+~ [Y]ShortFic::KiHae[Y]~+

ลำดับตอนที่ #8 : KIHae::จูบบบบ...~ *3*

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Title :: จูบบบบ...~ *3*

Couple :: KimKibum  + LeeDonghae

Author :: SouL*Mate

Date :: 040508

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

วันนี้ดงเฮอารมณ์ดีเป็นพิเศษ อุตส่าห์เอาอาหารกลางวันมาให้คิบอมถึงกองถ่าย

 

“อ่าว ดงเฮ มาหาคิบอมเหรอ” ช่างทำผมใจแต๋วท่านหนึ่งในกองกล่าวทักดงเฮอย่างรู้ทัน เพราะดงเฮบากหน้ามาที่นี่ทั้งทีจะให้มาหาใครถ้าไม่ใช่คิบอม

 

“ครับ แล้วตอนนี้คิบอมอยู่ตรงไหนครับเนี่ย”

 

“อ๋อ นั่งอยู่กับนางเอกใหม่อยู่ทางโน้นน่ะ” ดงเฮจึงเดินไปทางที่ช่างทำผมคนนั้นชี้

 

 

 

 

 

 

 

“คนนั้นมันเป็นใครมีดีกว่าชั้นนักรึไง ทำไมคุณถึงต้องไปไหนมาไหนกับมัน” ดงเฮหยุดเดินเมื่อได้ยินเสียงของผุ้หญิงคนหนี่ง จะหาว่าเค้าอยากรู้เรื่องคนอื่นก้อไม่ผิด แต่เมื่อเห็นคนที่ผู้หญิงนั้นกำลังคุยด้วยเป็นคนที่เค้าคุ้นเคย ดงเฮจึงตัดสินใจยืนฟังอยู่ในมุมที่ทั้งสองคนนั้นมองไม่เห็น

 

“คือ..มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิดนะ ผมกับเค้าเป็นแค่เพื่อนกันจริงๆ” เสียงคิบอมตอบโต้ผู้หญิงคนนั้น เค้าคนนั้นที่คิบอมกล่าวถึง หมายถึงตัวเค้าเองรึเปล่า??

 

“เพื่อนเหรอ แล้วทำไมต้องทำท่าทางสนิทสนมกันอย่างนั้นด้วย เพื่อนคนพิเศษรึไง” ผู้หญิงตรงหน้าคิ

บอมพูดแกมประชด

 

“เชื่อใจผมสักครั้งนะ ผมกับเค้าไม่ได้คิดอะไรจริงๆ”เสียงพูดของคิบอมเจือไปด้วยความจริงจัง เค้าที่คิบอมพูดถึงคือตัวเค้าเองจริงๆใช่มั้ย แสดงว่าคิบอมหลอกเค้ามาตลอดเลยเหรอ

 

“ถ้าคุณกับคนนั้นไม่ได้มีอะไรกันจริงๆ ชั้นจะยอมเชื่อใจคุณสักครั้ง ถือเป็นครั้งแรกและครั้งเดียว”

 

“ขอบคุณที่อุตส่าห์เชื่อใจผม ผมรักคุณนะ” สิ้นประโยคภาพที่ดงเฮได้เห็นคือ...คิบอมประกบริมฝีปากกับผู้หญิงตรงหน้า

 

พอกันที เค้าไม่อยากมองภาพที่บาดตาบาดใจแบบนี้อีกแล้ว

เค้าไม่คิดว่าคนที่เค้ารักที่สุดจะหลอกเค้าได้แนบเนียนขนาดนี้

 

“นายมันคนลวงโลก ชั้นไม่น่าไปรักคนอย่างนายเลย” ดงเฮสบถออกมาด้วยความโกรธปนเสียใจ แล้วเดินจากมา

 

 

 

 

 

 

//ตึ้ง ตึง//

 

เสียงออดห้องของซองมินดังขึ้น

 

“ดงเฮ” ซองมินโผกอดเจ้าของอย่างต้องการจะปลอบประโลม เมื่อเห้นผู้มาเยือนใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตาเค้าก้อเริ่มใจไม่ดีไปด้วย

 

“ดงเฮ ใจเย็นๆนะ เข้ามาข้างในก่อนนะ” ซองมินพาดงเฮเข้ามาในห้อง ในเวลานี้มีใครจะช่วยเค้าได้นอกจากซองมินอีกแล้ว

 

“เกิดอะไรขึ้นเล่าให้ชั้นฟังหน่อยซิ”ซองมินยังคงงงในท่าทางเสียใจของเพื่อนรัก แม้จะรู้จักกันมาแสนนานแต่เรื่องแบบนี้ใช่ว่าจะมองตาแล้วก้อรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

 

ดงเฮจึงเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้ซองมินฟัง รวมทั้งที่เค้าเห็นคิบอมจูบกับผู้หญิงคนนั้นด้วย

“ชั้นว่าคิบอมคงจะไม่ทำอย่างนั้นหรอกนะ นายลองคิดดูสิเรื่องของนายกับคิบอมน่ะใครๆเค้าก้อรู้ทั้งนั้น ถึงคิบอมจะปิดบังผู้หญิงคนนั้นยังไงก้อไม่มีทางที่เธอจะไม่รุ้หรอก” ซองมินพยายามมองโลกในแง่ดีเพราะมันอาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่ดงเฮเห็นก้อได้

 

“เชื่อชั้นนะดงเฮ คิบอมเค้าไม่ทำอย่างนั้นหรอก คิบอมรักนายจะตายไป” ซองมินยังคงปลอบประโลมเพื่อนรักให้รู้สึกดีขึ้น แต่ดงเฮก้อยังร้องไห้ไม่หยุดอยู่ดี

 

“นายบอกว่าคิบอมเค้าไม่ทำอย่างนั้น แล้วสิ่งที่ชั้นเห็นล่ะมันคืออะไร ชั้นฝันงั้นสิ”

 

“ดงเฮ สิ่งที่นายเห็นอาจจะไม่ใช่เรื่องจริงเสมอไปนะ” ซองมินกล่าวพร้อมกับลูบไหล่ดงเฮขึ้นลง

 

“ชั้นว่าตอนนี้นายพักผ่อนก่อนดีกว่านะ ไว้ให้นายใจเย็นกว่านี้แล้วค่อยไปเคลียร์กับคิบอมให้รู้เรื่องก้อแล้วกัน” ซองมินพูดกับดงเฮด้วยความหวังดี ตอนนี้ดงเฮทั้งโกรธทั้งเสียใจอาจจะคิดอะไรในด้านลบและไม่เป็นผลดีต่อตัวเองได้ สิ่งที่ดีที่สุดคือใก้ดงเฮนอนพักผ่อนจะได้ไม่ต้องคิดฟุ้งซ่าน

 

 

 

 

 

“ดงเฮ~ ชั้นกลับแล้วววว”เสียงคิบอมตะโกนเรียกชื่อคนรักลั่นบ้าน

 

“ดงเฮ...~ มาให้ชั้นจูบยามเย็นหน่อยซี่” คิบอมตะโกนเรียกอยู่หลายครั้งแต่ก้อไม่มีวี่แววว่าร่างบางจะวิ่งออกมา

 

.....ไม่มีสัณญาณตอบรับจากคนรักที่ท่านเรียก.....

 

“อ่าว คุณคิบอมไม่ได้กลับมาพร้อมกับคุณดงเฮหรอกเหรอคะ”คุณแม่บ้านของบ้านเอ่ยปากถามคิบอม

 

“เปล่าฮ่ะ ดงเฮออกไปข้างนอกเหรอ ไม่ได้อยู่บ้านหรอกเหรอครับ” คิบอมตอบ

 

“อ่าว ก้อคุณดงเฮบอกว่าจะเอาข้าวกลางวันไปให้คุณคิบอมที่กองถ่ายนี่คะ” คุณแม่บ้านพูด

 

“ไปหาผมเนี่ยนะครับ ทำไมผมไม่เจอล่ะ”คนร่างสูงตกใจเป็นอย่างมากเมื่อคุณแม่บ้านบอกว่าไปหาเค้าที่กองถ่าย

 

คิบอมหันหลังเดินออกไปจากบ้านและสตาร์ทรถอย่างทันที เค้าอยู่เฉยไม่ได้แล้ว ดงเฮบอกกับคุณแม่บ้านว่าจะไปหาเค้าตั้งแต่ตอนกลางวันแต่ตอนนี้ยังไม่กลับบ้าน อีกทั้งเค้ายังไม่ได้ดงเฮที่กองถ่ายอีกด้วย คนอย่างดงเฮไม่เคยคิดจะโกหกใครแน่นอน

 

 

 

 

 

 

 

//ปัง ปัง ปัง ปัง!!//

 

เสียงคิบอมเคาะประตูดังสนั่นและต่อเนื่อง คิบอมที่ยืนอยู่หลังประตูห้องอพาทเมนต์ซองมินเป็นห่วงดงเฮจนลืมไปว่าห้องของซองมินมีกริ่งให้กด - -*

 

“ซองมิน ดงเฮอยู่ไหน ชั้นจะหาดงเฮ” คิบอมโพล่งขึ้นทันทีที่ซองมินออกมาเปิดประตู

 

“เดี๋ยวๆๆๆ นี่ คิบอม นายไปอยู่ไหนมาทำไมไม่รีบมาง้อฮ่ะ” ซองมินจับชายเสื้อของคิบอมไว้เพื่อเรียกตัวไว้ซักไซร้ถึงเรื่องที่เกิด

 

“ง้ออะไรเล่า ให้ชั้นไปหาดงเฮก่อนแล้วค่อยคุยกัน”คิบอมไม่สนใจซองมินเอาแต่ตะเกียกตะกายเข้าไปในห้อง

 

“ก้อวันนี้ดงเฮเค้ามาเล่าให้ชั้นฟังว่านายนอกใจเค้า”ซองมินพูด

 

“ว่าไงนะ”คิบอมเอ่ยถามอย่างงงๆ

 

“ดงเฮบอกว่า นาย-นอก-ใจ-เค้า”ซองมินพูดเสียงดังฟังชัด

 

“เหอะ ชั้นเนี่ยนะนอกใจ ตลกแล้ว เล่าให้ชั้นฟังซิว่าดงเฮเล่าอะไรให้นายฟัง”คิบอมหันมาถามซองมิน

 

ซองมินจึงลากคิบอมไปนั่งที่ระเบียงอีกด้านของห้องเพื่อไม่ให้รบกวนดงเฮที่กำลังนอนพักผ่อน

 

“ดงเฮบอกว่าเห็นชั้นจูบกับผู้หญิงคนนั้นด้วยเหรอ” มาถึงตรงนี้คิบอมพอจะเดาออกว่าทำไมดงเฮไปหาเค้าที่กองถ่ายแต่เค้าไม่เจอ และทำไมไม่ยอมกลับบ้าน

 

“ใช่ บอกมานะผู้หญิงคนนั้นคือใคร”ซองมินขึ้นเสียงถามคิบอม ถ้าไอ่หน้าหล่อนี่หักอกเพื่อนเค้าจริงๆ กระต่ายน้อยซองมินจะฆ่ามันซะตอนนี้เลย

 

“ผู้หญิงคนนั้นคือ นางเอกในละครที่ชั้นเล่นเองแหละ นี่ดงเฮไม่รุ้จักเหรอเนี่ย” คิบอมตอบ

 

“หา! นางเอกละคร แล้วทำไมนายต้องจูบเค้าด้วยล่ะ นายนี่ร้ายกาจมากเลยนะทิ้งเพื่อนชั้นไปคบนางเอกละครเหรอ” ซองมินเริ่มโกรธแทนเพื่อน

 

“คือมันอยู่ในบทน่ะ ตอนนั้นชั้นกำลังซ้อมบทกับคุณโคอาราเค้าอยู่” คิบอมเล่าเหตุการณ์ต้นเหตุ ลึกๆก้อแอบดีใจที่ดงเฮหึง

 

“ซ้อมบท!!”ซองมินอุทานอย่างหัวเสีย

 

“ใช่ อีกอย่างชั้นไม่ได้จูบจริงด้วย แค่ก้มหน้าลงไปเฉยๆ”

 

“เฮ้ออ...~ โล่งอก นึกว่านายจะนอกใจจริงๆซะอีก”

 

“ชั้นทำอย่างงั้นไม่ได้หรอกซองมิน ชั้นมีดงเฮอยู่ทั้งคน คราวนี้ชั้นไปหาดงเฮไปรึยังล่ะ”

 

“อื้ม ไปสิคุยกันดีดีนะ”

 

คิบอมจึงลุกจากเก้าอี้ไปอย่างรีบร้อนทะยานเข้าหาดงเฮในทันที

 

 

 

 

 

ร่างบางหลับอยู่บนโซฟา ใบหน้าหวานยังคงเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาแสดงถึงว่าได้ผ่านการร้องไห้อย่างหนักมาก่อนหน้านี้

 

“ดงเฮ”คิบอมกระซิบเรียกดงเฮข้างๆหูของคนขี้เซา แต่ดงเฮยังคงนิ่งเฉยไม่ขยับเขยื้อน

 

“ซองมิน งั้นชั้นกลับก่อนนะ”ร่างสูงกล่าวลาเจ้าของห้องก่อนจะช้อนตัวดงเฮขึ้นมาในอ้อมกอดแล้วพาออกจากห้องเพื่อจะได้ขึ้นรถแล้วกลับไปเคลียร์ที่บ้าน -..-

“อื้อออออ.....”เสียงร่างบางครางในลำคอขณะอยู่บนรถของคิบอมระหว่างทางกลับบ้าน

 

“อ่าว ดงเฮตื่นแล้วเหรอ”ร่างสูงทักคนรักที่กำลังสะลึมสะลือ

 

“คิบอม”ดงเฮครางชื่อนั้นเบาๆด้วยความงง

 

“จอดรถเดี๋ยวนี้ ชั้นจะลง”ดงเฮพูดพร้อมจะเปิดประตูรถแต่ถุกมือของคิบอมรั้งไว้

 

“นายจะทำอะไรมันอันตรายนะ”คิบอมเอ่ยด้วยความเป็นห่วง

 

“งั้นนายก้อจอดรถสิ ชั้นจะลง”ดงเฮยังดื้อดึงจะลงไปสะให้ได้

 

“ลงไปไหนแล้วไม่กลับบ้านเราด้วยกันเหรอ”

 

“มันไม่มีคำว่าบ้านของเราแล้วละคิบอม”

 

สิ้นประโยคคิบอมหยุดรถทันที

 

“ดงเฮ เรื่องนั้นน่ะ ชั้นอธิบายได้นะ”

 

“อธิบายเหรอ นายเก็บปากนายไว้จูบกับหมาเถอะ”ร่างบางพูดจบก้อเปิดประตูลงจากรถทันที

 

เมื่อเห็นดงเฮลงจากรถ ร่างสูงเองก้อจะอยู่บนรถอีกไม่ได้ คิบอมรีบวิ่งตามร่างบางไป แล้วสวมกอดร่างนั้นไม่ให้วิ่งหนีตนไปอีก

 

“ดงเฮ เรื่องของชั้นกับผู้หญิงคนนั้นน่ะเป็นแค่ในละครเท่านั้นแหละ”ร่างสูงกระซิบลงข้างใบหูของร่างบาง

 

“นี่ ปล่อยนะ ถ้านายบอกว่าเป็นละคร ทำไมตอนที่ชั้นเห็นไม่มีกล้องซักตัวล่ะ” ดงเฮยังไม่ยอมเชื่อง่ายๆ

 

“ก้อ นั่นมันเป็นการซ้อมนี่ ชั้นกับนางเอกแค่ซ้อมด้วยกันเฉยๆ ไม่จำเป็นต้องมีกล้องมาถ่าย”

 

“แล้วถ้าซ้อม ต้องจูบจริงด้วยเหรอ” นี่แหละคือเรื่องที่เค้าโกรธที่สุด คิบอมไปจูบกับคนอื่นที่ไม่ใช่เค้า

 

“ชั้นไม่ได้จูบจริง ชั้นแค่ก้มหน้าลงไปให้มันดูเหมือนจูบเฉยๆ” คิบอมอธิบายให้คนตรงหน้าได้เข้าใจก่อนจะพลิกตัวร่างบางให้หันมาเผชิญหน้ากับเค้า

“ถึงจูบจริงชั้นก้อไม่ได้จูบเค้าอย่างที่ชั้นจูบนายหรอก ปากชั้นน่ะมีไว้จูบนายคนเดียว”

 

สิ้นประโยคคิบอมไม่ปล่อยโอกาสให้ดงเฮได้เถียงอะไรอีก รีบกดจูบลงบนเรียวปากบางนั้นทันที ลิ้นร้อมตวัดกันอย่างไม่รุ้จบ

 

 

 

 

จูบที่เนิ่นนาน

 


จูบที่แสนหวาน

 

จูบที่เร่าร้อน

 

จูบที่นุ่มนวล

 

จูบที่ลึกซึ้ง

 

 

 

 

 

 

 

แล้วคุณล่ะเคยจูบใครรึยัง?? 








***************************************************

กลับมาต่อให้แล้วววว
หลังจากหายไปสักพัก  ไม่ใช่อะไร
ไรท์เตอร์ไปดูสี่แพร่งมา 
มันน่ากลัวจนไม่ได้คิดอย่างอื่นภาพเจ้าหญิงอยู่ในสมองตลอด(ขี้เกียจก้อบอกเหอะ)
มันหลอนนนมากกกกก

ขอโทดสำหรับเอ็นซี
บอกว่าจะมีเอ็นซีแต่ดันไม่มีสะงั้น - -*
ก้อเห็นมีคนขอสเปเชี่ยล Hate that I love U +เอ็นซีมา
เลยจะจัดให้ ทำไมอยากอ่านสเปเชี่ยลเรื่องนี้กันอะ??
มีคนบอกว่ามันสั้นเกินจริงป้ะ??
ไรท์เตอร์เองยังรู้สึกอย่างงั้นเลย
เลยอยากต่อให้ เอาเอ็นซีแบบแรงๆเนอะ หึหึ -..-

โฮะๆ ตอนนี้เรามีเมลเเล้วนะ 
kihae-pop@hotmail.com
แอดมาคุยกันได้ ไรท์เตอร์ฉีดยาแล้ว^^

เนื่องด้วยประโยคสุดท้ายของฟิค
แล้วคุณล่ะเคยจูบใครรึยัง??
ภ้าไม่เคยมาจูบไรท์เตอร์ได้นะ ห้าห้าห้าบวก

*3* มั๊ววววะ

 

 

 

 

วันนี้ดงเฮอารมณ์ดีเป็นพิเศษ อุตส่าห์เอาอาหารกลางวันมาให้คิบอมถึงกองถ่าย

 

“อ่าว ดงเฮ มาหาคิบอมเหรอ” ช่างทำผมใจแต๋วท่านหนึ่งในกองกล่าวทักดงเฮอย่างรู้ทัน เพราะดงเฮบากหน้ามาที่นี่ทั้งทีจะให้มาหาใครถ้าไม่ใช่คิบอม

 

“ครับ แล้วตอนนี้คิบอมอยู่ตรงไหนครับเนี่ย”

 

“อ๋อ นั่งอยู่กับนางเอกใหม่อยู่ทางโน้นน่ะ” ดงเฮจึงเดินไปทางที่ช่างทำผมคนนั้นชี้

 

 

 

 

 

 

 

“คนนั้นมันเป็นใครมีดีกว่าชั้นนักรึไง ทำไมคุณถึงต้องไปไหนมาไหนกับมัน” ดงเฮหยุดเดินเมื่อได้ยินเสียงของผุ้หญิงคนหนี่ง จะหาว่าเค้าอยากรู้เรื่องคนอื่นก้อไม่ผิด แต่เมื่อเห็นคนที่ผู้หญิงนั้นกำลังคุยด้วยเป็นคนที่เค้าคุ้นเคย ดงเฮจึงตัดสินใจยืนฟังอยู่ในมุมที่ทั้งสองคนนั้นมองไม่เห็น

 

“คือ..มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิดนะ ผมกับเค้าเป็นแค่เพื่อนกันจริงๆ” เสียงคิบอมตอบโต้ผู้หญิงคนนั้น เค้าคนนั้นที่คิบอมกล่าวถึง หมายถึงตัวเค้าเองรึเปล่า??

 

“เพื่อนเหรอ แล้วทำไมต้องทำท่าทางสนิทสนมกันอย่างนั้นด้วย เพื่อนคนพิเศษรึไง” ผู้หญิงตรงหน้าคิ

บอมพูดแกมประชด

 

“เชื่อใจผมสักครั้งนะ ผมกับเค้าไม่ได้คิดอะไรจริงๆ”เสียงพูดของคิบอมเจือไปด้วยความจริงจัง เค้าที่คิบอมพูดถึงคือตัวเค้าเองจริงๆใช่มั้ย แสดงว่าคิบอมหลอกเค้ามาตลอดเลยเหรอ

 

“ถ้าคุณกับคนนั้นไม่ได้มีอะไรกันจริงๆ ชั้นจะยอมเชื่อใจคุณสักครั้ง ถือเป็นครั้งแรกและครั้งเดียว”

 

“ขอบคุณที่อุตส่าห์เชื่อใจผม ผมรักคุณนะ” สิ้นประโยคภาพที่ดงเฮได้เห็นคือ...คิบอมประกบริมฝีปากกับผู้หญิงตรงหน้า

 

พอกันที เค้าไม่อยากมองภาพที่บาดตาบาดใจแบบนี้อีกแล้ว

เค้าไม่คิดว่าคนที่เค้ารักที่สุดจะหลอกเค้าได้แนบเนียนขนาดนี้

 

“นายมันคนลวงโลก ชั้นไม่น่าไปรักคนอย่างนายเลย” ดงเฮสบถออกมาด้วยความโกรธปนเสียใจ แล้วเดินจากมา

 

 

 

 

 

 

//ตึ้ง ตึง//

 

เสียงออดห้องของซองมินดังขึ้น

 

“ดงเฮ” ซองมินโผกอดเจ้าของอย่างต้องการจะปลอบประโลม เมื่อเห้นผู้มาเยือนใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตาเค้าก้อเริ่มใจไม่ดีไปด้วย

 

“ดงเฮ ใจเย็นๆนะ เข้ามาข้างในก่อนนะ” ซองมินพาดงเฮเข้ามาในห้อง ในเวลานี้มีใครจะช่วยเค้าได้นอกจากซองมินอีกแล้ว

 

“เกิดอะไรขึ้นเล่าให้ชั้นฟังหน่อยซิ”ซองมินยังคงงงในท่าทางเสียใจของเพื่อนรัก แม้จะรู้จักกันมาแสนนานแต่เรื่องแบบนี้ใช่ว่าจะมองตาแล้วก้อรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

 

ดงเฮจึงเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้ซองมินฟัง รวมทั้งที่เค้าเห็นคิบอมจูบกับผู้หญิงคนนั้นด้วย

“ชั้นว่าคิบอมคงจะไม่ทำอย่างนั้นหรอกนะ นายลองคิดดูสิเรื่องของนายกับคิบอมน่ะใครๆเค้าก้อรู้ทั้งนั้น ถึงคิบอมจะปิดบังผู้หญิงคนนั้นยังไงก้อไม่มีทางที่เธอจะไม่รุ้หรอก” ซองมินพยายามมองโลกในแง่ดีเพราะมันอาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่ดงเฮเห็นก้อได้

 

“เชื่อชั้นนะดงเฮ คิบอมเค้าไม่ทำอย่างนั้นหรอก คิบอมรักนายจะตายไป” ซองมินยังคงปลอบประโลมเพื่อนรักให้รู้สึกดีขึ้น แต่ดงเฮก้อยังร้องไห้ไม่หยุดอยู่ดี

 

“นายบอกว่าคิบอมเค้าไม่ทำอย่างนั้น แล้วสิ่งที่ชั้นเห็นล่ะมันคืออะไร ชั้นฝันงั้นสิ”

 

“ดงเฮ สิ่งที่นายเห็นอาจจะไม่ใช่เรื่องจริงเสมอไปนะ” ซองมินกล่าวพร้อมกับลูบไหล่ดงเฮขึ้นลง

 

“ชั้นว่าตอนนี้นายพักผ่อนก่อนดีกว่านะ ไว้ให้นายใจเย็นกว่านี้แล้วค่อยไปเคลียร์กับคิบอมให้รู้เรื่องก้อแล้วกัน” ซองมินพูดกับดงเฮด้วยความหวังดี ตอนนี้ดงเฮทั้งโกรธทั้งเสียใจอาจจะคิดอะไรในด้านลบและไม่เป็นผลดีต่อตัวเองได้ สิ่งที่ดีที่สุดคือใก้ดงเฮนอนพักผ่อนจะได้ไม่ต้องคิดฟุ้งซ่าน

 

 

 

 

 

“ดงเฮ~ ชั้นกลับแล้วววว”เสียงคิบอมตะโกนเรียกชื่อคนรักลั่นบ้าน

 

“ดงเฮ...~ มาให้ชั้นจูบยามเย็นหน่อยซี่” คิบอมตะโกนเรียกอยู่หลายครั้งแต่ก้อไม่มีวี่แววว่าร่างบางจะวิ่งออกมา

 

.....ไม่มีสัณญาณตอบรับจากคนรักที่ท่านเรียก.....

 

“อ่าว คุณคิบอมไม่ได้กลับมาพร้อมกับคุณดงเฮหรอกเหรอคะ”คุณแม่บ้านของบ้านเอ่ยปากถามคิบอม

 

“เปล่าฮ่ะ ดงเฮออกไปข้างนอกเหรอ ไม่ได้อยู่บ้านหรอกเหรอครับ” คิบอมตอบ

 

“อ่าว ก้อคุณดงเฮบอกว่าจะเอาข้าวกลางวันไปให้คุณคิบอมที่กองถ่ายนี่คะ” คุณแม่บ้านพูด

 

“ไปหาผมเนี่ยนะครับ ทำไมผมไม่เจอล่ะ”คนร่างสูงตกใจเป็นอย่างมากเมื่อคุณแม่บ้านบอกว่าไปหาเค้าที่กองถ่าย

 

คิบอมหันหลังเดินออกไปจากบ้านและสตาร์ทรถอย่างทันที เค้าอยู่เฉยไม่ได้แล้ว ดงเฮบอกกับคุณแม่บ้านว่าจะไปหาเค้าตั้งแต่ตอนกลางวันแต่ตอนนี้ยังไม่กลับบ้าน อีกทั้งเค้ายังไม่ได้ดงเฮที่กองถ่ายอีกด้วย คนอย่างดงเฮไม่เคยคิดจะโกหกใครแน่นอน

 

 

 

 

 

 

 

//ปัง ปัง ปัง ปัง!!//

 

เสียงคิบอมเคาะประตูดังสนั่นและต่อเนื่อง คิบอมที่ยืนอยู่หลังประตูห้องอพาทเมนต์ซองมินเป็นห่วงดงเฮจนลืมไปว่าห้องของซองมินมีกริ่งให้กด - -*

 

“ซองมิน ดงเฮอยู่ไหน ชั้นจะหาดงเฮ” คิบอมโพล่งขึ้นทันทีที่ซองมินออกมาเปิดประตู

 

“เดี๋ยวๆๆๆ นี่ คิบอม นายไปอยู่ไหนมาทำไมไม่รีบมาง้อฮ่ะ” ซองมินจับชายเสื้อของคิบอมไว้เพื่อเรียกตัวไว้ซักไซร้ถึงเรื่องที่เกิด

 

“ง้ออะไรเล่า ให้ชั้นไปหาดงเฮก่อนแล้วค่อยคุยกัน”คิบอมไม่สนใจซองมินเอาแต่ตะเกียกตะกายเข้าไปในห้อง

 

“ก้อวันนี้ดงเฮเค้ามาเล่าให้ชั้นฟังว่านายนอกใจเค้า”ซองมินพูด

 

“ว่าไงนะ”คิบอมเอ่ยถามอย่างงงๆ

 

“ดงเฮบอกว่า นาย-นอก-ใจ-เค้า”ซองมินพูดเสียงดังฟังชัด

 

“เหอะ ชั้นเนี่ยนะนอกใจ ตลกแล้ว เล่าให้ชั้นฟังซิว่าดงเฮเล่าอะไรให้นายฟัง”คิบอมหันมาถามซองมิน

 

ซองมินจึงลากคิบอมไปนั่งที่ระเบียงอีกด้านของห้องเพื่อไม่ให้รบกวนดงเฮที่กำลังนอนพักผ่อน

 

“ดงเฮบอกว่าเห็นชั้นจูบกับผู้หญิงคนนั้นด้วยเหรอ” มาถึงตรงนี้คิบอมพอจะเดาออกว่าทำไมดงเฮไปหาเค้าที่กองถ่ายแต่เค้าไม่เจอ และทำไมไม่ยอมกลับบ้าน

 

“ใช่ บอกมานะผู้หญิงคนนั้นคือใคร”ซองมินขึ้นเสียงถามคิบอม ถ้าไอ่หน้าหล่อนี่หักอกเพื่อนเค้าจริงๆ กระต่ายน้อยซองมินจะฆ่ามันซะตอนนี้เลย

 

“ผู้หญิงคนนั้นคือ นางเอกในละครที่ชั้นเล่นเองแหละ นี่ดงเฮไม่รุ้จักเหรอเนี่ย” คิบอมตอบ

 

“หา! นางเอกละคร แล้วทำไมนายต้องจูบเค้าด้วยล่ะ นายนี่ร้ายกาจมากเลยนะทิ้งเพื่อนชั้นไปคบนางเอกละครเหรอ” ซองมินเริ่มโกรธแทนเพื่อน

 

“คือมันอยู่ในบทน่ะ ตอนนั้นชั้นกำลังซ้อมบทกับคุณโคอาราเค้าอยู่” คิบอมเล่าเหตุการณ์ต้นเหตุ ลึกๆก้อแอบดีใจที่ดงเฮหึง

 

“ซ้อมบท!!”ซองมินอุทานอย่างหัวเสีย

 

“ใช่ อีกอย่างชั้นไม่ได้จูบจริงด้วย แค่ก้มหน้าลงไปเฉยๆ”

 

“เฮ้ออ...~ โล่งอก นึกว่านายจะนอกใจจริงๆซะอีก”

 

“ชั้นทำอย่างงั้นไม่ได้หรอกซองมิน ชั้นมีดงเฮอยู่ทั้งคน คราวนี้ชั้นไปหาดงเฮไปรึยังล่ะ”

 

“อื้ม ไปสิคุยกันดีดีนะ”

 

คิบอมจึงลุกจากเก้าอี้ไปอย่างรีบร้อนทะยานเข้าหาดงเฮในทันที

 

 

 

 

 

ร่างบางหลับอยู่บนโซฟา ใบหน้าหวานยังคงเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาแสดงถึงว่าได้ผ่านการร้องไห้อย่างหนักมาก่อนหน้านี้

 

“ดงเฮ”คิบอมกระซิบเรียกดงเฮข้างๆหูของคนขี้เซา แต่ดงเฮยังคงนิ่งเฉยไม่ขยับเขยื้อน

 

“ซองมิน งั้นชั้นกลับก่อนนะ”ร่างสูงกล่าวลาเจ้าของห้องก่อนจะช้อนตัวดงเฮขึ้นมาในอ้อมกอดแล้วพาออกจากห้องเพื่อจะได้ขึ้นรถแล้วกลับไปเคลียร์ที่บ้าน -..-

“อื้อออออ.....”เสียงร่างบางครางในลำคอขณะอยู่บนรถของคิบอมระหว่างทางกลับบ้าน

 

“อ่าว ดงเฮตื่นแล้วเหรอ”ร่างสูงทักคนรักที่กำลังสะลึมสะลือ

 

“คิบอม”ดงเฮครางชื่อนั้นเบาๆด้วยความงง

 

“จอดรถเดี๋ยวนี้ ชั้นจะลง”ดงเฮพูดพร้อมจะเปิดประตูรถแต่ถุกมือของคิบอมรั้งไว้

 

“นายจะทำอะไรมันอันตรายนะ”คิบอมเอ่ยด้วยความเป็นห่วง

 

“งั้นนายก้อจอดรถสิ ชั้นจะลง”ดงเฮยังดื้อดึงจะลงไปสะให้ได้

 

“ลงไปไหนแล้วไม่กลับบ้านเราด้วยกันเหรอ”

 

“มันไม่มีคำว่าบ้านของเราแล้วละคิบอม”

 

สิ้นประโยคคิบอมหยุดรถทันที

 

“ดงเฮ เรื่องนั้นน่ะ ชั้นอธิบายได้นะ”

 

“อธิบายเหรอ นายเก็บปากนายไว้จูบกับหมาเถอะ”ร่างบางพูดจบก้อเปิดประตูลงจากรถทันที

 

เมื่อเห็นดงเฮลงจากรถ ร่างสูงเองก้อจะอยู่บนรถอีกไม่ได้ คิบอมรีบวิ่งตามร่างบางไป แล้วสวมกอดร่างนั้นไม่ให้วิ่งหนีตนไปอีก

 

“ดงเฮ เรื่องของชั้นกับผู้หญิงคนนั้นน่ะเป็นแค่ในละครเท่านั้นแหละ”ร่างสูงกระซิบลงข้างใบหูของร่างบาง

 

“นี่ ปล่อยนะ ถ้านายบอกว่าเป็นละคร ทำไมตอนที่ชั้นเห็นไม่มีกล้องซักตัวล่ะ” ดงเฮยังไม่ยอมเชื่อง่ายๆ

 

“ก้อ นั่นมันเป็นการซ้อมนี่ ชั้นกับนางเอกแค่ซ้อมด้วยกันเฉยๆ ไม่จำเป็นต้องมีกล้องมาถ่าย”

 

“แล้วถ้าซ้อม ต้องจูบจริงด้วยเหรอ” นี่แหละคือเรื่องที่เค้าโกรธที่สุด คิบอมไปจูบกับคนอื่นที่ไม่ใช่เค้า

 

“ชั้นไม่ได้จูบจริง ชั้นแค่ก้มหน้าลงไปให้มันดูเหมือนจูบเฉยๆ” คิบอมอธิบายให้คนตรงหน้าได้เข้าใจก่อนจะพลิกตัวร่างบางให้หันมาเผชิญหน้ากับเค้า

“ถึงจูบจริงชั้นก้อไม่ได้จูบเค้าอย่างที่ชั้นจูบนายหรอก ปากชั้นน่ะมีไว้จูบนายคนเดียว”

 

สิ้นประโยคคิบอมไม่ปล่อยโอกาสให้ดงเฮได้เถียงอะไรอีก รีบกดจูบลงบนเรียวปากบางนั้นทันที ลิ้นร้อมตวัดกันอย่างไม่รุ้จบ

 

 

 

 

จูบที่เนิ่นนาน

 


จูบที่แสนหวาน

 

จูบที่เร่าร้อน

 

จูบที่นุ่มนวล

 

จูบที่ลึกซึ้ง

 

 

 

 

 

 

 

แล้วคุณล่ะเคยจูบใครรึยัง?? 








***************************************************

กลับมาต่อให้แล้วววว
หลังจากหายไปสักพัก  ไม่ใช่อะไร
ไรท์เตอร์ไปดูสี่แพร่งมา 
มันน่ากลัวจนไม่ได้คิดอย่างอื่นภาพเจ้าหญิงอยู่ในสมองตลอด(ขี้เกียจก้อบอกเหอะ)
มันหลอนนนมากกกกก

ขอโทดสำหรับเอ็นซี
บอกว่าจะมีเอ็นซีแต่ดันไม่มีสะงั้น - -*
ก้อเห็นมีคนขอสเปเชี่ยล Hate that I love U +เอ็นซีมา
เลยจะจัดให้ ทำไมอยากอ่านสเปเชี่ยลเรื่องนี้กันอะ??
มีคนบอกว่ามันสั้นเกินจริงป้ะ??
ไรท์เตอร์เองยังรู้สึกอย่างงั้นเลย
เลยอยากต่อให้ เอาเอ็นซีแบบแรงๆเนอะ หึหึ -..-

โฮะๆ ตอนนี้เรามีเมลเเล้วนะ 
kihae-pop@hotmail.com
แอดมาคุยกันได้ ไรท์เตอร์ฉีดยาแล้ว^^

เนื่องด้วยประโยคสุดท้ายของฟิค
แล้วคุณล่ะเคยจูบใครรึยัง??
ภ้าไม่เคยมาจูบไรท์เตอร์ได้นะ ห้าห้าห้าบวก

*3* มั๊ววววะ