ซารังเฮ ยัยตัวร้ายกับคุณชายช็อกโกแลต

ซารังเฮ ยัยตัวร้ายกับคุณชายช็อกโกแลต

ตอนที่ 10

ฉันตะโกนสุดเสียงตามหลังจากวิ่งตามเงาของคนที่ฉันแคร์ที่สุดและฉันก็มั่นใจว่าตอนนี้ฉันรักเขาที่สุดแล้วเหมือนกัน แต่ก็ไร้วี่แววของอีกคนที่จะตอบกลับ นี่มันอะไรกันเนี้ยทำไมจู่ๆฉันรู้สึกผิด สับสน มันมึนงงไปหมดตกลงนี่มันเกิดอะไรขึ้นกับฉัน เสียงครื้นและลมของทะเลซัดสาดเข้ากระทบหาดทราย ในคืนนั้นมีเพียงเสียงเกรียวครื้นและเสียงสะอื้นของฉันที่มันดังกึกก้องอยู่ในความเงียบและว่างเปล่า

...6 เดือนต่อมา...

                                “ช็อกโกแลตค่ะ สดๆใหม่ๆเลยค่ะ วันนี้เราไม่ขาย แต่...วันเราแจกให้กินฟรีไปเลยค่ะ ยังมีขนมอีกมากมายเลยนะคะ เชิญด้านในเลยค่ะ” เสียงของหญิงสาวที่ยังสวมผ้ากันเปื้อนอยู่นั้น ร้องเรียกเชิญชวนลูกค้าให้มาลิ้มรสขนมของตัวดังไปไกลพอที่จะให้ใครคนหนึ่งที่ยืนมองเธออยู่พักนึง อมยิ้มและหลุดขำออกมาเสียมิได้

                แหม พอบอกว่าแจกฟรีหน่อย เหล่าเจ้าแม่นักชิมก็กรูกันเข้าร้านจนร้านแทบจะพัง “ใจเย็นค่ะ ขนมมีพอสำหรับทุกคนนะ”

                “โมจิน โมจินเอ้ย” ฉันหันไปตามเสียงเรียกของคุณย่านาชิ

                “คะคุณย่า มีอะไรรึป่าวคะ”

                “มีคนเขามาถามหาหนู สงสัยเขาอยากจะถามเรื่องร้านขนมรึป่าว”

                “ค่ะ ได้ค่ะ”ฉันเดินตามคุณย่าไปในสวนหลังร้าน ก็เห็นชายคนหนึ่งนั่งหันหลังให้ฉันอยู่ดูท่าทางไม่ใช่คนในเกาะ

                “คุณมีอะไรจะถามฉันหรอคะ” แต่ทำไมเขาดูคุ้นๆจังถ้าไม่ติดตรงแว่นตาดำกันแดดนั้นนะ ฉันคงคิดออก

                “คือผมอยากจะเจอเจ้าของร้านนี่หน่อยหน่ะครับ มีเรื่องต้องจะคุยด้วย” เขายังคงไม่ถอดแว่นออก

                “เอ่อ...คือเจ้าของร้านนี้เขาไม่ได้อยู่ที่นี่หรอกค่ะ ส่วนฉันเองก็เป็นแค่คนที่คอยดูแลร้านนี้รอให้เขากลับมาหน่ะค่ะ”

                “แล้วคุณอยากเป็นเจ้าของร้านนี้ไหมล่ะ”

                                “เอ๊ะ!!! นายเป็นใครกันแน่” เขาถอดแว่นตาออกจึงทำให้ฉันมองคนที่อยู่ตรงหน้าของฉันได้ชัดเจนขึ้น

                “นาย ชี เปลือย ” ฉันตกใจมากที่ได้เห็นคนที่ฉันคิดถึงมากมายืนอยู่ตรงหน้า ฉันโผลเข้ากอดเขาทันที (ขอหน่อยเถอะ ก็คนมันคิดถึง )

                “นี่ นายกลับมาหาฉันแล้วใช่ไหม มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ฉันไม่ได้บอกนายนายก็ทิ้งฉันไปก่อน นายทิ้งฉันไม่บอกลาฉันสักคำ ฮือๆๆ ” โมจินยิงคำถามที่อัดอั้นในใจออกมาพร้อมๆกับน้ำตา

                “นี่ ยัยหมามุ่ย เธอรักฉันไหม” เขาจับหน้าฉันเชิดขึ้น เพาะตอนนี้ฉันมัวมุดกอดเขาอยู่ในซอกรักแร้อย่างเดียวแต่เมื่อได้ยินคำถามนั้นฉันแทบไม่ต้องคิดอะไรเลย เพราะเวลาที่ผ่านมามันทำให้ฉันรู้หัวใจตัวเองมาตลอด

                “ว่าไง” เขาท้วงคำตอบเพราะเห็นฉันนิ่งไป

                “คือ...ฉัน คือ... ฉันรักนาย” เมื่อได้ยินคำตอบของโมจินแทยองก็ยิ้มแก้มปริ แทยองโน้มใบหน้าของเขาลงมาที่ข้างหูโมจินแล้วกระซิบถามเธอไปว่า

                “แต่งงานกันไหมยัยหมามุ่ย”

                “โอ้ มาย ก๊อด ” ตะเถนนี่เขานี่เขาขอฉันแต่งงานหรอ ฉันหูไม่ฝาดไปใช่ไหม

                “นี่ จะตอบได้หรือยัง เดี๋ยวก็เปลี่ยนใจหรอก”

                “นายกล้าเปลี่ยนใจหรอ” ฉันหันไปมองเขาด้วยสายตาจิกกัด แบบว่า ถ้านายกล้าเปลี่ยนใจฉันจะทุบหัวนายแล้วลากนายไปปู้ยี่ปู้ยำซะ นายคือของช้านนนนนน 55555++

                                “ใครจะไปกล้าหล่ะ ฉันรักใครแล้วรักจริง แบบนี้รึป่าวนะที่เรียกว่า รักจริงหวังแต่ง”

***** The End*****