Arioso Hymn

“แรคคูนคือพวกฉลาดแกมโกง

ไม่ชอบการแข่งขัน เกลียดการต่อสู้

เฉื่อยไปหน่อย แต่ถ้าเอาจริงก็ไม่เคยแพ้

และไม่ค่อยมีเป้าหมายอะไรนอกจากมีความสุขไปวันๆ”


อาริโยโซมองคนพูดด้วยความทึ่ง


“เพราะไม่เข้าพวกกับปราการที่เหลือถึงได้เป็นแรคคูน

กลุ่มที่มีคนน้อยกว่ากลุ่มอื่นจะถูกมองว่าเป็นของแปลกเสมอจ้ะ”




คำปลอบใจนี้ไม่ได้ช่วยอะไร เมื่อรุ่นพี่ประกาศก้อง

“ไม่มีคำว่าธรรมดาในปราการเอธาบีเนีย ยิ่งรุ่นนี้ด้วย!”




“ฉันรู้ละ! นี่มันเป็นขบวนการแอบแฝงนี่เอง

มีพาสต้าเป็นหัวหน้าใหญ่คอยควบคุมสมาชิกให้อยู่ในร่องในรอย

โอปอลชักใยอยู่เบื้องหลังให้กลุ่มทำตามใจตัวเอง

โดยมีเอลกับกราฟคอยมองอยู่ห่างๆ อย่างห่วงๆ

แล้วให้เซร่ากับอัสผู้มีใจรักงานบริการดูแลเด็กงอแงอย่างอาร์กับดอสอีกสองคน

สุดท้ายก็ให้เซสตรวจสอบระบบการทำงานอีกชั้น

โอ้ ช่างเป็นการทำงานที่ซับซ้อนดีนะ”



เมื่อได้ยินรุ่นพี่ที่สนิทสนมบรรยายความสัมพันธ์อย่างนี้

พวกเธอก็ไม่รู้จะแก้ตัวอย่างไร

ได้แต่ก้มหน้ายอมรับไปว่าบรรยากาศป่วงๆ อย่างนี้คงเกิดได้ที่รังแรคคูนอย่างเดียวเท่านั้นล่ะ




ดะ... เดี๋ยวก่อนสิ!

ทำไมถึงบอกว่าฉันเป็นเด็กงอแงล่ะ

ฉันน่ะ ‘อาริโยโซ อากิทาบิลิส’ คนนี้

เป็นคนที่ปกติที่สุดในปราการนี้แล้วนะ!




วันเปิดเรื่อง

๕ พฤษภาคม ๒๕๕๗




 

แจ้งข่าวค่า

ขอโทษนะคะที่หายไปนาน การสอบวัดระดับภาษาญี่ปุ่นจบไปสักพักแล้วค่ะ

แต่พอไม่ได้เขียนเรื่องนี้นานๆ แล้วมันต่อไม่ค่อยติด

เลยต้องกลับไปอ่านตั้งแต่แรกๆ ใหม่อีกครั้ง

เรื่องที่เกือบพลาดก็อย่างเช่น โอปอลเรียกดอสว่า 'เธอ' หรือ 'นาย' นะ?

อะไรแบบนี้น่ะค่ะ

ตอนถัดจากนี้อาจจะช้าหน่อยนะคะ แต่ยังแต่งอยู่ ไม่ได้หายไปไหนค่ะ

'A'

๑๙ ธันวาคม ๒๕๕๗

กาลเวลา*

ปล. ครั้งที่แล้วรีบลงเกิน ใส่ชื่อตอนก็ผิด ตอนที่ ๑๐ แล้วแท้ๆ อายจัง -////-






เราได้แรงบันดาลใจหลายๆ อย่างมาจากเพลง Sakura no ki ni Narou น่ะค่ะ

เป็นเหตุผลที่อยากทำให้โทนของเรื่องออกแนวสบายๆ อ่านได้เรื่อยๆ

ลองฟังกันดูนะคะ =)