คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : chapter 01 : ill-humored
Chapter 01
ill-humored
ห้องเลกเชอร์ที่เย็นฉ่ำไปทั่วทั้งห้องจากไอเย็นของเครื่องปรับอากาศตัวใหญ่ที่มีอายุใช้งานมามากกว่าสิบปี ต่างกับอากาศร้อนข้างนอกลิบลับเสียจนนักศึกษาแทบไม่อยากก้าวออกไปจากห้องเรียนเลยสักนิด ทำเอาว่าที่คุณหมอฟันกว่าสี่สิบชีวิตนั่งก้มหน้าก้มตาเรียนกันจนแทบไม่ดูวันเวลาเลยก็ว่าได้ เสียงแอร์ครางหึ่งๆไม่ได้รบกวนนักศึกษาคณะทันตแพทย์ที่กำลังตั้งใจจดเลกเชอร์เกี่ยวกับเรื่องที่อาจารย์หมอกำลังยืนบรรยายอยู่หน้าห้องได้เลยแม้แต่น้อย
กว่าอาจารย์หมอจะเลิกบรรยายและปล่อยให้นักศึกษาทันตแพทย์ได้กลับบ้านกลับช่องไปพักผ่อนก็ปาเข้าไปเกือบสามทุ่มแล้ว คนตัวเล็กถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่พลางยัดปากกาหลากสีที่เพิ่งใช้เลกเชอร์เข้ากระเป๋ากลับคอนโด หันไปโบกมือลาเพื่อนร่วมเซคชั่นแล้วรีบเดินออกจากคลาสเรียนอย่างรวดเร็ว
เรียนมาเหนื่อยทั้งวันแล้วยิ่งวันนี้เป็นวันศุกร์ใครๆก็อยากกลับไปนอนกันทั้งนั้นแหละวะ
'ครืดดด'
อุปกรณ์สื่อสารเครื่องสี่เหลี่ยมที่นอนนิ่งอยู่ในกระเป๋ากางเกงของจินฮวานสั่นอย่างรุนแรง ทำเอาคนที่กำลังเดินลงบันไดตึกหยุดชะงักเล็กน้อย มือเล็กหยิบมันขึ้นมากดรับสาย ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายจากปลายสายมาใบหน้าน่ารักก็อดที่จะเบ้น้อยๆไม่ได้
"อะไรมึง"
(ไปกินเหล้ากันมั๊ยมึง เชี่ยยยยยุนฮยองมึงอย่าแย่งโทรศัพท์กูไปดิวะ!!!)
"กูไม่ไป -__-"
(ทำไมมึงไม่ไป มึงจะทิ้งเพื่อนหรอ??!! เห้ยบ๊อบ มึงเคลียร์ไอ้เตี้ยดิ้ มันไม่ไปหว่ะ!) เสียงปลายสายโคตรเอะอะโวยวายมากเสียจนจินฮวานต้องยกโทรศัพท์ออกจากหู ไม่ต้องเดาให้มันปวดหัวก็รู้เลยว่าไอ้เพื่อนบ้าสองคนมันคงกำลังตบตีกันอยู่สองคนแน่ๆ
(ไอ้จิน!!! ไมมึงไม่ไปว้ะ ไปแฮงเอาท์กันเหอะนะไอ้คุณหมอฟัน พน.มึงไม่มีคลาสไปเมากันเหอะะะ)
"กูเหนื่อย ที่ล้มหน้าคณะมึงวันนั้นกูยังปวดหลังอยู่เลย พวกมึงไปกินกันเหอะ ไว้คราวหน้ากูไม่พลาด โอเคนะ กูจะขับรถกลับคอนโดแล้ว"
(เออออ กูงอนมึงมาก คราวหน้าเลี้ยงเหล้าง้อกูด้วยนะสัด ขับรถกลับคอนโดดีๆนะมึง)
"เออบาย" จินฮวานวางสายพลางส่ายหัวน้อยๆกับเพื่อนที่หาเรื่องกันออกไปเมาได้ไม่เว้นวัน เอาจริงๆไม่ใช่ว่าไม่อยากไปนะ แต่วันนี้พูดได้เลยว่าต้องขอบาย ทั้งเรียนหนัก ทั้งปวดหลังจนรู้สึกเหมือนร่างจะแหลกอยู่แล้ว ตอนนี้สิ่งที่คิดถึงที่สุดก็คงเป็นเตียงนุ่มๆของเขาแหละนะ
เป็นไปได้ก็อยากหลับตาแล้วลืมตาอีกทีก็ถึงห้องนอนเลยด้วยซ้ำ
เท้าเล็กเหยียบคันเร่งเคลื่อนรถออกจากมหาวิทยาลัยสู่ท้องถนนมุ่งตรงสู่คอนโด บีเอ็มสีดำสนิทที่ดูหรูหราแต่ไม่อลังการเวอร์วังเกินตัวของเจ้าของเกินไปนักขับเลียบไปกับถนนเล็กข้างมหาวิทยาลัยไปเรื่อยๆด้วยความเร็วพอตัว แต่อยู่ๆรถคันสวยต้องเบรคเสียงดังเอี๊ยดลั่นถนน โชคดีที่ไม่มีรถขับตามมา ไม่งั้นป่านนี้บีเอ็มลูกรักอาจโดนรถอื่นอัดตูดยับเยินไปแล้วก็ได้
ถ้าถามถึงสาเหตุที่อยู่ๆจินฮวานเหยียบเบรคกระทันหัน บอกได้เลยว่าคือคู่นักศึกษาชายหญิงที่กำลังยืนนัวเนียกันริมถนนข้างมหาลัย ที่แม้จะมีเพียงแสงไฟจากไฟข้างทางส่องสว่างอยู่ไม่กี่ต้น แต่เจ้าของรถคันสวยกลับเห็นหน้าผู้หญิงชัดเจนจนจินฮวานนึกอยากจะควักลูกตาตัวเองออกมาจะได้ไม่ต้องเห็นอะไรแบบนี้เลยด้วยซ้ำ
ผู้หญิงคนนั้นที่ยืนนัวเนียอยู่กับนักศึกษาชายอีกคน คือแฟนเก่าของจินฮวานเอง
เรื่องมันผ่านมานานก็จริง แต่บอกได้เลยว่าลืมไม่ลง
รักครั้งแรก แฟนคนแรก ที่ทำเขาเจ็บเจียนตาย คนที่ฝากแผลเป็นรอยใหญ่เอาไว้ให้เขา
ลืมได้ก็เหี้ยละ นี่พูดเลย
'ปี๊นนนนนนนๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ'
"จะเอากันก็ไปเอากันที่โรงแรมสิวะ!!!!!!!!!!!" เจ้าของรถแหกปากตะโกนเสียงดังลั่นพร้อมกับมือเล็กบีบแตรใส่คู่รักที่ยืนนัวเนียกันรัวๆจนเสียงแตรรถยนต์ดังไปทั่วบริเวณ ทำเอาร่างของนักศึกษาทั้งสองสะดุ้งตกใจจนต้องผละออกจากกันและมองมาที่รถคันสวยกันอย่างงงๆ ก่อนที่จินฮวานจะเหยียบคันเร่งจนแทบมิดเฉียดฟุตบาตที่คู่รักยืนอยู่ไปนิดเดียว ออกจากบริเวณนี้ไป
เอาจริงๆก็อยากขับชนให้ตาย แต่กลัวลูกรักจะมีรอยราคี
จินฮวานขับรถออกมาจากบริเวณนั้นพลางกัดริมฝีปากแน่นเพื่อระบายความโกรธ มือเล็กกำพวงมาลัยในมือแน่นเสียจนเส้นเลือดปูด ใบหน้าค่อนออกไปทางน่ารักเสียมากกว่าหล่อบึ้งตึงจนแทบไม่เหลือเค้าโครงความน่ารักอยู่เลย ก่อนจะคว้าโทรศัพท์ข้างกายขึ้นมาเร่งกดโทรไปหาเพื่อนสนิทอย่างว่องไว
"ฮัลโหล ยุนฮยอง พวกมึงไปกินเหล้าร้านไหน ร้านหลังมอป่ะ? เออกูไปด้วย กูเปลี่ยนใจแล้ว เค อีกสิบห้านาทีกูถึงเลย"
#ขอใจพี่จิน
"มึง เดี๋ยวไอ้จินมา" ยุนฮยองที่เพิ่งวางสายจากเพื่อนรักตัวเล็กหันไปเอ่ยกับจีวอนด้วยท่าทางมึนๆพร้อมกับกระดกเครื่องดื่มสีอำพันเข้าปากอีกครั้ง
"ไหนมันบอกเหนื่อย...อ้าว จุนฮเว มึงมาทำไรวะ??" เสียงทุ้มถามเพื่อนรักกลับอย่างเนือยๆ ได้รับการไหวไหล่ของยุนฮยองตอบกลับมาก็เบ้ปากเล็กน้อยอย่างหมันไส้ เห็นหลานรหัสเดินเข้ามาในร้านก็รีบตะโกนพร้อมกวักมือเรียกจุนฮเวให้มาหาที่โต๊เสียงดังสนั่น
"มาร้านเหล้านี่คงมาจ่ายค่าน้ำค่าไฟมั๊งพี่" คนตัวสูงที่เดินเอาเสื้อช็อปพาดไหล่ด้วยท่าทางสบายจนเกินเหตุหันไปตอบลุงรหัสด้วยถ้อยคำที่สุดจะกวนตีนไปหนึ่งที ได้นิ้วกลางของจีวอนตอบกลับมาก็หัวเราะพลางนั่งลงที่โต๊ะเดียวกันและรับแก้วเหล้าจากยุนฮยองมา
"ไอสัดนี่กวนตีน มึงมาคนเดียวมานั่งกับพวกกูดิ"
"โหย รับแก้วมาจากพี่ยุนแล้วผมไม่ลุกไปไหนละครับคุณลุงรหัส ผมนี่ดีใจสุดๆอยู่ๆมีคนเลี้ยงเหล้า" หลานรหัสตัวสูงยกยิ้มพร้อมเอนตัวหลบเท้าของยุนฮยองที่ยกขึ้นถีบ ได้ยินเสียงด่าทอของลุงรหัสตัวเองทั้งสองคนก็อดที่จะหัวเราะดังๆไม่ได้
"หลานมึงเลยไอ้บ๊อบ กวนส้นตีนเหมือนมึงเลย"
"หลานมึงด้วยยุนอย่ามา..."
"อ้าวพี่ตัวเล็ก!!"
ร่างสูงกำลังนั่งจิบเหล้าฟังคนบ้าสองคนทะเลาะกันเพลินๆ อยู่ๆก็ตะโกนเรียกคนตัวเล็กที่กำลังเดินเข้าร้านพลางยกมือเรียกทันทีที่เห็น จินฮวานเดินหน้าตึงเข้ามาในร้านด้วยท่าทางสงบจนผิดปกติก่อนจะเดินมานั่งที่โต๊ะเดียวกัน
"ตัวเล็กพ่อ มึงสิ" แต่ก็ไม่วายหันไปเหวี่ยงใส่จุนฮเวให้ได้อ้าปากค้างเล่น หงุดหงิดมากเสียจนพาลเหวี่ยงชาวบ้านเค้าไปทั่ว มือขาวฉวยหยิบเอาแก้วเหล้าในมือของจีวอนมากระดกรวดเดียวหมดแก้ว
"เชี่ยยย เบาๆ นั่นเหล้าไม่ใช่นม กินเข้าไปไม่ทำให้มึงสูงขึ้นนะครับมึง" จีวอนดึงแก้วเหล้าที่ตอนนี้ไม่เหลือแม้แต่สักหยดคืนมาจากคนข้างกาย จินฮวานจิ้ปากเบาๆแล้วมองเพื่อนตาขวาง
"กูเตี้ยแล้วไง? โตแล้วไม่เสือ กดิ" เลิกคิ้วถามเพื่อนด้วยท่าทางที่บอกให้รู้เลยว่าหงุดหงิดจนจะบ้าตายอยู่แล้ว ก่อนจะหยิบแก้วเหล้าของจุนฮเวที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกันมากระดกเข้าไปอีกแก้วเต็มๆ
"มันเป็นเหี้ยอะไรวะ?" ยุนฮยองหันไปถามจีวอนที่นั่งทำหน้ามึนอยู่ฝั่งตรงข้ามตัวเองด้วยเสียงที่เบาที่สุด เห็นเพื่อนสนิทไหวไหล่กลับมาเป็นคำตอบก็ยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มต่อพลางมองเพื่อนตัวเล็กเป็นระยะๆ
สามหนุ่มวิศวะหันมามองหน้ากันอย่างงงๆ เห็นจินฮวานนั่งกระดกเหล้าเข้าปากไม่ต่างจากน้ำมาเกือบหกแก้วติดๆกัน ไหนจะอยู่ๆก็อารมณ์เสียมาถึงก็ระเบิดลงโต๊ะดังตู้มใหญ่อีก ก็อดจะสงสัยไม่ได้
ว่ามันไปหงุดหงิดอะไรมาวะ
เวลาผ่านไปกว่าค่อนคืน กลายเป็นว่าคนที่ชวนเพื่อนออกมากินเหล้าเมาส่งท้ายวันเรียนแสนโหดอย่างจีวอนเมาหัวทิ่มฟุบลงโต๊ะเป็นรายแรก ยุนฮยองและจุนฮเวก็ยังคงนั่งคุยกันสัพเพเหระไปเรื่อยตามประสา มีบ้างที่จุนฮเวยกแก้วชนกับสาวสวยโต๊ะข้างๆ ลุกเดินไปนั่งโต๊ะนั้นโต๊ะนี้บ้าง แต่ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมจุนฮเวถึงละสายตาไปจากคนที่นั่งกินเหล้าคนเดียวเงียบๆอย่างจินฮวานไม่ได้เลย
"มึงอย่าไปถือสามันเลยนะ มันก็ปากดีงี้อะ แต่ปกติมันไม่เหวี่ยงใส่คนที่ไม่ใช่เพื่อนสนิทนะ วันนี้มันคงมีเรื่องเครียดอะมึง" ยุนฮยองเอ่ยขึ้นหลังจากที่เห็นว่าจุนฮเวมองจินฮวานอยู่ตลอดพลางตบบ่าหลานรหัสตัวเองแปะๆ
"เห้ยผมโอเคเว่ยพี่ ผมก็แค่กำลังคิดว่าลักษณะพี่เค้าโคตรไม่ใช่หมอฟัน"
"มันเหมือนพวกติสต์ๆอะไรแบบนี้ใช่ป่ะ" ยุนฮยองตอบรุ่นน้อง ได้รับการพยักหน้ารัวๆเป็นคำตอบก็หัวเราะเสียงดังและพูดต่อ
"เห็นมันเป็นแบบนี้แต่จริงๆแล้วจินฮวานมันเป็นว่าที่หมอที่เก่งมากเลยนะมึง ไม่ใช่แค่หมอฟัน แต่มันเป็นหมอรักษาได้ทั้งหมด มีอย่างเดียวที่แม่ งรักษาไม่ได้อะ"
"อะไรวะพี่" คิ้วเข้มเลิกขึ้นสูงเป็นเชิงถาม ยุนฮยองยิ้มบางๆ
"หัวใจมันเองไง มันปล่อยให้หัวใจตัวเองเป็นแผลไม่ยอมรักษามาหลายปีแล้ว"
ได้ยินคำตอบจากรุ่นพี่จุนฮเวก็อดที่จะหันไปมองคนตัวเล็กที่นั่งดื่มเงียบๆอยู้ตรงข้ามกันไม่ได้ เจอกับสายตาเย็นชาของจินฮวานที่เหมือนจะมองมาอยู่ก่อนแล้ว จุนฮเวกระแอมไอเบาๆพลางเบนหน้าหลบดวงตาฉ่ำน้ำที่บ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าคนตัวเล็กที่เขากับยุนฮยองกำลังพูดถึงอยู่คงเมาเสียแล้ว
ไม่อยากมองนานๆหรอก
รู้สึกว่าพี่จินฮวานคนนี้น่ารักเกินไป
"เห้ยจุนฮเว งั้นเดี๋ยวกูกลับก่อนนะ ต้องหิ้วจีวอนกลับหอมันด้วย ยังไงก็ฝากไอ้ตัวเล็กเพื่อนกูด้วยนะ คอยดูอย่าให้มันขับรถกลับคอนโดเองนะมึง เมาหนักทีไรแม่ งเอาบีเอ็มไปสอยเสาไฟฟ้าล้มทุกที" ยุนฮยองเอ่ยขึ้นเรียกสติจุนฮเวที่กำลังนั่งเหม่อ คนตัวสูงพยักหน้าเบาๆพร้อมโบกมือลารุ่นพี่ที่หิ้วปีกจีวอนเดินออกนอกร้านไปอย่างทุลักทุเล ใจหนึ่งก็อยากลุกไปช่วย แต่อีกใจหนึ่งก็อยากจะนั่งอยู่ที่เดิมเพราะกลัวว่าคนตัวเล็กจะเมาแล้วลุกเดินไปไหนหรือยังไงก็ไม่รู้
"มึง! เห้ยมึงอะะ ไอ้ตัวสูงที่นั่งตรงข้ามกู" เสียงอ้อแอ้จากอีกฝั่งหนึ่งของโต๊ะเรียกให้จุนฮเวที่นั่งมองตามรุ่นพี่สองคนไปรีบหันกลับมาทางเจ้าของเสียงอย่างว่องไว ตาคมเบิกกว้างอย่างตกใจเมื่อคนตัวเล็กที่นั่งกินเหล้าอยู่เงียบๆยื่นหน้าเข้ามาใกล้เสียจนลมหายใจร้อนของคนเมารดปลายจมูกโด่ง
"อะ อะไรครับพี่" ตอบเสียงสั่นพลางเขยิบตัวออกห่างจากใบหน้าน่ารักที่โน้มเข้ามาใกล้เรื่อยๆ แต่ก็ถูกมือเล็กคว้าคอเสื้อเอาไว้แน่น สายตาหวานยิ่งดูหวานเยิ้มเข้าไปอีกเพราะฤทธิ์เหล้าหรี่ตามองคนตัวสูงกว่าจนคนถูกมองต้องเบนสายตาไปอีกทาง
"มึงชื่ออะไร"
"กู จุนฮเวครับ"
"อายุเท่าไหร่"
"สะ สิบเก้า"
"19หรอ โตแล้วสินะมึงอะ"
"ครับ" แทบจะกลั้นใจตายเสียตรงนั้นหลังจากที่พยักหน้าตอบรุ่นพี่ต่างคณะไป ได้รับรอยยิ้มหวานหยดจากจินฮวานมาทีนี่ทำเอาหัวใจของเดือนวิศวะสุดหล่อเต้นไม่เป็นจังหวะ แต่คำพูดต่อมาของจินฮวานนี่ทำเอาร่างสูงแทบอยากจะหาอะไรมาอุดปากให้ไม่พูดเสียเดียวนั้น
"โตแล้วก็ไม่ต้องมาเสือ กเรื่องของกูดิ" น้ำเสียงกึ่งเมากึ่งเหวี่ยงบอกกับรุ่นน้องตัวสูงกว่า มือขาวสองข้างผลักอกจุนฮเวอย่างแรงแล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูง คนตัวเล็กหยิบเงินในกระเป๋าวางไว้บนโต๊ะเป็นจำนวนมากพอที่จะจ่ายค่าเครื่องดื่มในคืนนี้แล้วเดินโซเซออกจากร้านไป
คนที่นั่งหน้ามึนเอ๋อแดกอยู่หลังจากโดนด่าว่าเสือ กเข้าไปนี่ก็อ้าปากค้างหาเสียงไม่เจออยู่พักใหญ่ แต่พอได้ยินเสียงโวยวายจากหน้าร้านของคนตัวเล็กที่ออกจะมั่นใจว่ายังไงต้องเป็นเสียงของจินฮวานแน่ๆ จุนฮเวก็รีบลุกขึ้นยืนและวิ่งไปทางต้นเสียงแทบจะทันที
"ตัวเล็กเหี้ยไรรรร กูไม่ใช่เกย์โว้ย อย่ามาจับตูดกูนะ!! เห้ย!!!!!" เสียงโวยวายดังมาจากลานจอดรถหน้าร้านเป็นเสียงของจินฮวานแน่นอนร้อยเปอร์เซ็น ร่างเล็กในชุดนักศึกษาสีขาวบางที่กระดุมหลุดลุ่ยเพราะแรงกระชากจากชายร่างสูงใหญ่ขี้เมากำลังดิ้นพร้อมสะบัดตัวให้หลุดออกจากการลวนลามของคนตัวสูงใหญ่กว่าตัวเองเป็นคืบ แต่ก็ดูเหมือนจะไม่เป็นผลเลยสักนิด ทั้งเมาทั้งตัวเล็กกว่าใครมันจะไปมีแรงสู้วะ
ใครก็ได้ช่วยกูด้วย ;_;
"ตัวเล็กๆหน้าตาแบบมึงนี่ไม่เกย์แล้วเรียกว่าไร? ไปนอนกับกูป่ะ? หน้ามึงน่ารักอะกูชอ..."
"เห้ย!!!! มึงยุ่งไรกับแฟนกูวะ?" เหมือนเป็นเสียงสวรรค์ที่ช่วยจินฮวานเอาไว้ทันเวลาพอดิบพอดีดังขึ้นอยู่เหนือหัว จุนฮเวพลักชายร่างหมีให้ออกไปจากจินฮวานอย่างแรงจนอีกคนล้มลงไปกับพื้นก่อนที่คนตัวเล็กจะถูกจุนฮเวดึงเข้าไปกอดแน่นเสียจนแทบหลอมรวมเป็นร่างเดียวกัน
สายตาดุดันมองไปที่คนร่างใหญ่ด้วยความไม่พอใจ พลางลูบหัวเล็กของจินฮวานที่ซุกอยู่ตรงไหล่ตัวเองพอดีไปด้วยอย่างถะนุถนอม ทำเอาจินฮวานอดที่จะรู้สึกร้อนหน้าขึ้นมาไม่ได้ คนตัวเล็กส่ายหัวเบาๆ แล้วใช้มือจับหน้าตัวเองที่อยู่ๆมันก็ร้อนจนเกินทน
สงสัยกินเหล้าเยอะไป
"ไหนบอกไม่ได้เป็นเกย์ไงวะ มีผัวแล้วก็ไม่บอก กูขอโทษแล้วกันนะ" ชายร่างหมีรีบลุกขึ้นยืนและขอโทษขอโพยทันทีแล้วเดินหนีขึ้นรถไป จินฮวานถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนจะผละตัวเองออกมาจากอ้อมกอดของรุ่นน้องตัวสูงตรงหน้า
"ขอบคุณมึงมากนะ แล้วก็ขอโทษที่กูเหวี่ยงใส่มึงในร้านด้วย"
"ไม่เป็นไรหรอกพี่ ผมเข้าใจ นี่ถ้าผมไม่เสือ กป่านนี้พี่คงโดนลากไปแล้วมั๊ง 5555" ร่างสูงกว่าเอ่ยติดตลกพร้อมหัวเราะเบาๆ เห็นแก้มแดงๆของรุ่นพี่ตัวเล็กตรงหน้าก็อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้
นี่คงจะเมามากแล้วสินะ
“งั้นกูกลับก่อนนะ ยังไงก็ขอบคุณมึงมากๆ” คนตัวเล็กกว่ากลอกตาไปอีกทางพลางก้มหน้าล้วงหยิบกุญแจรถในกระเป๋ากางเกง เอาจริงๆก็ไม่ค่อยอยากมองหน้าจุนฮเวมันนานนักหรอก มองแล้วรู้สึกแปลกๆทุกที คนบ้าอะไรทำไมถึงชอบยิ้มนักหนาทั้งๆที่ตัวเองเป็นคนโดนเขาเหวี่ยงใส่บ่อยแท้ๆ
สองขาเล็กเดินไปที่รถของตัวเองที่จอดอยู่ไม่ไกลนัก กำลังจะเปิดประตูรถแต่ก็ต้องหยุดชะงักเพราะแรงรั้งจากคนข้างหลัง จินฮวานหันไปมองเจ้าของมือที่จับแขนตนเอาไว้อยู่ก่อนจะเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม
“พี่จิน ผมขอกลับบ้านด้วยคนดิ พอดีไม่ได้เอารถมาหว่ะ”
“อืม เดี๋ยวกูขับไปส่งมึงเอ...”
“เดี๋ยวผมขับรถให้พี่เอง ถึงบ้านพี่แล้วผมค่อยนั่งแทกกลับ เดินเซขนาดนี้เดี๋ยวพี่ก็ได้เอารถไปสอยเสาไฟฟ้าล้มหรอก” จุนฮเวยิ้มตาหยีแล้วฉวยเอากุญแจในมือของจินฮวานมาก่อนจะแทรกตัวเข้าไปนั่งตำแหน่งคนขับแทน จินฮวานจิ้ปากอย่างขัดใจ แต่ก็ยอมเดินไปขึ้นรถที่ฝั่งข้างๆคนขับ คนตัวเล็กปรับเบาะเอนนอนสบายๆ เอาจริงๆแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน จินฮวานเองก็ไม่ค่อยอยากจะขับรถตอนตัวเองมึนๆแบบนี้สักเท่าไหร่
“IK Grand place ชื่อคอนโดกูมึงหาเอาเองแล้วกันนะ กูจะนอน”
“อ้อ ขับรถให้มันดีๆด้วยนะ นี่รถกูห้ามขับชนเด็ดขาด กูรักของกูมาก” เสียงนุ่มเอ่ยขึ้นทั้งๆที่หลับตาอยู่ จุนฮเวหันไปมองเสี้ยวหน้าคนตัวขาวข้างกายก่อนจะตอบรับและยิ้มบางๆ ยิ่งได้รู้ที่อยู่ของจินฮวานแล้วก็อดที่จะยิ้มออกมาอีกไม่ได้
จะอะไรซะอีกหล่ะ
เขาเพิ่งย้ายเข้าคอนโดนั้นได้ไม่กี่วันเอง
หลังจะนี้คงได้เจอกันบ่อยๆแหละนะ
พี่จินฮวาน J
บางทีจุนฮเวก็คิดนะ
ว่าอยากจะเป็นคนที่ช่วยรักษาแผลใจให้คนตัวเล็กข้างๆนี้เอง
ให้ผมจีบพี่ได้ป่ะวะพี่จิน
#ขอใจพี่จิน
มาอัพแล้วน้าาาาาา จริงๆคิดว่าจะอัพพรุ่งนี้ แต่กันอยากอัพให้เพื่อนกันอ่านคลายเครียดหลังจากที่ไปสอบมา (หรือมันจะเครียดกว่าเดิมวะ 5555) แต่กันก็อยากให้รีดเดอร์ทุกคนอ่านด้วยเหมือนกันน้ะะะะ โอ้ยนี่รีบแต่งมากกกก มีอะไรรั่วหรือผิดพลาดตรงไหนคอมเม้นมาแนะนำกันได้เลยนะคะ ไปสกรีมกันในแทก #ขอใจพี่จิน กันเยอะๆด้วยน้าาาาาา เอาจริงๆเห็นคอมเม้นทุกเม้นที่เม้นเข้ามากันก็ดีใจมากๆแล้วอะ ฮี่ฮี่ จะแต่งตอนต่อไปเวยๆเพื่อรีดเดอร์ทุกคนเลยนะคะ
รู้สึกเหมือนกันมั๊ยว่าเน่มันดูหล่อมาก พระเอกสุดๆไปเลย ส่วนพี่จินนี่ก็ปากร้ายเนอะ TT 5555
ความคิดเห็น