
แผนแสบ ขอแอบรักอีกรอบ
"ผมก็เป็นแค่คนที่รักเธอ แค่นั้น เป็นได้แค่ตัวผมเอง" ผมจะหลอกเธอ จะลวงเธอ จะตบตาเธอด้วยทุกวิธี เพื่อไม่ให้เธอรู้ตัวว่ารักเธอมากแค่ไหน ผมไม่อยากเสียเธอไปอีก และผมก็เลวมากพอจะทำทุกอย่างเพื่อตัวผมเอง!
ยอดวิวรวม
261
ยอดวิวเดือนนี้
0
ยอดวิวรวม
261
แวะมาอ่านแล้วจ้า รวดเดียวจบสี่ตอน (แฮร่ๆ) ไม่รู้จะคอมเมนท์ยังไงเหมือนกันค่ะ
เพราะจะแนะนำการเขียน เราเองก็เขียนไม่เก่ง นิยายตัวเองยังแต่งตั้ง 5-6 ปียังไม่จบเลยค่ะ 5555+ (แล้วก็ดองไว้แบบนั้นด้วย เหอๆ)
แต่ก็อยากออกความเห็นค่ะ อย่าว่ากันเลยน้า ถ้าใช้คำไม่ถูกใจยังไงก็บอกเราได้เน้อ
1. อารมณ์ของเรื่องไม่ค่อยต่อเนื่องเลยค่ะ ตอนอ่านรู้สึกสับสนอยู่หน่อยๆ แบบว่าเดี๋ยวตัดฉับไปที่นางเอก เดี๋ยวกลับมาที่พระเอก หรือบางทีก็นางเอกคิดในใจ พระเอกคิดในใจ เดี๋ยวแปปๆคนนั้นคิดถึงอดีต คนนี้คิดถึงอดีต เดี๋ยวอีกแปปตัดฉับมาที่ปัจจุบัน แบบไม่มีอะไรเกริ่นนำก่อนหน้า ทำให้เวลาอ่านๆไปเลยรู้สึกไม่ค่อยต่อเนื่อง และสับสนว่าตอนนี้ตัวเอกคือใคร ทำอะไร อยู่ตรงไหนอ่ะค่ะ
2. ตัวละครจำยากค่ะ น่าจะดึงลักษณะเด่นๆของตัวละครในช่วงตอนเดียวเลยอ่ะค่ะ จะได้จำได้ง่ายขึ้น ประมาณว่า นางเอกของเราชื่อดิน เป็นนักวาดฝีมือดี นิสัยติสแตก ลุยๆ แถมซกมก แต่ก็หน้าตาสะสวย ผิวสวย รูปร่างดี อะไรประมาณนี้อ่ะค่ะ เวลาอ่านจะได้ไม่รู้สึกติดขัดว่า เอ๊ะตอนนี้ใครกำลังคุยอะไรกับใครอยู่นะ
3.บทบรรยายชวนงงอ่ะค่ะ เหตุการณ์แต่ละเหตุการณ์ไม่ค่อยต่อเนื่องกัน เพราะไม่มีเกริ่นนำหรืออธิบายคร่าวๆ จะบอกอะไรก็บอกเลย ยกตัวอย่าง อยู่ๆก็มาบอกว่าชายผมบลอนด์ อันนี้งงสุด ใครหว่า? อ่านๆไปสักพักถึงรู้ว่า อ๋อ พระเอกของเราน่ะเอง เวลาอ่านเลยรู้สึกสะดุดอ่ะค่ะ
4 เหมือนนิสัยพระเอกจะโดดไปโดดมาสักหน่อยนะคะ ปรับอารมณ์ตามไม่ทัน น่าจะอธิบายที่ไปที่มาสักหน่อย ประมาณว่า เวลาทำงานจะเป็นคุณหมอที่ค่อนข้างเคร่งขรึม เนี้ยบสุด แถมจริงจังเวอร์วังมากๆเลยนะ แต่พอได้เห็นเด็กๆก็จะเข้าสู่โหมดคุณอาผู้อ่อนโยน อบอุ่น แต่พออยู่กับนางเอกก็จะกลายเป็นเพื่อนสนิทสุดเจ้าเล่ห์ แสนเกรียนเพราะรู้จักกันมานาน อะไรแบบนี้อ่ะค่ะ เวลาอ่านจะได้เข้าใจตัวพระเอกเรามากขึ้น (ตามความคิดเรานะ) แล้วก็จะทำให้มีอารมณ์คล้อยตามได้่ง่ายกว่ามาแบบโดดๆแบบนี้อ่ะค่ะ
คร่าวๆประมาณนี้ค่ะ ส่วนใหญ่บทบรรยายจะแข็งๆ ติดขัดในบทแรกๆอ่ะค่ะ หลังๆเริ่มไหลลื่นขึ้น แต่ก็รู้สึกแปลกๆอยู่ดี อธิบายไม่ถูกเหมือนกันค่ะ
สู้ๆนะคะ เป็นกำลังใจให้คนชอบเขียนค่ะ และรอตอนต่อไปค่ะ ^^'
มีคำผิดนิดเดียว นอกนั้นไม่มีอะไร
ชอบความสัมพันธ์ของคู่นี้จัง ตูนก็ชอบหยอด ดินก็ชอบแกล้ง คุยกันน่ารักเชียว
เพิ่งอัพวันนี้นี่นา มีตอนต่อไปอีกมั้ย?
อ่านทวนอีกรอบ ดูเรื่องเรียงประโยค ควรจะสลับตำแหน่งเพื่อให้สมูทขึ้นมั้ย
การใช้คำ บางคำความหมายใกล้เคียงกัน แต่ถ้าเปลี่ยนไปใช้อีกคำ อาจจะสื่อความหมายได้ชัด ได้ตรงกว่า
สื่ออารมณ์ได้มากขึ้นแล้วนะ บทสนทนาของตัวละคร อ่านแล้วได้อารมณ์ทีเดียว
มีบางคำพิมพ์ตกหล่น
โทนเรื่องน่ารักใสๆมากเลย ชิลล์ดี
ความสัมพันธ์พระนางน่ารักมากเลย
ครึ่งหลังดีนะ flowเลย
ตูนในบทบาทนายแพทย์ดูอบอุ่นจัง นิสัยถ่ายทอดมาจากตัวน้องบ้างหรือเปล่า?
ถ้าดูผ่านๆจะเห็นว่า มันก็ไม่ผิดเยอะเลย
ยังไงซะมันก็คือโลกของน้อง
อยากเขียนได้แบบไหน ก็หาวิธีแล้วทำตามแบบนั้นเลย
ที่จับจุดได้ คือ
1. ใช้คำยาก อ่านแล้วรู้สึกขัดๆกัน ไม่ได้ฟีล ลองเปลี่ยนไปใช้คำง่ายกว่านี้ ให้คนเข้าถึง เข้าใจง่าย อ่านรอบเดียวผ่าน
2. ควรจะเกริ่นนำสักหน่อย ก่อนหน้านี้เกิดอะไรขึ้น มันไม่เชื่อมโยงกันเลย เหมือนเอาหลายๆฉากมาต่อกัน ซึ่งไม่ต่อเนื่องกันเลย ความสมเหตุผลก็ไม่ค่อยมี ลักษณะคือ ถามอย่างหนึ่ง แต่ตอบอีกอย่าง ซึ่งมันกาวมาก
3. พฤติกรรม ลักษณะท่าทางที่แสดงออกของตัวละครแต่ละตัวแทบไม่ต่างกันเลย ถ้าไม่ดูชื่อ เหมือนคนเดียวกันพูดกับตัวเอง เล่นกับตัวเอง ไม่ใช่แค่ตัวละครที่ไม่มีมิติ แต่มันเริ่มตั้งแต่ฉาก ตั้งแต่การบรรยายแล้ว ซึ่งฉากกับการบรรยายถือเป็นสิ่งที่อยู่โชว์อยู่ด้านหน้า แล้วค่อยเจาะเข้าไปที่ตัวละคร
ยกตัวอย่างที่น้องน่าจะเข้าใจ เรื่องดนตรี ในเพลงที่มีเนื้อร้องมีองค์ประกอบคือ เสียงร้อง กับดนตรีประกอบ เสียงร้องคือ คนที่เล่าเรื่อง ซึ่งก็คือตัวละคร ดนตรีประกอบคือฉาก ซึ่งมีหน้าที่สร้างบรรยากาศ ส่งอารมณ์ไปถึงผู้ฟัง เช่น หวานซึ้ง ฮึกเหิม ว่างเปล่า ในเมื่อฉากเป็นตัวสร้างบรรยากาศ ฉากก็ต้องสำคัญกว่าอยู่แล้ว คนทีทำหน้าที่บรรเลงดนตรีมักจะมีความรู้เฉพาะทาง รู้ทฤษฎี เทคนิคการเล่น แต่งเพลงได้ ในขณะที่นักร้อง ไม่จำเป็นต้องเรียนvoiceมาโดยตรง แต่เวลาเราร้องเพลง เราก็ต้องฟังจากดนตรีประกอบ เพื่อนับจังหวะ หาคีย์ที่จะร้อง ในเมื่อฉากเป็นตัวนำ เราก็ต้องเริ่มแก้จากตรงนี้ก่อน
เอาตรงๆนะ มันแข็งไปหมด อ่านแล้วไม่รู้สึกอะไรเลย ถ้าทำให้มันมีมิติไม่ได้ เขียนเสร็จอ่านแล้วรู้สึกตามไม่ได้ ไปเขียนแนวอื่นเถอะ
เข้ามาดูนิดนึง
คำโปรยนี่เนื้อเพลงมาเชียว