Happy Birthday-80- : Confession [8059]

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

HBD 2 Yamamoto!!> <

เนื่องจากวันนี้เป็นวันเกิดไอ้เจ้าบ้าเบสบอล เพราะฉะนั้นข้าน้อยเลยตัดสินใจ
นั่งปั่นฟิคแฮปปี้เบิร์ทเดย์นี้มาตั้งแต่เมื่อคืน ใช้เวลามั่วพล๊อต5 นาที
เขียนลงสมุดครึ่งชั่วโมงและพิมพ์ลงคอมอย่างทุลักทุเลอีก3 ชั่วโมง= - =
(ใช้โน้ตบุ๊ก แป้นไม่มีภาษาไทยT^T)

สุดท้ายก็ได้ออกมาเป็นฟิคความยาว6หน้ากระดาษเอสี่เรื่องนี้

นี่เป็นฟิคเรื่องแรกของข้าน้อยที่เกิดขึ้นมาได้เพราะเพื่อนมานั่งร้องห่มร้องไห้น้ำตาเป็นสายเลือด(เว่อร์ไป)ว่าทำไมข้าน้อยต้องไปต่างจังหวัดตอนวันเกิด
ยามะด้วย เอฟจึงเกิดความคึก ลุกมาปั่นมันตอน5ทุ่ม- -

ยังไงก็ฝากติชมกันด้วยเน้อ

[FzE]
24/04/09

เนื้อเรื่อง

Title : Happy Birthday -80- : Confession [8059]

Rate : NC-15(ไม่รู้จะถึงรึเปล่าแฮะ=w=)

Type : Romance(มั้งนะ-0-)

Pairing : 8059

Warning : เป็นฟิคเรื่องแรกฮะ^ ^ อาจจะไม่ดีเท่าไหร่ ใช้เวลาปั่นในชั่วข้ามคืนเพื่อเป็นการไถ่โทษที่ไม่ได้อยู่ตะลุยอ่านฟิกที่กรุงเทพ(ไปต่างจังหวัดฮะ) ปั่นถึงตีหนึ่งและแหกตามาแต่งตอนหกโมง หวังว่าจะชอบกันนะฮะ ยังไงเอฟก็ขอฝากตัวด้วยฮะ*โค้ง*

 

            “รุ่นที่สิบคร้าบบบบบ~~~~~~!!!” เสียงตะโกนเรียกที่ดังมาก่อนตัวเกือบกิโลเป็นสิ่งที่ ซาวาดะ สึนะโยชิ ว่าที่บอสรุ่นที่สิบของวองโกเล่แฟมิลี่ได้ยินเป็นกิจวัตรในทุกๆเช้า ก่อนเจ้าของเสียงจะวิ่งยิ้มร่าเข้ามาหาร่างเล็ก

               “หวัดดี โกคุเทระคุง^ ^” สึนะทักทายกลับอย่างเป็นมิตรแต่ยังไม่ทันได้ออกเดินต่อ อีกหนึ่งเสียงก็ดังมาอีก

               “อ้าว หวัดดี สึนะ โกคุเทระ ก็ว่าแล้วเสียงใครคุ้นๆที่แท้ก็นายเองหรอโกคุเทระ ดังไปถึงซอยนู้นแน่ะ”ร่างสูงกล่าวทักทายรวมถึงทำท่าทางประกอบคำพูดโดยการยกมือชี้ไปทางซอยที่อยู่ถัดไปประมาณสามช่วงถนน พร้อมกับพยักเพยิดประมาณว่า”ซอยนั้นแหละ” เป็นที่หน้าหมั่นไส้ในสายตาของโกคุเทระ ฮายาโตะ เป็นอย่างมาก

               “แล้วมันไปหนักส่วนไหนของแกรึไง???”โกคุเทระหันไปตวาดก่อนจะล้วงกระเป๋าแล้วเดินนำลิ่วๆออกไปทันที ร่างสูงลดมือลงก่อนจะหัวเราะร่าแล้วเดินตามไปช้าๆกับสึนะ...ท้ายที่สุดคนเดินนำก็ต้องหยุดรออยู่ดีเพราะบอสสุดเทิดทูนดันไปเดินอยู่กับไอ้ตัวน่าหมั่นไส้ข้างหลัง

 

คาบแรก

               “เราจะมาแจกข้อสอบกันนะ นี่ของเธอคุโรคาวะ ซาซางาวะ ซาวาดะ..ที่โหล่เหมือนเดิม..”ครูยังคงแจกข้อสอบต่อไป แล้วจู่ๆทั้งห้องก็เงียบกริบและหันมาให้ความสนใจคนๆเดียวที่หลับไม่อายฟ้าอายดินอยู่หลังห้อง

               “ยามาโมโตะ”

               “....”

               “ยามาโมโตะคุง”

“..zzZ”

“ยามาโมโตะ ทาเคชิ!!!!!”คุณครูตวาดลั่นทำเอาคนหลับสะดุ้งเบาๆ เจ้าตัวเงยหน้าขึ้นมามองเลข ‘59’ ตัวแดงๆอย่างพอใจก่อนร่างสูงจะถูกเตะออกไปยืนหลับหน้าห้องต่อ..

พักกลางวัน

               “ไอ้เจ้าบ้าเบสบอล..แกเป็นอะไรของแก มองหน้าอยู่ได้ อยากกินไดนาไมต์เป็นของหวานหรือไง??!”โกคุเทระหันมาถามหลังจากทนกินโดยมีตาจ้องอยู่ตลอดเวลาไม่ได้

               “ไม่หรอก..อยากกินนายมากกว่า..”

               “=o=”<-โกคุเทระ

            “=o=”<-สึนะ

               “โกคุเทระ..”

               “....” (ยังอึ้งอยู่)

               “ฉันชอบนาย..”

“..”(อึ้งหนักกว่าเดิม)

“เป็นแฟนฉันนะ..”

“..” (ช็อคไปแล้ว)

สึนะที่เริ่มรู้ตัวว่าเป็นส่วนเกินรีบขอตัวออกมาก่อนและทิ้งให้ทั้งคู่อยู่บนดาดฟ้าโรงเรียน(ที่กินข้าว)กันสองต่อสอง

ผัวะ!!!

กำปั้นหนักๆต่อยเข้าให้เต็มหน้าก่อนร่างบางจะตวาดลั่น

“แกจะบ้าเรอะ!!ฉันเป็นผู้ชายนะโว้ยยยย!! ฉันจะเป็นแฟนแกได้ยังไงไอ้บ้า=///////=”แต่กระนั้นคนหน้าหนากลับยิ้มและเอ่ยเบาๆ

“โกคุเทระ..”

“..?”

“เวลานายหน้าแดงน่ารักดีนะ..”

“ไอ้บ้า!!!!”

เลิกเรียน

               “โกคุเทระคุงเป็นอะไรหรือเปล่า???” สึนะหันไปถามร่างบางอย่างเป็นห่วงเพราะโกคุเทระแสดงอาการไม่ปกติตลอดช่วงบ่าย

               หน้าแดงบ้างล่ะ เอามือปิดหน้าตัวเองบ้างล่ะ บ่นพึมพำอะไรอยู่คนเดียวบ้างล่ะ แต่ที่แปลกที่สุดคือเจ้าตัวชอบหันไปมองยามาโมโตะคุงบ่อยๆทั้งที่ปกติไม่แม้แต่จะชายตามองด้วยซ้ำ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับโกคุเทระกันแน่ ต้องมีอะไรสำคัญหลังจากที่เขาปลีกตัวออกมาแน่นอน!! รู้งี้อยู่ต่อดีกว่า-.- (อ้าว ซะงั้น)

               “หา? อะ...ไม่เป็นไรครับรุ่นที่สิบ ผมสบายดี ทำไมหรอครับ?”

               “เปล่าหรอก เห็นว่าดูแปลกๆน่ะ นั่งมองยามาโมโตะคุงตลอดเลย”

               “อย่างผมเนี่ยนะครับจะชายตามองเจ้าบ้าเบสบอลนั่น”โกคุเทระตอบในขณะที่นัยน์ตาสีเขียวไม่ได้ละไปจากคนที่พูดถึงเลยแม้แต่น้อย

               อย่างงี้ต้องมีอะไรชัวร์!!สุดยอดลางสังหรณ์ ฟันธง!!!!

               “อ้าว..ทำไมมายืนเครียดกันอยู่นี่ล่ะ ไปฉลองกันเถอะ” ยามาโมโตะพุ่งพรวดเข้ามากลางวงด้วยสีหน้าระรื่นก่อนจะลากทั้งสองคนออกจากห้องโดยที่สึนะยังงงๆอยู่ คิ้วเรียวบางขมวดเข้าหากัน แล้วร่างเล็กจึงหันมาสะกิดถาม

               “เอ่อ...ฉลองอะไรหรอยามาโมโตะ?” ร่างสูงชะงักไป ก่อนจะหัวเราะร่าแล้วตอบเบาๆ

               “วันนี้วันเกิดฉันน่ะ..”

               “!!!!”

               หลังจากลากกันมาสักพักทั้งสามก็มาอยู่ที่หน้าร้านทาเคซูชิ ร้านเดิม เจ้าเก่า ประหนึ่งทั้งเมืองมีร้านเดียว ก่อนสึนะและโกคุเทระจะโดนลากมานั่งที่โต๊ะด้านในสุด แล้วคุณเจ้าของร้านก็แว้บไปหลังครัวทันที

               หลังจากผ่านไปสักพัก สมาชิกชมรมเบสบอลที่เพิ่งซ้อมเสร็จก็เดินทางมาถึง ทั้งหมดตรงรี่เข้ามานั่งโต๊ะเดียวกับสึนะและโกคุเทระแม้จะมีสายตาอาฆาตจ้องเขม็งอยู่ตลอดเวลาด้วยฝีมือโกคุเทะ

เมื่อครบครึ่งชั่วโมง สองพ่อลูกก็เดินออกมาพร้อมกับซูชิเซทใหญ่ และเครื่องดื่มอีกมากมาย ร่างสูงเดินมานั่งข้างๆร่างบาง และเมื่อทุกอย่างพร้อมปาร์ตี้ก็เริ่มขึ้น

               ระหว่างงาน โกคุเทระแทบไม่แตะอะไร แน่ล่ะ เขาไม่ชอบเจ้าพวกชมรมเบสบอลที่เข้ามาเล่นหัวรุ่นที่สิบ อย่างสนิทสนม ชิ ให้มันรู้ซะบ้างสิว่าใครเป็นใคร เจ้าพวกนี้นี่- -+(แต่ถึงจะบอกว่ารำคาญขนาดนั้นเขาก็ต้องสารภาพล่ะนะว่ากว่าครึ่งนึงของมาคุโร่ตัวเป้งที่อยู่บนโต๊ะลงไปอยู่ในท้องเขา=w=)

               หลังผ่านไปหลายชั่วโมงปาร์ตี้ก็จบลงในที่สุด เหล่าสมาชิกชมรมเบสบอลพากันแยกย้ายกลับบ้านาแต่สึนะอยู่ช่วยยามาโมโตะเก็บกวาดก่อน โกคุเทระจึงต้องรอไปด้วยซึ่งแน่ล่ะ เจ้าของบ้านดูจะพึงพอใจมากที่ได้ล้างจานไปมองหน้าร่างบางไปจนหวิดทำจานตกหลายครั้ง แต่ด้วยสัญชาติญาณนักเบสบอล การเก็บกวาดจึงผ่านไปได้ด้วยดี

               “งั้น..ฉันขอตัวกลับก่อนล่ะยามาโมโตะคุง ขอบคุณมากนะ ฝากขอบคุณคุณพ่อนายด้วย แล้วก็ขอโทษที่ลืมวันเกิดนายนะ(_ _)”สึนะหันมาโค้งให้กับยามาโมโตะหนึ่งทีและหันหลังเดินออกมาก่อนจะถูกมือใหญ่ของร่างสูงดึงเอาไว้

               “นี่มันห้าทุ่มเข้าไปแล้ว พวกนายนอนที่นี่ก็ได้ ออกไปข้างนอกตอนเนี้ยมันอันตรายนะ^ ^”

               “แต่ว่า..”

               “ไม่เป็นไรหรอก ไม่ต้องเกรงใจ โดยเฉพาะนาย โกคุเทระ บ้านนายอยู่ไกลกว่าบ้านสึนะอีกนี่ ^-^”

               “แค่นี้ฉันมีปัญญาดูแลตัวเองได้หรอกน่า”โกคุเทระบ่นเบาๆ

“ฉันเป็นห่วงนี่นา เถอะนะ โกคุเทระคุง”ร่างสูงยังคงอ้อนวอนต่อไป

“ฉันว่าก็ดีเหมือนกันนะ ฉันเองก็เป็นห่วงเราค้างที่นี่กันเถอะ โกคุเทระคุง^ ^” สึนะที่หมดความสำคัญไปนานเสริมขึ้นมา แน่นอนว่า..

“ฉันไม่อยากจะค้างบ้านแกหรอกนะ แต่ในเมื่อรุ่นที่สิบขอร้อง..งั้นผมอยู่ก็ได้ครับ”ร่างบางตอบรับอย่างว่าง่ายทันที

“งั้นเดี๋ยวฉันเอาเสื่อให้นะ ห้องฉันอยู่ข้างบน ทางขวามือห้องแรกเลย^ ^” ว่าแล้วก็หันมาคลี่ยิ้มระรื่น ทำท่าดีใจเหมือนเด็กได้ขนม(?)ก่อนร่างสูงจะผลุบขึ้นไปด้านบน

หลังจากดื้ออยู่ประมาณห้านาที ในที่สุดโกคุเทระก็ดูเหมือนจะทำใจได้ที่ต้องนอนบนพื้นกับร่างสูง ร่างบางทั้งสองทิ้งตัวลงนอนก่อนจะซุกลงไปใต้ผ้าห่ม เป็นภาพที่น่ารักน่าฟัดจริงๆในสายตาของยามาโมโตะ(เฮ้ย คิดไรอยู่เนี่ย-0-)

เขาทิ้งตัวลงข้างๆร่างบางก่อนจะดึงร่างในผ้าห่มนั้นเข้ามากอด ทำเอาเจ้าตัวสะดุ้งโหยง โผล่หน้าออกมาโวยวาย แต่ก็ไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมาได้เมื่อริมฝีปากบางถูกปิดทับด้วยริมฝีปากหนาที่ประกบลงมาอย่างรวดเร็ว

อุ่บ..

ไอ้เจ้าบ้า!!!!

โกคุเทระได้แต่กรีดร้องอยู่ในใจ ขณะที่ลิ้นอุ่นชอนไชเจ้ามาหาความหวานในปาก ร่างบางเผลอตัวหลุดเสียงครางออกมาเบาๆ ก่อนร่างสูงจะผละออกมาอย่างอ้อยอิ่ง

เพียะ!!!

ทันทีที่ตั้งสติได้ร่างบางก็ตวัดมือตบเข้าให้เต็มหน้าจนใบหน้าหล่อเหลาหันไปตามแรงมือโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่ด้วยทิฐิที่มีทำให้ร่างบางไม่คิดจะเอ่ยปากขอโทษ

ยามาโมโตะค่อยๆหันกลับมามองร่างบางที่ค่อนข้างจะตกใจอยู่ไม่น้อย ก่อนร่างที่สูงกว่าจะพลิกตัวขึ้นคร่อมอีกฝ่าย มือใหญ่เชยคางร่างบางขึ้นก่อนจะเอ่ยถามเบาๆ

“ชอบใช่มั้ย...?”

โดยไม่ต้องรอคำตอบ ริมฝีปากก็ประกบลงไปอีกครั้ง..อ่อนหวาน..ร้อนแรง..เนิ่นนาน จนร่างบางแทบจะละลายอยู่เบื้องล่าง

“เป็นแฟนฉันนะ”ร่างสูงถามเบาๆ ก่อนจะประกบริมฝีปากลงไปอีกครั้ง

 “ไอ้..บ้า..”ร่างบางเอ่ยด้วยเสียงที่สั่นเครือ

“นะ..” และอีกครั้ง

ในที่สุดหลังจากขอไปกว่าสิบครั้ง..

“เออ..”ร่างเล็กตอบรับเบาๆแล้วจึงพลิกตัวหนีไปอีกทางแต่ก็ยังไม่พ้นจูบสุดท้ายของคนที่คร่อมอยู่อยู่ดี

ร่างสูงทิ้งตัวลงนอนอย่างสบายใจ ในมี่สุดความพยายามของเขาก็เป็นผล วงแขนแกร่งโอบรอบเอวบางเอาไว้หลวมๆก่อนจะกระชับให้แน่นขึ้น ใบหน้าหล่อเหลาซุกลงกับหัวไหล่กลมมน ริมฝีปากหนาระบายรอยยิ้มบางๆยามเมื่อสูดเอากลิ่นกายหอมอ่อนๆของอีกฝ่ายเข้าไป

“ฉันรักนายโกคุเทระ..”

“นี่..ไอ้บ้า..”

“หืม?”

“Happy Birthday..”

               -END-
-----------------------------------------------

ในที่สุด!!! มันก็มาเสร็จตอน 7.30น. หลังจากเราแทบไม่ได้นอนT[]T อยากจะกรีฅ๊ดร้องให้ก้องโลก ยังไงฝากเม้นกันมั่งเน้อ คนอ่านก็แทบจะไม่มีอยู๋แล้ว ถ้าคนเม้นไม่มีอีกนี่เราคงทุกข์ระทมขมขื่นมากT^T