คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : intro
Intro..
“มันถึงเวลาที่องค์ชายจะต้องทำเพื่อราชวงศ์แล้วล่ะ” เสียงแหบแห้งของชายชรากล่าวกับชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ที่นั่งอยู่เก้าอี้ไม่ตัวใหญ่ด้านข้าง
“พะย่ะค่ะ เสด็จพ่อลูกเข้าใจ” ชายหนุ่มร่างสูงตอบด้วยใบหน้าเรียบเฉย
“เจ้าต้องแต่งงานกับคนที่เสด็จปู่หมั้นหมายไว้ให้”
“......” ชายหนุ่มไม่ได้ตอบอะไรและยังคงทำหน้านิ่งเช่นเดิม
“แล้วถ้าคนนั้นไม่ใช่ผู้หญิงละเพคะ ผ่าบาท” หญิงวัยกลางคนที่นั่งอยู่ไม่ไกลท้วงขึ้นมา
“ไม่ใช่ก็ต้องแต่ง พระมเหสีเจ้าก็รู้ว่าตอนนี้สถานภาพทางการเงินของราชวงศ์ย่ำแย่แค่ไหน” ชายวัยชราย้ำหนักแน่น
“แต่.....” หญิงวัยกลางคนท้วงอีกครั้ง
“ไม่เป็นไรหรอกพะยะค่ะ เสด็จแม่ ลูกยินดีจะทำตามพระประสงค์ของเสด็จพ่อ” ร่างสูงตัดบท
“ลูกขอทูลลา” จากนั้นร่างสูงก็เดินออกจากห้องไปนิ่งๆ
“นี่จุนโฮ ตกลงอาทิตย์หน้าจุนโฮจะไปอิตาลีกับเค้าไหมอ่ะ” เด็กแก้มอูมสะกิดเพื่อนตาตี่ที่นั่งกดสมาร์ทโฟนเครื่องหรูไม่เงยหนาเงยตาข้างๆ
“เดี๋ยวเค้าต้องดูก่อน ไม่แน่คุณแม่อาจจะไปลอนดอน เค้าอยากไปลอนดอนมากกว่า” คนตาตี่ตอบแบบไม่เงยหน้าขึ้นมาจากเจอสมาร์ทโฟน
“โหย จุนโฮอ่า ไหนสัญญากับเค้าเลยไง” คนแก้มอูมยู่ปากบ่นเพื่อนตาตี่ที่ผิดสัญญากับตัวเอง
“เอาน่าๆ งั้นถ้าคุณแม่ไปลอนดอนนะเค้าจะไปกับคุณแม่ก่อนพอช็อปกับคุณแม่เสร็จ เค้าจะรีบบินไปหาอูยองที่อิตาลี โอเคไหม ?” คนตาตี่เงยหน้าจากจอสมาร์ทโฟนขึ้นมาง้อเพราะเริ่มรู้ว่าเพื่อนแก้มอูมของตัวเองเริ่มจะงอน
“จริงนะ ? คิคิคิ จุนโฮน่ารักมากๆ” คนแก้มอูมยิ้มตาหยี
“ฮ่าๆ ใครๆก็บอกแบบนี้แหละอูยอง” ตาตาตี่กอดอกภูมิใจในความน่ารักของตัวเอง
“น่ารักจนจินอุนชอบอ่ะหรอ ฮ่าๆ นั่นไงพูดถึงก็มาเลย” อูยองชี้ไปทางประตูที่มีคนตัวสูงตาตี่แบบจุนโฮกำลังเดินเข้ามา
“ข้อนั้นไม่ใช่สิ่งที่เค้าภูมิใจเลยเถอะ= = มาทำไม!” ตอบเพื่อนเสียงเนือยๆ ก่อนจะหันไปตะคอกคนที่กำลังเดินมาหาตัวเอง
“นูนออ่าา ทำไมพูดกับผมแบบนี้ล่ะ ผมแค่ยากเจอหน้า” คนตัวสูงนั่งลงที่เก้าอี้ข้างหน้า
“ฉันไม่อยากเจอหน้าแก กลับห้องเรียนแกไปไป นี่มันห้องฉัน!” จุนโฮไล่เสียงดังแต่เพื่อนในห้องก็ไม่ได้หันมามองเพราะชินแล้วกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแบบนี้ทุกเช้า
“ผมอยากอยู่กับนูนอนี่นา” คนตัวสูงเริ่มถึงเนื้อถึงตัวด้วยการจับมือ
“ไม่เรียนหนังสือรึไง ไอ้บ้าจินอุน!” จุนโฮสะบัดมือออกอย่างแรงพร้อมตะวาด
“นูนอเป็นห่วงผมหรอครับ” คนตัวสูงยังหน้าด้านหน้าทนยิ้มหวานให้
“ห่วงกับผีน่ะสิ เลิกเรียกฉันว่านูนอได้แล้ว คนในครอบครัวฉันเท่านั้นที่เรียกได้!”
“ก็ผมไงคนในครอบครัวของนูนอ” อีกครั้งที่คนตัวสูงยังคงหน้าด้าน
“อ๋อ แกคงเป็นลุงฉันสินะจินอุน หน้าแกก็แก่พอได้นะไว้คราวหน้าฉันจะไหว้แกแล้วกัน”
“......” คนตัวสูงเริ่มหน้าเสีย
“อะไรไอ้จินอุน ยังจะมาหน้าด้านนั่งอยู่อีกเลิกยุ่งกับฉันได้แล้ว ออกไป!” ตะวาดเสียงดังแล้วชี้ไปที่ประตู
“ไว้ผมจะมาหาใหม่นะครับ” คนตัวสูงที่ความหนาของหน้าพอๆกับส่วนสูงลุกขึ้นส่งยิ้มหวานให้
“เออคราวหน้าฉันจะไหว้แกแล้วกัน” จุนโฮตอบแล้วก้มหน้าเล่นสมาร์ทโฟนเครื่องหรูของตัวเองต่อแบบไม่ใส่ใจคนตัวสูงที่กำลังเดินออกไป
“จุนโฮ น่าสงสารออก...” อูยองพูดเบาๆ
“สงสารอะไร” จุนโฮเงยหน้าขึ้นมาถามด้วยความไม่เข้าใจในคำพูดของเพื่อนตัวเองแบบสุดพลัง
“ก็จินอุนน่ะสิ จินอุนชอบจุนโฮนะ” อูยองตอบตามสิ่งที่ตัวเองคิด ทำให้จุนโฮอดเอ็นดูในความใสซื่อของเพื่อนตัวเองไม่ได้
“เอาน่าอูยองไว้นายโตขึ้นนายจะเข้าใจเอง” บอกแล้วลูบหัวเพื่อนรักเบาๆ
“เฮ้ๆ เค้าแก่เดือนกว่าจุนโฮอีกนะจะมาว่าเค้าเด็กได้ไงอ่ะ” อูยองปัดมือออกแล้วจัดทรงผมใหม่
“ฮ่าๆ ช่างเถอะในโรงเรียนมันไม่มีผู้หญิงไง เดี๋ยวพอ จินอุน มันไปเจอผู้หญิงมันก็เลิกยุ่งกับฉันเองแหละ” จุนโฮส่ายหน้า ใช่แล้วโรงเรียนที่เขาและอูยองเรียนอยู่เป็นโรงเรียนอินเตอร์ที่มีค่าเทอมสูงมากและเป็นโรงเรียนชายล้วนที่ตั้งอยู่แถบเดียวกับโรงเรียนชายล้วนอีกสามโรงเรียนทำให้แถบนี้ไม่มีผู้หญิงทำให้มีผู้ชายด้วยกันมาจีบเขาและรวมถึงอูยองด้วย คงเพราะทั้งเขาและอูยองมีรูปร่างที่ค่อนข้างเหมือนผู้หญิงและหน้าตาน่ารักประกอบกับผิวที่ขาวตามฉบับลูกคุณหนู
“เลิกคิดเรื่องมันแล้วตั้งใจเรียนเหอะอูยอง” หันไปบอกเพื่อนที่นั่งเหม่อแล้วหันไปสนใจคุณครูต่างชาติที่กำลังยืนสอนอยู่หน้าห้อง
“เลิกเรียนและไปไหนดีอ่ะจุนโฮ” หลังจากเสียงออดหมดเวลาเรียนจุนโฮและอูยองรวมถึงเพื่อนคนอื่นๆในหองก็เริ่มเก็บของลงกระเป๋าเตรียมออกไปนอกโรงเรียน
“ไปชอปปิ้งเหอะ วันนี้เค้าเซ็งๆ” จุนโฮเก็บของเสร็จลุกขึ้นก่อนแล้วเดินนำไป
“อ่าก็ได้ๆ วันนี้เค้าเอาบัตรเครดิตมาพอดี ฮิๆ” อูยองตอบอย่างร่าเริงแทบจะตีปีกตามเพื่อนออกไปทันที
“หนักอ่า” อูยองบนหลังจากที่เดินชอปแหลกอยู่ในห้างดังแห่งหนึ่งใจกลางโซล
“ก็อยากซื้อเยอะทำไมล่ะ” จุนโฮตอบพร้อมชี้ไปที่ถุงกระดาษแบรนด์เนมนับสิบในมืออูยอง
“ก็ซื้อเสื้อผ้าใส่ไปอิตาลีไง จุนโฮว่าแต่เค้า ดูในมือตัวเองก่อนเหอะ “ อูยองประชดอีกคนที่เพิ่งบ่นตัวเองแต่ถุงในมือก็มีจำนวนไม่ต่างกับของตัวเองเผลอๆอาจจะมากกว่าด้วย
“แฮะๆ ก็มันหน้าหนาวแล้วนี่ เค้าเลยต้องซื้อชุดใหม่เอาแบบหนาๆไว้กันหนาวไง” จุนโฮหัวเราะแก้เขินที่โดนเพื่อนย้อน
“กลับกันเถอะ” อูยองชวนจุนโฮที่ดูท่าว่ากำลังจะไปชอปต่อ
“โหยยย เค้ายังไม่ได้รองเท้าเลยนะอูยอง”
“มะวานซืน จุนโฮเพิ่งซื้อไปเองนะ” อูยองท้วงเพราะเริ่มจะถือของในมือไม่ไว้
“ก็ได้ๆ งั้นเค้าโทรบอกคนขับรถให้มารอเลยแล้วกัน”
“อื้ม เค้าเหมือนกัน”
บ้านตระกูลอี
Junho
“อ้าว... คุณพ่อคุณแม่สวัสดีฮะ” เมื่อกลับมาถึงบ้านผมก็ต้องแปลกใจเมื่อเจอคุณพ่อกับคุณแม่นั่งอยู่พร้อมเพรียงกัน
“ตกใจอะไรจุนโฮ ฮ่าๆ” คุณแม่ขำออกมาด้วยความตลกแบบปิดไม่มิด = =
“ก็เห็นคุณพ่อกับคุณแม่ลงมานั่งตั้งแต่ยังไม่ถึงเวลาอาหารค่ำผมก็ตกใจน่ะสิฮะ”
“คือพอดีเรามีเรื่องสำคัญต้องคุยกับลูกน่ะ...”
“เรื่องอะไรฮะ ?” ทำไมตาขวาผมมันกระตุกรัวๆแบบนี้อ่ะ
“เราจะให้ลูกแต่งงาน” อิ๋บอ๋ายยยยยยยยยยยยยยยย! TOT
“ไม่ต้องตกใจหรอกจุนโฮ จะตอนนี้หรือตอนหน้าลูกก็ต้องแต่งอยู่ดี ไปแต่งตัวเถอะ เรามีนัดกับครอบครับเจ้าบ่าว”
“แม่ไปนัดกับครอบครัวเจ้าบ่าวตอนไหน ผมไม่เห็นรู้เรื่องเลย ห๊ะ! เจ้าบ่าว! แม่ ผมไม่ใช่หรอที่ต้องเป็นเจ้าบ่าว” โอ้ย แต่งงานไม่พอให้ผมไปเป็นเจ้าสาวอีก แต่งงานทั้งทีแทนที่จะได้เป็นเจ้าบ่าว จุนโฮคนนี้อยากจะฆ่าตัวตายๆๆๆๆๆๆๆ
ฮือออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ ฮอลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลล ช่วยผมด้วย
note ; ประเดิมก่อนไม่เคยแต่งแนวนี้มาก่อนเลยอ่ะ ฮ่าๆ แปลกๆ ถ้ามีต้องไหนอะไรขัดข้องก็คอมเม้นต์บอกได้นะจ๊ะ
แต่ถ้าคอมเม้นต์ด่าก็ขอแบบซอฟต์ๆนะอย่าด่าแรงๆเก๊ากลัว T T น้องโฮในลุคนี้อาจจะแปลกๆ อ่านๆไปเดี๋ยวก็ชินเองแหละ คิคิ
ความคิดเห็น