เพราะคุณคือของขวัญ

Your smile melts my heart.

          เป็นเพราะรอยยิ้มนั้นที่ทำให้โลกดูอบอุ่นขึ้น เป็นเพราะเสียงหัวเราะนั้นที่ทำให้บรรยากาศรอบๆสดใส เป็นเพราะแววตานั้นที่ทำให้โลกราวกับหยุดหมุน หรือทั้งหมดนี้เป็นเพราะ เธอ คนที่เป็นเหมือน ของขวัญ 

          เรื่องทั้งหมดคงเริ่มตั้งแต่ตอนนั้น…

ย้อนกลับไปตอนนั้น

          ผ่านมาสองอาทิตย์แล้วที่ฉันย้ายมาอยู่ที่โรงเรียนนี้ ถึงจะยังไม่ค่อยชินแต่คนรอบตัวก็ดีกับฉันมาก เพราะฉันเป็นคนเข้ากับคนง่ายด้วยแหละ คงเป็นอีกเหตุผลนึงที่ทำให้ไม่เหงาเท่าไหร่

          “ขวัญ ครูสุนีย์เรียกให้ไปหาที่ห้องพักครูอะ”

          ขวัญ ใช่ฉันเอง ของขวัญ   

          “อ๋อ ขอบใจนะ” ฉันลุกจากเก้าอี้ กำลังจะเดินไปหาครูที่ห้องพักครู หางตาฉันเห็นเพื่อนคนเมื่อกี้เดินไปข้างหลังห้องแล้วพูดอะไรสักอย่างได้ยินไม่ชัด

          ตอนนี้เป็นคาบว่าง เพื่อนๆคนอื่นก็จับกลุ่มคุยกัน บ้างก็เล่นเกม ฉันเดินออกจากห้องเลี้ยวขวาเดินลงบันได ได้ยินเสียงคนเดินตามมาก็ไม่ได้สนใจเท่าไหร่ เดินไปถึงหน้าประตูห้องพักครูกำลังจะพลักประตูเปิด ก็มีมือหนาจากทางด้านหลังผลักและเดินเข้าไปก่อน ทั้งๆที่ตัวเขาเข้าไปแล้วแต่มือก็ยังคงจับประตูไว้ เห็นเขามองมานิดๆ ฉันเลยเดินตามเข้าไป

          “มาแล้วเหรอ ช่วยครูตรงนี้หน่อย” เขาปล่อยมือจากประตูแล้วเดินไปหาครูเห็นก้มทำอะไรสักอย่าง อ๋อ มาช่วยครูงั้นเหรอ คิดว่าเขาจะโดนเรียกมาทำโทษอะไรซะอีก 

          “ของขวัญ มาเร็วจังเลยลูก” ฉันหันหน้าไปทางครูสุนีย์ที่เรียกให้มาหาแล้วยิ้มให้ท่าน “มานั่งตรงนี้ก่อน” ฉันนั่งลงที่เก้าอี้ที่อยู่หน้าโต๊ะของครู 

          “เป็นยังไงบ้าง โอเคหรือเปล่า เข้ากับเพื่อนได้ใช่ไหม” ครูถามฉันด้วยความเป็นห่วง

          “ไม่มีปัญหาค่ะครู” ฉันตอบท่าน ครูก็ไถ่ถามเรื่องทั่วๆไป มีปัญหากับเพื่อนไหม เรียนทันเพื่อนหรือเปล่า นั่งคุยกับครูได้สักพักท่านก็บอกให้ไปเตรียมตัวเรียนวิชาต่อไป

          “เดี๋ยวหนูเอาสมุดการบ้านไปแจกคืนเพื่อนด้วยนะลูก”

“ได้ค่ะ” ฉันเดินไปหอบสมุดการบ้าน พอออกจากห้องพักครูก็เห็นเขานั่งเก้าอี้หน้าห้อง กำลังจะทักแต่เขาเงยหน้าขึ้นมาก่อน เลยฉีกยิ้มไปให้เขาแล้วถามว่า “ไม่ไปเรียนเหรอ”

          “รอ” จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นเดินมาทางฉันพร้อมกับหอบสมุดการบ้านแล้วเดินไป เห็นแบบนี้เขาก็ใจดีเหมือนกันนะ ฉันเลยเร่งเท้าเดินตามเขาไปพออยู่ข้างกันแล้วยื่นมือออกไปจะหยิบ เขาเบี่ยงตัวหนี “อย่าซน” เขาบอกแบบนั้น ซนเหรอ ซนที่ไหน 

“แบ่งกันสิ เราจะช่วย” เขาเปรยตามองมาเห็นมุมปากยกขึ้นนิดๆ จากนั้นก็แบ่งสมุดมาให้ประมาณห้าเล่ม กำลังจะอ้าปากพูดเขาก็เดินหนีไปแล้ว เร็วมาก ขายาวจัง