คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : CHAPTER IX
- IX -
“ถ้าไม่ตอบคำถามของผม
ผมอาจจะจี้คุณจนกว่าจะขาดอากาศหายใจตายเลยนะ...” แทคยอนขู่
“ฮ่า
ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แฮ่ก ๆ ฉันรู้ ฮ่า ๆๆๆๆ ว่านายไม่กล้า ฮ่า ๆๆๆๆ ฆ่าฉันหรอก ฮ่า
ๆๆๆๆๆๆๆ โอ้ย! หยุดนะ!!” มินจุนทั้งหัวเราะทั้งรู้สึกเหนื่อยทั้งตะโกนทั้งตะกายจะดิ้นให้หลุดจากมือของคนตัวสูง
“ก็ไม่แน่...” แทคยอนจับจุดจั๊กจี้มินจุนได้
จึงจัดหนักสำหรับคนตัวเล็กกว่าผู้แสนซึนคนนี้
“ย..อย่านะ!
ฮ่า ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อ๊ะ! ต..ตรงนั้น!
อย่านะ!!!!! ฮ่า ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” มินจุนดิ้นพรวดพราดในอ้อมกอดของแทคยอน
“ยังไม่ตอบอีกเหรอ...”
“แฮ่ก
ๆ ฮ่า ๆๆๆๆ หยุดทีเถอะ! ยอมแล้ว!!! ฉันอยากให้นายเป็นห่วง! ไม่ได้รำคาญนายเลยสักนิด!”
มินจุนเหนื่อยหอบจนทนไม่ไหว
รู้สึกหายใจไม่ทันจนจะตายให้ได้จึงต้องยอมสิ่งที่เก็บไว้ในใจออกไป
“ฮ..แฮ่ก ๆ กว่านายจะหยุด แฮ่ก ๆ ใจร้ายที่สุด!”
มินจุนบ่นอุบอิบพลางหอบไปด้วย
“หึ
ตอบตั้งแต่แรกก็ไม่ต้องโดนแบบนี้แล้ว” แทคยอนส่งยิ้มกลับมาให้มินจุน
รอยยิ้มที่เป็นแบบเดียวกับครั้งแรกที่เจอกัน...
“น..นายยิ้ม?”
‘ยอมหายเย็นชากับเขาแล้วใช่ไหม’ มินจุนคิด
“ปล่อยให้ผมเล่นบทคนเย็นชาตั้งนานกว่าคุณจะเลิกปากไม่ตรงกับใจ
คุณก็ใจร้ายเหมือนกันแหละ” แทคยอนยีหัวคนตัวเล็กกว่าจนยุ่งไปหมด
“นี่หลอกฉันเหรอ!
โอ้ย! หัวฉันยุ่งหมดแล้ว ไอ้บ้า!” มินจุนหน้าแดงไปถึงใบหูอย่างปิดไม่มิด
แทคยอนเห็นดังนั้นจึงแกล้งยีให้ยุ่งมากกว่าเดิม
การแกล้งคนตัวเล็กกว่าคือความสุขของเขา และแน่นอนว่าไม่ว่าจะเป็นรอยยิ้ม
สีหน้านิ่วคิ้วขมวด ตอนวีนแตก หรือตอนไหนก็ตาม
เขาชอบทั้งหมดที่เป็นตัวคิมมินจุนเลย
แทคยอนยิ้มดีใจออกนอกหน้ามาก
ที่แผนแอ๊บเย็นชาให้มินจุนยอมเปิดเผยความรู้สึกตัวเองนั้นสำเร็จด้วยดี
“ยิ้มบ้าอะไรนักหนา!”
คนตัวเล็กกว่าแว๊ดขั้นมาอีกครั้ง แทคยอนเห็นสีหน้าเขินผสมกับแก้มแดง
ๆ บนใบหน้าหวานนั้นแล้วรู้สึกอยากแกล้งให้เขินมากกว่านี้
“ยิ้มดีใจที่คนแถวนี้อยากให้ผมเป็นห่วง”
แทคยอนขโมยจุ้บแก้มมินจุนอย่างรวดเร็ว
“ท..ทำบ้าอะไรน่ะ!
ม..ไม่อยากแล้ว! ไม่ต้องมาเป็นห่วงนะ
ไปไหนก็ไปเลย!” มินจุนที่หน้าแดงยิ่งกว่าลูกมะเขือเทศทำตัวไม่ถูกที่โดนหยอด
จึงพยายามผลักไล่ไสส่งแทคยอน
“จะให้ไปไหนล่ะครับคุณ
นี่ก็ห้องผม” แทคยอนยิ้มอย่างผู้ชนะ เขาต้อนมินจุนสำเร็จแล้วสินะ!
เยสสส!!
“ง...งั้นฉันออกไปเอง!”
มินจุนรีบผลักแทคยอนออกจากตัวแล้วพยายามจะวิ่งออกจากห้องไป
แต่ไม่อาจทันความเร็วของคนตัวสูงกว่าได้
“เดี๋ยวครับ” แทคยอนจับแขนมินจุนไว้
“อ...อะไรอีกเล่า!”
“คิดว่าจะให้ออกไปง่าย
ๆ เหรอครับ เข้ามาถึงถ้ำเสือขนาดนี้...”
.
.
.
JUNHO’s PART
“ชานซองคนบ้า!
บ้าบ้าบ้าบ้าบ้า!!!!! มาอ่อนโยนใส่แบบนี้ผมก็หวั่นไหวกันพอดีสิ! ไอ้การลูบหัวอ่อนโยนแบบนั้นมันทำให้ผมคิดไปไกลนะ!
ถ้าไม่ได้คิดอะไรก็อย่าทำแบบนี้จะได้มั้ย!!!” ผมตะโกนบ่นคนเดียวตามทางเดินใต้หอที่ผมเดินมา
หลายวันนี้ผมไปนอนหอชานซองครับ เช้านี้เพิ่งจะได้เหยียบหอตัวเองในรอบหนึ่งอาทิตย์
โดนบังคับเหมือนเคยนั่นล่ะ สาเหตุที่โดนปล่อยออกมาก็เพราะว่าชานซองจะไปเที่ยวต่างจังหวัดกับเพื่อน
ขี้เกียจเอาผมไปด้วย เป็นภาระเปล่า ๆ เห็นว่าจะกลับมาอาทิตย์หน้าเลย สวรรค์ของผม~
พี่มินจุนก็คงจะยุ่ง
ๆ กับงานอยู่ละมั้งถึงไม่เคยคิดจะโทรมาถามไถ่น้องเลยว่าใกล้ตายรึยัง อยากงอนครับ
แต่เอาไว้ก่อน ผมขอบ่นเรื่องของชานซองก่อน ตอนนี้มันไม่อยู่แถวนี้ครับ
เป็นลาภอันประเสริฐ
พอมาถึงห้องผมก็นึกแปลกใจครับ
พี่มินจุนไม่ได้นอนหอเหรอ? ถ้าจะให้เดาว่ามีธุระเลยออกไปตั้งแต่เช้าก็ไม่น่าเป็นไปได้ครับ
ว่าแล้วก็โทรหาเลยดีกว่า
“...ตรู๊ดดด...ตรู๊ดดด...ว่าไงจุนโฮ...” ดูจากน้ำเสียงแล้วผมเดาได้ว่าพี่มินจุนอาจจะทำงานอยู่
แลดูเหนื่อย ๆ ยังไงก็ไม่รู้
“พี่มินจุนหายไปไหน
ไม่ได้อยู่ที่ห้องเหรอ”
“อ..เอ่อ
พ..พอดีพี่มาคุยงานเรื่องละครเวทีตั้งแต่เมื่อวานน่ะ จนป่านนี้ก็ยังไม่เสร็จเลย”
ตรงกับที่เดาไว้จริง ๆ ครับ แต่จะว่าไปมันก็จุดผิดสังเกตอยู่นิดนึงนะ ทำไมจะต้องพูดติดอ่างด้วย
เหมือนกำลังพยายามจะปิดบังอะไรกับผมอยู่เลย?
แต่ก็ช่างมันเถอะครับ
ถึงผมจะอยากรู้แค่ไหน แต่ถ้าพี่มินจุนไม่อยากบอกก็อย่าหวังจะได้รู้เลย
“อ๋อครับพี่
ผมกลับหอแล้วนะ ไอ้บ้าชานซองมันเพิ่งปล่อยให้ผมกลับมา น้ำตาจะไหล ฮือออออออ”
“อื้ม
ดีแล้วล่ะ ไว้พี่คุยงานเสร็จจะกลับไปนะ ...อ๊ะ!!!!...”
“หืม!? พี่มินจุนเป็นอะไรไปครับ?” ขออนุญาตถอนคำพูดว่าช่างมันเถอะในพารากราฟข้างบนนะครับ
ต่อมเผือกของผมเริ่มทำงานอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงพี่มินจุนร้องแปลก ๆ แบบนั้น
“ป..เปล่าจุนโฮ
พอดีพี่อุ้มแมวแถวนี้แล้วมันเอาเล็บข่วนน่ะ งั้นแค่นี้ก่อนนะ ไล่แมวก่อน”
พอได้ยินคำว่าแมว ผมกลับไม่คิดถึงแมวจริง ๆ แฮะ ผมนึกถึงคน ๆ นึงมากกว่า
ต่อมเผือกของผมทำงานหนักขั้นสุดครับ
ที่บ่นเรื่องชานซองเมื่อกี้กลายเป็นเรื่องเล็กไปเลย เมื่อเทียบกับเรื่องที่ผมกำลังจะเผือกดังต่อไปนี้
ผมเดินมาที่หน้าห้องของอาจารย์แทคยอน
จะเคาะถามก็แลดูจะตรงเกินไปสินะ ต้องแอบฟังเนียน ๆ ก่อน ว่าแล้วผมก็เอาหูแนบกับกำแพงห้องครับ
“น..นี่!
ใครให้นายแกล้งฉันแบบนี้ ไม่ตลกนะ! ถ้าจุนโฮรู้จะทำยังไงเล่า!”
จริงอย่างที่สงสัยครับ พี่มินจุนอยู่กับอาจารย์แทคยอนจริง ๆ ด้วย
นั่นยิ่งทำให้ผมนึกสงสัยในความสัมพันธ์ของสองคนนี้ จะต้องมีซัมติงแน่นอน!
“รู้แล้วเป็นอะไร?
คุณอายน้องคุณรึไงที่นอนกับผมน่ะ”
“ใครอยากนอนกันล่ะ!
ก็นายทั้งนั้นที่บังคับขู่เข็ญฉัน!” จากนั้นก็ได้ยินเสียงเหมือนพี่มินจุนกำลังเอาอะไรสักอย่างที่ผมเดาว่าเป็นหมอนฟาดอาจารย์แทคยอนครับ
ท่าทางจะสนุกกันมาก และงานเผือกของผมสำเร็จแล้ว ผมกลับไปนอนเงียบ ๆ
ของผมคนเดียวดีกว่า หลายวันนี้เปลืองพลังงานกับการรับใช้ไอ้บ้าชานซองเสียเหลือเกิน
“อา..
เตียงนุ่ม ๆ ฉันรักแกที่สุด”
‘แกร็ก!’ เสียงกลอนประตูห้องผมไงจะอะไรล่ะ
เมื่อกี้กำลังเคลิ้ม ๆ จะหลับเลยครับ
“อ้าว
พี่มินจุน ทำงานเสร็จแล้วเหรอครับ? แล้วนั่นไปโดนอะไรมา ทำไมคอแดงแบบนั้น...”
ต้องแอ๊บใส
ๆ ครับ ความจริงรู้หมดแล้ว (ฮา) แหมตอนแรกทำเป็นซึน มีการรังเกียจอาจารย์แทคยอน
ทีตอนนี้ละไปนอนห้องเดียวกันเลย
“อ...เอ่อ
พี่แพ้ยุงน่ะ เวทีที่ไปประชุมมามันยุงเย๊อะเยอะ คันก็คัน”
เอาที่สบายใจเถอะครับพี่ ยังไงผมก็รู้หมดแล้ว กร๊ากกกกกกก
“แล้วโดนแมวข่วนไม่เป็นไรแล้วเหรอครับ?
แต่เอาเป็นว่าอย่าลืมทายานะครับ ตอนนี้ผมโคตรเหนื่อยเลย ชานซองใช้ผมอย่างกับทาส กวาดห้องถูกห้อง
หรือแม้แต่การบ้านก็ยังต้องทำให้เลย ขอนอนก่อนนะพี่มินจุน”
“อื้ม
ฝันดีนะจุนโฮ...”
END JUNHO’s PART
.
.
.
มินจุนกำลังเดินไปหานิชคุณที่ห้องประชุมสภา เนื่องจากบทละครเรื่องโรมิโอจูเลียตที่เขาได้รับมอบหมายให้เขียนเสร็จเรียบร้อยทุกประการแล้ว
(แม้ว่าจะมีแมวยักษ์เป็นอุปสรรคข่อยก็บ่ย่าน) ก่อนหน้านี้เขาลำบากตรากตรำนำไปปรับแก้มานับครั้งไม่ถ้วนกว่าจะออกมาเป็นบทละครที่เสร็จสิ้นได้
‘เหนื่อยจัง แต่ถ้าออกมาดีก็คุ้มค่าที่ทุ่มกับมันนะ’ มินจุนคิด
“คุงคุง!
เรื่องบทเรียบร้อยหมดแล้วนะ เรามาวางตัวนักแสดงกันเถอะ”
“หืม
จริงเหรอ? นายนี่สุดยอดจริง ๆ มินจุน ว่าแต่นายคิดไว้คร่าว ๆ
หรือยังว่าจะให้ใครแสดงบ้างน่ะ”
“ความจริงฉันเองก็อยากมีโอกาสแสดงเป็นโรมิโอนะ
แต่ต้องเป็นผู้กำกับนี่สิ ฮ่า ๆ เอ้อ แล้วนายคิดไว้หรือยังล่ะว่าจะให้ใครแสดง”
“ถ..ถ้านายไม่ว่าอะไร
ฉันอยากให้จุนโฮร่วมแสดงด้วย มันพอจะเป็นไปได้มั้ยมินจุน” นิชคุณพูดความในใจออกมา
คงจะมีความสุขไม่น้อยถ้าได้เห็นรักแรกของเขาในหลาย ๆ บทบาท
“อื้มม! ก็เป็นความคิดที่ดีนะคุงคุง จุนโฮก็เคยบอกว่าอยากลองเล่นละครเวที งั้นถ้าฉันให้จุนโฮเป็นจูเลียต
นายจะยอมมาเป็นโรมิโอไหมล่ะ?”
“จริงเหรอมินจุน!
งานยุ่งแค่ไหนก็จะแสดงให้ได้เลย ขอให้แค่ได้อยู่กับจุนโฮ!!!”
นิชคุณมีท่าทีที่เริงร่ามาก เข้าทางคิมมินจุน เขากำลังต้องการให้นิชคุณมาเป็นพระเอกอยู่พอดี
ตามปกตินิชคุณงานเยอะและยุ่งมาก มักจะปฏิเสธงานที่ไม่จำเป็นเสมอ แต่พอมินจุนเอาจุนโฮมาล่อ
เหยื่อก็ติดกับทันที!
“ส่วนบทที่เหลือก็ตามนี้แล้วกันนะ” มินจุนยื่นกระดาษที่ตัวเองเพิ่งร่างรายชื่อนักแสดงคร่าว
ๆ เอาไว้ให้นิชคุณดู
“ดีเลย!
นายเจ๋งมากมินจุน คิดถูกที่ให้นายช่วยจริง ๆ”
“เอ้อ ว่าแต่เราต้องเอารายชื่อพวกนี้ไปให้อาจารย์ที่ปรึกษาของกิจกรรมนี้ดูก่อนใช่ไหม?
แล้วอาจารย์ที่ปรึกษา?”
นิชคุณยิ้มแทนคำตอบ
“อย่าบอกนะว่า...”
มินจุนทำหน้าเหยเกทันทีที่รู้ว่าเพื่อนรักของเขาตั้งใจจะสื่ออะไร
“แล้วไม่ดีรึไงมินจุนอ่า~”
“คุงคุงอ่า~~ ใจร้ายชะมัด ฉันกำลังไม่อยากเจอหน้าหมอนั่นอยู่นะ!”
มินจุนแสดงท่าทีงอแงแบบเด็ก ๆ ออกมา นั่นยิ่งทำให้นิชคุณอมยิ้ม
“โถ่มินจุน
แทคมันก็แอบชอบนายมานานแล้วนะ เปิดใจบ้างสิ”
“นายจะเป็นตัวชงรึไง
ไม่เอานะ” มินจุนเบ้ปากและส่ายหน้า ความจริงปัญหามันไม่ใช่ว่าเขาไม่เปิดใจ
แต่มันเป็นเพราะบางทีเขาเขินเกินไปจนทำตัวไม่ถูกต่างหาก และแน่นอนว่ามินจุนไม่กล้าบอกความจริงข้อนี้กับนิชคุณ
“ไม่รู้ล่ะ
ถ้าเป็นอาจารย์คนอื่นได้ทำเรื่องยุ่งยากกว่านี้แน่ ฉันไม่เปลี่ยนอาจารย์ที่ปรึกษานะปะ
ไปหาแทคกัน~”
“ม..ไม่เอา ไม่ไป!”
“ถ้านายไม่ไป ฉันไม่เป็นโรมิโอให้นะ ต่อให้นายจะเอาจุนโฮมาแสดงได้ก็เถอะ”
นิชคุณงัดข้อได้เปรียบเข้าสู้
เขารู้ดีว่ามินจุนไม่อยากได้คนอื่นมาแสดงบทนี้แทนแล้ว
“ก็ได้
คุงคุงใจร้าย!” ก็ยังมิวายบ่นสำหรับคิมมินจุน
.
.
.
ห้องพักแทคยอน
“แทค
ฉันอยู่หน้าห้องนาย ออกมาเปิดประตูหน่อย” นิชคุณโทรหาแทคยอนเพราะไม่อยากให้เสียงเคาะประตูไปรบกวนเด็กหอคนอื่น
แทคยอนเดินมาเปิดประตูให้พลางทำหน้าตกใจเล็กน้อยที่ได้เห็นว่านิชคุณไม่ได้มาคนเดียว
“คิดถึงผมขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“ใครจะคิดถึงนาย
ไอ้บ้า!
ฉันมาคุยเรื่องละครต่างหาก หลงตัวเอง!” มินจุนกระทืบเท้าทำหน้างอ
ถ้าไม่ใช่เพราะนิชคุณขอ เขาคงไม่มาเจอไอ้แมวยักษ์นี่หรอก
“แหม คุยกันข้ามหน้าข้ามตาเชียว เรื่องของพวกนายมีอะไรที่ฉันไม่รู้อยู่ใช่ไหมเนี่ย
ฮ่า ๆ ๆ” นิชคุณแซวขึ้นมา
“ม..มันไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละคุงคุง!”
“นอนด้วยกันทั้งคืนยังบอกว่าไม่มีอะไรอีกเหรอ” แทคยอนสวนขึ้นมา
“อ..ไอ้..*(&^&*^$%#%^$(^&*)(*_()&*^&%^” มินจุนก่นด่าแทคยอนด้วยคำพูดที่ไม่สามารถออกอากาศได้พร้อมกับไล่ทุบตีคนตัวสูงอย่างเคย
“ผมให้คุณตีให้เต็มที่เลย
แต่คุณต้องมานอนให้ผมกอดอีกนะ~ แลกกัน”
“ไม่พูดด้วยแล้ว!” มินจุนทำหน้าบึ้ง
“ถึงฉันจะเชียร์ให้พวกนายรักกัน
แต่ถ้าพวกนายมัวแต่ตีกัน งานมันจะไม่คืบหน้าเอานะ เข้าเรื่องเถอะ”
นิชคุณพูดเรียกสติของทั้งสองคนที่กำลังกัดกัน
“ก็ได้
รายละเอียดเป็นแบบนี้นะ....”
มินจุนอธิบายบทที่เขาเขียนขึ้น
รายชื่อนักแสดงที่ถูกวางไว้คร่าว ๆ รวมถึงร่างฉากให้แทคยอนดู
“แต่ว่าเรื่องฉากน่าจะมีปัญหานะ
ใช้งบเยอะไป” แทคยอนพูดขึ้นมาอย่างจริงจัง
“สปอนเซอร์ไง!”
นิชคุณเสนอ
“สปอนเซอร์ที่ไหนเขาจะยอมจ่ายแพงขนาดนี้กันล่ะ”
มินจุนแย้ง
“ยาห์
เหนื่อยจริง ๆ เลยกับการทำอะไรใหญ่โตแบบนี้ ฉันไม่อยากเปลี่ยนแบบฉากด้วยสิ
ฉันคิดมาดีแล้วว่าแบบนี้เหมาะสมที่สุด” มินจุนทึ้งหัวตัวเองพร้อมถอนหายใจ
“งั้นเปลี่ยนวัสดุ..”
“ไม่ได้
ถ้าใช้อะไรที่บางกว่าแผ่นพลาสวู้ด มันจะพังเอาง่าย ๆ นะ” (แผ่นพลาสวู้ดเป็นอุปกรณ์อย่างหนึ่งที่สถาปนิกนิยมใช้ทำโมเดล
มีคุณสมบัติเป็นฉนวนกันความร้อนและกันน้ำที่เหนือกว่าไม้ จึงถูกนำมาใช้แทนไม้ธรรมชาติ)
ทั้งสามคนยังคงถกเถียงกันต่อไปในประเด็นยิบย่อยต่าง
ๆ ของละครเวทีนี้
“เหนื่อยจัง!
ขอคิดต่อวันอื่นเถอะ วันนี้ไม่ไหวแล้ว” มินจุนบ่นออดแอด
“ถ้างั้นฉันกลับสภาก่อนนะ
มีงานที่ต้องทำต่อ ไปละนะแทค มินจุน” นิชคุณโบกมือลา
“ไปด้วยสิ!”
“คุณจะไปไหน?” มินจุนที่กำลังจะก้าวขาออกจากห้องของแทคยอน
โดนเบรกอย่างว่องไวโดยคนตัวสูง
“ก็จะกลับห้องฉันไง”
“ผมไม่ให้กลับ”
“เคลียร์กันเองนะเพื่อน
ๆ ที่น่ารัก” แล้วนิชคุณก็วิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว
“นี่เดี๋ยวก่อนสิคุงคุง!” มินจุนยังคงวิ่งออกไป แต่แทคยอนกลับดึงคนตัวเล็กกว่าเข้ามากอด
“ปล่อยนะ!”
มินจุนพยายามดิ้นให้หลุดจากอ้อมแขนของแทคยอน
“ไม่ได้รังเกียจผมแล้วจะดิ้นทำไม”
ประโยคนี้ของคนตัวสูงทำให้มินจุนนิ่งไป เขาไม่อยากให้ดาร์กแทคยอนกลับมา คำพูดนี่มันเป็นนายตัวเองจริง
ๆ พอ(โดนบังคับให้)พูดออกไปก็เลยกลืนน้ำลายตัวเองไม่ได้
“ฉ...ฉัน...ข”
“คุณเขินผม?”
มินจุนยังพูดตะกุกตะกักไม่ทันจบคำ แทคยอนก็สวนขึ้นมา หน้าของคนตัวเล็กกว่าแดงเป็นลูกมะเขือเทศด้วยความเขินอาย
“ไม่รู้
คิดเอาเอง...” มินจุนเฉไฉ ไม่กล้ามองหน้าแทคยอน
“บอกให้ผมคิดเอาเองก็อย่ามาด่าผมว่าคิดไปเองแล้วกันนะครับ~ คุณแฟน”
“นี่!
ใครเป็นแฟนนาย” มินจุนหันมาตีแขนแทคยอนป้าบใหญ่
.
.
.
CHANSUNG’s PART
ณ เวลาตอนนี้
ผมมาเที่ยวประเทศไทยกับพวกลูกน้องในแก๊งค์ครับ ทิ้งจุนโฮไว้ที่มหาลัย
ประเทศไทยเป็นประเทศที่น่าเที่ยวมาก มีสถานที่ที่สวย ๆ เหมาะแก่การถ่ายรูปเยอะเลย
อาหารก็อร่อย ผมมาบ่อยมากครับ
เหตุผลที่ผมทิ้งจุนโฮเอาไว้ก็คือ
ผมกำลังสับสนในตัวเองครับ อยากจะใช้เวลากับตัวเองคิดทบทวนหัวใจให้มาก ๆ ครั้งแรกที่ผมดึงจุนโฮมานอนกอด
ผมมักจะนึกว่ากอดอูยองก็จริงอยู่ แต่ครั้งหลัง ๆ นี่สิปัญหาใหญ่
ผมดันรู้สึกว่าผมหวั่นไหวกับจุนโฮเข้าให้แล้ว บ้าจริง ตอนแรกก็เกลียด
อยากแกล้งให้ร้องไห้จนลาออกไปเองอยู่แท้ ๆ เลย
อีกเหตุผลคือ
ถ้าจุนโฮมาด้วยก็คอยเป็นภาระให้ดูแลอีก จะมีผู้ชายที่ไหนมาเต๊าะก็ไม่รู้ ยิ่งชอบทำตัวร่าน
ๆ อยู่ จะว่าหึงไหมก็ไม่ทราบนะครับว่ามันเรียกแบบนี้หรือเปล่า
แต่ผมคิดว่าผมเป็นนายท่านของจุนโฮ น่าจะมีสิทธิ์หวงรวมถึงมีสิทธิ์ทุกอย่างในตัวหมอนั่นนะ
อา.. นี่ผมปล่อยให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับหัวใจของตัวเองได้อย่างไรกัน ไม่ดีเลย
ผมต้องโหดเหี้ยมและหนักแน่นให้มากสิ
ว่าแต่ตอนนี้จุนโฮจะทำอะไรอยู่นะ
จะโทรไปก็ไม่ได้ เดี๋ยวหวั่นไหวกว่าเดิมจะแย่เอา
“กลับไปจะลงโทษให้หนัก!
บังอาจทำให้ฉันหวั่นไหว!” ผมบ่นคนเดียวภายในห้องพักของโรงแรม
อยู่ดี ๆ หน้าอูยองก็ลอยเข้ามาในหัวผมครับ
ผมรู้สึกได้ว่าผมควรจะหยุดไอ้ความหวั่นไหวบ้า ๆ นี่เสียที
ผมควรจะซื่อสัตย์กับอูยองให้มากกว่านี้
แต่อีกใจของผมทำไมมันกลับโล่งใจที่อูยองไม่รับรักผมกันนะ...
END CHANSUNG’s PART
.
.
.
TO
BE CONTINUE
.
.
.
TALK
สวัสดีค่า!!!!!!! จบไปซะทีสำหรับตอนที่ 9 นี้
ตอนนี้ความสัมพันธ์ของแทคเคย์กำลังจะเข้าที่แล้วนะคะ
เราจะได้มาเริ่มประเด็นชานนูนอจริง
ๆ จัง ๆ สักที
ค้างไว้นานเกินไป
ต้องขออภัยจริง ๆ ค่า -/\-
ขอขอบคุณนักอ่านทุกท่านไม่ว่าจะเงาหรือไม่เงานะคะ
ที่ยังมาแต่งเพราะได้อ่านคอมเม้นต์นะคะเนี่ย 55555555
ขอบคุณที่ติดตามและให้การสนับสนุนฟิคเรื่องนี้ค่ะ
^^
.
.
ป.ล. ผิดคาดค่ะ วันนี้ว่างจากรับน้อง!!!
ก็เลยมีกิจกรรมเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้คนอ่านฟิคเรื่องนี้ได้ร่วมสนุกกันค่า ~
V ของรางวัลก็คือนี่เลย !! V
สมุดพี่คิมนั่นเอง !!!! //ยังไม่เลิกหลงเมน
กติกามีดังนี้นะคะ สำหรับคนที่ต้องการร่วมสนุก
1. ตอบคำถามต่อไปนี้
- พี่คิมทำละครเวทีเรื่องอะไร
- ใครแสดงเป็นตัวเอกบ้าง
- (อ้างอิงจากตอนที่ IX) ชานซองอยู่ที่ไหน
2. ให้ตอบในทวิตเตอร์ค่ะ โดยจะต้องติด Hashtag #ficimyourmancnn
3. ถ้าคำตอบของท่านยาวเกิน 140 ตัวอักษร
อนุญาตให้เขียนประกอบได้ว่ายังตอบไม่จบ เช่น (1) (2) (มีต่อ) เป็นต้น
โดยทุกทวิตที่ตอบจะต้องใส่ Hashtag ตามข้อ 2.
4. ถ้ามีคนตอบถูกหลายคนจะทำการสุ่มผู้โชคดีค่ะ
5. จริง ๆ คำถามค่อนข้างง่ายสำหรับคนที่อ่านฟิคเรานะคะ 555555555
มันไม่ค่อยต่างกับสุ่มเฉย ๆ เท่าไร แต่ที่จัดนี่คืออยากให้เฉพาะคนที่อ่านจริง ๆ ค่ะ
6. ถ้าทำผิดกติกา เช่นตอบตรงอื่น/ลืมติด Hashtag จะไม่รับคำตอบนะคะ
7. หมดเขตเมื่อลง CHAPTER XII ค่ะ (ซึ่งเมื่อไรก็ไม่รู้ 555555)
ขอให้โชคดีนะคะ ^^
ความคิดเห็น