เผลอรักมาทักใจ

ช่วย...ผม...ด้วย... เสียงแหบพร่าของเหยื่อผู้เคราะห์ร้ายดังขึ้นอีกครั้ง

เออ ใจเย็นๆ สิวะ ก็ช่วยอยู่นี่ไง อีกเสียงหนึ่งดังขึ้น ขณะช่วยเช็ดเลือดออกจากใบหน้าที่มีแต่รอยฟกช้ำสีแดงคล้ำ

ช่วย...ผม...ด้วย... แต่ชายหนุ่มนิรนามก็ยังไม่หยุดขอความช่วยเหลือ พร้อมกับค่อยๆ ผินหน้าไปมองยังหญิงสาวผมยาวร่างเล็กที่กำลังง่วนคุยอยู่กับโรงพยาบาลหน้าดำคร่ำเคร่ง

บะ...ไอ้นี่! สงสัยจะถูกซ้อมเสียจนสมองกระทบกระเทือนเสียแล้วละมั้ง ก็บอกอยู่แหม๊บๆ ว่าเดี๋ยวจะพาไปส่งโรงพยาบาล ลุงป๋องพูดพลางเปลี่ยนผ้าขนหนูผืนใหม่แทนผืนเก่าที่ชุ่มโชกไปด้วยเลือด

แต่ทว่าฝ่ายคนที่กำลังเจ็บหนักก็ไม่ได้สนใจกับคำพูดของคนที่ห้อมล้อมเข้ามาช่วย เขายกมือขึ้นชี้ไปยังหญิงสาวที่กำลังแจ้งที่อยู่ของคนเจ็บด้วยอาการหัวเสีย เพราะปลายทางไม่ยอมเข้าใจสักทีคนเจ็บอาการหนักแค่ไหน

ช่วย...ผม...ด้วย... หนุ่มเคราะห์ร้ายตะเบ็งเสียงให้ดังขึ้น ขณะแขนก็ยังคงชี้ไปยังญาดาที่ยืนหันหลังให้อยู่ ก่อนจะรวบรวมกำลังที่มีอยู่ตะโกนออกไปอีกครั้ง

ช่วย...ผม...ด้วย...ที่...รัก... พูดเสร็จเขาก็สลบไป ปล่อยให้บรรดาเพื่อนบ้านทั้งหมดของหญิงสาวหันมามองคนที่เบิกตาโพลงกับประโยคสุดท้ายของชายแปลกหน้าด้วยความตกใจ!