คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #43 : chapter}}}:39>>sins room 2 (gula)
อลิซาเบธหัวเราะคิก ก่อนจะจับมือกับบุรุษผู้นั้นวิ่งเล่นไปด้วยกันในสวนดอกไม้ ทั้งสองดูสนุกสนานเพลิดเพลินและดูไร้เดียงสาเหลือเกิน
ชายหนุ่มเด็ดดอกกุหลาบสีแดงสดดอกหนึ่งขึ้นมาทัดหูให้แก่อลิซาเบธ เสียงนุ่มทุ้มคุ้นหูดังขึ้นในโสตประสาทของผู้ที่กำลังมองภาพเบื้องหน้า
‘อลิซาเบธรู้รึไม่เจ้างามที่สุดยามอยู่กับสีแดงสด’อลิซาเบธยิ้มละไมผิวขาวบริเวรใบหน้ามีเลือดฝาด
‘ข้าอยากจะงามเพื่อท่านตลอดไป’อีกฝ่ายยิ้มก่อนจะเอ่ยสิ่งที่เปลี่ยนให้หญิงงามไร้เดียงสากลายเป้นอสูรกายกระหายเลือด
‘ข้าเคยได้ยินว่าโลหิตของสตรีพรมจรรย์จะสามารถคงความอ่อนเยาว์ให้ผิวได้แต่นั่นอาจเป็นเพียงเรื่องเพ้อฝัน’
ตอนนี้แววตาของอลิซาเบธเปล่งประกาย เธอเริ่มคิดแผนการซึ่งให้ได้มาเพื่อโลหิตของสาวพรมจรรย์ โดยไม่สนใจว่ามันจะโหดร้ายเพียงใดก็ตาม…
อลิซาเบธใช้เงินทองมากมายและอำนาจในการจัดงานเลี้ยงขึ้นที่ปราสาทของตระกูล เธอเชิญแขกเป็นสตรีพรมจรรย์ที่ล้วนงดงามทั่วทั้งเมืองมาร่วมงาน ปาร์ตี้ดำเนินไปอย่างสนุกสนานจนกระทั่ง…เด็กสาวหายไปจากงานเลี้ยงทีละคน ๆ ไม่มีหญิงสาวคนใดได้กลับบ้านเหล่าพ่อแม่ได้ออกตามหาลูกสาวตน ชาวบ้านได้เข้าค้นภายในปราสาทจนถึงห้องใต้ดิน และพวกเขาก็ได้ประจักแก่สายตา ร่างอันเปลือยเปล่าของเหล่าสตรีที่ชโลมไปด้วยโลหิต บ้างตาเหลือกลานอย่างทรมาณ บ้างถูกตอกติดเสาเพื่อให้เลือดไหลลงมายังอ่างอาบน้ำและที่น่าสยดสยองที่สุดก็คือร่างที่พรุนไปด้วยรูนับไม่ถ้วนบนร่างกายจนดูแทบไม่ออกว่าเป็นใคร เหล่าชาวบ้านต่างกรีดร้องร่ำไห้ด้วยสภาพของลูกหลานตัวเอง แต่อลิซาเบธกลับหัวเราะ
‘ฮ่า ๆๆ พวกเจ้าควรภูมิใจนะเพราะเหล่าสตรีที่อัปลักษณ์เหล่านั้นได้ทำประโยชน์เพื่อข้า เห็นรึไม่ว่าข้างามเพียงใด’นางงามเช่นบอกผิวพรรณที่เปล่งปลั่งราวไม่ใช่มนุษย์ ใบหน้าที่ดูอ่อนเยาว์ แต่สายตาที่พวกชาวบ้านทอดมองมายังนางหาใช่สายตาแห่งความชื่นชมหากแต่รังเกียจ
สุดท้ายอลิซาเบธจึงถูกขังอยู่ภายในปราสาทของเธอ ไม่อาจเห็นเดือนเห็นตะวันเธอเคียดแค้นผู้คนแต่ที่แย่ยิ่งกว่าก็คือผิวพรรณที่ขาดเครื่องบำรุงได้แห้งหี่ยวลงตามกาลเวลา
‘ไม่!!!! ปล่อยข้าออกไป! ข้าต้องการเลือดข้าต้องงามยิ่งกว่านี้ข้า…!!!’ไม่มีใครได้ยินเสียงกรีดร้องนั่น เวลาผ่านไปจากวันกลายเป็นเดือนจากเดือนกลายเป็นปี ผ่านมา4ปีแล้วเธอยังคงทุกข์ทรมาณอยู่ภายในห้องขังนั้น
‘ข้า…ไม่…อยาก…ตาย’ลมหายใจของเธอรวยรินแต่ในวินาทีก่อนเธอจะสิ้นลมก็มีเสียงนุ่มทุ้มมากระซิบที่ข้างหู
‘มากับข้าสิอลิซาเบธที่รัก มาแก้แค้นไปด้วยกันกับข้าเถอะ’
‘……..’ไม่มีเสียงตอบกลับมาแต่ภายในใจของอลิซาเบธนั้นตอบตกลงไปมากกว่าล้านครั้ง…
ทั้ง 6 มองภาพฉายด้วยความรู้สึกจุก แท้จริงแล้วอลิซาเบธเป็นเพียงหญิงสาวคนหนึ่งที่แสนไร้เดียงสาแต่ที่เธอเป็นเช่นนี้ก็เพราะปีศาจร้ายที่คอยยุยงเธอ และปีศาจตนนั้นก็เป็นผู้เริ่มเรื่องทั้งหมด
“เดม่อน!”ทั้งหมดกัดฟันพูดพร้อมกันก่อนที่ความรู้สึกว่ามีที่ยืนจะหายไป ทั้งหมดร่วงลงสู่ความมืดเบื้องล่างโดยกระจัดกระจายกันออกไป
อีกด้านหนึ่ง
“นี่เจ้าตื่นเซ่!!! โธ่เอ๊ย!!!”เจ้าของเรือนผมสีเขียวและรอยสักรูปสายฟ้าใต้ตาสบถออกมาเมื่อเขาพยายามเรียกคนที่นอนหลับอยู่แล้วไม่ยอมตื่นสักที
“งืม ๆ คุณแรมโบ้จะเติมข้าวอีก”ดูเหมือนเจ้าเด็กวัวตรงหน้าจะไม่สนใจสิ่งเร้ารอบข้างเท่าไหร่
“แบบนี้ไงข้าถึงเกลียดเด็ก”
“อย่าบ่นมากได้ป่ะ! รำคาญ!!!”ประโยคเดียวของชิอากิเหมือนหมัดน็อคพุ่งเสยปลายคางของแรมโพอย่างจัง
“อย่าทพเลาะกันเองเลยเราต้องรีบหาทางออกจากห้องนี้ก่อนจะควบคุมกิเลสไม่…แรมโพหยุดนะ!!!”จีที่กลับจากเดินสำรวจรอบ ๆ ห้องก็พบว่าห้องนี้เหมือนกับเป็นห้องอาหารขนาดใหญ่มีเมนูอาหารจากหลายที่ทั้งที่เคยเห็นและไม่เคยเห็นที่สำคัญกลิ่นมันหอมเย้ายวนมากทีเดียว จีรู้ได้ทันทีว่านี่คือกับดักของเดม่อนเพราะฉะนั้นจะหลงกลไม่ได้
แต่ดูเหมือนจะมีคนที่ไม่สนใจอะไรวิ่งเข้าอาหารมากมายนั่นเข้าเสียแล้ว
“ปั๊ดโธ่!!! แบบนี้ไงถึงเกลียดไอ้พวกผู้ชายแบบนี้”ชิอากิกลั้นหายเดินดุ่ม ๆ เข้าไปกระชากคอเสื้อของแรมโพกลับมาจุดที่กลิ่นของอาหารเบายางที่สุด
“ฉันว่าอย่าปลุกแรมโบ้เลยนะเดี๋ยวจะยิ่งยุ่งเปล่า ๆ”ชิอากิใช้น้ำเสียงเวลาพูดถึงแรมโบ้แตกต่างกับเวลาพูดกับแรมโพอย่างเห็นได้ชัด จนอีกฝ่ายถึงกับน้ำตาคลอเบ้า
“อด…ทน…ซิก ๆๆ”
“หนวกหูย่ะ อ่อนแอจริงผู้ชายทั้งแท่งแน่ปล่าวยะ!”
เหมือนมีเสียงเสียบทะลุอกดัง ฉึก!
“แง๊!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“เฮ้อ เอาเถอะทะเลาะกันไปแบบนี้ก็ดีจะได้ไม่ว่อกแว่กกับอาหารพวกนั้น”จีพึมพำกับตัวเองพลางมองไปรอบห้อง ที่มีไม่มีใครอยู่อีกนอกจากพวกตน และไม่มีประตูทางออก
‘ดูท่าคงต้องฝ่าด่านอะไรสักอย่างไม่เช่นนั้นคงออกจากที่นี่ไม่ได้’จีคิด (ฉลาดเลิศอ่ะ><!!!)
“หนวกหูจริง ๆ ไร้ระเบียบ หุบปากเดี๋ยวนี้!!!”น้ำเสียงที่แสดงถึงความหงุดหงิดตวาดดังลั่น ชิอากิที่กำลังด่าแรมโพอยู่หยุดชะงักทันที จีนั้นปลดเซฟล็อกไกปืนหาตำแหน่งของศัตรูทันที
‘ทั้งที่หารอบห้องแล้วแต่ไม่เห็นเจอ อันตรายซะแล้วสิ’จีคิดในใจ ชิอากิหลังจากได้สติก็ยืนขนาบคู่กับจีพร้อมกับเรียกขลุ่ยออกมา ส่วนแรมโพนั้นไปเฝ้าพระอินทร์พร้อมกับแรมโบ้เสียแล้ว
“รู้ตำแหน่งแล้วรึยัง”ชิอากิถามจีในขณะที่สายตายังมองไปรอบห้อง
“ยังดูเหมือนอีกฝ่ายจะปกปิดจิตสังหาร…ระวังให้ดีบางทีมันอาจจะ!!!!”ยังไม่ทันจบประโยคจิตสังหารรุนแรงก็พุ่งเข้ามาที่ด้านหลังของจี หากเขาเบี่ยงตัวหลบไม่ทันล่ะก็มีสิทธิ์ซี่โครงคงหักสักท่อนสองท่อน ดูได้จากแรงอัดอากาศของหมัดที่รุนแรงถึงขนาดทำให้ผนังที่ห่างออกไปพอสมควรมีรอยร้าว
“เฮ้ ๆ พ่อหนุ่มเป็นชายชาติทหารแน่จริงอย่าหลบเซ่”เผยโฉมหน้าของศัตรูตัวใหม่ เธอแสยะยิ้มให้ทั้งสองคนพร้อมกับหักข้อนิ้วมือไปด้วย เธออยู่ในชุดลายพรานสีเขียวทั้งตัว บนบ่าติดดาวยศผู้บังคัญบัญชาที่มีสนิมเกาะ
“ไอ้ยศผบ.นั่นของจริงรึเปล่าน่ะ”ชิอากิถามไปเหมือนไม่มีความกลัวแม้แต่น้อย อีกฝ่ายได้เห็นสีหน้าเฉย ๆ นั่นก็นิ่งไปครู่ก่อนจะหัวเราะในลำคอ
“ก็จริงน่ะเซ่ แต่…ในอดีตน่ะนะ”
“งั้นตอนนี้ก็ไม่เท่าไหร่สิ”
“ปากคอเราะร้ายนะนังหนู ข้าชักถูกใจแล้วสิ ชื่ออะไร”เหมือนทั้งสองจะลืมไปแล้วว่ามีคนอื่นอยู่ด้วย
“ก่อนถามชื่อคนอื่นก็บอกชื่อตัวเองก่อนสิ”ชิอากิยักคิ้วให้อีกฝ่าย
“ข้าชื่อ ฟลูมิเน่ เออร์ คลูเดตาร์”
Talk:ถึงเรื่องราวของอลิซาเบธ บาโธรี่นะคะซายูริได้ดัดแปลงเรื่องราวแต่หากอยากรู้เรื่องจริง ๆของสตรีผู้นี่กดเลยค่า
http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%AD%E0%B8%A5%E0%B8%B4%E0%B8%8B%E0%B8%B2%E0%B9%8
0%E0%B8%9A%E0%B8%98_%E0%B8%9A%E0%B8%B2%E0%B9%82%E0%B8%98%E0%B8%A3%E0%B8
%B5%E0%B9%88
ความคิดเห็น