ค่ำคืนแห่งความหลอน

ผมเป็นนักศึกษาปี 3 เรียนมหาวิทยาลัยแห่งนึ่งในย่านเมืองหลวง พักอาศัยอยู่หอพักที่ค่อยขางจะไกล และการเดินทางระหว่างมหาวิทยาลัยกับหอพักของผมมันช่างไม่ง่ายเลย แต่ผมก็สามารถเดินทางได้อย่างปกติ ช่างเป็นแต่ละวันที่แสนธรรมดา และโชคดี

แต่แล้วเย็นวันหนึ่ง ผมเลิกเรียนค่ำมากเพราะต้องซ้อมการแสดงของคณะ ซึ่งมันก็เวลาสามทุ่มย่านสี่ทุ่มแล้ว แต่ผมก็ยังคงเดินทางตามปกติ ขึ้นรถบัส ต่อด้วยเดินเท้าอีกนิดหน่อย แวะร้านสะดวกซื้อเหมือนเคย แต่วันนี้ความรู้สึกมันแปลกไป

ผมรู้สึกเหมือนกับว่า มีคนคอยต้องมองผมอยู่ตลอดเวลา ตั้งแต่ที่สถานีรถบัส แต่ผมก็ไม่เจอใคร ทั้งตอนเดินมาถึงร้านสะดวกซื้อ ผมก็ยังรู้สึกแบบเดิม แต่เช่นเคย ผมมองหาผู้คนว่ามีใครตามหรือเปล่า แต่ใช่แล้ว ผมไม่พบอะไรนอกจากน้องแมวที่อยู่แถวร้านนั้น ผมจึงพยายามไม่คิดอะไรแล้วเดินกลับห้องอย่างทุกวัน

แปลกจริง วันนี้ผมไม่ได้กลับดึก แต่กลับรู้สึกเหมือนมีคนคอยตามตั้งแต่เมื่อสักครู่ จนถึงตอนนี้ ความรู้สึกที่เหมือนมีคนคอยมองดูเราอยู่ตลอดเวลานี้มันอะไรกัน ผมได้แต่คิดในใจ แต่วันนี้ เหมือนผมจะพบกับคนนึ่ง ซึ่งท่าทางแปลกๆ เธอก้มหน้ายืนยิ้มอยู่ข้างเสาไฟ

ผมเจอเธอที่สถานีรถบัสสายประจำของผม เธอผมสั้น ฟูๆ ตัวผอม ผิวขาวซีด เธอมักมีรอยยิ้มที่ผมไม่สามารถเข้าใจได้ เจอกันครั้งแรกเธอก็ก้มหน้ายิ้มแบบนี้ ..แปลกจัง เธอจะตามผมมาหรือเปล่านะ? ไมาทันให้สงสัย พอผมเริ่มเดิน เธอคนนั้นก็เริ่มก้าวเท้าตามผมมา เสียงฝีเท้าชัดเจนในหัวมาก และฟังดูเหมือนกำลังจะวิ่งมาชนหลังผม ผมตกใจจึงหันไปทันที แต่ทันทีที่ผมหันไปหาเธอ เธอก็ได้หายตัวไปแล้ว ..

ไม่ทันต้องคิดอะไรมาก ผมก็รีบสาวเท้าเดินอย่างไว ถึงแม้ผมจะหันไปแล้วไม่เจอเธออีก แต่ผมก็ยังคงรู้สึกขนลุก และรู้สึกเหมือนมีคนเใ้ามองอยู่ตลอดเวลาเช่นเคย เหมือนกับว่าตอนที่เจอเธอครั้งนั้น จะเป็นครั้งแรก และครั้งเดียวของผม แต่ถึงจะไม่เจอตัวตนเลยก็ตาม ผมยังรู้สึกแบบเดิม เหมือนเธอคนนั้นยังอยู่รอบๆ ตัวผมอยู่ตลอดมา จนถึงทุกวันนี้