นิทานเรืองนี้ไม่ถึงครึ่งชีวิต

เรื่องราวจากมุมมองเดียวของเด็กสาวที่โตมาในครอบครัวที่ยากจนพ่อแม่ทำงานหาเช้ากินค่ำ เมื่อคลอดออกมาสิ่งแรกที่เธอจำความได้คือปู่กับย่าที่เป็นพ่อแม่อของเธอและญาติพี่น้องที่นั่น นานๆครั้งพ่อกับแม่ถึงจะมาหาเธอทีหนึ่งแต่เธอรู็แค่เพียงเธอไม่รู้จัก 2 คนนี้ สองคนนี้เป็นใครและทำไมใครต่อใครถึงบอกว่าเธอและเขาเป็นพ่อแม่ของเธอจะกลัวทำไม และช่วงเวลาที่พ่อจะจำอะไรไรด้บ้างแล้วเป็นช่วงที่ความจำกำลังเริ่มทำงานมากขึ้น เธอก็ต้องถูกพลากจากพ่อแม่เพื่อไปหาพ่อแม่ที่แท้จริงของเธอที่ใครๆต่อใครต่างบอกแบบนั้นแต่สำหรับฉันพ่อแม่ของฉันอยู่ที่นั่นต่างหากที่ที่ฉันกำลังจะจากไป

ซัน(ต้นทานตะวัน) : เด็กสาวหน้าตาปกติทั่วไปไม่มีอะไรโดดเด่น ผิวขาวเหลือง ตาสองชั้นชัด ขนตายาวงอนหนา คิ้วเข้มเรียงเป็นทรงสวยเข้ากับหน้ารูปไข่ของเธอ หน้าคมเหมือนแม่มีแต่คนบอกแบบนั้น จมูกเล็กโด่งปลาย ปากหยักปากบนหน้ากว่าปากล่างสีปากสีแดงชมพูอ่อนๆผสมสีเนื้อ(แต่รวมแล้วมันดีสำหรับเธอ เธอชอบตัวเองแบบนี้และไม่คิดจะเปลี่ยนสิ่งไหนบนใบหน้าเลยเพราะมันพิเศษและมีแค่เธอคนเดียวที่มี)ผมยาวตรงธรรมชาติผมเส้นใหญ่และหนาลูกผมเยอะปกใบหน้าทั้งสองข้าง สูงเพียง155 น้ำหนัก 50 เป็นคนอวบๆมีน้ำมีนวลเพราะชอบกินและไม่ชอบออกกำลังกายให้พยายามจะลดเท่าไหร่ก็ทำได้แต่ 3 วัน ชอบใส่สร้อยข้อมือสแตนเลสเล็กๆที่ข้อมมือซ้ายเป็นเพียงของประดับเพียงสิ่งเดียวที่ใสและมันติดตัวไว้ตลอดเวลาไม่มีอะไรพิเศษแค่เพียงถ้าถอดมันจะหายทันที(นี่แหละที่ต้องใส่มันตลอดเวลาเพราะไม่อยากซื้อใหม่)นิสัยใจร้อนสุดยิ่งตอนเด็กเท่าที่จำได้คือมีอะไรพูดหมดไม่ว่าจะใครพูดไปเลยตรงๆไม่สนว่าเขาจะรู้สึกยังไงแต่พอโตขึ้นความใจร้อนมันค่อยหายไปเหลือเพียงความเงียบที่จะพูดแทนทกุอย่าง ไม่แสดงออกไม่มีปฏิกิริยาใดร่วมกับใคร ยิ่งโตยิ่งเก็บตัวมากขึ้นไม่ชอบให้ใครเข้ามาในพื้นที่ส่วนตัวคือห้องนอนถึงแม่จะเป็นห้องที่มีขนาดเล็กที่ในห้องมีเพียงฟู 3 ฟุตวางบนพิ้นกับผ้าปูลายหวานแหว่ว(ถ้าให้เลือกได้คงจะไม่หยิบลายน้เด็ดขาด)ตู้เสื้อผ้าสองประตู โต๊ะหนังสือลายไม้สีเข้มกับเก้าอี้สีดำเก่าที่เขาทิ้งแล้ว พัดลมสีชมพูอ่อนตัวสั้นที่ถูกนำมาซ้อมแล้วซ่อมอีกจนกดไม่ได้ถูกตั้งอัตโนมัติที่เบอร์ 3 ทันที่ที่เสียบปลั๊กและถ้าจะปิดก็แค่ดึงปลั๊กออกและแมวที่เดินเข้าเดินออกตลอดแมวสีสวาดที่เก็บมาจากแถวที่แม่ทำงาน นี้แหละคพื้นที่ความสุขที่เหลือในชีวิตตอนนี้ของฉัน