คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : - 13 - ( 100% )
사랑해 사랑해 너만을 사랑해 하늘만큼
언제나 행복하게 환한 웃음 줄게
ฉันรักคุณ รักคุณมากกว่าท้องฟ้าอันกว้างใหญ่
ฉันจะทำให้คุณมีความสุข และมอบรอยยิ้มให้คุณตลอดไป
ท้องฟ้ามืดมิดไร้แสงสว่างพบแค่ดวงดาวเปล่งประกายบนฟากฟ้า พื้นที่เขตหวงห้ามตะวันตกกลายเป็นพื้นที่ธรรมดาเพียงหนึ่งคืนเพราะจำต้องเปิดให้ทุกคนเข้าร่วมเป็นสักขีพยานในการมอบตำแหน่งแก่ดัชเชสคนใหม่
ลานกว้างถูกเนรมิตให้กลายเป็นฟลอร์เต้นรำที่มีชายหญิงมากหน้าหลายตาร่วมขับเคลื่อนกายตามจังหวะดนตรีคลาสสิค พรมแดงถูกปูยาวตั้งแต่หน้าฟลอร์เต้นรำขึ้นสูงสู่เก้าอี้บังลังก์แข็งแกร่งทรงอำนาจของดยุคที่บัดนี้มีร่างของโอเซฮุนนั่งนิ่งตีสีหน้าขึงเครียดอยู่
แม้จะดูน่าหวั่นกลัว ทว่าดูน่าหลงใหลในเวลาเดียวกัน
การแต่งตัวของท่านดยุคที่วันนี้ครบเครื่องแตกต่างจากทุกวัน ชุดตำแหน่งดยุคถูกหยิบขึ้นมาสวมใส่โดยมีเชิ้ตขาวด้านในทับด้วยเสื้อคลุมตัวนอกสีมืดสนิทปักลิ่มเพชรเม็ดเล็กบนบ่าทั้งสองข้างสาดส่องประกายรัศมีของอำนาจ เสริมด้วยพู่สีทองอร่ามห้อยลงมาถูกติดยึดกับผ้าคลุมไหล่สีเลือดหมูขนกำมะหยี่ยาวเกือบแตะพื้นดูน่ายำเกรง ผมสีน้ำตาลม็อคค่าถูกปัดขึ้นเผยให้เห็นเครื่องหน้าอันสมบูรณ์แบบ
เจิดจรัสและเต็มไปด้วยอำนาจดูน่าเกรงขาม
แผงคิ้วเรียวผูกเป็นปมฝ่ามือหนาที่สวมถุงมือขาวกำเข้าหากันแน่นอย่างไม่สบอารมณ์ ผลึกตาสีเฮเซลกวาดไปซ้ายทีขวาทีอย่างค้นหาอะไรบางอย่าง
ร่างของดัชเสที่ควรยืนอยู่กลับหายไป…
“ท่านดยุคครับ” ผลึกตาสีเฮเซลตวัดมองร่างของชานยอลที่ยืนโค้งคำนับอยู่ด้านข้าง
“ทางเรายังไม่พบตัวคุณลู่หานเลยครับ”
“ชิท” เสียงทุ้มหลุดสบถออกมาอย่างลืมตัวแต่ชายมากอำนาจไม่คิดสนใจกลับเปล่งเสียงส่งคำสั่งถัดมา
“อีกห้านาทีจะถึงฤกษ์เริ่มพิธี ไม่ว่ายังไงก็ต้องตามหาตัวลู่หานให้เจอ!!!”
คำสั่งหนักแน่นที่เปรียบดั่งมนต์ดำกุมชะตาชีวิตของปาร์คชานยอล…
ความโกลาหลในความรู้สึกภายใต้ความปกติชักจูงพายุอารมณ์ของชายมากอำนาจให้ลุกโหมขึ้นอย่างไม่รู้ตัว ผลึกตาสีเฮเซลตวัดไปด้านข้างที่มีเก้าอี้โซฟาหลุยซ์วางเรียงรายและมีร่างของผู้เป็นพ่อและแม่นั่งสนทนากับคณะรัฐมนตรีอย่างออกรส และในที่นั่งข้างกันนั้นกลับว่างเปล่าไร้ร่างของเจ้าของตำแหน่งที่สูงรองลงมาจากดยุค
ครั้นแต่เกิดมาไม่เคยรู้สึกว้าวุ่นใจเท่านี้มาก่อน
เพียงพริบตาที่ผลึกตาสีเฮเซลแข็งกร้าวขึ้นจนน่าตกใจ ใบหน้าที่นิ่งเฉยแผ่กระจายความกดดันชวนขนลุกออกมาเพียงเพราะเก้าอี้นั้นยังคงว่างเปล่า และคนที่ควรจะนั่งอยู่ ณ ที่นั้นก็ว่างเปล่าเช่นเดียวกัน
“…ถ้านายคิดจะก่อกบฎ ฉันก็คงยืนอยู่เฉยๆไม่ได้เหมือนกัน”
ลมปราณพัดขึ้นสูงกอบโกยทุกความรู้สึกขึ้นสู่ฟากฟ้า แต่มีเพียงหนึ่งสิ่งที่ไม่สามารถพัดไปได้นั่นคือความจริง… สงครามเย็นที่เซฮุนเองก็รู้ตัวดีอยู่แก่ใจ
ไม่ใช่ไม่รู้ แต่แกล้งทำเป็นไม่รู้ หากการรู้ทำให้เจ็บปวดก็จงอย่ารู้ซะดีกว่า
ความจริงที่เจ็บปวดของดัชเชสคนปัจจุบันและเจ้าชายที่เปรียบดั่งพี่ชายที่นับถือมาแต่ยังเล็ก…
ความเจ็บปวดที่เหมือนดั่งการควักสายเลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเองออกจากร่าง
“ท่านดยุคครับถึงเวลาฤกษ์เริ่มงานแล้วครับ”
ใบหน้าคมพยักลงช้าๆ ก่อนหันไปมองชานยอลที่วิ่งหืดหอบเข้ามาพลันต้องกำฝ่ามือแน่นเมื่อใบหน้าของชานยอลส่ายไปมา
ถึงแม้ความไม่สบอารมณ์จะพุ่งสูงมากเท่าใด แต่หน้าที่ก็ยังคงเป็นหน้าที่
หน้าที่ที่ติดตัวมาแต่เกิดที่ไม่สามารถคิดจะสะบัดทิ้งได้
ฝ่ามือหน้าคว้าคทาที่แบคฮยอนส่งมาจากด้านหลังก่อนสะบัดผ้าคลุมไหล่ผุดกายลุกขึ้นยืน แผ่นหลังตรงเยียดแผ่รัศมีก้าวตรงไปยังด้านหน้าเลื่อนสายตาลงต่ำมองผู้คนในเฮเลเนี่ยนที่ยืนเอ่อล้นรอบพื้นที่คำนับหัวลงอย่างแสดงความเคารพนับถือ
ใบหน้าคมเชิดขึ้นก่อนสอดส่องสายตาเพ่งตามหาอีกครึ่งหนึ่งของหัวใจที่หวาดระแวงว่าเผลอจับมือไม่แน่นพอ… หากทว่ามองไปที่ใดกลับพบเพียงแต่ความว่างเปล่า… ความว่างเปล่าที่กำลังคลืบคลานเข้าสู่หัวใจ
ลู่หาน… นายจะทิ้งหัวใจที่เต็มไปด้วยความรักของฉันอย่างนั้นหรอ
...ในวันที่สำคัญของเราแบบนี้นะหรอ
“ผมซูโฮประธานนักเรียนเฮเลเนี่ยนขอเป็นตัวแทนนักเรียนทุกคนเพื่อเริ่มพิธีเฮเลเนี่ยน พิธีสำคัญที่ให้ทุกคนชาวเฮเลเนี่ยนเป็นสักขีพยานร่วมกันมอบตำแหน่งดัชเชสให้กับคนที่ท่านดยุคเลือก”
ผลึกตาสีเฮเซลสั่นไหวกับคำว่าดัชเชสที่ได้ยิน
คำว่า ‘ดัชเชส’ ที่ในเวลานี้ไม่ต่างจาก ‘มีดแหลมคม’
มีดแหลมคมที่กีดลึกแทงเข้าก้อนหัวใจให้รู้สึกเจ็บรวดร้าวอย่างทรมาน
“และดัชเชสที่ได้ถูกเลือกในปีนี้นั่นก็คือเด็กนักเรียนแลกเปลี่ยนชาวจีนที่ชื่อว่าลู่หาน ซึ่งเกิดวันที่20เมษายน กรุ๊ปเลือดโอ เดินทางแลกเปลี่ยนจากปักกิ่งเซนต์พอลอเมริกันไฮสคูล…”
ใบหน้าคมนิ่งเรียบน้อยคนนักที่จะเดาได้ถึงความรู้สึกเศร้าสร้อยของชายมากอำนาจที่ยืนแผ่รัศมีอยู่ด้านบน ความหวาดกลัวที่เคยถูกทอดทิ้งความรักมาแล้วครั้งหนึ่งกลืนกินหัวใจที่มั่นคงอย่างช้าๆ นัยน์ตาคมระทดเต็มไปด้วยความทุกข์ใจปนสิ้นหวัง
...คิดจะปล่อยมือจากฉันจริงๆอย่างนั้นหรอลู่หาน
“ท่านผู้นี้ได้รับการยอมรับจากท่านดยุคและคณะกรรมการคุมกฎรวมถึงบุคคลภายในมอบตำแหน่งดัชเชสให้เพื่อเป็นดวงอาทิตย์สาดส่องแสงสว่างแก่ท่านดยุคโอเซฮุน…”
หัวใจแกร่งที่เคยเข้มแข็งมาตลอดกลับบีบรัดแน่นจนรู้สึกเจ็บแปลบ อาการแน่นหน้าอกตีรวนขึ้นปะทะกับความรู้สึกเจ็บปวดในอดีต ความรู้สึกที่ไม่ต่างจากถูกกระชากลมหายใจทั้งไร้เรี่ยวแรงและไร้แสงสว่าง คำว่าทำไมและทำไมผุดขึ้นมากมายในหัว ผลึกตาสีเฮเซลว่างเปล่าไร้ความหวังและความรู้สึกเหม่อมองออกไปไกลไร้จุดหมายปลายทางที่ดูมืดมน
...ถนนหนึ่งเส้นที่เคยมีทางเดินกลับมืดแสงลงเพียงหนึ่งพริบตา
ทว่าในความมืดนั้นเอง…
“คุณเนื้อคู่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
…กลับมีแสงสว่างเกิดขึ้นอีกครั้ง
“ลู่หาน…”
เสียงทุ้มหลุดออกมาก่อนที่ช่วงขายาวจะออกวิ่งก้าวเข้าหาเจ้าของเสียงที่ตะโกนดังลั่นจนผู้คนรอบด้านแตกตื่น เสียงประกาศใส่ไมค์จากประธานนักเรียนซูโฮหยุดชะงัก ทุกสายตาจับจ้องไปที่ร่างของชายมากอำนาจที่วิ่งลงสู่เบื้องล่างอย่างไม่คิดชีวิต
ร่างเล็กที่อยู่ในชุดสูทขาวสวมหน้ากากขนนกสีขาวสะอาดแลดูคล้ายนางฟ้าตกสววรค์ออกตัววิ่งเข้าหาคนที่กำลังวิ่งเข้ามา ใบหน้าสวยฉีกรอยยิ้มกว้างเมื่อมองเห็นร่างเซฮุนชัดเจนขึ้น
มึงเคยดูหนังอินเดียไหม ที่มันจะวิ่งเข้าหากันบนภูเขาแล้วมาสป๊าบกันบนยอดอะแม่งโคตรฟินเลยฮอลลลล \(////∇////)\
อีกนิดเดียวกูจะได้กอดคุณเนื้อคู่แล้วนะพวกมึงงงง \(////∇////)\
อีกนิ๊ดดดดดดด… เฮือก!!!!
ตุ๊บ!!!!!!!!
ขาเล็กที่กำลังก้าววิ่งอย่างรวดเร็วโดยไม่ดูตาม้าตาเรือสะดุดก้อนหินล้มก้นจ้ำเบ้าลงพื้นเข้าอย่างแรงจนผู้คนรอบข้างส่งเสียงฮือฮา นัยน์ตาสวยกวาดมองโดยรอบที่เด็กนักเรียนต่างรุมล้อมมองมาอย่างอึ้งปนขำขัน
ไอ้เห้วววววววววววววววววววววว
ฮึก กูอายไอ้สัดกูล้มตอนกูกำลังสวยๆทำหน้าฟินๆนี่ไม่ขำนะไอ้เหี้ย T_T กูจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน กูกำลังเป็นดัชเชสนะไอ้สัด โอ้ยฟ้าดินเทวดาหมาแมวไม่เป็นใจ!!!!!
ทว่า… เสียงสวรรค์ก็มา *v* #ติดปีกเคลิ้ม
“…เป็นอะไรมากไหมลู่หาน”
ใบหน้าเล็กเงยขึ้นมองคนตัวสูงที่ย่อตัวลงมานั่งชันเข่าอยู่ตรงหน้า นัยน์ตาสวยเอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำตาอย่างออดอ้อน ก็อยากออเซาะ ก็อยากเอาใจ ก็อยากเอาเธอ เย้ย!! คิดอะไรของมึงเนี้ยอีลู่ๆๆๆ #แดกแฟ่บ T/////T
และขณะที่คนตัวเล็กกำลังฟุ้งซ่านกับความคิดของตัวเองก็ต้องนั่งนิ่งค้างเบิกดวงตาโพลงขึ้นอย่างตกใจเมื่อจู่ๆชายตรงหน้าก็จับขาของเขาตั้งชันขึ้นแล้วหยิบรองเท้าที่หลุดออกมาเพราะหลวมกว่าเท้าจริงขึ้นถือ ก่อนจะค่อยๆบรรจงสวมลงที่เท้าเล็กอย่างนิ่มนวลสร้างเสียงฮือฮาอีกระลอกจากรอบด้าน…
นอกจากหน้าตาจะหล่อแล้วใจยังหล่อสัด *O* โอ้ยคุณเนื้อคู่ของบ่าว #ไถลไปซบอก
#แอร้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
“เจ็บอะคุณเนื้อคู่ฮึก TvT”
อุ้มลู่หน่อย อุ้มลู่หน่อย ลู่เดินไม่ไหวลู่เจ็บขา #สำออยtime
“เจ็บมากไหม”
เจ็บตรงนี้ที่หัวใจ! #อยากร้องเพลงพี่บี้แล้วเต้นใส่แต่กลัวโดนด่าว่าแหมอีดอก
“ตอนแรกก็เจ็บนะ แต่พอคุณเนื้อคู่เข้ามาช่วยมันก็ไม่เจ็บอีกเลยแหละ ฮิฮิ”
ฟรัคเย่อ รางวัลออสก้าไหมกู
“ฮึ” เสียงทุ้มหลุดหัวเราะในลำคออย่างขำขันกับคำพูดน่ารักของลู่หาน ชายร่างสูงพยุงคนตัวเล็กให้ยืนขึ้นมือหนาโอบรัดเอวบางเข้าแนบชิดกายก่อนเอ่ยถามสิ่งที่คาใจ “ฉัน.. นึกว่านายจะไม่มาซะแล้ว”
“เอ๋ (' ')” เงร้ไว้ก่อนม๊าสอนไว้
นัยน์ตาสวยเหลือบขึ้นมองผลึกตาสีเฮเซลที่เต็มไปด้วยความสับสนและวุ่นวายใจพลางเม้มริมฝีปากเล็กน้อยก่อนเปล่งเสียงตอบออกมา
“มาสิ… ยังไงก็ต้องมา…”
“ลู่หาน… ในที่สุดนายก็มาหาฉันสินะ เรากลับจีนกันเถอะ”
“คริส…”
“มีอะไรงั้นหรอลู่หาน? ฉันจองเครื่องไว้แล้วนะ เรารีบไปกันเถอะ”
“ไม่…”
“หมายความว่ายังไง?”
“นายน่ะ… หยุดรักฉันสักทีเถอะ”
“ลู่หาน…”
“ฉันคือลู่หานคนที่จะเป็นดัชเชสไม่ใช่เจ้าหญิงของนาย”
“…”
“ขอโทษนะ… แต่ตอนนี้ฉันรักเขา ฉันรักโอเซฮุนไม่ใช่คริสอีกต่อไป และมันก็ไม่ใช่คริสมาตั้งนานแล้ว”
“แต่ฉัน…”
“ปล่อยให้มันเป็นแค่อดีตเถอะคริส”
ลู่หานนึกไปถึงบทสนทนาครั้งสุดท้ายระหว่างเขาและคริส ลู่หานไม่เคยเสียใจที่ครั้งหนึ่งเคยได้รักผู้ชายคนนั้น ไม่เคยโทษชะตาชีวิตรักของตัวเองที่สุดแสนรันทด เพราะบางที… ถ้าเรื่องราวเหล่านั้นไม่เกิดขึ้นเขาจะได้เจอและพบรักกับผู้ชายคนที่กำลังโอบกอดเขาอยู่อย่างนั้นหรอ
เพราะเรื่องราวที่เกิดขึ้นมันคือพรหมลิขิต… ลู่หานเชื่ออย่างนั้น
“มันจบลงแล้วละ ต่อแต่นี้ไปลู่หานคนนี้จะเฝ้าตามติดคุณเนื้อคู่แจเล้ย!!!” เสียงใสว่าอย่างร่าเริงพลอยทำให้ใบหน้าคมต้องฉีกยิ้มตาม ฝ่ามือหนาประคองเอวเล็กของคนข้างกายก่อนพยักเพยิดหน้าไปทางบัลลังก์ดยุคสีทองอร่ามด้านบนที่ตั้งสง่าเด่นหราราวกับรอคอยร่างของเขาขึ้นไปด้านบน ลู่หานฉีกรอยยิ้มตามก่อนจะก้าวเดินบนพรมแดงพร้อมกับเซฮุนเพื่อขึ้นไปยืนสู่บนบัลลังก์นั้น
บัลลังก์อันยิ่งใหญ่และทรงเกียติ
ผู้คนรอบข้างเริ่มปรบมือเสียงดังขึ้นเมื่อดยุคของพวกเขากำลังพาร่างของดัชเชสเดินขึ้นสู่บัลลังก์ดยุคอันยิ่งใหญ่ ชานยอลส่งสายตาหาซูโฮประธานนักเรียนเป็นการบอกโดยนัยว่าให้ทำการเริ่มพิธีอีกครั้ง
และเมื่อร่างของเซฮุนที่โอบประคองลู่หานเดินขึ้นมายังสุดปลายพรมแดงเบื้องหน้าบัลลังก์ก็หมุนตัวกลับยืนเผชิญหน้ากับนักเรียนในเฮเลเนี่ยนเบื้องล่างมากมายที่ต่างพร้อมใจกันโค้งคำนับดยุคและดัชเชสผู้ปกครองสูงสุดแห่งโรงเรียนนี้อีกครั้ง
…ดยุคเซฮุนและดัชเชสลู่หาน สองชื่อนี้ได้ถูกบันทึกลงในประวัติศาสตร์เฮเลเนี่ยนเป็นที่เรียบร้อย…
“และแล้วก็ถึงเวลาของฤกษ์ดีที่ทุกคนต่างเฝ้ารอคอย พิธีมอบตำแหน่งดัชเชสได้เริ่มขึ้นแล้ว” เสียงปรบมือและเฮดังขึ้นอีกครั้งก่อนที่ซูโฮจะเอ่ยแทรก “ขอเชิญคุณลู่หานกล่าวทักทายพวกเราชาวเฮเลเนี่ยนทุกคนหน่อยครับ”
มือเล็กเอื้อมรับไมค์จากซูโฮที่เป็นประธานนักเรียนมาถือไว้ สองดวงตาสวยจ้องมองยังเบื้องล่างที่มีผู้คนมากมายยืนอยู่ก่อนเผยรอยยิ้มบางเบา รอยยิ้มทรงเสน่ห์ที่สามารถทำให้นักเรียนทุกคนต่างหลงใหลในรอยยิ้มน่ารักนี้ หากทว่า…
“สวัสดีครับผมชื่อลู่หานคนที่มีรัศมีเจิดจรัสจนแสบตาวิ้งวับๆกระแทกใจคุณเนื้อคู่จนเขาเดินเข้ามาจีบผมครับ ก็แบบนะ คนมันมีดีอะเข้าใจปะ (._.) ” สิ้นคำทักทายของลู่หานก็เกิดเสียงฮือฮาขึ้นทันที ลู่หานเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยอย่างสงสัยแบบวิถีคนใสก่อนกล่าวต่อ
“จริงๆนะ เขาเข้ามาจีบผมก่อนผมไม่ได้ตอแหลเล้ย! ต้องเข้าใจว่าคนมันน่ารักมากอะเก็ทปะ ตอนแรกก็ว่าจะไม่เล่นด้วย แต่แบบเออเห็นว่าเขาหล่อดีก็เลย อ๊ะ! ยอมก็ด๊ะ!! (' ')”
“ฮึ” ใบหน้าสวยหันมองคนข้างกายที่ยืนปล่อยรัศมีความหล่อยกกำปั้นขึ้นปิดปากตัวเองอย่างคนกลั้นขำพลันต้องเบ้ปากออกมา
คิดว่าหล่อแล้วมาขำคำพูดของคนอื่นแล้วจะให้อภัยหรอ!
“แต่ไม่ว่าเขาจะเข้ามาจีบผมก่อน หรือผมเข้าไปจีบเขาก่อน ยังไงผมก็รักเขาอยู่ดีนั่แหละครับ”
อร๊ายยยยยยยยย บอกรักกลางสื่อสาธารณะชน ควีนสุดๆเลยไอ้ลู่ววววว (>///∇///<)
“เอ่อ… งั้นผมขอถามความยินยอมจากเหล่าคณะกรรมการคุมกฎว่าเห็นด้วยหรือไม่ที่จะยินยอมมอบตำแหน่งดัชเชสให้คุณลู่หาน” ซูโฮเอ่ยตามขั้นตอนพิธีก่อนที่คิมจงแดจะลุกขึ้นยืนแล้วก้าวออกมาตรงหน้าท่ามกลางเสียงปรบมืออย่างล้นหลามทว่าเมื่อจงแดยกฝ่ามือขึ้นอย่างห้ามปรามเพียงวินาทีเดียวทุกเสียงก็เงียบลงภายในพริบตา
ซอมบี้ก็ไม่น่ากลัวเมื่อมาเจอคิมจงแดหัวหน้าผู้คุมกฎ -_-
“ผมคิมจงแด ตัวแทนคณะกรรมการคุมกฎเฮเลเนี่ยนที่เคารพ ทางเรายินยอมที่จะมอบตำแหน่งอันทรงเกียตินี้ครับ” เสียงปรบมือดังขึ้นอีกครั้งเมื่อคณะกรรมกาคุมกฎเฮเลเนี่ยนยินยอมที่จะมอบตำแหน่งดัชเชสให้แก่ลู่หาน
“คุณลู่หานสาบานต่อหน้าเหล่าบรรพบุรุษเฮเลเนี่ยนได้หรือไม่ว่าคุณคือบุคคลที่ตรงตามกฎหลักการเป็นดัชเชสทั้งเจ็ดประการ”
คนถูกถามสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนตอบตามที่เคยเฝ้าเรียนมากับจงแดและแบคฮยอน
“ผมลู่หาน มีคุณสมบัติครบตามที่กฎหลักการเป็นดัชเชสได้จารึกไว้ ผมมีความบริษุทธิ์กายและใจ ยินยอมที่จะมอบหัวใจและร่างกายเพื่อซื่อสัตย์และจงรักภักดีต่อดยุคแต่เพียงผู้เดียว”
“แล้วท่านกล้าสาบานต่อนักเรียนชาวเฮเลเนี่ยนหรือไม่ ว่าหากละเมิดทำผิดกฎขึ้นมา ไม่ว่าเจตนาหรือไม่เจตนา ท่านก็ต้องยินยอมที่จะรับโทษนั้นโดยไร้ข้อกังขาใดๆทั้งสิ้น”
“ผมจะไม่มีวันทำผิดต่อกฎเก่าแก่โบราณของเฮเลเนี่ยน จะจงรักภักดีต่อเฮเลเนี่ยนตลอดชีพ ขอสาบานด้วยจิตวิญญาณของตัวเอง”
สิ้นเสียงของลู่หานทุกคนในพื้นที่นี้ต่างพร้อมใจกันโค้งหัวคำนับลงอย่างไม่ได้นัดหมาย นัยน์ตาเรียวสวยเบิกกว้างขึ้นอย่างตกใจกับคนมากมายหลายพันที่ต่างแสดงความเคารพตน หัวใจดวงเล็กกระหน่ำเต้นถี่รัวอย่างตื่นตระหนกรู้สึกประหม่าอย่างบอกไม่ถูก
“ท่านดยุคแห่งเฮเลเนี่ยนโอเซฮุนยินยอมหรือไม่ที่จะให้ชายผู้นี้ขึ้นเป็นดัชเชสเพื่อสาดส่องแสงสว่างนำทางแก่ท่าน”
ราวกับมีเวทมนต์เสกให้เสียงรอบกายเงียบสนิทลงภายในพริบตา ทุกสิ่งทุกอย่างนิ่งสงัดไม่มีสิ่งใดเคลื่อนไหวได้ยินเพียงแค่เสียงเสียดสีระหว่างลมและใบไม้เท่านั้น
“ผมโอเซฮุนดยุคแห่งเฮเลเนี่ยนรุ่นที่ยี่สิบสาม…”
ทุกคนต่างมุ่งสายตาตรงไปที่ชายมากอำนาจที่ไม่ว่าเมื่อใดก็แผ่รัศมีความน่าเกรงขามมาได้ทุกเวลา
“ยินยอมมอบตำแหน่งดัชเชสให้แก่ลู่หานเพื่อเป็นแสงสว่างนำทางและยืนเคียงข้างดยุคตลอดไป…”
เสียงดนตรีคลาสสิคบรรเลงขึ้นอีกครั้งทันทีอย่างแสดงความยินดีกับดัชเชสคนใหม่ที่ยืนยิ้มร่าอยู่เบื้องบน ผู้คนด้านล่างเริ่มออกลีลาเต้นรำตามจังหวะเพลงอีกครั้งและขณะเดียวกันเซฮุนก็รับกล่องสร้อยที่ชานยอลส่งมาให้ ฝ่ามือหนาเปิดกล่องสร้อยออกก่อนหยิบชูขึ้นมาเพื่มสวมให้ดัชเชสข้างกาย
สร้อยสีเงินที่มีจี้รูปพระอาทิตย์ตราสัญลักษณ์ของเฮเลเนี่ยนห้อยอยู่ จี้ที่มีแค่ดัชเชสเท่านั้นที่สามารถสวมมันได้…
“อย่าถอดสร้อยเส้นนี้ออกรู้ไหมลู่หาน…”
นัยน์ตาสวยเหลือบขึ้นมองผลึกตาสีเฮเซลที่จ้องมองมาด้วยหัวใจที่เต้นสั่นระรัวราวกับถูกพายุลูกใหญ่ปั่นอยู่กลางหัวใจ
“ถ้านายถอดก็เท่ากับว่านายยอมละทิ้งตำแหน่งดัชเชส ละทิ้งหัวใจของฉันที่เป็นของนาย…”
เนื้อคู่ใครไม่รู้หล่อแล้วยังโรแมนติกอีกมันน่าจับมาแดกจริงๆ (T///∇///T)
“ใครจะถอดลงเล่า จะใส่ทั้งวันเลยคอยดูสิ!”
“ฮึ” เสียงทุ้มหลุดหัวเราะในลำคอก่อนหันใบหน้ากลับไปมองยังเบื้องล่างที่นักเรียนมากมายต่างโชว์ลีลาเต้นรำเพื่อยินดีกับพิธีมอบตำแหน่งดัชเชส เสียงทุ้มทรงอำนาจคำรามออกมาดังลั่นราวกับจงใจจะประกาศก้องให้ทุกคนได้รับรู้คล้ายคำประกาศิตที่ทุกคนต้องฟังและทำตามอย่างไร้ข้อแม้
“จงจำเอาไว้”
“ไม่ว่าจะด้วยเหตุใดก็ตาม ฉันจะไม่มีวันยอมให้ใครทำลายความรักของฉันลงเป็นอันขาด”
โอวาทเด็ดขาดที่เหมือนดั่งคำกล่าวทั่วไป ทว่า…
ผลึกตาสีเฮเซลจ้องไปยังต้นไม้สูงใหญ่หลังฟลอร์เต้นรำในมุมมืดที่คนทั่วไปคงไม่คิดจะไปยืนอยู่ในที่นั้น หากแต่คนที่ยืนอยู่ตรงนั้นกลับไม่ใช่บุคคลทั่วไป บุคคลปริศนาที่เฝ้ายืนดูทุกรายละเอียดตั้งแต่เริ่มพิธียันจบพิธี
“คนคนนี้เกิดมาเพื่อเป็นได้แค่ดัชเชสของฉันเท่านั้น เขาเกิดมาเพื่อเป็นแสงสว่างให้แก่ดยุคโอเซฮุนเท่านั้น”
ผลึกตาสีเฮเซลจ้องเขม็งสาดความเกรี้ยวกราดตรงไปยังบุคคลปริศนาในมุมมืดใต้ต้นไม้ใหญ่ไม่ลดละ
“ไม่ว่าผู้ใดก็ตามที่คิดจะทำลายล้างหรือคิดแย่งเขาออกห่างจากกายฉัน…”
ราวกับสงครามเย็นผ่านทางสายตาที่เสียดสีกันอย่างดุเดือด…
“ฉันขอสาบานว่ามันผู้นั้นต้องไม่ได้ตายดี!!!!!!!!!!!!!!!”
“ฮึ”
เสียงห้าวใหญ่หลุดหัวเราะในลำคอกับคำปราศิตจากดยุคผู้มากอำนาจของเฮเลเนี่ยนที่ยืนประกาศอยู่ด้านบน คริสจ้องสายตาถมึงทึงจากคนด้านบนกลับอย่างไม่เกรงกลัวต่อสิ่งใดทั้งสิ้น กายโปร่งเอนพิงต้นไม้ใหญ่ก่อนล้วงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออกสู่เบอร์โทรต่างประเทศ เบอร์ที่ไม่ได้แตะต้องมาเสียเนิ่นนาน…
และเพียงไม่นานปรายสายก็กดรับ
“จำฉันได้ไหม”
นัยน์ตาคมเหลือบขึ้นจ้องเขม็งผลึกตาสีเฮเซลที่ยังคงจ้องมองตอบอย่างไม่ลดละ ริมฝีปากหยักกระตุกยิ้มขึ้นอย่างท้าทายอำนาจ…
“ตอนนี้ฉันไม่ได้อยู่จีนแล้วนะ”
สองสายตาดุดันที่จ้องผ่านความมืดราวกับกำลังประกาศเริ่มสงครามอย่างเป็นทางการ
“…กลับเกาหลีมาหาฉันสิ”
และในตอนนั้นเอง...
ปะทัดของสงครามก็ถูกจุดดังสนั่นลั่นท้องฟ้าสีคราม
ในที่สุดประตูห้องเฮเลน่าก็ถูกเปิดออก ห้องที่น้อยคนนักจะได้เขาไปเชยชม และตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปก็จะมีร่างของคนใหม่เข้ามาพิงพำนักอาศัยร่วมอยู่ด้วย
นัยน์ตาเรียวสวยกวาดมองทั่วห้องเฮเลน่าที่ดูอลังการและงดงาม เฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นล้วนแต่ถูกสั่งทำมาอย่างดีจากช่างฝีมือดีชาวฝรั่งเศส การจัดตกแต่งห้องที่ว่าภายนอกว่าดูหรูหราแล้วทว่าภายในกลับดูโอ่อ่ายิ่งกว่า นัยน์ตาเรียวกวาดมองไปเรื่อยจนกระทั่งหยุดอยู่ที่เตียงกว้างและทันใดนั้นปรางแก้มใสก็เห่อร้อนแดงจัดทันที
ทำไมแค่มองเตียงกูก็เขินแล้วอะ แค่เตียงเองนะ จะเขินหาพ่อเธอหรอม #นั่งบิด
แต่แบบมึง เตียงหลุยซ์อะอีเหี้ย เตียงหลุยซ์สีเลือดหมูโรยด้วยกลีบดอกกุหลาบสีขาวเหมือนจัดรอให้กูเสียตัวโดยเฉพาะ นี่ไม่รู้แอบมีแซ่มีเทียนซ่อนอยู่ใต้เตียงด้วยรึป่าว (./////.)
ไม่ต้องทำขนาดนี้กูก็ยอมเสียตัวครับแหม (T///∇///T)
“นายเป็นดัชเชสของฉันโดยสมบูรณ์แบบแล้วนะ”
ยังซะหน่อย ยังเหลืออีกตั้งหนึ่งขั้นตอนแหนะ #ตบเตียง (.///////.)
“ต่อแต่นี้ไปนายก็ย้ายข้าวของของนายมาอยู่กับฉันที่นี่… นอนกับฉันที่นี่”
คนบ้าจะได้นอนหรอม อุคิอุคิอุอิ #ยืนไขว้ขาแล้วบิดๆ >///<
“แล้วรู้รึเปล่าว่าพิธีส่งตัวดัชเชสให้ดยุคคืออะไร”
คนบ้า ใครเขามาพูดกันแบบนี้ละ ถ้าอยากนักก็เริ่มเลยสิ เนี่ยนั่งอยู่บนเตียงแล้วผลักลงเตียงเลยสิขึ้นคร่อมเลยสิแล้วก็จะจูบดีฟคิสแรงๆไปเลยสิ อร๊าย คิดอะไรของมึงเนี่ยอิลู่หาน!!! T////////T
#ระเบิด
“วันนี้ฉันก็เมื่อยมาทั้งวันแล้วละนะ ช่วงนี้แทบไม่ได้พักเลย”
“…เห?”
มะหมายความว่าไง… หมายความว่าคืนนี้จะไม่มีฟองดูหรอ -O-!!!!!
ม่ายยยยนะ!!!! #ความฝันแตกสลาย T_T
นัยน์ตาสวยเหลือบขึ้นมองคนตัวสูงกว่าที่ยืนเยียดแผ่นหลังตรงอยู่ตรงหน้า ก่อนที่ปรางแก้มใสจะค่อยๆขึ้นสีแดงจัดเมื่อจู่ๆเซฮุนก็ถอดเสื้อคลุมที่สวมอยู่ออกเผยให้เห็นเสื้อเชิ้ตสีขาวด้านในที่เนื้อผ้าบางเสียจนเห็นผิวสีเนื้อด้านในของเซฮุน
ไอ้เห้!!!!!!!!! เลือดกำเดากูจะพุ่งแล้วไอ้สัด T,.T
แต่กูต้องรักษามาดนายเอกไว้ ฮึบ!!!! #สูดเลือดกำเดา OwO
หากแต่ในวินาทีต่อมา ดวงตาสวยของลู่หานจำต้องเบิกกว้างขึ้นกว่าเดิมเป็นเท่าตัวเมื่อเซฮุนปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตแล้วถอดโยนออกไป เผยให้เห็นแผ่นหลังกว้างที่อัดแน่นไปด้วยมัดกล้ามอย่างคนสุขภาพดี
กู อยาก แทะ ซิก แพค โว้ยยยยยย!!!!!!!!!!!!
นี่ถ้าไม่ต้องนั่งแอ๊บรักษามาดนายเอกผู้เลอค่ากูพุ่งเข้าไปลูบแล้วนะไอ้เหี้ยTvT #น้ำลายหก
เซฮุนชำเลืองมองคนตัวเล็กที่นั่งนิ่งตาปูนอยู่บนเตียงอย่างขำขันมองดูปรางแก้มใสที่ขึ้นสีแดงจัดอย่างน่าชัง นัยน์ตาสวยสุกใสสั่นไหวอย่างคนเขินอายจนเซฮุนหลุดยิ้ม
…ลู่หานน่ารัก…
“นายน่าจะรู้ดีว่าต่อไปนี้จะเกิดอะไรขึ้นนะลู่หาน…”
เพื่อเป็นความปลอดภัยแก่บทความ กรุณาคนอ่านทุกคนตามไปอ่านในลิ้งค์บนหน้าไบโอทวิตเตอร์ของไรท์ด้วยคะ
จุ้บ
“ขอโทษนะครับ”
ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ไปจุ้บอะไรตรงน๊านนนนนน โอ้ยอกอีแป้นจะแตกร๊าว!!!!!
มึงถามกูสิว่ากูยังไหวไหม ไม่ได้เขินตายเพราะคุณเนื้อคู่มาฟรุ้งฟริ้งใส่กูใช่ไหม ฮรึก #ยัดยาดม \(T////∇////T)\
ริมฝีปากหยักกระตุกยิ้มกับอาการเขินอายของลู่หานก่อนล้มตัวนอนลงข้างกายคนตัวเล็ก ปล่อยให้ดัชเชสได้พักหายใจหายคอคล่องขึ้นแล้วค่อยต่ออีกสักรอบสองรอบก็คงไม่สายเกินไปหรอกใช่ไหม^-^
“ยินดีด้วยนะ”เสียงทุ้มที่เอ่ยขึ้นทำให้ใบหน้าสวยต้องเงยขึ้นมองอย่างสงสัย
“ยินดีด้วยที่นายได้เป็นดัชเชสของฉันโดยสมบูรณ์แบบ” ริมฝีปากหยักฝังจูบลงบนจี้ดวงอาทิตย์ที่ห้อยคอลู่หานอย่างแผ่วเบา
ปรางแก้มใสขึ้นเลือดฝาด หัวใจกระหน่ำเต้นรัวอย่างบ้าคลั่งกับการกระทำที่ชวนดีดดิ้นให้เขินอายของอีกคน
ไม่ต้องอิจฉากูเลยนะ พวกมึงไม่มีสิทธิ์เหมือนกูหรอก (.///////.)
“ลู่หาน…” นิ้วมือหนาทัดกลุ่มผมเล็กข้างใบหูขาวอย่างอ่อนโยนยิ่งทำให้หัวใจลู่หานทวีคูณเต้นรัวยิ่งกว่าเดิม
“ฉันยังไม่มีโอกาสได้พูดคำนี้กับนายเลย”
คำว่าอะไรหรอม ลู่หานคนเซ็กซี่ ลู่หานคนร้องแรงหรอ #กัดหมอน
“ยินดีต้อนรับดัชเชสของฉัน”
ดัชเชสของฉัน ดัชเชสของฉ้านนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน พ่อเมิงงงง เขินอะเขินชิบหาย เขินจนกูอยากลุกขึ้นมายืนเต้นแน่นอกของใบเตยอาร์สยามไอ้เห้ T//////T
ทว่าเสียงคุ้นหูที่ดังออกมาจากมุมห้องก็หยุดความคิดเพ้อฝันของลู่หานลงก่อนที่ใบหน้าทั้งคู่จะต้องหันมอง…
“เมี๊ยว~”
อีแคทเธอรีน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
#อยากด่ามากแต่สำเหนียกตัวเองได้ว่าอยู่กับคุณเนื้อคู่ต้องใษใษไว้ก่อน
“อ้าวแคทเธอรีนหรอจ้ะ ^^++” ตอแหลขั้นแมกซ์
ตอนกูฟองดูกับคุณเนื้อคู่มึงก็นั่งดูอยู่ตลอดเลยใช่ไหม แหมอีแมวขี้เสือก อีแมวสอดรู้สอดเห็น อย่าให้มึงกับกูอยู่กันสองคนนะ มึงเดี๋ยวเจอกูมึงเดี๋ยว #นารีพิโรธ
“แคทเธอรีนมาหาพ่อนี่มา” เซฮุนตบเตียงเรียกแมวน้อยลูกรัก แมวน้อยเปอร์เซียขนสีขาวสะอาดที่อาศัยอยู่ในห้องก้าวเดินขึ้นมาหาพ่อด้วยความว่าง่าย เจ้าแมวตัวน้อยออเซาะกับฝ่ามือเซฮุนไปมาจนคนตัวเล็กที่นอนอยู่นึกหมั่นไส้
อีแมวอสรพิษ อีแมวแรด อีแมวกระซู่!!!!!
กูเป็นดัชเชสยังไม่น่าอิจฉาเท่าแมว อีเหี้ย!!!!!!!! T_____T
“แคทเธอรีนลูกพ่อ…”
ใบหน้าใสหันหนีอย่างไม่ต้องการมองภาพบาดตาบาดใจนั้น หากแต่ในวินาทีต่อมาก็ต้องหันกลับมามองเซฮุนที่เล่นกับแมวเปอร์เซียก่อนใบหน้าใสจะร้อนระอุจนอยากระเบิดออกมา…
“ลูกทำความรู้จักกับคุณแม่ลู่หานรึยังคะ”
ทำความรู้จักกับคุณแม่ลู่หานรึยังคะ
ทำความรู้จักกับคุณแม่ลู่หานรึยังคะ
ทำความรู้จักกับคุณแม่ลู่หานรึยังคะ
ทำความรู้จักกับคุณแม่ลู่หานรึยังคะ
ทำความรู้จักกับคุณแม่ลู่หานรึยังคะ!!!!
เธอเป็นพ่อ ฉันเป็นแม่ โอเคกูยอมกะด้ายยยยยยยยยยยยย
#พุ่งตัวไปฟินแลนด์แดนสวรรค์ T//////////////////T
( "ลูกทำความรู้จักกับคุณแม่ลู่หานรึยังคะ" - Said by Duke Sehun ❤️ )
แชพเตอร์ที่สิบสาม 100% #ฟองดูฮุนฮาน
Fonduehunhan
เปิดโอน + จอง #ฟองดูฮุนฮาน vol.1
รายละเอียด v
http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1094220&chapter=16
********************
คือแม่งฟิคโดนแบน โดนไปห้าวันเลยทีเดียว โ๕ตรเซ็งนี่พูดเลอ
แบนเพราะอะไร? เพราะฉากที่ฮุนจูบตรงนั้นของลู่อะคือแบบบบบบบบบบ ฮุยไม่ได้เสียบนะ...
โอเคเราเข้าใจว่าพี่เว็บเป็นคนใสใส 5555555555555555555555555555555555
ตอนนี้ครบหนึ่งร้อยละ
ครบแบบเอ็นซีคะ เอ็นซีแหวกนิดนึง อะนะตามฉบับคนใสแบบลู่หานฟองดู
ไม่รู้จะพูดอะไรเพิ่งได้ปลดแบนฟิคเสร็จ
กำลังติดนารูโตะอะเกนคะ....
เปลี่ยนเพลงหน้าฟิคละชอบมาก ชอบนักร้องคนนี้ ร้องเพราะทุกเพลง
ชอบเสียงด้วย เสียงดูเป็นเอกลักษณ์ดี
เปิดจองฟิคละโน๊ะ
ขอโทษที่เปิดจองช่วงใกล้คอนพอดี แต่เราต้องเปิด
เพราะถ้าเปิดรวมเล่มหนึ่งกับสองทีเดียวราคาจะค่อนข้างสูง
เราเลยไม่อยากให้หลายคนที่อยากได้ตองกระหน่ำเก็บเงิน
เลยเปิดจองสองช่วงนั่นแหละดีที่สุดละ
สุดท้าย ขอบคุณคนอ่านที่รอฟิคเรื่องนี้แม้มันจะถูกแบนนะคะ 555555555555555
ขอบคุณที่เม้นท์ ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน ขอบคุณที่ช่วยกันโซยวาย
ขอบคุณ #ฟองดูฮุนฮาน ด้วย รักทุกคนเสมอ จุ้บๆ <3
ความคิดเห็น