- honey caramel ♡ hunhan ft.krisbaek -

ลำดับตอนที่ #5 : - special chapter; PHOTO DAY - ( 100% )

Special Chapter HUNHAN ft.KRISBAEK

; PHOTO DAY 

ไม่มีสิ่งใด ที่สามารถหยุดเวลาของเราไว้ได้

นอกเสียจากว่าจะเก็บมันไว้... บนรูปถ่าย

 

                    "มึงถ่ายรูปคู่กับกูหน่อยดิ" แบคฮยอนเดินถือกล้องถ่ายรูปโพลารอยด์เข้ามาหาลู่หานที่นั่งอ่านหนังสือวิชาชีวเคมีทางสัตวแพทย์อยู่ในห้องแลป
                    คนถูกขอถ่ายรูปยิ้มกว้างให้กล้องชูสองนิ้วขึ้นมาแนบแก้มอย่างน่ารัก แบคฮยอนยิ้มตาหยีใส่กล้องแล้วกดชัตเตอร์ก่อนที่กระดาษสี่เหลี่ยมใบเล็กจะค่อยๆ เลื่อนโผล่ออกมาจากตัวกล้องช้าๆ 
                    แบคฮยอนหยิบรูปมาดูแล้วยิ้มกว้างให้กับรูปถ่ายใบนั้นก่อนจะเดินไปถ่ายรูปกับเพื่อนร่วมคลาสคนอื่นต่อ
ลู่หานมองตามเพื่อนสนิทแล้วยิ้มออกมาบ้างเขารู้ว่าวันนี้เป็นวันโฟโต้เดย์ เป็นวันที่คนเกาหลีทุกคนจะต้องถ่ายรูปคู่กับคนที่เรารักเพื่อเก็บไว้เป็นภาพแห่งความทรงจำดีๆในแต่ละปี คนตัวเล็กหยิบโทรศัพท์สีขาวเครื่องหรูออกมาถือไว้ในมือก่อนจะเดินไปหาเพื่อนทีละคนเพื่อขอถ่ายรูปคู่เก็บไว้บ้าง


                    ในเวลาพักของวิชาแลปลู่หานหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้ง กดเข้าไปดูในแกลอรี่เลื่อนดูรูปมากมายที่เขาถ่ายคู่กับเพื่อนที่รู้จักและคุ้นเคยกันก็ระบายรอยยิ้มออกมา นึกในใจว่ากลับบ้านไปต้องขอถ่ายรูปกับพี่คริสและป๊าม๊าสักหน่อย ถ่ายรูปกับป้าแม่บ้านหรือเจ้าสุนัขสี่ขาขนปุยที่เลี้ยงไว้ด้วยก็คงดี ฉับพลันภาพของร่างสูงโปร่งเจ้าของใบหน้าคมคายก็ลอยเข้ามาในห้วงความคิด ...
                    รู้สึกว่าที่บ้านจะไม่มีรูปถ่ายคู่หมั้นตอนโตเลยสักใบ ...
                    "เห้อลู่กูอยากไปบ้านมึงจัง" แบคฮยอนผ่อนลมหายใจแล้วเอ่ยออกมาอย่างลืมตัว ลู่หานหันไปมองหน้าเพื่อนสนิทพลางเลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย 
                    "ไปทำอะไรวะ"
                    "อะอ่อ เออกูอยากไปถ่ายรูปกับแม่มึงไง คิดถึ๊งคิดถึงเนี่ย" ลู่หานไม่ได้สงสัยต่อให้มากความ เขาพยักหน้าตกลงไปก็ในเมื่อแบคฮยอนสนิทกับครอบครัวเขามาตั้งแต่สมัยไฮสคูลแล้ว โดยที่เจ้าตัวไม่รู้เลยว่าจุดประสงค์ของแบคฮยอนจริงๆแล้วต้องการถ่ายรูปใครกันแน่

                    "อิจฉาจังเล้ย! คนมีคู่หมั้นเนี่ย" แบคฮยอนที่ตอนนี้นั่งอยู่เบาะหลังรถคันหรูของโอเซฮุนผู้ที่เป็นคู่หมั้นของเพื่อนสนิทส่งเสียงแซวออกมาอย่างอดไม่ได้ สายตาเป็นประกายแพรวพราวขึ้นทันทีเมื่อเห็นว่าลู่หานหันหน้าหนีเข้าหากระจก ดูก็รู้ว่าเพื่อนตัวดีกำลังเขินอยู่ เซฮุนที่เป็นสารถีขับรถอยู่หัวเราะออกมาในลำคอกับนิสัยขี้แกล้งของแบคฮยอน 
                    รถสี่ล้อเคลื่อนตัวมาสู่หน้าคฤหาสตระกูลใหญ่เจ้าของโรงพยาบาลเอกชนชื่อดัง ลู่หานลงจากรถเดินตรงเข้าบ้านก็ต้องนึกแปลกใจไม่น้อยที่เห็นพี่ชายนั่งดูทีวีอยู่ในห้องโถง
                    ปกติในตอนนี้ต้องนั่งทำงานอยู่บนห้องไม่ใช่หรอ ...

                    เซฮุนเดินเข้ามาในบ้านคนตัวเล็กโค้งให้คริสที่นั่งอยู่บนโซฟา คริสยิ้มรับก่อนที่สายตาคนเป็นหมอจะเลยไปทางด้านหลังเมื่อเห็นเพื่อนสนิทของน้องชายกำลังยืนมองมาที่เขาด้วยสายตาที่ดูลุกลี้ลุกลนอีกครั้ง แล้วความคิดประหลาดๆก็โผล่ขึ้นมาในหัวสมองเขา
               เด็กคนนี้น่ารักและน่าแกล้ง ...


                    ลู่หานเดินเข้าไปในครัวทิ้งให้คริสแบคฮยอนและเซฮุนนั่งอยู่ในห้องโถง คนตัวเล็กเดินเข้าไปเปิดตู้หยิบถาดคุกกี้ชิ้นใหญ่ออกมางับคาปากทิ้งไว้ยังไม่ทันได้เคี้ยวก็ต้องสะดุ้งเมื่อมีสัมผัสมาแตะลงที่ลาดไหล่ ลู่หานหมุนตัวกลับไปก็พบกับคู่หมั้นที่จับไหล่เขาไว้อยู่ คิ้วเรียวสวยยกขึ้นด้วยความสงสัย 
                    "ฉันอยากกินคุกกี้" เซฮุนมองตามนิ้วมือเรียวของคู่หมั้นที่ชี้ไปทางกล่องคุกกี้ก็ต้องส่ายหัวออกมาเบาๆ ในเมื่อเขาไม่ได้อยากกินคุกกี้ที่อยู่ในกล่องนั้นซะหน่อยนี่
                    "ไม่.. " เซฮุนเอ่ยปฎิเสธ นัยน์ตาคมจับจ้องคุกกี้ที่ยังคงคาปากคู่หมั้นตรงหน้า
                    "ฉันอยากกินชิ้นนี้"
                    สิ้นคำเอ่ยเซฮุนก็โน้มใบหน้าลงไปงับคุกกี้อีกฝั่งที่ยังคงคาปากลู่หานอยู่ เลื่อนฝ่ามือใหญ่ประคองเอวบางริมฝีปากยังคงงับคุกกี้ค้างไว้โดยไร้การเคี้ยว นัยน์ตาคมสีดำนิลมืดมิดจ้องดวงตากลมใสที่บัดนี้เบิกกว้างดูสั่นไหวคล้ายลูกกวางที่กำลังตื่นตูม เซฮุนค่อยๆกัดคุกกี้เข้ามาทีละนิดส่งผลให้ดวงตาที่จ้องมองกันเคลื่อนมาใกล้มากขึ้น ใบหน้าอีกคนที่เริ่มชิดใกล้จนเหลือพื้นที่ให้หายใจไม่เกินนิ้วมือกั้น 
                    ลู่หานรู้สึกได้ถึงอัตราการเต้นจังหวะของหัวใจที่เริ่มถี่รัวขึ้นจนน่าวิตก แก้มใสแดงระเรื่อเมื่อสัมผัสได้ถึงลมหายใจของอีกฝ่ายจนรู้สึกอยากจะกลั้นหายใจซะเดี๋ยวนี้ คุกกี้ที่อยู่ระหว่างปากของพวกเขาทั้งคู่ค่อยๆ เล็กลงหดหายไปเรื่อยๆเช่นเดียวกัน 
                    และเมื่อเนื้อคุกกี้ที่ขั้นกลางนั้นหมดไปริมฝีปากก็ชนกันตามความตั้งใจของคนตัวสูง เซฮุนยังคงจ้องมองนัยน์ตาใสของอีกคนที่กำลังกระหน่ำความสั่นไหวเข้ามา ปากบางที่สัมผัสกันเพียงแผ่วเบาทำให้แก้มใสร้อนระอุรามไปถึงใบหูเล็ก ลู่หานตั้งสติผละหนีออกผลักอกแกร่งของคู่หมั้นแรงๆก่อนจะอ้าปากต่อว่าคู่หมั้น
                    "อะไอ้เซฮุนไอบ้า!!!!!!!!!!"

                    ทิ้งคำด่าไว้ให้คู่หมั้นยืนยิ้มเล่นๆก่อนจะก้าวขาฉับๆเดินหนีออกมา นัยน์ตาคมประกายแสงยิบยับที่แกล้งคู่หมั้นให้เขินเล่นได้ ส่วนคนที่เดินหนีออกมานั้นต้องต่อสู้อย่างหนักกับเสียงหัวใจตัวเองที่เต้นรัวและสั่นไหวอย่างบ้าคลั่ง ฝีเท้าเล็กวิ่งหนีขึ้นห้องตัวเองไปอย่างเขินอาย
                    ฝ่ามือแกร่งของเซฮุนล้วงลงกระเป๋าทั้งสองข้างก่อนจะเดินกลับเข้ามาในห้องโถงก็ต้องรู้สึกฉงนกับพี่คริสที่นั่งยิ้มกว้างกับแบคฮยอนที่มีใบหน้าแดงเห่ออย่างน่าสงสัย ก่อนที่สายตาคมจะเหลือบไปเห็นกรอบรูปในตู้โชว์รูปหนึ่งเจ้าตัวก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาเมื่อมองรูปใบนั้น

                    รูปถ่ายงานหมั้นของเขากับคนตัวเล็กที่วิ่งหนีขึ้นห้องไปเมื่อครู่นี้ ...

( - honey ♡ caramel - )

                    ย้อนกลับไปเมื่อลู่หานเดินหายเข้าไปในครัวเซฮุนมองตามหลังคู่หมั้นสักพักก็ลุกเดินตามหลังลู่หานไปอย่างเงียบๆ แบคฮยอนกำสายกระเป๋าเป้ตัวเองแน่น หัวใจเริ่มสูบฉีดเร็วขึ้นตามความตื่นเต้นเมื่อรู้ว่าในห้องโถงนี้เจ้าตัวนั่งอยู่กับคริสแค่สองคน
                    ..อยู่กับพี่หมอสองต่อสองอะอร๊ายยยยยย T///∇///T

                    "แบคฮยอนกินขนมไหม" คริสเอ่ยทำลายบรรยากาศเงียบเลื่อนจานคุกกี้ไปตรงหน้าคนตัวเล็ก แบคฮยอนหยิบคุกกี้ในจานเข้าปากแล้วเคี้ยวจนแก้มพองในหัวสมองกำลังประมวลผลว่าเขาจะขอพี่หมอถ่ายรูปคู่ยังไงดี
                    ยังไม่เคยมีรูปถ่ายคู่กับพี่หมอเลย .__.

                    "พี่หมองานหนักไหมครับ?" แบคฮยอนหันไปถามคริสที่นั่งอยู่ข้างกาย
                    "พอสมควรนะ เพราะพี่ฝึกงานอยู่นะ เรานั่นแหละ เรียนหนักเลยใช่ไหม" 
                    "ไม่เท่าไหร่หรอกครับ" สิ้นคำตอบทั้งห้องโถงก็กลับเข้าสู่บรรยากาศเงียบงันอีกครั้ง คริสนั่งไขว่ห้างจ้องมองโทรทัศน์ตรงหน้า แบคฮยอนที่เห็นดังนั้นก็เริ่มเกิดอาการเกร็งขึ้นมากะทันหันในเมื่อเขาอยากจะขอถ่ายรูปพี่หมอเหลือเกินแต่ปากดันไม่กล้าขยับออกไป
                    "พะพี่หมอครับ" แบคฮยอนหันใบหน้าไปเรียกคริสอีกครั้ง คนตัวสูงเพียงแค่หันหน้ากลับมามองคนตัวเล็กแล้วก็ต้องหลุดยิ้มออกมาเมื่อในยามนี้คนตัวเล็กตรงหน้าเขากำลังมีสายตาที่ดูสั่นไหวอีกครั้ง มือคู่เล็กกำเข้าหาสายกระเป๋าตัวเอง ปากเล็กๆอ้าออกแล้วก็หุบฉับแล้วก็อ้าขึ้นใหม่เหมือนจะพูดอะไรสักอย่างอยู่หลายครั้ง
                    ... เด็กคนนี้ยิ่งมองใกล้ๆ ยิ่งพบแต่ความน่ารัก

                    "คะคือว่า ..."

                    ก็พูดไปสิวะว่าถ่ายรูปคู่กันไหมครับ TvT

                    "..."

                    “เอ่อคือ...”

                    อีเหี้ยมึงป๊อดหรอวะ ทำไมไม่พูด TAT!!!!!!!

                    “...???”

                    "ผะผมไปเข้าห้องน้ำก่อนนะครับ!!!" เอ่ยจบคนตัวเล็กก็วิ่งจู๊ดหนีไปหลบหลังบันไดทันที คริสหัวเราะในลำคอกับความน่ารักนั่นแล้วหันกลับไปสนใจทีวีต่อ
                    แบคฮยอนที่ยืนหลบอยู่หลังบันไดปิดเปลือกตาลงพ่นลมหายใจออกมายาวๆอย่างคนต้องการผ่อนคลายความตื่นกลัว ยกฝ่ามือน้อยๆขึ้นมากุมที่หน้าอกตัวเองก็ต้องตกใจเมื่อหัวใจยังคงส่งเสียงร้องประท้วงเรียกความเขินอายให้มาก่อตัวเพิ่มขึ้นมากกว่าเดิม
                    กูทำไม่ได้อะ กูเขิน ใจกูสั่น เข้าใจกูกันปะงื้ออออออ T///A///T

                    เมื่อบยอนแบคฮยอนเรียกสติตัวเองได้ดั่งเดิมก็เตรียมจะหันออกจากมุมหลังบันได แต่ก็ต้องกลับไปยืนหลบมุมอยู่ที่เดิมอีกครั้งเมื่อเห็นคุณแม่กำลังนั่งคุยอยู่กับพี่หมอตรงโซฟาที่เขาเพิ่งลุกจากมา เหตุผลที่ยังต้องยืนหลบอยู่ที่เดิมก็เพียงเพราะว่ารอยยิ้มของคริสที่เขาเห็นในเวลานี้ เป็นรอยยิ้มที่เขาชอบ
                    รอยยิ้มอ่อนโยนของพี่หมอ ...

               อีเหี้ยเอ้ยยยยยย กูเขินจ้า TvT!!!!!

                    รอยยิ้มของพี่หมอที่เขาพบเห็นกี่ครั้งก็ต้องมองและยิ้มตามออกมาพร้อมกับเสียงหัวใจที่เริ่มกลับมาเต้นรัวอีกครั้ง เจ้าตัวตัดสินใจคว้ากล้องโพลารอยด์ในกระเป๋าออกมา ยกขึ้นซูมใบหน้าหล่อเหล่าที่กำลังระบายยิ้มอ่อนโยนผ่านเลนส์กล้องแล้วกดชัตเตอร์
                    แบคฮยอนก้มใบหน้าลงมองภาพที่ค่อยๆชัดเจนขึ้นเป็นภาพของชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งที่กำลังนั่งอยู่ ใบหน้าคมประดับรอยยิ้มละมุนที่จะให้มองกี่ครั้งต่อกี่ครั้งก็อดไม่ได้ที่จะมีอาการเขินอาย  
                    ฝ่ามือบางยกรูปแผ่นนั้นมาแนบที่หัวใจตนเองเมื่อพบว่ามันกำลังเต้นถี่รัวและแรงขึ้นเรื่อยๆจนนึกหวั่นว่าจะเด้งออกมานอกอก ฉับพลันรอยยิ้มน่ารักก็ฉีกกว้างขึ้นกว่าเดิมซึ่งคาดว่าใครได้พบเห็นคงได้หาว่าเป็นบ้าแน่ๆ ที่มายืนยิ้มกว้างอยู่ตรงบันไดเช่นนี้
               ... คิดว่าคงมีรูปใบใหม่ไปใส่กรอบเพิ่มแล้วละ J

( - honey ♡ caramel - )

                    ลู่หานเปิดประตูห้องตัวเองเข้ามาแล้วปิดเสียงดังลั่นเอนแผ่นหลังบางพิงกับบานประตูก่อนจะผ่อนลมหายใจออกมาอย่างคนเหน็ดเหนื่อย 
                    เหน็ดเหนื่อยเหลือเกินกับหัวใจตัวเอง...

                    คนตัวเล็กยกมือขึ้นกุมที่แก้มใสตัวเอง หลับตาปี๋เมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อครู่นี้ริมฝีปากยังคงรู้สึกได้ถึงความร้อนฉ่า ทำไมเดี๋ยวนี้คู่หมั้นถึงชอบแกล้งอะไรที่ทำให้หัวใจเต้นแรงแบบนี้นะ ไม่เห็นเหมือนเมื่อตอนเป็นเด็กๆเลยสักนิด TT
                    ลู่หานเดินไปนั่งที่เตียงแล้วหลับตาลงสักพักก็ลืมดวงตาใสขึ้นก่อนจะเหลือบไปมองกรอบรูปที่วางอยู่บนหัวเตียง มือเรียวเอื้อมไปหยิบรูปนั้นมาถือไว้วางลงบนหน้าตักพลางจ้องมองรูปนั้นนิ่งค้าง คนตัวเล็กนึกย้อนเหตุการณ์ไปในรูปถ่ายใบนี้ รูปถ่ายที่เขาไม่เคยคิดจะชอบเลยจริงๆ แต่ก็ไม่รู้ตัวเหมือนกันว่าวางรูปนี้ไว้บนหัวเตียงตั้งแต่เมื่อไหร่
                    ... รูปครอบครัวเขากับตระกูลโอ งานหมั้นเล็กๆ ของเขาและเซฮุน ...

                    ในวันจบไฮสคูลเกรดสิบสองซึ่งเขากำลังสังสรรค์เลี้ยงอำลากับเพื่อนที่ต่างคนต่างต้องแยกย้ายกัน และเป็นวันที่เขารู้ว่าครอบครัวจับหมั้นกับลูกชายตระกูลโอ ซึ่งเขาก็คุ้นเคยกับคนตระกูลนี้ตั้งแต่ยังเด็กแล้ว เขาจำได้ดี เด็กผู้ชายหน้านิ่งๆที่ชอบแกล้งเขา โอเซฮุน …
                    ครอบครัวเขากับเซฮุนสนิทกันมาตั้งแต่รุ่นไหนต่อไหนไม่แปลกเลยที่เขาจะพบเจอกับเซฮุนตั้งแต่เกิดและยิ่งเกิดใกล้กันก็ยิ่งต้องพบเจอกันบ่อย ผู้ใหญ่มักจับให้พวกเขาเรียนที่เดียวกันเสมอ จนเริ่มมาห่างกันก็ตอนเรียนมัธยมถึงจะอยู่โรงเรียนเดียวกันก็ตามแต่พวกเขาก็อยู่กันคนละห้อง และก็กลับมาพบกันอีกครั้งในวันจบไฮสคลูหรือวันงานหมั้น
                    ในวันงานหมั้นจะให้คร้านปฏิเสธก็ไม่ได้เมื่อพ่อแม่ต้องการให้เป็นไปตามทางที่ท่านเลือก ส่วนเซฮุนเขาก็รู้มาว่ารายนั้นต้อต้านงานหมั้นสารพัดวิธีแต่ก็ไม่สามารถยกเลิกความคิดของผู้ใหญ่ได้เลยจนต้องจำใจยอม

                    งานหมั้นถูกจัดขึ้นเล็กๆ เชิญมาแค่ญาติที่สนิทกันเท่านั้น เขาจำได้ดีว่าในวันนั้นเขากับเซฮุนแทบไม่แลสายตาใส่กันเลยสักนิด รีบทำให้มันจบๆไป และมันก็ผ่านไปได้ด้วยดีตามความต้องการของผู้ใหญ่
                    ลู่หานวางกรอบรูปในมือลงที่เดิมแล้วหยิบกรอบรูปอีกบานที่วางอยู่ข้างกันขึ้นมา รูปของโอเซฮุนและเขาถ่ายคู่กันสมัยยังเป็นเด็กประถมถูกตั้งไว้เป็นกรอบรูปเดี่ยวๆ นี่ถือเป็นรูปเซฮุนที่ดูโตที่สุดที่ในบ้านเขามีเลยก็ว่าได้ เป็นรูปเซฮุนและเขากำลังถือเหรียญรางวัลที่หนึ่งในงานแข่งขันวิชาการในช่วงประถม 
                    จะว่าไป .. บ้านเขาไม่มีรูปเซฮุนตอนโตเก็บไว้เลยนิน่า

                    ลู่หานจัดการตัวเองให้สะอาดอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเดินลงบันไดมาด้านล่างก็พบว่าพ่อแม่เขากำลังนั่งคุยอยู่กับแบคฮยอนและเซฮุน คนตัวเล็กเดินเข้าไปนั่งข้างคริสเงียบๆ 
                    "หนูแบคตาฮุนกินอะไรมารึยัง อยากกินอะไรเป็นพิเศษไหมเดี๋ยวแม่สั่งให้"คุณนายเอ่ยถามแล้วยิ้มออกมาอย่างใจดี แบคฮยอนส่ายหัวปฎิเสธ แต่กลับกันคำพูดของเซฮุนถัดมานั้นทำให้คนที่เพิ่งเดินเข้ามาต้องตวัดสายตาใส่ทันที 
                    "ผมอยากกินคุ้กกี้ครับ J "
               อยากจะตัดหัวมาจับยัดโหลคุกกี้ที่สุด TwT

                    "วันนี้อยู่พร้อมหน้ากันทั้งทีมาถ่ายรูปครอบครัวด้วยกันดีกว่า แม่ไม่ค่อยมีรูปเซฮุนตอนนี้เลย" เซฮุนยิ้มรับกับคำชวนของผู้ใหญ่ก่อนจะเดินอ้อมไปด้านหลังโซฟาตัวใหญ่หรูที่มีคุณนายและคุณชายเจ้าของบ้านนั่งอยู่ ด้านหลังเป็นแบคฮยอนคริสและลู่หานยืนเรียงกันเตรียมที่จะถ่ายรูป เซฮุนเดินเข้าไปหยุดยืนด้านข้างลู่หาน
                    "ยิ้มกันกว้างๆ นะเด็กๆ วันนี้เป็นวันดี" คุณชายใหญ่ของบ้านเอ่ยกล่าวก่อนที่ป้าแม่บ้านใหญ่จะทำการกดชัตเตอร์ ทุกๆปีบ้านตระกูลนี้จะต้องมีการถ่ายรูปครอบครัวในวันโฟโต้เดย์ แต่อาจจะแปลกไปก็ตรงที่ปีนี้มีแบคฮยอนเพื่อนสนิทลูกชายคนเล็กเพิ่ม และยังคงมีคู่หมั้นยืนแนบสนิทอยู่ข้างกายอีกด้วย

                    หนึ่งในรูปถ่ายเหล่านั้นแบคฮยอนเหลือบหันไปมองคนข้างกายที่ยืนสูงสง่าใส่เสื้อกราวด์คลุมอยู่ คริสหลุดยิ้มกว้างออกมาเมื่อรู้ว่ากำลังถูกเด็กตัวเล็กข้างกายแอบมองอยู่ และสองคู่หมั้นที่ดูเหมือนจะไม่ลงรอยกันสักเท่าไหร่แต่น่าแปลกที่รูปนั้นไหล่ของพวกเขากลับแนบชิดกัน

( - honey ♡ caramel - )

                    หลังจากทานอาหารและพูดคุยกับผู้ใหญ่ในบ้านหลังนี้ก็ถึงเวลากลับบ้านของเซฮุนเสียที คนตัวสูงตั้งใจจะเดินไปบอกลาคู่หมั้นที่หนีไปนั่งอ่านหนังสือในสวนก่อน เมื่อเดินมาถึงก็ต้องระบายยิ้มออกมากับภาพคนตัวเล็กที่กำลังฟุบหลับคาหนังสือที่กางไว้อยู่
                    เซฮุนเดินเข้ามาใกล้ลู่หานจ้องมองอีกคนยามหลับใกล้ๆก็ต้องหลุดยิ้มกว้างกับใบหน้าน่ารักขนตาที่เรียงยาวเป็นแพพวงแก้มใสอมชมพูดูคลับคล้ายเด็กน้อย
                   

                    ... อยากหอมแก้ม …
                    เซฮุนหัวเราะกับความคิดที่แวบเข้ามาในหัวสมองและไม่ต้องคิดไตร่ตรองนานสันจมูกโด่งก็จรดลงบนพวงแก้มใสอย่างแผ่วเบาทันที ก่อนที่สายตาคมจะเหลือบไปเห็นโทรศัพท์เครื่องหรูสีขาวของคู่หมั้นวางไว้อยู่ด้านข้าง มือหนาเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู กดเข้าแกลอรี่ก็พบเห็นรูปต่างๆมากมายที่คนตัวเล็กกดถ่ายในวันนี้ ฉับพลันเซฮุนก็ล้วงโทรศัพท์ตัวเองออกมาจากกระเป๋าบ้าง เปิดโปรดแกรมคาเมล่าก่อนที่หน้าจอจะฉายไปยังคนที่กำลังนอนหลับใหลอยู่ ...

               แชะ

                    เซฮุนยิ้มให้กับรูปถ่ายฝีมือตนเอง รูปคนตัวเล็กที่กำลังหลับดูช่างน่าเอ็นดู ก่อนจะยัดโทรศัพท์ตนลงกระเป๋ากางเกงเช่นเปลี่ยนมาเปิดโปรแกรมคาเมล่าบนโทรศัพท์เครื่องบางของคู่หมั้นแทน กล้องในมือถูกถ่ายไปที่ใบหน้าตนเอง คนตัวสูงเอียงใบหน้าคมให้ได้องศาก่อนจะกดเซลก้าถ่ายตัวเองลงบนโทรศัพท์ของคู่หมั้น

               แชะ

                    นัยน์ตาคู่คมเปล่งประกายความสุขเมื่อรู้สึกถูกใจกับรูปถ่ายตัวเองในโทรศัพท์ของคู่หมั้น มือหนากดเลือกรูปเมื่อครู่นี้ตั้งเป็นหน้าจอวอลเปเปอร์ทันที ระบายยิ้มออกมาอีกครั้งก่อนที่อีกความคิดหนึ่งจะแล่นเข้ามาในหัวสมอง
                    ฝ่ามือหนาล้วงโทรศัพท์ตนเองออกมาจากกระเป๋ากางเกงอีกครั้ง กดเข้าโปรแกรมคาเมล่าชูมือขึ้นให้สามารถถ่ายเขาและคนที่กำลังหลับได้ เซฮุนโน้มใบหน้าคมลงไปใกล้ใบหน้าน่ารักที่ยังคงหลับตาพริ้มคล้ายลูกกวางที่กำลังพักผ่อน ริมฝีปากร้อนจรดลงบนหน้าผากมนอย่างแผ่วเบาก่อนที่มือหนาที่ถือโทรศัพท์อยู่นั้นจะกดถ่ายฉากนี้เก็บไว้

               แชะ

                   เซฮุนยกยิ้มขึ้นมองรูปที่อยู่ในมือด้วยประกายความอ่อนโยน หันสายตาไปมองทางคู่หมั้นตัวเองอีกครั้งก่อนจะถอดเสื้อกราวน์สีขาวนอกของตนออกห่มไหล่เล็กไว้อย่างแผ่วเบา ยีเส้นผมสีคาราเมลนุ่นอย่างเบามือไม่ให้คนที่หลับใหลรู้ตัวก่อนจะผละจากก้าวเดินออกมา

                    คนตัวเล็กที่ยังคงหลับตาพริ้มอยู่บนเก้าอี้ไหล่บางมีเสื้อกราวน์พาดอยู่ เปลือกตายังคงปิดสนิทแก้มใสอมสีชมพูระเรื่อปากบางยกยิ้มน้อยๆอย่างคนกำลังฝันดี ทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวนิ่งสงัดมีเพียงแต่เสียงลมที่พัดผ่านเหมือนดั่งกำลังบรรเลงบทเพลงอันไพเราะกล่อมให้คนที่หลับอยู่นั้นฝันดียิ่งกว่าเดิม
                    โทรศัพท์สีขาวเครื่องหรูที่วางอยู่ข้างคนตัวเล็กส่องแสงกระพริบสองสามทีแล้วดับลง เป็นข้อความที่ถูกส่งเข้ามา ซึ่งถ้าเจ้าตัวตื่นมาเห็นคงได้มีอาการหน้าแดงที่เกิดจากอาการเขินหรืออาการโมโหกันแน่ก็ยังไม่อาจสามารถเข้าใจได้

message from sehun

... ตื่นได้แล้วนะไอ้เตี้ย 
sending picture


 

- - - - - - - - - - ( - honey ♡ caramel - ) - - - - - - - - - -  

(- ตื่นได้แล้วนะไอ้เตี้ย  ♥)



{ - AS FOR TALK & }
THE WRITER TO ALL MY READERs ♣

คือเราแก้หลายรอบมากจ้า ...

อาจมีบางคนที่สงสัยว่าเซฮุนส่งรูปอะไรให้ลู่ในตอนจบ เป็นรูปที่ฮุนจูบหน้าผากลู่นั่นแหละจ้า

เซฮุนเขาเป็นคนขี้แกล้ง คิ_คิ

แบบแบคน่ารักอะ หาเรื่องไปบ้านลู่หานตลอด ลู่หานก็ยังไม่รู้ว่าเพื่อนแอบชอบพี่ชายตัวเอง

จ้าจ้า 555555555555555555555555555555555555

พี่หมอนี่ก็ใช่ย่อย เก๊กนิ่งปะวะแบบนี้ -..-

แต่อะไรจะเท่าฮุนฮาน แหมท่ากินคุกกี้เซฮุนชนะขาดคะ 55555555555555555555555

ลู่หานก็เขินซะแบบ แง้อยากหยิกแก้มแรงๆ ><

ฮุนฮานตอนจับมาหมั้นกันแรงๆ เค้าแอนตี้กัน อย่างว่าอะนะ

อยู่ๆก็โดนมาจับหมั้นใช่ไหมละ เป็นใครก็คงช็อคอะ

แต่ไม่รู้ว่าตอนนี้ฮุนฮานเขาชินกันรึยัง -/////////////////-

ตอนหน้าก็จะเข้าเรื่องปกติละ แต่เหมือนตอนนี้มันเป็นตอนพิเศษก็จริง แต่ก็ไม่เหมือนตอนพิเศษปะวะ

55555555555555555555555555555555555555

เพราะเนื้อเรื่องมันดำเนินอยู่ในเรื่องอะแหละ แค่ตั้งชื่อตินให้ดูเข้ากับวันพิเศษ (?)

ขอบคุณสำหรับเม้นและโหวตที่มีให้นะคะ อ่อขอบคุณสำหรับแทคในทวิต #ฮนครม ด้วยนะคะ <3