[Fiction] HEARTROCKER x GRAYMAN Xll

ลำดับตอนที่ #2 : HEARTROCKER x GRAYMAN Xll : Memory of us [part 1] ;ม่านรูด

HEARTROCKER x GRAYMAN Xll : Memory of us [part 1]

(Short fic)

วันนี้เป็นวันเปิดภาคเรียนวันแรก สำหรับผมที่นี่เป็นสถานที่ใหม่เพราะผมพึ่งย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่ แต่ไม่ว่าผมจะมอง

ไปทางไหนก็เจอแต่พวกหน้าตาไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่ มองแล้วขัดตาพิกล ถ้าเป็นไปได้ผมอยากจะศัลยกรรมใบหน้าให้เขา

ถ้าไม่ติดว่าพรสวรรค์ด้านการช่วยเหลือคนสำหรับผมคือติดลบ....

                เท่าที่ผมมองๆ ดูแล้วการที่จะหาเพื่อนใหม่ที่หน้าตาดีและพึ่งได้นี่คงจะยากไม่ใช่เล่น  (_ _ );  ผมอาจจะผิดเองที่

รสนิยมสูง แต่เรื่องเพื่อนมันสำคัญและเป็นเรื่องที่ผมจริงจังมากที่สุดนี่นา

                “นาย”

                ผมหันไปตามเสียงเรียก พอหันไปมองอีกฝ่ายปุ๊บ...

            พลั่ก!

ผมก็เอาเท้าถีบอีกฝ่ายทันที....ข้อหาหน้าตาดีกว่าผม เขาไม่ตอบโต้ ผมคิดว่าเขาคงช็อคค้างที่โดนคนไม่รู้จักถีบ

แต่ทำไงได้? ในเมื่อถีบไปแล้ว ผมก็ขอวิ่งหนีอย่างแมนๆ ละกัน

                “โอ๊ยยย เอกหนอเอก ทำอะไรลงไปวะนี่..เฮ้ย แต่มันหน้าหล่อเองนี่หว่า แล้วผมสีหวานซอยสั้นนั่นอีก

ออร่ากระจาย รับไม่ได้โว้ยยยยย” ผมตะโกนในที่ลับตาคน และนั่งสงบสติอารมณ์คนเดียวตรงนั้นอยู่พักใหญ่

             ถึงเวลาเข้าเรียน

                “ชิบหายละครับ” ไม่รู้ว่าเป็นสวรรค์ลิขิตหรือนรกกันแน่ ที่ทำให้ผมได้อยู่ห้องเดียวกับนายหน้าหล่อที่พึ่งโดนลูก

ถีบผมไปหมาดๆ แถมแค่นั้นไม่พอ...เรายังได้นั่งข้างกันอีกด้วย... เหตุเพราะผมเข้าสายทำให้เหลือที่นั่งแค่ที่เดียว

ผมใช้หางตามองเขาเล็กน้อย พอเขารู้ตัวผมก็หันกลับมา รู้สึกขนลุกอย่างแรง.....เปล่าหรอก ผมปวดขี้

                “นี่นาย ฉันขอไปเข้าห้องน้ำแป๊ปนะ อย่าให้ใครมานั่งเชียวล่ะ ฉันสงสารแทน” พูดเสร็จผมก็เดินออกจากห้องไป

ทันที ผมมองกลับไปเห็นเขาค้างอีกรอบแล้วล่ะ ฮ่าๆ หน้าเวลาเอ๋อนี่ตลกใช้ได้ อย่างน้อยก็น่าอิจฉาน้อยกว่าตอนเก๊กหล่อ

ระหว่างที่ผมกำลังเดินหาห้องน้ำ ก็กินเวลาไปเกือบสิบนาทีเพราะผมไม่คุ้นเคยกับที่นี่ แต่ยังไม่ทันจะก้าวเข้า

ห้องน้ำ ก็มีเสียงอันทุ้มขัดขึ้นมา

                “นี่เธอจะไปทำอะไรในห้องน้ำ!!”

“เรียนหนังสือมั้งครับ”

“จะเรียนจะขี้หรือตีหรี่อะไรก็ไม่ให้ทั้งนั้น! หมดเวลาแล้ว กลับเข้าห้อง!! “

            ผมก็พยักหน้าหงึกๆ คิดว่าเปิดเรียนวันแรกการไม่มีเรื่องคงจะดีกว่า แล้วเดินตามครูเข้าห้องไปนั่งข้างๆ คุณชาย

หน้าหล่อตามเดิม

                “ขี้เร็วเนอะ” เขาพูดติดตลก แต่ผมไม่ขำด้วยหรอกนะ การต้องมานั่งอั้นแบบนี้มันไม่เท่เอาซะเลย

                “ตลก เหอะๆ “ ผมหัวเราะแห้งๆ เขายิ้มแล้วยื่นมือมาพร้อมบอกว่า

                “ยินดีที่ได้รู้จักนะ ฉันชื่อเบส”

            “เอก ยินดีเช่นกัน เรื่องเมื่อเช้าขอโทษนะ ไม่ได้ตั้งใจ..” ผมยิ้มแล้วยื่นมือไปจับกับมือของอีกฝ่ายที่ยื่นมา ....ยี๋

ผู้ชายอะไร มืออย่างกับผู้หญิง

                เนื่องจากเพราะผมนั่งข้างเบส เราเลยได้คุยกันในหลายๆ เรื่อง และก็พบว่าเรามีงานอดิเรกหลายๆ อย่าง

ที่คล้ายกัน เช่น ชอบเล่นเกม หรืออ่านหนังสือ เป็นต้น เราเลยตกลงกันว่าจะสร้างชมรมงานอดิเรกขึ้นมา โดยมีข้อบังคับคือ

เราต้องหาสมาชิกชมรมให้ได้ 5 คน และหาครูที่ปรึกษาชมรม

                ช่วงแรกผมกับเบสช่วยกันแจกใบปลิวโฆษณา บางคนรับไปแล้วก็โยนทิ้ง แต่พวกเราก็ไม่ได้ท้อใจอะไร จน

สุดท้ายก็ได้เพื่อนร่วมอุดมการณ์อีก 3 คนครบ นั่นคือ ออย คิว โน๊ต และไปขอครูคนที่ไม่ให้ผมไปขี้ในวันเปิดภาคเรียนให้มา

ช่วยเป็นครูที่ปรึกษาของชมรม ถือเป็นปราฏิหาริย์ที่ครูเขายอมง่ายๆ ...ทั้งที่เรื่องขี้ไม่ยอมแท้ๆ...

                ออยเป็นคนที่พูดมากที่สุดในชมรมแต่ก็มีความสามารถเป็นเลิศในทุกๆ ด้าน ส่วนลุงโน้ตก็พูดมากรองลงมาจาก

ออย จริงๆ เขาก็ไม่ได้แก่อะไรขนาดนั้นหรอก แต่ผมเรียกแบบนี้แล้วมีความสุขมากกว่า แล้วก็คิวคนสุดท้าย น้องเล็กสุดใน

ชมรม เป็นเด็กน่ารักที่โดนออยแกล้งประจำ ผมเดาว่าสองคนนี้ต้องมีซัมติ้งกันอยู่แน่ๆ

                หลังจากนั้นไม่นานชมรมเราก็ได้รับความนิยมอย่างมาก เมื่อมีการแคสเกมกันขึ้น คนในโรงเรียนและนอก

โรงเรียนต่างก็ชอบและถูกใจในการแคสของพวกเรา

                “ชมรมเราตอนนี้ประสบความสำเร็จอย่างมาก เราไม่คิดจะฉลองกันหน่อยเหรอครับ? “ คิวพูดขึ้นมา

                “อ่ะจ่ะอ่ะ!? “ ทุกคนต่างมองหน้ากัน แล้วพูดต่อว่า “เป็นความคิดที่ใช้ได้อยู่”

                “งั้นเอางี้ ห้าทุ่มเจอกันที่บาร์ EMP เคป่ะ” ผมพูดและทุกคนก็พยักหน้า

                กริ๊ง กริ๊ง

            เสียงแก้วน้ำกระทบกันไปมา มีหลายๆ คนที่มาฉลองที่นี่เวลาประสบความสำเร็จ พวกของเอกเองก็ด้วย พอทุก

คนในชมรมมาครบ พวกเขาก็ดื่มกันหนักมาก ต่างคนต่างไม่ยอมกัน...เอกก็ดื่มไปเยอะพอสมควร แต่ดูเหมือนจะเป็นคนที่

มีสติที่สุดในขณะนี้

                “เหี้ยเบส...กูมึนว่ะ” เอกหันไปหาเพื่อนสนิทหวังว่ามันจะช่วยพยุงเขากลับคอนโดของเขาได้ แต่กลับกัน....

                เขามองคนที่นอนราบกับพื้นอย่างเอือมระอา และด้วยความที่เขายังพอมีสติอยู่แม้น้อยนิด เลยช่วยพยุงเพื่อนคน

สนิทขึ้นมา และตัดสินใจทิ้งคนอื่นๆ ให้ผู้อาวุโสที่สุดในชมรมดูแล

                เขาพาตัวเองและเพื่อนเดินเซๆ ออกจากบาร์ไปตามทางเดินเรื่อยๆ แล้วเหลือบไปเห็นโรงแรมพอดี มันถือเป็น

ตัวเลือกที่ดีเพราะจะทำให้เขาไม่ต้องเดินไกล และอีกอย่างเขาก็คงมีสติอยู่ได้อีกไม่นาน สุดท้ายเลยตัดสินใจพยุงเบสเข้าไป

พร้อมเช็คอินเรียบร้อย แต่ตาของเขาคงพร่ามัวจนไม่ได้สังเกตคำว่า “ม่านรูด”

 

---------------------------------------------------------------------------------------------

สปอยว่าเนื้อเรื่องต่อจากพาร์ทนี้อาจมีดราม่าของสองหนุ่มเล็กน้อยถึงปานกลางนะคะ
หลังจากที่เป็นแนวคอเมดี้ ที่พี่เอกทะเล้นๆ มาสักพักแล้ว 5555
ม่านรูดนี่เข้าจริงไม่ได้ฝันแต่อย่างใด แต่จะเป็นยังไงต่อ รอติดตามนะคะ อุฮิ ♡
คาดว่าอีกสองพาร์ทก็จบตอน Memory of us แล้วล่ะค่า