SF "เธอไม่อาจเอารักไปจากหัวใจ" เก่งเซน 45 GengZen

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

เรื่องนี่อิงความจริงเล็กน้อย
แต่งแป้บเดียวอีกเช่นเคย
ขอโทษถ้าเกิดมันดูไม่มีมารยาท

ถ้ามีคำผิดขออภัย

ฝากฟิคอื่นด้วยเน้อ

เนื้อเรื่อง

...“เธอไม่อาจเอารักไปจากหัวใจ... ไม่มีวัน เรื่องราวภาพทรงจำ เก็บเป็นของสำคัญ...”...

                “ครับพี่เก่ง??”

 

.

.

.

“ไม่ได้ชอบผู้ชายครับ”

“หรือต้องให้พี่ไปอัญเชิญ??”

.

.

.

“พี่เก่งว่าไงนะครับ? ... ได้ครับ ... ได้ครับได้ๆ สำหรับพี่เก่งได้เสมอแหละ เดี๋ยวเซนไปนะ”

.

.

.

“ไม่รู้จะทำตัวมีปัญหาทำไม”

“ขาดความอบอุ่นหรือไง”

“พี่เค้าก็รีบทำไมไม่เข้าใจกันบ้าง”

.

.

.

“พี่เก่ง...”

.

.

.

“ทำไมป๊าทำกับพวกเราอย่างนี้...”

“ไม่เป็นไรนะเจ้าของบ้านไม่รัก พวกเรารักกันเองก็ได้”

 

 

 

.

.

.

 

 

“เซน...”

“ครับ?”

.

.

.

ผมนั่งนิ่ง... รอรับคำพิพากษา ผมควรจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น...ตั้งแต่แรก ตั้งแต่เริ่มคิด ผมรู้ว่ามันจะไม่ยั่งยืน แต่ตอนนั้นสิ่งที่ผมทำคือ...ทำตามใจตัวเอง

“พี่ว่า...”ผมไม่กล้าสบตาคนที่ผมรักที่สุด อยากจะปิดหูไม่รับฟัง แต่เมื่อมันมาสุดทาง ผมก็ควรจะยอมรับมัน ผมอาจจะผิดเอง...ผิดที่รักเค้า ตั้งแต่วันแรกที่มองเค้า น่าจะรู้ว่าเป็นไปไม่ได้ “เรา...”

 

“พี่เก่ง...เซนรู้ว่าพี่จะพูดอะไร แต่ฟังเซนหน่อยนะ เซนไม่ได้จะพูดให้พี่เปลี่ยนใจแค่อยากให้พี่รู้ไว้ว่า ที่ผ่านมาเซนรักพี่...รักพี่จริงๆนะ ตลอดเวลาที่เราคบกัน ที่เรารักกัน...”

 

“ไม่เซน... เราไม่เคยรักกัน... มันก็เป็นแค่เรื่องขำๆไม่ใช่หรอเซน...ที่ผ่านมามันก็แค่เรื่องขำๆแค่นั้นเอง”พี่เก่งกำแก้วน้ำแน่น ก่อนจะพูดคำนั้นออกมา...ในที่สุด “พี่ไปนะ”

 

“ไป? พี่หมายความว่าพี่จะออกไป หรือ...พี่จะไป”

 

“เซนรู้อยู่แล้ว... พี่หมายถึง... พี่จะไม่กลับมาอีก... ดูแลตัวเองด้วยนะ”

 

แล้วเขาก็เดินจากไป...

ผมรู้ตั้งแต่แรก ว่ามันควรจะจบอย่างนี้...

ผมไม่กล้าแม้แต่จะมอง...ว่าเขาออกไปยังไง

คนที่ผมควรจะโกรธที่สุด...คือตัวเอง

 

.

.

.

“ก็ใช่สิ ฉันมันไม่ดีเท่าเค้า ไม่ค่อยน่าแคร์เท่าไร...”

.

.

.

ผมทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงในห้องพัก สายตายไปหยุดอยู่ที่หัวเตียง... สิ่งที่หายไป รูปถ่ายของเรา รูปถ่ายของผมกับพี่เก่ง ไม่ได้อยู่ในที่ที่มันเคยอยู่... ผมวิ่งไปเปิดดูตู้เสื้อผ้า ท่ามกลางเสื้อผ้ามากมายของผม, ไม่มีสิ่งที่ผมค้นหา ชุดนักศึกษาและกางเกงยีนส์ตัวเก่งของเขา, ของที่เขาลืมไว้ในวันที่มาค้างคืน ไม่ได้อยู่ในที่เดิมอีกต่อไป ทุกสิ่งทุกอย่าง... หายไป

 

ก่อนจากกัน...เธอเตรียมหัวใจมาก่อน...เตรียมจะหายไปอย่างใจร้อน...จบทุกอย่าที่สองเราเคยฝันใฝ่

ชุดนอนที่เคยสวมใส่...ของขวัญรูปถ่ายอยู่มุมไหน...เก็บทุกอย่าไม่เหลือร่องรอยหายไป...

 

“เซน!!!”เสียงหวานกรีดร้องอย่างตกใจ ก่อนตัวเตี้ยกับแขนเล็กๆของไอริทจะปรี่เข้ามาหาผมอย่างรวดเร็ว ริทกอดผมไว้หลวมๆ “ร้องไห้ทำไม? ใครทำอะไรมึ-ง?”

 

.

.

.

“อย่าร้องไห้นะ อาจจะมีอะไรเข้าใจผิดกันก็ได้นี่”

.

.

.

“เซน...นั่นพี่เก่งนี่ เค้า...มากับใครน่ะ??”เสียงริทถามผม ไม่ต้องหันไปมองก็รู้อยู่แล้วว่าคนที่เดินเกาะแขนพี่เก่งคือใคร

“รุ่นน้อง...คนสนิทเค้าไง”

“แล้วมึงล่ะ??”

“กู...ไม่ค่อยสนิทกับเค้าแล้วล่ะมั้ง”

ริทจับมือผมบีบเบาๆ ขอบคุณที่อยู่ข้างๆกัน...

“เค้า...ไม่คิดจะให้เกียรติมึงหน่อยหรอ”

ผมไม่ได้ตอบอะไร...แต่ยิ้มให้ไอริทแทน

.

.

.

“โอ้ย!!~”ไอตัวเตี้ยร้องโอดโอยขณะที่ผมกำลังวางประคบลงผมรอยช้ำที่มุมปากของมัน

“ใครใช้ให้ไปทำเรื่องอย่างงั้น?”ผมถามประชด... “ใครใช้ให้มึงไปด่าหมอเก่ง หมอเค้าจะทำอะไรก็เรื่องของเค้า เค้าจะเดินควงใคร กูไม่มีสิทธิ์ไปว่าอะไร นี่มึง...ก็แล้วใหญ่มีสิทธิ์อะไรไปด่าหมอเก่งเค้า”

“ถ้ากูเป็นมึง...กูไม่ยอมหรอกเซน...”

.

.

.

“Do u know . .. what’s happen with secret house””

.

.

.

ใช่... แล้วทำไม ผมจะต้องยอม

.

.

.

“พี่เก่ง...”พี่พูดเสียงเบาในขณะที่เจ้าตัวไม่ยอมหันหน้ามาคุยกับผม มันเพิ่งจะผ่านวันเกิดของเค้ามา...วันดี...วันที่เขาควรจะมีความสุข, วันที่ผมไม่อาจจะได้มีส่วนเกี่ยวข้องด้วย, ผมไม่ควรจะเกี่ยวข้องกับวันนี้ไม่ว่าเค้าจะเลี้ยงฉลอง จะทำบุญ หรือจะไปเดินช๊อปปิ้งกับคนของเค้าผมก็ไม่เกี่ยวอะไรด้วย

“มีอะไร?”

“เรื่องวันเกิดพี่... ผมไม่อยากยุ่งด้วยหรอก ถ้ามันไม่ทำให้คนที่ผมรักเดือดร้อน”

“ทำไม มันไปฟ้องหรือไง เด็กน้อยไม่รู้จักโต มีปัญหาก็วิ่งโร่ไปฟ้อง”

“พี่ไม่มีสิทธิ์มาทำกับคนของผมอย่างงั้น”

“มากกว่านั้นกูก็ทำได้!!!”

“ไม่!! ถ้าขืนพี่ทำอะไรคนของผมอีก ผมไม่ยอมพี่แน่!!”

“คอยดูแล้วกัน... ว่าคนอย่างมึงจะทำอะไรกูได้”

“บ้านคีย์เป็นของผมครึ่งนึง เพราะฉะนั้น ถ้าไม่รักไม่ดูแล อย่ามาทำลายบ้านของผม!!!”

“บ้านนั้นก็เป็นของชั้นครึ่งนึง ชั้นจะทำอะไรกับส่วนของชั้นก็ได้!!!”

“พี่เก่งคะ?!?”เสียงใสๆของ “รุ่นน้องคนสนิท” ของพี่เก่งหยุดบทสนทนาของเราสองคน “ไปเถอะคะ...”

แล้วเขาก็เดินจากไป,พร้อมกับคนที่เดินตาม ผมมองดูมือที่เคยกุมมือผมเวลาเดินไปไหนๆ มือที่ตอนนี้กุมมือของคนอื่น... คนที่ไม่ใช่ผม... ยิ่งมองผมยิ่งเจ็บ เจ็บเข้าไปข้างใน

.

.

.

เหมือนเธอเอาความฝันวันนั้นที่มีกันเก็บออกไป

เสียงปลอบโยนความหวาน รอยยิ้มที่สวยงามสิ่งใด ๆ

สุดแต่ใจเธอนั้นต้องการอะไร

จะเอาชีวิตของคนๆ นี้จากไป

แต่เธอไม่อาจเอารักไปจากหัวใจ

.

.

.

“ทำไม...พี่เก่งเขาถึงทำอย่างนั้นล่ะ?”ไอเตี้ยถามผม

“พี่เขา...คงไม่รักกูแล้วมั้ง, พี่เขาคงรักน้องเขามาก...น้องสาวคนสนิทไง...”

To be continuous