Fic X-Japan โทรศัพท์ที่อยากให้เธอรับ [Hide x Yoshiki]

ข้อมูลเบื้องต้น

แม้มันจะเป็นเพียงแค่ฤทธิ์แอลกอฮอล หรือความเพ้อฝันของเขา ตอนนี้ ไม่ว่าอะไรเขาก็ไม่สนใจอีกแล้ว

เพียงแค่อีกสักครั้ง...

อีกสักครั้ง...

...เรียกฉันสิ...

“โยจจัง?”

เนื้อเรื่อง

แสงไฟและเสียงดนตรีของงานเลี้ยงเงียบลงไป พร้อมผู้คนที่ต่างแยกย้ายกันกลับ โดยมีเจ้าของบ้านยืนส่ง กระทั่งถึงแขกคนสุดท้าย 

"สุขสันต์วันเกิดนะ โยชิกิ" 

รอยยิ้มประดับบนเรียวปากของเจ้าของชื่อ ก่อนจะโน้มตัวไปกอดอีกฝ่ายเบาๆ 

"ขอบใจ โทชิ" 

ดวงตาใต้เลนส์แว่นกันแดดมองดูร่างบางของเพื่อน ก่อนขยี้เส้นผมของอีกฝ่ายเล่นจนยุ่งเหยิง 

"ฉันกลับก่อนนะ อย่าคิดฟุ้งซ่านล่ะ แล้วเจอกัน" 

และเพียงไม่กี่นาทีต่อจากนั้น บ้านที่เคยครึกครื้นก็พลันเงียบเหงาลงทันตา 

โยชิกิทิ้งตัวนั่งลง มือบางยกแก้วเหล้าขึ้นจรดเรียวปาก 

แม้จะดื่มไปมากแล้ว... แต่ก็ยังไม่เมาซะที 

เขาอยากจะเมา... อยากจะหลับไปเลย จะได้ไม่ต้องฟุ้งซ่านถึงอดีต 

นัยน์ตาคู่สวยเบือนไปมองเปียโนสีดำ ก่อนจะตัดสินใจลุกขึ้นยืน เดินไปหยุดอยู่ตรงหน้ามัน ปลายนิ้วเรียวไล่พรมไปตามคีย์เปียโน ก่อเกิดท่วงทำนองหวานซึ้งหากแฝงด้วยความเศร้าสร้อย 

เส้นผมสีทองยาวประใหล่นั้นโยกไหวไปตามจังหวะการเคลื่อนไหว แลดูนุ่มนวล เช่นเดียวกับสีหน้าอันผ่อนคลาย 

วันเกิดของเขาเคยครึกครื้นกว่านี้เมื่อหลายปีก่อน... 

ทั้งโทชิ... ฮิเดะจัง... พาตะ... และไทจิ... 

ถึงตอนนี้จะจัดงานเลี้ยงใหญ่โต มีผู้คนมากมาย แต่มันก็เทียบกับสมัยก่อนไม่ได้เลย... ไม่ได้เลยสักนิด 

ทำนองแว่วหวาน แปรผันเป็นหนักหน่วง...บีบรัดในหัวใจ... 

แต่ภาพแบบนั้น... ก็ไม่อาจกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อีก 

เป็นเพียง....อดีต.... 

เป็นได้แค่เพียงอดีตตลอดไป... 

ดวงตาสีน้ำตาลหวานปรือเปิดขึ้นเมื่อสิ้นเสียงสุดท้ายของบทเพลง 

"Happy birthday to me..."เสียงนุ่มเอ่ยเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืน ตรงไปยังโต๊ะทำงานของตน  มือเรียวหยิบไอโฟนขึ้นมา หน้าจอของทวิตเตอร์สะท้อนสู่สายตา 

คำอวยพรของทั้งคนรู้จักและแฟนๆมากมาย ทำให้หัวใจอุ่นขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก เรียวปากนั้นขยับเป็นรอยยิ้มจาง 

ไล่อ่านข้อความในทวิตเตอร์และเฟสบุ๊ค ก่อนที่ปลายนิ้วจะหยุดชะงัก เมื่อปรากฏสายเรียกเข้าของใครบางคน... 

ใครบางคนที่ทำให้ไอโฟนเกือบถูกปล่อยตกลงพื้น... 

ใครบางคนที่ทำให้แววตาสั่นระริก ขอบตาร้อนผ่าว 

ใครบางคนที่แม้จะจากไปนานเหลือเกิน... หากแต่เขาก็ไม่เคยกล้าพอจะลบเบอร์นี้ทิ้งเลยสักครั้ง 

HIDE... 

ปลายนิ้วสั่นระริก เช่นเดียวกับหัวใจอันแกว่งไหว 

รับ...หรือไม่รับ... 

แล้วที่ปลายสายนั้น...จะเป็นใครกัน? 

ดวงตาคู่สวยยังคงมองหน้าจอที่สว่างวาบ ก่อนจะค่อยๆแตะปลายนิ้วอันหนักอึ้งลงไป 

รับแล้ว... หากริมฝีปากนั้นสั่นเกินกว่าจะเอ่ยคำพูดใดๆ 

ขอร้องล่ะ... 

จะเป็นแค่ฝันก็ได้... 

อีกสักครั้ง.... แค่อีกสักครั้ง 

...เรียกฉันสิ... 

"โยจจัง?" 

แลเห็นประกายแสงที่หางตา พร้อมหยาดน้ำตาที่หลั่งรินไปตามผิวเนื้อ สู่ปลายคาง... 

"ฮิเดะจัง..." 

"ไงโยจจัง นึกว่าจะไม่รับสายฉันแล้วซะอีก" 

เสียงนั้นยังคงไม่เปลี่ยน... เสียงที่สดใสร่าเริง ทำให้เขายิ้มได้อยู่เสมอ... 

ไม่ผิดแน่... นี่คือเสียงที่เขาปรารถนาจะได้ยินมาตลอด 

เสียงของฮิเดะ... 

"โยจจัง ตอนนี้เค้ารู้ว่าโยจจังคงตกใจ แต่ฉันมีเวลาไม่มากที่จะได้คุยกับเธอ" 

มือบางยกขึ้นปาดน้ำตา พยายามจะเก็บกลั้นเสียงสะอื้นไม่ให้หลุดไปยังปลายสาย 

ไม่ว่านี่จะเป็นความจริง หรือฤทธิ์แอลกอฮอลทำให้เขาเพี้ยนไปแล้วก็ตาม แต่มันไม่สำคัญ... ไม่สำคัญเลย 

"Happy birthday นะโยจิกิ... โตแล้วนะ อย่าขี้แยสิ" 

ที่สำคัญ... คือการที่ตอนนี้เขาได้ยินเสียงของฮิเดะ... แค่นั้นก็เพียงพอแล้ว 

"ฉันไม่ได้ขี้แยซะหน่อย"อดเถียงไปเบาๆไม่ได้ แม้ตอนนี้น้ำเสียงจะสั่นเครือ ทั้งนัยน์ตายังคงพร่ามัวด้วยหยาดน้ำตา... 

ได้ยินเสียงหัวเราะอันร่าเริงจากอีกฝ่าย เสียงที่ทำให้รอยยิ้มแต่งแต้มบนเรียวปากของผู้ฟัง 

"โยจจัง เค้าไม่ได้อยู่กับโยจิกิจนถึงปลายทางที่เราวาดไว้ เค้าขอโทษนะ" 

เสียงของฮิเดะยามเอ่ย เศร้าจนโยชิกิรู้สึกเจ็บในอก 

ฝันของพวกเรา... 

สัญญาที่จะไประดับโลกด้วยกันของพวกเรา... 

แม้จะอยากเอ่ยว่าไม่เป็นไร หากริมฝีปากกลับหนักอึ้งเหลือเกิน 

"นี่ สัญญานะว่าโยจจังต้องดูแลตัวเองให้ดี" 

ไม่กล้าพูดอะไร...ด้วยปรารถนาจะฟังเสียงของอีกฝ่ายให้มากที่สุด 

"อืม" 

จึงได้เพียงตอบสั้นๆ... 

"ห้ามดื้อกับพวกโทชิด้วย" 

"อืม" 

"ห้ามเอาแต่ใจตัวเอง" 

"อืม" 

"ไปข้างนอกก็อย่าดื่มหนักด้วยล่ะ เค้าไปแบกโยจจังกลับบ้านไม่ได้แล้วนะ" 

"อืม" 

"อย่าหนีกลับบ้านเพราะเรื่องแกงกระหรี่เผ็ดด้วยล่ะ" 

"อืม" 

"แล้วก็สุดท้าย...." 

เสียงของอีกฝ่ายเงียบไปชั่วครู่ แปลกนะที่ในหัวของเขาปรากฏภาพของฮิเดะที่ส่งยิ้มมาให้อย่างอ่อนโยน 

"สัญญานะว่าโยจจังจะลืมฉัน" 

!! 

ดวงตาสีน้ำตาลเบิกกว้างด้วยความตกใจ มือบางกำโทรศัพท์แน่น 

"ไม่เอา... ให้ลืมฮิเดะจังน่ะ ฉันไม่เอาด้วยนะ" 

เรื่องอะไรจะให้ลืมล่ะ... 

ทั้งทุกเรื่องที่ฮิเดะทำให้เขายิ้มได้เสมอ ทุกช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกัน จะให้เขาลืมได้ยังไง 

จะให้ลืม... คนที่รักได้ยังไง 

"ไม่เป็นไรหรอก... ไม่ว่าจะเป็นตอนไหน เวลาไหน เค้าก็จะคอยอยู่ข้างๆโยจจังเสมอ... คอยปกป้องโยจจังจากทุกสิ่งที่จะทำให้โยจจังเสียใจ ดังนั้น ถ้าหากการที่คิดถึงเค้าจะทำให้โยจจังเสียใจ ก็ขอให้โยจจังลืมเค้าไปเถอะนะ" 

...ไม่เอา... 

ให้เป็นฝ่ายถูกปกป้องอย่างเดียวน่ะ ไม่เอาหรอก... 

ก็ฉัน... ยังปกป้องฮิเดะจังไม่ได้เลยนี่หน่า 

อยากจะพูดไปเหลือเกิน... มีคำพูดมากมายที่อยากจะบอก 

บ้าจริง... น้ำตาพวกนี้ จะไหลออกมาทำไมกัน 

"เวลาใกล้หมดแล้ว... เค้าคงต้องวางสายแล้วล่ะ ลาก่อน... เค้ารักโยจิกินะ รักมากๆ จะรักมากที่สุดตลอดไปเลย" 

กัดริมฝีปากแน่น พยายามคุมเสียงของตัวเองให้ไม่สั่น เพื่อจะเอื้อนเอ่ยหนึ่งประโยค... ประโยคที่ก่อนหน้านี้เขาไม่ทันได้บอกกับอีกฝ่าย 

"ฉันก็รักนาย รักที่สุด... ฉันรักฮิเดะจังที่สุด" 

ราวกับ... สัมผัสถึงมือที่โอบกอดร่างเขาอย่างแผ่วเบา 

"ไม่ได้นะโยจิกิ" 

อ้อมกอดที่ไม่อาจหวนคืนกลับมาได้อีกในความเป็นจริง... 

"คนที่โยจจังจะรักที่สุด... ก็คือตัวของโยจจังเองต่างหากล่ะ" 

เพราะว่าเธอคือทุกสิ่งทุกอย่างของฉัน... 

คือนางฟ้าที่มอบแสงสว่างแห่งดนตรี... 

คือเจ้าหญิงที่มอบความหมายของชีวิตให้แก่ฉัน... 

ดังนั้น... เธอต้องดูแลตัวเองดีๆนะ... 

"ฉัน... ดีใจจริงๆนะที่โยจิกิยังไม่ลบเบอร์ของฉัน" 

ตู๊ดดด... 

สายตัดไปแล้ว... 

มือบางที่สั่นระริกลดระดับลง... แนบโทรศัพท์ไว้กับตำแหน่งหัวใจ 

น้ำตา... 

น้ำตาที่เคยคิดว่าเหือดแห้งไปแล้ว ทำไมมันถึงได้ไหลออกมามากมายขนาดนี้กันนะ 

รู้... ว่าฮิเดะรักเขามาก 

เช่นเดียวกับที่เขารักฮิเดะ... 

เข้าใจ... ว่าตลอดมา ฮิเดะคือคนที่คอยปกป้อง คอยเป็นห่วงเขาอยู่เสมอ 

แต่ว่านะ... 

...ลืมไม่ได้... 

การจะลืมใครสักคน ทำไมมันยากอย่างนี้นะ 

ยิ่งกับคนอันเป็นที่รัก... ต้องใช้เวลานานเท่าไหร่ หรือต้องใช้เวลาทั้งชีวิตเพื่อจะลืมให้หมดทั้งใจ... 

จากวันนั้นมา หน้าไอโฟนของเขาไม่เคยแสดงชื่อของฮิเดะอีกเลย 

ราวกับจะตอกย้ำ... ว่าคนคนนั้นไม่มีตัวตนอีกต่อไป