Too Late {TeukCin}

เนื้อเรื่อง

ถ้าเราเจอกันเร็วกว่านี้ก็ไม่แน่นะ .






 
" รู้คำตอบอยู่แล้วใช่มั้ย ? "
 
คนอายุน้อยกว่าถามสียงเรียบ 

ก่อนจะลากหมึกดำเป็นตัวหนังสือจีนลงบนแผ่นกระดาษหยาบสีน้ำตาลหน้านิ่ง 
ปาร์คจองซูส่ายหน้าก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองอย่างมีหวัง ทั้งที่ในใจก็รู้ดี เค้ารู้ดี 
กี่ครั้งมันก็เป็นเหมือนเดิม
 

" ฉันคบใครไม่ได้หรอก " 

" .. " 

อีทึกกลั้นหายใจ ปากอิ่มเผยอนิด ๆ เหมือนจะเอ่ยอะไรออกมา 
แต่คำพูดทั้งหมดก็กลืนหายลงไปในลำคอเหลือเพียงเสียงตอบรับเบา ๆ 

" อืมม " 

" ถ้าคบกันไปก็ทำร้ายกันเปล่าๆ เจ็บทั้งสองคน " 

ดวงตาดำขลับจ้องนิ่งที่ตัวอักษรบนแผ่นกระดาษ ไม่มองมาที่ใบหน้าหวานของอีทึกแม้แต่นิดเดียว 

" นายเข้าใจฉันนะ "
 
พู่กันในมือเรียวหยุดลงเมื่อตัวอักษรเส้นสุดท้ายถูกเขียนจบ คิมฮีชอลหันมามองหน้าอีทึกแล้วยิ้มให้ 

" ถ้าเราเจอกันเร็วกว่านี้ก็ไม่แน่นะ " 


อีทึกโหวงในท้องอย่างแปลกพิกล รู้สึกแปลกประหลาดเหมือนมีผีเสื้อนับพันตัวบินว่อนอยู่ในท้อง
 ไมใช่คำพูดของฮีชอลหรอกนะที่ทำให้รู้สึกอย่างนั้น แต่มันคือรอยยิ้มของฮีชอลต่างหาก 
ก็ตาของฮีชอลน่ะ ไม่ได้ยิ้มไปด้วยเลยนี่นา
 

-- แข่งเขียนพู่กันจีนครั้งที่ 10 --
 
อีทึกอ่านใบปลิวในมือ รอยยิ้มดีใจปรากฏที่มุมปากโดยไม่รู้ตัว 
คนแรกที่เค้านึกถึงก็คือฮีชอล ร่างสูงรู้ดีว่า ฮีชอลจะต้องสนใจแน่ ๆ 
มือหนาเก็บใบปลิวลงในประมวลกฏหมายเล่มหนาเพื่อไม่ให้ยับ 
แล้วตรงไปที่ชมรมทันที 


" ฮีชอล ! "
 
ร่างเพรียวสะดุ้งเฮือก มือเล็กปัดจนทำให้ตัวอักษรที่เขียนเปรอะไม่เป็นตัว 
คนหน้าหวานหันมาดุอีทึกเสียงดัง 

" เข้ามาไม่ต้องส่งเสียงดังได้มั้ย ดูสิเขียนหนังสืออยู่ เลอะหมดเลย !" 

" เขียนใหม่ก็ได้นี่ แล้วเขียนว่าอะไรอยู่ " 

" ไม่ต้องมายุ่ง ไม่มีอารมณ์คุยด้วยแล้ว " 

ฮีชอลหันหลังกลับไปเก็บกระเป๋าก่อนจะสะบัดตัวออกไปจากชมรมอย่างรวดเร็ว 
ร่างสูงเกาหัวอย่างเก้อ ๆ ก่อนจะนึกได้ถึงจุดประสงค์ที่มาหาร่างเพรียวแล้วถอนหายใจออกมา 


" เห้ย !! " 


ร่างสูงโปร่งของเด็กชายอายุ 16 กระโดดมาจี้เอวอีทึก ร่างสูงสะดุ้งโหยงก่อนจะหันไปมอง 
พอเห็นว่าเป็นใคร ก็เบิ๊ดกระโหลกเจ้าตัวดีไปทีนึง 

" เล่นไม่เข้าเรื่อง ถ้าหัวใจวายตายไปแกจะรับผิดชอบมั้ย " 

" อ๋อ แทมลืมไป ว่าพี่แก่แล้ว "
 
เจ้าตัวดียิ้มตาหยี ก่อนจะเย้าคนตัวสูงล้อ ๆ 

" พี่อีทึกทำหน้าเซ็งแบบนี้ โดนพี่ฮีชอลด่ามาอีกแล้วละสิ " 

" เออดิ พูดแล้วเซ็ง "
 
" มีไรให้แทมช่วยป่าวว อย่าลืม ๆ แทมอยู่ข้างบ้านพี่ฮีชอลนะ "
 
อีทึกพยักหน้าก่อนจะหยิบประมวลในกระเป๋ามาเปิดแล้วยื่นใบปลิวที่สอดไว้ให้แทมิน 

" ฝากใบปลิวนี่ให้ฮีชอลด้วยนะ พี่อยากให้ฮีชอลไปแข่ง " 

" ครับ ครับบบบบ " 

" ขอบใจมาก งั้นพี่ไปล่ะ วันนี้มีสอบอาญา "
 
" โชคดีพี่ "
 
" ดีกะผีน่ะสิ ต้องโชคเอบวกเว้ย ! " 


ปลายพู่กันสีขาวแต้มด้วยหมึกดำ ลากเป็นตัวอักษรจีนขยึกขะยืออ่านไม่ออกว่าตัวอะไร 
อีทึกขยี้หัวตัวเองแรงๆ ก่อนจะวางพู่กันพักไว้แล้วถอนหายใจ 


" เฮ้ออ "
 
" ถอนใจทำไมละ "
 

เสียงหวานดังขึ้นใกล้หู อีทึกหันไปมองข้างๆ แล้วยิ้มให้ร่างบางที่คุ้นตา 
ฮีชอลหยิบกระดาษและหมึกชุดใหม่ก่อนจะนั่งลงที่โต๊ะข้าง ๆ 


" ตกลงฉันจะแข่งวันพรุ่งนี้นะ ไอ้งานที่นายเอาใบปลิวมาให้น่ะ " 

" จริงเหรอ "
 
น้ำเสียงของอีทึกทั้งแปลกใจทั้งดีใจ ปนกันมั่วไปหมด แต่คนตัวบางก็แค่ตอบรับเรียบๆ 

" อืมม แต่เห็นเค้าบอกว่า รอบสุดท้าย เค้าจะให้เขียนคำอะไรก็ได้ตามใจชอบนี่ "
 
" แล้ว นายจะเขียนว่าอะไรละ "
 
" ย ยังไม่รู้เลย " 

มือเล็กสั่นนิด ๆ ม่านตาเรียววูบไหวแต่อีทึกกลับไม่ทันสังเกตเห็นมัน 

" ถ้านายแข่งชนะก็ดีสิเนอะ " 

" อะ อืออ " 

" แต่ก็ชนะอยู่แล้ว ก็นายเก่ง " 

" ม ไม่หรอกน่า แข่งพรุ่งนี้แล้วยังไม่ได้เตรียมตัวเลย นายก็รู้ว่าฉันน่ะ.. "
 
อีทึกล้มตัวลงนอนเหยียดบนพื้นเสื่อตาตามิในห้องชมรมแล้วหลับตาลงก่อนจะรำลึกความหลังให้ฮีชอลฟัง 


" ฉันน่ะ สมัยเข้าปีหนึ่งมานะ ไม่มีจุดหมายอะไรซักอย่าง เที่ยวเล่นไปวันๆ แต่พอมาเห็นนายแข่งเขียนพู่กันของภาคภาษาจีนน่ะ พอเห็นสีหน้าตั้งใจของนายแล้ว ฉันเลยรู้สึกว่าตัวฉันต้องตั้งใจทำอะไรจริงๆจังๆซะมั่งแล้ว " 


" .. " 

"แต่หน้านายตอนยิ้มน่ะดูน่ารักจะตายไป นายรู้มั้ย นายเป็นไอดอลของฉันเลยนะ "
 
ฮีชอลที่นิ่งอยู่นานขำพรืดออกมาแล้วพูดเสียงสูง
 
" ขนาดนั้นเชียว ? " 

" อือ ฉันชอบนาย "
 
เหมือนบรรยากาศตอนระเบิดลงที่ฮิโรชิม่าใหม่ ๆ เงียบและราบเรียบเป็นหน้ากลอง ไม่มีคำพูด ไม่มีปฏิกิริยา 
มีแต่ความเงียบ อีทึกยิ้มเห็นลักยิ้มเหมือนอย่างเคย หากแต่รอยยิ้มนั้นแสนเศร้า 
ร่างสูงลุกขึ้นและเดินออกจากห้องชมรมไปโดยไม่หันมามองเบื้องหลัง 


การแข่งขันเขียนพู่กันจีนรอบสุดท้าย ฮีชอลผ่านเข้ามาจนถึงรอบนี้ตามที่หลายคนคาดไว้ ซึ่งหนึ่งในหลายคนนั้นก็รวมถึงอีทึกด้วย 

" เริ่มเขียนได้ "
 
มือเรียวลากหมึกดำเป็นตัวอักษร หาน อย่างที่ใจอยากจะเขียน 韩庚 หานเกิง 

คำที่ไม่ว่ายาวนานเท่าไหร่ก็ยังคงเด่นชัดอยู่ในใจตลอดเวลา แต่เส้นสุดท้ายของตัว หาน ยังไม่ทันจะจบ มือเรียวก็ละเลงพู่กันจนกระดาษสีขาวสะอาด เปรอะเปื้อนไปด้วยหมึกสีดำสนิท ใบหน้าขาวซีดก็เปรอเปื้อนด้วยคราบน้ำตา 

" ฮึกก !"
 
แต๊ก พู่กันจีนตกลงข้างตัวเพราะมือขาวไม่มีแรงจะบังคับมันไว้ได้อีกต่อไป 

อีทึกดิ่งเข้ามาในสนามแข่งขัน แม้ว่ามันจะเป็นการผิดกติกาก็ตาม 

" ฮีชอล ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร ไม่ต้องร้องไห้นะ ฉันอยู่นี่ อยู่นี่แล้วนะ " 
" อีทึก ฮึก กอดนานๆนะ อย่าปล่อยนะ ฮือๆ "
 



" แล้วตกลงเป็นไงล่ะแทมิน " 

" พี่ฮีชอลก็ชนะอยู่ดี " 

แทมินพูดเสียงสบาย ๆ แต่อีทึกกลับทำเสียงแปลกใจ 

" แต่ฮีชอลไม่ได้แข่งรอบสุดท้ายนะ " 

" แต่คะแนนรวมก็ชนะไง ฮ่าๆๆๆ " 

" อืมมมม " " แต่พี่ฮีชอลได้คะแนนรอบสุดท้ายนะ เค้าให้พี่ฮีชอลแข่งย้อนหลัง เพราะบอกว่า ถือเป็นเหตุสุดวิสัย"
 
" เหรอ " 

" อื้อออ อยากรู้ป่ะ ว่าคำที่พี่ฮีชอลเขียนรอบสุดท้ายอ่าคำว่าอะไร "
 
" ว่าไรละ " 

" พี่ฮีชอลเขียนว่า Li te อ่ะ แฮ่ ~ "
 

Li te    ลี่เธอ ..  ลีทึก..  


แบบนี้ก็หมายความว่า ~! 



=[]=!!!!!!!!!!!