Secret handsome

ลำดับตอนที่ #37 : พลิกบทละคร(1)

 

1นาฬิกา @ตึกอัครพิบูลกิจคอเปอเรชั่น

 

ห้องพักขนาดย่อมสำหรับ'ว่าที่'ผู้บริหารบริษัทถูกตกแต่งเรียบๆด้วยโทนสีน้ำเงิน-ขาว ชายหนุ่มเจ้าของนัยตาสีน้ำตาลอ่อนในชุดคลุมนั่งอยู่บนเบาะนั่งริมหน้าต่างกระจกกว้างที่สามารถมองเห็นทิวทัศน์และแสงสียามค่ำคืนของเมืองใหญ่ ในมือหนามีกระดาษรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้าอยู่ เขาจ้องมองมันพร้อมรอยยิ้มเล็กๆบนใบหน้าราวปั้นแต่งที่ผสมผสานความเป็นยุโรปและเอเชียได้อย่างลงตัว ในกระดาษใบนั้นเป็นรูปหญิงสาวคนหนึ่ง และมีอีกเป็นร้อยรูปในกล่องสีขาวแบบล็อกได้ แพทริกหยิบแต่ละรูปขึ้นมาเชยชมอย่างใจเย็น  รูปที่เขาสั่งให้ลูกน้องแอบถ่ายในขณะที่คุ้มครองยูมิอยู่ห่างๆตลอดหกเดือน ทั้งยามไปโรงเรียน อยู่บ้าน ออกไปเที่ยวกับเพื่อน ทำงานพิเศษ และแม้กระทั่งตอนอยู่กับเอเลน.. เขาฉีกรูปฝั่งที่เป็นหน้าเอเลนออกไป เหลือเพียงยูมิผู้เดียว และทิ้งเศษรูปที่ถูกฉีกลงบนพื้นอย่างไม่ใยดี ก่อนจะกลับมาสนใจคนในมือต่อ เพียงทุกครั้งที่ได้เห็นหน้าแม้เพียงในรูปถ่าย ความเหนื่อยล้ากับงานที่มากมายก็หมดสิ้น เธอจะรู้บ้างไหมว่าเธอมีค่ากับคนคนหนึ่งขนาดไหน...

 

ดีแล้วเหรอที่เขาจะผิดคำปฏิญาณตัวเอง คำปฏิญาณที่เขาจะไม่รักผู้หญิงคนไหน เพราะเขารักไม่ได้ การเป็นผู้หญิงของเขาไม่ได้สบายเพียงแค่นั่งในกรงทองรอข้าวรอน้ำ ได้ของปรนเปรอทุกสิ่งอย่าง แต่ผู้หญิงของเขา ทุกวินาทีคือเส้นตายตัดสินชีวิต เขาไม่ต้องการให้ใครต้องมาพะวงหน้าพะวงหลังว่าใครจะมาฆ่าเพราะเป็นคนของแพทริกคนนี้ เขามันช่างเห็นแก่ตัวเสียจริง แต่จะให้เขาตัดขาดกับเด็กคนนี้งั้นหรือ? ถ้ามันง่ายขนาดนั้นก็ดีสิ...

เขาหลับตาลง และพรมจูบรูปนั้นด้วยความเหนื่อยล้า เหนื่อยที่ต้องคิด คิดว่าเขากำลังดึงเธอดิ่งลงเหว คิดถึงแม่ของเขา เธอทนทรมานกับการที่ต้องอยู่อย่างหวาดระแวงว่าวันนี้สามีเธอจะกลับบ้านหรือเปล่า จะเป็นอะไรไหม นั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้เขาเชื่อมาตลอดว่าแม่เขาฆ่าตัวตายเพราะทนไม่ได้ แต่กลับไม่ใช่...

 

เขาเก็บรูปเหล่านั้นลงกล่องก่อนจะล็อกด้วยกุญแจและซ่อนมันไว้บนหลังตู้เสื้อผ้า ความเหนื่อยล้าพาเขามาที่เตียงคิงไซส์สีขาว เขาปิดไฟสีเหลืองนวลก่อนทิ้งตัวลงนอนและเข้าสู่นิทรา...

 

/วันถัดมา

 

"ฮั่นแน่~~ เป็นอะไรจ้ะเพื่อน เห็นยิ้มหน้าบานมาตั้งแต่หน้าประตู" ณิชาทักทายเพื่อนสนิทหลังจากเห็นยูมิเดินยิ้มกรุ้มกริ่มอยู่ตลอดทาง ทั้งเธอและยูมิใส่ชุดกีฬา เสื้อสีน้ำเงินประจำโรงเรียนเนื่องจากวันนี้ห้องพวกเธอมีเรียนพละศึกษาำ

 

"เปล่าาาาา" 

 

"ลากเสียงยาวแบบนี้ต้องมีอะไรแน่ๆ บอกฉันมานะ!>0<" เธอพูดไปเขย่าแขนยูมิอย่างซักไซ้สุดฤทธิ์ 

 

"ไม่มีจริงจริงงง แค่วันนี้ฉันทำการบ้านเสร็จหมดน่ะ"เธอแก้ตัวทั้งที่แก้มแดงเป็นลูกตำลึงสุก 

 

"เห้ยย จริงดิ งั้นฉันขอลอกหน่อยนะ^^' "

 

"อืมมม~ ตลอดเลยนะเธอ- - " ยูมิหยิบแฟ้มเอกสารสีชมพูกับสมุดในกระเป๋าสะพายข้างให้ณิชา คงต้องขอบคุณการบ้านที่ทำให้ณิชาละความสนใจกับอาการแปลกๆวันนี้ คงไม่ต้องถามว่าเพราะใครหรอกนะ...

 

/เอเลน

 

"อ้าว ทำไมไมไปโรงเรียนจ้ะน้องชาย" หญิงสาวผมทองเข้ามาขยี้หัวเอเลนที่นั่งบนโซฟาตัวยาว ก่อนจะมานั่งข้างๆ

 

"แค่เบื่อนิดหน่อย..." สายตานั่นบ่งบอกชัดเจนว่าเอเลนไม่ได้แค่เบื่อ แต่กำลังเสียใจ และหนีบางอย่าง

 

"เรื่องน้องยูมิใช่มั้ย" เสียงหวานถาม คิ้วสีอ่อนขมวดแน่น

 

"..."

 

"พี่รู้นะว่าเธอสองคนเลิกกันแล้ว แต่อย่างน้อย นายควรจะไปขอโทษเธอกับปากตัวเองซะ" คนอาวุโสกว่าแนะ

 

"มันจะมีประโยชน์อะไร ในเมื่อเธอทิ้งผมไปแล้ว..." เอเลนขบริมใปากล่างอย่างอดกลั้นความรู้สึก

 

"พี่ไม่ได้ให้แกไปคืนดีนี่ แค่ขอโทษและปรับความเข้าใจจากปาก จะได้ไม่ต้องมีอะไรค้างคาใจกันทั้งสองฝ่าย" มือเรียวโอบไหล่กว้างของน้องชาย ถึงอลิเซียจะมีดีกรีเป็นถึงดาราและนางแบบที่มีงานหลั่งไหลเข้ามาทุกชั่วโมง แต่เธอก็สละเวลาเพื่อน้องชายคนนี้เสมอ

 

"ครับ ผมเข้าใจแล้ว ผมขออยู่คนเดียวได้ไหม..." เอเลนไม่มองหน้าเธอแม้แต่น้อย เขาก้มมองพรมสีเข้ม แต่แววตากลับจ้องลึกไปในจิตใจตัวเอง

 

"อืม อย่าทำอะไรบ้าๆอย่างต่อยกระจกอีกล่ะ เป็นอะไรมาพี่ไม่ป้อนข้าวต้มให้แกนะ"  เธอพูดติดตลกเล็กน้อยพร้อมมองผ้าพันแผลที่มือขวาของเอเลนก่อนเดินออกไป 

 

มือใหญ่คว้าโทรศัพท์สีดำบนโต๊ะกระจกและกดเบอร์คุ้นเคย 

 

'My honey girl' ร่างกายเหมือนแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ในยามนึกถึงคนที่เคยใกล้ชิด เคยรัก เคยรู้สึกดีต่อกัน  ความรู้สึกคล้ายเดินอยู่ดีดีแต่เธอกลับทิ้งเขาไว้กลางทาง...

 

'ตู๊ดดด~ ตู๊ดด~~' 

 

(ฮัลโหล..) เสียงหวานปลายสายตอบรับมา

 

"ยูมิ ผมขอโทษนะสำหรับสิ่งที่ทำลงไป แต่ผมอยากจะคุยกับยูเป็นครั้งสุดท้ายได้มั้ย ผมจะยอมไปจากยูก็ได้ แต่ขอผมได้คุยกับยูตัวเป็นๆนะยูนะ ได้ไหม.. " เสียงแตกพร่าอ้อนว้อน มือหนาส่งผมลองทรงสีดำขลับตนอย่างหวาดกลัวคำตอบ

 

(ก็ได้ แต่เรื่องของเรามันจบแล้ว นายคงรู้ใช่ไหม..)

 

เจ้าของนัยย์ตาสีเขียวมืดมือสั่นระริกก่อนเจ้าตัวจะกดตัดสายและส่งข้อความเรื่องเวลาและสถานที่ไปทีหลัง แค่ได้เห็นหน้า แค่ครั้งเดียว ครั้งสุดท้ายจริงๆ...

 

 

"คุณแพทริกครับ คนของเรารายงานมาว่าคุณยูมิกาออกไปพบเอเลนที่ร้านGolden brown ครับ" ชายสวมสูทสีดำร่างสูงรายงานเจ้านายตนที่กำลังง่วนอยู่กับกองเอกสาร นัยน์ตาเรียวยาวจ้องมองมาจนเขาต้องยืนก้มมองปลายรองเท้าตน 

 

"ให้คนคุ้มกันเธอเหมือนเดิม เดี๋ยวฉันจะออกไปหาเด็กนั่น!" พูดจบ ชายหนุ่มก็ลูกพรวดพราดขึ้นพร้อมติดกระดุมเสื้อกั๊กตัวนอกสีขาวในเข้าที่เข้าทางพร้อมคว้าเสื้อสูทสีดำมาสวมทับ เขาเดินก้าวยาวๆออกไปทันที

 

'ยัยเด็กบ้า! เธอกำลังจะทำอะไร เธอเลิกกับมันแล้วไม่ใช่หรือไง!' ความคิดในหัวพลุ่งพล่านเดือดดาลเขากำมือจนข้อนิ้วขาว เธอกำลังจะกลับไปหามันงั้นเหรอ ไม่ มันไม่มีทางเกิดขึ้น ไม่มีวันที่จะเกิดขึ้น!

 

'ปัง!' ประตูกระจกของร้านกาแฟเล็กๆหมุนไปปะทะกับผนังเพราะแรงผลักของแพทริก ร่างสูงเกินร้อยแปดสิบเดินเข้ามาในร้าน แต่กลับพบเพียงความว่าเปล่า ไม่มีแม้กระทั่งพนักงาน ลูกค้า ไม่มีใครเลย.. แววตาสีน้ำตาลอ่อนกระตุกขึ้นวูบหนึ่งเมื่อฉุกคิดอะไรได้บางอย่าง เขาหันหลังกลับและเตรียมจะวิ่งออกไป แต่ปืนสั้นHeckler&koch USPสีดำหม่นจากมือ'คนของตน'กลับจ่อเข้าที่หน้าอก  และอีกสองกระบอกจากสองคนด้านข้าง ใบหน้าชาวละติน-อเมริกันสามคนที่เคยเคารพนับถือเขา คราวนี้กลับมองเขาราวสิงโตที่ตกหลุมนายพราน 

"คุณคงไม่คิดจะฆ่าตัวตายด้วยการคสักปืนอีกกระบอกออกจากสูทนั่นใช่ไหมครับ..." รอยยิ้มมุมปากจากชายละติน-อเมริกันผมทองเข้มดูเป็นคนละคนที่เขาเคยรู้จัก มือหนาต้องหยุดชะงัก ถึงเขาจะรวดเร็วได้แค่ไหน แต่คงไม่ทันปืนสามกระบอกที่จ่อตัวเขาอยู่แน่

 

"ใคร..." เสียงพร่าเปล่งออกมาเรียบๆ ไม่แสดงสีหน้าใดๆ

 

"ฉันเองไงคะ แพทริก..." เสียงหวานของบุคคลที่สามดังมาจากด้านหลัง เมื่อเขาหันไป ร่างสูงสง่าในชุดกางเกงรัดรูปสีดำพร้อมเสื้อคลุมหนังแท้สีน้ำตาลเงาวับ ผมสีทองสว่างถูกมัดรวมไว้ด้านหลัง ดวงตาสีน้ำทะเลถูกปิดบังไว้ด้วยแว่นกันแดดสีช็อกโกแลต ริมฝีปากหยักสวยถูกแต่งแต้มด้วยลิปสติกสีแดง 'อลิเซีย'ในการแต่งตัวที่แปลกไปและเหตุการณ์ทั้งหมด แพทริกสรุปเรื่องราวได้ทันที

 

"เธอต้องการอะไร" ไม่มีความหยาบกระด้างในน้ำเสียงทุ้ม แต่หนักแน่นและไม่มีความหวาดกลัว เธออาจจะเป็นนายพรานที่จับสิงโตอย่างเขาได้ แต่สิงโตก็ยังคือสิงโต ไม่มีทางกลายเป็นลูกแมวได้หรอก!

 

"คน'เคย'รู้สึกดีดีต่อกันเค้าทักทายกันแบบนี้เหรอคะ.." รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าเรียว แต่แววตากลับไม่มีความเริงร่าเลยแม้แต่น้อย

 

"ชีวิต ฉันสินะ"

 

"ฉลาดเหมือนเดิมนะคะ เสียดายที่คราวนี้ฉันนำคุณไปก้าวนึง" เธอยืนกอดอกนิ่งๆพูดคุยกับเขา

 

"ถ้าเป็นเรื่องพ่อเธอ ฉันบอกได้เลยว่าพ่อเธอคือคนผิด! เขาฆ่าแม่ฉัน! และยังจะฆ่าฉันอีกคนเพราะความรักที่ไม่มีทางเป็นไปได้! พ่อเธอเค้าหลงรักแม่ฉัน!!! พ่อเธอมันหมาหวงก้าง!" แพทริกโพล่งออกไปด้วยความโกรธแค้นปนเดือดดาล อลิเซียถอดแว่นสีช็อกโกแลตออกก่อนเสียบมันไว้ในกระเป๋าเสื้อคลุมหนังแขนยาว

 

"แต่เท่าที่ฉันรู้ แม่คุณฆ่าตัวตายเพราะทนอยู่กับความหวาดกลัวไม่ได้ และพ่อฉันเป็นแค่คนที่คุณใส่ร้ายเพราะคุณต้องการจะกำจัดพ่อฉัน!!!"

เป็นครั้งแรกที่หญิงชาวยุโรปตะเบ็งาดเสียงใส่หน้าเขา แววตาสีสวยฉายความอำมหิตและเคียดแค้น 

 

 

 "..." ชายหนุ่มไม่คิดจะพูดอะไร เพราะรู้ว่าแม้พูด อลิเซียก็ไม่ยอมฟังเขาอยู่ดี ที่คนของเขารายงานว่ายูมิมาพบเอเลนที่นี่ก็เพราะต้องการจะล่อเขาออกมาสินะ ยูมิไม่ได้มาที่นี่ เขาผ่อนลมหายใจออกช้าๆเมื่อโล่งใจว่าเธอไม่ได้มา เธอจะไม่เป็นอะไร...

 คนของเขาอาจถูกซื้อตัวไม่ต่ำกว่าสามคน นางแบบสาวลูกนักธุรกิจ แค่เงินจ้างคนสามสี่คนเธอไม่เดือดร้อนอยู่แล้ว..

 

"แพทริก" เสียงคุ้นเคยของคนที่เขาห่วงที่สุดดังขึ้น ยูมิเดินออกมาจากด้านหลังอลิเซีย แพทริกนิ่งค้างราวถูกสาป แต่ทำไมล่ะ ทำไมอลิเซียถึงได้ยิ้มย่องราวไม่มีอะไรผิดปกติ 

 

"เธอ..มาทำอะไรที่นี่" เสียงทุ้มเค้นออกมาอย่างยากลำบาก ในเมื่อเขาจะต้องตาย แล้วยูมิล่ะ ผู้อยู่ในเหตุการณ์คงถูกกำจัดทิ้งอย่างไม่ต้องสงสัย ไม่เว้นแม้กระทั่งชายสวมสูทเนื้อดีสามคนที่ล้อมเขาอยู่..

 

"ฉัน.." ถ้อยคำเหือดหายไป น้ำใสเริ่มรื้นขอบตาด้วยความรู้สึกผิด

 

'เธอเป็นอะไร!' เขาตะโกนถามในใจ 

 

"ได้เวลาแล้ว น้องยูมิ^^" อลิเซียดันหลังเธอเบาๆให้ก้าวมาด้านหน้า แต่ความรู้สึกกลับเหมือนแรงมหาศาล

 

"..." แพทริกขมวดคิ้วแน่นพร้อมกำมือจนเส้นเลือดปูดโปน ขออย่าให้เป็นอย่างที่เขาคิด..

 

"รู้รึเปล่า การโดนคนที่เรารัก'หักหลัง'มันทรมานนะแพทริก" เธอหมายถึงเขาเอง เขาหักหลังเธอ เขาทำลายชีวิตเธอ ทำลายเสาหลักของครอบครัวเธอ...

 

เขาเข้าใจทุกอย่างทันทีเมื่อเธอพูดจบ คนอย่างอลิเซียคงไม่ยอมให้เลือดเปื้อนมือตัวเองแน่ มือที่จะเปื้อนแทนเธอคือคนที่เขารักและไว้ใจที่สุด..

 

"ฉันทำไม่..." 

 

"เธอลืมชีวิตอีกหลายคนแล้วงั้นเหรอ ครอบครัวเธอ พ่อ แม่ เพื่อน เธอจะยอมแลกชีวิตพวกเขากับผู้ชายคนเดียวงั้นเหรอยูมิกา.." เสียงหวานกลายเป็นเหี้ยมโหด อลิเซียใช้ชีวิตของคนอีกหลายสิบคนมาต่อรองกับเธอ เพื่อแลกกับการที่เธอต้องฆ่าแพทริก ด้วยมือของเธอเอง..

 

"แต่ยังไง เธอก็จะฆ่าฉัน.." 

 

"แต่คนรอบข้างเธอจะรอด"

 

"ฉันจะรู้ได้ยังไง"

 

"แล้วฉันมีเหตุผลอะไรที่ต้องฆ่าพวกเขา ในเมื่อเธอกลายเป็นฆาตกรตามที่ฉันต้องการแล้ว ฉันไม่โง่ทำเรื่องให้มันยุ่งยากหรอกนะ" จริงอย่างที่อลิเซียว่า เธอคงไม่จามฆ่าคนพวกนั้นในเมื่อไม่มีเหตุผลอีก ถึงยังไงชีวิตเธอก็มีค่าน้อยกว่าชีวิตอีกสิบคนอยู่แล้ว เธอตัดสินใจได้ไม่ยากเลย แต่ที่ยากคือการที่เธอต้องทำร้ายเขา ทรยศเขา มันเป็นสิ่งแรกที่เธอไม่อยากให้เกิดขึ้น 

 

ยูมิก้าวตรงมาหาร่างสูง มือเล็กหยิบปืนลูกโม่S&W 38สีดำขาวขึ้นมาช้าๆแม้รู้อยู่เต็มอกว่าจุดจบจะเป็นยังไง แต่เธอขอเวลาให้เดินช้าลงหน่อยได้ไหม...น้ำใสหยดลงสู่พื้นสีขาวสะอาดตา เธอก้มหน้าปล่อยให้น้ำตาไหล มือสองมือกำปืนเล็กไว้แน่น เธอจุกและเจ็บในอก เธอไม่เคยฆ่าใคร แต่คนแรกที่เธอต้องทำร้ายกลับเป็นคนที่เธอรัก 

 

"ฉันเข้าใจ..." ถ้อยคำไม่แสดงอารมณ์เปล่งออกมาจากชายหนุ่มตรงหน้า เธอหันมองใบหน้าหล่อเหลาราวเทพบุตรที่บัดนี้ยิ้มบางๆให้เธอราวปลอบใจ

 

"ฉันขอโทษ.." เธอโผเข้ากอดร่างใหญ่กว่า ใบหน้าซบอกกว้าง นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายสินะ ครั้งสุดท้ายที่เธอจะได้กอดเขา ครั้งสุดท้ายในชีวิตนี้.. 

 

"ฉันรักเธอ ยูมิกา" เสียงแผ่วเบากระซิบให้เธอได้ยินเพียงคนเดียว อย่าทำให้เธออ่อนไหว อย่าทำให้เธอรู้สึกผิด อย่าทำให้เธอเจ็บปวดไปมากกว่านี้ ได้โปรด อย่า... 

 

"ฉัน..ก็รักนาย..." เธอหลับตาซึมซับทุกความรู้สึก ทุกความทรงจำที่เคยมีร่วมกันไหลเข้ามาในหัว ถึงเวลาที่ต้องจากกันแล้ว..

 

"ฉัน...ขอโทษ...นะ..."

 

'ปัง! ปัง!!'