สะสมคำศัพท์

ลำดับตอนที่ #9 : [กริยา] ป่วย

ป่วย	ก. รู้สึกไม่สบายเพราะโรคหรือความไข้หรือเหตุอื่นที่ทําให้รู้สึก
	เช่นนั้น.

กระหม่อมบาง	(สํา) ว. เจ็บป่วยง่าย เช่น เขาเป็นคนกระหม่อมบาง ถูกน้ำค้างหน่อย
	ก็เป็นหวัด, ขม่อมบาง ก็ว่า.

กระเสาะกระแสะ

ว. อาการที่ป่วยอยู่บ่อย ๆ, เสาะแสะ ก็ว่า.

ไข้	น. ความเจ็บป่วย เช่น ไข้จับสั่น ไข้ทรพิษ ไข้หวัด ไข้หวัดใหญ่;
	อาการที่มีอุณหภูมิของร่างกายผิดจากระดับปรกติเนื่องจาก
	ความเจ็บป่วย.

คางเหลือง	(สํา) ว. ป่วยหรือบาดเจ็บมากจนแทบเสียชีวิต, มักใช้ว่า ไม่ตายก็
	คางเหลือง.

เจ็บ	ก. ป่วยไข้, ราชาศัพท์ว่า ประชวร; รู้สึกทางกายเมื่อถูกทุบตีหรือ
	เป็นแผลเป็นต้น.

ชวร, ชวระ

[ชวน, ชะวะระ] (แบบ) น. ไข้, ความไข้. ก. เป็นไข้, ป่วย. (ส.; ป. ชร).

แซ่ว	ว. อาการที่นอนนิ่งอยู่กับที่เคลื่อนไหวไปไหนไม่ได้ในลักษณะที่
	หมดกําลังหรือเจ็บป่วยเป็นต้น ในคําว่า นอนแซ่ว, แอ้วแซ่ว ก็ว่า.

ติดเชื้อ	ก. รับเชื้อโรคเข้าสู่ร่างกาย และเชื้อนั้นเจริญใน
	ร่างกาย มักแสดงอาการเจ็บป่วย เช่น เขาติดเชื้อมา
	จากผู้อื่น; (ปาก) รับเอานิสัยหรือพฤติกรรมบางอย่าง
	ของคนที่อยู่รอบข้างเป็นต้นมาใช้หรือเป็นแบบอย่าง
	เช่น เขาติดเชื้อพูดคำหยาบมาจากเพื่อน. ว. ลักษณะ
	ของโรคที่รับเชื้อมาจากผู้อื่นหรือสิ่งอื่น, เรียกโรคที่มี
	ลักษณะเช่นนั้นว่า โรคติดเชื้อ.

บอบ	ว. อ่อนเปลี้ยหรือหมดแรงเพราะถูกทุบตีอย่างรุนแรง หรือเจ็บป่วย
	อย่างหนัก หรือออกกําลังมากเกินไปเป็นต้น.

แบ็บ	ว. อาการที่นอนอยู่กับที่ ลุกไม่ไหว ในลักษณะที่หมดกําลัง
	หรือเจ็บป่วย มีอาการเพียบเป็นต้น ในคําว่า นอนแบ็บ.

ประชวร

[ปฺระชวน] (ราชา) ก. เจ็บป่วย. (ใช้แก่เจ้านาย). (ส. ปฺรชวร).

ล้มหมอนนอนเสื่อ	ก. ป่วยจนต้องนอนรักษาตัว เช่น เขาล้มหมอนนอนเสื่อ
	เสียหลายวัน.

อาพาธ

[พาด] ก. เจ็บป่วย (ใช้แก่ภิกษุสามเณร). (ป., ส.).

อามัย	น. ความป่วยไข้, โรค, ความไม่สบาย, ตรงข้ามกับ อนามัย คือ
	ความสบาย ความไม่มีโรค. (ป., ส.).

แอ้วแซ่ว	ว. อาการที่นอนนิ่งอยู่กับที่เคลื่อนไหวไปไหนไม่ได้ในลักษณะ
	ที่หมดกําลังหรือเจ็บป่วยเป็นต้น ในคําว่า นอนแอ้วแซ่ว, แซ่ว
	ก็ว่า.