Secret handsome

ลำดับตอนที่ #29 : เบียดเสียดแนบชิด

"นี่ เลิกทำหน้าแบบนั้นได้แล้วน่า ผมยังไม่ตายสักหน่อย" เขาเอ็ด

 

"น่าจะหยุดไหลแล้วล่ะ" ยูมิพยุงหัวเอเลนให้ตั้งตรง

 

"ป่ะ เรามาซ้อมต่อเถอะ" เขาดีดตัวลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ทำให้เขาเซเพราะมึนหัวเล็กน้อย

 

"พอเถอะ นายควรจะพักได้แล้ว" เธอทำหน้าดุใส่พร้อมกับพยุงตัวเขาไว้ไม่ให้ล้มพับไปเสียก่อน

 

"ไม่อยากซ้อมแล้วล่ะสิ ห้ะ" เขาเขกหัวเธอ

 

"นี่! ฉันซีเรียสนะ!" 

 

"เป็นห่วงผมเหรออออออ" เขาทำหน้ากวนใส่

 

"ก็ใช่น่ะ!.." เธอพลั้งปากพูดออกไปแต่ก็หยุดไว้ก่อน

 

"ป่ะๆ ไปกันเถอะ เดี๋ยววันนี้ฉันเลี้ยงไอติม" เธอเปลี่ยนเรื่องให้เขาเขว แต่เอเลนยังยิ้มกับท่าทางของ'แฟนสาว'ไม่หาย

 

"นายมาไงอ่ะ" เธอถามขณะเดินออกตามทางเดินจนนอกรั้วโรงเรียน

 

"มอ'ไซน่ะ ยูล่ะ?" น้ำเสียงเขาดูดีขึ้นมาก

 

"รถโดยสารน่ะ"

 

"งั้นวันนี้ผมไปส่ง อย่าลืมนะยูบอกว่าจะเลี้ยงไอติมผมอ่ะ" เอเลนยิ้ม

 

"ค่าาาาาาาาาาาา" ยูมิลากเสียงแสดงความหมั่นไส้

 

"ขึ้นมาสิ" เขาสวมหมวกกันน็อคสีดำให้ตัวเองพร้อมกับนั่งประจำที่และยื่นอีกใบให้ยูมิ เธอใส่อย่างงงๆเพราะความไม่คุ้นเคย

 

"ไปไหนกันดี" เอเลนสตาร์ดเครื่อง เตรียม ยูมินั่งเบี่ยงขาไปทางเดียวกัน

 

"แล้วแต่นายเลย^ ^"  

 

"โอเค้^^" เขาออกรถรวดเร็วจนเธอเผลอใช้เอวเขาเป็นที่ยึดไม่ให้หล่นลงไปเสีนก่อน

 

"เฮ้! ช้าๆหน่อยสิ!" ยูมิตะโกนแข่งกับเสียงเครื่องยนต์ 
 

"ฉันไม่พาเธอล้มหรอกน่า"

 

"ให้มันจริงเถอะ!- -" ระหว่างที่รถมอเตอร์ไซค์ราคาแพงแล่นไปบนถนนใหญ่ เครื่องยนต์สีดำที่คันใหญ่กว่าขับมาด้วยความเร็วและเบียดเข้ามาใกล้เอเลนเรื่อยๆ 

 

"เอเลน เค้าขับรถยังไงกันนั่นน่ะ"

 

"ไม่รู้เหมือนกัน" เสียงเอเลนอู้อี้ในหมวกกันน็อก รถหรูสองประตูยังเบียดจนล้ำเข้ามาเลนในขอบถนน ใกล้กับเอเลนเพียง1คืบเท่านั้น

 

"มันขับยังไงของมันวะ!" เขาตะโกนและพยายามขับหนี แต่หัวรถกลับเฉี่ยวชนเข้าที่ไฟหน้าBmWคันหรู รถที่เล็กกว่าจึงล้มลงและไถลไปข้างทาง

 

"โอ้ย!" ทั้งสองคนล้มลงพร้อมกับมอเตอร์ไซค์ รถคันใหญ่จอดลงตรงหน้า

 

"ให้ตายสิ!" เอเลนลุกขึ้นมาก่อนและช่วยยูมิ เมื่อเธอลุกได้ เอเลนรีบวิ่งเข้าไปหาเจ้าของรถทันที ชายร่างสูงผมน้ำตาลทองก้าวออกมาจากรถอย่างไม่เดือดเนื้อร้อนใจ ใบหน้านิ่งเฉย

 

"คุณขับรถยังไงของคุณห้ะ!?" เมื่อพ้นหน้ารถ เอเลนเห็นหน้าคู่กรณี และรู้ทันทีว่าเขาเป็นใคร

 

"ก็ขับยังงี้ไงล่ะ" เขายิ้มมุมปาก มือเก็บไว้ในกระเป๋ากางเกง

 

"หึ นายเองหรอกเหรอ ไม่สิ คนที่ทำอะไรให้คนอื่นเดือดร้อนมันมีแค่นายเท่านั้นแหละแพทริก!" คอเสื้อสีดำถูกดึงจนรัดคอขาว

 

"พูดจาให้มันดีๆหน่อยสิไอ้หนู" เขาผลักเอเลนออกและจัดระเบียบเนกไทตัวเอง

 

"เอเลน เป็นไงบ้า...ง..." ยูมิเดินกะโผลกกะเผลก เธอชะงักเมื่อเห็นคนที่ขับรถชนเธอไปหมาดๆ

 

"อ้าววว มีสก๊อยมาด้วยงั้นเหรอ" เขายิ้มขัดกับแววตาที่เจ็บปวด

 

"แกว่าใครสก๊อยห้ะ!!!" 'อักก!' เอเลนชกหน้าแพทริกเต็มแรงจนเขาล้ม

 

"เอเลน พอเถอะ" ยูมิเข้ามาดึงไว้ก่อนที่เขาจะซัดไปอีกรอบ

 

"หึ แรงเยอะดีนี่ ซ้อมมาดีใช่มั้ยล่ะ"

แพทริกลุกขึ้นอย่างง่ายดายและมองยูมิขณะพูดด้วยสายตาเหยียดหยาม เขาไม่เช็ดเลือดที่ไหลจากขอบปาก

 

"ไอ้ทุเรศเอ๊ย!!" เอเลนอารมณ์เดือดเต็มที

 

"อย่า เอเลน" ยูมิห้ามปรามและดึงแขนเขาไว้

 

"ดูสนิทสนมกันดีนะ" แพทริกซ่อนความเจ็บปวดไว้ภายใต้รอยยิ้มและความเย็นชา และไม่มีใครรับรู้เลย

 

"ใช่ เราเป็นอะไรกันนะยู~~~" เอเลนกอดยูมิไว้ข้างตัว 

 

"เป็น....แฟนไง" เธอยิ้มและหอมแก้มเอเลนต่อหน้าแพทริค

 

"(^ _ ^)" 

 

"ค่าเสียหาย" แพทริกหยิบกระดาษแผ่นยาวมาเขียนและยื่นให้

 

"เช็คงั้นเหรอ-,-"

 

"รู้แล้วก็รับไปสิ!"

 

"ไม่อ่ะ ฉัน...ขี้เกียจไปธนาคาร" เอเลนถอยออกมายืนล้วงกระเป๋ากางเกงวอร์มตัวเอง

 

"ฉันขอเงินสดแล้วกัน^ ^"

 

"เรื่องมาก!"

 

"อ้าวๆๆๆ ผมเป็นผู้เสียหายนะครับบบบบบ" เอเลนพูด แพทริกเดินกลับเข้าไปในรถและออกมาพร้อมเงินสีน้ำตาลสิบใบที่มัดรวมกันไว้

 

"พอใจรึยัง" เขาโยนมา เอเลนรับได้พอดีและนับเงินจนครบจำนวน

 

"^ 0 ^" แพทริกเดินกลับไปบนรถและขับออกไปด้วยความเร็วเกินกำหนด 

 

"ยู เราไปกันเถอะ" เอเลนเชคสภาพรถที่สีถลอกเล็กน้อย และจูงออกมา ทั้งสองนั่งไปเรื่อยๆจนถึงร้านไอศกรีม

 

"ร้านนี้โอเคมั้ย?" เอเลนถามเมื่อลงจากรถก่อน 

 

"อือ ร้านนี้ก็ดีนะcoffee sweet^^" ร้านกาแฟและไอศกรีมเล็กๆที่เธอคุ้นเคยเป็นอย่างดี ร้านที่เธอเคยทำงาน และที่แรกที่เธอได้เจอแพทริก..

หายไปนานเบย ขออภัยด้วยนะคะ แฟนคลับหายไปเยอะเลยT T #ร้องไห้หนักมาก มีข้อติชมก็อย่าลืมคอมเมนต์มาด้วยนะคะ เรื่องนี้เป็นเรื่องแรก มีข้อผิดพลาดก็ขออภัยผู้อ่านทุกท่านด้วยนะค้าาาา เจอกันตอนหน้าค่ะ^ ^