แฟนฟิค Twilight

ข้อมูลเบื้องต้น

 

แนะนำตัวละครหลัก

_Carete Hale              _Augustus                    _Rone

                                                                                                Emmett  Rosalie  Esme  EdWest Carlyle Alics  Jasper Bella

 _Marcus           _Aro               _    Caius    

_Felix   _Jane   _Alex   _Dimitri

_Emily _Sam _Queue _Jared _Embry _Paul

บทนำ

        บางครั้งการลืมตาขึ้นมาเผชิญหน้ากับ”ความจริง”มันช่างเจ็บปวดเมื่อลืมตาขึ้นมาแล้วพบว่าเราไม่เหมือนเดิม เรากลายเป็นตัวอะไรหล่ะ...

          19.15 น.

          “พรุ่งนี้พบกันนะ นิน่า”

          ฉันโบกมือลาเพื่อนสาวที่โบกมือลงมาจากหน้าต่างภายในตัวบ้านเช่นกัน ระหว่างที่เดินกลับบ้านภายในความมืดและอากาศเย็นสบายภายในเมือง ฟลร์คส์ ที่ปลกคลุมด้วยเมฆฝนตลอดเวลาเป็นเรื่องธรรมดาของเด็กสาว แคร์ที จิว ซึ่งเธอเติบโตขึ้นมาภายในเมืองเล็กๆนี่ เธออายุ 15 ปี เธออาศัยอยู่กับ ปีเตอร์ จิม และ มาเรียจิม สองสามีภรรยา และเธอยังมีพี่ชายหรือ จอม จิว ซึ่งทำงานอยู่ในเมืองหลวงของสหรัฐอเมริกาที่อยู่ห่างจากเมืองเล็กๆนี่หลายขุม และเค้ามักจะกลับมาหาครอบครัวปีละ 2-3 ครั้งต่อปี

          ระหว่างทางกลับบ้านในถนนอันมืดมิด มีกลุ่มวัยรุ่นขับรถจักรยานยนต์ประมาณ 7-8 คัน ปั่นไปรอบๆตัวแคร์ เธอได้แต่ยืนตัวสั่นและพาวณาขอให้คนมาพบหรือมาช่วยได้ทันมันลากฉุดกระชากลากเธอขึ้นรถแต่แล้วร่างของพวกมันคนหนึ่งก็ล้มลงแล้วกลิ้งไปกับพื้นปูนของถนน เธอตั้งหลักจะลุกขึ้นหนีจู่ๆมีดเล่มยาวก็พุ่งเข้ามากลางหลังเธอยังไม่หันไปดูเสียด้วยซ้ำก็มีเสียงร้องอย่างเจ็บปวดดังขึ้นด้านหลังแล้วร่างของแคร์ก็ล้มลงกับพื้นด้วยความเจ็บปวดและเหมือนเรี่ยวแรงของเธอจะหมดไปเสียดื้อๆ ภาพต่างๆเริ่มเรือนรางผู้หญิงคนหนึ่งก้าวเท้ายาวๆของเธอเข้ามาหาแคร์ทีสบตากับเธอคนนั้น เธอมีผมสีทองอ่อนๆนัยต์ตาเป็นสีเหลืองอำพัน เธอหอบหายใจเร็วขึ้นแรงขึ้นก่อนที่ผู้หญิงตรงหน้าฉันจะพูดกับเธอว่า "ไม่เป็นไร...ฉันจะช่วยเธอเอง...สาวน้อย" พูดจบเธอก็กัดเข้าที่ข้อมือด้านขวาของแคร์ที แคร์กรีดร้องด้วยความเจ็บปวดและในที่สุด...เธอก็หมดสติไป และพอลืมตาขึ้นมาพบกับวันใหม่ เธอก็ได้รู้ว่าตนเองนั้นเปลี่ยนไป...เปลี่ยนเป็นสิ่งที่หน้ากลัว สยดสยอง แวมไพร์

บทที่ 1

        “เธอไม่ตอบสนองพิษ...โรซ”

        “เป็นไปไม่ได้!ฉันเป็นคนกัดเธอเองกับมือ เธอไม่ตายหรอก!คาร์-ไลล์”

        โรซกุมมือแคร์แน่น เด็กผู้หญิงคนนี้ไม่สมควรตาย เธอไม่สมควรตายเพราะพวกสวะสังคม ‘ได้โปรด...ฟื้นสิสาวน้อย’โรซคิดในใจ สีหน้าแสดงถึงความกังวนอย่างเห็นได้ชัด เมื่อ แคร์ที ไม่ตอบสนองพิษของเธอ

        เบลล่านั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างๆเตียงพร้อมกับกุมมือ เรเนสเม่ ลูกสาวของเธอกับคนรัก เอ็ดเวร์ด สีหน้าเธอไม่ต่างจากโรซาลีเท่าไหร่ เรเนสเม่เองก็เช่นกัน

        “ช่วยเค้าทีสิ คาร์ไลล์ฉันรู้ว่าคุณทำได้”

        โรซาลีกล่าวต่อหวังให้คาร์ไลล์ลองช่วยเธออีกที คาร์ไลล์ส่ายหัวไปมาเป็นเชิงบอกว่า เธอไม่รอดแล้ว เอ็ดเวร์ดยื่นมือมาแตะบ่าโรซาลี เพราะเค้ารู้ดีว่าคาร์ไลล์บอกว่าอย่างไร

        “ไม่...ฉันเห็น”

        อลิซซึ่งยืนอยู่มุมห้องแย้งขึ้นมาเมื่อภาพบางอย่างผุดขึ้นมาในหัว เธอหมาป่าสีขาวตัวใหญ่กระโจนเข้ามาภายในสวนหลังบ้าน ตรงนั้นมีแวมไพร์สาวสองคนกำลังนั่งคุยกันอยู่ หมาป่าสีขาวตัวนั้นกระโจนเข้าหาเรเนสเม่ แต่มีคนเข้ามาช่วยเธอด้วยการพุ่งใส่หมาป่านั่นจนกระเด็น และคนที่ช่วยเรเนสเม่คือ...แคร์ทีและภาพทุกอย่างก็ดับลงแค่นั้น

        “เป็นไปได้เหรอ อลิซ”

        เอ็ดเวร์ดถามต่อเมื่อเค้าอ่านใจอลิซ ในเมื่อแคร์ยังนอนไร้ลมหายใจอยู่ตรงนี้และไม่มีท่าทีว่าจะตอบสนองพิษของโรซาลีเลย

        “เธอเห็นอะไร อลิซ”

        แจสเปอร์ถามด้วยความสงสัยปนเป็นห่วง

“ฉันเห็นว่าแคร์อยู่กับเรเนสเม่ ที่สวนหลังบ้าน...”

        “จริงเหรอ!โรซาลีลุกพรวด และพุ่งไปหาอลิซอย่างรวดเร็ว”

        อลิซพยักหน้ายืนยันอีกครั้ง โรซาลีใจชื้นขึ้นมาบ้างเธอหวังว่าเด็กตนนี้จะไม่ตายเพราะพวกบ้าๆที่อยู่ข้างถนน เอ็มเม็ต เดินเข้ามาหาโรซาลีแล้วโอบจากด้านหลัง และกระซิบข้างๆหูโรซาลีว่า “เราจะได้ลูกสาวแล้ว...ดีใจไหมโรซ”

        โรซาลีได้ยินดังนั้นเธอจึงกอดตอบเอ็มเม็ตและยิ้มแกล้มปริ

        “สุดๆเลยค่ะ...เอ็ม”

       “แต่เธอยังไม่ตอบสนองพิษอะไรเลยนี่นา...ฉันว่า...”

        คาร์ไลล์ยังพูดไม่ทันจบจู่ร่างเล็กที่นอนอยู่กลางเตียงสีขาวก็กระตุกขึ้น แรงกระตุกเริ่มแรงขึ้น แรงขึ้นทุกคนถอยห่างจากเตียง

        เพ้ง!!!

        แจกันดอกไม้ที่วางอยู่ข้างๆตกลงพื้นแตกกระจายกลายเป็นเศษเล็กเศษน้อย ดวงตาที่เคยหลับสนิทโดยมีแพขนตายาวสวยจู่ๆก็ลืมตาขึ้นแล้วกระโดขึ้นยืนบนเตียงนั้น ดวงตาจากสีฟ้าน้ำทะเลกลายเป็นสีแดงฉาน

        “พวกคุณ!ทำอะไรฉัน กรี๊ดดดดดดด!!!!”

        เธอยืนชี้หน้าได้เพียงครู่ ร่างเล็กก็ลงไปดีดดิ้นอยู่บนเตียงนั่นเหมือนเดิม เอ็ดเวร์ดพยายามวิ่งเข้าไปรวบมืออุ่นทั้งสองข้างไว้กับเตียงแต่ก็โดนเธอสลัดติดกับกำแพงหลายครั้งหลายครา

        “เดี๋ยวฉันเอง...”

        เอ็มเม็ตเดินเข้าไปใกล้และรวบมือเล็กทั้งสองข้างไว้กับขอบเตียง แคร์ยังคงขัดขืนด้วยการกัดเข้าที่มือเอ็มเม็ตถึงกับตกใจผละออกจากแคร์ทันที

        “โอ๊ย!”

        เอ็มเม็ตร้องด้วยความเจ็บปวด และกำข้อมือแน่น

        “จับเธอไว้!!!”

        คาร์ไลล์ตะโกนสั่ง แจสเปอร์วิ่งด้วยความเร็วไปดึงแขนแคร์ไว้ เอ็ดเวร์ดก็กดเธอลงกับเตียง คาร์ไลล์ตรงเข้าไปใช้สารบางอย่างฉีดลงไปที่ต้นแขนของแคร์ และเธอก็แน่นิ่งไป

บทที่ 2

        “พวกคุณทำอะไรฉัน!”แคร์ตะเบงเสียง นอนหอบอยู่บนเตียงโดยมีเอ็ดเวร์ดและแจสเปอร์รวมถึงคาร์ไลล์กดอยู่กับเตียงและรู้ศึกว่าจะขยับไม่ได้ชั่วขณะ

        “ใจเย็นๆนะ เราไม่ได้ทำอะไรเธอ”

        เอสเม่เดินออกมาจากห้องด้านใน พยายามกล่อมแคร์ทีให้เย็นลง เอ็ดเวร์ดเพ่งไปที่แคร์ทีและได้รับรู้ถึงความคิดบางอย่าง

        “เรเนสเม หลบเร็วลูก!”

        เอ็ดเวร์ดตะโกน เบลล่ารับรู้ถึงอันตรายเมื่อแคร์สลัดทั้งสามคนออกและพุ่งตรงเข้ามาหาเรเนสเม เบลล่าจึงตวัดแขนรัดคอเธอทัน

        “ปล่อยฉัน!แฮกๆ”

        แคร์ทีพ่นลมหายใจรัวเมื่อกลิ่นคาวเลือดของเรเนสเมคุ้งขึ้นมาในสมอง เธอพยายามสลัดเบลล่าออกแต่ทำไม่สำเร็จ

        “ช่วยทีสิ!ฉันจะไม่ไหวแล้วนะ”

        เบลล่าร้องขอความช่วยเหลือ แจสเปอร์จึงตรงเข้าไปจับตัวแคร์ไว้ เอ็มเม็ตคิดวิธีแก้ปัญหาออกเขาจึงวิ่งออกนอกบ้านไป แจสเปอร์รวบตัวแคร์ได้ แต่ก็โดนเธอเหวี่ยงไปกระแทกกับอลิซจนล้มลงไปทั้งคู่ เธอตวัดสายตาไปหาเรเนสเมอีกครั้ง เตรียมพุ่งเข้าใส่สุดแรง โรซาลีเห็นท่าไม่ดีจึงรีบบีบคางของแคร์ไว้ในกำมือ แคร์แยกเขี้ยวขู่ เธอเป็นคนที่มีฟันแหลมเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เมื่อเป็นแวมไพร์เธอจึงหน้ากลัวและแข็งแกร่งกว่าตอนที่ยังเป็นมนุษย์อยู่หลายร้อยเท่า เป็นจังหวะเดียวกับที่เอ็มเม็ตเดินเข้ามาภายในตัวบ้านพอดี

        “เฮ้!!!”

        เขาตะโกน พร้อมกับชูซากกวางตัวใหญ่ในมือขึ้นเหนือศรีษะแคร์ทีหันขวับมาตามเสียง และผลักโรซาลีกลิ้งราบไปกับพื้น พร้อมพุ่งไปหาซากกวางนั่นทันที เธอฉีกเนื้อมันเป็นชิ้นๆเลือดสาดไปทั่วบริเวณบ้าน เธอกัดเข้าตรงลำคอมัน เสียงเนื้อฉีกขาดดังแควกๆชวนหน้าสยดสยอง

        “พระเจ้า...”

        เบลล่าปิดตาเรเนสเมซึ่งกำลังอยู่ในช่วงโตเต็มวัยและอุทานขึ้น ความดุร้ายของความหิวเกือบฆ่าลูกสาวสุดที่รักของเธอ เพราะเรเนสเมนั้นเป็นลูกครึ่งแวมไพร์กับมนุษย์

        15.30 น. บ้านคัลเลน

       “ฉันกลายเป็นตัวอะไร!”

        แคร์ทีนั่งหดขาอยู่บนเตียงตัวเดิม ใบหน้าเต็มไปด้วยความเครียด เมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อวาน ตอนที่เธอฉีกร่างกวางตัวใหญ่ออกเป็นชิ้นๆ “หิว...หิวจัง” จิตใต้สำนึกเธอสั่ง แคร์เริ่มมีดวงตาดุจฆาตกรขึ้นมาอีกครั้ง เธอลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ภายในห้องนี้ไม่มีวี่แววของพวกคัลเลนเลยตั้งแต่ซากของไอกวางตัวนั้นเหลือแต่กระดูและเนื้อที่เหี่ยวย่น มันเป็นการดีที่เธอจะได้...กิน

        เพ้ง!!!

        เธอใช้มือทุบกระจกหน้าต่างออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย เธอมองลงไปดูด่านล่าง แล้วกระโดลงไปอย่างไม่ลังเล

        ตุ้บ!

        เสียงร่างเล็กกระแทกกับพื้นหญ้าด้านล่าง เธอวิ่งเข้าป่าไปอย่างรวดเร็ว เธอกระโดข้ามหน้าผาที่มีสายธารกลั้นตรงกลางไป โดยไม่รู้เลยว่า พื้นที่ตรงนั้นเป็นที่ของ...พวกหมาป่า    

        “แคร์หายไป!”

        อลิซเดินลงบันไดมาด้วยความรวดเร็ว หลังจากที่เธอและครอบครัวพึ่งกลับมาจากการล่าโดยตัดสินใจให้แคร์ทีอยู่คนเดียวเพื่อทำความเข้าใจกับสภาพใหม่

        “ว่าไงนะ!”

        เอ็มเม็ตตะโกนออกมาด้วยความตกใจ โรซาลีเองก็มีสีหน้าตกใจไม่แพ้กัน เบลล่าจับมือเรเนสเมไว้แน่น เธอคิดถูกจริงๆที่พาเรเนสเมไปด้วย ไม่งั้นป่านนี้สภาพของเธอคงจะเป็นเหมือนกับกวางตัวนั้น

        “ถ้าโวลตูรีมาเจอเข้าหล่ะก็...เป็นเรื่องแน่เลย ทำไงดีคะคาร์ไลล์”

        เอสเม่มองหน้าคนรักด้วยความกังวน

        “เรื่องนั้นเราเคียร์ได้...แต่ถ้าเธอเข้าไปในพื้นที่ของแซมหล่ะก็ ฉันกลัวว่าเราจะช่วยเธอไม่ทัน”

        คาร์ไลล์พูดเสียงเย็น ทำเอาโรซาลีนั่งไม่ติดเลยทีเดียว

        “งั้นเราต้องช่วยเธอ”

เนื้อเรื่อง