คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : - 11 - ( 100% )
매일 안고 싶은 한 사람 입 맞추고 싶은 단 한 사람
그저 그대 품에 영원토록 살고 싶어
คนเดียวที่ชั้นอยากจะกอดทุกๆ วัน คนๆ เดียวที่ชั้นอยากจะจูบ ทุกๆ วัน
ชั้นอยากอยู่ในอ้อมกอดของเธอตลอดไป
เช้าวันใหม่ผ่านเข้ามา เหลือเวลาเพียงหนึ่งอาทิตย์ก็เข้าสู่วันเฮเลเนี่ยน ยิ่งเข้าใกล้วันงานมากเท่าใดลู่หานยิ่งได้เจอหน้าเซฮุนน้อยลง อาจเป็นเพราะอีกฝ่ายงานรัดตัวมากเสียจนยากนักจะปลีกออกมาได้ และถือว่าโชคยังเข้าข้างลู่หานเพราะถึงแม้ว่าตารางของอีกฝ่ายจะยุ่งมากเพียงใดแต่ก็ยังไม่ลืมส่งของน่ารักๆหรือข้อความเล็กน้อยมาเป็นกำลังใจให้ในขณะที่ลู่หานได้เข้าการติวรัดพิเศษเตรียมพร้อมป็นดัชเชส
หน้าตาดีไม่พอยังมีแฟนน่ารักอีก เฮ้อ #เพลียตัวเอง
ถึงแม้จะไม่ค่อยได้เจอเซฮุน ทว่าเขากลับได้เจอหน้าคริสทุกวันครบสามเวลาหลังอาหาร และพอได้เห็นหน้าคริสทีไรก็อดไม่ได้ที่จะหวนนึกไปถึงเหตุการณ์ในครั้งนั้น คำพูดของคริสที่ทำให้ลู่หานสับสนไปพักใหญ่
“เรากลับมาคบกันใหม่เถอะนะ”
ในวันนั้นลู่หานไม่ได้ตอบคำถามของคริส เพียงแค่เดินหนีออกมาเสียดื้อๆ ที่ไม่ตอบใช่ว่าปฎิเสธหรือตอบรับคำถามนั้น แต่เพียงเพราะลู่หานยังไม่แน่ใจ ลู่หานยังสับสนในช่วงกระแสความรู้สึกของตัวเองว่าคิดอย่างไรหรือต้องการอะไรกันแน่
ในส่วนลึกคนตัวเล็กยังจำได้ดีถึงความทรงจำอันหวานฉ่ำในครั้งที่ยังรักกันดีกับคริส ทว่านั่นคือเรื่องราวในอดีต เพราะปัจจุบันได้ยกหัวใจทั้งดวงให้เซฮุนจนไม่เหลือแม้กระทั่งเศษเสี้ยวที่จะแบ่งปันให้ใครอีก แต่น่าแปลกที่มันได้สร้างความสับสนขึ้นในหัวใจของลู่หาน
เพราะอะไรก็ยังไม่รู้เหมือนกัน
รู้แค่มีเพียงความสับสนเท่านั้นที่จะตอบคำถามเหล่านี้ได้
“ลู่หาน”
“ห๊ะ!”
“เหม่ออะไร! ไหนท่องกฎวันเฮเลเนี่ยนข้อห้ามาสิ!” ลู่หานเบ้ปากมองแบคฮยอนนักติวตรงหน้าอย่างเบื่อหน่าย ท่องจนเก็บเอาไปฝันแล้ว!!!!
“กฎข้อที่ห้า ดัชเชสต้องสงบนิ่งและสง่าเคียงคู่ดยุค ดื่มชาต่อหน้ารูปปั้นบรรพบุรุษ จดจำกฎทุกข้อให้ขึ้นใจปฎิบัติตามอย่างเคร่งครัด และสัญญาต่อหน้าพวกท่านว่าจะจงรักภักดีต่อเฮเลเนี่ยนจนกว่าชีวิตจะจบสิ้น!”
“ดีมาก เออกูบอกมึงไปรึยังว่าวันนี้หัวหน้าคณะกรรมการคุมกฎเขาจะมาหามึงนะ ผู้คุมกฎมีศักดิ์ใหญ่รองจากดยุคเชียวนะ ทำตัวดีๆอย่าให้ถูกเขาเอ็ดละ!”
ลู่หานเบ้ปากอีกครั้งอย่างไม่ใส่ใจ ผู้คุมกงคุมกฎอะไรละ มึงดูแฮร์รี่มากไปหรอ โด่ว อะบราคาดาบ้า! #นั่นมันบราวอายเกิร์ล-_-
“มึงกูมีคำถาม” ลู่หานหันหน้าไปหาแบคฮยอนอย่างสงสัย
“อะไร?”
“สัตว์อะไรน่ารักที่สุดในโลกวะ”
แบคฮยอนคิดอยู่อึดใจก่อนตอบออกมา
“แมว? แคทเธอรีนไงน่าจะตาย”
อีแมวมีนอพันธ์นั้นมึงกล้าพูดออกมาได้ยังไงว่าน่ารัก อยี๋ๆๆๆๆ
“ผิด”
และในเวลานั้นเอง
“แล้วคำตอบคืออะไร?”
แกร๊ก
“สัสเอ้ยจะเป็นใครไปได้นอกจากกูวะ”
“เป็นถึงว่าที่ดัชเชสพูดคำหยาบแบบนี้ออกมาได้ยังไง!!!!!!!!!!!!!!!!”
เสียงที่ดังขึ้นจากด้านหลังลู่หานทำให้กายเล็กขนลุกซู่ รู้สึกได้ถึงไอเย็นและรังสีอำมหิตที่แผ่กระจายออกมาจากด้านหลังจนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกสั่นผวา
ราวกับกำลังนอนอยู่แล้วฝันว่าถูกผลักลงจากที่สูง รู้สึกเสียววูบทั้งตัวแบบนั้นเลย…
หน้าชา แขนชา หัวใจชา ไอ้นั่นก็ชา ปรอทก็วัดไม่ได้…
ไอ้เหี้ยเอ้ย ซวยแล้วมึงไอ้เหี้ยลู่ววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว!!!!!!!!!!!!!!
“คุณจงแด!!!!!!!! ขอโทษครับ ผมดูแลว่าที่ดัชเชสไม่ดีเองครับ” แบคฮยอนและลู่หานหันไปมองคนมาใหม่พลางทำตัวลีบอย่างรู้สึกสำนึกผิด
ไอ้เหี้ยขากูสั่น ฉี่กูจะแตก โอ้ยอีเหี้ยเสียงโคตรโหดอะ ยิ่งกว่าครูไหวใจร้ายอีก แม่งเคยเป็นพี่ว๊ากมาก่อนปะวะ T______________T
“คะคือ…”
“คุณคือว่าที่ดัชเชส เวลาจะพูดอะไรต้องระวังให้ดี เพราะคุณไม่ใช่เด็กนักเรียนธรรมดาอีกต่อไปแล้วเข้าใจไหม!!!!!”
สะดุ้งครับสะดุ้ง…
“เข้าใจไหม!!!!!”
ไอเหี้ยเยี่ยวเล็ด………………
“ขะเข้าใจครับ!!!”
มึงเคยเห็นหมาหางตกนั่งหงอยร้องหงิงๆปะ นั่นแหละกูเลยจ้า T______T
“ฉันละอยากจะเป็นลมไม่คิดว่าเซฮุนจะเอาม้าดีดกะโหลกแบบนี้มาเป็นว่าที่ดัชเชส ประวัติดัชเชสต้องมาเสื่อมเสียหรือยังไงกันนะ แบคฮยอนนายต้องดูแลว่าที่ดัชเชสให้ดีกว่านี้เข้าใจไหม! อย่าให้ปล่อยไปทำกริยาแบบนี้ในวันงานเฮลเนี่ยนเด็ดขาด!!!!”
“ครับ”
ลู่หานแอบชำเลืองสายตามองผู้คุมกฎสุดโหดที่ชื่อจงแดพลางกลืนน้ำลายลงคอดังอึ๊ก ตัวก็สูงกว่าเขาเพียงนิดเดียวทว่าใบหน้านั้นนิ่งเรียบดูไร้อารมณ์มีเพียงแค่แผงคิ้วหนาที่ขมวดขึ้นตลอดเวลาเท่านั้น แล้วยิ่งเสริมกับแว่นสายตากรอบใสนั่นก็ยิ่งทำให้คนตรงหน้าดูโหดกว่าเดิมเป็นเท่าตัว
อะหือ หุ่นแบบนี้เคยสอบรอดอมาแล้วใช่ไหมพูด
ทว่า….
“ท่องจำกฎได้ครบรึยัง”
ไอ้สัดเริ่มแล้วสินะ T_______T
“ครบแล้วครับ”
“ท่องจำขั้นตอนในพิธีสัตย์สาบานเป็นดัชเชสรึยัง”
“ท่องแล้วครับ”
ม๊าลู่หานอยากกลับบ้านนนนนนนน #ครวญคราง TOT
“แล้วรู้บ้างรึยังว่าในวันเฮเลเนี่ยนต้องทำอะไรบ้าง”
ลู่หานชะงักไปเล็กน้อยมองจงแดที่ยืนส่งสายตาเรียบนิ่งก่อนส่ายหน้าเล็กน้อย
ทำไมโหดจังวะ ลาออกไปอยู่ฝ่ายปกครองดีไหมมึง T_T #พูดไม่ได้เดี๋ยวโดนด่า
“ในวันนั้นนายจะทำพลาดไม่ได้เด็ดขาด เพราะท่านประธานจะมางานนี้ด้วย ท่านประธานหรือพ่อแม่ของเซฮุนนั่นแหละ”
โอ๊ะ เหมือนหูได้ยินแว่วๆว่าพ่อกับแม่คุณเนื้อคู่จะมา *O*
แหม น่าเสียดายน่าจะพาป๊ากับม๊ามาด้วย อยากให้มาทำความรู้จักกันไหนๆเรียนจบก็คงเข้าไปเป็นสะใภ้แน่ๆ (._.)
“แล้วเรียนรู้วิธีดื่มชากุหลาบในพิธีส่งตัวเป็นดัชเชสรึยัง”
“ก็เรียนบ้างแล้วละครับ”
“ตอนที่ยืนคู่กับดยุคหน้าบังลังก์นายอย่าลืมยิ้มเด็ดขาดนะ ”
“ครับ”
“อ๋อแล้วอีกอย่าง นายรู้พิธีส่งตัวดัชเชสให้ดยุครึยังื?”
หืมพิธีอะไรนะส่งตังส่งตัวนะ…
“ในวันนั้นนายจะต้องเข้าไปอยู่ในห้องเฮเลเนี่ยนกับท่านดยุคแค่สองคนเพื่อเป็นการยืนยันให้ทุกคนได้รู้ว่าดัชเชสพร้อมที่จะมอบกายและหัวใจยอมเป็นของดยุคแต่เพียงผู้เดียว”
ยะอยู่ในห้อง… สะสองต่อสอง
นี่อย่าบอกนะ…
“มะหมายความว่า”
“ในห้องมีการเปลี่ยนเตียงใหม่และโรยกลีบดอกกุหลาบพร้อมประดับเทียนหอมตามธรรมเนียมเหมือนทุกครั้ง พิธีนี้มันก็คล้ายพิธีเข้าหอในวันงานแต่งนั่นแหละ”
เข้าหอ…
นี่หมายถึงกูจะโดนฟองดูหรอ! ยังไม่ทันได้เตรียมใจเลยจะโดนอีกแล้วหรอ #กุมแก้ม (T////∇////T)
แล้วรอบนี้แม่งกำหนดวันมาเลย โอ้ยใจเต้นใจสั่น กูว่าจะไม่ตื่นเต้นแล้วนะพอรู้ว่ากูกำลังโดนฟองดูเท่านั้นแหละตื่นเต้นเลย นึกว่าวันเฮเลเนี่ยนจะเป็นวันแบบใสๆ แต่แม่งคุณหลอกดาววววววว #แดดิ้น
เอ๊ะ ว่าแต่เปลี่ยนเตียงใหม่หรอ…
ลูกจะใช้เตียงให้คุ้มค่ากับเงินทุกบาทเลยคอยดู๊ววววววววววววววววววว
#เตียงไม่พังไม่เลิก \(////∇////)\
“เตรียมความพร้อมที่จะเป็นดัชเชสให้ดี อย่าทำให้เฮเลเนี่ยนเสื่อมเสียชื่อเสียง”
เดี๋ยวกูต้องไปหาแผ่งหนังโป๊มาดูก่อน ตอนฟองดูจะได้เร่าร้อนจนคุณเนื้อคู่ไม่อยากหยุดไรงี้ (T//////∇//////T)
“เพราะแต่นี้ไปชื่อของนายจะถูกบันทึกลงในประวัติศาสตร์ของเฮเลเนี่ยน”
ถึงสไปเดอร์แมนด์จะปล่อยใย แต่คุณเนื้อคู่คงปล่อยในสินะ #อิลู่หานนี่มึงคิดอะไรเนี่ยคิดอะร๊ายยยยยยยยย
#ลงไปดิ้นเขินตายกับพื้น (T//////∇//////T)
“ลู่หาน!!”
“หะห๊ะ?ครับ!”
“เหม่ออะไร คิดอะไรอยู่ไม่ได้ฟังที่ฉํนพูดบ้างเลยรึไง! แล้วทำไมต้องหน้าแดง? ไม่สบายรึไง แบคฮยอนนายต้องดูแลว่าที่ดัชเชสให้ดีกว่านี้เข้าใจไหม อย่าให้ล้มป่วยก่อนวันงานละ!!!”
“นะนี่ผมหน้าแดงหรอ…”
ลู่หานพึมพำพลางยกมือขึ้นทาบแก้มใสก็จำต้องตกใจเมื่อสัมผัสได้ถึงไออุ่นร้อนที่แผ่ออกมาจากเนื้อแก้ม
แหม แค่จินตนาการก็ทำมาเป็นเขินนะ คนเคยๆกันแล้วไม่เห็นต้องน่าเขินอะไรเลย ว่าแต่ตอนนี้คุณเนื้อคู่จะทำอะไรอยู่นะคิดถึงจังแล้วคุณเนื้อคู่จะคิดถึงลู่หานเหมือนที่ลู่หานกำลังคิดถึงอยู่บ้างไหม กำลังจามฮัดเช่ยเพราะลู่หานบ่นคิดถึงอยู่รึเปล่าT_T คุณเนื้อคู่คงกำลังทำงานอยู่ที่ห้องแน่ๆเลย จะเหงาไหมนะมาอยู่ห้องคนเดียวแบบนั้น
อยู่ห้องคนเดียวคุณเนื้อคู่อาจจะเหงา
แต่ถ้าคุณเนื้อคู่มาหาลู่หานที่ห้องจะมันส์พะยะคะ!
#ระเบิดความใสย \(//////∇//////)\
และอีกด้านหนึ่งหลังบานประตูนั้นเอง
“ฮึ”
เสียงทุ้มหลุดหัวเราะในลำคอกับบทสนทนาของลู่หานและจงแดที่เร็ดรอดมาให้ได้ยิน ร่างสูงโปร่งใหญ่ของเซฮุนยืนแอบอยู่หลังบานประตูมาสักพัก ยิ่งเห็นว่าปรางแก้มใสของลู่หานแดงปลั่งเพียงเพราะจงแดพูดถึงพิธีส่งตัวดัชเชสให้ดยุคเซฮุนยิ่งหลุดยิ้มกว้างออกมามากกว่เดิม
“ไม่เข้าไปหาหรอครับ”
เสียงชานยอลองครักษ์ประจำกายดยุคดังขึ้น
“ไม่ละ ฉันชอบที่จะแอบมองดูจากด้านหลังมากกว่า”
เพราะมันทำให้เขาได้เห็นท่าทีน่ารักยามเผลอไผลของอีกคนมากขึ้น
น่ารักเสียจนยากนักจะละสายตา
“ชานยอล”เซฮุนเรียกคนด้านหลังที่โค้งกายลงรอรับคำสั่ง เซฮุนหยิบปากกาขึ้นมาจากกระเป๋าเสื้อวาดยุกยิกลงบนเศษกระดาษแผ่นเล็กแล้วฝังจูบลงไปบนกระดาษแผ่นนั้นก่อนยิ้มร่าออกมา
“เอาสิ่งนี้ไปให้ลู่หาน แล้วบอกว่าถ้าทำงานเสร็จฉันจะมาหา”
ชานยอลรับเศษกระดาษแผ่นเล็กที่เซฮุนส่งมาให้แล้วเดินจากไป นัยน์ตาคมมองตามหลังท่านดยุคที่ก้าวออกไปก่อนหันกลับมามองเศษกระดาษของเซฮุนที่อยู่ในมือเขาที่ฝากส่งถึงว่าที่ดัชเชสคนใหม่
และทันใดนั้นใบหน้าคมของชานยอลก็ฉีกรอยยิ้มกว้างออกมากับสิ่งที่อยู่บนนั้น
กระดาษแผ่นเล็กสี่เหลี่ยมที่มีฝีมือวาดรูปฉบับเด็กอนุบาลของเซฮุน สีสันปากกาสีแดงที่วาดเป็นรูปหัวใจจนเต็มแผ่น
your sehun...♥♥♥
( - la fondue ♡ au chocolate - )
ในที่สุดก็เหลือเวลาเพียงแค่สามวัน ยิ่งกระชั้นชิดมากเท่าใดความเหนื่อยล้ายิ่งก่อตัวทวีพูนมากขึ้น ลู่หานใช้เวลาทั้งวันอยู่กับแบคฮยอนและจงแดเพื่อเรียนรู้สำหรับการเข้าพิธีรับตำแหน่งดัชเชสและพิธีส่งตัวให้ดยุค พิธีสำคัญที่จะผิดพลาดไม่ได้เลยสักนิดเดียว
ทว่าลู่หานก็ยังคงเป็นลู่หานอยู่วันยังค่ำ
“ยกแขนสี่สิบห้าองศาแล้วค่อยๆจิบ ระวังโดนชาลวกปากด้วยละ”
ลู่หานยกแขนทำมุมสี่สิบห้าองศาตามที่จงแดบอกก่อนจิบชาสีใสที่อยู่ในถ้วยช้าๆ และอาจเป็นเพราะต้องเกร็งแขนทำมุมให้เป็นไปตามหลักการดื่มชาที่ถูกวิธีจึงทำให้ไม่ถนัดและนั่นก็ส่งผลให้…
เพล้ง
“เสี่ยวลู่หานนี่มันถ้วยที่สิบแล้วนะ!!!!!!”
เสียงดุว่าที่ดังลั่นของจงแดทำให้ลู่หานสะดุ้ง ใบหน้าสวมก้มจนชิดคางอย่างสำนึกผิด ลู่หานโดนจงแดว่าทำนองนี้ไม่ต่ำกว่าสิบรอบในหนึ่งวัน และที่สำคัญนี่ก็เป็นเวลามากกว่าหนึ่งอาทิตย์ที่ลู่หานโดนตอกว่าจนความเข้มแข็งเริ่มบั่นทอนลง
“แค่ดื่มชาให้ถูกวิธีแค่นี้นายยังทำไม่ได้แล้วจะเป็นดัชเชสที่คู่ควรกับดยุคได้ยังไง!!!!!!!!!!!!!!!”
ลู่หานสะอึกไปชั่วขณะกับคำตอกว่าของจงแด นัยน์ตาเรียวสวยมองเศษแก้วและน้ำชาสีใสที่หกนองเต็มพื้นด้วยสายตาว่างเปล่า และชั่วขณะที่ความรู้สึกก้นลึกในจิตใจได้ตีรวนขึ้นมา…
นั่นสินะ…
ผมจะเป็นดัชเชสที่คู่ควรกับคนที่สมบูรณ์แบบอย่างเขาได้ยังไง
นัยน์ตาเรียวสวยชำเลืองมองเศษกระดาษที่ชานยอลส่งมาให้เมื่อเช้า เศษกระดาษที่มีลายมือตวัดของเซฮุนอยู่บนนั้น
‘สู้เขาละ ดัชเชสของฉัน’
ฉันอยากจะสู้… แต่ตอนนี้ฉันกลับรู้สึกเหนื่อยเกินไปที่จะสู้จริงๆเซฮุน
“ฉันละไม่เข้าใจเซฮุนเลยจริงๆ คนที่เพียบพร้อมเหมาะสมที่จะเป็นดัชเชสมีออกถมเถไปแต่ทำไมต้องเป็นเด็กเบ๊อะๆอย่างนาย ทั้งๆที่ดัชเชสคนเก่าก็พรั่งพร้อมขนาดนั้นแล้วแท้ๆ”
ดัชเชสคนเก่าอย่างนั้นหรอ…
เขาดีกว่าผมถึงขนาดนั้นเชียวหรอ …?
มือเรียวเอื้อมคว้าถ้วยชาที่จงแดเพิ่งนำมาวางตรงหน้าด้วยมืออันสั่นเทา หัวใจเต้นรัวบีบรัดจนรู้สึกหายใจติดขัด แขนเรียวยกทำมุมสี่สิบห้าองศาวางลงที่ถาดรองแก้วก่อนยกขึ้นจิบอย่างช้าๆ และก่อนที่มันจะ…
เพล้ง!!
ผมเหมาะสมที่จะเป็นดัชเชสจริงๆอย่างนั้นหรอ
จนในที่สุดการเรียนปฎิบัติสุดโหดก็ผ่านพ้นไป ยิ่งลู่หานถูกอบรมการเป็นดัชเชสมากเท่าไรยิ่งทำให้รู้ว่าโลกใบใหม่ที่กำลังก้าวเข้าไปนั้นแตกต่างกับสิ่งที่เป็นอยู่อย่างสิ้นเชิง ลู่หานไม่ใช่คนเรียบร้อยหรือสำรวมอะไร ไม่ใช่คนที่ฉลาดเฉลียวที่สามารถคิดหาทางแก้ปัญหาล่วงหน้าได้ ลู่หานชอบที่จะวิ่งไปไหนมาไหน ตะโกนโหวกเหวกคุยกับเพื่อน ทำตามใจตัวเองในสิ่งที่อยากจะทำ… ลู่หานก็แค่เด็กกะโปโลคนหนึ่งเท่านั้น
การที่ต้องฝืนทำในสิ่งที่ไม่ใช่ตัวเองมันเหนื่อยได้มากขนาดนี้เลยอย่างนั้นหรอ
แต่เพราะรัก… แม้ต้องหลอกลวงตัวเองผมก็ยอม
“ชุดของมึงตัดเสร็จแล้วนะ เดี๋ยวคงมีคนเอาไปให้ที่ห้องคืนนี้”
“อืม” ใบหน้าเล็กฟุบนอนหมอบลงกับโต๊ะกว้างทันทีเมื่อหมดเวลาอบรมสำหรับวันนี้ ลู่หานใช้เวลาทั้งหมดอยู่ที่หอสมุดเพื่ออบรมการเป็นดัชเชสทั้งวัน
ลู่หานเคยคิดเสมอมาว่ามันง่ายดายสำหรับการเป็นดัชเชส เพราะเขาคไม่ต้องทำอะไรมากมาย แต่กลับผิดคาดจากที่คิดเมื่อการเป็นดัชเชสนั้นคือคนที่ต้องคอยช่วยเหลือดยุคอย่างใกล้ชิด และลู่หานที่ไม่เคยเรียนรู้อะไรเลยต้องเริ่มเรียนรู้ใหม่ทั้งหมดในเวลาไม่กี่อาทิตย์
เหนื่อยแต่ก็ไม่เคยคิดท้อ
ผมจะท้อได้อย่างไรในเมื่อนี่คือหนทางเดียวที่สามารถทำให้ผมได้ยืนอยู่เคียงข้างคนที่ผมรัก
“กลับไปพักที่ห้องก่อนไหม”
ลู่หานพยักหน้ารับก่อนยันกายที่อ่อนปวกเปียกลุกขึ้นยืน ท้าวเล็กพาร่างบอบบางก้าวออกจากหอสมุดมุ่งตรงสู่หอพัก ทว่าเมื่อเดินพ้นจากเขตหอสมุดขนาดใหญ่ผ่านหน้าสวนกว้างกับต้องหยุดขาที่กำลังก้าวเดินกะทันหันเมื่อหางตาเหลือบไปเห็นร่างคุ้นตากำลังมองตรงมาอยู่
นั่น…
“คริส”
“เพิ่งเลิกหรอช่วงนี้อยู่ดึกทุกวันเลยนะ หน้าก็ดูซีดๆคงเหนื่อยแย่ละสิ” ลู่หานหย่อนสะโพกนั่งลงข้างกายคริสบนม้านั่งตัวยาว ไม่คิดปฎิเสธกับคำพูดของคริสก็ในเมื่อเจ้าตัวกำลังรู้สึกเหนื่อยอย่างที่อีกคนบอกกล่าวจริงๆ
เหนื่อยและล้าจนร่างแทบขาด
“ฉันรู้สึกเหนื่อยไปหมดเลย…”
คริสมองลู่หานที่นั่งก้มหน้ามองฝ่ามือบนตักอยู่ข้างกาย ฝ่ามือหนากำเข้าหากันก่อนแบออกแล้วกำเข้าหากันใหม่อีกครั้ง นึกอยากจะยกฝ่ามือขึ้นลูบเส้นผมสีคาราเมลคุ้นตาแต่ก็ต้องห้ามใจเมื่อลู่หานกำลังมีศักดิ์เป็นคนของน้องชายในเร็ววันนี้
ถึงแม้หัวใจจะร้องค้านอย่างเจ็บปวดก็ตาม
“การอบรมมันทำให้ฉันรู้ว่าการเป็นดัชเชสเพื่อที่จะได้เคียงคู่กับเขามันไม่ง่ายเลยสักนิด ฉันไม่เคยคิดที่จะต้องมานั่งทำอะไรแบบนี้เลยนักนิด แต่เพราะเขาฉันถึงยอม”
คริสชะงักไปเล็กน้อย หัวใจที่เต้นสม่ำเสมอบีบรัดแน่นขึ้นอย่างปวดร้าวเมื่อรู้ดีว่าคนที่ลู่หานกำลังพูดถึงนั้นคือใคร
มันไม่สนุกเลยนะ… กับการที่ต้องมานั่งทนฟังคนที่รักสุดหัวใจพูดถึงใครอีกคนด้วยความรักใคร่…
ราวกับกระอักเลือด… มันเจ็บเจียนตายเลยละ
“ฉันต้องเปลี่ยนตัวเองทั้งๆที่นั่นไม่ใช่นิสัยของฉัน ฉันต้องถูกคุณจงแดว่าถูกฝึกซ้อมเข้าพิธีและท่องหนังสือมากมายโดยที่วันๆไม่ได้ทำอะไรเลย… ทำไมถึงรู้สึกเหนื่อยได้ขนาดนี้นะ ทำไมฉันถึงมองไม่เห็นแสงสว่างเลยนะ” ลู่หานหยุดเพียงอึดใจก่อนเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “ฉันต้องฝืนใจและร่างกายทำทุกอย่าง
และก่อนที่ลู่หานจะได้พูดอะไรต่อ เสียงทุ้มของคริสที่ดังแทรกขึ้นก็ทำเอาลู่หานสะดุ้งด้วยความตกใจ
“ถ้านายเหนื่อย…ก็หนีไปกับฉันสิ”
นัยน์ตาเรียวเบิกโพลงมองคริสอย่างตื่นตระหนกกับน้ำเสียงเรียบเฉยทว่าความหมายนั้นกับร้ายแรง
หนีอย่างนั้นหรอ
“ถ้านายได้เป็นดัชเชสจริงๆเมื่อไหร่ นายจะเหนื่อยยิ่งกว่านี้อีก ถ้าเหนื่อยแล้วทำไมไม่ตัดไฟตั้งแต่ต้นลมเลยละ ฉันกำลังขอร้องนาย… กลับจีนไปกับฉัน กลับไปในที่ที่เป็นของเราด้วยกันเถอะนะ ”
“คริส…”
สองสายตาสบผสานกันทว่าต่างคนต่างความรู้สึก คริสจ้องมองด้วยแววตาแน่วแน่และมุ่งมั่น หากแต่แววตาของลู่หานกลับสั่นไหวอย่างหวาดกลัว
ทำแบบนี้ก็ไม่ต่างอะไรจากกบฎ…
มันจะดีแล้วอย่างนั้นหรอ…
“นายคงยังไม่รู้ว่าดัชเชสคนเก่ามีชื่อเสียงเรื่องความเหมาะสมมากแค่ไหน ใครๆก็ต่างพูดว่าเขาและเซฮุนเป็นคู่ที่เหมาะสมกันมากและฉันก็เห็นด้วย”
ดัชเชสคนเก่าอีกแล้วอย่างนั้นหรอ
“ฉันไม่อยากจะพูดแบบนี้ แต่ฉันก็ไม่อยากเห็นนายซึมเศร้าเพราะต้องถูกใครว่าหรอกนะ การที่จะได้เป็นดัชเชสมันไม่ง่ายเลยสักนิด ดัชเชสเป็นหน้าเป็นตาของเฮเลเนี่ยนและเกาหลี”
ดัชเชสคนเก่า… ผมไม่มีสิทธิ์ที่จะเทียบเท่าเขาได้เลยอย่างนั้นหรอ
“แต่รู้อะไรไหมลู่หานนายน่ะห่างไกลจากคำว่าดัชเชสมากนะ ชีวิตของนายที่เคยสุขสบาย เลี่ยวลู่หานคนที่รักอิสระและมีความฝันน่ะ มันจะดีหรอกับการที่ต้องทิ้งอิสระมาอยู่ใต้กฎ กฎที่บังคับชีวิตของนายได้ทุกอย่าง”
นัยน์ตาสวยจ้องมองแววตาคมด้วยหลากหลายความรู้สึก ทั้งหวาดกลัวทั้งตื่นตระหนกสับสนปนเปกันไปหมด
พระเจ้าครับ ผมควรจะทำอย่างไรต่อไปดี จะเลือกอะไรระหว่างอิสระหรือความรัก
“ลู่หาน…นายน่ะไม่เหมาะสมที่จะเป็นดัชเชสหรอก”
กายเล็กนิ่งค้างกับคำตอบของคำถามที่เจ้าตัวเฝ้าถามตัวเองอยู่บ่อยครั้ง ถึงแม้ในส่วนลึกจะรู้ถึงคำตอบดีอยู่แล้วแต่ก็เลือกที่จะหลอกตัวเองมาเสมอ ฝ่ามือเล็กกำเข้าหากันแน่นอย่างไร้หนทาง หัวใจดวงเล็กเต้นถี่รัวบีบรัดเสียจนรู้สึกจุกไปหมด จนกระทั่งรู้สึกได้ถึงความร้อนจากฝ่ามือหนาที่กำลังกอบกุมมืออันสั่นเทาของตัวเอง
“ลู่หาน… กลับจีนไปกับฉันเถอะนะ”
ทว่า…
พลั่ก!!!!!!!!!!
แรงเหวี่ยงจากการชกฟาดเข้าใส่คริสอย่างจังจนหน้าหัน ลู่หานมองเซฮุนที่มายืนอยู่ตรงหน้าตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่อาจรู้ ผลึกตาสีเฮเซลแผ่กระจายความกราดเกรี้ยวออกมาจนน่ากลัว สายตาดุดันที่ไม่ต่างจากมีดอันแหลมคม ดวงตาขลับถลึงใส่คริสที่จ้องกลับอย่างไม่เกรงกลัว สองสายตาเฉือดเฉือนกันสร้างความกดดันมหาศาลจนกายบางสั่นเพราะความหวาดกลัว
“คะคุณเนื้อคู่”
“ลุกขึ้นลู่หาน” ถึงแม้ปากจะออกคำสั่งกับคนตัวเล็กทว่าฝ่ามือหนากับคว้าข้อแขนขาวแล้วกระชากให้กายบางปลิวเข้าหาตัวเสียเอง
“เบาๆไม่ได้รึไง ลู่หานเหนื่อยยู่นะ” คริสเอ่ยแย้งผุดกายลุกขึ้นยืนมองเซฮุนอย่างต่อกร
“แล้วนายละ”
ฝ่ามือหนาที่กำข้อแขนของลู่หานออกแรงบีบแน่นตามแรงอารมณ์ที่พุ่งสูงขึ้น
“มาอยู่กับว่าที่ดัชเชสสองคนในเวลากลางคืนแบบนี้มันสมควรแล้วรึไง!!!!!!!!! เป็นถึงเจ้าชายก็น่าจะรู้กฎดีนิ ว่าอะไรมันควรหรือไม่ควร” เสียงทุ้มพูดรอดไรฟันสาดความขึ้งโกรธผ่านสายตา คริสมองแววตาฉุนเฉียวนั้นอย่างไม่สะทกสะท้าน
“แต่นายควรเห็นใจลู่หานบ้าง ไม่เห็นหรอว่าทุกวันนี้เขาก็เหนื่อยมากพออยู่แล้ว!!”
“คนของฉันฉันดูแลเองได้”
ลมแห่งความโกรธปล่อยออกมาจากร่างของเซฮุน ผลึกตาสีเฮเซลแข็งกร้าวพ่นลมหายใจออกมารุนแรง ขายาวก้าวออกเดินดึงมือคนตัวเล็กที่ยืนสั่นผวาให้ก้าวเดินตามมาด้วย หากทว่า…
หมับ!
“ฉันจะไม่ยอม…เห็นคนที่ฉันรักต้องมานั่งทุกข์ทรมานเพราะกฎข้อบังคับบ้าๆในเฮเลเนี่ยนแน่”
แววตาแข็งกร้าวจ้องคริสอย่างฉุนเฉียวก่อนเหลือบลงต่ำมองข้อมือขาวของลู่หานอีกข้างที่ถูกคริสคว้าไว้แล้วหัวเราะในลำคอ
หรือบางที…
ฝ่ามือหนาของเซฮุนปัดมือคริสที่จับมือลู่หานออกอย่างแรง ผลึกาตาสีเฮเซลที่บัดนี้ร้อนรุกเป็นไฟจ้องเขม็งคริสราวกับต้องการทำลายร่างชายตรงหน้าให้หายไปจากโลก ใครก็ตามที่คิดจะพรากลมหายใจของเซฮุน แม้ต้องใช้อำนาจทุกอย่างบีบบังคับ เซฮุนก็จะทำ
“อย่ามายุ่งกับคนของฉัน”
สงครามอาจกำลังเริ่มขึ้นแล้วก็เป็นได้
“ลู่หานกลับไปอยู่จีนกับฉันเถอะนะ”
ขาของเซฮุนที่กำลังก้าวเดินหยุดชะงัก รู้สึกถึงความร้อนที่แล่นผล่านอยู่ในกาย ฟับคมขบกรามเข้าหากันแน่นอย่างโมโหโดยไม่ได้รู้ตัวเลยว่าได้เผลอปล่อยแรงบีบข้อมือลู่หานแน่นจนคนตัวเล็กยืนน้ำตาซึมนิ่งอย่างคนทำอะไรไม่ถูกเป็นทีเรียบร้อย
“กล้ามากนะ ที่พูดจาพล่อยๆต่อหน้าคนอย่างดยุคโอเซฮุน”
กายแกร่งเหลียวหันกลับมองคริสที่ยืนนิ่งมองมาเช่นกัน ใบหน้าคมกระตุกยิ้มขึ้นอย่างช้าๆก่อนส่งคำพูดที่เหมือนมีดเล่มคมฉีดเฉือนหัวใจคริส คำพูดที่เหมือนดั่งจุดอ่อนร้ายแรงของคริสที่ไม่มีใครรู้นอกจากคนภายในครอบครับ
“นายมันก็แค่เจ้าชายธรรมดา ส่วนฉันคือดยุคที่มีอำนาจครอบคลุมทั้งประเทศ”
“สั่งให้คนไปตาย… ก็ต้องตาย”
“รู้แบบนี้แล้วก็อย่าพูดจาไม่เจียมสังขารกับท่านดยุคอีกละเจ้าชาย”
คริสมองแผ่นหลังเล็กของลู่หานที่ถูกฝ่ามือของเซฮุนจูงจากไป ฝ่ามือหนากำเข้าหากันแน่นขบฟันคมจนขึ้นสันกรามนูน แววตาที่เคยอ่อนโยนบัดนี้กลับพิโรธเต็มไปด้วยความเคียดแค้น กองเพลิงแห่งความโกรธแค้นลุกโชนขึ้นราวกับระเบิดออกมาครั้งใหญ่
“คิดว่าตัวเองจะมีความสุขไปได้อีกนานแค่ไหนเซฮุน”
“ที่ตรงที่นายยืนอยู่ตรงนั้นนะ…”
“ความจริงมันต้องเป็นที่ของฉัน”
( Your Sehun" - Said by Duke Sehun ❤️ )
แชพเตอร์ที่สิบเอ็ด 100% #ฟองดูฮุนฮาน
Fonduehunhan
ขอถาม... ถ้าตอบเราจะรู้สึกดีใจมากจริงๆ ตอบในนี้หรือแทค #ฟองดูฮุนฮานในทวิตก็ได้
คำถาม ถ้าเกิดเราจะให้ของแถมฟิค มีให้เลือกสองอย่างจะเอาอะไร ระหว่างโปสการ์ดเซฮุนและลู่หานอย่างละใบ เป็นแฟนเมด ไม่ใช่ แฟนอาร์ต หรือโพลาลอยด์รูปคู่ฮุนฮานสองใบ
จะเลือกแบบไหนหรอ? เราลังเลทั้งสองอย่างมาก 5555555555555555555555555555555
ตอนนี้หน้าปก ที่คั่น ฟองดูฮุนฮานเล่มหนึ่งทำเสร็จแล้วนะคะ เปิดจองเดือนหน้า รอกันได้เลย^^
หาตัวอย่างหน้าปกดูได้ในแทคทวิตเตอร์นะคะ เคยเอามาโพสไว้
มาต่ออย่างรวดเร็ว อิๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ตอนนี้มีปมมาให้คนอ่านคิดเพิ่มอีกแล้ว...
ที่คริสพูดหมายความว่าไง ที่ตรงที่นายยืนอยู่ตรงนั้นความจริงต้องเป็นที่ของฉัน...
สงสัยไหม สงสัยละสิ ไม่สงสัยก็ต้องสงสัยเพราะเราบังคับ
แต่คำตอบนะหรอ... ไม่บอกหรอก!!!!!!!!!!!!!!!
อาจจะมีคนเดาได้ว่าคริสเคยเป็นคยุคมาก่อน โอเคใช่อันนี้เดาไม่ยาก คริสเคยเป็นดยุคมาก่อนจริง
แต่ไม่บอกว่าทำไมเซฮุนถึงได้เป็นดยุคแทน อิๆๆๆๆๆๆๆ รออ่านเนอะๆๆๆ
เดี๋ยวก็เข้าวันเฮเลเนี่ยนละ
ตื่นเต้นจังเยยยยย ><
สุดท้ายขอบคุณสำหรับทุกอย่าง คอมเม้นท์ โหวต กดเฟบ
รักคนอ่านทุกคนนะคะ ขอบคุณทุกกำลังใจที่มีให้เสมอมา
เดี๋ยวเราจะสอบไฟนอลละ เย้ เดี๋ยวจะได้มาอัพบ่อยขึ้นละนะคะ ><
สุดท้าย ฝันดีคะ <3
ความคิดเห็น