SF "เธอไม่อาจเอารักไปจากหัวใจ" ตอนที่ 2 พี่เก่ง...หรือเซน 45

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

เรื่องนี่อิงความจริงเล็กน้อย
แต่งแป้บเดียวอีกเช่นเคย
ขอโทษถ้าเกิดมันดูไม่มีมารยาท

ถ้ามีคำผิดขออภัย

ฝากฟิคอื่นด้วยเน้อ

ภาคต่อของ Part I

เนื้อเรื่อง

...“เธอไม่อาจเอารักไปจากหัวใจ... ไม่มีวัน เรื่องราวภาพทรงจำ เก็บเป็นของสำคัญ...”...

เสียงเพลงที่ดังอยู่ในรถ...ช่างเข้ากับชีวิตผมเสียเหลือเกิน... เข้ากัน...ขนาดที่ผมไม่เคยสังเกตมาก่อน

“พี่เก่ง...เดี๋ยวแวะส่งเบลข้างหน้าก็ได้นะคะ ถ้าไม่สะดวกใจให้เบลไปด้วย”

ผมมองเธอ, คนที่อยู่ข้างผมมาตลอด, คนที่รักผม...

“ไม่เป็นไรครับ พี่โอเค” ผมยิ้ม “พี่ไม่เป็นไร... ยังไม่ถึงตาย”

.

.

.

[ก่อนหน้านั้นสามชม.]

ผมกดโทรศัพท์ต่อสายโทรศัพท์ถึงเบอร์ที่ผมโทรออกบ่อยที่สุด      

“ครับพี่เก่ง??”

“เซน... วันนี้ว่างรึป่าว?”

“พี่เก่งว่าไงนะครับ?”

“ว่างมั๊ย? มาเจอพี่ที่ร้านประจำหน่อยสิ ได้มั๊ย?”

“ได้ครับ”

“ตอนนี้เลยได้มั๊ย”

“ได้ครับได้ สำหรับพี่เก่งได้เสมอแหละ เดี๋ยวเซนไปนะ”

สำหรับพี่เก่งได้เสมอ... ผมไม่คิดหรอก...ว่าคำนี้มันจะจริง

.

.

.

จากวันที่ผมได้รู้บางอย่าง ผมไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง... แล้วผมก็ไม่เชื่อ... จนได้คิด ได้รับรู้ ได้สัมผัสสิ่งที่เซนทำไม่เหมือนแต่ก่อน ทุกสิ่งทุกอย่างระหว่างเราสองคนเปลี่ยนไปเมื่อมีอีกคนมาคั่นกลาง อีกคนที่ผมสนิทขึ้นเรื่อยๆ...เพราะเซนเองนั่นแหละที่ชักนำเขาเข้ามาอย่างแนบเนียน

.

.

.

 

“พี่ว่า...”ผมไม่กล้าสบตาคนที่ผมรักที่สุด ไม่อยากจะพูดคำๆนั้นออกไป จากวันนั้น ผมคิดดูแล้ว... ผมน่าจะปล่อยเซนไปมีชีวิตที่ดีกว่า อยู่กับสิ่งที่เซนรักจริงๆ ซึ่งไม่ใช่ผม “เรา...”

 

“พี่เก่ง...เซนรู้ว่าพี่จะพูดอะไร แต่ฟังเซนหน่อยนะ เซนไม่ได้จะพูดให้พี่เปลี่ยนใจแค่อยากให้พี่รู้ไว้ว่า ที่ผ่านมาเซนรักพี่...รักพี่จริงๆนะ ตลอดเวลาที่เราคบกัน ที่เรารักกัน...”

 

“ไม่เซน... เราไม่เคยรักกัน... มันก็เป็นแค่เรื่องขำๆไม่ใช่หรอเซน...ที่ผ่านมามันก็แค่เรื่องขำๆแค่นั้นเอง”ผมกำแก้วน้ำแน่น... เค้าพูดว่ารักผม... ก่อนที่ผมจะหมดความอดทน ผมควรไป “พี่ไปนะ”

 

“ไป? พี่หมายความว่าพี่จะออกไป หรือ...พี่จะไป”

 

“เซนรู้อยู่แล้ว... พี่หมายถึง... พี่จะไม่กลับมาอีก... ดูแลตัวเองด้วยนะ”

 

แล้วผมก็เดินจากมา...

พร้อมกับทุกๆอย่าง

ทำตัวหายไปจากชีวิตเค้า

เหมือนธาตุอากาศ

ผมไม่ได้ทำเพื่อเขา แต่ทำเพื่อตัวเอง ผมทนมองหน้าคนที่ผมรักไม่ได้, เมื่อเขาไม่ได้เป็นของผม, ...อีกต่อไป ทนททำเป็นเพื่อน, เป็นพี่ชาย ทำตัวปกติไม่ได้...ผมไม่ใช่พระเอก

 

ผมเก็บทุกสิ่งทุกอย่าง...ไม่ได้ทิ้งไว้ให้เขาเผาทิ้งหรือโยนลงถังขยะ

.

.

.

ผมว่าคงดีถ้าได้ทำงานซะบ้าง...ได้อยู่กับแฟนคลับ ได้อยู่กับคนที่ยังรักผม

เบลอาสาพาผมมาซื้อของก็ดีเหมือนกัน เบลทำผมหัวเราะได้เสมอตอนที่ผมเครียดๆ

อีกไม่นานก็จะถึงวันเกิดของผมแล้ว...อีกไม่กี่วัน... วันเกิดที่ผมไม่อาจใฝ่ฝันให้เกิดปาฏิหาริย์ พาคนที่ผมรักกลับคืนมา

ผมไม่อาจจะภาวนาขอให้เกิดปาฏิหาริย์ได้ เพียงแค่ขอให้ไม่มีอะไรแย่ลง ก็คงพอ ผมคิดอย่างนั้น ก่อนที่สายตาของผมจะจะหันไปเห็นเซน กับ ริท คนสองคนที่ผมรักและผมเกลียดในคราวเดียวกัน ริทกุมมือเซนแน่น... มือที่ผมเคยจับ มือ, ร่างกาย ทุกสิ่งทุกอย่างเคยเป็นของผม แต่ในวันนี้กลับกลายเป็นของคนอื่น... เจ็บ, อิจฉา, ผิดหวัง ไม่มีคำไหนจะบอกถึงอารมณ์ของผมได้จริงๆเลยซักคำเดียว

.

.

.

“พี่เก่ง!!!”เสียงไอ้เตี้ยริทร้องเรียกผมที่ลานจอดรถ ตอนที่ผมกับเบลเล่นฟิตเนสเสร็จ อย่างกับมันมาดักรอผมอย่างนั้นแหละ

“มีอะไรเตี้ย”

“พี่ทำอย่างงี้กับเซนได้ยังไง??”ไอ้เตี้ยพูดอย่างมีอารมณ์ “เซนรักพี่จะตาย!! พี่ทำอย่างนี้กันมันได้ยังไง หักหลังคนที่รักพี่ พี่ทำอย่างงั้นได้ยังไง!!!”

“กูสิต้องถามมึง มึงหักหลังคนที่รักมึงได้ยังไง!!”

“ริท...?”

“มึงไม่ต้องมาทำไขสือ มึงกับเซนเป็นอะไรกันทำไมกูจะไม่รู้ มึงคิดว่ากูโง่นักรึไง”ผมคว้าคอเสื้อไอ้ตัวเตี้ยแล้วใส่ไปหมัดหนึ่งอย่างโมโห

“พี่เก่ง!!!”เบลตกใจลนลานมาลากผมไปขึ้นรถ ไม่งั้นคงได้เคลียร์ยาวๆ

 

ผมยังมีงานต้องทำ โธ่เว้ย!!~ ให้ผมไปเจอแฟนคลับสภาพอารมณ์อย่างนี้เนี่ยนะ

บ้านคีย์...พวกเค้าจะรู้มั๊ยว่าความลับของพวกผมคืออะไร ถ้าผมโกรธจนทำอะไรให้พวกคุณเสียใจ...ผมจะไม่ให้อภัยตัวเองเลย

.

.

.

และแล้วเรื่องที่ผมกลัวที่สุดก็เกิดขึ้น สิ่งที่ผมรักที่สุด คนที่ผมรักที่สุด ได้เกลียดผมไปทั้งหมดแล้ว ผมเสียทั้งหมดไปแล้ว พวกเขาทั้งหมดเกลียดผมแล้ว ผมเป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด แฟนคลับของผมทะเลาะกัน ผมต่อยน้องชายตัวเอง ผมเลิกกับแฟน

.

.

.

“Do u know . .. what’s happen with secret house””

.

.

.

ผมจะต้องทำยังไง พวกเขาถึงจะรู้ว่าผมขอโทษ เรื่องของพวกเค้า...ผมจะต้องทำยังไง

เซนโทรหาผม...บอกว่าอยากมาเจอ

เซนจะต้องโกรธมากๆ ถึงอยากเจอผมขนาดนี้...ได้...ไม่เป็นไรหรอก ผมจะไปเจอเซน

.

.

.

 

 “พี่เก่ง...”เซนพูดเสียงเบา

“มีอะไร?”

“เรื่องวันเกิดพี่... ผมไม่อยากยุ่งด้วยหรอก ถ้ามันไม่ทำให้คนที่ผมรักเดือดร้อน”ผมไปซื้อของกับเบล...ใช่มันทำให้ไอริทมาด่าผม แล้วโดนต่อยกลับไป

“ทำไม มันไปฟ้องหรือไง เด็กน้อยไม่รู้จักโต มีปัญหาก็วิ่งโร่ไปฟ้อง”

“พี่ไม่มีสิทธิ์มาทำกับคนของผมอย่างงั้น”

“มากกว่านั้นกูก็ทำได้!!!”

“ไม่!! ถ้าขืนพี่ทำอะไรคนของผมอีก ผมไม่ยอมพี่แน่!!”

“คอยดูแล้วกัน... ว่าคนอย่างมึงจะทำอะไรกูได้”

“บ้านคีย์เป็นของผมครึ่งนึง เพราะฉะนั้น ถ้าไม่รักไม่ดูแล อย่ามาทำลายบ้านของผม!!!”

“บ้านนั้นก็เป็นของชั้นครึ่งนึง ชั้นจะทำอะไรกับส่วนของชั้นก็ได้!!!”

“พี่เก่งคะ?!?”เสียงใสๆของ “รุ่นน้องคนสนิท” ของผมหยุดบทสนทนาของเราสองคน “ไปเถอะคะ...”

 

ผมเดินจากมา... จากคนที่ผมรักมา แม้ใจอยากจะกลับไปกอดเข่าอ้อนวอนไม่ให้เขาไป

เซนจะรู้มั๊ยว่าผมรู้...รู้ว่าหลังจากที่ผมเดินมา เขาเดินไปหาคนใหม่ของเขา ไปพร้อมกับความฝันของผม หัวใจของผม ความหวังทั้งหมดในชีวิตของผม

.

.

.

เหมือนเธอเอาความฝันวันนั้นที่มีกันเก็บออกไป

เสียงปลอบโยนความหวาน รอยยิ้มที่สวยงามสิ่งใด ๆ

สุดแต่ใจเธอนั้นต้องการอะไร

จะเอาชีวิตของคนๆ นี้จากไป

แต่เธอไม่อาจเอารักไปจากหัวใจ

.

.

.

แตกต่างกัน ของที่สำคัญรอบกาย

คืนวันพ้นผ่านแหลกสลาย

แต่ความทรงจำไม่ลบเลือนจากหัวใจ

กาลครั้งหนึ่งในความทรงจำอันโหดร้ายของผม

                .

                .

                .

                “พี่เก่งคะ... เบลว่าพี่อย่าดูเลยนะคะ”

น้องสาวคนสนิทบอกผมด้วยน้ำเสียงอ่อนใจขณะที่ผมอ้อนวอนแกมบังคับให้เธอเปิดข้อความที่เธอได้รับต่อจากเพื่อนให้ผมดู

“น่านะเบล มันเกี่ยวกับพี่ไม่ใช่หรอ พี่ขอล่ะนะ นะๆ”

เบลส่งโทรศัพท์ให้ผมดู การตัดสินใจดู ถือเป็นเรื่องที่โง่ที่สุดในชีวิตเท่าที่ผมเคยทำมา... ภาพที่เปลี่ยนชีวิต... เปลี่ยนหัวใจผมตลอดไป

ภาพของคนที่ผมรักที่สุด ใบหน้าที่ผมคุ้นเคยและข้อความที่ผมไม่อยากจะเชื่อสายตา...

“เซน...”

ข้อความที่บอกผมให้รู้ถึงความสัมพันธ์ของคนรักกับน้องชายที่ผมรักมากที่สุดคนนึง ภาพที่แสดงความสัมพันธ์ที่มากกว่าคำว่าเพื่อน เพื่อนสนิท เพื่อนรัก น้องชาย พี่ชาย มากกว่าทุกๆคำ คนเป็นเพื่อนกัน...เค้าคงไม่จูบกันหรอก...

‘เค้าว่ากิ๊กกันแนะเบลเธอลองถามพี่เก่งของเธอให้หน่อยสิว่าจริงรึป่าว?’

“เบลบอกแล้วไม่ให้ดู”เบลดุผมก่อนจะหยิบโทรศัพท์ของเธอคืนไป อ้อมกอดของเธอปลอบโยนผมเสมอเวลาที่ผมเสียใจ ถึงแม้มันจะไม่อุ่น ไม่หวาน เท่าคนที่ผมรักก็เถอะ

.

.

.

จากวันที่ผมได้รู้บางอย่าง ผมไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง... แล้วผมก็ไม่เชื่อ... จนได้คิด ได้รับรู้ ได้สัมผัสสิ่งที่เซนทำไม่เหมือนแต่ก่อน ทุกสิ่งทุกอย่างระหว่างเราสองคนเปลี่ยนไปเมื่อมีอีกคนมาคั่นกลาง อีกคนที่ผมสนิทขึ้นเรื่อยๆ...เพราะเซนเองนั่นแหละที่ชักนำเขาเข้ามาอย่างแนบเนียน

 

.

.

.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

.

.

.

 

 

 

 

 

 

จบแล้ว!!