คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ♡ chapter three ; ใครคือเจ้านาย ?
C h a p t e r t h r e e
♡
ใครคือเจ้านาย ?
ผมปล่อยมันลงที่พื้นแล้วเดินไปจัดการถุงเสบียงที่เพิ่งซื้อมา แม้จะเรียกว่าแทบขูดเนื้อขูดหนังตัวเองซื้อก็เถอะ = = ขณะที่ผมยืนรอน้ำร้อนให้เดือดก็กวาดสายตาเช็คสิ่งของในห้องกลับพบว่าทุกอย่างยังอยู่เรียบร้อยดี ควันจางๆลอยขึ้นเหนือหม้อขนาดกลาง ผมจึงรีบปิดแก้สแล้วหันไปหยิบถ้วยมาออกมาจากชั้น
แต่เอ้ะ…เมื่อเช้านี้ถ้วยจาจังมยอนยังอยู่ในซิงค์ไม่ใช่เหรอ ?
ผมหันไปสำรวจข้าวของบนชั้นวางจานอีกทีพบว่าทุกอย่างยังจัดอยู่ที่เดิมเรียบร้อย จะเป็นไปได้ไงวะ ? หรือผมจะเบลอลืมไปว่าตัวเองล้างถ้วยชามนั้นแล้ว เห้ยไงอะ..จู่ๆขนแขนผมก็สแตนด์อัพขึ้นอีกครั้งหลังจากล่าสุดตอนกลับบ้านที่ซอยเปลี่ยวนั่น
“ละเมอแน่ๆเลยกู” ผมบ่นกับตัวเองแล้วแค่นยิ้ม เรียกว่ายิ้มให้กำลังใจตัวเองดีกว่า สะบัดหัวไล่ความคิดบ้าๆออกไปแล้วตั้งหน้าตั้งตาตักเส้นจาจังมยอนที่ปรุงวัตถุดิบอื่นๆที่ซื้อมาเพิ่มอีกนิดหน่อย ผมจัดวางถ้วยนั้นลงบนโต๊ะเพราะความร้อนที่เริ่มซึมเข้าเนื้อ
“ทีนี้ไม่ต้องมาทำหน้าละห้อยนะเว้ย เห็นมั้ยเนี่ยว่ากูซื้อไรมาให้” ก่อนจะสวาปามอาหารตรงหน้า ผมก็เปลี่ยนทิศมายกถุงหนักประมาณกิโลครึ่งแล้วเอ่ยขึ้นมาทางไอ้ดื้อที่นั่งตาแป๋วอยู่ริมกระจกระเบียง
กร๊วบบบบบ กร๊อบบบบบ แกร๊บบบบบ
ซู้ดดดดดดดดดดดดด แจ้บบบ อา..
อย่าคิดไปไกลโดยเฉพาะวลีหลังนะครับ ข้างบนที่เห็นนั่นเป็นเพียงซาวด์เอฟเฟ็กต์ประกอบการกินของผมเอง อ้อ..แล้วก็ไอ้ดื้อด้วย ผมนั่งกินอาหารตรงหน้าพร้อมกับหมาครับ - - คิดแล้วก็นะแทนที่จะมีใครสักคนมานั่งกินเป็นเพื่อนเหมือนอย่างทั่วๆไป แต่นี่เหงาขนาดนั่งกินข้าวกับหมา
“แหม…อร่อยสมใจแล้วสิมึง” ผมกลั้วหัวเราะเมื่อเห็นมันเลียจานอาหารใบเมื่อเช้าที่ลงทุนยกให้มันไปจนเกลี้ยงแทบไม่ต้องล้าง แล้ววิ่งร่ามาหาผมทันที ผมจ้องมันอยู่อย่างนั้นอย่างไม่รู้จะวางสายตาไว้ตรงไหน
ดูไปดูมาแม่ งก็….หน้าตาอ่อนโลกดีเนอะ
Rrrrrrrr ~
ผมสะดุ้งหลุดออกจากความคิดตัวเองแล้วเดินไปหยิบเครื่องมือสื่อสารที่ท่านแม่ซื้อให้เมื่อวันเกิดที่ผ่านมา เพ่งมองเบอร์ใหม่ที่ติดต่อเข้ามาอย่างไม่คุ้นเคย แต่ก็ไม่ปล่อยให้มันได้ร้องนานจึงกดรับไปตามระเบียบ
“ฮัลโหล…”
เงียบครับ..
“โหลใครเนี่ย ถ้าไม่พูดกูวางนะ”
[ ไอ้คริสสสสสส นี่มึงยังเหมือนเดิมเลยนะ !!]
เอ่อ…รู้จักกูแต่ช่วยแนะนำตัวเองก่อนนิดนึงได้มั้ยวะ ปล่อยให้กูงงเป็นไก่ตาแตกอยู่เนี่ย - -‘’
[ กูซูโฮไง~ ไอ้เบื้อกเอ้ยแค่นี้ก็จำไม่ได้]
“แหม…ไอ้ห่ า คิดว่ากูเป็นเจน ญาณทิพย์แง๊ะ ถึงจะได้รู้ในทันทีเนี่ยย” ผมแทบจะร้องอ๋อทันทีที่ปลายสายเฉลยว่าเป็นใคร ที่แท้ก็ไอ้เพื่อนเก่าสมัยมอปลายนี่เอง
“แล้วผีเข้าหรือไงถึงได้โทรมาหากู”
[กูเพิ่งกลับจากฝรั่งเศสว่ะ แต่อยากเที่ยว คิดถึงมึงเป็นอันดับแรกเลย]
ผมควรจะดีใจดีมั้ยที่มันนึกถึงผมยามออกเที่ยว ภาพลักษณ์กูคงจะเป็นคนลั้ลลามากสินะ -.-
“เออ ถ้าอยากเที่ยววันไหนก็โทรบอกกูแล้วกัน”
[ว่าแต่มึงยังพักอยู่ที่เดิมมั้ย]
“อืมเหมือนเดิมแหละ”
[แค่นี้แหละเว้ย ขอบคุณมาก]
ผมตัดสายก่อนจะวางโทรศัพท์ไว้ที่เดิม ร่างกายที่เหนื่อยล้ามาเกินครึ่งวันเมื่อได้ถูกน้ำเย็นกระทบร่างแล้วอยากบอกว่าเหมือนได้เป็นพรีเซนเตอร์ครีมอาบน้ำฟอร์เมนไงก็ไม่รู้ ก๊ากกกก > < มันสดชื่นโคตรๆไงมึงงงง
“เฮ้อ….” ผมล้มตัวลงนอนบนที่นอนเต็มแรง เหลือบมองนาฬิกาบนผนังแว้บนึงก็ยิ้มออกมาน้อยๆ นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้นอนแต่หัววันอย่างงี้ ชีวิตนักศึกษาปีสามที่เลิกคลาสแล้วต้องมุ่งตรงไปยังผับหลังมอทุกทีกลับมาทีก็ปาเข้าไปวันใหม่
อาจารย์บางคนเห็นหน้าผมเพลียๆท่านก็บอกว่าอย่าอ่านหนังสือหักโหมมากนัก ผมโค้งรับอย่างสุภาพ…ซะทีไหนล่ะ กูกระดกแอลกอฮอล์ทั้งคืนต่างหากเว้ยยยยยยยยย แต่ก็ทำแค่ร่ำร้องในใจแหละ - -
“แฮ่กๆๆๆ”
“ย่าห์ !!! มึงขึ้นมาทำไมวะ” ผมร้องโวยวายหมดเวลาย้อนรำลึกความสนุกที่ผ่านมา เมื่อไอ้ตัวสี่ขามันกระโดดขึ้นมาบนตัวผมอีกครา ผมชันตัวลุกขึ้นแล้วผลักมันลงไปข้างล่างที่นอนอย่างเดิม
“บ๊อก บ๊อก !!”
“กูอาบน้ำแล้วนะ อย่าเอาตัวสกปรกๆมามุดตัวกูนะ !!” ขึ้นชื่อว่าสัตว์ไม่เคยมีความหมายถ้าผมจะพูดคุยภาษาคนกับมัน แล้วนี่อัลไลลล เอาหัวมึงมามุดอกกูทำไมมมมม ~
“บ๊อก บ๊อก !!”
“หยุดเห่าเดี๋ยวนี้ !!” ผมโยนมันลง เน้นว่าโยน = =+ แต่ปากมันนี่สิครับ งี้เค้าเรียกปากหมาได้หรือเปล่ามันร้องเห่าไม่หยุดเลยครับ ตายห่าสิทีนี้มันเห่าเป็นจริงเป็นจังมาก
“เออมาๆ !!! แล้วทีนี้มึงก็หยุดเห่าได้แล้ว” ผมกัดฟันจำใจยอมทนก้มลงไปอุ้มไอ้ดื้อขึ้นมาไว้บนที่นอนซะเองก่อนที่เสียงมันจะทะลุลงไปเข้าหูยัยป้าหน้าดุของหอ
“แฮ่กๆๆ แผล็บบ” ผมรีบยกมือกั้นหน้าตัวเองเอาไว้อย่างรวดเร็วเมื่อรู้เสต็ปการอ้อนของมันหลังจากที่ปีนขึ้นมาบนตัวผมอีกรอบ มันดูดีใจมากเหลือเกินอะที่ได้บังคับจิตใจผม T[]T
“แล้วก็อยู่นิ่งๆได้แล้ว กูจะนอน” ผมเอ็ดใส่มัน ก่อนจะเอื้อมไปปิดไฟบนหัวเตียงแล้วหลับลงทั้งสภาพนั้น
“มึงเป็นไรเนี่ย ยืดตัวไปมาอยู่ได้” ผมยกมือขึ้นเหนือหัวจนไอ้จงอินรีบถดตัวกลับไปอย่างรวดเร็วกลัวว่าผมจะสับท้ายทอยมันประมาณนั้น
“อะไรของมึงกูแค่เมื่อยตัวเฉยๆ” ผมหักนิ้วดังกร๊อกแกร๊บแล้วตั้งหน้าตั้งตาฟังบรรยายข้างหน้าห้องต่อไป ผิดกับไอ้จงอินที่ดูท่าจะอยากรู้อยากเห็นเหลือเกิน
“มึงไปทำไรมาวะ อย่าบอกว่าเมื่อคืนออกล่าเหยื่อคนเดียว…”
“พ่องดิ ก็ไอ้หมานั่นแหละมากวนกู ที่นอนตอนนี้แทบจะแชร์กับมันคนละครึ่งละ”
“เห้ยย ~ มึงนอนกับมันเลยเหรอ ? เดี๋ยวนี้ไอ้คริสมุ้งมิ้งขึ้นเว้ยยย แบบนี้ต้องขยาย ~” แหม…ไอ้สัสงานกระจายข่าวนี่งานหลักของมึงป้ะวะ มันหยิบโทรศัพท์ขึ้นก่อนจะกดเข้าไลน์ห้องที่มันบังคับขู่เข็ญให้สมาชิกในแก๊งค์ตอบรับคำเชิญทุกคน
ตามสบาย ตามสไตล์มึงเลย แต่บอกว่าสำหรับกูไม่ใช่สไตล์กูว่ะ = =
ภาคบ่ายพวกผมจำเป็นต้องเข้าห้องแล็ปนิดหน่อย อ้อลืมบอกไปครับว่ามีผมกับไอ้จงอินสองคนที่เลือกเรียนคณะวิทย์ สาขาฟิสิกส์เหมือนกัน อาจตกใจนะครับเห็นหน้าไอ้จงอินแบบงั่วๆงี้มันก็ฉลาดเป็นกรดนะถ้าไม่ติดว่ามันขี้เกียจและพูดมาก ส่วนไอ้เทาเรียนศิลปกรรมครับ แล้วไอ้ฮุนก็นิเทศ
Rrrrrrr ~
“มึงเข้าไปก่อนเลย กูคุยโทรศัพท์แป้ป” ผมบอกไอ้จงอินที่เดินนำหน้ามาแต่แรก มันพยักหน้าหงึกหงักส่วนผมก็หามุมเงียบๆกดรับสาย
“ว่าไงครับไอ้จุนมยอนนนน”
[สัส ! กูบอกแล้วไงว่าอย่าเรียกชื่อจริง]
“อ้าวมึงคิดว่าตัวเองเป็นดาราเรอะ ถึงต้องมีชื่อจริง ชื่อในวงการ”
[เออ ช่างมึงเหอะตามใจปากมึง กูแค่จะโทรมาบอกว่าเย็นนี้จะแวะไปหา]
“โอเค๊ ~ แค่นี้ช้ะ งั้นซื้อของกินติดมือมาด้วยจะดีมาก”
[สั่งกูจริงๆ เออแค่นี้แหละ]
ผมหัวเราะสะใจที่สามารถขูดรีดไอ้ลูกเศรษฐีได้สำเร็จ ก่อนจะยัดโทรศัพท์ลงใส่กางเกงเหมือนเดิมตรวจสภาพร่างกายตัวเองนิดหน่อยแล้วหมุนตัวกลับเข้าไปยังห้องที่ผมเดินห่างออกมาไม่ไกล
พลัก !
“โทษครับ !!” แม่ งเอ้ยซุ่มซ่ามจริงเลย เดินนี่แหกตาดูคนบ้างมั้ยครับกูขอถามมมมม ดูดิเสื้อผมยับหมดอะ อุตส่าห์ลงทุนรีดแต่เช้า
“ไม่เป็นไรครับๆ” ผมตอบกลับแบบไม่ยี่หระ ทั้งที่ในใจนี่อยากจะโบกหัวไอ้นี่สักทีแต่ติดที่ว่าสายตามันที่เงยหน้ามาจ้องผม ทำไมกลับดูขนลุกๆพิกล
“คุณ…ดูแลของๆตัวเองไว้ให้ดีนะครับ”
=[]= มาแนวไหนวะเนี่ย หน้าตาก็ถือศีลอยู่แล้วยังมาพูดจาอะไรแปลกๆอีก
“ผมชื่อ จงแด คิม จงแด”
“อะ..ครับ” ผมฉีกยิ้มที่ฝืดที่สุดในโลก คือกูรีบไงครับกูจะตามการทดลองไม่ทันนน แล้วมันใช่เวลามาแนะนำตัวกับกูมั้ยยยยย ????
“อย่าลืมนะครับ รักษาเขาไว้ให้ดีๆ”
กูขอสามคำ.. มึง- เป็น – ไร (มากป้ะ ? #แถม)
วันนี้ผมปลีกตัวออกจากมหาลัยทันทีที่เลิกคลาส รู้สึกเหมือนชีวิตได้โบยบินอีกครั้งเลยครับ เมื่อรถคู่ใจออกจากอู่ซ่อมแล้ว ผมเช็คสภาพมันนิดหน่อยไม่ลืมที่จะลูบๆคลำๆมันอย่างเบามือด้วยความหวงแหน ผมบิดคันเร่งปลุกเครื่องนิดหน่อยแล้วมุ่งตรงไปยังหอทันที
ทำไมห้องสะอาดจังวะ จำได้ว่าเมื่อเช้าไม่ได้พับผ้าห่ม..?
ก๊อก ก๊อก !
ยังไม่ทันจะได้สาวหาความจริงต่อเสียงเคาะจากหน้าห้องก็ดังขัดขึ้นเสียก่อน ผมเดินปรี่เข้าไปก่อนจะส่องตาแมวที่กลางประตู ผมเผยยิ้มออกเมื่อเห็นไอ้หน้าขาวๆที่ไม่ได้เจอมานานยืนหอบข้าวของมาเต็มสองมือ
“เซย์ไฮ ~~~ ไอ้เพื่อนยากกกก” มันร้องแร่แห่กระเชอเข้ามาทันที ที่ผมเปิดประตูรับ
“มาๆแกะของกิน อะ..อ้าวมึงไม่ได้อยู่คนเดียวเหรอ?” มันว่าอย่างร่าเริงก่อนจะเดินเข้าไปในครัวแต่ก็ต้องร้องถามออกมา ผมที่กำลังสำรวจอาหารอยู่ก็ต้องหยุดชะงัก
“ทำไมวะ ?”
“ก็ห้องมึงไม่เคยสะอาดแบบนี้มาก่อนไง ~~~” มันร้องออกมาจนผมเผลอถอนหายใจออกอย่างโล่งอก คือไอ้เรื่องความสะอาดเนี่ยผมก็ยังคิดไม่ตกอยู่ ไหนจะที่ไอ้จงแดไรนั่นทักผมเมื่อบ่ายอีก
เออว่าแต่ไอ้ดื้อมันไปมุดหัวอยู่ไหนวะ ?
“มึงหาไรอะ กินดิๆเดี๋ยวจะเย็น กูอุตส่าห์แวะซื้อแดดร้อนๆเลยเนี่ย” มันบ่นแล้วลงมือทานของกินสองสามอย่างตรงหน้า ผมก็เออออตักเข้าปากไปคำสองคำก่อนจะเริ่มรู้สึกเหนียวตัวขึ้นมากะทันหัน สงสัยวันนี้ฝนจะตกนะร้อนอบอ้าวโคตรๆ
“มึงกินไปก่อนเลย เดี๋ยวกูไปเปลี่ยนเสื้อแป้ป ร้อนว่ะ” มันพยักหน้าตาม ส่วนตัวผมก็เข้าห้องนอนไปเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่เมื่อเปิดประตูเข้าไปก็เห็นไอ้ตัวที่ตามหากำลังมุดผ้าห่มอยู่จนเกิดแรงไหวเล็กๆ
“แหม…เห็นกูอนุญาตแล้วเอาใหญ่เลยนะ” ผมว่าแล้วเปิดผ้าห่มออกเห็นมันกำลังนั่งสั่นอยู่ ไอ้ผมก็ตกใจสิครับ ไม่เคยเห็นมันเป็นแบบนี้มาก่อน ผมมองไปรอบๆห้องก็ไม่เห็นว่าจะหนาวตรงไหนพอให้มันสั่น
หรือมันจะกินกระดาษ กินยาอะไรเข้าไป…
เอาแล้วไงเหงื่อผมไหลซกยิ่งกว่าเดิม ค่อยๆก้าวไปหามันแล้วเอามือลูบหัวเบาๆ มันชะงักแล้วหยุดนิ่งไปชั่วครู่ หายจากอาการสั่นไปอย่างสิ้นเชิง ผมใจชื้นขึ้นมาหน่อยๆแล้วอุ้มมันขึ้นมา
“ไอ้คริสเสร็จยังวะ เห้ยเลี้ยงหมาด้วยเหรอเนี่ย ???” ผมเบี่ยงตัวไปหาไอ้เพื่อนที่ลืมไปว่าทิ้งมันเอาไว้ข้างนอกคนเดียว มันยิ้มกว้างดูตกใจมากที่เห็นผมยืนอุ้มหมาอยู่อย่างนั้น แต่ได้โปรดอย่าเข้าใจว่ากูเป็นพ่อพระขนาดนั้น
“น่ารักดี แต่หอเขาไม่ให้เลี้ยงไม่ใช่อ่อวะ”
“ก็อืม…กูเก็บได้น่ะแล้วก็..ไม่รู้จะเอาไปไว้ที่ไหน”
“ไม่เจอกันนานเพื่อนกูเป็นคนดีขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย” มันแซะผมอีกรอบแล้วยื่นมือมาหวังลูบหัวไอ้ดื้อแต่ฉับพลันไอ้ลูกหมานี่กลับดิ้นแรงจนผมต้องปล่อยมันลงที่พื้นแบบไม่ทันได้ตั้งตัว ผมกับไอ้จุนก็เงิบแดกสิครับปกติแล้วไอ้ดื้อมันไม่เคยเป็นแบบนี้
เหมือนกับกลัวอะไรอย่างนั้นแหละ - -
“ช่างมันเหอะ หมาเอาใจยาก กินต่อๆ” ผมดันหลังไอ้จุนมยอนให้ไปที่โต๊ะอาหารอีกครั้งโดยไม่คิดอะไร
บางทีวันนี้ไอ้ดื้อมันอาจอารมณ์แปรปรวนภาษาหมาก็ได้มั้ง.
- - - - - - - - - - -
ฮู้วเร่ ! เปิดตัวละครเพิ่มอีกสองคนซึ่งมีลักษณะนิสัยแปลกๆ - -; ไม่สปอยล์นะเออ
ไม่เล้ยยยยยยยย ~ แค่อยากบอกว่าหนึ่งในสองตัวละครนี้ไว้ใจไม่ได้แค่นั้นเอง -.-
ใครบอกอยากให้ชยอลปรากฏตัวแล้วเจอกันแชปหน้านะบ๊อก บ๊อก
เม้นบ้าง โหวตบ้างเนอะ -.-
- - - - - - - - - - -
ความคิดเห็น