เจ้าช่อปาหนัน

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

     “หล่อนร้องไห้ทำไม”

               “...”

               ดวงตากลมโตที่เขาคิดว่าหวานหยดย้อย ตอนนี้ฉ่ำไปด้วยน้ำตา น้ำตาเม็ดโตๆหลั่งไหลออกมาจากดวงตาคู่นั่นไม่ขาดสาย เขาย่นคิ้ว ความเมาแทบจะหายไปหมดเมื่อเห็นน้ำตาผู้หญิง ตั้งแต่เป็นหนุ่มมา ความสัมพันธ์ระหว่างหญิงชายที่เคยมี ไม่เคยเลยสักครั้งที่ไอศูรย์จะบีบบังคับใคร แหม่มสาวที่เคยร่วมเตียงด้วย ต่างก็เต็มใจหาความสุขชั่วคราวกับนักศึกษาหนุ่มชาวไทยแสนสมาร์ทคนนี้ทั้งนั้น เมื่อเห็นน้ำตาของไก่หลงที่ตนเองพามาไหลพรากแบบนี้ ชายหนุ่มก็ทำอะไรไม่ถูก

               จะนิสัยกระด้าง เป็นคนแข็งกร้าวและดุดันเพียงใด ก็ไม่เคยทำร้ายผู้หญิงสักที พอเห็นน้ำตาของหญิงสาวบนเตียงที่หน้า

หวานปานเทวี เขาก็รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นโจรชั่วชอบกล ชายหนุ่มถาม

               “ฉันถามว่าหล่อนร้องไห้ทำไม”

               “...”

               ไม่มีเสียงตอบ แต่ดวงตาที่มองกลับมานั้นร้อนแรงเหมือนไฟ เปล่า ไม่ใช่ไฟสวาทที่เผาผลาญเขาเมื่อครู่ แต่เป็นไฟโกรธเกรี้ยวจ้องราวจะกินเลือดกินเนื้อต่างหาก

               “อ้อ... จริงสินะ”

               ไอศูรย์ปล่อยมือที่ปิดปากของเธอไว้ และยังไม่ทันจะดึงมือกลับด้วยซ้ำ ผู้หญิงที่นอนร้องไห้น่าสงสารก็ใช้มือข้างที่เป็นอิสระคว้าข้อมือเขาไว้ ก่อนจะ...

               “โอ๊ย!”

               ชายหนุ่มร้องลั่นเมื่อคนใต้ร่างคว้ามือเขาไว้แน่นและผงกศีรษะมากัดหลังมือเขาตรงข้างนิ้วก้อยอย่างเต็มเขี้ยว ฟันของเจ้าหล่อนขบลงมาบนเนื้อเขาอย่างเต็มที่ เขารีบสะบัดมือออก แล้วก็ทิ้งตัวลงที่เตียงด้านข้างอย่างรวดเร็ว การทำแบบนั้นทำให้ร่างอรชรเป็นอิสระ ช่อปาหนันถลันลุกนั่งก่อนจะลนลานกระถดหนี หากไปไม่ได้เพราะว่าร่างหนาของชายหนุ่มที่ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนั้นทับผมของเธออยู่ หญิงสาวหน้าเสีย เป็นครั้งแรกที่เธอนึกอยากจะตัดผมของเธอออกเสียจริง

               “จะไปไหน”