My Only 1 เพราะคุณเท่านั้นคนเดียวของใจ

ตอนที่ 62 : MY ONLY 1 | 22 : การจากลา [2]

สุ่มแจกอีบุคจากคอมเม้นท์ค่ะ

22: การจากลา

แม้ว่าเขาจะรู้ดีว่าการเอ่ยคำขอเช่นนั้นจะเป็นการเห็นแก่ตัวไปหน่อยแต่เขาก็อยากลองทำมัน

“ฉันขอโทษ แต่มันคือความจำเป็นจริงๆ” เจ้าจันทร์รู้แล้วว่าความลำบากของการพูดเรื่องนี้กับคนตรงหน้าไม่ใช่เรื่องที่ว่าจะพูดด้วยเหตุผลไหน จะใช้คำแบบไหน แต่เป็นเรื่องของความรู้สึกที่หนักหน่วงตอนได้เอ่ยออกไป ได้เห็นปฏิกิริยาแบบนั้นตอบกลับมา

การจากลามันเจ็บปวด ใครๆ ก็รู้ 

ณภัทรเองถึงแม้จะรู้มาก่อนอยู่แล้วว่าต้องมีวันนี้ แต่เขาก็คิดว่าตัวเองจะสามารถทำให้อีกคนรักเขาได้ จะสามารถเปลี่ยนใจเธอได้ เขาไม่ได้คิดเผื่อเอาไว้ว่าถ้ามันไม่ได้ขึ้นมาจะทำยังไง จะให้เขาตามเธอไปที่นั่นด้วยก็เกินตัวจะทำได้ ชายหนุ่มยังมีแม่ที่ต้องดูแลพร้อมกับภาระต่างๆ มากมายที่ต้องจัดการอยู่ที่นี่

เขาคิดไม่ออกเลยว่าการปล่อยให้เธอหายไปจากชีวิตอีกครั้งจะเป็นยังไง

“ถ้านั่นคือสิ่งที่คุณเลือกแล้วจริงๆ ผมก็เคารพการตัดสินใจของคุณ แต่ผมก็อยากถามคุณอีกสักครั้ง” เขานิ่งเงียบพลางใช้สายตาจับจ้องไปยังร่างเล็กอยู่สักพัก “ในใจคุณมีพื้นที่ให้ผมสักเสี้ยวหรือเปล่า”

สักนิดก็ยังดี

“ฉัน..ไม่รู้” กลายเป็นว่าตัวเธอเองไม่กล้าจะสบตาเขา ถ้าเลือกได้เจ้าจันทร์ก็อยากขอเวลากับเรื่องนี้สักหน่อย “เมื่อก่อนฉันเกลียดนายอย่างกับอะไรดี ให้ตอนนี้บอกว่ารักมันก็เร็วไปหน่อยนะ”

“คุณมันคนใจร้าย”

เมื่อก่อนเจ้าจันทร์จะแกล้งเขา ทำร้ายร่างกายเขายังไงก็ยังไม่เจ็บเท่าตอนนี้ ตอนที่เธอทำร้ายจิตใจเขาจนชอกช้ำ เจ้าจันทร์ทำให้เขารักมากถึงขนาดนี้แล้วก็ทิ้งไปง่ายๆ ใจร้ายที่สุด

“นายจะให้ฉันทำยังไงเล่า”

“ถ้าคุณตอบว่ารักผมสักหน่อย ผมก็ยอมรอจนกว่าคุณจะกลับมา” 

“ไม่ต้องรอน่ะดีแล้ว อันที่จริง..นายเองก็จะได้มีโอกาสเจอคนใหม่ๆ” ให้เขาได้เปิดรับผู้หญิงคนอื่นเข้ามาในชีวิตบ้าง พูดเองแล้วทำไมถึงเจ็บใจเองล่ะเจ้าจันทร์..

แต่สิ่งที่เจ็บมากกว่านั้นคือการที่เธอหยิบสิ่งหนึ่งขึ้นมาจากกระเป๋าสะพาย ก่อนจะส่งมันไปให้ชายหนุ่มตรงหน้า

“เอามาให้ผมทำไมครับ” ณภัทรมองวัตถุชิ้นเล็กในมือด้วยแววตาวูบไหว เขาพอจะเข้าใจแต่ไม่อยากให้สิ่งที่คิดเป็นจริงเลย

“ก็คืนน่ะถูกแล้ว จะได้ไม่มีอะไรติดค้างอีก”

มันคือแหวนหมั้น

ตอนนี้ก็เท่าว่าเธอถอนหมั้นเขาแล้ว มือหนากำแหวนแน่น เขาไม่ได้อยากได้มันเสียหน่อย อย่างน้อยเธอก็เก็บมันไว้ไม่ได้หรือ

“เรากลับบ้านกันเถอะ คุณป้าคงรออยู่” หญิงสาวเปลี่ยนประเด็นพลางก้มมองเวลาที่หน้าจอโทรศัพท์ ท้องฟ้าบอกยามโพล้เพล้จวนจะมืดเต็มที

...

หลังจากเหตุการณ์ในเย็นวันนั้น เจ้าจันทร์ก็ไม่ได้พูดคุยอะไรกับณภัทรอีก เช้าวันต่อมาเขาก็ออกไปพร้อมกับคุณป้าซึ่งก็คงไปหาพ่อของเขา ตัวของเธอเองก็ยังต้องออกไปทำงานใช้ชีวิตต่อ ณภัทรก็เช่นกัน เขาไม่ได้กลับมาที่บ้าน และเธอก็ไม่ได้หาเขาที่หอ ทั้งสองจึงไม่ได้เจอหน้ากัน มันเป็นแบบนี้อยู่หลายวันจนครบสองสัปดาห์

หญิงสาวเริ่มจัดเก็บข้าวของตัวเองไปได้ส่วนหนึ่งแล้ว แล้วเธอก็เลิกเข้าบริษัทไปทำงานมาสองสามวันแล้ว เพราะมันไม่จำเป็น อีกอย่างเธอก็ต้องเอาเวลามาเดินเรื่องเอกสาร เตรียมตัวอีกหลายอย่าง พอไม่ได้ไปทำงานที่บริษัท นั่นก็หมายความว่าเจ้าจันทร์ได้ย้ายกลับมาอยู่ที่บ้านของตัวเองแล้ว บ้านของเธอที่เชียงใหม่

มันก็น่าใจหายไม่น้อยที่เวลาผ่านไปเร็วขนาดนี้ ระยะเวลาแค่ไม่กี่เดือนที่เธอไปอยู่กับคุณป้าภัสสรอาจจะเป็นแค่ช่วงสั้นๆ แต่กลับผูกพันมากเหลือเกิน นึกไปถึงวันแรกๆ ที่เข้าไปอยู่ก็เผลอขำ ในวันนั้นหญิงสาวงอแงไม่อยากจะไปอยู่ด้วยซ้ำ แต่พอมาวันนี้กลับกลายเป็นไม่อยากออกมาเลย

“นี่ เอาอันนี้ไปด้วยสิ จะได้ไม่เหงา” พี่สาวของเธอที่วันนี้มีเวลาว่างก็มาช่วยหญิงสาวลิสต์ของใช้จำเป็นเช่นกัน ในมือของอีกคนชูตุ๊กตาหมีตัวโปรดของเธอเอาไว้

“โธ่ จันทร์ไม่ใช่เด็กแล้วนะ อีกอย่างไม่ต้องหอบไปเยอะก็ได้อะ ก็ไปซื้อเอาที่นู่นดีกว่า” เจ้าจันทร์มองรายการของใช่จำเป็นที่ต้องซื้อแล้วก็อยากกาทิ้งออกไปให้เกินครึ่ง ของบางอย่างซื้อเอาที่นู่นก็ได้นี่นา

“น้องเล็กของเราไปอยู่คนเดียวได้แล้วจริงๆ เหรอเนี่ย เวลามันผ่านไปเร็วอะไรขนาดนี้” เจ้าฟ้าพูดไปก็นึกถึงสมัยสิบกว่าปีที่แล้วที่น้องสาวของเธอยังเป็นเด็กหญิงตัวเล็กๆ วิ่งเล่นในบ้านอยู่เลย คนทั้งบ้านฟูกฟัมทะนุถนอมลูกสาวคนเล็กคนนี้ยิ่งกว่าใคร 

“อะไรกันเนี่ย จันทร์ดูแลตัวเองได้ต้องเป็นเรื่องน่ายินดีสิ”

“โตขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ เห็นมาแต่อ้อนแต่ออกตอนนี้จะจากพี่ไปแล้ว” 

เพราะเจ้าฟ้าเป็นพี่สาวคนโตที่อายุห่างจากสองฝาแฝดเจ้าตะวันเจ้าจันทร์อยู่หลายปี ในวันที่น้องๆ เกิดมา เธอก็ได้ช่วยเลี้ยงด้วย

“จันทร์ไม่ได้ไปแล้วไปลับสักหน่อย” น้องสาวคนเล็กหัวเราะกับท่าทางเศร้าสร้อยของพี่สาว “จันทร์ก็กลับมาบ้านอยู่เรื่อยๆ นั่นแหละ ถ้าพี่คิดถึงมากจะไปหาที่นู่นก็ได้นะ”

“แหงอยู่แล้ว จะไปหาบ่อยๆ เลย”

ในระยะเวลาสองสัปดาห์ที่เหลืออยู่นี้ เจ้าจันทร์วุ่นวายอยู่กับการเดินการเตรียมตัวต่างๆ ทำให้สาวเจ้าไม่มีเวลามาคิดมากเกี่ยวกับเรื่องอื่นๆ นักเท่าไหร่ กลายเป็นว่ากว่าหญิงสาวจะรู้สึกถึงอะไรสักอย่าง 

เวลาก็ล่วงเลยมาถึงวันที่เธอต้องเดินทางแล้ว

สนามบินสุวรรณภูมิ

“แม่ต้องคิดถึงหนูมากแน่เลย” ผู้เป็นแม่ว่าพร้อมเข้ามาโอบกอดเธอ

อีกหนึ่งชั่วโมงก็จะถึงเวลาตาม Boarding pass เจ้าจันทร์ใช้เวลานี้ในการอยู่กับครอบครัวพร้อมล่ำลา ทั้งบ้านพร้อมใจกันลางานแล้วเอาเวลาว่างเพื่อมาส่งเธอไปต่างประเทศในวันนี้

ทุกคนมาครบ..แต่เจ้าจันทร์กลับรู้สึกมันขาดอะไรไป

“เอ้า ขนมเอาไว้กินบนเครื่อง” เจ้าตะวันว่าแล้วก็ยื่นซองขนมไปให้น้องสาว 

“เอาเวลาไหนกิน คงหลับตลอดทางแน่” 

“ถ้าไปถึงแล้วก็ติดต่อมาด้วยนะ” คราวนี้เป็นพ่อที่เอ่ยกับเธอ “หรือว่าจะไม่ให้ไปดีเนี่ย”

“โธ่พ่อ อะไรกันล่ะ” หญิงสาวหัวเราะกับอาการหวงเธอที่ยังไม่หมดไปสักที “ไว้ถ้าลงเครื่องเมื่อไหร่ จันทร์จะส่งข้อความมาบอกเลยทันที”

“เออนี่ เหลือเวลาอีกหนึ่งชั่วโมง เดี๋ยวไปซื้อของกับวันหน่อย” เจ้าตะวันพูดพร้อมกับดึงตัวเจ้าจันทร์ให้เดินไปด้วยกันสองคน

โชคดีที่หญิงสาวเช็คอินและโหลดกระเป๋าไปแล้ว บนตัวมีเพียงกระเป๋าสะพายเก็บของจำเป็นเล็กน้อยเท่านั้น ร่างเล็กเดินตามผู้เป็นพี่ชายมาเรื่อยๆ จนถึงบริเวณร้านอาหารในสนามบิน 

“จะซื้อของอะไรอะ ในสนามบินเนี่ยนะ” หญิงสาวไม่เข้าใจความคิดของเขานัก

“เปล่า ไม่ได้จะซื้อ” เจ้าตะวันหัวเราะเบาๆ ก่อนจะส่งกล่องไม้ขนาดเล็กที่เอาออกมาจากกระเป๋าเป้ไปให้ผู้น้อง “มีคนฝากมาให้”

“นี่มัน...” เจ้าจันทร์รับกล่องมามองมันอยู่ครู่เดียวเท่านั้น เธอก็จำมันได้ทันที 

“ตอนที่จันทร์กลับไปอยู่บ้าน นะมาหาวันที่คอนโดแล้วบอกว่าฝากให้จันทร์ก่อนเดินทาง”

เพียงแค่ได้ยินชื่อ ใจเธอก็สั่นไหว

“ทำไมเขาถึงไม่มาให้เอง”

“ไม่รู้สิ มันบอกว่ามันติดธุระวันนี้เลยมาไม่ได้” เจ้าตะวันนึกไปถึงเมื่อหลายวันก่อนที่ณภัทรเอาของนี้มาให้เขาพร้อมทั้งกำชับว่าต้องให้เจ้าจันทร์เป็นคนเปิด ห้ามเขาแอบเปิดเด็ดขาด โถ..ใครจะไปอยากรู้ขนาดนั้น แถมที่บอกว่าไม่ว่างวันนี้นั่นก็ดูเป็นการโกหกคำโตเลยไม่ใช่เหรอ

“อย่างนั้นเหรอ” หญิงสาวมองกล่องในมือของเธอ คิดคำพูดอะไรไม่ออก 

ก็ดีแล้ว ให้มันจบไปแค่นั้น

ในอีกมุมหนึ่ง

ที่บ้านของณภัทร เพราะวันนี้เป็นวันหยุดชายหนุ่มจึงอยู่บ้านช่วยแม่จัดสวนหน้าบ้านใหม่ โดยช่วงสายจะมีรถขนดินเอาดินมาลงให้ ระหว่างนั้นก็ย้ายกระถางต้นไม้ออกมาพลางๆ 

เจ้าของบ้านยืนมองลูกชายของตนพร้อมถอนหายใจ ทำงานหนักมาตั้งแต่เช้าจนสาย กลัวจะหมดแรงไปก่อน

“นะ พักก่อนก็ได้ลูก”

“ไม่เป็นไรครับ ผมไม่เหนื่อย” เขาตอบ

“ไม่ไปสนามบินเหรอ”

คำว่าสนามบินทำให้เจ้าของร่างสูงหยุดการเคลื่อนไหวไปชั่วขณะ

“ไปทำไมครับ”

“อ้าว นะไม่รู้เหรอว่าวันนี้หนูจันทร์เขาจะบินไปญี่ปุ่น”

ก็เพราะรู้ ถึงไม่ไป

“อืม ก็ให้คนในครอบครัวเขาไปส่งเถอะ ผมไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเขานี่” ณภัทรเคลื่อนย้ายกระถางต้นไม้ใบสุดท้ายเสร็จ เขาก็เดินมาทิ้งตัวนั่งลงบนแคร่ด้านข้างผู้เป็นแม่ “จะให้ไปในฐานะอะไรล่ะครับ”

ตอนนี้คู่หมั้นก็ไม่ได้เป็นแล้ว เธอตัดเยื่อใยเขาถึงขนาดนั้นจะพยายามไปเพื่ออะไรกัน

ในด้านของภัสสร ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าลูกชายคนเดียวผิดปกติไป

“ไม่อยากไปเจอหน้าเขาเหรอ อีกเดี๋ยวก็อาจจะไม่ได้เจอกันอีกแล้วก็ได้นะ” 

“ใครจะไปทนมองเขาจากไปได้ครับ” เป็นเหตุผลของณภัทร เมื่อหลายปีก่อนที่เขาย้ายออกมาจากบ้านอัศวเมฆาธีร์ เขาก็ใจหายที่ต้องแยกจากเจ้าจันทร์ แต่เพราะกรุงเทพฯ – เชียงใหม่ก็ยังพอไปมาหาสู่ แม่ของเขาก็ยังกลับไปที่บ้านนั้นเพื่อช่วยงานทุกปี จึงไม่ได้เศร้าอะไรมากนัก

ซึ่งตอนนี้ไม่ได้เหมือนกับตอนนั้น ในตอนนี้เขารักเธอมากกว่าเดิมจนสุดหัวใจ เธอกลับจะเดินไปอีกประเทศหนึ่งที่บอกว่าอาจจะไม่มีวันกลับมา

แล้วเขาจะทำใจไปเจอหน้าเธออีกครั้งได้อย่างไร

“ไม่ต้องคิดมากนะ คนเราถ้าได้คู่กัน ต่อให้แยกจากไปไกลแค่ไหน สักวันก็ต้องได้กลับมาอยู่ด้วยกัน” หญิงวัยกลางคนเอ่ยพลางยกมือขึ้นไปลูบหลังปลอบใจคนเป็นลูก เธอเห็นลูกชายเศร้าก็พลอยเศร้าตามไปด้วยแต่ไม่รู้จะทำเช่นไรนอกจากปลอบประโลม

เดี๋ยวมันก็ผ่านไป

Castle-G's Talk

จบพาร์ท 2 ของนิยายเรื่องนี้แล้วนะคะ

พาร์ท 3 น่าจะมาอีกทีประมาณสัปดาห์หน้า ;-;

จีเร่งปิดต้นฉบับอยู่ แง้

#ณเจ้าจันทร์

เปิดพรีออเดอร์หนังสือแล้ววันนี้ - 30 มิถุนายน

http://castlegfiction.lnwshop.com/

แจ้งการอัพ นับตั้งแต่สัปดาห์ที่จะถึงนี้เป็นต้นไป

จีจะอัพนิยายช้าลงนะคะ จากปกติอัพทุกวันก็จะสองวันครั้ง สามวันครั้ง

กำหนดการณ์ออก E-BOOK คือวันที่ 1 กรกฎาคมนะคะ