ปาฏิหาริย์Bethoven

เนื้อเรื่อง

ประตูฮอลล์ด้านบนเปิดออกทั้งสองด้าน ข้างในเป็นฮอลล์ใหญ่ เบื้องล่างวงดนตรีซิมโฟนี่ ออเครสตร้ากำลังบรรเลงมาถึงท่อนสุดท้าย หลังจากเสียงเพลงกระหึ่มหวานไพเราะจบลงซึ่งหมายถึงจบการแสดงในค่ำคืนนี้แล้ว ก็จะตามมาด้วยเสียงปรบมือของผู้ชมนับหมื่นที่ต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าไม่เสียดายเลยที่เสียเงินตั้งมากมายเพื่อมาชมการแสดงสุดวิเศษในครั้งนี้ เรียกได้ว่าพวกเขามีบุญที่ได้มาดูเสียมากกว่า

ชายหญิงคู่หนึ่งตรงแถวกลางลุกขึ้นช้าๆสำรวจสำภาระของพวกตน

“รีล ไม่ว่าเวลาผ่านมานานแค่ไหนเพลงของบีโธเฟ่นก็ยังคงมีมนต์ขลัง เนอะ”

“อื้อ แต่ผมว่าผมก็ต้องขอบคุณหมอนั่นด้วยแหละ เมย์” ชายหนุ่มยิ้มมีเลศนัย ให้อีกฝ่ายเลิกคิ้วสงสัย จะมาไม้ไหน…

“อะไรคะ ไปขอบคุณบีโธเฟ่น เขาตายไปตั้งนานแล้วนา”

“ก็เพราะบทเพลงของเขา ทำให้ผมได้มาพบกับคุณไง เมย์” คำพูดที่รีลพูดทำเอาสาวเจ้าหัวเราะคิกกับความกะล่อน

มันเป็นความจริงที่ว่าคนทั้งคู่ได้มาพบกันก็เพราะการแสดงที่มีบทเพลงของศิลปินอมตะคนโปรดของพวกเขา ’บีโธเฟ่น’ จากนั้นพวกเขาก็ยังคงติดตามเพื่อชมการแสดงทุกๆอย่างที่เกี่ยวข้องกับบีโธเฟ่น ด้วยความสนิทสนมและชอบในสิ่งเดียวกันทำให้รีลและเมย์รักกันและตกลงเป็นแฟนกัน

“โอย จะถึงรถรึยังคะรีล ฉันจะขาลากแล้ว คุณจอดรถยังไงจอดซะไกลคะเนี่ย” เธอเดินตามเขาไปบนฟุตบาทเพื่อจะไปเอารถและเขาก็จะส่งเธอกลับบ้านตามปกติ เขาชี้ไปยังฝั่งตรงข้าม รถของรีลจอดอยู่ริมฟุตบาทใกล้ร้านอาหารแห่งหนึ่ง

“คุณรอนี่นะ เดี๋ยวผมข้ามไปเอารถ แล้วเดี๋ยวกลับรถมารับคุณ” โดยไม่รอคำตอบ รีลก็เดินผละออกไป

ยังไม่ทันจะไฟแดง เมย์ตัดสินใจเดินตามไปเพื่อหวังจะขึ้นรถพร้อมกัน เพราะกลัวว่ารีลจะกลับรถลำบาก และอาจโดนตำรวจซิวเอาค่าปรับได้ง่ายๆ

เสียงล้อที่บดถนนมาอย่างบ้าคลั่ง ทำให้ทุกคนแถวๆนั้นหันไปมอง แต่เมย์มิได้สนใจและไม่ทันได้สังเกตด้วยซ้ำ

“เมย์!” รีลตะโกนสุดเสียงแต่ก็ไม่พ้นเสียแล้ว

โครม! รถซิ่งคันนั้นเบรคไม่อยู่ ชนเอาเมย์ที่กำลังข้ามถนน กลิ้งไปจมกองเลือดห่างจากตัวรถประมาณสองเมตร

ตอนนี้เมย์อยู่ในห้องผ่าตัดของโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังโดยมีรีลคอยนั่งลุ้นใจเต้นโครมครามในความเป็นความตายของแฟนสาว ส่วนเจ้าของรถซิ่งคันนั้นถูกเจ้าหน้าที่ตำรวจพาไปเข้าซังเต

“แฟนผมเป็นอะไรมากไหมครับหมอ” เข้าลุกทันทีเมื่อไฟห้องผ่าตัดดับลง และแพทย์เจ้าของไข้เดินออกมา

“อยู่ในเกณฑ์ปลอดภัยแล้วครับ สบายใจได้” นายแพทย์ปลีกตัวไปทำธุระของตัวต่อ…

นิ้วมือเรียวเริ่มขยับเล็กน้อย ส่งผลให้ผู้กุมมือนั้นอยู่สะดุ้งตื่นขึ้น

“เมย์ ในที่สุดคุณก็ฟื้น” รีลยิ้มทั้งน้ำตา เขาไม่อยากเสียเธอไป พอเธอฟื้นก็เหมือนเขายกภูเขาทั้งลูกออกจากอกได้

หลังจากให้เธอดื่มน้ำแก้กระหายตามธรรมเนียม รีลก็เริ่มถาม

“รู้สึกเป็นยังไงบ้างแล้วเมย์ เจ็บตรงไหนอีกรึเปล่า” แต่ดวงตาสีน้ำตาลคู่นั้นยังดูเหม่อลอย แล้วค่อยๆหันมาสบตากับชายหนุ่ม ก่อนเอื้อนเอ่ยคำถาม

“คุณ…เป็น…โคร…” เหมือนใครสักคนเอาขวานจามใส่หน้าของรีล ใบหน้าเห่อชาร้อน เมย์…ความจำเสื่อม จำอะไรไม่ได้แม้เพียงเขา รีลพยายามพูดอธิบาย เล่าเหตุการณ์ พูดถึงเรื่องของเขากับเธอ หยิบอัลบั้มรูปถ่ายขึ้นมาให้ดู แต่ทว่า เมล์ก็ยังไม่สามารถจำเขาได้อยู่ดี

รีลทรุดตัวลงกับผนังห้องคนไข้ สำหรับเธอในตอนนี้ เขาเป็นเพียงชายแปลกหน้าที่ชื่อรีลซึ่งทราบว่ามาคอยดูแลรับผิดชอบเะอด้วยเหตุผลบางอย่างเท่านั้นเอง ‘โว้ย! เครียด ออกไปเดินเล่นให้สมองโปร่งดีกว่า’ คิดดังนั้นรีลจึงออกเดินไปเรื่อยๆไม่มีจุดหมาย

รีลเดินเตะฝุ่น ดวงตาเหม่อลอย… แต่ในหัวสมองกลับทำงานหนัก

ลมแรงพัดมา รีลเสยผมทีหนึ่งก่อนจะได้ยินเสียงกรอบแรกบของกระดาษที่ปลิวตามแรงลม ถ้าเขาไม่ได้บัญเอิญเหยียบมันอยู่คงปลิวไปไหนต่อไหนแล้ว แต่รูปภาพของใบหน้าที่คุ้นเคยที่ปรากฏบนกระดาษทำให้อดเก็บมันขึ้นมาไม่ได้ รีลคิดอะไรบางอย่างออก เขารีบดำเนินการบางอย่าง และพาเมย์ออกมาจากโรงพยาบาลโดยอ้างว่ามายืดเส้นยืดสายเสียบ้าง

“ผมอยากให้คุณได้มาพักผ่อน เปลี่ยนบรรยากาศบ้าง ในโรงพยาบาลอุดอู้จะตาย” แน่นอนว่าเขาโกหกโรงพยาบาลไมได้เลยร้ายถึงขั้นนั้น ไฟในฮอลล์ปิดมืด…เสียงเพลงเริ่มต้นบรรเลง เมย์เคลิ้มไปดั่งต้องมนต์สะกดในเสียงเพลง…

“อา คุ้นเหลือเกิน เพลงนี้ฉันเคยได้ยินที่ไหนกันนะ” ความทรงจำเก่าๆ ในอดีตค่อยๆ กลับมาทีละเล็กละน้อย จนมาถึงเพลงดปรดของพวกเขาทั้งคู่…

แว่บ! ภาพเหตุการณ์เกี่ยวกับตัวเธอและเขาปรากฏชัดแจ้งเหมือนภาพยนตร์ที่ฉายซ้ำ

“รีล…” เธอกระซิบ น้ำตาไหลอาบสองแก้มขาวนวล ในที่สุดความจำของเม์ก็กลับคืนมา เมย์คนเดิมกลับมาแล้ว เขาทั้งสองโอบกอดกันด้วยความคิดถึง

“คุณรู้วิธีที่จะช่วยฉันได้ไงกันละคะเนี่ย” เธอถามขึ้นระหว่างที่เขาเช็ดน้ำตาให้ หลังจากคลายอ้อมกอด

“นี่ไงล่ะ” รีลโชว์กระดาษใบปลิวที่เขาเก็บได้ขึ้นมา ใบหน้าแสนคุ้นเคยนั่น ที่แท้คือใบหน้าของบีโธเฟ่นนั่นเอง เพราะปาฏิหาริย์บทเพลงของบีโธเฟ่น ทำให้ทั้งคู่ได้กลับมารักกันอีกครั้ง…ขอบคุณ…บีโธเฟ่น.

                                                                                                                                The End…

                                                                                                                                                By : GaTARing