คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #31 : ไว้ใจได้ไหมนะ
“พาย... ันอ...”
เสียระิบานที่ยัุไ้มูโ่ป้วนเปี้ยนแถวลำอและใบหูอเธอ พรพรหมไม่ไ้ยินหรอว่าเาพูว่าอะไร เพราะหูเธอไ้ยินแ่เสียนนาแอ่น ร้อ เสียลื่น้านล่าที่ัใส่หน้าผาหิน เสียหัวใเธอเอที่ัโรมราม
อเล็์เยหน้ามอหิสาว วาสีฟ้ามอเธออย่ารออยำอบ แ่เพียเสี้ยววินาที เา็้มลมาูบเธออี ลมหายใอายหนุ่มแรึ้นทุะ มือหนาลูบไล้แผ่นหลัเล็ พรพรหมไม่ใ่นผอมบาสะโอสะอ เธอัวเล็ แ่หนั่นแน่นไปทั้ัว้วยเนื้อหนัอหิสาวที่สุภาพี เ้าัวอาิลอว่าัวเออ้วนระปุ๊ลุ้ แ่สำหรับอเล็์ วามนุ่มอวบอัและลมลึไปทุส่วนอพรพรหมำลัะ่าเาทั้เป็น มือหนาลูบไล้บั้นเอวลม ่อนะเลื่อนสอใ้ายเสื้อเนื้อนิ่มที่สั่ให้นเรียมไว้ให้พรพรหม ผิวอหิสาวยัละมุนเหมือนรีม เ่นเียวับอนที่เา ‘วยโอาส’ปมพยาบาลนป่วยที่ห้อนอนเล็ นิ้วยาวๆลูบึ้นมาามายโรนถึอบอบราเียร์ิ้นบน
“อเล็์... อเล็์ พอ พอ่อนนะ”
นที่หอบน้อยๆ หน้าาแเหมือนไ้ึ้นพึมพำบอแ่ลับแอ่นอรอให้เาสัมผัส ยัยพาย! ยัยบ้า ยัยหื่น นี่เธอำลัทำอะไร ปาห้ามแ่แทบะเป็นฝ่ายอเาแน่นเสียเอ
“ู่ว์...”
อเล็์ทำเสียปราม ่อนะริมฝีปาลมาูบปาอิ่ม รู้อาารนลุเรียวอหิสาวในอ้อมอี เธอเหมือนใยอออน ที่พอโนเปลวไฟเพียน้อยนิ ็ลุไหม้ลามอย่ารวเร็ว
“อเล็์”
พรพรหมเรียื่อนที่ใ้ปลายนิ้วลูบามโรลูไม้้านหน้าอปราาริ้นเล็ แล้วสอปลายนิ้วลไป ้อนอบุมทรวอนาให่ที่เาิถึมาลอ มือหนานวเฟ้น ปาหยัราเสียระหึ่มในลำอเมื่อรู้ว่าปลายยอเล็ำลัูันรออย ยัยแมวอมยั่วเอ๊ย!
“พายน้อย”
เรียแม่นมหวานอเา ่อนะึายเสื้อหิสาวออ นสามารถมอเห็นออวบให่เินัวอเธอท่ามลาแสสว่าอพระอาทิย์ อเล็์มอมันอย่าพอใ เห็นยอเล็สั่นน้อยๆ ราวำลัเรียให้เาิมมัน ูบมัน มือหนา้อนอบุมไว้ บีบส่ให้ปลายยอสีหวานเ้าสู่โพรปา
พรพรหมไม่รับรู้อะไรอี หิสาวัวสั่น ับวามรู้สึที่ปาเาทำับทรวอเธอ แม้ะ่านเสียวอย่าที่นเอไม่ิว่าัวเอะสามารถรู้สึไ้ นี่เธอเยผ่านเรื่อแบบนี้มาแล้วริๆหรือ เยวนเียนะเป็นอเา ผู้ายที่เอหน้าันไม่ถึเือนริๆหรือ ปาเล็เผยออย่า้อารอาาศหายใ มือเล็ยุ้มำเสื้อเิ้เนื้อีอายหนุ่มนมันยับย่น ึนายเสื้อในาเหลุออมา
“อเล็์”
ทำไ้แ่เรียื่อเาเท่านั้นเอ
อเล็์ แอนเอร์สันำลัเมามันับวามรู้สึวิเศษสุยอที่ไู้ ไ้ลิ้มรส ไ้อ้าปารอบรอเนื้อน้อยๆแสนหวานในปา วาม้อาริบเถื่อนในร่าายบอให้เาเินหน้าอย่าหยุ พาหล่อนเ้าไป้าในห้อวบุมที่ใ้เพื่อเปิไฟยอประภาาร แล้วหล่อนลพื้น ึเสื้อผ้าพวนี้ออ มอร่าเปลือยอวบอัแสนยั่วยวนอผู้หิที่เาั้ใไว้แล้ว ว่าไม่มีทาให้ลับเมือไทย! แล้วแทรเ้าหาหล่อน ทำลายเยื่อที่เาเือบะีมันทิ้มาแล้วรั้หนึ่ เนื้อัวเาเรียมึึ นเร็ไปหม
“อย่า...พอแล้วอเล็์”
เสียห้ามอนที่อเาแน่น ทำให้ายหนุ่มะั เาถอนริมฝีปาายออทีุ่่มื้นเพราะปาและลิ้นัวเอ แล้วมอใบหน้าเล็ๆอนที่ปาห้าม แ่วาหวานเยิ้มมอเาอย่ารออยและาหวั มันน่านั!
“พาย”
“ะ”
“เลิทำาอย่านั้น ไม่ั้นันะไม่บแ่นี้แน่ๆ”
หิสาวะพริบาถี่ๆ แล้ว้มลมอัวเอ่อนะอ้าปา มือรีบึเสื้อผ้าอัวเอให้เรียบร้อย หันหลัหนีเา พลาัารวามเรียบร้อยอัวเอ ทั้อาย ทั้เิน และเสียาย ... เสียาย...ายแล้ว ายแล้ว ที่เธอหวัอะไร
“ลไปันเถอะ ลมแร”
เสียอนที่ยื่นมือรอทำให้หิสาวหันไปมอ ผู้ายร่าสูให่ เนื้อัวเาหนาล่ำสัน หาูสมส่วนในเสื้อสีน้ำเินเ้มเือบำ ลมแรบนนี้พันผมที่แ่ทรมาเรียบร้อย ยุ่เหยิ วาสีฟ้าเป็นมันวาว มอเธอ และพรพรหม็เห็นว่ารามเาบันแน่นนเส้นเลือรมับเ้นุบ เธอไม่ใ่สาวน้อย ถึีวิะห่าไลาำว่า สาวหัวสมัยใหม่มาแ่ไหน แ่เรื่อเพศ หิสาว็รู้ ็ไม่ไ้เิในบ้อไม้ไผ่นี่ ผู้หิวัยยี่สิบว่าปี อย่าพรพรหมรู้ว่าอเล็์ำลัอยู่ในอารม์แบบไหน และเา้อใ้วามเ้มแ็แ่ไหน ถึหยุมันไ้ สาบานไ้เลยว่าผู้หินับร้อยนับพัน ถ้ามาอยู่ในสถานาร์เียวันนี้ ะระโเ้าหาเาอย่ายินีแน่
“๊ะ”
หิสาวรับำ ยิ้มปาสั่นน้อยๆให้ เธอเอ็ใ่ะเป็นปูนปั้นเมื่อไหร่เล่า รู้สึเหมือนันนะ ยื่นมือให้เา เอาเถอะน่าพรพรหม มือหนาระับมือเธอไว้อย่าแนบแน่น วามร้อนาร่าายเาถ่ายทอสู่มือเธอ พรพรหมเยหน้ามอผู้ายรหน้า ่อนะยิ้มอีรั้ ะเป็นไรไหม ถ้าเธอะเสี่ยวาเิมพัน โยารไว้ใเาอีรั้
ความคิดเห็น