Eau de ONGNIEL

ลำดับตอนที่ #2 : kiss his mind then his body will follow

                   คัง ดาเนียลเป็นนักเต้น   และเขาเป็นพวกคลั่งไคล้น้ำหอม น้ำหอมที่เขาเลือกใช้ต้องไปกันได้กับกลิ่นเหงื่อของเขา มันก็หนีไม่พ้นน้ำหอมพวก Skin Scent ที่ต้องขยับตัวถึงจะส่งกลิ่น ตอนนั้นเขาไม่รู้เหมือนกันว่ามันหอมแบบไหนเมื่อผสมกับกลิ่นเหงือหลังเต้นเสร็จ แต่พวกพี่ๆที่อยู่ทีมเต้นจำกัดความว่า 

‘ได้กลิ่นคัง ดาเนียลแล้วอ่อนระทวยชวนกระโจนเข้าใส่’  

บางที ตอนนี้เขาอาจจะรู้แล้วก็ได้

อง ซองอูนั่งอยู่ข้างเขา สั่งวอดก้ามาร์ตินี่แก้วที่สี่  ด้วยท่าทางประจำตัว วางแขนข้างซ้ายลงที่บาร์ ยกนิ้วขึ้นเวลาจะสั่งและสั่งเครื่องดื่มด้วยสำเนียงโซลชัดถ้อยชัดคำ

“วอดก้ามาตินี่ เขย่าแต่ไม่คน”

บีฟิฟตี้ทูของเขามีเปลวไฟสีสวยกำลังเต้นระบำเคียงคู่กับแก้วเครื่องดื่มประจำของคุณนักเขียนน้ำสีใสบรรจุอยู่ในแก้วค็อกเทลทรงรูปตัววี มีก้านยาว ประดับขอบแก้วด้วยเส้นเปลือกมะนาว เขาเผลอหัวเราะออกมาเบาๆ เพราะมันไม่เหมาะกับการจิบไปคุยไปเลยสักนิด แต่พวกเขาทำมันมาสองชั่วโมงแล้ว ดาเนียลเจอกับซองอูเมื่อสองชั่วโมงที่แล้ว กำลังเดินสวนกันที่ประตูคอนโด ซองอูสวมสูทอาร์มานี่เหมือนกำลังจะไปที่ไหนสักที่ ส่วนเขาตัวโชกเหงื่อเพิ่งกลับจากห้องซ้อมเต้น ดาเนียลตกใจจนพูดไม่ออก ซองอูดูดีมากๆจริงในชุดสูทเข้ารูป ดาเนียลนึกว่าเขาดูผอมแห้งแต่เปล่า รูปร่างสูงโปรงกับสูทตัวเนี้ยบ มันดูดีจนยากที่จะโกหกว่าไม่ใช่

การพบกันอาจเป็นความบังเอิญ

แต่การยิ้มให้กันเป็นความตั้งใจ

ดาเนียลแกล้งยิ้มให้ลมฟ้าอากาศแต่จงใจหันไปทางซองอู ไม่อยากตั้งความหวังกับการเจอกันครั้งนี้มากนัก แต่ซองอูมองเห็นและวิ่งตามเขากลับมาที่ล็อบบี้ จบลงที่ชวนกันมานั่งหาอะไรจิบที่บาร์ใต้คอนโด

ตอนแรกดูจะติดขัดไปหมด ความใจกล้าตอนยิ้มให้ซองอูหายไปหมดก็ไม่รู้ แค่รอยยิ้มแจ่มใสบวกกับแววตาเป็นมิตรของเขาเท่านั้น ทำให้ดาเนียลพูดออกมาได้ทั้งที่ใจฝ่อแทบแย่

“วันก่อนผมดูคลิปที่คุณเต้นในยูทูป”

“คลิปเต้นผมน่ะหรอครับ” ดาเนียลถามเขาอย่างงงๆ นึกแปลกใจที่คนประเภทซองอูสนใจการเต้น  ดาเนียลขมวดคิ้วเมื่อสังเหตุคิ้วของซองอูกระตุก รวมถึงน้ำเสียงสบายๆนั่นด้วย ดาเนียลเริ่มวิเคราะห์ทันที ซองอูแกล้งแหย่ให้เขารู้สึกสำคัญตัวหรือเปล่า แต่คิดอีกคน คนอย่างซองอูเนี่ยนะจะมาเล่นอะไรแบบนี้ เขาสะบัดหัวยกเครื่องดื่มของตัวเองขึ้นดื่มรวดเดียวจนหมด

 “pole dance น่ะ” ซองอูเฉลยในที่สุด ดาเนียลสำลัก มันเป็นคลิปซ้อมเต้นบนเสาครั้งแรกของดาเนียลเมื่อหลายปีก่อน ที่ยอดคนดูไม่ถึงพันด้วยซ้ำ พวกเขาสบตากันแล้วก็หัวเราะออกมาก น่าแปลก คำถามแรกที่ติดอยู่ปลายลิ้นของดาเนียลคือ

‘ซองอูจะชอบหรือเปล่านะ’

“เอาอีกไหม”  ซองอูถามขึ้นทันทีโดยที่ดาเนียลยังไม่วางแก้วลง 

“คนส่วนใหญ่คิดว่าpole คือการเต้นสำหรับเกย์ แต่ผมไม่คิดแบบนั้นนะ มันเหมาะกับคนที่เอามันอยู่ และคุณคือคนคนนั้น กล้ามเนื้อของคุณเวลาเต้นเซ็กซี่มากเลย” ซองอูเว้นระยะแล้วยกแก้วเครื่องดื่มขึ้นจิบ ริมฝีปากบางของเขาแนบสนิทกับขอบแก้ว จิบเครื่องดื่มแล้วค่อยๆกลืนมันลงคอ ของเหลวไหลผ่านลูกกระเดือกที่ยกตัวขึ้นเป็นเป็นคลื่น

ดาเนียลกลืนน้ำลาย

เขาหันหน้าไปสั่งเครื่องดื่มเบาๆ อีกหนึ่งอย่างกับบาร์เทนเดอร์

“ต่อให้ผมหูหนวกผมก็รับรู้ไดว่าเพลงที่คุณเต้นมันเป็นจังหวะยังไง”

ซองอูพูดต่อด้วยน้ำเสียงจริงใจ ดาเนียลนั้นทนคนวิจารณ์เรื่องการเต้นของตัวเองได้ยากยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด ไม่ว่าจะทางบวกหรือทางลบ หมายถึง ถ้าใครชม เขาจะรู้สึกว่าชมไปตามมารยาท แต่ถ้ามีใครติ ดาเนียลจะหลุดอารมณ์หงุดหงุดทุกครั้ง ด้วยการตอบไปว่า

‘ไปเต้นเองสิ จะได้ถูกใจ’

ซองอูเป็นคนแรกที่ไม่ทำให้ดาเนียลรู้สึกอย่างนั้น ท่าทางของซองอูคล้ายครูฝึกที่กำลังประกาศคะแนน ดาเนียลเลยทำท่างเป็นนักเรียนไปด้วยโดยไม่รู้ตัว คือนั่งฟังอย่างใจจดใจจ่อ แล้วซองอูก็ดูเป็นสุภาพบุรุษ วิธีการพูดของเขาทำให้คนฟังสบายใจและหมดความเขินอาย เช่น ตอนที่พูดเรื่องเต้นpole ของดาเนียล เขาชื่นชมมันอย่างจริงใจจนสัมผัสได้

“เมื่อไรผมจะได้ดูคุณเต้นแบบต่อหน้าบ้าง” ซองอูเอ่ยถาม เขาเคาะนิ้วกับก้านแก้ว ดาเนียลหัวเราะ ยกมือขึ้นทัดผม

“เป็นประโยคคำถามหรือประโยคขอร้องครับเนี่ย” ซองอูยักไหล่ ยกแก้วเครื่องดื่มขึ้นมาจิบ บทสนทนาเปลี่ยนทิศทางอีกครั้ง ดาเนียลเล่าเรื่องเพลงที่ชอบเปิดฟังในรถ ส่วนซองอูสอนดาเนียลเขียนกลอนไฮกุในแผ่นโพสอิสที่ขอจากบาร์เทนเดอร์จนเต็มเเผ่น ซองอูชมดาเนียลว่าลายมือสวย ต่อด้วยการพูดถึงตัวละครในนิยายของซองอู

“อยากให้ผมวิจารณ์หรอครับ” ดาเนียลถาม ซองอูพยักหน้า แก้วเครื่องดื่มของทั้งคู่ว่างเปล่า ดาเนียลลอบมองบาร์เทนเดอร์แล้วนึกอยากจะสั่งอีก   คิดอีกทีซองอูคงอยากจบการสนทนาในเร็ว ๆ นี้ละมั้ง จึงไม่สั่งเครื่องดื่มเพิ่มอีก

“ครับ”  ซองอูพยักหน้า เขามองอีกฝ่ายอย่างเก็บรายละเอียด เพราะจู่ ๆ ก็ถอดสีหน้าร่าเริ่งเมื่อครู่ ดาเนียลถอนหายใจยาว ขมวดคิ้ว กระดิกขาไปมา ซองอูยิ้มมุมปาก เขารู้สึกพอใจกับปฏิกิริยาของดาเนียล

“ขอเวลาผมคิดหน่อยนะครับ” ดาเนียลไม่ยอมสบตาเขา เอาแต่เท้าคางมองไปทางอื่น และกระดิกขาแรงขึ้น ซองอูไล่สายตาลงต่ำไปยังสันจมูกโด้ง ปลายจมูกมนเหมือนลูกหมาเกือบเผลอไปดึงเล่น ถัดลงไปริมฝีปากอวบอิ่ม 

ดาเนียลกำลังขบมันเล่น 

ดาเนียลสบัดหน้ากลับมาหาเขาเหมือนพร้อมแล้วสำหรับคำตอบ  

ซองอูเดาะลิ้นด้วยความขัดใจ เขากระพริบตาถี่ไล่แววตาที่ไม่สุภาพเมื่อสักครู่ออกไป

“วิธีที่คุณบรรยายพระเอกนางเอกน่ะครับ ผมรู้สึกว่ามีแค่พระเอกที่มีตัวตนจริง แต่นางเอกยังไม่มีเลย” ดาเนียลกลั้นยิ้ม ซองอูพลางยิ้มอย่างนึกเอ็นดูวิธีที่ดาเนียลขยับปากพูด เขายกแขนขึ้นออกอก พยักหน้ารับฟัง

“งานเขียนเกี่ยวกับชีวิตของคุณมันดูจริงมาก แต่ตัดภาพมาที่งานเขียนเกี่ยวกับเรื่องความรัก ตอนอ่านครั้งแรกผมเดาออกเลยว่าคนเขียนเรื่องนี้ต้องเด็กมากแน่ๆ หรือไม่ก็ต้องเกลียดการผูกมัดเพราะทุกเรื่องจบที่พวกเขาเริ่มรักกัน มีเซ็กซ์ไม่มีคำว่า ฉันรักเธอด้วยซ้ำ ไม่มีการแต่งงาน หรือการใช้ชีวิตร่วมกัน ”

“อันที่จริงมันก็ไม่ใช่เรื่องที่ดีที่สุดของฉันหรอก บังเอิญสาวๆชอบอ่าน ยอดขายมันเลยพุ่งน่ะ ผู้หญิงสมัยนี้ชอบ james dean”

ซองอูเอนตัวไปกระซิบสั่งบาร์เทนเดอร์สาว แล้วหันกลับมาพยักหน้าให้ดาเนียลพูดต่อ

“นางเอกของคุณไม่มีตัวตนจริงๆ สาวๆที่อ่านงานคุณจึงสวมรอยจินตนาการเป็นนางเอกได้ง่าย คุณไม่เคยสมมุติผู้หญิงคนไหนเป็นอิมเมจของนางเอก ดังนั้นผมขอโทษที่ต้องของสรุปว่าคุณยังไม่เคยรักใครจริงๆเลยสักคน”

ซองอูหัวเราะลั่นดูเหมือนจะพอใจกับคำพูดของดาเนียล

“ทำไมถึงสรุปอย่างนั้นล่ะ” ซองอูแกล้งไม่ยอมรับ

“ก็คุณบรรยายหน้าของนางเอกเหมือนซอง เฮเคียวเป๊ะน่ะสิ”

“แล้วชอบไหมครับ” ซองอูซักต่อ ดาเนียลพลาดแล้ว ฟังน้ำเสียงที่ซองอูใช้สิ และท่าทางตอนนี้ เขาดูอันตรายเกินไปแล้ว

ชอบไหมครับ

เกลียดการผูกมัดเพราะทุกเรื่องจบที่พวกเขาเริ่มรักกัน และมีเซ็กซ์กัน ไม่มีคำว่าฉันรักเธอ

คำถามนี่ยากไปสำหรับดาเนียล

ซองอูยังคงทวงคำตอบจากดาเนียลอย่างต่อเนื่องด้วยการสบตาเป็นระยะ แววตาซุกซนและแฝงไปด้วยอำนาจบางอย่างที่ดาเนียลนึกอยากเชื่อฟังและปฏิบัติตามแต่โดยดี

“นี่ครับ” บาร์เทนเดอร์เอ่ยขึ้น วางขวดไวน์ไว้ข้างซองอู ดาเนียลเงยหน้าขึ้นมอง ซองอูมีสีหน้าไม่บ่งบอกอารมณ์ใดๆ เขาลุกขึ้นจัดการกับค่าใช้จ่ายและกระชับสูทให้เข้าที่ แววตาของดาเนียลแสดงความน้อยใจออกมาแทบจะปิดไม่มิด ไม่ใช่ว่าซองอูจะไม่สังเกตุเห็น เขาเห็นและจับตามองอย่างระมัดระวัง

“ปกติผมดื่มแชมเปญคนเดียวน่ะ” ซองอูเอ่ยขึ้นเมื่อทั้งคู่เข้ามาอยู่ในลิฟต์ตัวเดิม ดาเนียลพยักหน้ารับรู้ หัวสมองหมุนไปหมด ไม่รู้ว่าเพราะกลิ่นแอลกอฮอลในลมหายใจของตัวเองหรือกลิ่นน้ำหอมของคนข้างๆกันแน่น แต่มันให้ความรู้สึกเหมือนอะดรีนาลีนเริ่มจะหมดฤทธิ์  เขายอมรับก็ได้ว่าอยากใช้เวลากับซองอูต่ออีกซักนิด

“แต่ผมมีแชมเปญอยู่ในห้องขวดนึง” ดาเนียลเหมือนคนเพิ่งตื่น เงี่ยหูฟังประโยคถัดมาด้วยใจระทึก

“ดื่มคนเดียวไม่สนุกเลย เสาร์หน้าถ้าคุณว่าง” ซองอูหันหน้ามากระซิบ เฉียดริมฝีปากเข้าใกล้แก้มของดาเนียลไปมา ลมหายใจร้อนรินรดอยู่ที่ข้างหู รู้สึกวูบโหวงในช่องท้องเหมือนกำลังดิ่งพสุธา สัมผัสชื้นฉ่ำประทับลงแผ่วเบาที่สันกรามของดาเนียล เขาได้ยินซองอูกระซิบบอกว่าขอโทษ แต่ปลายจมูกโด่งกลับเคลื่อนต่ำลงไปที่ซอกคอ

ติ๊ง

บานลิฟท์เปิดออก ซองอูผละออกจากดาเนียลทันที แล้วเดินจากไป ดาเนียลถอนหายใจเฮือกใหญ่ หัวใจเต้นระรัวและเขากำลังกระสับกระสาย

คืนนั้นในอ่างอาบน้ำ ดาเนียลห่มตัวเองด้วยฟองครีมอาบน้ำกลิ่นกุหลาบ ล้างตัวใต้ฝักบัวด้วยน้ำอุ่นๆ ไอน้ำประทับจูบไปทั่วร่าง เขาก้าวออกมาแล้วพันท่อนล่างด้วยผ้าเช็ดตัว

เขาเดินออกมองตัวเองในกระจก ท่อนบนที่เปลือยเปล่า หยาดน้ำเกาะพราวไปทั่วกาย

ดาเนียลเพิ่งนึกออกว่าซองอู แทบจะไม่ได้ถามชื่อเขาเลยด้วยซ้ำ

ไม่รู้สิ 

แต่มันทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองเซ็กซี่กว่าที่เคยรู้สึกมาทั้งชีวิต 

TBC

#grxfiction on twitter

เจอกันใหม่เร็วๆนี้ค่าา ><