Under The Rose

ทุกสถานที่ย่อมมีเรื่องเล่า สิ่งที่คนแก่คนเฒ่าเรียกกันว่าตำนาน สืบสานต่อกันมารุ่นสู่รุ่น สายเลือดสู่สายเลือด ถ่ายทอดกันมาจากปากสู่ปาก 

ดินแดนข้าก็เช่นกัน ต่อให้เป็นชนเผ่าที่เร่ร่อนที่แรมรอนไม่เคยอยู่เป็นที่ก็เถอะ เราก็มีเรื่องเล่าของเรา เรื่องเล่าที่ข้านอนงายไขว่ห้างกระดิกเท้าแอบฟังมารดาคนอื่นเล่าให้ลูกน้อยของนางอยู่ข้างกองไฟ 

ตำนานที่ข้าคิดว่าเป็นเพียงนิทานก่อนนอน หลอกเจ้าเด็กขี้มูกยืดหัวอ่อนนั่นมากกว่าจะเป็นเรื่องจริง 

ตำนานว่าด้วยสายเลือดที่แสนสูงส่งและเก่งกาจ แต่ก็เหี้ยมโหดและอำมหิตเทียมกัน 

ราชันย์ผืนทราย… ชายที่เป็นเจ้าของเม็ดทรายทุกเม็ดที่เราเหยียบย่ำ เจ้าของน้ำทุกหยดในโอเอซิส ราชันย์ที่สามารถฆ่าคนนับพันได้เพียงพลิกฝ่ามือ

ข้าเคี้ยวก้านหญ้าเล่น แก้ความหิวแสบไส้ที่กำลังโจมตี แล้วก็กลอกตาเมื่อได้ยินเสียงเด็กน้อยร้องบอกว่ากลัว

กลัวอะไร … ก็แค่นิทานหลอกเด็กเท่านั้นแหละ

แต่ข้าไม่รู้เลยว่า วันรุ่งขึ้น ข้าจะเจอเจ้า ‘นิทาน’ ที่นางพูดถึง

แถมยังพาเจ้า ‘นิทาน’ กลับมาที่เผ่าของข้าด้วย 

มิหนำซ้ำ ข้ายังตั้งใจว่าจะจัดการเจ้านิทาน… หรือราชันย์แห่งผืนทราย ถลกหนังไปขาย ส่วนเนื้อก็แล่ตากแดดให้กลายเป็นอาหารแห้งเพื่อตุนไว้กินวันหน้าอีกต่างหาก