ให้ตายเถอะเจ้าค่ะ!! ข้าอยากเป็นการะเกด

พระยม : จิรนันท์ เจ้าตายก่อนที่จะสิ้นอายุขัย

แจน : ท่านจะบอกผมเพื่ออะไรท่านยม ผมก็รู้ปะว่าตายก่อนวัยอันควรน่ะ

พระยม : นี่เจ้ากวนตีนข้างั้นเหรอ

แจน : อย่ามาขึ้นเสียงใส่ผมนะ ผมไม่ชอบ ผมรู้ครับแล้วจะให้ผมทำยังไงล่ะร่างผมก็โดนเผาไปแล้วเนี่ย

พระยม : งั้นข้าจะส่งเจ้าไปเกิดใหม่เพื่อรอที่จะสิ้นอายุไข เจ้าอยากเกิดเป็นอะไรล่ะ

แจน : ผมอยากเกิดเป็นการะเกด!!

พระยม : การะเกดคือผู้ใดล่ะออเจ้า?

แจน :โอ้โห!! พี่หมื่นท่านยม อินเทรนไม่เบานะครับ

พระยม : งั้นข้าจะให้เจ้าไปเกิดคล้ายๆเกศสุรางค์นะ

แจน : ได้จริงดิท่าน?

พระยม : เออ!!!

แจน : ผมพร้อมละ เอาเลยส่งผมไปเป็นแม่การะเกดเลย

นี่คือประโยคทั้งหมดที่ผมได้คุยกับพี่หมื่นท่านยม ตอนแรกผมก็ดีใจนะที่จะได้เกิดเป็นการะเกด แต่เมื่อทบทวนดีๆพี่หมื่นท่านยมแค่บอกว่าคล้าย อืมมม จ้ะ!! คล้าย คล้ายมาก คล้ายแค่ผมได้มาโผล่อีกยุคนึง ส่วนที่เหลือไม่คล้ายเลย ไม่สิเกิดใหม่ในร่างผู้หญิงเหมือนกัน แต่โลเคชั่นมันไม่ได้อ่ะ มันไม่ใช่กรุงศรีอยุธยา พี่หมื่นท่านยมส่งผมมาทำไมตั้งสมัยราชวงศ์โชซ็อนวะครับ มาเกิดทีนี่ต่างบ้าน ต่างเมือง ต่างภาษา ต่างวัฒนธรรม แล้วผมจะได้ทำมะม่วงน้ำปลาหวาน แต่งโคลงแต่งกลอนไหมล่ะนั่น แล้วย้อนมาไกลแบบนี้ผมคงจะได้ดูตอนต่อไปอยู่หรอก รู้งี้ซื้อหนังสืออ่านก่อนก็ดีอ่ะ ไม่น่าเลยไอ้แจนเอ้ยยย!!