป็นวันที่พ่อประันัวผมออมา หน้าผมเปื้อนเลือ มือ็้วย ราบเลือยัอยู่ทั่วเสื้อผ้าอผม”
“…”
“พ่อเินเ้ามาอผมเบาๆ แล้วพ่อ็ถามผมว่า ‘เ็บรไหนไหมแบ?’ อนนั้นผมส่ายหน้าแล้วน้ำา็ไหลออมา..”
แบฮยอนแ่นยิ้มะที่ใบหน้าอผู้เป็นพ่อในวันนั้นลอยวนเ้ามาในหัว…น้ำาพลันเอ่อลอทั่วหน่วยาทั้สอ้า แบฮยอนึระพริบาลเพื่อปล่อยให้น้ำไร้สีไหลลไปามโหนแ้มไวึ้น
“…”
“ผมมอไป้าๆ เพื่อนที่ถูประันัวออมาพร้อมันโนพ่อแม่ัวเอบหัว บาน็โนลาออไปนสะุล้ม ผมไม่ล้ามอเลยานยอล มันเป็นวันแรที่ผมรู้สึลัว”
“…”
“อาเป็นเพราะยาที่ผมเสพเ้าไปมันหมฤทธิ์ มันเลยทำให้ัวนอผมริๆลับมา าที่เยเห็นหน้าพ่อเป็นสอหน้า วันนั้นผมเห็นว่าพ่อมีหน้าเียว…และพ่อ็มีนเียว ผู้ายแ่ๆมีเราสีาวที่ยืนอยู่รหน้าผมในวันนั้น ผมมีเานเียวในีวิ นั่นือสิ่ที่ผมิไ้อนนั้น”
“…”
“วันนั้นผมลับบ้านรั้แรในรอบหลายเือน ผมเห็นอาหารวาอยู่เ็มโ๊ะ แล้วห้ออผม็สะอามาๆ เหมือนพ่อเ้ามาทำวามสะอาทุวันอะไรทำนอนั้น อ้อ บนโ๊ะมีแร็เอร์้วยนะ” แบฮยอนหันมาหัวเราะให้ับานยอลที่เียบไปนานแล้ว
“…”
“วันนั้นผม็ลายเป็นเ็ายแบฮยอนัวน้อยๆที่เื่อฟัพ่ออย่าับเ็อนุบาลทั้ๆที่ำลัะึ้นเรสิบสอ พ่อสอนผมีมาๆเลยานยอล อาสาเป็นเพื่อนอผมเพราะที่โรเรียนไม่มีใรอยาบับผมอีแล้ว ถึผมะลับัว แ่อีที่เยทำไว้มันไม่ไ้หายไปไหน ะย้ายโรเรียน็ยาเพราะประวัิผมเล่นิบัีำเลย..” แบฮยอนเว้น่ว “พ่ออยู่ับผมลอเวลา แล้วผม็อยาอยู่ับพ่อลอเวลา้วย”
แบฮยอนยิ้มออมา…ะที่น้ำา็ไหลออมาเ่นเียวัน…
“…”
“พ่อสอนให้ผมลายเป็นนแบบที่สัม้อาร สอนให้เรียนรู้ะรันอื่นนอาัวเอ ทุๆ้าวเินอผม พ่อะมีิให้ผมิไ้เสมอ บอว่าผมเลือีวิในแบบที่อยาะเป็นไ้ พ่อให้แ่ีวิ แ่ผม้อเป็นนเิมเ็มมัน้วยัวเอ" แบฮยอนร่ายยาว เาสูลมหายใเ้าพร้อมๆับถอนมันออมา "เาบอให้ผมลืมแบฮยอนนนั้นไปะ และบอว่าแบฮยอนนนั้นไม่ใ่ลูพ่อ แ่แบฮยอนนนี้..อนนี้ เป็นลูอเา”
“…”
“ผม็ิว่าไอ้แบฮยอนนนั้นมันายไปนานแล้ว ผมรู้สึีนะ อนที่เลิอพวนั้นไ้ เหมือนไ้เิใหม่" แบฮยอนยมือึ้นเ็น้ำารหาาลวๆ "อนนี้ผมเลือให้ีวิเินไปในทาที่ีว่าเิม ผมเื่อพ่อแล้วานยอล เื่อแล้วว่าีวิอเรา ใร็มาทำพัไม่ไ้ นอาัวเราเอ”
แบฮยอนหันไปมอานยอลเพื่อเ็ว่าน้าๆหลับไปหรือยั..ปราว่าไม่
“…”
“รูบอว่าผมเป็นเ็มีปัหา ส่วนหมอที่โรพยาบาลบอว่าผมป่วยทาิ แ่พ่อบอว่าผมไม่ไ้เป็นอะไร ผมแ่เป็นเ็ีอพ่อเท่านั้น”
เสียแบฮยอนสั่นเรือเล็น้อย านยอลึเอื้อมมือึ้นไปลูบหัวแบฮยอน้าๆ แ่เมื่อฝ่ามืออานยอลแะหยน้ำเย็นๆบนใบหน้าแบฮยอนไ้็ะั...
“…”
“ผมฝันร้ายทุวัน ฝันถึอนที่ผมเมายาแล้ว็มีเรื่อับเ็นนั้น านั้นผม็ใ้มีัเอร์แทเ็นั่นนเือบาย ว่าะรู้ัวผม็ื่นมาเห็นมือัวเอเปื้อนเลือไปหมแล้ว ผมไม่ไ้ั้ใหรอ…”
“…”
“หลัาที่ผมทิ้ัวนแย่ๆและใ้ีวิใหม่ับพ่อ ไม่ี่ปีพ่อ็ป่วย..” แบฮยอนสูลมหายใเ้า่อนะว่า่อ “บ้าน็ถูยึเพราะหนี้ที่พ่อเยไปู้มาประันัวผม…พ่อเสียไปโยที่ผมยัไม่เยพูอะไรสัำ”
“…”
“ผมไปที่โบสถ์ ร้อไห้ฟูมฟาย่อหน้าพระอ์ แล้ว็ถามท่านว่า ทำไมลู้อเออะไรแบบนี้ทั้ีวิ?”
“…”
“ไม่มีใรอบผมไ้ แ่อนนั้นเอที่ผมิไ้ว่า..ใ่ ผมสมวรไ้รับสิ่นี้ ในเมื่อผมมีสิ่ที่ีที่สุไว้ในมือ แ่ไม่มีวามสามารถมาพอที่ะรัษามันไว้ไ้ มัน็ไมู่่วระอยู่ในมือผมอี่อไป”
“…”
“ผมมีพ่อที่ีที่สุในโล..แ่ผมรัษาพ่อไว้ไม่ไ้ พระอ์็เลยรับพ่อไปอยู่ในที่ๆพระอ์สามารถูแลพ่อไ้ ใ่ไหมานยอล?”
“...ใ่รับ”
แบฮยอนเม้มปาแน่น เาปิเปลือา้าๆ และพยายามลืน้อนสะอื้นให่ๆลไปในลำอ มันุและอัแน่นไปหมทั่วทั้อ
้อใ้เวลานาทีว่า ในาร่มเสียอัวเอให้เป็นปิ แบฮยอนึ่อยเล่า่อ
“ผมยืนอยู่หน้าบ้าน มอพวผู้ายใส่สูทหลายๆนยอออมาอไว้ โฮยอนวิ่มาหาผมและผม็อุ้มเธอึ้นมา ผมิว่าัวเอไม่เหลืออะไรอีแล้ว นระทั่พ่ออุับรถเ้ามา..” แบฮยอนหันไปหาานยอล่อนะลี่ยิ้มบาๆ
“…”
“พ่ออุบอผมว่าให้ไปอยู่ับท่าน แ่ะไม่ใ่อนนี้เพราะท่านมีธุระที่้อทำ พ่อุพาผมไปที่บ้านและัห้อไว้ให้ หลัานั้นสอวันพ่อุ็พาผมไปึ้นเรื่อบินส่วนัวอท่าน ผมไม่รู้เรื่ออะไร เอาแ่หลับั้แ่ึ้นเรื่อ เอารๆนะ อารม์อนนั้นใระทำอะไร็ยอมหมแล้ว”
“…”
“พอผมื่น ็เอเินสวาไว้พร้อมับ้อวามและอหมาย ผมไม่ไ้อ่านหรอ เพราะเลาอพ่อุสั่ให้เ็บไว้ไปให้ใรบาน เามาส่ผมที่สวนสาธระและบอให้นั่รถเ้าไปามที่อยู่นี้…”
“…”
“ยอมรับว่าไปหม มอไปทาไหน็เอฝรั่หัวทอเินันให้วั่ อนนั้นรู้แ่ว่าหิวและผม้อารไปถึไอ้บ้านหลันั้นให้ไวที่สุ ผมอิรถนแถวนั้นและบอที่อยู่ับเา แล้วผม็เอบ้านหลันั้น อ้อ..เลาพ่อุใหุ้แมา้วย”
“…”
“แล้วผม็เอเ้าอบ้านหลันั้น อ่า..ผม้อเล่าเรื่อ่อานี้ไหม?”
านยอลหัวเราะบัน เาส่ายหน้า้าๆ
“…”
“บแล้วรับ ุไม่้อลัวนะ ัวนผมริๆไม่ล้าทำร้ายใรหรอ ทุอย่าเิึ้น็เพราะไอ้อพวนั้น” แบฮยอนถอยห่าออาานยอลเพื่อไม่ให้ร่าสูเป็นัวล ทุนไม่ว่าใรเมื่อไ้ฟัเรื่อราวพวนี้ออาปาเา็มัะทำสีหน้าแปลๆใส่เสมอ แบฮยอนินแล้วล่ะ ถ้าานยอละเป็นหนึ่ในนั้นมัน็ไม่แปล “ผมเลิหมทุอย่า แล้ว็ลัวที่ะลับไปยุ่ับมัน้วย ยเว้นบุหรี่อย่าเียวนะ มัน่อน้ายาสำหรับผม”
“…”
“ุะผลัผมเียไปเลย็ไ้นะ ผมไม่ถือ” แบฮยอนหัวเราะและถอยห่าออมาอี เาหันไปมอหน้าานยอลเพื่อให้ร่าสูเปิปาพูอะไรออมาบ้า
“…”
“ผมเาว่าุำลั่าผมในใแหๆ”
“ไม่ใ่สัหน่อย” านยอลมะเหลบนหน้าผาแบฮยอน
“แล้วุิอะไรอยู่ล่ะ”
“ไม่ไ้ิอะไร..” แ่านยอลลับอ้าแนออ้าเียว ใบหน้ามุันระบายรอยยิ้มบาๆ านยอลว่า่อ “อยาอไหมัวแสบ?”
เมื่อแบฮยอนเียบและเอาแ่้อหน้า านยอล็ลารั้เอวแบฮยอนเ้ามาใล้ ใล้นแบฮยอนนอนหนุนอยู่บนท่อนแนานยอล และาอานยอล็วาอยู่บนลาศรีษะแบฮยอน
“…”
“เรารู้ัันมาว่าเิมแล้วนะ”
“…”
“ผมเสียใ้วย..เรื่อพ่ออุ”
“…”
านยอลระับอ้อมอแน่นึ้น เา้มลูบเรือนผมอ่อนนุ่มเน้นๆ
“ผมไม่สนว่าุเยทำอะไรมาหรอ…”
“…”
“ที่ผมะทำหลัาไ้ยินเรื่อพวนั้น ผม็แ่ะอุไว้แบบนี้..ีไหม?”
แบฮยอนไม่ไ้อบ เาพยัหน้าลและานยอล็รู้สึไ้ เาอมยิ้มออมาบาๆ
“…”
“ุไม่ไ้ไม่เหลืออะไรอีแล้วนะแบฮยอน…ุยัเหลือผม แล้วอนนีุ้็เป็นเ็ีอผม”
“…”
“ุเป็นเ็ีอผม…”
านยอลสาเรือนผมสีน้ำาลาราเมล้าๆ เาลูบท้ายทอยแบฮยอนะที่ฮัมเพลโปรเบาๆ มันเป็นเพลที่ทำให้เารู้สึสบายใทุรั้ที่เอับเรื่อแย่ๆ และเาหวัว่าแบฮยอนะลายวามเป็นัวลไ้บ้า
“ุ..ไม่รัเียผมเหรอ?”
“รัเียทำไม..ุไม่ใ่ัวเื้อโรสัหน่อย”
“ไม่ใ่อย่านั้นสิ…”
านยอลหัวเราะ่อนะว่าเสียเรียบ “ผมเป็นนอยู่ับปัุบัน…ไม่่อยยึิับอะไรในอี”
“อบุนะานยอล ที่รับไ้น่ะ..”
“ุอบฟันิทานเรื่ออะไร?” านยอลเปลี่ยนหัว้อสนทนา เาหลุบาลมอแบฮยอนที่้อนาึ้นมา
“หือ?”
“อย่าให้ผมพู้ำสิ”
“พ่ออบเล่าเรื่อลูหมูสามัว” แบฮยอนอบเสียอู้อี้ เามุหน้าลไปที่บ่าานยอล ่อยๆวามือไว้บนลำัวอร่าสู แบฮยอนประหม่าไปหม..
“าลรั้หนึ่นานมาแล้ว…”
แบฮยอนหลุำออมาในอ้อมอานยอล เาหลับาะที่ยัมีรอยยิ้มาไว้บนริมฝีปา ไม่ไ้ิะแย้ให้านยอลหยุพู
“มีานยอลับแบฮยอน…” านยอลหลุำออมาเอ เาลั้วหัวเราะไป้วยะที่เล่า “อาศัยอยู่ในบ้านหลัหนึ่…”
“ที่มีานยอลเป็นเ้าอบ้าน นิสัยุ เ้าระเบียบ แล้ว็..”
แบฮยอนยันัวึ้นมา เาเท้า้อศอไว้บนเีย มอหน้าานยอลในระยะใล้ิ
“แล้ว็อะไร?”
“แล้ว็…” แบฮยอนแล้เว้น่ว “ใี๊ใี”
านยอลหัวเราะพร้อมๆแบฮยอน เาัน้อศอไว้ับเียและแบมือออ านั้น็ทิ้ศรีษะลไปบนนั้น เายมือึ้นเสยผม้านหน้าอแบฮยอนึ้น้าๆ…
“แล้ว็มีเ็ื้อนนึ้วยนะ”
านยอลไม่ไ้ยิ้มหรอ ไม่ไ้ทำสายาหวาน่ำแบบที่ผู้ายนอื่นมัะทำ านยอลทำเพียแ่้อหน้าแบฮยอนเท่านั้น และเายั่อยๆเลื่อนหน้าัวเอเ้ามาใล้ๆอี ถ้าัวแบฮยอนโปร่แส านยอล็ทะลุผ่านไป
แ่ไม่..แบฮยอนมีัวน และเหุผลที่านยอลหยุเลื่อนหน้าเ้ามา็เพราะมูอเา ปลายมูอานยอลแะอยู่ที่สันมูอแบฮยอน ่อยๆเลื่อนล เลื่อนล..นหน้าผาอทัู้่ทาบทับัน
“…”
แล้วแบฮยอน็ปิเปลือาล้าๆ..เาไม่ไ้ฝันหวานนานั้น ไม่ไ้หลับาเพื่อั้รับสัมผัสอานยอลอย่าในนวนิยาย เาเพียแ่รู้สึผ่อนลายมาๆ็เท่านั้น…และเารู้ว่าานยอละไม่ทำอะไรแบบนั้น
“เ็ื้อนนั้นื่อแบฮยอนล่ะ…”
เสียทุ้มนั้นราวับระิบ และลมหายใอุ่นร้อน็ปะปนเ้าับลมหายใอแบฮยอน านยอลเลื่อนมือลาท้ายทอยแบฮยอน เลื่อนลไปุมมือเล็ๆอแบฮยอนที่ำหลวมๆอยู่บนเีย
เารู้สึเหมือนัวเอไ้เ้าใล้แบฮยอนมาึ้น…
“นิทานมีแ่นี้เหรอานยอล?”
และรู้สึเหมือนไ้อัวนอแบฮยอนริๆ..
“รับ ผมะเ็บไว้เล่าืนพรุ่นี้” านยอลผละหน้าัวเอออมา เาอบเวลาแ้มฝาเลืออแบฮยอนอุ่นึ้นมาอย่าระทันหันแบบนี้ านยอลไม่ไ้เ่เรื่อแพทย์ เาไม่รู้หรอว่าปิิริยาในร่าายแบบนี้มันวามว่ายัไ… “่วหรือยั?”
แบฮยอนพยัหน้าลเนือยๆ แ่เาไม่ล้าผละหน้าออไป่อน านยอลึว้าท้ายทอยแบฮยอนเ้ามาใล้ๆอย่าทะนุถนอม…ริมฝีปาูบลที่ไรผมรมับ้านวา
“ไม่ฝันร้ายนะ”
ทัู้่ทิ้ัวนอนล และเสียพูุยในห้อ็เียบไป ่าน่าไม่รู้ว่าอีฝ่ายหลับไปแล้วหรือยั านยอลอแบฮยอนเอาไว้เหมือนเิม เาไม่รู้แน่ั ว่าารที่เา้อาระอแบฮยอนเอาไว้แบบนี้ ็เพื่อปลอบโยนนัวเล็หรือเพราะอะไรันแน่ เา้อารูแลใรสันในานะน้อายแทนเฮุนหรือเปล่า เาเอ็ไม่มั่นใ
านยอลหลุบาลมอแหวนบน้อนิ้วอัวเอ..และเา็ไม่รู้อีเหมือนันว่ามอไปทำไม เพื่ออะไร และมันเี่ยวอะไรับแบฮยอน
เาไม่รู้อะไรเลย
________________________
บ่ายวันนี้ แบฮยอนำลันั่้อนท้ายัรยานอเฮุน ทัู้่ับึ้นเนินเาหลาย่อหลายลูและผ่านฟาร์มอาวบ้านนอื่นๆมาหลายรอบ เฮุนปั่นไป้วย็บ่นไป้วย เาบ่นไม่หยุั้แ่โนแบฮยอนหลอให้ออมาาบ้าน
“เมื่อเ้าินแะไปทั้อเลยหรือเปล่าเ็โ่ หนัอย่าับแบลูุ้มมา้วย”
“บ่นอย่าับผู้หิเลยนะเฮุนนี่ โอ๊ย!”
เฮุนหยุปั่นระทันหัน เาเอี้ยวหน้ามามอแบฮยอนและันหน้าผาใสแรๆ
“พูให้มันีๆ”
“นาย็หยุบ่นสัทีไ้ไหมเล่า”
เฮุนยอมปั่น่อไปะที่ถอนหายใทุๆนาที ้า้วยเินหรือ้วยอะไร็ามบนโลใบนี้ สาบานให้าย เา็ไม่ยอมออมาปั่นัรยานโ่ๆแบบนี้แน่ๆ
เาโนแบฮยอนปลุอนบ่ายแ่ๆ ยอมออาบ้านเพราะแบฮยอนบอว่ามีระ่ายอยู่รริมธารที่เาับแบฮยอนอบไปบ่อยๆ เฮุนอบระ่ายและเาสสัยว่าแบฮยอนรู้ไ้ยัไ…
พอไปถึ็เอแ่ัรยานออยู่ แบฮยอนบอให้เฮุนับไปามเส้นทาที่เ้าัวบอ แ่ับไปเรื่อยๆเส้นทา็เริ่มห่าไลออมาาริมธาร นเาเริ่มเอะใ…
ทุนาทีเาเอาแ่ถามว่า ‘ไหนระ่าย?’ แ่แบฮยอน็อบแ่เพียว่า ‘มันระโไปเรื่อยๆ เรา็้อับามไปเรื่อยๆเหมือนันไเฮุนนี่’ อนนั้นเอที่เาเพิ่รู้ว่าัวเอโนหลอเ้าให้…
“นายแย่เวลานอนอันทั้บ่ายเลยนะเ็โ่ น่ารำาริๆ”
“เฮุนนี่ ถ่ายรูปัน”
“ไม่ถ่าย”
“หนึ่..สอ..”
แบฮยอนยืนึ้นบนัรยาน เาโน้มัวไป้านหน้านิับแผ่นหลัอเฮุน มือยื่นล้อโทรศัพท์มือถืออสารถีที่ไปอยู่ในมือน้อนั้แ่อนไหนไม่รู้ึ้นมา เฮุนหน้านิ่วิ้วมว่าับแบฮยอนที่ียิ้มว้า ีแ้มอทั้สอนแนบิัน…
แบฮยอนถูันลับไปนั่เหมือนเิม เ้าัวัารเปลี่ยนวอลเปเปอร์อโทรศัพท์เฮุนให้เป็นรูปู่เมื่อี้ ่อนะถือวิสาสะสไล์ไป้าๆ เาเอเฮุนในุสูทหูระ่าย บรรยาาศ้าหลัเหมือนอยู่ในานเลี้ยรุ่นอะไรสัอย่า เฮุนถ่ายับเพื่อนนนึที่มีสีหน้ายิ้มแย้มสใส ่าาเ้าัวที่ไม่รู้ว่า่อมยิ้มหายไปไหน
“อบเวลานายใส่สูทหูระ่ายั”
“นิสัยเสีย”
“โห่ อูนิๆหน่อยๆเอ านเลี้ยรั้หน้านายใส่มานะ”
“ใส่แล้วเหมือนบ๋อย ไม่อบ”
“ไม่เหมือน น่ารัะายเฮุนนี่”
“นั่นือรั้แรและรั้สุท้าย”
แบฮยอนสอโทรศัพท์ใส่ระเป๋าาเเฮุนอย่าเิม เาับผ่านบ้านานยอลและแบฮยอน็สะิให้เฮุนเบร แบฮยอนลไปาัรยานและพยายามลาแนเฮุนที่ยัั้าั้ไม่เสร็ี เฮุนึ่เินึ่วิ่ไปามแรลาอแบฮยอน
แบฮยอนพาเฮุนไปทาโรเพาะำ เาะเ้อหน้าเ้าไปมอ่อนะพบานยอลยืนรน้ำอยู่รนั้น แบฮยอนยิ้ม่อนะหันไปลาแนเฮุนให้เ้ามา้วยัน เฮุนืนัวไว้ เาส่ายหน้าแ่แบฮยอน็ลาเฮุนเ้ามานไ้
านยอลเยหน้ามอผู้มาใหม่ เาไม่ไ้ยิ้มเสียทีเียว แ่็ไม่ไ้แสออว่าไม่้อนรับใรอีน เฮุนเบือนหน้าไปมอทาอื่นอนที่านยอลหันมามอัวเอ
“ผมพาลูมือมา่วยุ”
“ถาม้วย” เฮุนแย้
“อยาให้่วยอะไรไหมานยอล” แบฮยอนล็อแนเฮุนแน่น เาหันไปมอเ็หนุ่มหน้าายที่ยืนล้วระเป๋า้วยสีหน้าเบื่อหน่าย แบฮยอนมอเฮุนเหมือน้อารให้เาเลิื้อไ้แล้ว
“ริๆ็ไม่มีอะไรแล้ว แ่ถ้าอยา่วยริๆ..” านยอลเว้น่ว
เาเินไปปิ๊อน้ำาสายยา แล้ว็เินลับมา พร้อมับถอถุมือยาออทั้สอ้า านยอลหันไปมอรอบๆ ่อนะสะุอยู่ที่อะไรบาอย่า บาอย่า้าหลัแบฮยอนและเฮุน และอยู่้าหลัโรเพาะำอีที
“ไป่วยุยอูเ็บอในโรอุปร์็ไ้นะ ไปสิ” านยอลพยัหน้าให้แบฮยอน
“ทราบ!”
แบฮยอนทำมือะเบ๊ะ เาลาแนเฮุนโยที่เ็หนุ่มไม่ทันไ้ั้ัวนเือบะสะุล้ม านยอลมอามเ็สอนนั้น มอ้วยสายาที่ไม่ไ้เ็มไป้วยวามลำบาใมาเท่าที่เย
________________________
“มีอะไรให้่วยไหมรับ”
แบฮยอนเินมาถึโรเ็บอุปร์้าหลัโรเพาะำ ้าใน่อน้ารและเ็มไป้วยอทำสวนเ่าๆ
“อ่า..” ยอูเยหน้าึ้นมาาารยลัระาษ เายิ้มบาๆ ูเหมือนำลัวามาใหู้เป็นโยอูนนั้นมาว่าเป็นารยิ้มทัทาย “านยอลอนุาิ?”
“รับ เาให้ผมมา่วยุ แถมเฮุนมา้วย”
“ใรบอว่าันะทำเ็โ่”
“ันเนี่ยแหละ..ไหนมีอะไรให้่วยบ้ารับ?”
แบฮยอนันเฮุนเ้าไปในโรเ็บอุปร์ ถึเฮุนะหุหิแ่เาเป็นห่วภาพลัษ์ัวเอมาว่า ะให้เินออไปเลยมัน็ไ้อยู่ แ่อาลายเป็นเ็ไร้มารยาทไปโยปริยาย
ยอูถอถุมือผ้าออ้านึ่อนะหยิบผ้าเ็หน้าึ้นมาับเหื่อบนมับ เามอไปรอบๆห้อเ็บอุปร์เพื่อหาานให้เ็ใหม่สอนทำ
“ผมับานยอล้อารเอาอเ่าๆโละทิ้น่ะ ั้นแบฮยอนไปยลั้าหลั็ไ้ ไม่น่าะหนัมานะ ผมยัไม่ไ้ัารส่วนนั้น ส่วนเฮุน…อืม ไปยน้ำมาถูพื้นไ้ไหม? แล้วเี๋ยว่อยไป่วยแบฮยอนเลียร์ลั”
แบฮยอนพยัหน้ารับำสั่ ่อนะเินรเ้าไป้าหลัทันที แ่เินไปไม่ถึไหน อเสื้อ้านหลั็ถูเี่ยว้วยนิ้วอใรบาน แบฮยอนหมุนัวลับไป พบว่าใรบานที่ว่า็ือเฮุน เาล้วมือเ้าไปในระเป๋าาเ มือเรียวาวหยิบมาร์ปิปาสีำิมา้วย เฮุนปามาใส่่วอแบฮยอน หัวิ้วสอ้ามวิัน้วยวามรำา
“โ่แล้วยัาบออีนะเ็แร็เอร์ ไม่เห็นฝุ่นบนลันั่นเหรอ” เฮุนใ้นิ้วี้ปาหน้าล่อลัระาษึ้นมาูให้แบฮยอนู พึมพำ่าสอสามำ านั้น็เินออไป…
แบฮยอนำมาร์ปิปาไว้ในมือ เาลายมันออ้าๆและ้ออยู่อย่านั้น ให้ใส่เพื่อป้อันฝุ่นอย่านั้นเหรอ?
แบฮยอนอมยิ้มเล็น้อย เาหยิบมันึ้นมาสวมและเินเ้าไป้าหลัั้นวาอสูๆ ทันทีที่เลือนั้นเหล็ออ ฝุ่น็ลบึ้นนแบฮยอน้อหรี่า สอมือยปัลาอาาศ พลาไอ๊อแ๊
แ่แบฮยอน็ไม่ทิ้วามรับผิอบ เานิ่ไปรู่หนึ่เพื่อสำรวว่าหลัั้นวาอมีี่ลัที่้อยออไป มี้าบนสุ ้าล่าอีสอ อืม…โอเ ั้นเอาล่อที่ยาที่สุ่อนแล้วัน
ยอูหันไปมอแบฮยอน เาลอบสัเุท่าทีอนัวเล็ทีู่มัเม้นทำานที่ไ้รับ แบฮยอนไม่ไ้มีพิษสอะไร และเา็ไม่ไ้เลียแบฮยอน เรียมันว่าวามอิะเหมาะสมว่า
วูบหนึ่ยอูไ้ยินำพูออินลอยเ้ามาในหัว…
‘ผมอยาใหุ้ทำัวีๆ’
‘อยู่ในที่อุไปเียบๆเหมือนที่เยทำ’
‘และไม่้อยุ่ับเ็นนั้น’
เาไม่ไ้ยุ่ับแบฮยอน แ่เ็นั่นันเ้ามายุ่ับเาเอ…ยอูะไม่ถือว่าเาละเมิ้อลระหว่าอิน
เฮุนเินลับเ้ามาพร้อมถัน้ำและไม้ถูพื้น ำลัะเลียร์พื้นที่เพื่อทำวามสะอาห้อเ็บอุปร์ เาับยอู่วยันวาฝุ่นและเศษยะ ส่วนแบฮยอน..
เพล๊!
ุ๊บ!
“โอ๊ย!”
เฮุนทิ้ไม้ถูพื้นทันที เาวิ่ไปูร้นเสีย สิ่ที่เาเห็นับาอนนี้มีแ่เลือ ับร่าอแบฮยอนที่นอนมเศษแ้ว แบฮยอนไม่รู้สึัว และมันำลัทำให้เฮุนสิแ รวมถึยอูที่เินมาูทีหลั เาใไม่แพ้ัน
“แบฮยอน” เฮุนย่อัวลและระมัระวัในารประอแบฮยอนึ้นมา เามีสีหน้าเร่เรีย หัวิ้วเรียวเลื่อนิันไม่ยอมห่า
"เ..ฮุน แบฮยอนเลือ.." ยอูพูไม่เป็นประโย เายมือึ้นปิปา้วยสีหน้าใ
เฮุนถอมาร์ปิปาที่อยู่บนหน้าแบฮยอนออ นิ้วมืออเาสั่นเล็น้อย อนที่แะแ้มอแบฮยอน
"แบฮยอน...ลืมาเี๋ยวนี้"
“…”
แบฮยอนนิ่ไม่ไหวิ
“เิอะไรึ้น?”
เป็นเสียอานยอลที่เพิ่มาถึ เาไ้ยินเสียโรมรามึเินมาูวามเรียบร้อย านยอลมอหน้ายอู แล้วเา็ลสายาล สายาุันู่นั้น หยุอยู่ที่ใรบานในอ้อมแนเฮุน แล้วสีหน้าอานยอล็ถอสี
แบฮยอนเลือไหลไม่หยุเลย
tbc.
พาร์ทนี้หลายอารม์มา เปลี่ยนอารม์ยิ่ว่าิ้่าแล้ว่ะอนนี้ /โบยาม
ับ็โหร้าย ลาพาร์ท็ปวใับอีอันแสนปวิ
พี่แบูโหว่าานยอลอี เอาี้ ถถถถถถถถ
#ฟิฟฮ
ความคิดเห็น