คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : — ANOTHER WORLD III
-
ANOTHER WORLD III –
“เข้าแถวให้มันดี ๆ หน่อยครับ นักศึกษาใหม่!”
“แค่นี้ทำไม่ได้เหรอคะ กระจอก!”
“เหล่อะไร มองตรงไป!”
“ช้าครับ ไม่ได้เรื่องเลยเห้ย!”
เสียงตะโกนจากพี่ว้ากหลากหลายเสียงจากสารพัดทิศทิ่มเข้าโสตประสาทของคิมมินจุนเต็มสองรูหูเลยครับ
นี่ผมมารับน้องหรือมาฝึกทหารกันแน่เนี่ย ทำไมเขาถึงได้รับน้องโหดขนาดนี้
จากที่เคยเข้าแถวแบบขอไปทีตอนช่วงมัธยม ตอนนี้กลายเป็นว่าต้องมีระเบียบทุกกระเบียดนิ้ว นอกจากเรื่องแถวแล้วก็เรื่องเครื่องแต่งกายนี่ล่ะครับ กิ๊ฟดำไม่ต่ำกว่า 20 ตัวอยู่บนหัวผม
รวมทั้งเจลที่ควักมาปาดผมจนหมดหลอดก็ด้วย
ลืมอธิบายไปสินะครับ
ผมคิมมินจุนครับ นักศึกษาใหม่คณะศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัย TM
ผมรู้สึกว่าผมรู้ช้าเอาเสียมาก ๆ
ว่ามหาลัยนี้ที่ผมเข้ามีระบบรับน้องที่รุนแรงถึงขั้นเป็นข่าวในหน้าหนังสือพิมพ์ ความจริงผมไม่ได้ตั้งใจที่จะเข้าที่นี่หรอกครับ แต่ดวงมันพาไป ได้ที่ไหนก็เอา
ดีกว่าไม่มีที่เรียนเนอะ
วันนี้ก็ไม่ใช่วันแรกที่รับน้องแบบนี้ครับ
นี่เข้าไปวันที่ 5 แล้วที่ผมโดนว๊ากและโดนทำโทษมากมาย
ว่าแต่วันนี้จะโดนอะไรอีกนะ...
“ใครขาดบ้างครับวันนี้...” เอาแล้ว ปัญหาใหญ่ของพวกผมคือคนที่โดดกิจกรรมรับน้องนั้นมีมากจนไม่สามารถจำได้จริง ๆ ว่ามีใครบ้าง แต่พี่ว้ากเขาต้องการที่จะทราบจำนวนที่แน่ชัด เมื่อวานก็เลยย้ำว่าให้ไปจำมา แต่ถ้าถามคอมมอนเซ้นส์ คือใครมันจะไปจำได้ล่ะ จริงไหมครับ
แล้วถ้าตอบไม่ได้ก็จะโดนทำโทษครับ
ไม่ว่าจะเป็นวิดพื้น ยกแขนค้างไว้หลายชั่วโมง หรือทำท่าเก้าอี้อากาศก็ตาม
นั่นคือสิ่งที่ผมและเพื่อน ๆ โดนในระยะเวลา 4 วันที่ผ่านมา
“อีจุนโฮ
ยกมือตอบซิครับ...”
พี่ว้ากคนนึงเอ่ยชื่อเพื่อนของผมขึ้นมา
ความซวยบังเกิดครับ ผมจำได้ว่าจุนโฮเพิ่งเข้ากิจกรรมรับน้องวันนี้เป็นวันแรก
เขาไม่มีทางรู้ว่าจะตอบอย่างไรเพราะพวกผมนัดแนะกับเขาไม่ทัน
และสิ่งที่จะตามมาก็ไม่พ้นโดนทำโทษหมู่ครับ...
“อ..เอ่อ...” ผมไม่เห็นสีหน้าของจุนโฮแต่ก็พอจะเดาได้ว่าต้องหน้าซีดแน่นอน
“ตอบไม่ได้เหรอครับ? หรือจะต้องให้กระตุ้น?”
ผมละเกลียดคำว่า ‘กระตุ้น’ ของพวกพี่ว้ากจริง ๆ ครับ มันก็คือการกดดันกลาย ๆ ว่าถ้าจุนโฮตอบไม่ได้ เพื่อนจะซวยแทนครับ วันที่ผ่านมาก็เป็นแบบนั้นตลอด ใครทำอะไรผิดเพื่อนโดนลงโทษแทน แต่เอาจริง ๆ ผมไม่คิดจะโทษเพื่อนหรอกนะครับ เพราะว่าต่อให้เป็นเพื่อนคนอื่นที่มารับน้องพร้อม ๆ กับผม หรือแม้แต่ผมเองก็ยังไม่สามารถตอบจำนวนและรายชื่อที่แน่นอนของคนขาดกิจกรรมได้จริง ๆ
ผมรู้สึกได้ถึงสายตามรณะของหัวหน้าพี่ว้ากที่อยู่ตรงหน้าจนรู้สึกขนลุก แม้ว่าผมไม่ได้มองเห็นเขาก็เถอะเพราะเขาสั่งให้ผมมองไปข้างหน้า
ห้ามเหล่อะไรทั้งสิ้น ผมค่อนข้างมั่นใจว่ากำลังโดนเพ่งเล็งอะไรสักเรื่องอยู่...
“คิมมินจุนครับ
เพื่อนคุณตอบไม่ได้ นั่งเก้าอี้อากาศและยกแขนขึ้นมาข้างหน้าให้เพื่อนคุณหน่อยซิ!”
อ้าวชิบหายสิครับ วันนี้ดันซวยเดี่ยว แต่ผมก็ยอมทำท่าตามที่หัวหน้าพี่ว้ากคนนั้นสั่งแต่โดยดีครับ
ยังไม่อยากมีปัญหา
“ย่อลงไปอีกค่ะ!” พี่ว้ากผู้หญิงตะโกนมาทางผมพร้อมส่งสายตาอาฆาตมาให้
ซวยจริงไม่ใช้สลิงไม่อิงสตั้นครับ แย่ล่ะสิ เข่าของผม....
แต่ผ่านไป
1 ชั่วโมงเต็ม ๆ จุนโฮก็ยังตอบไม่ได้ครับ ผมยืนย่อตัวเกร็งเลยทีนี้
โคตรเมื่อยเลยครับ ถึงผมจะโดนทำโทษแทนเขาแต่ผมไม่คิดโทษเขาเลยครับ แค่เพียงผมสงสัยว่าทำไมผมโดนทำโทษคนเดียววันนี้ โอ้ ก็อด
วายยยยยยย~~~~
ขาผมสั่นพั่บ ๆ อย่างควบคุมไม่ได้ รวมถึงแขนของผมก็เช่นกัน ตอนนี้รู้สึกปวดเข่ามาก
ๆ ครับ โอยยย... ถ้านานกว่านี้อีกหน่อยผมว่าเข่าผมอาจจะไม่หายก็เป็นได้ครับ มีเพื่อนหลายคนพยายามจะเหล่มาดูอาการของผมแต่โดนพี่ว้ากดุไปก่อน
แค่นี้ผมก็ซาบซึ้งมากแล้ว ว่าแต่เมื่อไรหัวหน้าพี่ว้ากจะสั่งให้ผมยืนปกติสักทีครับ
คนมันปวดเข่า ฮรือออออออ
น้ำตาของผมเริ่มไหลลงมาอย่างช้า
ๆ ความเจ็บปวดที่ข้อเข่าแทรกซึมไปทุกอณูเส้นประสาท อา..
ผมอาจจะผิดเองที่ไม่ได้แจ้งกับพี่ที่ดูแลเรื่องรับน้องว่าผมป่วยเป็นอะไร แต่เนื่องด้วยความเจ็บปวดในตอนนี้
ผมขอวูบไปก่อนละกันนะครับ...
“สำออยเหรอครับ!? ตื่นได้แล้วมั้ง!” เสียงตะคอกที่คุ้นหูดังขึ้น ผมค่อย ๆ ลืมตาก่อนจะพบว่าตัวเองอยู่ในห้องที่มีลักษณะคล้ายคอนโดกับหัวหน้าพี่ว้ากเพียงสองคน และที่สำคัญกว่านั้นคือผมนอนบนเตียงของเขาในสภาพเปลือยท่อนบนครับ!!!
“เห้ย!”
ผมตกใจสุดขีดกับสิ่งที่ได้เห็น ผมรีบถอยกรูดไปชนกำแพงอย่างว่องไว
“หึ..”
หัวหน้าพี่ว้ากดังกล่าวแสยะยิ้มมาทางผมก่อนจะค่อย ๆ คลานเข้ามาใกล้
นั่นยิ่งทำให้ผมรู้สึกตกใจกว่าเดิม!
นี่มันอะไรกัน!?
“พ..พี่จะทำอะไรผมครับ!?”
ผมตัดสินใจถามออกไปอย่างกล้า ๆ กลัว
“ใครพี่คุณครับ
ผมยังไม่รับคุณเป็นน้องเลย J” แต่คำตอบที่ได้กลับมาช่างช่วยผมได้มากครับพี่
คิมมินจุนขอกราบขอบคุณจริง ๆ
“รู้ไหมครับว่าทำไมผมถึงพาคุณมาที่นี่”
หัวหน้าพี่ว้ากเสียงเข้มขึ้นและโน้มหน้าเข้ามาใกล้ และเพราะผมถอยจนชิดกำแพงแล้วจึงพยายามผลักพี่ว้ากออกไปแทน
“ผลักผมเหรอครับ?
คุณไม่อยากได้รุ่นเหรอครับ J”
“แล้วรุ่นผมมันเกี่ยวอะไรกับการที่ผลักคุณครับ?”
ผมเริ่มสงสัยในสติของพี่ว้ากคนนี้แล้วครับ เขาเข้ามาเป็นหัวหน้าได้อย่างไร
เหตุผลเคยจะมีบ้างไหม แต่ผมป้องกันตัวเองแค่นี้กลับต้องอ้างถึงรุ่น(ที่ยังไม่ได้)ของผมขึ้นมา
“ผมเป็นหัวหน้าทีมว้ากครับ
มีสิทธิ์จะทำอะไรก็ได้กับรุ่นของคุณ” สรุปว่าเป็นพวกที่อยู่เหนือเหตุผลสินะ
พอจะเข้าใจแล้ว.. บ้าจริง
“และผมขอสั่งว่า
ถ้าคุณขัดขืนผม เพื่อนของพวกคุณทุกคนก็จะไม่มีใครได้รุ่นครับ J”
สิ้นประโยคนี้ที่ออกมาจากปากพี่ว้ากตรงหน้าก็ทำให้ผมรู้สึกอยากกัดลิ้นตัวเองตายมากครับ
คือไม่รู้หรอกนะครับว่ามันต้องการอะไรจากผม แต่มันเอารุ่นมาขู่อีกแล้ว บ้าที่สุด!
(เริ่มเปลี่ยนสรรพนาม)
ไอ้บ้าพี่ว้าก (เปลี่ยนสรรพนามอเกน) มันเริ่มซุกหน้ามาที่คอผมครับ โอ้ย
ทั้งจักจี้ ทั้งแอบเสียว ทั้งขนลุก ทั้งขยะแขยงในเวลาเดียวกัน! ผมพยายามจะดิ้นหลบแต่ก็ยอมรับว่าสู้แรงมันไม่ไหวจริง ๆ เจ็บใจนัก แม้แขนทั้งสองข้างของผมจะเป็นอิสระแต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลยครับ
ผลักยังไงก็ทำให้ลุกออกไปไม่ได้
“อ...อ๊ะ!!!!”
ความรู้สึกเสียวซ่านแลบขึ้นมาจนถึงสมองเมื่อมันพยายามจะทำอะไรบางอย่างที่ผมเดาว่ามันคือการเลียคอของผม!
“หุบปากครับ ถ้าไม่อยากให้ห้องข้าง ๆ ได้ยินว่าคุณถูกทำอะไร J”
มันเอานิ้วชี้มาแนบริมฝีปากของผมไว้ โอ้ยผมเกลียดการแสยะยิ้มแบบนี้ที่สุด! ถ้าบ้านผมรวยจะขอซื้อทิ้ง! ไม่สิ ผมเกลียดทุกอย่างที่มันทำเลย! ชาติที่แล้วผมทำบุญด้วยอะไรถึงต้องมาซวยแบบนี้นะ!?
“หน้าที่ของคุณตอนนี้คือส่งเสียงหวาน ๆ ให้ผมฟังครับ อ๊ะ แต่อย่าดังเกินไปนะ
เกรงใจห้องข้าง ๆ ด้วย~”
“ส..เสียงหวานบ้าอะไ..
อ๊า!!!!!!!!!!!!”
ผมส่งเสียงร้องขึ้นอย่างดังเมื่อรู้สึกถึงความเสียวซ่านขั้นสุดที่คอของผมครับ!
ไอ้บ้านี่นอกจากมันจะเลียคอผมแล้ว มันยังดูดคอผมเป็นว่าเล่นอีกครับ!
นี่มันบ้าอะไรวะครับเนี่ย!!!!!!!
“ย..อย่า! อ๊ะ!!!! ย..หยุดนะ!”
ผมพยายามอ้อนวอนให้มันหยุดยุ่งกับคอซึ่งเป็นส่วนอ่อนไหวของผมแม้จะรู้ดีว่าไม่เป็นผลก็ตาม
“หืมอะไรนะ?
อย่าหยุด?” สิ้นสุดประโยคไอ้พี่ว้ากบ้าก็ใช้ริมฝีปากประกบริมฝีปากของผมอย่างรวดเร็วพลางล็อกคอผมไม่ให้ดิ้นด้วย
ผมพยายามไม่เปิดรับไอ้บ้านี่เข้ามา
แต่มันก็รู้ทันครับ เอามือมาปิดจมูกผมให้ผมหายใจไม่ออก
จึงต้องยอมเปิดปากเพื่อรับอากาศหายใจ
“อื้อออออออออออออออ!!!!!!” ลิ้นร้อนของมันรุกล้ำเข้ามาในโพรงปากของผมทันทีที่ผมได้รับอากาศ พลางตวัดกวัดแกว่งเพื่อค้นหาลิ้นของผม
แต่ผมพยายามที่จะไม่เล่นด้วยจึงใช้ลิ้นดันลิ้นของอีกคนออก
แต่เมื่อลิ้นของมันแตะลิ้นของผมได้ก็เสร็จกันครับ! ผมโดนลิ้นของมันเล่นงานแล้ว!!!
แม่จ๋าพ่อจ๋าช่วยลูกด้วย! ลูกโดนข่มขืน!!
ฮรือออออออ!
“อื้ออ..อออ.ออ”
เสียงของผมเริ่มขาดหายเพราะเหนื่อยและขาดอากาศหายใจเป็นเวลานาน
ไอ้บ้านี่ก็ไม่ยอมปล่อยให้ผมหายใจดี ๆ สักที อยากให้ผมตายนักรึไง พี่ว้ากฆาตกร!
ทางเดินหายใจของผมเริ่มจะติดขัด สีหน้าของผมเริ่มอ่อนล้าลงอย่างเห็นได้ชัด
ไอ้บ้านี่จึงยอมที่จะปล่อยผมให้เป็นอิสระก่อนที่จะลุกออกจากเตียง
“โอ้ย!!!!!” กรรมอะไรของผมอีกวะครับเนี่ยที่ดลใจให้ไอ้บ้าพี่ว้ากนี่เหยียบโดนเข่าของผมพอดี
อย่างจัง อย่างแรง กรี๊ดดดดดดดดดดดด!!!!!
ผมทำสีหน้าโอดครวญแบบสุดฤทธิ์เลยครับ ข้อเข่ามีปัญหาที่โดนเหยียบเต็มแรงไม่ใช่เรื่องตลกจริง
ๆ
พี่ว้ากมีสีหน้าตกใจมากที่เห็นดังนั้นจึงรีบนั่งลงบนเตียงคืนเพื่อดูอาการของผม
เอ้อ ก็ยังมีข้อดีอยู่นี่หว่า ไม่ใช่สักแต่ว้าก ๆ ไปวัน ๆ
“เข่ามีปัญหาทำไมไม่แจ้งพี่เลี้ยงน้องใหม่!
คิดว่าตัวเองเก่งมากรึไง ห๊ะ!” แต่สิ่งที่เขาพูดออกมากลับตรงข้ามกับที่ผมคิดครับ
ยังคงคอนเสปต์ว้ากอยู่ ผมก็ชักสงสัยแล้วนะครับว่าพวกพี่ว้ากนี่เขามีจิตใจ
มีความรู้สึกกันหรือเปล่า หรือถ้ามันเป็นแค่การแสดงก็ต้องขอชมว่าแอคติ้งดีมากจริง
ๆ
“ผ..ผมไม่อยากเป็นภาระเพื่อน
ๆ ครับ” ผมพูดจ๋อย ๆ ครับ เรื่องนี้เป็นสิ่งที่ผมทำผิดเองจริง ๆ
“เพื่อนคุณจะลำบากกว่าเดิมแน่ครับ
ถ้าคุณไม่หัดประเมินตัวเอง”
ผมไม่แน่ใจว่าพี่ว้ากเป็นห่วงผมเหรอ? ผมควรต้องดีใจใช่ไหม ที่คนพยายามจะข่มขืนผมมาเป็นห่วงผม แถมยังมีสิทธิ์ในรุ่นของผมทุกประการด้วย อารมณ์ในวันนี้มันแลดูคอนทราสกันมากครับ ผมสับสนไปหมดแล้ว เรื่องที่เอาผมมาที่นี่ก็ยังไม่หายสงสัยนะครับ แต่ควรตามน้ำไปก่อนดีกว่าความปลอดภัยและสันติสุขในชีวิตมหาวิทยาลัย
“อย่าทำโทษเพื่อนผมเลยครับ
ลงที่ผมเถอะ ความผิดของผมคนเดียว...” ผมพูดสิ่งที่คิดออกไป
“อยากโดนทำโทษคนเดียว
โซโล่เหรอครับ? ชอบแบบนี้ก็ไม่บอก จะได้จัดให้ตั้งแต่แรก” รอยยิ้มแบบแสยะยิ้มกลับมาอีกครั้งแล้ว
อูย ขนลุก ผมจะเจออะไรอีกนะ
“แย่หน่อยนะครับ
ผมดันมีรสนิยมแบบ SM ซะด้วย...” ไอ้ SM
นี่มันชื่อค่ายเพลงไม่ใช่เหรอครับ
คือไอ้บ้านี่มันกำลังจะบอกว่าชอบไอดอลของค่ายนี้? อะไรของมัน ผมงงชิบหาย
วันนี้เป็นวันที่งงดีจริง ๆ ครับ
แต่แล้วสิ่งที่ผมสงสัยก็ได้รับความกระจ่างเมื่อไอ้พี่ว้ากบ้าที่มาจนถึงตอนนี้ของเรื่องผมก็ยังไม่รู้จักชื่อของมันเลยมันไปหยิบกุญแจมือแบบเดียวกับที่ตำรวจใช้จับผู้ร้ายมา (ผมเคยเห็นในทีวี) มันมีของแบบนี้ได้ยังไง มันเป็นคนยังไงกันเนี่ย!? ...หรือว่าคำว่า SM ที่ย่อมาจากซาดิสม์และมาโซคิสม์
...ไม่ม๊างงงงงงง
แล้วมันก็หยิบมาพันธนาการแขนและขาของผมติดกับเตียงไว้ วันนี้ผมหมดแรงจะดิ้นแล้วก็เลยยอมให้อีกคนตรึงแขนขาอย่างง่ายดาย
มันจะทำอะไรผมอีกเนี่ย ฮรือออออ เห็นแก่รุ่นอันยิ่งใหญ่ของเพื่อน ๆ หรอกนะเลยยอมน่ะ
ไม่งั้นไม่มีทางหรอก!
ในขณะที่ผมกำลังก่นด่าและบ่นอยู่ในใจ สีหน้าของผมคือจะร้องไห้อะครับ
ยอมรับว่ากลัวไอ้บ้านี่มากจริง ๆ แต่ก็มีความขยะแขยงแฝงเข้ามาด้วย
“ทำหน้าให้มันดี
ๆ มีอารมณ์ร่วมหน่อย!”
แล้วมันก็ตะคอกใส่ผมอีกครั้งครับ ไม่ตะคอกสักวันตายไหมก็ไม่ทราบ
“จ..จะมีอารมณ์ร่วมได้ไงละครับ!
ก็ผมไม่ได้เต็มใจนี่!” ทันทีที่พูดออกไปแบบนั้น อยากจะตบปากตัวเองสักสองพันห้าร้อยห้าสิบรอบกับความปากไว เถียงพี่ว้ากที่กุมคำว่ารุ่นของเพื่อน ๆ เอาไว้เป็นความคิดที่โง่มาก แล้วผมก็ทำมันไปแล้ว น้ำตามา!
“งั้นถ้าแบบนี้จะมีอารมณ์ไหมครับ?”
พูดจบไอ้พี่ว้ากบ้าบอคอแตกก็หยิบบางอย่างออกมาจากลิ้นชักข้างเตียง ยัดใส่ปากและรีบปรี่เข้ามาประกบปากผมอีกรอบพร้อมยัดเยียดบางอย่างที่ว่านั้นเข้ามาในปากผม
“กลืนลงไป!” ผมกลืนสิ่งนั้นอย่างว่าง่าย ว่าแต่จะตะโกนเสียงดังทำไม
พ่อเป็นโทรโข่งรึไง ไอ้บ้า! ก็ได้แต่คิดอีกแล้วครับ ความจริงก็กลัวมันแหละ
“เป็นไง
เริ่มมีอารมณ์รึยังครับ? J” รอยยิ้มน่าเกลียดน่ากลัวน่าขยะแขยงแบบนี้ปรากฏขึ้นพร้อมกับอาการร้อนวูบวาบภายในอก
ย..อย่าบอกนะว่าสิ่งที่มันยัดเยียดให้ผมกินเมื่อกี้คือ....
.
.
.
“เรียกชื่อผมแล้วก็ร้องเสียงหวานดัง ๆ สิ ผมชื่อแทค...”
“อ๊ะ!!..พ..พี่..ท..แทค อ..อ๊าาาาาาาาาาาาา!!! หยุดน๊าาาาาาาาา!!!!~”
.
.
.
- END -
.
.
.
- TALK -
กราบสวัสดีท่านผู้อ่านทุกท่าน สารภาพว่าตันเรื่องหลักค่ะ
เลยแว๊บมาแต่งตอนพิเศษ 5555555555555555555555
ช่วงนี้ไรท์กำลังรับน้องอยู่ค่ะเลยเอามาเขียนซะเลย
ไม่ค่อยอิงความจริงที่เจอเท่าไรนะคะ 5555555 เพราะเน้นฟินก่อนค่ะ
ฟิลลิ่งพี่ว้ากตัวแสบแอบชอบเด็กปีหนึ่งเนี่ย
ไม่ค่อยเห็นคนเขียนเลย ส่วนใหญ่จะเห็นแต่ปีหนึ่งแอบชอบพี่ว้าก ถถถถถถ
ป.ล. ยังตามหาชานนูนอไม่เจอค่ะ ขออภัยรีดเดอร์จริง ๆ นะคะ แง๊
ความคิดเห็น