[Fic : Percy Jackson] At night.... [Y]

ข้อมูลเบื้องต้น

เป็นฟิคเพอร์ซีย์ที่แต่งไว้เมื่อเดือนที่แล้วครับ (เล่มสามเพิ่งออก กรี๊สสสส)

โอ้....นิโคจังน่ารักสุดยอดด.... (//โดนโบก)

เป็นฟิคเนื้อหาประมาณ...หลังเล่มสามมั้ง? เคยเอาลงไว้ในบล็อกครับ แต่เพิ่งนึกชื่อเรื่องออก ฮ่าฮ่า....เลยเอามาลงในเด็กดีด้วย

(สนองนี้ดตัวเองล้วนๆ เริ่มด้วย......ลุค*เพอร์ซีย์ ต่อด้วย ?*เพอร์ซีย์ และ เพอร์ซีย์*? << อะไรเนี่ย)


ไม่ค่อยได้แต่งแนวนี้อ่ะครับ TwT ถ้าสะดุดงงๆตรงไหนก็ขออภัยด้วยนะครับ

เนื้อเรื่อง

เด็กชายวิ่งตามเสียงที่ตนได้ยินเมื่อลืมตาขึ้นในความมืดของบ้านพักหมายเลขสาม เขาถูกชักนำให้วิ่งตรงไปยังเนินลูกหนึ่งในค่ายฮาล์ฟบลัด เขาเริ่มสงสัยว่านี่อาจจะเป็นความฝัน...? หากความเปียกชื้นใต้พื้นหญ้ามันช่างเหมือนจริงจนน่ากลัว

 “มาสิ....เพอร์ซีย์ แจ็กสัน”

โทนเสียงอันคุ้นเคยเรียกหาเขาจากความมืด เขาไม่อาจหยุดยั้งขาสองข้างที่กำลังตรงไปหามันแม้จะรู้อยู่แก่ใจว่าเจ้าของเสียงเรียกคือผู้ใด หากมีแต่ความรู้สึกดีใจเอ่อล้นออกมาจนปิดไม่มิด 

นายยังไม่ตาย…นายยังไม่ตาย.... 

ร่างสูงยืนอยู่อย่างเดียวดายบนเนินโล่งใต้แสงจันทร์สีนวล ผมสีสว่างของเขาเกือบจะกลืนไปกับรังสีแห่งจันทรา ดวงตาสีฟ้าจ้องมายังเด็กชายที่กำลังสั่นสะท้านไปทั้งร่างเพราะความหนาวเย็นจากฤดูกาล ร่างบางสวมเพียงเสื้อยืดสีขาวจึงไม่สามารถทนทานความหนาวได้เท่าไหร่นัก เหนือสิ่งอื่นใด เขากลัวที่จะต้องเผชิญหน้ากับผู้ชายคนนี้ หวาดกลัวที่จะต้องฟาดฟันอีกฝ่ายรวมทั้งการสังหาร....นั่นคือสิ่งที่เขากลัวที่สุด

“ลุค....”

“ดีใจที่นายยังจำฉันได้ เพอร์ซีย์ แจ็กสัน”

เด็กชายควานหาปากกาลูกลื่นริพไทด์ของเขา มันยังนอนนิ่งอยู่กระเป๋ากางเกง เพอร์ซีย์คิดจะหยิบมันขึ้น...ฟาดฟันมันลงบนร่างของผู้ทรยศ....ลุค บุตรแห่งเฮอร์เมส

“ห้ำหั่นฉัน....คือสิ่งที่นายต้องการจริงๆน่ะหรือ?” ลุคเอ่ยน้ำเสียงเย็นเฉียบ ชายหนุ่มย่างเท้าเข้าหาเด็กน้อยผู้สับสน แม้จะหันหลังให้แสงจันทร์แต่รอยแผลเป็นที่ข้างแก้มกลับปรากฏเด่นชัด มันคือสิ่งที่มังกรลาดอนฝากไว้ให้เขาเมื่อครั้งถูกมอบหมายไปขโมยผลแอปเปิ้ลทองคำ หนึ่งในสาเหตุที่ทำให้เขาเกลียดเหล่าเทพเจ้าแห่งโอลิมปัส

“นาย...ทำไม” คำถามหลายร้อยข้อบินว่อนอยู่ในหัวจนยากที่จะเลือกถามข้อใดก่อน อีกฝ่ายหยุดฝีเท้าลงอย่างเงียบงัน ห่างจากเพอร์ซีย์ไปเพียงไม่กี่ฟุต ท่าทีสงบนิ่งเยือกเย็นราวน้ำแข็งทำให้เด็กชายไม่กล้าแม้แต่จะพูดอะไรออกไป

“ยอมรับเสียเถิดเพอร์ซีย์ แจ็กสัน นายไม่เคยต้องการสังหารฉัน นายอยากอยู่เคียงข้างฉัน มาเถิดเพอร์ซีย์ กองทัพแห่งโครนอสต้อนรับนายเสมอ....”

ลุคยื่นมือออกมา มันเต็มไปด้วยรอยแผล รอยถลอก ความหยาบกร้านแสดงถึงการใช้อาวุธอย่างหนัก เขาดูแก่ลงไปหลายปีหลังจากต้องคำสาปแห่งไททันด้วยการแบกท้องฟ้าไว้บนบ่าเพื่อป้องกันมิให้มันได้สัมผัสถึงจอมมารดาแห่งธรณี

“ไม่มีทาง!”

สิ้นเสียงเด็กชาย ร่างของเพอร์ซีย์พร้อมกับดาบริพไทด์ในมือก็ทะยานขึ้นสู่อากาศ มันเตรียมพร้อมจะฟาดฟันใส่ลุคแต่นัยน์ตาสีเขียวมหาสมุทรกลับฉายแววลังเล...

แม้เพียงเสี้ยวเดียว....

ตุบ!

ร่างของลุคนอนแผ่อยู่บนพื้นหญ้าพร้อมกับร่างของเพอร์ซี่ย์ที่นั่งคร่อมไว้ ปลายดาบริพไทด์จ่ออยู่ห่างจากคอหอยไม่ถึงคืบ เมื่อครู่แทนที่เขาจะใช้ดาบสังหารคนตรงหน้าตอนที่ยังมีโอกาสกลับถีบอีกฝ่ายจนลงไปนอนกับพื้นปลายดาบนั้นสั่นระริก....ไม่มีใครเห็นเงาของดาบแบ็กไบเทอร์...ดาบแห่งการทรยศที่มีลุคเป็นเจ้าของ

ดาบเล่มนี้เคยใช้สังหารอสุรกายมานักต่อนัก....ถึงอย่างนั้นมันก็ไม่เคยลิ้มรสเลือดมนุษย์หรือมนุษย์กึ่งเทพมาก่อน ยิ่งเป็นชายคนนี้....ผู้ทรยศต่อทุกคนในค่ายฮาล์ฟบลัด ทรยศต่อเทพเจ้า...เขาไม่น่าเกิดความลังเลได้ขนาดนี้….

นายอยากสังหารฉันจริงๆน่ะหรือ?....

แปะ...

แทนที่จะเป็นหยดเลือดอาบใบหน้าเขา กลับเป็นบางอย่างที่อบอุ่นและแต่ละหยดแทนด้วยความรู้สึกนับล้าน หยาดน้ำตาไหลอาบพวงแก้มเนียนของเด็กชาย

“ลุค....ลุค.....” ริมฝีปากบางพร่ำเพ้อแต่ชื่อของเขา บัดนี้ร่างบางไม่มีแรงจะจับดาบอีกต่อไป มันร่วงลงที่พื้นหญ้าข้างกายก่อนที่เพอร์ซีย์จะกอดร่างอีกฝ่ายไว้แน่น ราวกับกลัวว่าชายหนุ่มจะจากเขาไปแล้วไม่กลับมาอีก

ลุคมองภาพที่เกิดขึ้นด้วยความเงียบงัน เขาอดไม่ได้ที่จะลูบเรือนผมสีดำเพื่อปลอบโยน ร่างสูงยันกายลุกขึ้นในท่านั่งก่อนจะช้อนใบหน้ามนของเด็กชายขึ้น นิ้วมือหยาบกร้านปาดน้ำตาของร่างบางออกอย่างหมดจด

“ทำไม...ทำไมนายต้องจากไป....ฉันอยากให้นายอยู่ที่นี่....ช่วยสอนดาบให้ฉันเหมือนแต่ก่อน...ทำไม...”

น้ำตาชุดใหม่ไหลรินออกมาอีกครั้ง คราวนี้ชายหนุ่มกลับซับมันด้วยจุมพิต เพอร์ซีย์ได้แต่นิ่งค้างในสื่งที่ตนคาดไม่ถึง ลุคประทับริมฝีปากที่หางตาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเลื่อนมาจุมพิตบนริมฝีปากบาง ใบหน้าของเด็กชายแดงระเรื่ออย่างช่วยไม่ได้ มือเผลอกำเสื้อเชิ้ตของอีกฝ่ายแน่น ปลายลิ้นที่อีกฝ่ายรุกไล่ไม่ได้จาบจ้วงกลับอ่อนโยน เด็กชายเกิดเคลิบเคลิ้มเสียจนปล่อยปละร่างกายไปตามอารมณ์

“ขอโทษ....”

ลุคผละออกอย่างรวดเร็วแม้ตนเองยังคงเสียดาย เขาถอดเสื้อนอกสีเข้มออกแล้วคลุมบนร่างบางอย่างถนุถนอม แม้มันจะดูหลวมไปหน่อยสำหรับเพอร์ซีย์แต่มันก็ช่วยกันลมหนาวได้ดี

เพียงเท่านั้น....สัมผัสอบอุ่นจากร่างอีกฝ่ายดับวูบ ร่างของเพอร์ซีย์ล้มลงบนพื้นหญ้าโดยมีเสื้อนอกของเขาคอยป้องกันจากความหนาว ลุคโบกมือลาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนเดินจากไปบนเนินใต้แสงจันทร์ เด็กชายหลับใหลไม่ได้สติ ใบหน้ายามนิทราช่างดูไร้เดียงสา ชายหนุ่มต้องตัดใจไม่หันกลับไปดูภาพที่ชวนหลงใหลเช่นกัน ความมืดปกคลุมเขาแล้วสลายไป...หาใช่ตลอดกาล...

“เราคงได้เจอกันอีก เพอร์ซีย์ แจ็กสัน ถึงตอนนั้นนายคงตัดสินใจได้แล้วสินะ...ว่านายยังอยากสังหารฉันอยู่หรือเปล่า?”

-สนองนี้ดสั้นๆ...-

กำลังสับสนสินะ....มนุษย์กึ่งเทพตัวน้อย

เสียงแหบพร่าคล้ายใบไม้แห้งเสียดสีกันเอ่ยขึ้นช้าๆ ชายหนุ่มหยุดฝีเท้าในความมืด บางสิ่งเคลื่อนไหวอยู่ที่อีกฟากของถ้ำ

 “นายท่าน ท่านคิดจะทำอะไรกับเขา?” ลุคถามอย่างนอบน้อมต่อนายเหนือหัว

หน้าที่ของเจ้าคือพาเขามา...เพียงเท่านั้น อีกฝ่ายกระแท่กเสียงตอนท้าย เหมือนต้องการจะบอกว่าชายหนุ่มไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องหลังจากนี้

“ค....ครับ” ชายผมสีทรายผงกศีรษะ ดวงตาดุร้ายราวอสุรกายคู่นั้นกำลังสำรวจร่างกายเขาทุกระเบียดนิ้ว

 สงสัยว่าข้าคงต้องไปรบกวนเขาเล่นเสียหน่อยแล้ว...หึหึหึ

เงาสีดำทมึนค่อยๆจางหายไป ทิ้งชายหนุ่มไว้เพียงลำพัง ลุคกลืนน้ำลายอย่างอึดอัดเพราะนายเหนือหัวผู้นี้มักทำในสิ่งที่คาดไม่ถึงกับมนุษย์กึ่งเทพที่ตนชักชวนมาเสมอ.....  

หึหึหึ....วีรบุรุษน้อย น่าแปลกที่เวลาแบบนี้เจ้ายังสามารถนิทราได้อย่างสบายใจ

เพอร์ซีย์พบว่าตนเองยืนอยู่ในสถานที่เดิม...ที่เขาเห็นในความฝัน

มันทั้งมืด...อึดอัด....ความรู้สึกที่น่าสะอิดสะเอียน....รวมทั้งเสียงน่าขนลุกอย่างที่เขาเคยได้ยินจากก้นเหว....

“คุณคือ.....โครนอส?” เด็กชายถามทั้งที่สลึมสลือ

อย่างที่เจ้าเข้าใจ....เด็กน้อย

เขาคล้ายจะเห็นรอยยิ้มแสยะในความมืด

บางอย่างกำลังคืบคลานเข้ามา....เถาวัลย์แห่งความตายค่อยๆรัดพันปลายเท้าของเด็กชายทีละน้อย....

พ่อของเจ้าเคยสนใจเจ้ามากไปกว่าการสั่งการมนุษย์กึ่งเทพหรือการพูดคุยเพียงไม่กี่คำแล้วเดินจากไปหรือไม่? เขาทำให้เจ้าที่โหยหาความอบอุ่นจากบิดาผิดหวังอยู่บ่อยๆหรือเปล่า?

ไม่เพียงแค่เถาวัลย์....เสียงนั้นเข้าใกล้มาเรื่อยๆจนกลายเป็นเสียงกระซิบที่ข้างหู เถาวัลย์เลื้อยลามถึงต้นขา เด็กชายขยับตัวไปไหนไม่ได้ กรงเล็บสีดำสากคล้ายใบไม้แห้งสัมผัสที่คอขาวระหงโดยไม่ทันระวังตัว

หากได้เจ้ามารวมเป็นหนึ่งเดียวกับข้าคงจะดีไม่น้อย...

ร่างเด็กชายสั่นระริก....รู้สึกถึงอันตรายที่กำลังรุกคืบเข้ามา....ปลายเล็บจิกลงบนต้นคอขาวจนเกิดรอยแดง เพอร์ซีย์สะดุ้งตัว

“คุณต้องการอะไรกันแน่....?”

เมื่อครู่ข้าก็พูดไปแล้ว....เจ้าหนุ่ม ข้าเห็นพลังในตัวเจ้า....มันอาจเป็นประโยชน์ต่อข้า...

เสียงหัวเราะในลำคอดังต่อเนื่อง เสื้อเชิร์ตสีขาวของเพอร์ซีย์โดนมันเกี่ยวจนฉีกขาด กลิ่นอายความชั่วร้ายวนเวียนอยู่รอบตัวคล้ายสายโซ่แห่งความละโมบนับไม่ถ้วนที่ใช้ตรวนตรึงจิตใจของมนุษย์.......

พลังของเขาได้รับการยอมรับโดยเจ้าแห่งไททัน...?

วินาทีที่เขากำลังจะถูกเล่ห์เหลี่ยมแห่งยักษ์ไททันครอบงำนั้นเอง เด็กชายตาเบิกโพลง รวบรวมแรงทั้งหมดสลัดตัวเองให้หลุดจากพันธนาการ เขาพบว่ามันไม่ได้ยากอย่างที่คิด เถาวัลย์กลายเป็นฝุ่นผงในพริบตา ความอึดอัดคลี่คลายลง จ้าวแห่งไททันตกตะลึงไปชั่วขณะ

เจ้าไม่ธรรมดาจริงๆด้วย....เพอร์ซีย์ แจ็กสัน 

ร่างสีดำสลายไปในพริบตา คล้ายฝูงอีกาบินจากไปในคราเดียว เพอร์ซีย์พบว่าตนนอนอยู่บนพื้นหญ้าเปียกชื้น บนเนินที่เขาได้พบกับลุค

“เพอร์ซีย์...”เสียงใสกังวานร้องเรียกเขา ร่างของเด็กชายผมสีดำวิ่งออกมาจากพุ่มไม้

“นิโค...ทำไมนายถึงมาอยู่ที่นี่”

 “ฉันนอนไม่หลับ” นิโคประคองร่างเพอร์ซีย์ขึ้น

 “มานอนตรงนี้เดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก”

“เป็นห่วงเหรอ?”นิโคเอาศีรษะซบกับไหล่ของเพอร์ซีย์ แสงจันทร์เริ่มจางลง แสงสีส้มเล็ดลอดมาจากท้องฟ้าอีกด้านหนึ่ง

“ถ้าพวกเขาตื่นเช้ามาแล้วเจอพวกเราออกมานอกโดยพลการอาจจะโดนว่าก็ได้นะ....” เพอร์ซีย์พาร่างของบุตรแห่งฮาเดสลงจากเนินเพื่อนำเขาไปส่งที่บ้านพักหมายเลขสิบเอ็ดนิโคได้แต่ยืนค้างอยู่หน้าประตูบ้านพักเฮอร์เมส เฝ้ามองตามแผ่นหลังของเพอร์ซีย์ที่กำลังจะหายลับเข้าไปในบ้านพักหมายเลขสาม...

“เพอร์ซีย์...”

ของฉัน....


-Fin-



ปล. เล่ม4โฮกท่านโครนอสสุดๆ
ปลล. อีธานซังก็น่ารักดีนะ
ปลลล. แต่จะมีใครเคะเท่าเพอร์ซีย์...วะฮ่าฮ่าฮ่า....
ปลลลล. สุดท้าย....เพอร์ซีย์*นิโคเนี่ย(แน่ใจ๊?) อิทธิพลจากDAล้วนๆอะนะ....