[Bleach fanfic]I miss you, my bat[GrimUl]

ข้อมูลเบื้องต้น

กริมจอว์ x อุลคิโอร่า
^
^
(ใสกิ๊ง ไร้เรท ไร้กังวล*ฮา*)

ขอบอกว่า....สปอย!!! สุดยิด นะครับ....

ใครไม่อยากรู้ก็เมินฟิคบ้าๆของข้าพเจ้าไปนะครับ (รวมทั้งคนที่ไม่ชอบอะไรๆแนววายด้วย)


บกพร่องที่ใดก็ขอโทษด้วยครับ m(_ _)m

เนื้อเรื่อง

ค้างคาวตัวนั้น.....แม้มองจากเบื้องหลังก็ช่างสง่างามยิ่ง....

ค้างคาวตัวนั้น....ช่างเย็นชาราวกับภูเขาน้ำแข็ง.....

...ที่ยากเกินจะทำลายมันได้...

พอข้าได้ขึ้นมาเป็นเอสปาต้าลำดับที่หก ค้างคาวตัวนั้นยังคงตามมาหลอกหลอนข้าถึงนี่ ซ้ำยังลำดับสูงกว่าข้าอีก ในรูปลักษณ์ที่งดงามราวกับหญิงสาว แต่ความเย็นชาดั่งภูเขาน้ำแข็งนั้นก็ยังไม่เปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย แถมยังมากขึ้นกว่าเดิมด้วยซ้ำ ดวงตาสีมรกตคู่นั้นมักจ้องมองมาที่ข้าอย่างเย็นชา ...เกลียดเป็นบ้า....

...ไม่ใช่....

เวลาเจ้านั่นจ้องมองมา ความรู้สึกแรกที่แวบเข้ามาในหัวข้า กลับไม่ใช่ความรู้สึกที่อยากขยี้ลูกตากลมโตสีเขียวคู่นั้นให้แหลกคามือ.....

...แต่กลับเป็นความรู้สึกแปลกๆ...ที่ยากจะบรรยาย...

...ชอบ..?

...งั้นรึ...

บ้าชะมัด!!

อารันคาร์อย่างพวกเราไม่มีหัวใจสักหน่อย!!!

มันหายไปพร้อมๆกับรูฮอลโลว์ที่ท้องของข้านี่แล้ว!!!

.....

"ท่านไอเซ็นมอบหมายให้ข้าดูแลแม่หญิง"

วันนั้น ข้าแอบนำแม่หญิงนี่ออกมาจากห้องเพื่อรักษาคุโรซากิ อิจิโกะ โดยไม่ได้รับคำสั่ง
 

คำพูดนั้นเย็นชา ไร้อารมณ์เหมือนเคย...

แต่ข้ากลับรู้สึกยินดีเล็กๆ ที่เจ้านั่นมา

ถึงจุดประสงค์จริงๆแล้วจะมาหาแม่หญิงนี่ก็เถอะ....

ชิ....

“ว่าไงนะ!!! อุลคิโอร่าสู้อยู่กับเจ้ายมทูตนั่นเร่อะ!!!”

“...ครับ..”

“โธ่เว้ย!!!!”

ข้ารีบวิ่งตรงไปยังยอดโดมลาร์สนอร์เช่ในสภาพที่สะบักสะบอมจากการต่อสู้กับยมทูตหนุ่มที่ชื่อคุโรซากิ อิจิโกะ

ซึ่งตอนนี้กำลังต่อสู้อยู่....กับเจ้าหมอนั่น....

พอข้าไปถึง....หลังคาโดมพังทลายจนแทบไม่เหลือดี เป็นร่องรอยของการยิงซีโร่ชัดๆ ร่างของเจ้าหมอนั่น....อุลคิโอร่า....

สภาพของอุลคิโอร่าตอนนี้.....ทำเอาหัวใจของข้าแทบจะหยุดเต้น...

ร่างนั้น....ร่างที่ข้าแสนจะคุ้นเคย.....ร่างของค้างคาวตัวนั้นที่ข้าเคยพบเจอในผืนทะเลทรายที่ไร้จุดจบนี้......

....กำลังจะหายไป...

...กำลังจะหายไปจากข้าตลอดกาล!!

“ไม่...”

มือข้างนั้นของอุลคิโอร่า ยื่นออกมา...

ยื่นตรงไปหาแม่หญิงผู้นั้น....

มือนั้นค่อยๆสลายไป...กลายเป็นธุลี....

“ไม่นะ.......อุลคิโอร่า!!!!!!!!!!!!!!”

เสียงตะโกนที่ไม่มีผู้ใดได้ยินนี้ ดังขึ้นก่อนที่ร่างนั้นสลายไปราวกับผงทราย....

เคยมีคนพูดว่า ทุกสิ่งย่อมแหลกสลายไป ไม่วันใดก็วันหนึ่ง....

ค้างคาวน้อยตนนั้น...แรกก็ถือกำเนิดมาจากทรายแห่งทะเลทรายฮูเอโก้ มุนโด้ นี้...

และสุดท้ายก็สลายไปเป็นธุลี...กลับกลายเป็นส่วนหนึ่งของพื้นทราย.....คืนสู่ทะเลทรายผืนเดิม...

...ข้าจะรอเจ้า อุลคิโอร่า...

...รอจนกว่าจะถึงวันที่ข้าจะได้พบเจ้าอีกครั้ง....

....ข้าจะพูดความรู้สึกทุกอย่างแก่เจ้า...

...ความรู้สึกที่ข้าเพิ่งค้นพบว่ามันคืออะไรกันแน่....

....ความรัก....

...ที่ข้าค้นพบเมื่อได้มองดูเจ้า....

...ได้เจอกับเจ้า...

...ได้สนทนากับเจ้า....

...ข้าค้นพบจากหัวใจที่ข้าคิดว่ามันหายเหือดไปแล้ว...

...ข้าจะรอเจ้านะอุลคิโอร่า....

...ข้ารักเจ้า....

...ตลอดกาล...

Fin

(ที่จริงกำลังลุ้นสปอยตอนหน้าอยู่ว่าอุลจะตายจริงหรือไม่...แต่ก็เขียนไปแล้วอ่ะนะ เหอะๆๆ

ไปทำร้ายจิตใจใครเข้า....ก็ขอโทษด้วยนะขอรับTTwTT)