คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : - special Kris x Luhan ; since we met - (70%)
Special Chapter Kris x Luhan
La fondue Au Chocolate ; since we met…
아픈 건가, 아픈가 봐, 나도 날 잘 모르겠어.
잊은 건가, 아닌가 봐, 자꾸 니가 생각이나 Baby.
ฉันเจ็บปวดหรือเปล่า? คงจะใช่ ฉันเองก็ยังไม่รู้ตัวเองเลยจริงๆ
ฉันลืมไปรึยัง คงจะยัง ฉันยังคงคิดถึงเธออยู่ตลอด ที่รัก
“นี่นักเรียนใหม่ นายเป็นใครทำไมถึงได้เข้ามากลางเทอมได้”
“นายพูดกับฉันหรอ” ชายหนุ่มที่นั่งบนพื้นหญ้าในสวนข้างบ่อน้ำเหลือบขึ้นมองชายร่างเล็กที่ยืนเท้าเอวค้ำหัว
“พูดกับพื้นหญ้าม๊างงงง ถึงนายจะหล่อแต่ฉันไม่ให้อภัยหรอกนะ กวนตีนคุณลู่แบบนี้รู้ไหมว่าโทษมันหนัก!! เร็วๆตอบมาว่าเป็นใครกันแน่” เสียงดุดันคลับคล้ายเด็กเอาแต่ใจทำให้อีกคนต้องหลุดหัวเราะออกมา
“ฉันงั้นหรอ… ก็คงเจ้าชายที่หนีอพยพมาจากเกาหลีละมั้ง”
“เจ้าชาย? เพ้อเจ้อใหญ่แล้วไอ้หล่อ!!!!!” ร่างเล็กทรุดกายนั่งลงข้างชายหนุ่มก่อนหันไปยื่นมือทักทาย“ฉันชื่อลู่หาน เสี่ยวลู่หาน เรียนอยู่ที่ตั้งแต่มอต้นแล้ว นายชื่ออะไร”
ชายหนุ่มชะงักไปเล็กน้อยกับท่าทีกันเองก่อนเผยรอยยิ้มละมุนพร้อมกับแววตาอบอุ่นประจำตัว รอยยิ้มและแววตาที่ทำให้กายเล็กจำต้องสั่นไหวชั่วขณะ
“ฉันชื่อคริส ยินดีที่ได้รู้จักนะลู่หาน”
ละละหล่อ… หล่อสัด !!!!!!!!!!!!!!!!
หากดวงตาเป็นรูปหัวใจได้คงพบว่ามันอยู่ในตาของลู่หานขณะนี้ ภาพรอยยิ้มอ่อนโยนและแววตาอบอุ่นถูกบันทึกลงในหัวใจของลู่หานอย่างรวดเร็ว นึกอยากจะยืนบิดไปมาพรั่งเพ้อกับความหล่อคล้ายพระเอกนิยายแจ่มใสที่เคยอ่าน หากไม่กลัวอีกฝ่ายรู้ว่าอีนี่แรดแค่ไหนคงได้นอนดีดดิ้นบนพื้นเป็นแน่
กะกะกูอยากได้ผู้ชายคนนี้จุง ♥_♥
“ลู่หาน”
งื้อหล่อ♥_♥
“ลู่หาน”
งื้ออยากได้ ♥_♥
“ลู่หาน!”
“หะห๊ะ!!!!”
คนตัวเล็กสะดุ้งพรวดด้วยความตกใจก่อนจะต้องรู้สึกสั่นไหวอย่างรุนแรงกับใบหน้าหล่อคมของอีกฝ่ายที่ขยับเข้ามาใกล้พร้อมกับดวงตาทรงเสน่ห์ที่จ้องมองมาราวกับสงสัย
ยะอย่าจ้องแบบนี้เสะ!!!! #โรคหัวใจกำเริบเลิฟ ♥/////♥
ถ้าทนไม่ไหวจับแดกขึ้นมาอย่าหาว่าไม่เตือนนะคนบ้า!
“ระเรียกทำไมหรอ…”
สั่น คุยกับคนหล่อแล้วมันสั่น งึก T////T
“ฉันเรียกนายตั้งหลายรอบ ไม่ได้ยินหรอ…”
ลองเรียกคำว่าที่รักสิ หูจะผึ่งทันทีเลยแหละ อร๊ายยยยย #ตาเป็นรูปหัวใจ
“นายน่ะ…”
คริสจ้องดวงหน้าหวานใสตรงหน้าอย่างรอลุ้นฟังคำตอบ ดวงตาคมจ้องลึกเข้าไปในดวงตากลมยิ่งพาลแต่จะทำทำให้ปรางแก้มใสขึ้นสีแดงระเรื่อ
“นายอะหล่อเนอะ..”
“ฮึ” คริสหลุดหัวเราะในลำคอกับคำพูดแสนตรงของร่างเล็ก ไม่รู้ว่านี่เป็นครั้งที่เท่าไหร่ที่คนตัวเล็กทำให้เขาต้องหลุดมาดหัวเราะออกมาได้ หลังจากที่ชีวิตบั้นปลายของเขาเองไม่เคยมีความสุขเลยแม้แต่น้อย
ลู่หานนั่งหน้าแดงเถือกกับเสียงหัวเราะห้าวใหญ่ นึกอยาอัดเสียงหัวเราะนั่นแล้วไปนอนฟังก่อนนอนทุกคืนคงทำให้ฝันดีไม่น้อย โอ้ยยยย แค่เสียงยังดูหล่อเลย แม่งคนอะไรหล่อทุกมุมมมม หล่อเหี้ยๆ หล่อจนตับกูจะแตก T_T
มีเหรียญไหมอยากโทรไปบอกม๊าว่าเจอลูกเขยในอนาคตแล้วนะ อร๊ายยยยยยยย #ได้แต่คิด
“นั่น…ลูกแมวนิน่า”
ลู่หานมองตามสายตาของคริสก็พบกับลูกแมวน้อยตัวหนึ่งขนสีขาวกำลังมองมาทางนี้ ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งวางมือลงบนพื้นแล้วกระดิกไปมาจนลูกแมวตัวนั้นสั่นหางตอบรับก่อนจะวิ่งเข้าหา
“เมี๊ยวๆ มาหาพ่อนี่มา”
ลู่หานมองคริสด้วยแววตาชื่นชม อมยิ้มให้กับความอ่อนโยนของคริส ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดและตั้งแต่เมื่อไหร่ที่หัวใจค่อยๆเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ ความรู้สึกคลับคล้ายมีหัวใจสีชมพูลอยละลิ่วอยู่รอบกาย
คนมีความรักมันก็แบบนี้แหละนะ ทำอะไรก็มีหัวใจสีชมพู เก๋ๆอะ
“นายชอบแมวหรอ”
“อื้มฉันชอบแมว”คริสว่าพลางอุ้มลูกแมวตัวน้อยขึ้นมาไว้บนหน้าตักก่อนจะลูบขนไปมา ลู่หานมองแล้วอดไม่ได้ที่จะยิ้มตามให้กับความอ่อนโยนของอีกฝ่าย
ชอบแมวแล้ว สนใจชอบลู่หานมั่งปะ \(///∇///)\
“อ่อนโยนจังเลยนะนายน่ะ” ลู่หานว่าพลางเท้าคางนั่งมองคนตัวสูงกว่าที่ลูบขนแมวบนตัก จับจ้องใบหน้าหล่อเหลาแววตาอ่อนโยนรอยยิ้มอบอุ่นที่ส่งให้ลูกแมวตัวนั้นจนนึกอิจฉา
อยากไปนั่งบนตักแล้วมองรอยยิ้มกับแววตาอบอุ่นบ้างจัง
หรือกูจะโคฟเวอร์เป็นแมวน้อยดีวะ #ทำหน้าแมว
“ที่เกาหลีฉันก็เลี้ยงแมวอยู่ตัวหนึ่งนะ ขนสีขาวเหมือนเจ้านี่ ฉํนเห็นแล้วอดคิดถึงไม่ได้จริงๆ”
ลู่หานยิ้มรับพลางฟังเสียงห้าวใหญ่พูดต่อไป
“แมวเปอร์เซียขนสีขาวที่ฉันช่วยกันเลี้ยงกับน้องชาย…”
“มันชื่อแคทเธอรีนน่ะ”
ทว่าคำพูดเหล่านั้นกลับลอยเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา ดวงตาใสจับจ้องมองรอยยิ้มอ่อนโยนของคริสด้วยหัวใจที่เต้นระรัวจนอดไม่ได้ที่จะยกฝ่ามือขึ้นกุมหน้าอกเมื่อมันกำลังเต้นถี่รัวเร็วเกินไปจนรู้สึกเจ็บ
หรือว่าบางที…
ลู่หานกำลังตกหลุมรักกันนะ
โอ้ยยยยยย รู้สึกคล้ายสาวน้อยวัยแรกแย้มที่เพิ่งมีรักแรกเลย ดอกไม้มันกำลังผลิบานในหัวใจไรงี้ #แทะหญ้าแก้เขิน (T/////∇/////T)
หกเดือนผ่านไปคริสและลู่หานกลายเป็นเพื่อนสนิทกันที่มักพบเห็นคนทั้งคู่อยู่ด้วยกันเสมอ เรียกว่าเป็นคู่ปาท่องโก๋กันเลยก็ไม่ปาน หากทว่าก็ยังมีบางคนที่สงสัยในความสัมพันธ์ที่ดูคลุมเครือคล้ายจะเกินเพื่อนของพวกเขา อย่าว่าแม้แต่คนอื่นเลย ทั้งคริสและลู่หานเองก็ยังไม่เข้าใจความสัมพันธ์ในกระแสความรู้สึกของตัวเองเช่นกัน
“วู้วคู่รักคริสหานมาแล้วเว้ยยยย”
ลู่หานเม้มริมฝีปากอย่างเขินอายเมื่อก้าวเข้ามาในห้องเรียนพร้อมคริส ต่างจากอีกคนที่ยืนยิ้มรับคำแซวนั้นอย่างไม่รู้สึกอะไร มือหนาคว้าไหล่เล็กรั้งกายบางเข้าใกล้ยิ่งเรียกเสียวโห่แซวหนักกว่าเดิม
“วู้วววว ทำแบบนี้มันไม่ใช่เพื่อนกันแล้วนะเว้ยยยย”
ดีมากกกกกกก มึงแซวกันเข้าไป กูจะได้เสร็จคริสเร็วๆ จะได้ฟรุ้งฟริ้งเหมือนชาวบ้านเขาสักที #เดี๋ยวนะ
คือกูพูดไม่ได้ไงว่าอยากได้อยากโดนแค่ไหน กูยังมีภาพพจน์ผู้ชายใสใสที่ต้องรักษาเอาไว้ (._.)
คริสปรายสายตามองคนในอ้อมแขนที่ก้มหน้างุดแก้มใสขึ้นสีแดงระเรื่ออย่างน่ารักแล้วต้องหลุดอมยิ้มเอ็นดู ก่อนกวาดสายตามองเพื่อนรอบห้องที่ยังโห่แซวไม่หยุด
“เมื่อไหร่จะเลื่อนขั้นเป็นแฟนกันวะเนี่ย พูดอยู่ได้ว่าเพื่อนกันๆ”
“ฮึ”
ยิ่งคริสหลุดยิ้มยิ่งทำให้ลู่หานเขินอายมากขึ้นจนมือเล็กที่เกาะชายเสื้อของคริสอยู่นั้นบีบแน่น หัวใจเต้นดังโครมครามราวกับภูเขาไฟที่กำลังปะลุลาวาออกมา
“ลู่หานแก้มแดงใหญ่แล้ว เขินหรอเว้ยๆๆๆ ไอ้คริสอย่ายอมดิขอเป็นแฟนเลยยย”
“อีพวกเหี้ยยยยยยยยย หุบปากเดี๋ยวนี้เลยนะ!!!!!!!!!!!!” ทว่าเสียงตอกว่าของคนตัวเล็กทั้งที่ใบหน้าแดงก่ำยิ่งเรียกเสียงโห่แซวให้กระหน่ำกว่าเดิม
กูอยากจะกัดลิ้นฆ่าตัวตายยยยยยยยยยยย T_______T #แดดิ้น
ทว่าเสียงทุ้มที่เปล่งออกมาจากคริสกลับทำให้ลู่หานรู้สึกเหมือนตายจริงๆก็ในครั้งนี้
“หยุดแซวกันได้แล้ว ฉันทำลู่หานเขินได้คนเดียวก็พอ”
โคนบ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
คิดว่าหล่อแล้วจะพูดอะไรก็ได้สินะ!!!!! #แต่ก็ยอม (T//////∇//////T)
คริสพาลู่หานมาหยุดอยู่หน้าบ่อน้ำพุกว้างภายในโรงเรียนสถานที่ที่พวกเขาคุยกันครั้งแรก สองฝ่ามือยังคงกอบกุมซึ่งกันและกันด้วยหัวใจที่สั่นระรัวถ่ายเทความอบอุ่นผ่านฝ่ามือคู่นั้น สองใบหน้าเผยรอยยิ้มแลกเปลี่ยนให้กันและกัน
“ลู่หาน” เสียงห้าวใหญ่เรียกให้คนน่ารักต้องหันมอง “คิดยังไงกับที่เพื่อนแซวเราทุกวี่ทุกวัน”
คิดยังไงหรอ…
คิดว่ามันถูกต้องงงงงงงงงงงงง !!!!!!
แต่พูดไม่ได้หรอกเดี๋ยวเขาหาว่าเราเป็นคนใจง่าย ไม่รักนวลสงวนตัว (._.)
“เพื่อนก็คงแซวไปอย่างนั้นแหละมั่ง” แหมเล่นตัวสุดไรสุด นางเอกชิบหายเลยกู -..-
“ฮึ มาทำให้เพื่อนเลิกแซวกันเถอะ”
“เห?”
“มาเป็นแฟนกันตามที่เพื่อนพูดกันเถอะลู่หาน”
ดะเดี๋ยวนะ… กูกำลังรวบรวมสติ
ยะยะเหยดดดเข้ กูโดนขอเป็นแฟนแหละพวกเมิง ในที่สุดความอ่อยขั้นแม็กซ์ของกูก็สำแดงฤทธิ์เดชออกมาแล้ว #กระพือปีก (T/////∇/////T)
“ลู่หาน…”
“หะห๊ะ”
#สติหลุดing
“มาเป็นเจ้าหญิง…ไปพร้อมกับเจ้าชายที่ชื่อคริสนะคะ”
นะคะ… นะคะ… นะคะ… นะค่าาาาาาาาาาาาาาา #กูจะไม่ยอมฟินคนเดียว (T///////∇////////T)
ไอ้สาดดดดดดดดดดดดดดดดด ผู้ชายแบบนี้มันทำให้ใจกูสั่นเป็นจังหวะแน่นอกชิบหาย ฮึก ม๊าคงดีใจที่อิลู่ขายออกให้พ่อเทพบุตรสุดหล่อสักที #นั่งไขว่ห้างซับน้ำตาบนเรือยอร์ช
“เจ้าชายบ้าบออะไรเพ้อเจ้ออีกแล้วนะ” แหมก็แอ๊บทำเป็นว่าไปงั้นแหละในใจนี่กระพือปีกสั่นพับๆ
ดวงตาเรียวหลบหนีนัยน์ตาคมเป็นพัลวันอย่างเขินอาย มือเรียวบิดชายเสื้อตัวเองแน่นอย่างรู้สึกประหม่า หัวใจเต้นรัวจนนึกหวั่นว่าคนตัวสูงตรงหน้าจะได้ยิน มันเต้นดังเสียจนจะเป็นบ้าอยู่แล้ว
“ก็ฉันเป็นเจ้าชายจากเกาหลีจริงๆนี่”
ลู่หานหลุดหัวเราะส่ายหน้าเบาๆให้กับฉายาเจ้าชายที่คริสใช้เรียกตัวเองมาเสมออย่างนึกขำแต่เขาก็ไม่เคยคิดปฎิเสธตัวเองว่าฉายานั้นหมาะสมกับคริสมากแค่ไหน
ทว่าลู่หานกลับไม่เคยเลยสักครั้งที่จะตระหนักถึงความจริงที่คริสพร่ำบอก…
คริสคือเจ้าชายที่หนีมาจากเกาหลีเพื่อใช้ชีวิตสงบสุขในประเทศจีน
“ลู่หานตอนนี้เราสองคนเป็นมากกว่าเพื่อนแล้วนะ” ปรางแก้มใสขึ้นสีแดงทันทีกับน้ำเสียงอ่อนโยนของอีกฝ่าย ใบหน้าเรียวพยักขึ้นลงเป็นการตอบรับ
“ถ้างั้น…ขออนุญาตนะครับ”
ใบหน้าคมขยับเข้าใกล้ดวงหน้าสวยก่อนทาบริมฝีปากลงไปอย่างอ่อนโยน หัวใจของลู่หานเต้นไม่เป็นส่ำเพียงเพราะความละมุนละม่อมที่อีกคนมอบให้อย่างสม่ำเสมอ หัวใจที่เต้นรัวอยู่แล้วยิ่งกระหน่ำเต้นถี่ดังกว่าเดิมจนหวั่นว่าจะเด้งออกมาทักทายโลกภายนอก
ลิ้นชื้นยื่นแตะกลีบปากบางอย่างต้องการขอเปิดทางเข้าไปชิมความหวานภายใน ริมฝีปากเล็กเผยอรับลิ้นร้อนเข้ามาเกี่ยวกวัดดูดดึงในรสแห่งความหวานล้ำราวกับน้ำผึ้งชั้นดี จุมพิตอ่อนโยนของคริสแทบแผดเผาร่างเล็กให้อ่อนระทวยมอดไหม้
“อื้อ~”
เสียงหวานร้องครางเมื่อลิ้นร้อนยังคงบุกรุกรานเกี่ยวความหวานไม่มีหยุด สองใบหน้าเอนเอียงเข้าหากันป้อนรสจูบแสนนุ่มนวลให้แก่กันและกัน จูบแรกของลู่หานที่ยากจะลืมเลือน จูบแรกของลู่หานที่มาจากผู้ชายคนที่ลู่หานคิดจะรักหมดหัวใจ
ริมฝีปากหยักผละออกให้คนตัวเล็กได้กอบโกยอากาศเข้าหายใจ ดวงตาคมจ้องมองใบหน้าสวยภายในอ้อมแขนก่อนระบายยิ้มอ่อนโยนยกนิ้วเรียวขึ้นเกลี่ยแก้มอีกคนเล่นเรียกเลือดฟาดพุ่งกระจายทั่วปรางแก้ม
“วันหลังถ้าจะจูบ…ไม่เห็นต้องขออนุญาตเลย”
งื้อติดใจ อยากโดนจูบอีก (T///∇///T)
“นายเป็นแฟนฉัน ฉันต้องให้เกียตินายสิ” คนตัวสูงเอ่ยก่อนทัดปอยผมที่ข้างหูคนตัวเล็กพร้อมแววตาอ่อนโยนที่แสดงให้เห็นว่าคิดอย่างที่พูดจริง ทว่ากายเล็กของลู่หานแทบระเบิดตูมตามไปกับความอ่อนโยนที่ได้รับ
ไอ้เหี้ยสุภาพบุรุษชิบหายเลยยยยยย เดี๋ยวกูจะทำให้แตกกระเจิงจนอยากจูบกูทุกวันให้ดู!!!
โอ้ยมีแฟนเป็นพ่อเทพบุตรก็อย่างงี้แหละ อยากโดนจูบก็ต้องอ่อย!!!!!
ชีวิตรักผ่านไปหกเดือนคริสและลู่หานต่างรักและเข้าใจกันมากขึ้น ทั้งคู่ถูกเลือกให้เป็นคู่รักที่น่าอิจฉาที่สุดในโรงเรียนเพียงเพราะความแตกต่างที่ลงตัวของพวกเขาทั้งคู่
ลู่หานเป็นคนเอาแต่ใจ พูดตรงโผงผางไม่แคร์สายตาคนรอบข้างจะแคร์ก็เพียงแค่คนที่รักและเพื่อนสนิทเท่านั้น ซึ่งต่างจากคริสที่ได้รับฉายาเจ้าชายประจำโรงเรียน ชายหนุ่มที่มีรอยยิ้มอบอุ่นและดวงตาอ่อนโยนรวมกับอุปนิสัยสุภาพบุรุษราวกับพระเอกซีรี่ย์ยิ่งทำให้ใครต่างหมายปอง
ทว่าก็ไม่มีใครสามารถแยกความรักของคนทั้งคู่ได้เลยสักครา
ลู่หานจับหูฟังยัดใส่หูอีกคนก่อนยิ้มร่าออกมา คริสหันมองใบหน้าสวยที่ฉีกยิ้มกว้างแล้วจำต้องยิ้มตามโดยไม่รู้ตัว อาจเป็นเพราะรอยยิ้มของลู่หานก็คือรอยยิ้มของคริส…
“ฟังเพลงนี้นะ ฉันให้”
나 만의 사랑 빛 그대를 사랑해요 Darling
(คุณคือแสงแห่งความรักของผม ผมรักคุณนะ ที่รัก )
แหม่กระแดะจังกู มาทำตัวแอ๊บแบ๊วเปิดเพลงบอกรักให้แฟนฟัง #แดดิ้น(>///∇///<)
ท่วงทำนองเพลงพร้อมความหมายซึ้งกินใจที่ลอยเข้ามาภายในหูทำให้ใบหน้าคมต้องฉีกยิ้มกว้างอีกครา ท่อนแขนหนายกขึ้นกอดคอคนตัวเล็กก่อนฝังจมูกลงปรางแก้มใสสูดดมจนเกิดเสียงดังฟอดใหญ่
“อีกแล้วนะ!”
ปรางแก้มใสขึ้นสีแดงจัดเมื่อถูกคริสลักหอมแก้มโดยไม่ทันตั้งตัว ถึงแม้จะเอ่ยดุอีกคนราวกับไม่พอใจทว่าใบหน้าสวยกลับแต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้มหัวใจเต้นรัวทุกครั้งที่โดนอีกคนสัมผัส
ทำแบบนี้ก็จับขึ้นฟาดเตียงเถอะ ยอมแล้วยอมเลยยยยย ฮอลลลลลลล
อุ๊ต๊ะ! ลืมไปว่าต้องรักษาภาพพจน์คนใสยใสย (.///////.)
สองร่างยังคงนั่งฟังเพลงใต้ร่มต้นไม้ใหญ่หน้าบ่อน้ำพุดั่งทุกที ความรักที่ไม่น้อยลงเพิ่มขึ้นทว่าคงเดิมเสมอต้นเสมอปลายไม่เปลี่ยนไปไหน เพียงแค่มีอีกคนคอยอยู่ข้างกายเท่านี้ก็เพียงพอสำหรับการมีชีวิตอยู่ในทุกวันแล้ว
และลู่หานก็ไม่เคยคิดโกหกตัวเองว่าแพ้ความอ่อนโยนของอีกฝ่ายจนเผลอยกหัวใจทั้งดวงให้คริสอย่างไร้ข้อกังขา
ทว่า…
“คริส”
คนตัวเล็กหันไปมองตามเสียงก่อนจะพบกับร่างของหญิงสาวที่รู้จักดีในนามเชียร์ลีดเดอร์เบอร์หนึ่งของโรงเรียน ถึงแม้ลู่หานจะรู้จักแต่ก็อดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมต้องมาเรียกชื่อแฟนเขาเช่นนี้ด้วย
“เดี๋ยวฉันมานะลู่หานอยู่ฟังเพลงรอฉันไปก่อน”
คริสลุกออกไปพร้อมกับหญิงสาวเพื่อคุยธุระในที่ที่เขาไม่สามารถแอบฟังได้ ลู่หานนั่งอยู่ที่เดิมกดเล่นเพลงที่ค้างไว้เมื่อครู่
할 수 있는 건 눈물밖엔 없지만 바보처럼 기다릴 뿐이죠
(ถึงสิ่งที่ฉันทำได้จะมีเพียงร้องไห้ แต่ฉันก็ยังคงรอคุณเหมือนคนโง่)
ทำไมเพลงนี้ความหมายถึงเศร้าจังนะ…
และเพียงไม่นานเสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นจากด้านหลัง ใบหน้าเล็กหันไปมองก่อนจะพบร่างของแฟนหนุ่มที่เดินกลับมาทว่าคิ้วเรียวเผลอขมวดขึ้นอย่างสงสัยกับใบหน้าไม่สบอารมณ์ของอีกฝ่ายที่นานครั้งจะได้เห็น
“คริสเป็นอะไร มีอะไรไม่สบายใจรึเปล่าบอกฉันได้นะ”
คำถามของลู่หานทำให้คริสที่เพิ่งทรุดกายนั่งลงด้านข้างชะงักไปอึดใจก่อนหันไปหาอีกคน
“ลู่หานนายเชื่อใจฉันใช่ไหม ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นนายก็ต้องเชื่อใจฉันนะ”
ทว่าคำพูดที่หลุดจากปากคริสนั้นเรียกความสงสัยจากลู่หานไม่น้อย ถึงแม้จะอยากรู้และอยากถามมากเท่าใดแต่เมื่อเห็นสีหน้ากังวลของอีกฝ่ายก็ต้องพับเก็บคำถามนั้นลงแปรเปลี่ยนเป็นความอบอุ่นจากฝ่ามือที่กอบกุมมืออีกฝ่ายทันที
“ฉันเชื่อใจนาย ไม่ว่าจะยังไงฉันก็จะเชื่อนายเพราะว่าฉันรักนายนี่”
คริสยิ้มออกมากับคำพูดของลู่หาน ทว่ากลับเป็นรอยยิ้มที่จืดจางเสียจนหัวใจดวงเล็กเขว…
“ลู่หาน…”
“หื้มอ๊ะ!”
ริมฝีปากหยักประกบจูบลงมาอย่างรวดเร็วไม่ทันให้คนตัวเล็กได้ตั้งตัว คริสดูดเม้มกลีบปากบางอย่างต้องการขอเข้าไปลิ้มรสหวานภายใน และเมื่อริมฝีปากเล็กเผยอขึ้นลิ้นชื้นก็แทรกเข้าไปเก็บเกี่ยวกวัดลิ้นเล็กไปมาอย่างร้อนแรงทันที ความเร่าร้อนจากจุมพิตที่ผิดแปลกจนลู่หานนึกแปลกใจทว่าก็ไม่ได้คิดทักท้วง
คริสดูดเม้นกลีบปากบางเก็บเกี่ยวทุกหยาดความหวานราวกับนี่เป็นครั้งสุดท้าย จากความร้อนแรงค่อยแปรเปลี่ยนเป็นความอ่อนโยนสาดใส่ความอบอุ่นทั่วทุกอณูโพลงปากจนกายเล็กสั่นระทวย คริสยังคงป้อนความอ่อนโยนดูดเม้มซ้ำแล้วซ้ำเล่า ผละจูบออกแล้วประกบลงมาใหม่คราแล้วคราเล่า โดยที่ลู่หานไม่ได้ตระหนักเลยว่า…
นี่อาจเป็นจูบส่งลาของความรักไปตลอดกาล
อึก
แก้วเหล้าสีอำพันถูกยกขึ้นกระดกกลั้วลงคอราวน้ำเปล่า คริสนั่งเหม่อลอยภายในห้องพักของตนเองที่บัดนี้บนโต๊ะเต็มไปด้วยขวดเบียร์มากมาย ราวกับถูกขึงร่างไว้ที่ไม้กางเขนแล้วแผ่กลางแดงงที่อุณหภูมิสูงจัด ไร้ทางออกไร้แสงสว่างไร้หนทางราวกับถูกปิดตายให้พบเพียงแต่ความทรมานในจิตใจ
“ฉันฮึกขอโทษ” เสียงทุ้มเปล่งออกมาก่อนหวนนึกถึงบทสนทนาครั้งล่าสุดในโทรศัพท์ของเขาและแม่ของหญิงสาวคนหนึ่งที่ชื่อว่า ‘เจีย’
“จะไม่รับผิดชอบลูกสาวฉันอย่างนั้นหรอ!! เธอรู้ไหมว่าตระกูลฉันเก่าแก่มากแค่ไหน ฉันจะไม่ยอมให้ประวัติลูกสาวฉันเสื่อมเสียเพราะเธอ!!!! อย่าให้ฉันไปเกาหลีแล้วฟ้องอาของแกนะคริส”
“อย่ายุ่งกับครอบครัวผม”
“ถ้างั้นก็รับผิดชอบ!!! เหอะ! แกก็แค่เด็กไร้พ่อแม่ที่ถูกอารับเลี้ยงอย่างอยู่ดีกินดี! ไม่มีใครคุ้มกะลาหัวแกได้หรอกนะถ้าฉันใช้อำนาจบีบบังคับแก! รับผิดชอบลูกสาวของฉันเดี๋ยวนี้!!!!”
“แต่ผมมีคนรักอยู่แล้ว”
“ก็เลิกซะสิยัยเด็กหน้าหวานอะไรนั่น!!! ฉันมีอำนาจมากพอที่จะทำให้ชีวิตของเด็กนั่นป่นปี้ได้ฉะนั้นไปเลิกกับมันซะ!! ความรักงี่เง่าไร้สาระพันนั้นมันกินไ้ด้หรอ!!! อย่าให้ฉันต้องลงมือเอง! แกต้องมารับผิดชอบแบกหน้าตาของลูกสาวฉันเดี๋ยวนี้!!!!”
“แค่ทำตามที่คุณบอกใช่ไหม? งั้นผมอยากบอกไว้อยู่หนึ่งอย่าง… ลูกสาวคุณจะไม่มีวันได้หัวใจของผม ไม่มีวัน”
เรื่องราวทั้งหมดเกิดขึ้นเมื่อสองเดือนที่แล้วในวันเลี้ยงรุ่นส่งท้ายของรุ่นพี่ที่โรงเรียน คริสจะไม่โทษใครนอกจากความผิดของตัวเองที่กินเหล้าจนเมามายแล้วเผลอพรากความบริษุทธิ์ของหญิงสาวคนนั้นเข้า หญิงสาวที่เป็นลูกรัฐมนตรีของจีนที่มีหุ้นส่วนภายในเฮเลเนี่ยนกรุ๊ป แน่นอนว่าเขาสามารถใช้อำนาจของอาที่ถือหุ้นใหญ่สุดได้ แต่เขาก็ไม่อยากทำให้ท่านต้องเดือดร้อนอีกครั้ง
เพราะแค่ที่ผ่านมาก็หนักหนาสาหัสมากพออยู่แล้ว
อึก
แก้วแล้วแก้วเล่าที่ถูกกลืนลงคอ ฝ่ามือหนายกขึ้นกุมศรีษะอย่างวิงเวียน ถึงแม้จะรู้สึกมึนเมาทว่าคริสก็ยังรู้สึกตัวและมีสติอยู่
ขายาวก้าวเดินออกจากห้องมุ่งตรงสู่อีกชั้นที่เป็นห้องของคนรัก ในเวลาที่ฤทธิ์แอลกอฮอล์แล่นผล่านทั่วร่างแบบนี้อาจเป็นเวลาที่ดีที่คริสจะมีความเข้มแข็งมากพอที่จะกล้าลงมือบีบทำร้ายหัวใจตัวเอง
แกร๊ก
บานประตูถูกเปิดออกและเพียงไม่นานร่างเล็กคุ้นตาก็วิ่งพรวดเข้ามาหาในบัดดล คริสมองอีกคนที่โถมร่างเข้ากอดด้วยสายตาพร่ามัว ทว่าเพียงไม่นานก็กลบหยาดน้ำตาหายไปจนหมดสิ้น
“ลู่หาน…”
“คริสรู้ใจฉันจัง มาตอนที่ลู่กำลังคิดถึงคริสอยู่พอดีเลย”
ร่างของคริสยืนนิ่งปล่อยให้ลู่หานกอดรัด ฝ่ามือหนายกขึ้นหมายจะลูบเรือนผมนิ่มอย่างเคยชิน ทว่ากลับยกค้างอยู่ท่านั้นก่อนเปลี่ยนเป็นกำเข้าหากันแน่นเมื่อเหตุผลที่มาหาลู่หานในตอนนี้ยังคงร้องก้อง
“ลู่หาน…”
“หืม” ลู่หานเงยหน้าจากแผ่นอกกว้างลืมดวงตาใสแป๋วมองใบหน้าอีกคนที่ขมึงเคร่งเครียดอย่างสงสัยทว่าก็ไม่คิดปริปากเอ่ยถาม คริสดูแปลกไปตั้งแต่ผู้หญิงคนนั้นเข้ามา
“เราเลิกกันเถอะ”
ราวกับถูกสาดน้ำเย็นจัดใส่หน้า ลู่หานยืนนิ่งค้างตัวแข็งทื่อคลับคล้ายถูกแช่แข็งในอุณหภูมิที่ติดลบ รู้สึกชาวาบไปทั่วร่างกาย นัยน์ตาเรียวสั่นระริกเขย่าร่างอีกคนอย่างต้องการความจริง
“นะนาย..โกหกฉันเล่นใช่ไหม ใช่ไหม!!!!!!!!!!!!!!!!”
เสียงใสตวาดดังลั่นอย่างไม่ยอมแพ้ ร่างทั้งร่างโอนเอนแทบไร้เรี่ยวแรงที่จะยืนต่อไป มือเรียวกำเข้าหากันแน่นจิกเล็บลงผิวเนื้อตัวเองจนเลือดซิบเพื่อตอกย้ำตัวเองว่าเรื่องที่ได้ยินนั้น… ไม่ใช่ความฝัน
หากพระเจ้ากำลังกลั้นแกล้งลูก ได้โปรดช่วยหยุดทีได้โปรด…
แค่นี้ลูกก็เหมือนกำลังจะตายแล้ว…
“ไม่คิดว่าฉันจะเบื่อนายบ้างหรอลู่หาน”
“…”
ร่างเล็กนิ่งค้างรับฟังทุกถ้อยคำด้วยหัวใจที่ชาวาบ
“ฉันไม่ใช่เจ้าชายที่แสนดีหรอกนะ นายมันน่าเบื่อจำเจเกินไปสำหรับฉัน ฉันไม่คิดว่าจะทนอยู่กับนายได้อีกต่อไปแล้วละ”
ราวกับถูกไม้หน้าสามฟาดเข้าที่หัวอย่างแรง ลู่หานมึนงงและไม่อยากเชื่อกับสิ่งทีได้ยินทว่าความเจ็บปวดที่กินหัวใจนั้นบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดคือความจริง
น้ำตาใสเอ่อคลอดวงตาสวยไหลรินลงสู่เบื้องล่าง คนขี้เล่นที่สามารถยิ้มได้ตลอดเวลาที่ใครหลายคนรู้จักกำลังเสียน้ำตาอย่างบ้าคลั่งเพียงเพราะชายที่รักหมดหัวใจคิดที่จะเดินจากไป
“นายฮึก โกหกฉันอยู่ใช่ไหมบอกมาสิว่ามันไม่จริง!! ฮึก!”
“ฉัขอโทษ แต่ฉันเบื่อนายเต็มทนแล้วลู่หาน”
“ไม่!!! ฉันไม่ยอมเลิกกับนายอย่าไปนะคริสฮึก ถ้าไม่มีนายฉันจะอยู่ยังไง ฮึกฉันรักนายมากเกินจนลืมคิดเผื่อใจไว้แล้วนะฮึก! ไม่นะ!!”
“ก็บอกว่าเบื่อแล้วก็เบื่อดิวะ พูดไม่รู้เรื่องรึไงเลิกก็คือเลิก!!!!!!!!!!!!!”
“แต่ฉันไม่เลิก!!!!!!!!!!”
คริสมองอีกคนที่ยืนร้องไห้น้ำตานองเต็มหน้าด้วยหัวใจที่เจ็บปวด ความรวดร้าวเกาะกินละลานทั่วหัวใจอย่างทรมานกับการผลักคนรักให้ตกลงเหวทั้งน้ำตา ทว่าลู่หานเจ็บ คริสเองก็เจ็บเหมือนกัน เจ็บที่รักมากแต่ไม่สามารถบอกให้รู้ เจ็บที่ทำร้ายคนที่หัวใจพร่ำรักด้วยน้ำมือตัวเอง หากคริสไม่ทำชีวิตของลู่หานคงย่ำแย่กว่าเดิมแน่
ฉันขอโทษลู่หาน ฉันยังคงรักนายไม่เคยเปลี่ยนเลยสักวินาทีเดียว
“เพราะเป็นแบบนี้ไง น่ารำคาญแบบนี้ฉันถึงได้เบื่อ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
คริสตัดสินใจตะคอกออกมาดังลั่นผลักคนตัวเล็กเซถลาถอยหลังจนร่างที่กำลังอ่อนแอล้มลงกับพื้น ชั่ววินาทีที่นัยน์ตาคมเบิกตาโพลงอย่างตกใจขายาวที่กำลังก้าวเข้าไปหมายจะพยุงคนตัวเล็กหยุดชะงักค้างก้าวไม่ออกกะทันหัน
ไม่ควร ไม่ควรใจอ่อนเพื่อลู่หานอีก
และก่อนที่ความอดทนจะพังทลายลงคริสหมุนตัวหมายจะก้าวเดินออกจากห้องที่มีร่างของคนที่รักสุดหัวใจนอนกล้ำกลืนทั้งน้ำตา หากทว่า...
หมับ!
“ฮึก คริสอย่าไปเลยนะฉันฮึกอยู่ไม่ได้ฮึกอย่าไปนะอึ๊กฉันขอร้อง”
กายเล็กที่ล้มลงไปกับพื้นคลานเข้าหาคริสอย่างรวดเร็วก่อนเอื้อมแขนล็อคขาที่กำลังก้าวเดินรั้งให้หยุดเดิน ลู่หานกอดขาคริสแน่นทั้งน้ำตาพรั่งพรูทุกคำพูดจากความรู้สึกออกมาจนหมดหัวใจ
ความรู้สึกที่ไม่ต่างอะไรจากคนตายทั้งเป็น ความทรมานในหัวใจที่บีบให้ลู่หานต้องดิ้นรนหาอากาศหายใจ และอากาศหายใจของลู่หานก็คือคริส คริสเพียงคนเดียวเท่านั้น ถ้าคริสหายไปแล้วลู่หานจะหายใจต่อไปได้อย่างไรในเมื่อหัวใจทั้งดวงได้อยู่ที่คริสหมดแล้ว
“ปล่อย”
เสียงแข็งหลุดออกมาจากริมฝีปากคริส ใบหน้าคมแหงนขึ้นอย่างไม่ต้องการมองต่ำลงไปที่ขาของตัวเองที่มีร่างของคนที่รักสุดหัวใจนอนกอดรัดแน่น หัวใจดวงแกร่งบีบรัดเข้าหากันเพียงเพราะเสียงสะอื้นของลู่หานที่ดังก้อง เสียงสะอื้นของลู่หานที่คล้ายฝันร้ายของคริสที่ไม่เคยต้องการได้ยินมันเลยสักครั้ง
“ฮึกฉันขอร้องฉันฉันจะเปลี่ยนตัวเองให้หมดเลยฮึกอย่าไปจากฉันเลยนะ”
นายไม่ต้องเปลี่ยนอะไรทั้งนั้น เพราะฉันรักทุกสิ่งที่เป็นนาย
คริสได้แต่พร่ำบอกกับตัวเองอยู่ในใจ ใบหน้าคมแหงนขึ้นฟ้าอย่างต้องกล้ำกลืนน้ำตาที่กำลังเอ่อคลอ คริสไม่ต้องการให้ลู่หานรับรู้ความเจ็บปวดไปมากกว่านี้อีกแล้ว…
ขายาวพยายามสะบัดออกจากแรงกอดรัดของลู่หานทว่าแขนเล็กกลับกอดรัดแน่นกว่าเดิมจนยากที่จะหลุดออก ลู่หานฝังใบหน้าลงกับขากางเกงของคริสทั้งน้ำตา ปล่อยเสียงสะอื้นดังระงมขับกล่อมเป็นเพื่อน เสียงใสอู้อี้จนยากนักจะจับใจความคำพูดเหล่านั้นได้
“บอกว่าให้ปล่อยไง คนมันหมดรักแล้วยังจะหน้าด้านอยู่อีกหรอ!!!!!!!!!!!!!!!!”
“หมดรักฉันแล้วงั้นหรอฮึก”
เสียงใสพูดอย่างอ่อนแรงเมื่อได้ยินเสียงห้าวใหญ่คำรามออกมาดังลั่น ราวกับมีเข็มนับพันเล่มพุ่งทิ่มแทงเข้าหัวใจจนยับเยินไม่มีชินดี เศษซากของหัวใจที่โดนเหยียบย้ำนั้นยากนักจะก่อรูปให้กลับมาเป็นเหมือนเดิม เพียงแค่คำคำเดียวที่หลุดออกมา เพียงคำคำเดียวเท่านั้น…
คนมันหมดรักแล้วยังจะหน้าด้านอยู่อีกหรอ
ลู่หานเฝ้าตอกย้ำตัวเองจิกเล็บลงอุ้งมือจนเลือดไหลเป็นทางเสียงสะอื้นดังระงมสอดแทรกกับอากาศจนยากนักจะหายใจได้ต่อไป ถึงแม้จะตอกย้ำตัวเองว่าชายคนนี้หมดรัก และมีเพียงลู่หานคนเดียวที่ยังคงรักอยู่…
ใช่เพราะลู่หานยังคงรักอยู่
“แต่ฉักฮึกฉันยังรักนายอยู่ฮึกช่วยหน้าด้านฮึกอยู่กับฉันต่อไปได้ไหม ฉันอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีนายอึ๊ก”
ความทรมานคลืบคลานเข้าสู่หัวใจบีบรัดแน่นจนจุกร้าวไปทั้งกาย ร่างเล็กที่นอนกอดขาคริสสั่นไหวตามแรงสะอื้นปล่อยหยาดน้ำตาไหลรินทะลักจากดวงตาดั่งสายเลือดที่ไม่ยอมหยุดไหล ความรักที่เฝ้าประคมประหงม หัวใจที่เฝ้าดูแลอย่างดีแม้จะบอกตัวเองว่าทุกอย่างไม่ใช่เรื่องจริงเดี๋ยวลู่หานก็ตื่นขึ้นมาพบกับคริสที่นอนกอดเหมือนเช่นทุกว่า หากทว่าทุกสิ่งทุกอย่างกลับต้องพังทลายลง…
“ฟังนะตอนนี้ฉันรักคนอื่นไปแล้ว ฉันกับเขาเรารักกันมากฉะนั้นก็เลิกยุ่งกับฉันสักที!!!!!!!!”
ร่างทั้งร่างไร้เรี่ยวแรงในบัดดล อากาศรอบกายปลิวหายไปจนหายใจติดขัด มือเรียวที่กอดขาคริสแน่นอ่อนแรงลงจนปล่อยให้คริสก้าวขาออกจากห้องไป ดวงตาใสพร่ามัวเอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำตาจนมองภาพเห็นไม่ชัดเจน มีเพียงสิ่งเดียวที่มองเห็นผ่านม่านน้ำตานั่นคือแผ่นหลังของคริสที่เดินจากไป…
ปัง!!!!
และร่างของลู่หานที่นอนมอบร่ำไห้อยู่กับพื้นอย่างน่าเวทนา…
“ฮึกม่ายยยยยยยยยยยยยยยยย”
เสียงใสหวีดร้องครวญครางดังลั่นพร้อมกับหยดน้ำตาที่ทะลักออกมาจากดวงตาสวยจนบวมช้ำ ลู่หานนอนมอบร้องไห้กับพื้นอย่างน่าสมเพชยกฝ่ามือขึ้นตบใบหน้าตัวเองไปมาซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างต้องการตื่นขึ้นจากความเป็นจริง
เพี๊ยะ!
“ฮึก”
เพี๊ยะ!
“อึ๊ก”
เพี๊ยะ!
“ตื่นขึ้นมาสักทีเซ่!!!!!!”
มือเรียวหยุดตบใบหน้าตัวเองแล้วหันมาจิกพื้นแน่นอย่างปวดร้าว ลู่หานไม่พร้อมเผชิญกับเหตุการณ์ในวันนี้ ไม่เคยคิดว่ามันจะเกิดขึ้นโดยไม่ทันให้เตรียมใจหรือมีสิ่งเตือนภัยใดๆล่วงหน้า หัวใจบีบรัดคล้ายหยุดเต้นนิ้วมือและลำตัวสั่นสะเทือนตามแรงสั่นสะอื้นและเสียงร่ำไห้
“คริสทำไมฮึ้กฉันรักนายอึ๊กได้ยินไหมฮือ”
มือเรียวข้างหนึ่งกอบกุมหัวใจแน่นเมื่อมันเจ็บปวดเสียจนรวดร้าว ไม่มีแรงแม้กระทั่งยืนหรือเดินได้แต่นอนร้องไห้อยู่ที่เดิม มือเรียวอีกข้างเอื้อมไปข้างหน้าที่บานประตูที่ได้กลืนกินร่างของคริสเข้าไปและไม่มีวันหวนคืนกลับมา
ริมฝีปากเล็กเปล่งเสียงแหบพร่าเป็นถ้อยคำเดิมซ้ำไปซ้ำมา…
“คริสฮึกกลับมาฮึกฉันรักนายคริส”
ร่างแกร่งของคนที่ยืนพิงบานประตูห้องที่เพิ่งก้าวออกมาไถลล่วงลงสู่พื้น คริสแหงนใบหน้าขึ้นฟ้ายกฝ่ามือทาบปากก่อนฝังเขี้ยวลงไปแน่นอย่างต้องการกลั้นเสียงสะอึกสะอื้น
“คริสฮึกกลับมาฮึก”
เสียงแหบพร่าเจ้าของหัวใจดังรอดออกมาให้ได้ยินยิ่งตอกย้ำความเจ็บปวดให้ตีรวนขึ้นเป็นหยาดน้ำตา หยดน้ำใสไหลออกจากหางตาล่วงลงสู่พื้นไม่เว้นช่วงบอกถึงความเจ็บปวดที่ได้รับเป็นอย่างดี
หยาดน้ำตาที่เหมือนกับยาพิษ
กายแกร่งสั่นไหวจนน่ากลัวน้ำตาลูกผู้ชายไหลนองใบหน้าหากทว่าไร้เสียงสะอื้น กลิ่นคาวเลือดที่ฝังเขี้ยวลงกับฝ่ามือลอยคละคลุ้งทว่าคริสก็ไม่สนใจยังคงปล่อยหยดน้ำตาให้ไหลรินกลบความเจ็บปวดอยู่เช่นเดิม… มีเพียงแค่หยาดน้ำตาเท่านั้นที่บ่งบอกว่าชายคนนี้ยังหายใจอยู่
ลู่หาน ฉันขอโทษ
คริสได้แต่เฝ้าเตือนตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าอยากเปิดประตูเข้าไปโอบกอดร่างเล็กเข้าสู่อ้อมแขนแล้วพร่ำบอกรักข้างใบหูดั่งเช่นทุกที ทว่าต่อจากนี้ไปจะไม่มีอีกแล้ว จะไม่มีร่างน้อยที่อยู่ในอ้อมแขนให้เขาได้พร่ำพรรณนาบอกรักอีกต่อไปและตลอดกาล…
“คริสฮึกฉันอึ๊กรักนาย”
เสียงแหบพร่ายังคงดังรอดออกมาให้ได้ยิน คำบอกรักทั้งน้ำตาที่เหมือนดั่งยาพิษให้ชายหนุ่มได้กลืนกิน ทว่าคริสก็ยินดีที่จะกลืนยาพิษนั้นหากทำให้เขาได้ตายอย่างเจ็บปวดตามลู่หานไป ดวงตาคมมองบานประตูที่อีกด้านมีร่างของเจ้าของเสียงที่พร่ำบอกรักเขาด้วยหยาดน้ำตา ยกฝ่ามือขึ้นลูบบานประตูไม้แผ่วเบาด้วยหัวใจที่แตกสลาย…
ฉันก็รักนายลู่หาน
แต่ฉันขอโทษ…
( "คริสกลับมาหาฉันเถอะนะ" - สปอย ❤️ )
ตอนพิเศษ since we met 70% #ฟองดูฮุนฮาน
Fonduehunhan
xoxo
ช่วงนี้อาจมาช้านะคะ เพราะติดเคลียร์งานที่มหาลัยจริงๆคะ แล้วจะไฟนอลแล้วด้วย
งานเยอะจริงๆ หัววุ่นหมดแล้ว 55555555555555555555
ถึงเรื่องการรวมเล่ม เท่าที่คำนวนแล้วเล่มแรกอาจเปิดจองประมาณ 7 มิถุนา 2014
ราคายังไม่แน่ใจ แต่คาดว่าอยู่ที่ 350-400 เพราะเนื้อหาค่อนข้างเยอะและหนามาก
มีตอนพิเศษ 3 ตอน ลงเด็กดีแค่ตอนเดียว คือตอนนี้ ย้อนความคริสลู่
แล้วบังเอิญว่ามีโปสเตอร์ฮุนฮานอยู่ 25ใบ ว่าจะเอามาสุ่มแจกในคนที่จองเล่มแรกด้วย เฉพาะรอบนี้เท่านั้นนะคะ
เพราะเราบังเอิญได้มาแค่นี้จริงๆ รอบหน้าคงไม่บังเอิญได้มาง่ายๆแล้วละ 55555555555555
เป็นดราม่าที่ไม่ได้แต่งทำนองนี้มานานแล้ว ล่าสุดก็ฮนครม ตอนนีี้ก็มาเจอฟองดูอีก
แต่งยากเบาๆ แต่ก็พยายามสุดฝีมือเย้
ตอนนี้จะให้เห็นถึงคนที่ร่าเริงตลอดเวลา พอเวลาเขาเจ็บปวดเขาจะเป็นคนที่น่าสงสารที่สุด
คนแบบนี้เขาจะชอบซ่อนความอ่อนแอไว้ข้างใน พอมันรเบิดออกมาจะน่าสงสารและน่าเวทนามาก
ดราม่ายังไม่จบเพียงเท่านี้ยังจะมีต่ออีกจ้า T_T
คริสน่าสงสารนะสำหรับเราอะ
รักลู่หานมากแต่ต้องแกล้งทำเป็นไม่รัก มันเจ็บกว่าคนที่โดนบอกเลิกอย่างลู่หานอีกนะ
อยากเข้าไปกอด อยากเข้าไปปลอบแต่ทำไม่ได้ ทำได้เพียงแค่เฝ้าดูอยู่ห่างๆ
และร้องไห้ตามเขา... โอ้ยชีวิตมันเศร้า
เรารู้ว่าคนอ่านอาจจะไม่ชอบเท่าไหร่ ที่พาร์ทนี้เป็นคริสลู่ 55555555555
แต่ก็อยากให้อ่านนะคะ จะได้รู้ว่าลู่หานเป็นคนยังไง จะได้เ็นอีกมุมมองของลู่หานด้วย
ไม่ใช่ได้เห็นแต่ลู่หานคนใสอยู่ด้านเดียว 55555555555555
เดี๋ยวรอตอนพิเศษจบก็เข้าเนื้อเรื่องปกติแล้วตะ รออีกนิ๊ดดดเดียวนะ ใกล้แล้ว
สุดท้ายขอบคุณทุกกำลังใจคะ
ขอบคุณเม้น ขอบคุณยอดเอฟซี ขอบคุณ#ฟองดูฮุนฮาน
งานเยอะมาก เพราะฉะนั้นขอกำลังใจหน่อยนะคะ T_T #อ้อน
รักคนอ่านทุกคนเยย จ้บบบบ ><
ความคิดเห็น