Fic 'Eternity' GY[Gackt x Yoshiki]

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

 
ฟิคดองหลายปี ภาษาอาจด้อยไปนิด ขออภัย
.
.
.
เอาเถอะ มันก็แต่งมานานแล้ว ไม่รู้จะมีใครจำคู่นี้อยู่รึเปล่า

ไอ้บ้าหน้าหล่อคนหนึ่งที่พยายามตามจีบคุณโย พูดเว่อร์ๆว่า 'ผมตายเพื่อYoshikiได้' น่ะ

ถ้าอ่านแล้วก็คอมเม้นท์หน่อยก็ดีเนอะ

ไม่ไช่คู่โปรดของไรท์เตอร์ แต่แต่งเพราะอยาก ฮา(ยังไงคุณโยก็ต้องกับโทชินี่แหละ ส่วนกาคุโตะ... สวยงามและเหมาะสมที่สุด ก็ต้องสมัยยืนเคียงคู่ท่านมาน่า)


ไปอ่านโลดครับ

เนื้อเรื่อง

ฟิคดองหลายปี แบบว่าช่วงนั้นหงุดหงิด โยเธอออกจะสวย ทำไมส่วนมากคนแต่งแต่YG รับไม่ได้ เลยออกมาเป็นฟิคนี้

ก็...นะ ลืมพล็อตกระจุย ดองนานเกิน แต่ก็แต่งจบละกัน 555

'Eternity' by Malveillance

อา...

นานแค่ไหนแล้วนะ ที่ยืนอยู่ตรงนี้ คอยเฝ้ามองแผ่นหลังนั้น

หลงใหล... อยากสัมผัส อยากอยู่เคียงข้าง

เพราะแผ่นหลังตรงหน้านี้ช่างสว่างไสวและบอบบางเหลือเกิน...

ดวงตาสีน้ำตาลเข้มมองออกไป ผ่านความมืดมิดของรัตติกาล เลยผ่าน...ไปอย่างไร้จุดหมาย

จุดหมายที่เขาอยากไปถึงน่ะ... อยู่เหนือฟากฟ้านั้น

แสนไกลจนไม่อาจไปถึง

มือเรียวโคลงแก้วเหล้าในมือ ก่อนจรดริมฝีปาก ปล่อยให้ของเหลวสีอัมพันสวยไหลผ่านลำคอ

ร่างกายอุ่นวาบ... หากแต่หัวใจดวงนี้กลับยังคงเย็นเยียบ

อยากจะไปหาเสียตอนนี้... คิดถึง... คิดถึงเหลือเกิน แต่ก็ไม่ได้

ขอบตาร้อนผ่าว หากแต่ไร้ซึ่งหยาดน้ำตา

ราวกับว่าน้ำตาทั้งหมดถูกใช้จนเหือดแห้งไปเสียแล้ว...

ความทรงจำเก่าๆมากมายผุดขึ้นมาในมโนภาพ ความทรงจำแสนล้ำค่า... ที่ในทุกฉากนั้นมีคนสำคัญของเขาอยู่ด้วย

ฮิเดะ....

เวลาผ่านไปนานเท่าไรไม่รู้ หากแต่ร่างเพรียวบางนั้นยังนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม ปล่อยให้ตนจมดิ่งลงสู่ห้วงความคิด...ในความทรงจำ จนกระทั่งเหลือบเห็นนาฬิกาที่เข็มแสดงเวลาตีหนึ่งครึ่ง เขาจึงนึกได้ว่าตนเผลอลืมอะไรบางอย่างไปเสียแล้ว

แย่ล่ะ... เลยเวลานัดมาตั้งสามชั่วโมงแล้ว

แก้วในมือถูกวางทิ้ง พร้อมร่างที่ก้าวเดินอย่างรีบร้อน

จะยังรออยู่รึเปล่านะ...

แต่เค้าก็ชอบจริงจังอยู่เสมอนี่... จริงจังเกินไปจนเขาลำบากใจ

ขาเพรียวก้าวไปตามขั้นบันได ก่อนจะหยุดชะงัก เมื่อได้ยินเสียงกระทบริมโสต

เสียงแผ่วเบาอันแสนนุ่มนวลของเปียโน...

"กาคุโตะ"เสียงนุ่มเจือสูงที่ทำให้นิ้วเรียวที่กำลังพรมไล่ไปตามคีย์หยุดกึก

"เลทอีกแล้วนะครับ นึกว่าผมนัดคุณไว้ห้าทุ่มซะอีก"

คำพูดติดหยอกเล็กๆที่ทำให้ผิวหน้าขาวขึ้นสีจาง โยชิกิเดินไปนั่งบนโซฟานุ่ม พูดด้วยเสียงแผ่วเบา

"ขอโทษนะ"

แก๊กต์ผละจากเปียโนที่ตนถือวิสาสะเล่น ก่อนจะนั่งลงตรงข้ามกับอีกฝ่าย มือขาวส่งดอกกุหลาบสีแดงสดช่อใหญ่พร้อมกล่องของขวัญกล่องเล็ก

ถึงอยากจะพูดตอนเที่ยงคืนพอดีก็เถอะ...แต่ไม่เป็นไร

"สุขสันต์วันเกิดนะครับ โยชิกิซัง"

คำพูดพร้อมรอยยิ้มที่ส่งมาให้นั้นอบอุ่น...และแฝงความหมายบางอย่าง

"ขอบคุณนะ"เจ้าของวันเกิดขยับยิ้มจาง รับดอกไม้และกล่องของขวัญมา

ปีนี้ คนที่อวยพรเขาคนแรกก็คือกาคุโตะอีกแล้ว

ETERNITY ของ Calvin Klein ปรากฏสู่สายตายามมือเรียวบางเปิดกล่องของขวัญ

"น้ำหอมที่คุณชอบที่สุด"

โยชิกิพยัคหน้า ก่อนลุกขึ้นยืน

"ชั้นไปหาอะไรให้เธอดื่มก่อนดีกว่า ปล่อยให้ต้องรอตั้งนาน"เสียงนุ่มเจือความรู้สึกผิด เขาเดินไปหยิบแก้วพร้อมไวน์ขวดสวย

"แอลเอนี่ หนาวกว่าญี่ปุ่นเยอะเลยนะครับ"แก๊กต์เอ่ยปากพูด ยามมองอีกฝ่ายที่กำลังรินไวน์

"อืม แต่ชั้นชินแล้วล่ะ"ส่งแก้วให้คนตรงหน้า ก่อนจะหลับตาลง ยกแก้วของตนขึ้นจรดเรียวปาก

อากาศของที่นี่ไม่เคยหนาวสำหรับเขา...เขาที่หนีมา... เพื่อแช่แข็งหัวใจตนเอง เพื่อผนึกรอยแผลนี้

แก๊กต์จ้องมองอีกฝ่ายอย่างเงียบงัน...

มองเส้นผมสีทองที่ปกระใบหน้า จ้องมองแพขนตายาวที่ทาบทับผิวขาวจัด มองเรียวปากที่ดูกลืนกินไปกับสีของไวน์

เขาปรารถนาจะเห็นดวงตาสีน้ำตาลคู่นั้น... อยากให้มันจับจ้องมาที่เขา

ปรารถนาที่จะโอบกอด... หากก็กลัวว่า ร่างที่ดูเปราะบางนี้จะแตกสลายหายไป

ไวน์หนึ่งขวด...สองขวด...สามขวด... ขวดแล้วขวดเล่าที่ว่างเปล่ากลิ้งอยู่บนพื้น ทั้งสองสนทนาเรื่องต่างๆ ทั้งเรื่องงาน เรื่องชีวิต จนเวลาล่วงไปนานเท่าไรไม่รู้

โยชิกิฟุบหน้าลงกับโต๊ะ ผิวแก้มขึ้นสีระเรื่อด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์

แก๊กต์มองภาพนั้นแล้วก็อดยิ้มไม่ได้

ตามปกติแล้ว ไวน์แค่นี้คงทำอะไรโยชิกิไม่ได้ อย่างมากก็คงแค่พอมึนๆเหมือนเขานั่นแหละ

"คงดื่มมาตลอดตั้งแต่ตอนเย็นสินะครับ คุณน่ะ"มือเรียวปัดปอยผมที่ตกระใบหน้าหวานซึ้งของอีกฝ่ายออก

"อืม..."เหมือนจะรู้ว่าโดนว่าอยู่ เสียงครางเบาๆจึงดังขึ้นราวกับประท้วง

ตอนเมานี่...น่ารัก

แก๊กต์คิด พร้อมประครองร่างเพรียวขึ้นมา

"จะนอนก็ขึ้นไปนอนข้างบนเถอะครับ คุณเมาแล้วนะ"

ทว่าคนถูกประครองกลับดื้อ ดิ้นไปมาจนทำให้เขาเสียหลักล้มลง จึงกลายเป็นว่าตอนนี้อีกฝ่ายกำลังนอนทับเขาต่างเตียง

"ยังไม่เมาซะหน่อย"เสียงละเมอพึมพำ พร้อมลมหายใจร้อนเพราะฤทธิ์ไวน์ที่เป่ารดข้างแก้ม ทำให้ร่างสูงตัวแข็งทื่อ

กลิ่นหอมหวานที่เย้ายวนของอีเทอร์นิตี้ซึ่งปนเปกับกลิ่นของไวน์ ทำให้สมองของเขาตื้อตันไปชั่วขณะ

แย่แล้ว... แบบนี้ไม่ดีแน่

"โยชิกิซัง... ลุกเดี๋ยวนี้เลยนะครับ"

ไร้เสียงตอบกลับ... มีเพียงเสียงของลมหายใจและกลิ่นหอมอันคละคลุ้งเท่านั้น

ดวงตาคูสวยมองเสี้ยวหน้าของอีกฝ่ายที่อยู่ใกล้จนเกือบแนบชิด มองแพขนตายาว มองสองแก้มที่สีระเรื่อ ไล่มายังเรียวปากที่เผยออกน้อยๆราวเชิญชวน

"คุณกำลังจะทำให้ผมเป็นบ้านะ...รู้มั้ย"เขายกมือขึ้นแตะเส้นผมนุ่ม ก่อนประครองใบหน้าสวยขึ้นมา ประทับจุมพิตบนเรียวปากบางแผ่วเบา

รสสัมผัสแรกคือกลิ่นของไวน์... ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นความหอมหวานประจำตัว ยิ่งสัมผัสก็ยิ่งชวนให้ลุ่มหลง จนอยากลิ้มรสให้มากขึ้น

นักร้องหนุ่มลุกขึ้นนั่ง มือเรียวบังคับดวงหน้าของอีกฝ่ายให้เงยขึ้น ลิ้นร้อนกวาดไล่ในโพรงปากหวาน ยัดเยียดจูบร้อนแรงให้อย่างลึกล้ำ

"อือ..."ร่างเพรียวบางส่งเสียงประท้วงในลำคอแผ่วเบา หากแต่มันช่างฟังดูเย้ายวนเหลือเกิน ฝ่ามือจึงละออกจากใหล่บาง ก่อนสอดเข้าใต้เสื้อเชิ้ตขาวสะอาด สัมผัสผิวกายอุ่นที่เรียบลื่น ไล่ไปตามแนวกระดูกสันหลัง

แก๊กต์โอบกอดร่างบนตักแน่น ไล่เลียเรียวปากร้อนไปทั่วใบหน้าหวานและลำคอขาว ทิ้งรอยตรีตราเป็นเจ้าของไว้จนทั่ว

ปรารถนา... อยากครอบครอง...

ความรู้สึกที่เคยเก็บซ่อนไว้ยิ่งเพิ่มทวีตามอุณหภูมิร่างกายที่พุ่งสูง

รัก... รักคุณเหลือเกิน...

เสื้อเชิ้ตตัวบางถูกปลดออก เลื่อนหลุดจากไหล่มลไปกองอยู่ที่เอวบาง

มือเรียวไล่ไปตามแผ่นอกที่กระเพื่อมไหวตามจังหวะหายใจถี่รัว เช่นเดียวกับจูบร้อนที่ตรีตราไปทั่วผิวขาว

คนๆนี้คือของเขา...

จะไม่ยอมให้ใครหรอกนะ...

"อะ...ฮิเดะ..จัง..."

เสียงครางแหบหวานที่ทำให้เขาหยุดชะงัก

ชื่อนั้น....

ดวงตาสีฟ้าปรือปิดลง ความรวดร้าวระรอกหนึ่งแผ่เข้ามาในหัวใจ

นั่นสินะ...

มือขาวจัดการเสื้อของร่างบางให้เข้าที่ ก่อนประครองให้นอนลงอย่างแผ่วเบา

"จนถึงตอนนี้ก็ยังลืมเขาไม่ได้สินะครับ"

เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นเบาๆ แก๊กต์หลับตาลง

คงไม่มีใครมาแทนที่คนคนนั้นได้

เขาก้มหน้าลง แนบเรียวปีกบนหน้าผากแผ่วเบา

"ฝันดีนะครับ..."

ขอแค่ในฝัน ที่คุณจะได้พบเจอเขา

เพื่อที่คุณจะยิ้มและมีความสุข

ถึงจะหึง...แต่ผมก็อยากให้คุณยิ้ม... รอยยิ้มอ่อนหวานสว่างสไวที่ผมชอบ

หากแต่มันไม่ใช่ของผม... มันคือของเขา

เช่นเดียวกับตัวคุณ...

********

แสงสว่างที่สาดส่องแยงตา ทำให้ต้องลืมตาตื่นแม้จะไม่เต็มใจนัก

จะสิบโมงแล้ว...

ร่างเพรียวผลักผ้าห่มออกจากตัว ก่อนจะผุดลุกขึ้นยืน แต่ก็ต้องหลุดคราง

ปวดหัว...

อาการเมาค้างที่สุดแสนจะเลวร้าย ทำให้เขาต้องนั่งนิ่งไปสักพัก

ขวดไวน์ที่กระจัดกระจายและแก้วถูกเก็บออกไปหมดแล้ว เป็นเด็กดีเหมือนกันนะ...

คิดแล้วก็หลุบตาลงต่ำ ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อเห็นรอยแดงบนผิวเนื้อของตน

ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคือรอยอะไร นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มสำรวจร่างกายของตนด้วยใบหน้าที่ซับสีเลือด ก่อนจะถอนหายใจด้วยความโล่งอกเพราะนอกจากรอยจูบพวกนี้ก็ไม่พบร่องรอยอะไรอีก

ตอนเมาเขาทำอะไรลงไปรึเปล่านะ มือเรียวยกขึ้นปิดใบหน้าสวยที่ร้อนวูบด้วยความกระดาก ก่อนจะลุกขึ้นยืน

ตุบ...

มือเผลอปัดไปโดนบางอย่างตกลงพื้น คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันเมื่อพบว่ามันเป็น

แผ่นCD...?

เสียงเปียโนดังขึ้นเมื่อเครื่องอ่านแผ่น

ถ้าจำไม่ผิด... มันคือทำนองที่กาคุโตะเล่นเมื่อคืน

Kimi ni aitakute.....